ΝΑΡ-ΚΑ | Ανακοίνωση: Το αίμα του Παύλου Φύσσα δεν πήγε χαμένο!

Ανακοίνωση του ΝΑΡ για την Κομμουνιστική Απελευθέρωση για τον 1 χρόνο από την δολοφονία του Π. Φύσσα από τους φασίστες της Χ.Α.

 

Εργαζόμενοι και εργαζόμενες, νέοι και νέες

Η δολοφονία του από τους νεοναζιστές εγκληματίες της Χρυσής Αυγής αποτέλεσε την αιματηρή σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι των αντιφασιστικών αντιρατσιστικών διαθέσεων των εργαζομένων και του ελληνικού λαού. Η δίκαιη οργή για την οργανωμένη πολιτική δολοφονία αποτίναξε το φόβο απέναντι στις συμμορίες της στις εργατογειτονιές και στα σχολεία και γέννησε τη διεθνή δημοκρατική κατακραυγή. Όλα αυτά ανάγκασαν την άρχουσα τάξη και την ακροδεξιά νεοφιλελεύθερη συγκυβέρνηση ΝΔ – ΠΑΣΟΚ να ανακόψουν πρύμναν. Η αντιφασιστική έκρηξη και το λαϊκό κίνημα έβαλαν προσωρινά φρένο στην βαθύτερη τάση του ολοκληρωτικού κοινοβουλευτισμού για πολιτική συνεργασία με τους φασίστες, ανάγκασε την κυβέρνηση να οδηγήσει στη φυλακή τους δολοφόνους του Π. Φύσσα και να ανοίξει η δικαστική δίωξη για τα πολλαπλά εγκλήματα της Χρυσής Αυγής, ανέκοψε την ορμητική ιδεολογική, πολιτική και εκλογική άνοδο του νεοφασισμού.

Ωστόσο, δεν χρειάζεται καμία επανάπαυση. Όπως δείχνει η συμμαχία της ΕΕ, των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ με τους νεοφασίστες στην Ουκρανία, η άνοδος του ακροδεξιού εθνικισμού στην ΕΕ, η τάση αναγέννησης και ενίσχυσης του νεοφασισμού στην Ευρώπη και, με άλλο πρόσωπο, στις ΗΠΑ, αλλά και η εκλογική ενίσχυση της Χρυσής Αυγής στις ευρωεκλογές, το αυγό του φιδιού εκκολάπτεται και σπάει μέσα στον βούρκο του καπιταλισμού και της βαθιάς δομικής του κρίσης, που δεν ξεπερνιέται. Εξάλλου ήταν η κρίση του 1929, που ξεπέταξε το τέρας για πρώτη φορά στην ανθρώπινη ιστορία.

«Χρυσή Αυγή» του ολοκληρωτικού καπιταλισμού

Η Χρυσή Αυγή και ο νεοφασισμός δεν είναι αντισυστημικές δυνάμεις. Εκφράζουν πολιτικά και ιδεολογικά στην πιο καθαρή μορφή τη συστημική τάση για καταπίεση έως και πλήρη κατάργηση των εργατικών και λαϊκών ελευθεριών, της αντισυστημικής δράσης των συνδικάτων, των μαζικών φορέων, των μετώπων και κομμάτων της εργατικής τάξης και του λαού. Εκφράζουν πολιτικά και ιδεολογικά την κρίση του αστικού κοινοβουλευτισμού και τη βαθιά αντιδημοκρατική τάση του κεφαλαίου για αναίρεση όλων των δημοκρατικών κατακτήσεων ακόμη και των τυπικά κοινοβουλευτικών. Όχι για λιγότερο, αλλά για περισσότερο και μεγαλύτερο κατασταλτικό κράτος. Αντί να κτυπήσουν «τα λαμόγια στη βουλή» (όπως έλεγαν), κτύπησαν εργάτες, συνδικαλιστές, αριστερούς και μετανάστες. Εξάντλησαν το κοινοβουλευτικό τους έργο στην κατάθεση ερωτήσεων υπέρ των εφοπλιστών αποκαλύπτοντας ποιών τα συμφέροντα εκπροσωπούν.

Η Χρυσή Αυγή και ο νεοφασισμός εκφράζουν πολιτικά και ιδεολογικά στην πιο καθαρή μορφή τις νέες αντιδραστικές τάσεις του κεφαλαίου για σταθεροποίηση και ανάταξη του ποσοστού κέρδους, για νέες δουλικές σχέσεις εργασίας βαθύτερης εκμετάλλευσης, για εξοβελισμό της εργασίας από την παραγωγή χάριν του κέρδους, για νέα ολοκληρωτική υποταγή της επιστήμης και της γνώσης στο κέρδος. Από εκεί απορρέει ο αντεργατικός ρατσισμός που ρίχνει τα μεροκάματα, οι «νέες» ιδέες ευθανασίας των αρρώστων και των γέρων, η γκετοποίηση και τα στρατόπεδα συγκέντρωσης και καταναγκαστικής απλήρωτης εργασίας των μεταναστών και των ανέργων, ο ανορθολογισμός και ο πολυποίκιλος θρησκευτικός και ιδεολογικός μυστικισμός. Ιδέες που διαποτίζουν σιγά – σιγά τον πλανήτη, όλα σχεδόν τα αστικά κόμματα, δεξιά και σοσιαλδημοκρατικά, τους «φιλοσόφους» και τους «επιστήμονες» της σύγχρονης αστικής τάξης.

Πάνω από όλα, όμως, η Χρυσή Αυγή και ο νεοφασισμός εκφράζουν πολιτικά και ιδεολογικά τον βαθύ φόβο της άρχουσας τάξης και του κεφαλαίου για μια αντικαπιταλιστική ανατροπή της αντιδραστικής επίθεσής τους, για τον κλονισμό του συστήματος και τις επαναστάσεις της νέας εποχής. Από κει απορρέει το αντικομμουνιστικό, αντιαριστερό, αντεργατικό και αντιλαϊκό ντελίριο των εκπροσώπων του συστήματος, των εφοπλιστών, τραπεζιτών και βιομηχάνων, της κυβέρνησης, της τρόικας, της ΕΕ, του ΝΑΤΟ, της αστυνομίας, του δικαστικού συστήματος και των ΜΜΕ.

Ο φόβος από τις απεργίες και τις «πλατείες»

Αυτές οι ανατρεπτικές τάσεις εμφανίστηκαν πρωτόλεια και αντιφατικά στην Ελλάδα, μέσα από τον πρώτο εξεγερσιακό κύκλο του 2010- 2012, στις γενικές απεργίες, στις καταλήψεις και στις «πλατείες των αγανακτισμένων» ενάντια στα μνημόνια. Η Χρυσή Αυγή δεν ήταν «γέννημα των πλατειών», όπως λένε οι «αναλυτές» του συστήματος και της κυβέρνησης. Ακριβώς το αντίθετο: Ήταν γέννημα του φόβου της άρχουσας τάξης από τις απεργίες και τις πλατείες. Η Χρυσή Αυγή επιλέχθηκε, στηρίχθηκε και ενισχύθηκε οικονομικά και μιντιακά από το κεφάλαιο και αξιοποιήθηκε πολιτικά από τη ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ και την τρόικα για να περάσει η τρομοκρατία τους, να περάσουν τα μνημόνια. Για να μη στραφεί η εργατική λαϊκή οργή προς την Αριστερά, την ανατροπή, την επανάσταση και τον κομμουνισμό της εποχής μας, αλλά προς την Ακροδεξιά, τη συντήρηση, την αντεπανάσταση και το φασισμό της εποχής μας. Όπως ακριβώς στην Ιταλία, στην Ισπανία και τη Γερμανία, στον προηγούμενο αιώνα.

Η σχετική σταθεροποίηση του αστικού πολιτικού και κοινοβουλευτικού συστήματος μετά το 2012, η προσωρινή αποτροπή του κινδύνου μιας λαϊκής ανατροπής «από τα κάτω», όχι μόνο μείωσε την άμεση αξία χρήσης της Χρυσής Αυγής για το κεφάλαιο, αλλά γέννησε νέους κινδύνους ανταπάντησης του μαζικού κινήματος. Όταν η τρομοκρατία περνά από τους ανυπεράσπιστους μετανάστες και τους ομοφυλόφιλους στις εργατικές και λαϊκές οργανώσεις, όταν «επιτρέπεται» η χρήση της παρανομίας και της τρομοκρατίας από τα δεξιά ενάντια ακόμη και στις τυπικά νόμιμες οργανώσεις και κόμματα του λαού, δεν μπορεί επί μακρόν να «απαγορεύεται» η εργατολαϊκή αντίσταση από τα αριστερά με όλες τις μορφές ενεργητικής εργατικής περιφρούρησης και λαϊκής αυτοάμυνας. Όμως, το τέρας είχε ήδη βγει από το αυγό. Όπως όλα τα φαινόμενα, ακολούθησε τη δική του αυτοτελή πορεία. Ο νεοφασισμός, γεννημένος μέσα από την κρίση και με τη βοήθεια του ακροδεξιού νεοφιλελευθερισμού και του κοινοβουλευτικού ολοκληρωτισμού, στράφηκε εναντίον τους. Απαιτούσε «όλη την εξουσία» και όχι μόνο στους δρόμους, τα σχολεία και τις γειτονιές. Γρήγορα έγινε αντιληπτό ότι οι νουθεσίες δεν πιάνουν στο τέρας. Ότι ο έλεγχος επάνω του εκ μέρους της συγκυβέρνησης και του αστικού κοινοβουλευτισμού είχε χαθεί. Ο φασισμός μπορεί να γεννιέται μέσα από τον κοινοβουλευτισμό, αλλά επιδιώκει την αντιδραστική κατάργησή του, την ανοιχτή δικτατορία του κεφαλαίου, εντελώς αντίθετα με την κομμουνιστική αντικαπιταλιστική πολιτική που επιδιώκει την επαναστατική υπέρβασή του προς μια ανώτερη εργατική δημοκρατία.

Μπορούμε να νικήσουμε τους φασίστες και την αστική αντίδραση

Με την αστυνομική και δικαστική δίωξη της Χρυσής Αυγής αποδείχθηκε για μια ακόμη φορά, ότι ακόμα και στις πιο δύσκολες συνθήκες, σε συνθήκες της βαθύτερης οικονομικής κρίσης και της πιο βάρβαρης και καθολικής τρομοκρατικής επίθεσης του κεφαλαίου, το μαζικό εργατικό και λαϊκό κίνημα και η κοινή αριστερή δράση μπορούν να αναγκάζουν το σύστημα και τις κυβερνήσεις σε υποχωρήσεις και αναδιπλώσεις, να δημιουργούν προϋποθέσεις για βαθύτερα ρήγματα, για να επιβάλουν εργατικές, λαϊκές και δημοκρατικές κατακτήσεις. Αυτός είναι ο δρόμος για το ξερίζωμα του φασισμού, για μια βαθιά αντικαπιταλιστική τομή που θα ανοίξει και το δρόμο προς την επανάσταση.

Ωστόσο, τονίζουμε ξανά: Καμιά επανάπαυση! Η συγκυβέρνηση ΝΔ – ΠΑΣΟΚ και τρόικας, η ΕΕ και το «συνταγματικό τόξο» τους δεν πρόκειται να ξεριζώσουν το φασιστικό τέρας. Αφού το μάντρωσαν, άρχισαν πάλι να το χαϊδεύουν. Με τον δήθεν αντιρατσιστικό νόμο τους, έβαλαν τις νομικές προϋποθέσεις για να πέσουν στα μαλακά οι φασίστες. Για αυτό πρέπει να διατρανωθεί η απαίτηση για παραδειγματική τιμωρία όλων των ενόχων, άμεσων και ηθικών αυτουργών για τη δολοφονία του Π. Φύσσα και για όλες τις δολοφονικές και εγκληματικές ενέργειες της Χρυσής Αυγής. Οι μέχρι τώρα κινήσεις των ανακριτικών και δικαστικών αρχών δείχνουν πως το μαχαίρι δεν μπαίνει βαθιά: Μετά από κάποιες μετακινήσεις προσώπων, οι μηχανισμοί της Χρυσής Αυγής στην ΕΛΑΣ, δεν ξεριζώνονται. Για να γίνει αυτό απαιτείται ειδικά η διάλυση των ΜΑΤ και της ομάδας ΔΕΛΤΑ, που αποτελούν άντρα φασιστικής δράσης και αντίληψης. Στο στρατό και τους απόστρατους έμειναν στο απυρόβλητο οι διασυνδέσεις της Χρυσής Αυγής, ειδικά στις Ειδικές Δυνάμεις, τη Σχολή Ευελπίδων και σε συγκεκριμένες οργανώσεις αποστράτων. Το ίδιο και οι θύλακές της στο δικαστικό σύστημα και στην Εκκλησία. Πολύ περισσότερο, μένει στο απυρόβλητο η οικονομική και ποικολότροπη ενίσχυση της εγκληματικής δράσης της Χρυσής Αυγής από μέρους συγκεκριμένων εφοπλιστών, τραπεζιτών και μιντιαρχών. Αλλά και οι ειδικές διασυνδέσεις της με το κόμμα της Νέας Δημοκρατίας, ακόμη και με το περιβάλλον του ίδιου του πρωθυπουργού. Για πιο λόγο δεν καλείται να απολογηθεί ο πρώην σύμβουλός του Π. Μπαλτάκος, αλλά και άλλοι ακροδεξιοί κρυπτοφασίστες που ενδημούν σε ομίλους και εφημερίδες που καλούσαν σε συνεργασία με τη Χρυσή Αυγή; Με αφορμή και αιτία την επέτειο ενός έτους από τη δολοφονία του Π. Φύσσα όλα τα παραπάνω αιτήματα πρέπει να τεθούν από το αντιφασιστικό, εργατικό, λαϊκό και δημοκρατικό κίνημα με νέα ένταση και σαφήνεια. Ο Π. Φύσσας θα δικαιωθεί πλήρως όταν τσακιστούν τα δολοφονικά δίκτυα των νεοναζί.

Μέτωπο κατά του φασισμού και της κρατικής τρομοκρατίας

Για να αντιμετωπιστεί και ξεριζωθεί ο φασισμός, απαιτείται η πίεση από το λαϊκό αντιφασιστικό κίνημα στο δικαστικό και πολιτικό σύστημα. Αλλά αυτό δεν φτάνει.

Απαιτείται η διαρκής μαζική πάλη, η πολιτική ανάπτυξή της, η ταξική ανασυγκρότηση του εργατικού, λαϊκού και ειδικά, του νεολαιίστικου κινήματος. Αυτό είναι που θα πετάξει έμπρακτα τους φασίστες έξω από τις γειτονιές, τα σχολεία, τα εργοστάσια και τις επιχειρήσεις, στο δημόσιο και, πάνω από όλα, στον ιδιωτικό τομέα και τους ανέργους, όπου η επιρροή τους ανεβαίνει ανησυχητικά. Χρειάζεται στροφή όλων των μαχόμενων δυνάμεων της Αριστεράς στο κοινωνικό μέτωπο, η έμπρακτη και υλική σύγκρουση για την ήττα μέτρων, για κατακτήσεις και ρωγμές στην επίθεση, για την κατάργηση των μνημονίων και την ανατροπή της βάρβαρης πολιτικής και των κυβερνήσεων που την υλοποιούν, την ήττα του μαύρου μετώπου κεφαλαίου - ΕΕ - ΔΝΤ. Η κοινή δράση των μαχόμενων δυνάμεων της Αριστεράς αποτελεί ουσιαστικό όρο για την αντεπίθεση του εργατικού, λαϊκού και νεολαιίστικου κίνηματος και την κατάκτηση νικών. Η πικρή εμπειρία από την υποτίμηση του φασιστικού φαινομένου και της ανάγκης εργατικού μετώπου απέναντι του στα χρόνια του μεσοπολέμου αποτελεί αυστηρή προειδοποίηση. Αλλά και η ενσωμάτωση, η συμμαχία με ανύπαρκτα «δημοκρατικά» τμήματα της αστικής τάξης, τα «λαϊκά μέτωπα» και οι «αριστερές κυβερνήσεις», έδειξαν, όπως το 1944 στην Ελλάδα ή το 1973 στη Χιλή, ότι δεν μπορούν στρατηγικά να νικήσουν το φασισμό και την αστική αντίδραση.

Για να αντιμετωπιστεί και ξεριζωθεί ο φασισμός απαιτείται η σταθερή ιδεολογική αντιμετώπισή του μαζί με την αντιμετώπιση της δεξιάς αναθεώρησης της ιστορίας που εξισώνει το φασισμό με τον κομμουνισμό, τους θύτες με τα θύματα. Είμαστε εντελώς αντίθετοι, όμως, με κάθε δίωξη των ιδεών και των φρονημάτων, που από τη μια κρύβει το κύριο, που είναι η δίωξη και αυστηρή τιμωρία των εγκληματικών πράξεων της Χρυσής Αυγής και του φασισμού ενάντια στο λαϊκό κίνημα και σε κάθε άνθρωπο και από την άλλη, ετοιμάζει το έδαφος για διώξεις εναντίον των κομμουνιστικών, επαναστατικών και αριστερών ιδεών και δυνάμεων.

Το ΝΑΡ για την Κομμουνιστική Απελευθέρωση και η νΚΑ καλούν τους εργαζόμενους, τους ανέργους, τους νέους, τον λαό σε μαζική καθολική συμμετοχή στις κινητοποιήσεις για τον ένα χρόνο από τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα. Κινητοποιήσεις μαζικές και ενωτικές, διαδηλώσεις παλλαϊκές και όλης της ανυπόταχτης νεολαίας, αλλά όχι άχρωμες, ούτε άφωνες. Οι δολοφόνοι του Φύσσα και πολλών μεταναστών έχουν χρώμα: το μαύρο των νεοναζί της Χρυσής Αυγής. Αυτοί που επώασαν το αυγό του φιδιού έχουν επίσης χρώμα: είναι το μαύρο μέτωπο κυβερνήσεων – ΕΕ – ΔΝΤ - κεφαλαίου, που έχουν ρίξει το λαό στη μαύρη εξαθλίωση και που οικοδομούν τον κοινοβουλευτικό ολοκληρωτισμό. Είναι το χρώμα του χρήματος, που λεηλατεί τα ζωτικά δικαιώματα του λαού. Ενάντια σε όλα αυτά θα υψωθεί η φωνή των νέων και των εργαζομένων που θα κατακλύσουν τους δρόμους την επόμενη βδομάδα. Απαιτείται όμως η μόνιμη και σταθερή ανάπτυξη της λαϊκής πάλης για τα δημοκρατικά δικαιώματα και τις ελευθερίες της εποχής μας, η ενίσχυση της ΚΕΔΔΕ και όλων των κινήσεων και συλλογικοτήτων που αντιμάχονται την κρατική – κυβερνητική και εργοδοτική τρομοκρατία, το φασισμό και το ρατσισμό. 

Με την ΑΝΤΑΡΣΥΑ για μια άλλη Αριστερά. Για ένα νέο κομμουνιστικό πρόγραμμα

Βρισκόμαστε μπροστά σε μια νέα πολιτική καμπή των κοινωνικών συγκρούσεων στην Ελλάδα. Η άρχουσα τάξη προετοιμάζεται πυρετωδώς για αυτές.

Για να νικήσει ο εργάτης, ο εργαζόμενος, ο λαός, απαιτείται η αντικαπιταλιστική ανατροπή, η ενίσχυση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και η πολιτική συσπείρωση όλων των αντικαπιταλιστικών, αντιιμπεριαλιστικών, αντιΕΕ και αντισυστημικών δυνάμεων. Απαιτείται το πρόγραμμα για τις επαναστάσεις και την διεθνική κομμουνιστική απελευθέρωση της εποχής μας. Που θα φωτίσει τις αιτίες, θα δώσει ερμηνεία για το χτες και το σήμερα και προοπτική για το αύριο των αγώνων.

Που θα νικήσει ιστορικά και αμετάκλητα το φασισμό.

ΝΑΡ γαι την Κομμουνιστική Απελευθέρωση, Σεπτέμβρης 2014

Ν.Α.Ρ-ν.Κ.Α Οργανώσεις Πάτρας | Δίκη φιάσκο για τους εργάτες γης της Μανωλάδας

Με απόφαση ξεκάθαρα άδικη για τους εργάτες της Μανωλάδας ολοκληρώθηκε η δίκη στην Πάτρα στις 30/7.Οι κατηγορούμενοι εργοδότες με ομοφωνία χαρακτηρίστηκαν αθώοι ενώ στους μπράβους που πυροβόλησαν και τραυμάτισαν τους μετανάστες οι όποιοι διεκδικούσαν τα δεδουλευμένα τους, επιβλήθηκαν εξαγοράσιμες ποινές φυλάκισης.

Για μια ακόμη φορά η ελληνική δικαιοσύνη εκτέλεσε το καθήκον της, υπερασπιζόμενη της εργοδοτική αυθαιρεσία και τις εργασιακές σχέσεις που προωθεί το success story της κυβέρνησης-Ε.Ε-Δ.Ν.Τ., στέλνοντας το μήνυμα ότι οποιαδήποτε διεκδίκηση από τον κόσμο της εργασίας θα έχει απέναντι της τον ταξικό χαρακτήρα της δικαιοσύνης η οποία θα συμπορεύεται πάντα με τα συμφέροντα του κεφαλαίου. Αυτό το έχει αποδείξει επανειλημμένα, χαρακτηρίζoντας απεργίες  ως παράνομες και καταχρηστικές, σέρνοντας σε δίκες αγωνιστές του εργατικού κινήματος. Η πολιτικά κατευθυνόμενη δικαιοσύνη επιχειρεί να τρομοκρατήσει κάθε ξένο και έλληνα εργάτη που ζητά τα δεδουλευμένα του, ανθρώπινες συνθήκες εργασίας και διαβίωσης, και να στείλει μήνυμα στήριξης και ασυδοσίας σε κάθε λογής εργοδότες.

 Μάλιστα δεν θα διστάζει να κάνει με τον πιο χυδαίο τρόπο απέναντι σε εργάτες-μετανάστες, οι οποίοι δέχονται καθημερινά το δηλητήριο του φασισμού και του ρατσισμού τόσο από τα καθάρματα της Χ.Α όσο από την ίδια της καταστολή τους κράτους.

Ο αγώνας τους όμως δεν σταματά εδώ.

Το εργατικό κίνημα έχοντας πλήρη γνώση των ορίων της αστικής δικαιοσύνης πρέπει να κανει δικια του υποθεση των αγωνα των εργατων της μανωλαδας.Καταδικαζοντας την αποφαση του δικαστηριου πρέπει να παλέψει για τα δικαιώματα των μεταναστών, των εργατών, ενάντια στην κρατική καταστολή και την εργοδοτική αυθαιρεσία. Η σύγχρονη εργασιακή βαρβαρότητα που προωθείται καθημερινά και η ανάπτυξη που ευαγγελίζεται ο Σαμαράς μπορεί και πρέπει να ανατραπει απο την κοινη παλη ντοπιων και ξενων εργατων ενάντια στον εργασιακό μεσάιωνα, για μισθούς και συνθήκες εργασίας που ανταποκρίνονται στις σύγχρονες ανάγκες των εργαζόμενων, ντόπιων και μεταναστών. Για ίσα οικονομικά, κοινωνικά, εργασιακά και πολιτικά δικαιώματα. Με ένα νέο εργατικό κίνημα που θα ανατρέψει τον εργοδοτικό δεσποτισμό και ολοκληρωτισμό του κεφαλαίου και της άθλιας συγκυβέρνησής του.

Αξιολόγηση: Ποιος, ποιον και γιατί;

Το κίνημα των δημοσίων υπαλλήλων απέναντι στον ανθρωποφάγο νόμο 4250 για τη λεγόμενη «αξιολόγηση» στο δημόσιο, μας έχει εκπλήξει ευχάριστα έως τώρα. Έχει δυσκολέψει έντονα την κυβέρνηση, που μοιάζει ανήμπορη να «επιβάλει το νόμο» μπροστά στη μαζική ανυπακοή των εργαζομένων στο δημόσιο, ενώ έχει συναντήσει και την άρνηση εφαρμογής του σε καθόλου ευκαταφρόνητα τμήματα της ανώτερης διοικητικής ιεραρχίας (40% περίπου των γενικών διευθυντών δηλώνει ότι δεν θα υλοποιήσει την αξιολόγηση). Αναγκάζει ακόμα και τις δυνάμεις του κυβερνητικού συνδικαλισμού να «παρακολουθούν το ρεύμα» μη μπορώντας να κάνουν αλλιώς, σε αντίθεση με τη στάση των ίδιων δυνάμεων στη ΔΕΗ ή σε άλλους χώρους.

Μέσα στην αγωνιστική άπνοια του τελευταίου διαστήματος, την ήττα των περισσότερων απεργιών και την άτακτη υποχώρηση των αντιστάσεων όταν το κράτος απαντούσε με την ανοιχτή ποινικοποίηση των αγώνων (επιστρατεύσεις κλπ), ο αγώνας αυτός αποτελεί μάλλον την αρχή ενός νέου κύματος ριζοσπαστικοποίησης του κόσμου της εργασίας και όχι μια εξαίρεση που επιβεβαιώνει τον κανόνα. Τέτοια δείγματα εξάλλου αναδεικνύονται πρόσφατα από την απεργία των εργατών της Cosco, τους αγώνες των εμποροϋπαλλήλων ενάντια στην Κυριακάτικη εργασία, την ηρωική μάχη των καθαριστριών ενάντια στους εργολάβους-δουλέμπορους όπως στο Δρομοκαΐτειο.

Ο σκοπός όμως αυτού του άρθρου είναι κυρίως να προσπαθήσει να αντικρούσει ορισμένα βασικά επιχειρήματα γύρω από την αξιολόγηση, που όσο οξύνεται η αντιπαράθεση όλο και περισσότερο «πέφτουν στην πιάτσα» από την κυβέρνηση και τα παπαγαλάκια της, προσπαθώντας να κάμψουν τις αντιδράσεις και να απομονώσουν τους δ.υ. από την υπόλοιπη εργατική τάξη.

1) Η κυβέρνηση ισχυρίζεται ότι η αξιολόγηση είναι μια ουδέτερη έννοια, μια εξω-πολιτική, τεχνοκρατική διαδικασία για να βελτιωθούν οι δημόσιες υπηρεσίες. Με αυτή «θα ξεχωρίσουν οι καλοί από τους μέτριους και οι μέτριοι από τους κακούς, προς όφελος του δημόσιου – κοινωνικού συμφέροντος, όπως γίνεται σε όλα τα σύγχρονα κράτη». Αποσυνδέει δηλ. την αξιολόγηση από την κυρίαρχη πολιτική του μνημονίου, του δημοσιονομικού κόστους, των οδηγιών της Ε.Ε. και του ΔΝΤ για «μικρότερο και πιο ευέλικτο δημόσιο». Στην πραγματικότητα συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο. Οι νόμοι της κυβέρνησης ΝΔ – ΠΑΣΟΚ, όπως και κάθε κυβέρνησης, υπαγορεύονται από τη στρατηγική που έχουν επιλέξει, και που συμβατικά ονομάζουν «μνημόνιο και πρόγραμμα δημοσιονομικής προσαρμογής». Η στρατηγική αυτή, σε συμφωνία με την τρόϊκα, τα διεθνή και εγχώρια επιχειρηματικά συμφέρονται και τους βασικούς πυλώνες της εξουσίας στη χώρα μας, περιλαμβάνει:

-Συμπίεση του άμεσου και έμμεσου κόστους της εργατικής δύναμης και ευέλικτη διαχείρισή της, μέχρι τα όρια της απόλυτης εξαθλίωσης σε ιδιωτικό και δημόσιο τομέα (μείωση μισθών, συντάξεων, προσφοράς κοινωνικών υπηρεσιών, πόλεμος στη σταθερή εργασία, απολύσεις, δουλειά με 5μηνα κλπ)

-Γιγάντια αντιδραστική αναδιάρθρωση σε όλο το κράτος και το δημόσιο, προκειμένου αυτό να γίνει πιο μικρό, φτηνό και ευέλικτο, σε ότι αφορά τον κοινωνικό του ρόλο, πιο εχθρικό απέναντι στο λαό.

Παράλληλα το ίδιο το κράτος και το δημόσιο (που κατά τα άλλα έχει χρεοκοπήσει και πρέπει να μικρύνει) μεγαλώνει όταν πρέπει να τροφοδοτήσει τις τράπεζες και τους εφοπλιστές, να δώσει «επιχειρηματικά κίνητρα» και τζάμπα χρήμα στα διάφορα λαμόγια – επενδυτές, να χαρίσει απλήρωτες εργοδοτικές εισφορές από τους φόρους του ελληνικού λαού, να ξεπουλήσει τη δημόσια περιουσία και τις υποδομές.

-Πλήρη παράδοση του δημόσιου συστήματος στα ιδιωτικά κεφάλαια, το «άνοιγμα στην αγορά», όπως το λένε πιο εύσχημα. Οι πολυεθνικές, και τα μεγάλα funds, διψάνε για «επενδύσεις». Η πτώση του ποσοστού κέρδους τους λόγω της κρίσης αλλά και των αντικειμενικών ορίων συσσώρευσης που δημιουργεί η υπερανάπτυξη (και υπεραντιδραστικοποίηση) του ολοκληρωτικού καπιταλισμού της εποχής μας τα κάνει ολοένα και επιθετικότερα, όλο και πιο αδηφάγα. Επιχειρούν να διεισδύσουν παντού, σε εθνικούς-στρατηγικούς τομείς της οικονομίας (βλέπε εξελίξεις με ΔΕΗ, αιγιαλούς, ελεύθερους χώρους κλπ), στο λιανικό εμπόριο (φαρμακεία, είδη διατροφής, μεταφοράς, μικρές εμπορικές επιχειρήσεις-από εδώ προκύπτει και η κατάργηση της Κυριακάτικης αργίας στα καταστήματα κλπ), ακόμα και στο στενό πυρήνα του κοινωνικού κράτους (νοσοκομειακή περίθαλψη, δημόσια παιδεία, τομείς κοινωνικής πρόνοιας).

-Απόλυτη τήρηση των «υποχρεώσεων» απέναντι στους δανειστές, δηλ. πλήρη υποταγή στην καταβολή των δόσεων του ληστρικού, τοκογλυφικού χρέους στα τραπεζικά μεγαθήρια.

-Μεταλλαγή της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας σε αστικό ολοκληρωτισμό, επιδιώκοντας να θέσουν όλη την κοινωνία κάτω από τη μπότα του πειθαρχικού δίκαιου και της διαρκούς επιστράτευσης.

Τον τόνο δίνει ο πρωθυπουργός Σαμαράς σε πρόσφατες δηλώσεις του: «Τελειώνουμε με τον κρατισμό και τον λαϊκισμό του παρελθόντος και μπαίνουμε στη νέα μεταπολίτευση». Πόσο πιο ωμά και καθαρά να  περιγράψει αυτή τη στρατηγική;

Ο νόμος 4250 λοιπόν είναι προϊόν και ταυτόχρονα εργαλείο αναμόρφωσης του δημοσίου στη βάση της παραπάνω στρατηγικής. Δεν έρχεται από το πουθενά, διαχρονικά, εξω-ιστορικά. Δένεται οργανικά με το μνημόνιο και τις αντιδραστικές αναδιαρθρώσεις κυβέρνησης – Ε.Ε. – επιχειρηματιών. Γι αυτό συναντά τη μαζική αντίδραση των εργαζομένων που από ένστικτο καταλαβαίνουν τι τους περιμένει, γι αυτό ανησυχεί και την κυβέρνηση που καταλαβαίνει ότι «αν σπάσει ο νόμος» κινδυνεύει ή καθυστερεί καίρια η προώθηση της στρατηγικής της. Ο νόμος αυτός πρέπει να καταργηθεί στο σύνολό του.

2) Η «δεύτερη κυβερνητική γραμμή» παραδέχεται ότι η αξιολόγηση αυτή είναι κακή και δοκιμαστική, αλλά με ορισμένες τροποποιήσεις «μπορεί να γίνει καλύτερη και να συμφωνήσουν οι εργαζόμενοι για το καλό του συνόλου».

Είναι μια γραμμή που πλασάρει κυρίως το ΠΑΣΟΚ και κάποια τμήματα της συμβιβασμένης αριστεράς, που κινούνται εντός του πλαισίου. Ή, κατά καιρούς, και οι Νεοδημοκράτες υπουργοί (Βορίδης, Μητσοτάκης κλπ) που καθησυχάζουν τους υπαλλήλους ότι δεν θα υπάρχουν απολύσεις ή μειώσεις μισθών ως συνέπεια του κακού βαθμού τους. Λένε φυσικά ψέματα. Τα νούμερα των απολύσεων είναι σαφέστατα, η αντικατάσταση της μόνιμης εργασίας από θέσεις δουλείας των 500 ευρώ δεδηλωμένη, ενώ το νέο μισθολόγιο στο δημόσιο που θα συνδέει το μισθό με το βαθμό και την απόδοση του κάθε εργαζόμενου είναι ήδη ανακοινωμένο. Ποιον λοιπόν δουλεύουν;

Όσο όμως υπάρχει το μαύρο μέτωπο της ΕΕ και των «δανειστών», αυτή η κυβέρνηση και αυτή η πολιτική δεν μπορεί να κάνει «καλή αξιολόγηση». Είναι δέσμια των κυρίαρχων συμφερόντων, ποτέ δεν θα αξιολογήσει και δεν θα νομοθετήσει υπέρ του λαού. Οι νόμοι δεν υπάρχουν γενικά. Έχουν ταξικό πρόσημο. Το κεντρικό ερώτημα είναι πάντα «από ποιόν γίνονται» και για ποιο σκοπό. Ο νόμος 4250 για την αξιολόγηση στο δημόσιο θεσπίστηκε από τη συγκεκριμένη κυβέρνηση και εξουσία που κάθε άλλο έχουν δείξει ότι νοιάζονται για το «καλό του λαού». Στοχεύουν στο δημόσιο-επιχείρηση και σε εργαζόμενους φτηνούς και πειθαρχημένους, χαρά για κάθε εργοδότη και εργολάβο που θα «αγοράσει» τα βασικά φιλέτα της κρατικής παραγωγικής μηχανής και των υπηρεσιών.

Ας δούμε, τι τροπολογία – σύμφωνα με δημοσιεύματα – προτείνει η κ. Χριστοφιλοπούλου για να απαλύνει τις συνέπειες του νόμου 4250 και να αποκοιμίσει τους εργαζόμενους που αντιστέκονται: «προτείνουμε να διατηρηθεί η ποσόστωση, αλλά να εξασφαλιστεί ότι όσοι πάρουν κάτω από τη βάση δεν θα απολυθούν (sic!) και ότι αντί για το…πειθαρχικό οι υπάλληλοι που δεν θα αξιολογηθούν να τιμωρηθούν με στέρηση εξέλιξης και μετατάξεων ως ισοδύναμα μέτρα». Η αθλιότητα σε όλο της το μεγαλείο!

Δείτε πως πανηγυρίζουν οι εκπρόσωποι του δημοσιονομικού σφαγείου και του ευρώ όταν επιτυγχάνονται οι στόχοι τους: «Σας φέρνω καλά νέα, είπε ο επιθεωρητής Δημόσιας Διοίκησης Λέανδρος Ρακιντζής, ο οποίος υπέβαλε σήμερα στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, Κάρολο Παπούλια, την έκθεση για το 2013. Το Δημόσιο όπως τα πάει συμμαζεύεται» είπε ο κ. Ρακιντζής, παραδίδοντας στον Πρόεδρο την ετήσια έκθεση, και πρόσθεσε: «Φαίνεται ότι όσο μικραίνει το κράτος λειτουργεί καλύτερα. Δηλαδή ένα εκατομμύριο υπάλληλοι ήταν μάλλον πάρα πολλοί, τώρα που φτάσαμε στους επτακόσιους πενήντα χιλιάδες, δουλεύουν καλύτερα».

Ο επιθεωρητής Δημόσιας Διοίκησης σημείωσε, επίσης, πως «η αυστηρότητα της πειθαρχικής διαδικασίας κάνει τους υπαλλήλους πολύ προσεκτικούς». Στην παρατήρηση δε του κ. Παπούλια ότι «υπάρχει μια βελτίωση», συμπλήρωσε «βελτίωση αισθητή».

«Και τα νούμερα και η βαρύτητα των πειθαρχικών αδικημάτων, και οι αποδόσεις είναι καλύτερες».

3) Στη συνέχεια επιστρατεύεται και η δήθεν οργή της υπόλοιπης κοινωνίας. «Οι δημόσιοι υπάλληλοι δεν θέλουν να αξιολογηθούν γιατί έχαιραν ασυλίας από τις κυβερνήσεις και στην ουσία κάνουν ότι θέλουν στη δουλειά τους. Είναι αυθαίρετοι και ανεξέλεγκτοι».

Δεν υπάρχει πιο αποκρουστικό ψέμα από αυτό. Οι δ.υ. αρνούνται να αξιολογηθούν από την κυβέρνηση, την τρόϊκα και τους κανιβαλικούς νόμους της. Λογοδοτούν και υπηρετούν στους εργαζόμενους και τις κοινωνικές τους ανάγκες τους. Υποστηρίζουν τον εργατικό-κοινωνικό και όχι τον κρατικό έλεγχο. Καταγγέλλουν τις πολύμορφες παρεμβάσεις ιδιωτικοποίησης του δημοσίου, βρέθηκαν μπροστά σε όλους τους κοινωνικούς αγώνες. Η νοσηλεύτρια και ο γιατρός του ΕΣΥ, ο «σκουπιδιάρης» των ΟΤΑ, ο δάσκαλος και ο καθηγητής, ο διοικητικός υπάλληλος των υπουργείων, ήδη από το 2010 «αξιολογήθηκαν» και βρέθηκαν «τεμπέληδες, αντιπαραγωγικοί, διεφθαρμένοι, με πολλά δικαιώματα κλπ». Και μειώθηκαν κατά 40% οι μισθοί τους, υποχρεώθηκαν σε υπερεργασία με απλήρωτες υπερωρίες και τραγικές ελλείψεις προσωπικού, απολύθηκαν, τέθηκαν σε διαθεσιμότητα, συναντούν την καθημερινή τρομοκρατία από τους διοικητές και τους προϊσταμένους στους χώρους δουλειάς. Παρά τα πτυχία τους, τα χρόνια εργασίας τους, τη δοκιμασία τους όλα αυτά τα χρόνια, το βαρύ και ανθυγιεινό του επαγγέλματος σε πολλούς κλάδους.

Και όσο για το ρουσφέτι, που πράγματι ήταν εκτεταμένο στο δημόσιο τομέα τις προηγούμενες εποχές, και που τώρα γενικεύεται και στον ιδιωτικό (από τη Χαλυβουργία μέχρι τα Super Market και τον Ιανό, χρειάζεσαι περίπου πιστοποιητικό κοινωνικών φρονημάτων και συστατική επιστολή από βουλευτή ή δήμαρχο ή δεσπότη για να βρεις αξιοπρεπή δουλειά) δεν θα απολογηθούμε εμείς για το σαθρό πολιτικό σύστημα ομηρίας και εκμαυλισμού των εργαζομένων που οικοδομούσαν όλα αυτά τα χρόνια τα καθεστωτικά κόμματα. Στις σημαίες μας θα γράφουμε πάντα «μόνιμη και σταθερή δουλειά, με τον εργαζόμενο αφέντη και ιδιοκτήτη του πλούτου που παράγει. Όχι ζητιανιά και ομηρία στους κυρίαρχους για ένα κομμάτι ψωμί».

Στην πραγματικότητα την περηφάνια και την αντίσταση απέναντι στους άδικους νόμους και το άδικο σύστημα, την άρνηση υποταγής τη βαφτίζουν «άρνηση αξιολόγησης». Αντιδρούν λυσσασμένα όταν βλέπουν να «παίρνουν όλοι 10» γιατί θέλουν τον εργαζόμενο «κάτω από τη βάση» με χαμηλή ανταλλακτική αξία. Και επιδιώκουν κάτι ακόμα πιο διαβολικό. Στη γενική μιζέρια πρέπει να «έχουμε διακρίσεις».

Άλλος πιο ψηλά, άλλος πιο μέτρια και άλλος πιο χαμηλά. Μπορεί οι διαφορές στο μισθό να είναι της τάξης των 30 ευρώ ή ένα καλύτερο πόστο στην υπηρεσία, με τη νέα βαθμολογία-ψευτοαξιολόγηση που ετοιμάζουν, πρέπει όμως να «φαίνεται η διαφορά», ο καθένας εργαζόμενος να δείχνει ξεχωριστός από τον άλλο, να νοιώθει διαφορετικό άτομο, όχι συλλογική ομάδα, πτέρυγα, τάξη. Για να μας εκμεταλλεύονται βαθύτερα.

4) Και όταν δεν  μπορούν να πείσουν με αυτά τα επιχειρήματα οδηγούνται στον ανοιχτό κοινωνικό αυτοματισμό-χρυσαυγιτισμό. «Ο λαός, οι άνεργοι και οι ιδιωτικοί υπάλληλοι πληρώνουν τους δημόσιους για να κάθονται και να μην αξιολογούνται». Όχι αγαπητοί μου. Δεν θα δούμε τον κόσμο ανάποδα όπως θέλετε εσείς. Οι άνεργοι και οι εργαζόμενοι του ιδιωτικού τομέα πληρώνουν τους βιομήχανους, τους τραπεζίτες και τους εφοπλιστές, όχι τους δημοσίους υπαλλήλους. Τα αφεντικά τους που σφετερίζονται τον κοινωνικό πλούτο και παρουσιάζονται ως «επενδυτές» και «σωτήρες του λαού». Όλοι μαζί, σε κοινό μέτωπο εργαζομένων-νεολαίας μπορούμε να τους ανατρέψουμε. Και τότε η δύναμή μας θα είναι ανυπολόγιστη.

Μιχάλης Ρίζος, συνδικαλιστής στο Αττικό Νοσοκομείο, μέλος της Π.Ε. του ΝΑΡ για την Κομμουνιστική Απελευθέρωση

ΠΗΓΗ

ΝΑΡ-ΚΑ | Κάτω τα χέρια από το δικαίωμα της απεργίας. Κάτω τα χέρια από τα συνδικάτα και τους αγώνες!

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ του ΝΑΡ για την Κομμουνιστική Απελευθέρωση

• Ο αυταρχισμός και η καταστολή απαραίτητο συμπλήρωμα της βάρβαρης αντιλαϊκής πολιτικής
• Κάτω τα χέρια από το δικαίωμα της απεργίας. Κάτω τα χέρια από τα συνδικάτα και τους αγώνες!

Η άθλια συγκυβέρνηση, πιστή στις δεσμεύσεις της με την τρόικα και στο κεφάλαιο που υπηρετεί, βάζει όλα τα δικαιώματα και τις κατακτήσεις στο γύψο. Απαγορεύει την πάλη εναντίον της βάρβαρης πολιτικής της, διώκει και ποινικοποιεί κάθε αγώνα, θέλει να καταργήσει ακόμα και τα στοιχειώδη δημοκρατικά δικαιώματα.

Αφού επιστράτευσε τους εργαζόμενους της ΔΕΗ που παλεύουν ενάντια στο ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας στους τοκογλύφους και κερδοσκόπους -ντόπιους και ξένους- «επενδυτές», αφού έχει επιστρατεύσει κάθε μαχητικό κλάδο που αντιστέκεται στην πολιτική της τα τελευταία χρόνια (καθηγητές, ΜΕΤΡΟ, ναυτεργάτες, κ.α.), τώρα ζητάει-με δικαστική αγωγή του δημοσίου- να κηρυχθεί παράνομη και καταχρηστική και η απεργία και οι κινητοποιήσεις των δημοσίων υπαλλήλων ενάντια στο αίσχος της αξιολόγησης.

Ταυτόχρονα, η κυβέρνηση διαρρέει στον τύπο την κατάρτιση «νέου συνδικαλιστικού νόμου», με τον οποίο θα ακυρώνεται στην πράξη η δυνατότητα των συνδικάτων να κηρύσσουν απεργία, θα θεσμοθετείται η επιστροφή των πιο μαύρων εργοδοτικών πρακτικών όπως το Λοκ-Άουτ, θα επεκτείνεται ο κρατικός έλεγχος και η παρέμβαση στα συνδικάτα. Φυσικά όλα αυτά διανθισμένα με ιδεολογήματα δημοκρατικότητας και «αναγκαίων μεταρρυθμίσεων». Στην πραγματικότητα όλα αυτά αποτελούν μέτρα που βιομήχανοι, εργοδοσία, πολυεθνικές και τρόικα ζητούν ως «προαπαιτούμενα» για να επιβληθούν κι άλλα σκληρά αντεργατικά μέτρα. Είναι εργαλεία καθυπόταξης των αντιστάσεων, ακύρωσης και απαγόρευσης των κοινωνικών αγώνων. Μέτρα προφύλαξης του συστήματος απέναντι στις μεγάλες ταξικές συγκρούσεις που ωριμάζουν, απέναντι στις ανατρεπτικές δυνάμεις και διαθέσεις των εργαζόμενων και της κοινωνίας που γεννιούνται και θα αναπτύσσονται ως απάντηση στην βάρβαρη εκμετάλλευση, καταπίεση, εξαθλίωση που επιβάλλουν ο καπιταλισμός και το πολιτικό του προσωπικό. Θέλουν να δημιουργήσουν έναν "συνδικαλισμό" ξεδοντιασμένο, υπάκουο, εργοδοτικό και συναινετικό στα σχέδια και την πολιτική τους. Μακριά από ταξικές μάχες, ανατρετικές αντιστάσεις και την πάλη για τα εργατικά συμφέροντα. Αυτόν τον συνδικαλισμό, της συνδιαλλαγής και της διαχείρισης, της υποταγής και της ήττας τον έχουν βιώσει καλά οι εργαζόμενοι, δεν τον χρειάζονται, θα τον αντιπαλέψουν. Αυτό που χρειάζεται ο κόσμος της δουλειάς, ελιναι η ταξική ανασυγκρότηση του εργατικού και συνδικαλιστικού κινήματος, τα συνδικάτα, οι διαδικασίες και οι αγώνες στα χέρια των εργαζομένων και των αγωνιστών. Περιεχόμενο, στόχοι και αιτήματα ανατροπής της βάρβαρης επίθεσης και της αντιδραστικής ανασυγκρότησης του καπιταλισμού.

Ο σύγχρονος κοινοβουλευτικός ολοκληρωτισμός είναι έκφραση και απαραίτητο συμπλήρωμα των πιο βάρβαρων, των πιο μαύρων και κανιβαλικών πολιτικών μέτρων που παίρνονται για τη σωτηρία και ανάταξη των κερδών του κεφαλαίου ως απάντηση στην κρίση του συστήματός του. Απέναντι στον κοινωνικό μεσαίωνα, απέναντι στην σύγχρονη «χούντα» της αγοράς, του κεφαλαίου, των δανειστών, της Ε.Ε., του ΔΝΤ και των κυβερνήσεών τους, χρειάζεται να αναπτυχθεί ένα ισχυρό κίνημα ανατροπής όλου του μαύρου μετώπου και της πολιτικής του. Απαιτείται, το εργατικό και λαϊκό κίνημα, όλες οι μαχόμενες δυνάμεις, να αναβαθμίσουν την πάλη, τα αιτήματα, τον συντονισμό τους, υπερασπίζοντας τα δημοκρατικά δικαιώματα που έχει κατακτήσει ο λαός και οι εργαζόμενοι με σκληρούς αγώνες και αίμα. Για το δικαίωμα στην απεργία και τη διαδήλωση. Για το δικαίωμα στην αντίσταση και πάλη, την ελεύθερη πολιτική και συνδικαλιστική δράση. Για το δικαίωμα του λαού να αποφασίζει για τις τύχες του, κόντρα στους σιδερόφραχτους νόμους της αγοράς, τη φυλακή της Ε.Ε., το σιδερένιο χέρι των κατασταλτικών μηχανισμών και των φασιστικών συμμοριών οργάνων του συστήματος.

Η μάχη για την υπεράσπιση της απεργίας και του δικαιώματος του αγώνα είναι μάχη ενάντια στην συνολική πολιτική του μαύρου μετώπου. Τώρα να απαιτήσουμε: έξω το κράτος και η κυβέρνηση από τα συνδικάτα. Όχι στον κρατικο-κυβερνητικό-εργοδοτικό συνδικαλισμό. Ελεύθερος συνδικαλισμός και πολιτική δράση στους χώρους δουλειάς, ενάντια στον εργοδοτικό δεσποτισμό και τον κυβερνητικό αυταρχισμό. Απαγόρευση του λοκ-άουτ και των νόμων που βγάζουν παράνομες και καταχρηστικές όλες τις απεργίες. Απαγόρευση-κατάργηση του μέτρου της επιστράτευσης-επίταξης εργαζομένων. Καμία διαδήλωση - συγκέντρωση παράνομη.

• Για τις εργατικές λαϊκές ελευθερίες και τα δικαιώματα που απαιτεί η εποχή μας.
• Νόμος είναι το δίκιο του αγώνα και των εργαζομένων!

ΝΑΡ για την Κομμουνιστική Απελευθέρωση, Αθήνα, 8/7/2014

ΠΗΓΗ

ΝΑΡ-ΚΑ | Ανακοίνωση για την επιστράτευση των απεργών της ΔΕΗ

• Η επιστράτευση των εργαζομένων της ΔΕΗ το μόνο όπλο που απομένει σε ολοκληρωτικές-αυταρχικές κυβερνήσεις.
• Τώρα πανεργατικό μέτωπο αγώνα και ανατροπής του μαύρου μετώπου κυβέρνησης-ΕΕ-κεφαλαίου

Η κυβέρνηση της φτώχειας, της ανεργίας και της εξαθλίωσης, η συγκυβέρνηση του ξεπουλήματος και της διάλυσης των κοινωνικών αγαθών και του δημόσιου πλούτου, προχώρησε στο μόνο μέτρο που απομένει σε ολοκληρωτικές και αυταρχικές κυβερνήσεις, στην επιστράτευση και την επίταξη των εργαζομένων απεργών της ΔΕΗ.

Θέλει να πουλήσει πάση θυσία και γρήγορα στο ιδιωτικό κεφάλαιο, στους τοκογλύφους και κερδοσκόπους που υπηρετεί -εγχώριους και ευρωπαίους- την ΔΕΗ, τα ορυχεία, τα υδροηλεκτρικά, τους σταθμούς παραγωγής, την περιουσία του λαού και των εργαζομένων. Για να προχωρήσει στα βάρβαρα αντιλαϊκά μέτρα και σχέδιά της απαντά με αυταρχισμό, καταστολή και επίθεση σε όποιον αντιστέκεται.

Η καθολική συμμετοχή των εργαζομένων της ΔΕΗ στις μονάδες παραγωγής και η λαϊκή υποστήριξη στον αγώνα τους κατέρριψε τον «κοινωνικό αυτοματισμό» και οδήγησε στον αντιδραστικό μονόδρομο του «δικαστικού αυτοματισμού».

Σήμερα η κυβέρνηση επιστράτευσε και επίταξε τους εργαζόμενους της ΔΕΗ, πατώντας πάνω στην απόφαση της δικαστικής αστικής εξουσίας που έκρινε -όπως άλλωστε κάθε μεγάλη, μαχητική και σοβαρή κινητοποίηση των εργαζομένων- και αυτή την απεργία «παράνομη και καταχρηστική», αφού αντιτίθεται στα σχέδια του μαύρου μετώπου κυβέρνησης – ΕΕ – ΔΝΤ.

Τώρα χρειάζεται μια συντονισμένη και ενιαία απάντηση του εργατικού και λαϊκού κινήματος και της μαχόμενης Αριστεράς για να πέσει στο κενό η κυβερνητική απόφαση της επιστράτευσης, για να συνεχιστεί και κλιμακωθεί ο απεργιακός αγώνας των εργαζομένων στην ΔΕΗ κι ευρύτερα. Άμεσα, μπορεί να συνεχιστεί η απεργία δευτεροβάθμιων και τριτοβάθμιων συνδικαλιστικών οργανώσεων και να υποστηριχθεί από ένα παλλαϊκό ξεσηκωμό, ειδικά στους τόπους παραγωγής. Η δημιουργία αγωνιστικού κέντρου με αγωνιστικά σωματεία εργαζομένων και συνελεύσεις αποτελεί προϋπόθεση νίκης.

Σήμερα, ο αγώνας πρέπει να γενικευθεί και να πολιτικοποιηθεί. Ο αγώνας για την ΔΕΗ γίνεται αγώνας όλου του λαού. Είναι ώρα για την αποφασιστική είσοδο στον αγώνα όλων των κλάδων που πλήττονται, όλων των εργαζομένων. Να συναντηθούν και να συντονιστούν οι απεργίες και κινητοποιήσεις των καθαριστριών και των σχολικών φυλάκων, των διαθέσιμων καθηγητών και όλου του δημοσίου που παλεύει ενάντια στην αξιολόγηση. Να συναντηθούν με τους εργαζόμενους της ΔΕΗ οι Χαλυβουργοί και οι εργάτες της Κόκα-Κόλα, των τσιμέντων, των δεκάδων εργοστασίων και εταιρειών που απολύουν, μειώνουν μισθούς, δεν πληρώνουν. Τώρα χρειάζεται πανεργατική απάντηση. Οι ταξικές δυνάμεις και οι συνδικαλιστές της αντικαπιταλιστικής αριστεράς είχαν ήδη προτείνει, τόσο στο Εργατικό Κέντρο Αθήνας και άλλα Εργατικά Κέντρα, όσο και σε Ομοσπονδίες και συνδικάτα στα οποία συμμετέχουν, να κηρυχτεί άμεσα πανεργατική πανελλαδική Απεργία στις 9 Ιούλη, μέρα ψήφισης του άθλιου νόμου για την ιδιωτικοποίηση της ΔΕΗ, μέρα Απεργίας όλου του δημόσιου τομέα.

Τώρα είναι ώρα ευθύνης για τις δυνάμεις της αριστεράς. Να μπουν μπροστά για να κλιμακωθεί ο αγώνας, να σπάσει η επιστράτευση. Για να αποκρουστεί το ξεπούλημα της ΔΕΗ και το αντιδραστικό αντιαπεργιακό κυβερνητικό πογκρόμ με παλλαϊκό πανεργατικό ξεσηκωμό στους δρόμους και όχι στους διαδρόμους της βουλής, με συσπείρωση βουλευτών για δημοψηφίσματα εντυπώσεων. Ούτε βεβαίως με κομματικά σόου και λογική «ο καθένας χωριστά».

Η μάχη αυτή, δεν μπορεί να αφεθεί στη συνδικαλιστική γραφειοκρατία. Δεν μπορεί να είναι μια μάχη συμβολική, διαμαρτυρίας. Πρέπει να είναι μάχη αποφασιστική, μάχη ανατροπής του μαύρου μετώπου κυβέρνησης – ΕΕ - κεφαλαίου και της αντιλαϊκής πολιτικής τους. Δεν περιμένουμε κανέναν σωτήρα, δεν αναμένουμε τις κινήσεις στη Βουλή και τα σενάρια. Παλεύουμε τώρα, με τους αγώνες στα χέρια μας.

• Νίκη στους απεργούς της ΔΕΗ, κάτω η επιστράτευση
• Μέτωπο αγώνα και ανατροπής των μαχόμενων κλάδων, ΔΕΗ, δημόσιο, διαθέσιμοι, ιδιωτικός τομέας. Απεργιακός συντονισμός τώρα!
• Παλλαϊκός ξεσηκωμός για τη δημόσια περιουσία. Ρεύμα, παιδεία, υγεία και νερό, δεν είναι εμπορεύματα ανήκουν στον λαό!
• Για το δικαίωμα του λαού να απεργεί, να διαδηλώνει, να αγωνίζεται. Για τα δημοκρατικά δικαιώματα που έχουν μπει στο γύψο.
• Κάτω το μαύρο μέτωπο κυβέρνησης - ΕΕ - ΔΝΤ, δικαστικού, αστυνομικού και επιχειρηματικού ολοκληρωτισμού.

ΝΑΡ για την Κομμουνιστική Απελευθέρωση, Αθήνα 5 Ιουλίου 2014

ΠΗΓΗ

ΝΑΡ-ΚΑ | Ανακοίνωση: Όχι στο νέο γύρο ξεπουλήματος του δημόσιου πλούτου

Ούτε σπιθαμή γης δεν θα αφήσει στο ελληνικό δημόσιο η κυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ. Με απανωτές Κοινές Υπουργικές Αποφάσεις μεταβιβάζουν όλο και περισσότερες εκτάσεις και ακίνητα στο ΤΑΙΠΕΔ και αυτό στη συνέχεια τα βγάζει προς πώληση, υλοποιώντας το «πρόγραμμα αποκρατικοποιήσεων» σύμφωνα με τις επιταγές Ε.Ε., Δ.Ν.Τ. , Ε.Κ.Τ και κεφαλαίου.

Με την τελευταία ΚΥΑ (ΦΕΚ 1387/30-5-2014) οδηγούν σε ξεπούλημα και νέες παραλίες στη Γλυφάδα, τον Αγ. Κοσμά, το Σούνιο, αλλά ταυτόχρονα και τη Μαρίνα Ζέας, το Χιονοδρομικό Κέντρο Παρνασσού, ξενοδοχεία Ξενία σε όλη την Ελλάδα (ανάμεσα τους και της Ακροναυπλίας), ακίνητα στο εξωτερικό και άλλα ακίνητα και εκτάσεις χιλιάδων στρεμμάτων. Αυτές οι εκχωρήσεις έρχονται να προστεθούν στους καταλόγους των 440 σελίδων με εκτάσεις και ακίνητα που έχει εκδώσει το ΤΑΙΠΕΔ στην αγγλική γλώσσα, προκειμένου να προσελκύσει τα κοράκια «επενδυτές».

Με όλα τα μέσα η κυβέρνηση προχωρά στο καταστροφικό της έργο. Με άλλη ΚΥΑ το Φεβρουάριο έδωσε στους ΟΤΑ το δικαίωμα να εκμισθώνουν τις παραλίες και τις παρόχθιες εκτάσεις λιμνών και ποταμών σε ιδιώτες αρκεί να αποδίδουν στο κράτος το 20% των εσόδων. Ενώ, με νομοσχέδιο που έχει κατατεθεί προβλέπεται, ανάμεσα στα άλλα, η δωρεάν παραχώρηση μέχρι και 3 χρόνια θαλάσσιων εκτάσεων έως και 10 στρέμματα για την εγκατάσταση δοκιμαστικών ιχθυοκαλλιεργειών.

Είναι καθαρό ότι αυτές οι πολιτικές αποφάσεις εξυπηρετούν το συνολικό σύστημα της κυριαρχίας του κεφαλαίου αλλά και συγκεκριμένα οικονομικά συμφέροντα με φωτογραφικό τρόπο. Πρόκειται για εντεταλμένη επιχείρηση αρπαχτής που εξυπηρετεί το ελληνικό και πολυεθνικό κεφάλαιο για να συγκεντρώσει όλο το δημόσιο πλούτο στα χέρια του. Παράλληλα, το πολιτικό προσωπικό του ΔΣ του ΤΑΙΠΕΔ, που προωθεί και υλοποιεί αυτές τις αποφάσεις, αμείβεται πλουσιοπάροχα για να επιτελέσει το έργο του ξεπουλήματος του δημόσιου πλούτου, όπως φαίνεται και από τις συμβάσεις που υπέγραψαν και τους ισολογισμούς του ΤΑΙΠΕΔ. Χαρακτηριστικά τα έξοδα διοίκησης έφτασαν στα 1,888 εκ. €, σε χρονικό διάστημα που δημιούργησαν ζημιές 2,268 εκ. €. Και εφαρμόζοντας το «Γιάννης κερνά-Γιάννης πίνει» , φορτώνουν το ΤΑΙΠΕΔ και την ασφαλιστική κάλυψη έναντι απαιτήσεων των στελεχών του, ύψους 50 εκ. €.

Το δημόσιο έγκλημα που εξελίσσεται μέσω του ΤΑΙΠΕΔ δεν είναι απλώς σκάνδαλο. Η κυβέρνηση και οι πολιτικοί υπεύθυνοι πρέπει να λογοδοτήσουν. Έχει προηγηθεί το ξεπούλημα για ΟΠΑΠ, Κρατικά Λαχεία, Ελληνικό, Αστέρα, Σιθωνίας, κ.α. και προγραμματίζεται για όσα φιγουράρουν ως φιλέτα στους καταλόγους του ΤΑΙΠΕΔ όπως ΔΕΗ, ΔΕΠΑ, ΕΥΔΑΠ, Ελληνικά Πετρέλαια, ΕΛΤΑ, λιμάνια, αεροδρόμια, ιαματικές πηγές, εκτάσεις δημόσιας γης, δημόσια ακίνητα, κ.α... Η εκποίηση του δημόσιου πλούτου αποτελεί ανυπολόγιστου ύψους καταστροφή για το λαό μας.

Όπως, ξεδιάντροπα γράφουν στην ιστοσελίδα του ΤΑΙΠΕΔ «Το πρόγραμμα αποκρατικοποιήσεων της χώρας αποτελεί σήμερα το μεγαλύτερο πρόγραμμα αξιοποίησης στον κόσμο» και αναφέρουν ότι «Ο κύριος στόχος του είναι η προσέλκυση σημαντικών διεθνών ροών κεφαλαίου». Έτσι, το ΤΑΙΠΕΔ «ανταποκρινόμενο στις συνθήκες της αγοράς … κινείται με την απαραίτητη ευελιξία» και με συνοπτικές διαδικασίες βιάζεται να ξεπουλήσει τα πάντα. Μπορεί να επικαλούνται ότι οι η επιχείρηση των ιδιωτικοποιήσεων «θα συμβάλλει αποφασιστικά στη μείωση του δημόσιου χρέους», με άλλα λόγια ότι τα λεφτά θα πάνε για την εξόφληση των τοκογλύφων δανειστών, αλλά το ξεπούλημα αυτό δεν αντισταθμίζεται με κανένα δημοσιοονομικό όφελος. Και η πραγματικότητα μαρτυρά ότι πρόκειται για μεγάλο κόλπο. Χαρακτηριστικά στο διάστημα Ιούλης 2013 μέχρι Μάρτιος 2014 με τα δικά τους οικονομικά στοιχεία πούλησαν ακίνητα που εκτιμούν την αξία τους 5,030 εκ €, έναντι 3,845 εκ €, προκαλώντας ζημιά στα δημόσια οικονομικά.

Η «διαρροή» από την κυβέρνηση πληροφοριών για επανακατάθεση του νομοσχέδιου για «Τη διαχείριση αιγιαλού και παραλίας», συμπληρώνει τον εγκληματικό σχεδιασμό τους, που δεν αφήνει τίποτα όρθιο.

Αρνούμαστε να αποδεχτούμε τις εκχωρήσεις του δημόσιου πλούτου σε ιδιώτες. Καλούμε σε ανυποχώρητο-συντονισμένο συλλογικό πανελλαδικό αγώνα για να ανατραπούν οι σχεδιασμοί τους. Υπερασπίζουμε κάθε σπιθαμή ελεύθερου δημόσιου χώρου από τα αρπακτικά του κεφάλαιου.

• Δεν παζαρεύουμε τη γη μας, δεν θα πληρώσουμε την κρίση τους με τις ζωές μας.
• ΝΑ ΠΑΡΕΙ ΤΕΛΟΣ Η ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ – ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ – Ε.Ε.- Δ.Ν.Τ.
• Η ΔΗΜΟΣΙΑ ΠΕΡΙΟΥΣΙΑ ΑΝΗΚΕΙ ΣΤΟ ΛΑΟ ΚΑΙ ΣΕ ΑΥΤΟΝ ΘΑ ΓΥΡΙΣΕΙ - ΝΑ ΚΑΤΑΡΓΗΘΕΙ ΤΟ ΤΑΙΠΕΔ
• Η ΛΗΣΤΕΙΑ ΤΩΝ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΩΝ ΔΕΝ ΘΑ ΜΕΙΝΕΙ ΑΤΙΜΩΡΗΤΗ

ΝΑΡ για την ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ, ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΠΟΛΗΣ, ΧΩΡΟΥ, ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝΤΟΣ

Αθήνα 6/6/2014

ΠΗΓΗ

A. Χάγιος: Πολιτική πρωτοβουλία για μέτωπο ρήξης - ανατροπής

Συνέντευξη του Άγγελου Χάγιου, μέλους της Π.Ε. του ΝΑΡ για την Κομμουνιστική Απελευθέρωση και του ΠΣΟ της ΑΝΤΑΡΣΥΑ 

Καλούμαστε να αναλάβουμε την ευθύνη προώθησης μιας ιστορικά αναγκαίας πολιτικής και κοινωνικής πρωτοβουλίας. Για την οικοδόμηση ενός μαχόμενου εργατικού και λαϊκού μετώπου ρήξης - ανατροπής, μιας μεγάλης συμπαράταξης και συμπόρευσης για ανατρεπτικό πολιτικό αγώνα και κίνημα που θα αλλάξει την ατζέντα, με στόχο την ανατροπή του μαύρου μετώπου κυβέρνησης - ΕΕ - κεφαλαίου.

Πολιτική πρωτοβουλία για μέτωπο ρήξης - ανατροπής

Υποστήριξη ή ανοχή στην κατεύθυνση κυβερνητικής διαχείρισης του ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί και δεν πρέπει να δοθεί. Εδώ δεν χωράνε τακτικισμοί.

- Είμαστε στην "επόμενη μέρα" των εκλογών. Ποια τα κύρια στοιχεία;

Η "σταθερότητα" που επιζητούν οι "πάνω" δεν έχει κριθεί. Για την αντιμετώπιση της εκλογικής και πολιτικής υποχώρησης του κυβερνητικού μπλοκ γίνονται κινήσεις αναδιάταξης του πολιτικού σκηνικού. Η πρώτη από αυτές αφορά στην ανασυγκρότηση της λεγόμενης κεντροαριστεράς, του πιο βαριά τραυματισμένου πόλου του αστικού κομματικού συστήματος. Η δεύτερη σχετίζεται με την αναδιαμόρφωση ενός δεξιο-ακροδεξιού πόλου, με αξιοποίηση μιας "εξημερωμένης" Χρυσής Αυγής, αλλά και άλλων συντηρητικών σχηματισμών. Η τρίτη κατεύθυνση αφορά την πίεση για πλήρη ενσωμάτωση του ΣΥΡΙΖΑ, με τη σταθερή μετατόπισή του σε μια γραμμή "εντός του πλαισίου", όχι απλά της ευρωζώνης και της καπιταλιστικής τάξης πραγμάτων, αλλά και αυτής της δημοσιονομικής "προσαρμογής" των μνημονίων.

Στις συνθήκες αυτές, όσο βαθαίνει η καπιταλιστική κρίση και οξύνεται το κοινωνικό πρόβλημα είναι ρεαλιστική η δυνατότητα να εισβάλλει πάλι στο προσκήνιο ο λαϊκός παράγοντας και να προκαλέσει ρωγμές και ανατροπές.

- Ο ΣΥΡΙΖΑ ωστόσο βλέπει αισιόδοξα τα πράγματα, καθώς θεωρεί ότι η πρωτιά του στις ευρωεκλογές ανοίγει το δρόμο της νίκης στις βουλευτικές...

Η εκλογική πρωτιά του ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα σημαντικό στοιχείο. Απέχει όμως από το να αποτελεί μια ουσιαστική νίκη για την αριστερή πολιτική και ακόμη περισσότερο για το λαό. Το σύνθημα "Στις 25 ψηφίζουμε, στις 26 φεύγουν", υπενθυμίζει ότι ο εκλογικός δρόμος όχι μόνο δεν οδηγεί σε ανατροπή πολιτικής, αλλά σπέρνει τελικά ηττοπάθεια και όπως φάνηκε δεν εμπνέει. Η επιδίωξη του ΣΥΡΙΖΑ για αυτοδυναμία στρέφεται, στην πράξη, ενάντια στην Αριστερά όπως έγινε το 1981 από το ΠΑΣΟΚ. Ο ΣΥΡΙΖΑ με το δόγμα "ανήκουμε στο δυτικό πλαίσιο, στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ", προχωράει σε συναινετικές πρακτικές ακόμα και με ΝΔ, ΠΑΣΟΚ αρκεί να αλλάξουν ηγεσία! Επιχειρείται πλέον ανοιχτά να δικαιολογηθεί στο πλαίσιο της "εθνικής διαπραγμάτευσης" με τους "εταίρους".

- Αποκλείεται ωστόσο μια θετική δυνατότητα με την κυβερνητική προοπτική ΣΥΡΙΖΑ; Δε θα μπορούσε να υποστηριχτεί κριτικά από την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ως ένα βήμα προς βαθύτερες αλλαγές;

Μια κυβερνητική πολιτική "αριστερής" διαχείρισης εντός του συστήματος και της ΕΕ δεν αποτελεί βήμα προς την ανατροπή της αντεργατικής πολιτικής. Τι απάντηση θα δοθεί στο ζήτημα των μισθών, των δημόσιων κοινωνικών αγαθών ή της φοροληστείας, στο πλαίσιο της τήρησης των απαιτήσεων προς τους δανειστές για το χρέος; Πως μπορεί να υπάρξουν δουλειές για τους ανέργους μέσα στο πλαίσιο της ευρωζώνης και του ανταγωνισμού που ωφελεί τις ευρωπαϊκές καπιταλιστικές επιχειρήσεις; Η Αριστερά που θα επιχειρεί να μοιράσει συσσίτια και "πεντάμηνα" της απασχόλησης - ντροπής στα πλήθη των ανέργων, θα εκτεθεί στην ακροδεξιά δημαγωγία και στον κίνδυνο στρατηγικής ήττας. Δυστυχώς δεν έχει συζητηθεί όπως πρέπει η περίπτωση της Κύπρου. Μια συμβιβαστική αντίληψη και παράδοση της Αριστεράς - ας σημειωθεί χωρίς κανένα αριστερό αντίβαρο! - οδήγησε σε ιστορική υποχώρηση. Όπως και στην Ιταλία νωρίτερα.

Υποστήριξη ή ανοχή σε τέτοια κατεύθυνση δεν μπορεί και δεν πρέπει να δοθεί. Εδώ δεν χωράνε τακτικισμοί. Διότι δεν θα χάσει μόνο η εκτός ΣΥΡΙΖΑ Αριστερά. Θα χάσει ο λαός, οι εργαζόμενοι, η νεολαία.

- Και ποια είναι η κατεύθυνση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ; Κατηγορείστε ότι η στάση της είναι ταυτόσημη με το ΚΚΕ, που περιορίζεται σε μια λογική άμυνας εν αναμονή κάποιας "λαϊκής εξουσίας"…

Πρώτα από όλα αναδείχνουμε τον άμεσο και αναγκαίο στόχο. Και αυτός δεν μπορεί παρά να είναι η ανατροπή της βάρβαρης αντεργατικής πολιτικής, που έχει γονατίσει την εργατική τάξη και τα φτωχά λαϊκά στρώματα. Αλίμονο αν αντί για αυτό τεθεί απλά ο στόχος της αλλαγής κυβερνήτη. Ανατροπή της αντικοινωνικής πολιτικής σημαίνει σύγκρουση, σοβαρό κλονισμό και ανατροπή του πλαισίου που την επιβάλλει, δηλαδή του κεφαλαίου και της ΕΕ. Έπειτα, πρέπει να υπάρξει ολόπλευρη προετοιμασία για να δοθεί η πραγματική μάχη. Δεν χωράει κανένας εφησυχασμός απέναντι στο μαύρο μέτωπο, το βαθύ κράτος και τους πολυπλόκαμους μηχανισμούς του συστήματος. Όχι απλά το ζήτημα της εξουσίας, αλλά και αυτό ακόμη το ζήτημα της αύξησης των μισθών σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα, δεν μπορεί παρά να κριθεί στο σκληρό πεδίο της ταξικής πάλης. Και εδώ χρειάζονται άλλα πράγματα, τα οποία επιμένει να αρνείται το ΚΚΕ. Ανατρεπτικό εργατικό κίνημα, κοινή δράση των μαχόμενων δυνάμεων σε λαϊκές επιτροπές δράσης, ανατρεπτική Αριστερά που να αποτελεί ραχοκοκαλιά ενός άλλου δρόμου για την κοινωνική πλειονότητα.

- Πως θα συνοψίζατε πιο πρακτικά αυτή την πρόταση;

Η κυβέρνηση ΝΔ - ΠΑΣΟΚ είναι πιο αδύναμη μετεκλογικά. Η αγωνιστική διέξοδος, με μια νέα αυτοπεποίθηση, με αποφασιστικούς αγώνες είναι ο μόνος δρόμος για να μπλοκαριστούν εδώ και τώρα τα αντιδραστικά αντιλαϊκά μέτρα. Να διεκδικηθούν εδώ και τώρα ζωτικά αιτήματα και μέτρα υπέρ των εργαζομένων, των ανέργων, των φτωχών αγροτών, των μεσοστρωμάτων που εξοντώνονται. Να ορθωθεί αποφασιστικό μέτωπο κατά της φασιστικής απειλής, της κρατικής τρομοκρατίας και εργοδοτικού δεσποτισμού. Να μπει φραγμός και να ανατραπεί η επιτροπεία της ΕΕ και των ηγεμονικών ιμπεριαλιστικών χωρών σε βάρος της λαϊκής κυριαρχίας.

Ως ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ως ΝΑΡ για την Κομμουνιστική Απελευθέρωση καλούμαστε, όχι μόνο να διακηρύξουμε αλλά κυρίως να αναλάβουμε την ευθύνη προώθησης μιας ιστορικά αναγκαίας πολιτικής και κοινωνικής πρωτοβουλίας. Με ανοικτό κάλεσμα προς τις ζωντανές τάσεις του κινήματος, αλλά και πολιτικά προς τις μαχόμενες δυνάμεις ΚΚΕ και ΣΥΡΙΖΑ, καθώς και σε άλλες αντικαπιταλιστικές και αντι-ΕΕ δυνάμεις. Με στόχο την οικοδόμηση ενός μαχόμενου εργατικού και λαϊκού μετώπου ρήξης - ανατροπής, μιας μεγάλης συμπαράταξης και συμπόρευσης για ανατρεπτικό πολιτικό αγώνα και κίνημα που θα αλλάξει την ατζέντα. Που θα παρέμβει πολιτικά στις εξελίξεις με στόχο την ανατροπή του μαύρου μετώπου κυβέρνησης - ΕΕ - κεφαλαίου. Που θα επιδιώξει την δημιουργία πραγματικών ρωγμών στο αστικό πολιτικό σύστημα. Κι αυτό απαιτεί την υπέρβαση και τελικά την ήττα της γραμμής της ομαλής κοινοβουλευτικής εναλλαγής, εντός του πλαισίου της αστικής πολιτικής και των θεσμών της.

ΔΕΝ ΘΑ ΓΙΝΟΥΜΕ ΚΟΜΜΑΤΙ ΤΗΣ ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΚΗΣ ΑΥΤΑΠΑΤΗΣ.  

Απαιτείται στρατηγική αντικαπιταλιστική και κομμουνιστική απάντηση

- Πόσο ρεαλιστική είναι αυτή η επιλογή;

Εμείς δεν δεχόμαστε ότι ρεαλισμός είναι να επιλέξει ο λαός ανάμεσα στην κανιβαλική συνέχιση και κλιμάκωση της εργατικής γενοκτονίας και του ολοκληρωτισμού από την μια και σε μια αναιμική ροζ-πράσινη "φιλολαϊκή διαχείριση" στο πλαίσιο του συστήματος από την άλλη.

Δεν δεχόμαστε να γίνουμε κομμάτι της κοινοβουλευτικής αυταπάτης που λειτουργεί υπέρ της αστικής σταθεροποίησης. Ούτε την στήνουμε στην γωνία περιμένοντας την "κατάρρευση του ΣΥΡΙΖΑ" με την αυταπάτη ότι "τότε" ο κόσμος θα στραφεί αριστερά. Τότε θα έχουμε στρατηγική ήττα. Όχι μόνο της αριστεράς αλλά και του κινήματος.

Η δική μας επιδίωξη είναι να υπερβούμε αυτά τα διλήμματα με όρους κινήματος και από θέσεις αριστερές ανατρεπτικές. Αυτό το ερώτημα θέτουμε ως ΝΑΡ για την Κομμουνιστική Απελευθέρωση ανοιχτά στον κόσμο του κινήματος, στις αγωνιζόμενες δυνάμεις της αριστεράς, στο ΚΚΕ, στις δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ που διαφωνούν με τα "ανήκουμε στην Δύση" και την διαρκή δεξιά "προσαρμογή". Όλοι πρέπει να πάρουν τις ευθύνες τους. Όχι άλλοι τακτικισμοί και συμβιβασμοί. Η κατάσταση είναι κρίσιμη.

Εμείς απαντάμε ότι μπορούμε να αλλάξουμε τον συσχετισμό και να επιδράσουμε στις εξελίξεις συνολικά:

Με ένα πολιτικό ανασυγκροτημένο κίνημα για τα λαϊκά εργατικά συμφέροντα που αντιπαρατίθεται με τους πυλώνες της αστικής πολιτικής. Με ένα εργατικό και λαϊκό μέτωπο ρήξης - ανατροπής. Με ΑΝΤΑΡΣΥΑ ισχυρή, στρατηγικά επανεξοπλισμένη και με όπλο το αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα. Που θα προωθεί την κοινή δράση των αγωνιστικών δυνάμεων της αριστεράς στο κίνημα. Που θα συμβάλει στην πλατιά συσπείρωση των ανατρεπτικών, αντικαπιταλιστικών, αντιιμπεριαλιστικών, αντιΕΕ δυνάμεων με πυρήνα τους χιλιάδες αγωνιστές που συμπαρατάχθηκαν στις κοινωνικές, πολιτικές και εκλογικές μάχες.

- Και ο ρόλος της αντικαπιταλιστικής αριστεράς, της ΑΝΤΑΡΣΥΑ;

Η αριστερά κρίνεται πάντα στα δύσκολα. Ακριβώς στην δύσκολη αυτή καμπή θα κριθεί η πορεία του αντικαπιταλιστικού εγχειρήματος, του προγράμματος, των πολιτικών πρωτοβουλιών του. Υπάρχει πραγματική δυνατότητα για πόλο της αντικαπιταλιστικής, ανατρεπτικής, επαναστατικής Αριστεράς.

Έχουμε συναίσθηση ότι τα ζητήματα δεν έχουν κυρίως τακτικό χαρακτήρα. Αν ρίξουμε μια ματιά τι έγινε σε όλη την Ευρώπη στις ευρωεκλογές, θα δούμε ότι μπαίνει επί τάπητος το ζήτημα μιας στρατηγικής αντικαπιταλιστικής και κομμουνιστικής απάντησης και με αυτή την έννοια προκύπτει θέμα στρατηγικού επανεξοπλισμού της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ειδικά στα μεγάλα ζητήματα της τεκμηρίωσης του "άλλου δρόμου", της σύνδεσής του με την επανάσταση, την εξουσία και την σοσιαλιστική κομμουνιστική προοπτική. Για αυτό και δε σκοπεύουμε σε προτάσεις εντυπωσιασμού ή άμυνας. Πρέπει να δώσουμε την πραγματική μάχη. Άλλωστε, τι άλλο περιμένει ο κόσμος από εμάς; Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ κατά βάση, στον ευρύ κόσμο αντιπροσωπεύει μια πρόταση επαναστατικής αναγέννησης της αριστεράς και αυτό πρέπει να το τιμήσουμε.

Παρά τις σοβαρές προγραμματικές, πολιτικές και οργανωτικές αδυναμίες, υπάρχει ταξική βάση για αυτό. Ως ΝΑΡ για την Κομμουνιστική Απελευθέρωση, ξεδιπλώνοντας και την πρωτοβουλία για ένα σύγχρονο κομμουνιστικό πρόγραμμα και κόμμα, θα επιχειρήσουμε να αναπτύξουμε και να υπηρετήσουμε αυτή την τάση.

Συνέντευξη στον Μάκη Γεωργιάδη, εφημερίδα ΠΡΙΝ, 7/6/2014

ΠΗΓΗ

ΝΑΡ-ΚΑ | Πρώτα σχόλια για τα αποτελέσματα των ευρωεκλογών

Πρώτα σχόλια του γραφείου τύπου του ΝΑΡ για την Κομμουνιστική Απελευθέρωση για τα αποτελέσματα των ευρωεκλογών

1. Οι ευρωεκλογές και ο 2ος γύρος των δημοτικών και περιφερειακών εκλογών αποτυπώνουν την ανερχόμενη λαϊκή διάθεση για καταδίκη της συγκυβέρνησης, της πολιτικής των μνημονίων, της χωρίς τέλος επίθεσης στα λαϊκά-εργατικά δικαιώματα. Το εκλογικό αποτέλεσμα με την πρώτη θέση του ΣΥΡΙΖΑ στις ευρωεκλογές σε συνδυασμό με την κατάκτηση της περιφέρειας Αττικής και τη σημαντική πτώση της ΝΔ και ιδιαίτερα του μεταμφιεσμένου σε «ΕΛΙΑ» ΠΑΣΟΚ, δεν νομιμοποιεί τη συνέχιση της κυβερνητικής πολιτικής των αντιδραστικών αναδιαρθρώσεων και την πολιτική εξυπηρέτησης των συμφερόντων του κεφαλαίου, των τοκογλύφων δανειστών και των μεγάλων επιχειρηματικών συμφερόντων, του ΔΝΤ και της ΕΕ. Δεν νομιμοποιεί την παραμονή της κυβέρνησης στην εξουσία.

2. Από αύριο κιόλας οι εργαζόμενοι και τα φτωχά λαϊκά στρώματα είναι αναγκαίο με την ανασυγκρότηση του κινήματος να αναπτύξουν σε ανώτερο επίπεδο τους αγώνες για να αποτρέψουν την εφαρμογή των αντιλαϊκών μέτρων που είναι σε εξέλιξη και κάθε νέο αντιδραστικό νομοσχέδιο, να αποσταθεροποιήσουν ακόμα περισσότερο και να ανατρέψουν την κυβέρνηση μειοψηφίας και την πολιτική του μαύρου μετώπου ΕΕ-ΔΝΤ.

3. Ωστόσο, το αποτέλεσμα δεν δικαιολογεί ούτε πανηγυρισμούς, ούτε εφησυχασμό του λαού και της μαχόμενης αριστεράς. Το μαύρο μέτωπο δεν θα πέσει με εκλογικούς και κοινοβουλευτικούς περίπατους όπως διατυμπανίζει ο ΣΥΡΙΖΑ. Το σύστημα και η κυρίαρχη πολιτική επιδιώκουν και δημιουργούν εφεδρείες του δεξιού, φιλοΕΕ μπλοκ από Ποτάμι και Γέφυρες, έως το ΛΑΟΣ και τους φασίστες της Χ.Α. Για να νικηθεί απαιτείται συνολικός αντιΕΕ-αντικαπιταλιστικός αγώνας, απαιτείται να αλλάξει η πολιτική και όχι μόνο ο διαχειριστής, που μάλιστα αποδέχεται την θέση της Ελλάδας στην ΕΕ και στο ΝΑΤΟ.

4. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ έδωσε σε πολύ δύσκολες συνθήκες την τριπλή εκλογική μάχη και κατέγραψε ένα σημαντικό και υπολογίσιμο πολιτικό ρεύμα που αναζητά μια εργατική διέξοδο σε αγωνιστική, αντιΕΕ, αντικαπιταλιστική κατεύθυνση. Ωστόσο και παρά τον υπερδιπλασιασμό του ποσοστού της σε σχέση με τις ευρωεκλογές του 2009 και τις βουλευτικές του Ιούνη 2012, το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών είναι κάτω από τις δυνατότητες και τις προσδοκίες, γεγονός που οφείλεται στην αδύνατη ακόμα πολιτική συγκρότηση του αντικαπιταλιστικού ρεύματος και στο ότι είναι ευάλωτο στα εκβιαστικά εκλογικά διλήμματα. Για τα συμπεράσματα της εκλογικής μάχης θα συζητήσουμε το επόμενο διάστημα πιο ολοκληρωμένα με συλλογικό και δημοκρατικό τρόπο, το ΝΑΡ για την Κομμουνιστική Απελευθέρωση και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ.

5. Το ΝΑΡ για την Κομμουνιστική Απελευθέρωση χαιρετίζει τους χιλιάδες αγωνιστές που στήριξαν και έδωσαν μαζί τη μάχη για την ενίσχυση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Θα συνεχίσουν πιο μαχητικά την πάλη για τα εργατικά-λαϊκά συμφέροντα και για την ανώτερη πολιτική ενοποίηση και συγκρότηση του αριστερού-αντικαπιταλιστικού ρεύματος, για ένα αγωνιστικό μέτωπο ρήξης και ανατροπής της αντεργατικής επιδρομής του κεφαλαίου, της ΕΕ και των κυβερνήσεών τους. 

Αθήνα, 25 Μάη 2014

ΠΗΓΗ