ΝΑΡ-ΚΑ | Ανακοίνωση: Το αίμα του Παύλου Φύσσα δεν πήγε χαμένο!

Ανακοίνωση του ΝΑΡ για την Κομμουνιστική Απελευθέρωση για τον 1 χρόνο από την δολοφονία του Π. Φύσσα από τους φασίστες της Χ.Α.

 

Εργαζόμενοι και εργαζόμενες, νέοι και νέες

Η δολοφονία του από τους νεοναζιστές εγκληματίες της Χρυσής Αυγής αποτέλεσε την αιματηρή σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι των αντιφασιστικών αντιρατσιστικών διαθέσεων των εργαζομένων και του ελληνικού λαού. Η δίκαιη οργή για την οργανωμένη πολιτική δολοφονία αποτίναξε το φόβο απέναντι στις συμμορίες της στις εργατογειτονιές και στα σχολεία και γέννησε τη διεθνή δημοκρατική κατακραυγή. Όλα αυτά ανάγκασαν την άρχουσα τάξη και την ακροδεξιά νεοφιλελεύθερη συγκυβέρνηση ΝΔ – ΠΑΣΟΚ να ανακόψουν πρύμναν. Η αντιφασιστική έκρηξη και το λαϊκό κίνημα έβαλαν προσωρινά φρένο στην βαθύτερη τάση του ολοκληρωτικού κοινοβουλευτισμού για πολιτική συνεργασία με τους φασίστες, ανάγκασε την κυβέρνηση να οδηγήσει στη φυλακή τους δολοφόνους του Π. Φύσσα και να ανοίξει η δικαστική δίωξη για τα πολλαπλά εγκλήματα της Χρυσής Αυγής, ανέκοψε την ορμητική ιδεολογική, πολιτική και εκλογική άνοδο του νεοφασισμού.

Ωστόσο, δεν χρειάζεται καμία επανάπαυση. Όπως δείχνει η συμμαχία της ΕΕ, των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ με τους νεοφασίστες στην Ουκρανία, η άνοδος του ακροδεξιού εθνικισμού στην ΕΕ, η τάση αναγέννησης και ενίσχυσης του νεοφασισμού στην Ευρώπη και, με άλλο πρόσωπο, στις ΗΠΑ, αλλά και η εκλογική ενίσχυση της Χρυσής Αυγής στις ευρωεκλογές, το αυγό του φιδιού εκκολάπτεται και σπάει μέσα στον βούρκο του καπιταλισμού και της βαθιάς δομικής του κρίσης, που δεν ξεπερνιέται. Εξάλλου ήταν η κρίση του 1929, που ξεπέταξε το τέρας για πρώτη φορά στην ανθρώπινη ιστορία.

«Χρυσή Αυγή» του ολοκληρωτικού καπιταλισμού

Η Χρυσή Αυγή και ο νεοφασισμός δεν είναι αντισυστημικές δυνάμεις. Εκφράζουν πολιτικά και ιδεολογικά στην πιο καθαρή μορφή τη συστημική τάση για καταπίεση έως και πλήρη κατάργηση των εργατικών και λαϊκών ελευθεριών, της αντισυστημικής δράσης των συνδικάτων, των μαζικών φορέων, των μετώπων και κομμάτων της εργατικής τάξης και του λαού. Εκφράζουν πολιτικά και ιδεολογικά την κρίση του αστικού κοινοβουλευτισμού και τη βαθιά αντιδημοκρατική τάση του κεφαλαίου για αναίρεση όλων των δημοκρατικών κατακτήσεων ακόμη και των τυπικά κοινοβουλευτικών. Όχι για λιγότερο, αλλά για περισσότερο και μεγαλύτερο κατασταλτικό κράτος. Αντί να κτυπήσουν «τα λαμόγια στη βουλή» (όπως έλεγαν), κτύπησαν εργάτες, συνδικαλιστές, αριστερούς και μετανάστες. Εξάντλησαν το κοινοβουλευτικό τους έργο στην κατάθεση ερωτήσεων υπέρ των εφοπλιστών αποκαλύπτοντας ποιών τα συμφέροντα εκπροσωπούν.

Η Χρυσή Αυγή και ο νεοφασισμός εκφράζουν πολιτικά και ιδεολογικά στην πιο καθαρή μορφή τις νέες αντιδραστικές τάσεις του κεφαλαίου για σταθεροποίηση και ανάταξη του ποσοστού κέρδους, για νέες δουλικές σχέσεις εργασίας βαθύτερης εκμετάλλευσης, για εξοβελισμό της εργασίας από την παραγωγή χάριν του κέρδους, για νέα ολοκληρωτική υποταγή της επιστήμης και της γνώσης στο κέρδος. Από εκεί απορρέει ο αντεργατικός ρατσισμός που ρίχνει τα μεροκάματα, οι «νέες» ιδέες ευθανασίας των αρρώστων και των γέρων, η γκετοποίηση και τα στρατόπεδα συγκέντρωσης και καταναγκαστικής απλήρωτης εργασίας των μεταναστών και των ανέργων, ο ανορθολογισμός και ο πολυποίκιλος θρησκευτικός και ιδεολογικός μυστικισμός. Ιδέες που διαποτίζουν σιγά – σιγά τον πλανήτη, όλα σχεδόν τα αστικά κόμματα, δεξιά και σοσιαλδημοκρατικά, τους «φιλοσόφους» και τους «επιστήμονες» της σύγχρονης αστικής τάξης.

Πάνω από όλα, όμως, η Χρυσή Αυγή και ο νεοφασισμός εκφράζουν πολιτικά και ιδεολογικά τον βαθύ φόβο της άρχουσας τάξης και του κεφαλαίου για μια αντικαπιταλιστική ανατροπή της αντιδραστικής επίθεσής τους, για τον κλονισμό του συστήματος και τις επαναστάσεις της νέας εποχής. Από κει απορρέει το αντικομμουνιστικό, αντιαριστερό, αντεργατικό και αντιλαϊκό ντελίριο των εκπροσώπων του συστήματος, των εφοπλιστών, τραπεζιτών και βιομηχάνων, της κυβέρνησης, της τρόικας, της ΕΕ, του ΝΑΤΟ, της αστυνομίας, του δικαστικού συστήματος και των ΜΜΕ.

Ο φόβος από τις απεργίες και τις «πλατείες»

Αυτές οι ανατρεπτικές τάσεις εμφανίστηκαν πρωτόλεια και αντιφατικά στην Ελλάδα, μέσα από τον πρώτο εξεγερσιακό κύκλο του 2010- 2012, στις γενικές απεργίες, στις καταλήψεις και στις «πλατείες των αγανακτισμένων» ενάντια στα μνημόνια. Η Χρυσή Αυγή δεν ήταν «γέννημα των πλατειών», όπως λένε οι «αναλυτές» του συστήματος και της κυβέρνησης. Ακριβώς το αντίθετο: Ήταν γέννημα του φόβου της άρχουσας τάξης από τις απεργίες και τις πλατείες. Η Χρυσή Αυγή επιλέχθηκε, στηρίχθηκε και ενισχύθηκε οικονομικά και μιντιακά από το κεφάλαιο και αξιοποιήθηκε πολιτικά από τη ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ και την τρόικα για να περάσει η τρομοκρατία τους, να περάσουν τα μνημόνια. Για να μη στραφεί η εργατική λαϊκή οργή προς την Αριστερά, την ανατροπή, την επανάσταση και τον κομμουνισμό της εποχής μας, αλλά προς την Ακροδεξιά, τη συντήρηση, την αντεπανάσταση και το φασισμό της εποχής μας. Όπως ακριβώς στην Ιταλία, στην Ισπανία και τη Γερμανία, στον προηγούμενο αιώνα.

Η σχετική σταθεροποίηση του αστικού πολιτικού και κοινοβουλευτικού συστήματος μετά το 2012, η προσωρινή αποτροπή του κινδύνου μιας λαϊκής ανατροπής «από τα κάτω», όχι μόνο μείωσε την άμεση αξία χρήσης της Χρυσής Αυγής για το κεφάλαιο, αλλά γέννησε νέους κινδύνους ανταπάντησης του μαζικού κινήματος. Όταν η τρομοκρατία περνά από τους ανυπεράσπιστους μετανάστες και τους ομοφυλόφιλους στις εργατικές και λαϊκές οργανώσεις, όταν «επιτρέπεται» η χρήση της παρανομίας και της τρομοκρατίας από τα δεξιά ενάντια ακόμη και στις τυπικά νόμιμες οργανώσεις και κόμματα του λαού, δεν μπορεί επί μακρόν να «απαγορεύεται» η εργατολαϊκή αντίσταση από τα αριστερά με όλες τις μορφές ενεργητικής εργατικής περιφρούρησης και λαϊκής αυτοάμυνας. Όμως, το τέρας είχε ήδη βγει από το αυγό. Όπως όλα τα φαινόμενα, ακολούθησε τη δική του αυτοτελή πορεία. Ο νεοφασισμός, γεννημένος μέσα από την κρίση και με τη βοήθεια του ακροδεξιού νεοφιλελευθερισμού και του κοινοβουλευτικού ολοκληρωτισμού, στράφηκε εναντίον τους. Απαιτούσε «όλη την εξουσία» και όχι μόνο στους δρόμους, τα σχολεία και τις γειτονιές. Γρήγορα έγινε αντιληπτό ότι οι νουθεσίες δεν πιάνουν στο τέρας. Ότι ο έλεγχος επάνω του εκ μέρους της συγκυβέρνησης και του αστικού κοινοβουλευτισμού είχε χαθεί. Ο φασισμός μπορεί να γεννιέται μέσα από τον κοινοβουλευτισμό, αλλά επιδιώκει την αντιδραστική κατάργησή του, την ανοιχτή δικτατορία του κεφαλαίου, εντελώς αντίθετα με την κομμουνιστική αντικαπιταλιστική πολιτική που επιδιώκει την επαναστατική υπέρβασή του προς μια ανώτερη εργατική δημοκρατία.

Μπορούμε να νικήσουμε τους φασίστες και την αστική αντίδραση

Με την αστυνομική και δικαστική δίωξη της Χρυσής Αυγής αποδείχθηκε για μια ακόμη φορά, ότι ακόμα και στις πιο δύσκολες συνθήκες, σε συνθήκες της βαθύτερης οικονομικής κρίσης και της πιο βάρβαρης και καθολικής τρομοκρατικής επίθεσης του κεφαλαίου, το μαζικό εργατικό και λαϊκό κίνημα και η κοινή αριστερή δράση μπορούν να αναγκάζουν το σύστημα και τις κυβερνήσεις σε υποχωρήσεις και αναδιπλώσεις, να δημιουργούν προϋποθέσεις για βαθύτερα ρήγματα, για να επιβάλουν εργατικές, λαϊκές και δημοκρατικές κατακτήσεις. Αυτός είναι ο δρόμος για το ξερίζωμα του φασισμού, για μια βαθιά αντικαπιταλιστική τομή που θα ανοίξει και το δρόμο προς την επανάσταση.

Ωστόσο, τονίζουμε ξανά: Καμιά επανάπαυση! Η συγκυβέρνηση ΝΔ – ΠΑΣΟΚ και τρόικας, η ΕΕ και το «συνταγματικό τόξο» τους δεν πρόκειται να ξεριζώσουν το φασιστικό τέρας. Αφού το μάντρωσαν, άρχισαν πάλι να το χαϊδεύουν. Με τον δήθεν αντιρατσιστικό νόμο τους, έβαλαν τις νομικές προϋποθέσεις για να πέσουν στα μαλακά οι φασίστες. Για αυτό πρέπει να διατρανωθεί η απαίτηση για παραδειγματική τιμωρία όλων των ενόχων, άμεσων και ηθικών αυτουργών για τη δολοφονία του Π. Φύσσα και για όλες τις δολοφονικές και εγκληματικές ενέργειες της Χρυσής Αυγής. Οι μέχρι τώρα κινήσεις των ανακριτικών και δικαστικών αρχών δείχνουν πως το μαχαίρι δεν μπαίνει βαθιά: Μετά από κάποιες μετακινήσεις προσώπων, οι μηχανισμοί της Χρυσής Αυγής στην ΕΛΑΣ, δεν ξεριζώνονται. Για να γίνει αυτό απαιτείται ειδικά η διάλυση των ΜΑΤ και της ομάδας ΔΕΛΤΑ, που αποτελούν άντρα φασιστικής δράσης και αντίληψης. Στο στρατό και τους απόστρατους έμειναν στο απυρόβλητο οι διασυνδέσεις της Χρυσής Αυγής, ειδικά στις Ειδικές Δυνάμεις, τη Σχολή Ευελπίδων και σε συγκεκριμένες οργανώσεις αποστράτων. Το ίδιο και οι θύλακές της στο δικαστικό σύστημα και στην Εκκλησία. Πολύ περισσότερο, μένει στο απυρόβλητο η οικονομική και ποικολότροπη ενίσχυση της εγκληματικής δράσης της Χρυσής Αυγής από μέρους συγκεκριμένων εφοπλιστών, τραπεζιτών και μιντιαρχών. Αλλά και οι ειδικές διασυνδέσεις της με το κόμμα της Νέας Δημοκρατίας, ακόμη και με το περιβάλλον του ίδιου του πρωθυπουργού. Για πιο λόγο δεν καλείται να απολογηθεί ο πρώην σύμβουλός του Π. Μπαλτάκος, αλλά και άλλοι ακροδεξιοί κρυπτοφασίστες που ενδημούν σε ομίλους και εφημερίδες που καλούσαν σε συνεργασία με τη Χρυσή Αυγή; Με αφορμή και αιτία την επέτειο ενός έτους από τη δολοφονία του Π. Φύσσα όλα τα παραπάνω αιτήματα πρέπει να τεθούν από το αντιφασιστικό, εργατικό, λαϊκό και δημοκρατικό κίνημα με νέα ένταση και σαφήνεια. Ο Π. Φύσσας θα δικαιωθεί πλήρως όταν τσακιστούν τα δολοφονικά δίκτυα των νεοναζί.

Μέτωπο κατά του φασισμού και της κρατικής τρομοκρατίας

Για να αντιμετωπιστεί και ξεριζωθεί ο φασισμός, απαιτείται η πίεση από το λαϊκό αντιφασιστικό κίνημα στο δικαστικό και πολιτικό σύστημα. Αλλά αυτό δεν φτάνει.

Απαιτείται η διαρκής μαζική πάλη, η πολιτική ανάπτυξή της, η ταξική ανασυγκρότηση του εργατικού, λαϊκού και ειδικά, του νεολαιίστικου κινήματος. Αυτό είναι που θα πετάξει έμπρακτα τους φασίστες έξω από τις γειτονιές, τα σχολεία, τα εργοστάσια και τις επιχειρήσεις, στο δημόσιο και, πάνω από όλα, στον ιδιωτικό τομέα και τους ανέργους, όπου η επιρροή τους ανεβαίνει ανησυχητικά. Χρειάζεται στροφή όλων των μαχόμενων δυνάμεων της Αριστεράς στο κοινωνικό μέτωπο, η έμπρακτη και υλική σύγκρουση για την ήττα μέτρων, για κατακτήσεις και ρωγμές στην επίθεση, για την κατάργηση των μνημονίων και την ανατροπή της βάρβαρης πολιτικής και των κυβερνήσεων που την υλοποιούν, την ήττα του μαύρου μετώπου κεφαλαίου - ΕΕ - ΔΝΤ. Η κοινή δράση των μαχόμενων δυνάμεων της Αριστεράς αποτελεί ουσιαστικό όρο για την αντεπίθεση του εργατικού, λαϊκού και νεολαιίστικου κίνηματος και την κατάκτηση νικών. Η πικρή εμπειρία από την υποτίμηση του φασιστικού φαινομένου και της ανάγκης εργατικού μετώπου απέναντι του στα χρόνια του μεσοπολέμου αποτελεί αυστηρή προειδοποίηση. Αλλά και η ενσωμάτωση, η συμμαχία με ανύπαρκτα «δημοκρατικά» τμήματα της αστικής τάξης, τα «λαϊκά μέτωπα» και οι «αριστερές κυβερνήσεις», έδειξαν, όπως το 1944 στην Ελλάδα ή το 1973 στη Χιλή, ότι δεν μπορούν στρατηγικά να νικήσουν το φασισμό και την αστική αντίδραση.

Για να αντιμετωπιστεί και ξεριζωθεί ο φασισμός απαιτείται η σταθερή ιδεολογική αντιμετώπισή του μαζί με την αντιμετώπιση της δεξιάς αναθεώρησης της ιστορίας που εξισώνει το φασισμό με τον κομμουνισμό, τους θύτες με τα θύματα. Είμαστε εντελώς αντίθετοι, όμως, με κάθε δίωξη των ιδεών και των φρονημάτων, που από τη μια κρύβει το κύριο, που είναι η δίωξη και αυστηρή τιμωρία των εγκληματικών πράξεων της Χρυσής Αυγής και του φασισμού ενάντια στο λαϊκό κίνημα και σε κάθε άνθρωπο και από την άλλη, ετοιμάζει το έδαφος για διώξεις εναντίον των κομμουνιστικών, επαναστατικών και αριστερών ιδεών και δυνάμεων.

Το ΝΑΡ για την Κομμουνιστική Απελευθέρωση και η νΚΑ καλούν τους εργαζόμενους, τους ανέργους, τους νέους, τον λαό σε μαζική καθολική συμμετοχή στις κινητοποιήσεις για τον ένα χρόνο από τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα. Κινητοποιήσεις μαζικές και ενωτικές, διαδηλώσεις παλλαϊκές και όλης της ανυπόταχτης νεολαίας, αλλά όχι άχρωμες, ούτε άφωνες. Οι δολοφόνοι του Φύσσα και πολλών μεταναστών έχουν χρώμα: το μαύρο των νεοναζί της Χρυσής Αυγής. Αυτοί που επώασαν το αυγό του φιδιού έχουν επίσης χρώμα: είναι το μαύρο μέτωπο κυβερνήσεων – ΕΕ – ΔΝΤ - κεφαλαίου, που έχουν ρίξει το λαό στη μαύρη εξαθλίωση και που οικοδομούν τον κοινοβουλευτικό ολοκληρωτισμό. Είναι το χρώμα του χρήματος, που λεηλατεί τα ζωτικά δικαιώματα του λαού. Ενάντια σε όλα αυτά θα υψωθεί η φωνή των νέων και των εργαζομένων που θα κατακλύσουν τους δρόμους την επόμενη βδομάδα. Απαιτείται όμως η μόνιμη και σταθερή ανάπτυξη της λαϊκής πάλης για τα δημοκρατικά δικαιώματα και τις ελευθερίες της εποχής μας, η ενίσχυση της ΚΕΔΔΕ και όλων των κινήσεων και συλλογικοτήτων που αντιμάχονται την κρατική – κυβερνητική και εργοδοτική τρομοκρατία, το φασισμό και το ρατσισμό. 

Με την ΑΝΤΑΡΣΥΑ για μια άλλη Αριστερά. Για ένα νέο κομμουνιστικό πρόγραμμα

Βρισκόμαστε μπροστά σε μια νέα πολιτική καμπή των κοινωνικών συγκρούσεων στην Ελλάδα. Η άρχουσα τάξη προετοιμάζεται πυρετωδώς για αυτές.

Για να νικήσει ο εργάτης, ο εργαζόμενος, ο λαός, απαιτείται η αντικαπιταλιστική ανατροπή, η ενίσχυση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και η πολιτική συσπείρωση όλων των αντικαπιταλιστικών, αντιιμπεριαλιστικών, αντιΕΕ και αντισυστημικών δυνάμεων. Απαιτείται το πρόγραμμα για τις επαναστάσεις και την διεθνική κομμουνιστική απελευθέρωση της εποχής μας. Που θα φωτίσει τις αιτίες, θα δώσει ερμηνεία για το χτες και το σήμερα και προοπτική για το αύριο των αγώνων.

Που θα νικήσει ιστορικά και αμετάκλητα το φασισμό.

ΝΑΡ γαι την Κομμουνιστική Απελευθέρωση, Σεπτέμβρης 2014

ΝΑΡ-ΚΑ | ΗΠΑ, ΕΕ, νεοφασίστες δολοφονούν στην Ουκρανία

Ανακοίνωση του ΝΑΡ για την Κομμουνιστική Απελευθέρωση

Τα φασιστικά τάγματα εφόδου των εκπαιδευμένων δολοφόνων, που τους περιφέρει από πόλη σε πόλη το υποστηριζόμενο από την Ευρωπαϊκή Ένωση και τις ΗΠΑ καθεστώς νεοφιλελεύθερων/νεοναζί του Κιέβου, προχώρησαν σε μαζικές δολοφονίες. Με τον οργανωμένο εμπρησμό του κτιρίου της Βουλής των συνδικάτων στην Οδησσό την Παρασκευή οι νεκροί ξεπέρασαν τους 40 και οι τραυματίες τους 130. Η κατάσταση κλιμακώνεται επικίνδυνα με τη γενικευμένη ένοπλη στρατιωτική επιχείρηση του καθεστώτος του Κιέβου εναντίον των εξεγερμένων, τη συγκέντρωση Νατοϊκών δυνάμεων στην Πολωνία και τις Βαλτικές και τη διενέργεια νατοϊκών γυμνασίων, που οδηγούν σε ανάλογες κινήσεις της Ρωσίας στην περιοχή, καθώς και με τα κλιμακούμενα πακέτα οικονομικών κυρώσεων εναντίον της Ρωσίας που προετοιμάζουν οι ΗΠΑ και προωθούν από κοινού με τη γερμανική Ε.Ε. 

Η δήλωση του απεσταλμένου της Ρωσίας στον ΟΗΕ πως «η Δύση έχει κόψει κάθε πιθανότητα ειρηνικής λύσης στο ζήτημα της Ουκρανικής κρίσης, με το να στηρίζει τις αρχές του Κιέβου και την καταστολή που ασκούν», αποκαλύπτει το δραματικό και επικίνδυνο, για την ειρήνη και τους λαούς, χαρακτήρα που παίρνουν πλέον οι εξελίξεις στην Ουκρανία.

Το ΝΑΡ για την Κομμουνιστική Απελευθέρωση συμπαραστέκεται στον αγώνα των εξεγερμένων της Ανατολικής Ουκρανίας για την απόκρουση και συντριβή της αντιδραστικής εκστρατείας και του νεοφασισμού. Καταδικάζει κάθε πολιτική περιορισμού των δικαιωμάτων του ουκρανικού λαού. Καταγγέλλει τα σχέδια που εξυφαίνονται απαγόρευσης της δράσης των κομμουνιστών και άλλων αριστερών και αντιφασιστικών οργανώσεων.

Καταδικάζει την ιμπεριαλιστική πολιτική των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ και της ΕΕ στην Ανατολική Ουκρανία και άλλες περιοχές, τη στήριξη της εθνικιστικής κυβέρνησης, καθώς και την επιλογή της όξυνσης στο πλαίσιο του ανταγωνισμού τους με τη Ρωσία, που πολλαπλασιάζει τους κινδύνους ακόμη και ενός υπερτοπικού πολέμου με ανυπολόγιστες καταστροφές.

Καταδικάζει τη στάση της ελληνικής κυβέρνησης, της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, που συμμετέχουν στην αντιδραστική φιλοπόλεμη εκστρατεία της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του ΝΑΤΟ, με κίνδυνο να εμπλέξουν τον λαό μας σε τυχοδιωκτισμούς.

Η Αριστερά οφείλει να πει αυτά που καιρό τώρα αποσιωπούνται.

Ο μοναδικά αναγκαίος αγώνας για την απαγκίστρωση από τα δεσμά των Ευρωενωσιακών και Νατοϊκών ιμπεριαλιστικών δυνάμεων και σχηματισμών καθώς και για τα σύγχρονα κοινωνικά δικαιώματα, αποκτά νόημα - η ίδια η εργατική τάξη υψώνεται σε τάξη για τον εαυτό της - όταν ο συλλογικός αυτός αγώνας εμπνέεται αδιαχώριστα και αδιάκοπα από το όραμα και τα ιδανικά μιας άλλης κοινωνίας με δικαιοσύνη, ισότητα, αλληλεγγύη. Από την αναγκαιότητα και το σκοπό της κοινωνικής χειραφέτησης, της επανάστασης και του κομμουνισμού του 21^ου αιώνα που καθώς αυτά αναδύονται από το κίνημα και λειτουργούν ως ρυθμιστική στρατηγική, επιτρέπουν - εν αντιθέσει προς τις χωρίς αρχές πολιτικές, τις αποσπασματικές δράσεις ή τον αυτοπεριορισμό στο μικρότερο κακό και στους ανάλογους προστάτες, την καπιταλιστική Ρωσία του Πούτιν στη προκειμένη περίπτωση –– να προσδιορίσει τι μας φέρνει πιο κοντά στη δυνατότητα «να ζει ανθρώπινα ο άνθρωπος στον 21^ο αιώνα».

Οι μαχόμενες δυνάμεις της αριστεράς στη χώρα μας οφείλουν να πρωταγωνιστήσουν στην έκφραση και οργάνωση της αλληλεγγύης προς τους αγωνιζόμενους της Ουκρανίας (ανάμεσά τους και ελληνικής καταγωγής αντιφασίστες), που αντιστέκονται στο καθεστώς των νεοφιλελεύθερων/νεοναζί κυβερνώντων του Κιέβου και στους υποστηρικτές τους, ΕΕ, ΗΠΑ και ΝΑΤΟ.

ΝΑΡ για την Κομμουνιστική Απελευθέρωση,  Αθήνα 4/5/2014

Σινιάλο υπέρ της ολοκληρωτικής ιδιωτικοποίησης του λιμανιού, των αρπαχτικών της Ζώνης και των εφοπλιστών οι απειλές της Χρ. Αυγή στο ΠΑΜΕ

Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ καταγγέλλει με τον πιο κατηγορηματικό τόνο τις απειλές της ναζιστικής συμμορίας της Χ.Α που σε συγκέντρωσή της στο Πέραμα, επιτέθηκε με βρισιές και απειλές στο Συνδικάτο των Εργαζομένων στη Ναυπηγοεπισκευαστική Ζώνη και στο ΠΑΜΕ. 

Καλεί το εργατικό, λαϊκό και αντιφασιστικό κίνημα να βρίσκεται σε εγρήγορση.

Η ρητορική τους αποδεικνύει την αμετανόητα  δολοφονική πρακτική και πρόθεση που είχαν όταν έστησαν ενέδρα θανάτου στα μέλη του ΚΚΕ που αφισοκολούσαν στην περιοχή λίγες ημέρες πριν δολοφονήσουν τον Π. Φύσσα. Επιβεβαιώνει πριν απ’ όλα όμως το βαθύ μίσος που έχουν οι φασίστες απέναντι στην ταξική οργάνωση των εργαζομένων, στα συνδικάτα και τις εργατικές συλλογικότητες που υπερασπίζονται τα δικαιώματα, τα μεροκάματα, τις συνθήκες δουλειάς, τη ζωή και την αξιοπρέπειά τους.

Στη μαύρη συμμορία που αλωνίζει με θράσος το τελευταίο διάστημα στο Πέραμα, επιχειρεί να ηγεμονεύσει στην περιοχή και εφαρμόζει τρομοκρατικές τακτικές στους δρόμους του, ηγείται ως «πυρηνάρχης», ένας ιδιοκτήτης εταιρίας ενοικίασης - διακίνησης εργαζομένων. Ένας δουλέμπορος που εμπορεύεται ανθρώπους χωρίς συλλογικές συμβάσεις, για να «σπάνε» τα μεροκάματα, χωρίς δικαιώματα και συνδικαλιστική κάλυψη. 

Οι απειλές τους δεν ήταν σύνθημα υπεράσπισης τάχα των ανθρώπων στο Πέραμα που μαστίζονται από τη φτώχεια, την ανεργία, τα χαμηλά μεροκάματα και την έλλειψη κοινωνικών δομών. Ήταν σινιάλο στα αρπαχτικά της Ζώνης, στους εφοπλιστές και σε αυτούς που δρομολογούν την ολοκληρωτική ιδιωτικοποίηση του λιμανιού. Σε αυτούς τάζει με τις διχαστικές του κορώνες ο τοπικός «Γκαουλάιτερ».

Οι εργολάβοι της Ζώνης, οι εφοπλιστές και η COSCO θα πανηγυρίζουν όταν διαλυθεί οποιαδήποτε εργατική συλλογικότητα ή δημιουργηθεί διασπαστικό σωματείο που θα πάψει να διεκδικεί αξιοπρεπείς μισθούς, θα αρνείται να μπαίνει στα αμπάρια του θανάτου, θα παλεύει για ανθρώπινες συνθήκες εργασίας, με ασφάλεια, όρους υγιεινής και εξασφάλιση της ζωής, χωρίς να γίνεται σκλάβος που θα δουλεύει από το πρωί ως το βράδυ.

Αυτό είναι το όραμα των φασιστών για το Πέραμα και τη χώρα. Διαλυμένη εργατική τάξη που θα αλληλοσπαράσσεται για ένα κομμάτι ψωμί. Αυτό θεσμοθετούν τα μνημόνια που υποκριτικά ξορκίζουν για να αποκτήσουν λαϊκό έρεισμα και αποδοχή.

Αυτό εφαρμόζει η κυβέρνηση Σαμαρά - Βενιζέλου, με την οποία στα βουλευτικά παρασκήνια συζητούν και συνδιαλέγονται σε φιλικούς και συνεργατικούς τόνους, παζαρεύοντας την απαλλαγή τους από τις διώξεις, ενώ δημόσια έταζαν «σαματά» και «τσαμπουκάδες». Κανείς δεν ξεχνά ότι οι φασίστες λουφάζουν όταν ο λαός διαδηλώνει και απεργεί  ενάντια στα πολυνομοσχέδια και τις ανεπιθύμητες επισκέψεις σαν αυτή της Μέρκελ.

Εμείς είμαστε με τους εργάτες, τα πληρώματα και τα συνεργεία με τους κολασμένους Έλληνες και ξένους ματσακόνηδες και αμμοβολιστές, που έχουν όλοι τους τον ίδιο εχθρό.

Τους εφοπλιστές και τους εργολάβους που για τα κέρδη τους και  στο όνομα της ανταγωνιστικότητας και της ανάπτυξης, δε διστάζουν να βάζουν ανθρώπους-καμικάζι σε βαπόρια - ωρολογιακές βόμβες και να πιέζουν τους μισθούς, τα μεροκάματα, τα ωράρια και τις εργασιακές σχέσεις, με το φόβο της ανεργίας και της «εφοπλιστικής μετανάστευσης».

Αυτοί πρέπει να τσακίσουν τους φασίστες και τη συμμορία τους, με τον αγώνα και την οργάνωση, στη βάση των κοινωνικών τους αναγκών και δικαιωμάτων για την εργατική αντεπίθεση που μπορεί να σαρώσει την ηττοπάθεια και το συμβιβασμό.

Ο αγώνας για να τσακιστεί ο ναζισμός και οι μαύρες παραδουλεύτρες των εφοπλιστών δεν είναι ούτε παραταξιακή υπόθεση, ούτε κομματική εργολαβία κανενός.

ΣΑΜΑΡΑΣ-ΒΕΝΙΖΕΛΟΣ, ΜΠΑΛΤΑΚΟΣ-ΚΑΣΙΔΙΑΡΗΣ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΤΟΥ ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΚΟΥ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΥ

Οι τελευταίες εξελίξεις, με την ιδιαίτερη αντιμετώπιση των καθεστωτικών ΜΜΕ που αρέσκονται να μιλούν για «παρακράτος», να ταυτίζουν «ναζισμό-κομμουνισμό» και κυρίως να προστατεύουν το «δημοκρατικό προφίλ» της ακροδεξιάς κυβέρνησης, αποδεικνύουν ότι η βάρβαρη ταξική αστική πολιτική και τα Μνημόνια, η Ε.Ε. και το ΔΝΤ έχουν συστατικό τους στοιχείο την ακραία κρατική βία-τρομοκρατία, με ενσωματωμένη τη ναζιστική συμμορία.

Στο πλαίσιο του κράτους διαρκούς έκτακτης ανάγκης του σύγχρονου Κοινοβουλευτικού Ολοκληρωτισμού (που από το 2010 απαιτούσε προκειμένου να ψηφιστούν τα Μνημόνια,  μεταξύ άλλων ο μεγαλοδημοσιογράφος Τέλλογλου της μνημονιακής «ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΣ» και του «ΠΟΤΑΜΙΟΥ»), για να προχωρήσει το ξεπούλημα της κοινωνικής περιουσίας, η εμπορευματοποίηση κάθε κοινωνικού αγαθού, κυρίως η πλήρης δουλοποίηση του κόσμου της εργασίας, η Απεργία-Διαδήλωση Απαγορεύονται, το Άσυλο εξαφανίζεται μαζί με το σύνολο των δημοκρατικών δικαιωμάτων-λαικών ελευθεριών. Απόρροια αυτών των αστικών επιλογών είναι οι φυλακές ειδικού τύπου για την εξόντωση των πολιτικών κρατουμένων. Η Αναδιοργανωμένη Ελληνική Αστυνομία όπου η στρατιωτικοποίησή της περιλαμβάνει πλέον ειδικές στρατιωτικές μονάδες καταστολής εξεγέρσεων και οργάνωσης Στρατοχωροφυλακής. Αλλα και η δράση του Στρατού ως δύναμης Καταστολής Πλήθους.   

Στο πλαίσιο αυτό ο Ναζισμός δεν αποτελεί αυτή την στιγμή επιλογή διακυβέρνησης και οργάνωσης της κοινωνίας, αλλά αποτελεί τμήμα του Κράτους, μια συστημική δύναμη που συμβάλλει αποφασιστικά στην επιβολή των αντεργατικών πολιτικών. Η βία των Ταγμάτων εφόδου είναι αντίστοιχη της βιαιότητας της πολιτικής τους που στήριξε τον Σάλλα και την Τράπεζα Πειραιώς όταν άρπαξε την ΑΓΡΟΤΙΚΗ ΤΡΑΠΕΖΑ, ψηφίζοντας τα αφορολόγητα των εφοπλιστών, που την χρηματοδοτούν.

Ο ακραίος λαικισμός του ακροδεξιού Γεωργιάδη θέτει το δίλημμα «Σαμαράς ή Ουκρανία». Είναι ένα γελοίο δίλημμα που συσκοτίζει το γεγονός ότι ο μεγάλος χαμένος είναι ο κόσμος της εργασίας. Είτε στην Κριμαία όπου ο Πούτιν μετατρέπει σε  «ειδική οικονομική ζώνη» με φοροαπαλλαγές «για να προσελκυθούν επενδυτές», είτε στην υπόλοιπη Ουκρανία με την είσοδο της Ε.Ε και του ΔΝΤ.  Και καθοριστικό ρόλο για να ανοίξει ο δρόμος στο ΔΝΤ, στην επιβολή σκληρών αντεργατικών μέτρων  και φρικαλέων επιλογών κατά των μειονοτήτων, της Αριστεράς και των κοινωνικών κινημάτων έπαιξαν οι ΝΑΖΙ. Αφού συνεργάστηκαν με τμήματα της Ουκρανικής άρχουσας τάξης, την Ε.Ε. και τις ΗΠΑ, τώρα διώκονται και βγαίνουν στο περιθώριο. Σύμφωνα με διεθνείς ανταποκρίσεις «τον αφοπλισμό όλων των ένοπλων ομάδων ψήφισε η νέα ουκρανική βουλή, των νεοναζί του Δεξιού Τομέα περιλαμβανομένων. Η Βουλή αποφάσισε ότι αν ο Δεξιός Τομέας αρνηθεί να παραδώσει τα όπλα οι αρχές θα προχωρήσουν στη διάλυση της οργάνωσης. Η εκδίωξη των οπαδών του από το Κίεβο έλαβε τη μορφή στρατιωτικής επιχείρησης, με τις ειδικές δυνάμεις της αστυνομίας να περικυκλώνουν το κτίριο του ξενοδοχείου Ντνερπ (Δνείπερος) που χρησιμοποιούσε ως αρχηγείο η νεοναζιστική αυτή οργάνωση. Η αστυνομία, με τελεσίγραφό της αξίωσε την εκκένωση του κτηρίου, απειλώντας με επίθεση, σε αντίθετη περίπτωση».

Από αυτή επομένως την σκοπιά εκτιμάται ότι η σύγκρουση ΝΔ-Χρυσής Αυγής, που προσωποποιείται ως αντιπαράθεση Κασιδιάρη-Μπαλτάκου, είναι εκδήλωση της προσπάθειας αντιπερασπισμού των ΝΑΖΙ καθώς μέσω της αστικής δικαιοσύνης  επιχειρείται η ποινική και πολιτική της εξουδετέρωση. Όπως επισημαίνει το jugle report “o τρόπος που η χιτλερική οργάνωση επέλεξε να αμυνθεί στην επίθεση των ομοϊδεατών της του περιβάλλοντος Σαμαρά επιβεβαιώνει ακριβώς ότι η "χρυσαυγιάδα" των τελευταίων μηνών, δηλαδή η τακτική "σοκ και δέους" που ακολουθείται από την κυβέρνηση για την εξάρθρωση της συμμορίας, δεν είναι παρά μια εσωτερική εκκαθάριση της ευρύτερης γαλάζιας πολυκατοικίας. Ένας εμφύλιος στους κόλπους της (ακρο)Δεξιάς για το ξεβρώμισμα της "σοβαρής εθνικοφροσύνης" από τους τραμπούκους μαχαιροβγάλτες που χαλούν την προς τα έξω εικόνα της. Διαχειριστές εναντίον πορτιέρηδων”.

Έτσι λοιπόν, η Χρυσή Αυγή, εκμεταλλευόμενη τη φθορά των αστικών κομμάτων εξουσίας και την αδυναμία της αριστεράς, αφού έπαιξε το ρόλο της στη διαδοχή του ΛΑΟΣ, δίνοντας διέξοδο και πολιτική έκφραση σε πληβειακά και μικροαστικά στρώμματα, που γαλούχησε με τα πιο ακραία ρατσιστικά-εθνικιστικά-φασιστικά χαρακτηριστικά- που ενυπάρχουν όμως και στο ιδεολογικό/πολιτικό οπλοστάσιο ΝΔ-ΠΑΣΟΚ, τώρα στοχοποιείται για να επανέλθουν οι ψηφοφόροι της στο Δεξιό μαντρί.

Η παραπάνω εκτίμηση είναι μερική. Όταν ο Κασιδιάρης συνομιλεί με τον Μπαλτάκο ουσιαστικά συνομιλεί με τον πρωθυπουργό Αντώνη Σαμαρά. Επιδιώκει την συνολική Επαναδιαπραγμάτευση της Χρυσής Αυγής με το Κράτος και το αστικό καθεστώς εξουσίας.   «Δε μπορείτε να εφαρμόζεται την ναζιστική ατζέντα και ταυτόχρονα να μας κλείνεται στη φυλακή», δείχνει να λέει ο εκπρόσωπος των ΝΑΖΙ!

Κανείς δεν ξεχνά ότι η ναζιστική Χρυσή Αυγή έπαιξε και παίζει ρόλο στην απάνθρωπη επιχείρηση του αστικού κράτους και της Ε.Ε κατά των μεταναστών, σύμφωνα και με ομολογία του βουλευτή της ΝΔ Μιχάλη Ταμήλου, όπου για να επιβληθεί η ρατσιστική ατζέντα απαιτήθηκε η διαμονοποίησή τους, η ταύτισή τους με την εγκληματικότητα, με τον τόνο στην κυρίαρχη προπαγάνδα να δίνουν τα καθεστωτικά ΜΜΕ. Τα Τάγματα Εφόδου αποτέλεσαν τη ματωμένη αιχμή του δόρατος μιας εξόρμησης των δυνάμεων καταστολής που άρχισε επί Κ.Καραμανλή και συνεχίστηκε από όλες τις συγκυβερνήσεις ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΛΑΟΣ-ΔΗΜΑΡ, αφήνοντας πίσω τους το Τείχος του Αίσχους του Παπουτσή, τα Στρατόπεδα Συγκέντρωσης και τη δολοφονική δράση του Λιμενικού.

Η οικειότητα των Μπαλτάκου-Κασιδιάρη αποδεικνύει τη ζεστή σχέση κυβέρνησης-κατασταλτικών μηχανισμών-ναζιστικής Χρυσής Αυγής, που εφαρμόζουν από κοινού την αστική πολιτική, τη φασιστική ατζέντα ουσιαστικά, και ενίοτε μέσω των Μπαλτάκου-Κρανιδιώτη, αλλά και του μνημονιακότερου των μνημονιακών Μπάμπη Παπαδημητρίου της «ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΣ, έφτασαν  να διεκδικούν ακόμη και όρους συγκυβέρνησης.

Το λέμε απλά και ξεκάθαρα: οι ναζί είναι σάρκα από τη σάρκα του συστήματος εξουσίας.  Οι θεωρίες του "παρακράτους" και «της διείσδυσης της Χρυσής Αυγής στα σώματα ασφαλείας» επιχειρούν να συγκαλύψουν τις ευθύνες των αστικών κυβερνήσεων που 35 χρόνια τώρα διαπλέκονται με τους ναζί και τους αναγνωρίζουν σημαντικό ρόλο συνεργάτη στην καθυπόταξη του κόσμου της εργασίας.  "Τα δημοκρατικά τόξα και οι θεωρίες των άκρων" συσκοτίζουν ότι τα μνημόνια και η κρίση, ο κοινοβουλευτικός ολοκληρωτισμός και το κράτος έκτακτης ανάγκης έδωσαν φτερά στους ναζί, που κρίθηκαν απαραίτητοι στην επιβολή των νέων εκμεταλλευτικών όρων καπιταλιστικής ανάπτυξης, διεκδικώντας βεβαίως μερίδιο από την οικονομική και πολιτική υπεραξία που παράγεται. (πολιτοφυλακές-σχολικοί φύλακες-ιδιωτική αστυνομία, Λέσχες Εφέδρων, Ιδιωτικοί Στρατοί-Ρέστης-εκδότης ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ-φύλαξη πλοίων)!

Αλήθεια, πόση απόσταση χωρίζει την "Κόκκινη Μηλιά" του Μιχαλολιάκου από το "νεοβυζαντισμό" του Φραγκούλη Φράγκου, μπεστ σέλερ όλων των μιλιταριστών και εθνικιστών;  Όλοι μαζί, πρωτοστατούντος του γραμματέα της κυβέρνησης Μπαλτάκου δεν έθεταν θέμα επαναφοράς του γένους ως κριτήριο εισόδου στις Ένοπλες Δυνάμεις;  Δεν συγκάλυπταν και συνέδραμαν τη δράση των φασιστικών Λεσχών Εφέδρων στον Άγιο Παντελεήμονα, τις ασκήσεις "Μακεδονομάχος" κατά της μειονότητας στη Θράκη, την εκπαίδευσή τους στον ανταρτοπόλεμο σε βουνά και αστικά κέντρα;  Στην ιδρυτική διακήρυξη της "Παγκόσμιας Ομοσπονδίας Συνδέσμων Ελληνικών Ειδικών Δυνάμεων" (15-17/3/1996) γίνεται λόγος για "καταπολέμηση του εφησυχασμού, της ενδοτικότητας και του ευδαιμονισμού", στοχοποιώντας "όσους παριστάνουν τα λευκά περιστέρια της ειρήνης, τους αστράτευτους, τους αντιρρησίες συνείδησης και τους καρεκλοκένταυρους"!

Κυβέρνηση, στρατός, δικαστές αποκαλύπτεται ότι έχουν επιλεκτική μνήμη!  Εκλεκτικές ιδεολογικές - πολιτικές συγγένειες και συνεργασίες.  Ο αρμόδιος υπουργός Δ. Αβραμόπουλος, που δεν ξέρει τίποτε για τη δράση των Χρυσαυγιτών στον Στρατό, αναγνωρίζει ειδικό ρόλο στις Ειδκές Δυνάμεις-φωλιά της ακροδεξιάς, και αποφασίζει: "Ένοπλες δυνάμεις και σώματα ασφαλείας έσονται εις μίαν λειτουργίαν".  Αναλαμβάνουν από κοινού στρατιωτικές και αστυνομικές επιχειρήσεις!  Μεταξύ των οποίων "Προστασία ζωτικών εγκαταστάσεων σε περιόδους κρίσεων - επιχειρήσεων "!  Πρόκειται για το επιχειρησιακό αντικείμενο των νέων "Ταγμάτων Εθνοφυλακής", που εν μέσω του κινήματος των Αγανακτισμένων (2011), εντάσσονται στο "Σχέδιο πολιτικής προστασίας Ξενοκράτης", αναλαμβάνοντας "συμβάντα που μπορεί να οφείλονται στο πλήθος ή τη διασάλευση της τάξης και στην υπερσυγκέντρωση πλήθους"! Παράλληλα, ο υπουργός Ναυτιλίας Βαρβιτσιώτης αναθέτει στους ακροδεξιούς τραμπούκους της ΜΥΚ, των ειδικών δυνάμεων του Λιμενικού, ρόλο αστυνόμευσης στο εσωτερικό της χώρας. Και είναι πάλι ο ΥΕΘΑ Δ.Αβραμόπουλος που κατεβάζει τα τάνκς στις Στρατιωτικές Παρελάσεις, ώστε να τρίζει η άσφαλτος από τις ερπύστριες, σύμφωνα με τη ρήση ναζιστή βουλευτή, αλλά και του δημοσιογράφου της ΥΕΝΕΔ του Σαμαρά, που περιέγραφε την παρέλαση.  

Σαμαράς - Βενιζέλος - Κωσταράκος, για πρώτη φορά μεταπολιτευτικά, κατέβασαν το Στρατό στο δρόμο διατάζοντας ανάληψη κατασταλτικών καθηκόντων στην Στρατιωτική Παρέλαση της 28ης Οκτωβρίου της Θεσσαλονίκης.  Οι μονάδες των ειδικών δυνάμεων που συνεχάρη ο Δ. Αβραμόπουλος, τονίζοντας την πίστη τους στο δημοκρατικό πολίτευμα, μπαίνουν επιφυλακή σε κάθε μεγάλη λαϊκή κινητοποίηση. Είναι οι μονάδες που θα κατέβαζε ο Καραμανλής κατά των εξεγερμένων το Δεκέμβρη του 2008, μετά και τις πιέσεις της Ντ. Μπακογιάννη, του Γ. Σουφλιά και του ακραία νεοφιλελεύθερου, Στέφανου Μάνου.  Μια γενικευμένη καταστολή πλήθους που μπλοκάρισε τότε το "Αρνούμαι" φαντάρων, η ανησυχία του μόνιμου προσωπικού.  Τα πραγματικά πολιτικά άκρα, καθορίζει η ταξικά πάλη! 

Η πάλη κατά του φασισμού είναι συνάμα αντικυβερνητική - αντικρατική - αντιΕΕ - αντικαπιταλιστική. Η αυταρχική πολιτική της ακροδεξιάς συγκυβέρνησης ΝΔ-ΠΑΣΟΚ πρέπει να βρει μπροστά της την ολόπλευρη καταδίκη ολόκληρου του κινήματος. Είναι μια ακόμη απόδειξη ότι η δουλοποίηση του εργαζόμενου λαού μας αποτελεί στρατηγική επιλογή του αστικού συστήματος εξουσίας, που για να την επιβάλλει είναι αποφασισμένο να επιστρατεύσει τους ΝΑΖΙ της Χρυσής Αυγής και τις Ειδικές Δυνάμεις των Πραιτοριανών του, σε Στρατό και Αστυνομία.

Απαιτείται Αγώνας ενάντια στον Κράτος Έκτακτης Ανάγκης και τον Κοινοβουλευτικό Ολοκληρωτισμό Η πάλη ενάντια στο Φασισμό – Ναζισμό πρέπει να είναι άμεσα συνδεδεμένη με την Ανατροπή της ταξικής κυβερνητικής πολιτικής και των Μνημονίων, την έξοδο από ΝΑΤΟ και Ε.Ε., τη διάλυσή τους και την αντικαπιταλιστική αποδέσμευσή μας. Από την σκοπιά της εργατικής επαναστατικής αμφισβήτησης και ανατροπής.

ΑΝΤΙΠΟΛΕΜΙΚΗ ΔΙΕΘΝΙΣΤΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ

ΑΝΤΑΡΣΥΑ | Πέφτουν οι ακροδεξιές μάσκες

Σχετικά με τις αποκαλύψεις που αφορούν στη συνάντηση του ταγματάρχη της ναζιστικής συμμορίας με τον στρατηγό της κυβέρνησης, έχουμε να παρατηρήσουμε τα εξής:

Πρώτο: Καταρρίπτεται  με τον πιο εκκωφαντικό τρόπο η αντισυστημική ρόμπα που συστηματικά επιχειρεί να ενδυθεί η Χ.Α. Ποιος "εχθρός του συστήματος" θα συναντούσε μυστικά το (ακρο)δεξιό χέρι του πρωθυπουργού της χώρας, τη στιγμή  που είναι σε εξέλιξη η πιο άγρια και ανελέητη επίθεση στους εργαζόμενους και την πλειοψηφία της κοινωνίας;

Δεύτερο: Αποκαλύπτεται ότι στην πραγματικότητα καμιά πραγματική διάθεση να ξεριζώσει το φασισμό δεν είχε η κυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ και ότι η ΝΔ προσπάθησε να εκμεταλλευτεί τις δικαστικές διώξεις για να σταματήσει την εκλογική διαρροή προς τη Χρυσή Αυγή την οποία αντιμετώπιζε ως συγγενή πολιτική χώρο.

Τρίτο: Ξηλώνεται όλο το επικοινωνιακό πλαίσιο που επιχειρούσε να οικοδομήσει ένα "αντιφασιστικό"- δημοκρατικό προφίλ για την κυβέρνηση και τον Σαμαρά-Βενιζέλο, εξαιτίας των διώξεων στον ηγετικό πυρήνα της συμμορίας.

Τέταρτο: Φανερώνεται η άμεση σχέση και εξάρτηση της δικαιοσύνης και των λειτουργών της από τις στοχεύσεις, τα σχέδια και τις επιδιώξεις της κυβέρνησης, του πρωθυπουργού και των συμφερόντων που εξυπηρετεί. Κατά παραγγελία διώξεις και απαλλαγές αυτή είναι η "¨ανεξαρτησία" ενός δικαστικού συστήματος που διώξει διαδηλωτές και βγάζει παράνομες τις απεργίες.

Πέμπτο: Όσο και να αναζητάει δεκανίκια η κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου, κανένα δεν της είναι αρκετό πια. Προφανώς, δεν θα πέσουν από τη φιλική κουβέντα μεταξύ δύο φασιστών, άσχετα που ο ένας εκ των δύο είναι ο εξ απορρήτων του πρωθυπουργού. Αυτό που μπορεί και πρέπει να τους ρίξει και θα το κάνει, είναι οι απεργίες και οι κινητοποιήσεις, οι πορείες που θα αμφισβητούν στην πράξη το καθεστώς τους, όπως η προχτεσινή ενάντια στο ECOFIN και το κολαστήριο ΕΕ-ευρώ που θώπευε τους νεοναζί, τη «χρυσή εφεδρεία» του και συνεχίζει να το κάνει.

Η ναζιστική συμμορία προσπαθεί να αξιοποιήσει τις αποκαλύψεις για να τεκμηριώσει τους  ισχυρισμούς της περί σκευωρίας, ώστε να αθωωθούν οι κατηγορούμενοι όχι τόσο από τα δικαστήρια όσο μέσω της ενίσχυσης των εκλογικών της ποσοστών.

Γνωρίζουμε όμως πολύ καλά ότι η Χ.Α δεν είναι τίποτε παραπάνω αλλά το μαντρόσκυλο του συστήματος και των αφεντικών. Αυτό που ταΐζουν για να τρομοκρατούν το λαό, την Αριστερά και τους αγωνιστές. Οι εργαζόμενοι  στο Πέραμα και οι άνεργοι στη ζώνη που τους τάζουν στους εφοπλιστές για ένα κομμάτι ψωμί το γνωρίζουν. Ο φασισμός και ο ναζισμός νικιούνται μόνο στους εργασιακούς χώρους, στις αίθουσες διδασκαλίας, στις απεργίες, στην καθημερινή μάχη της συνειδητοποίησης ότι η ΧΑ ούτε αντισυστημική είναι, ούτε μπορεί κανείς να επικαλείται δικαιολογίες του τύπου «δεν ήξερα τι ψήφιζα».

Mόνο το λαϊκό κίνημα, ο μαχητικός του χαρακτήρας, ο αντικαπιταλιστικός του προσανατολισμός και περιεχόμενο μπορούν μέσα από τη διεκδίκηση των κοινωνικών αναγκών και των εργατικών δικαιωμάτων, να ξαναστείλουν στα υπόγεια της ιστορίας να ναζιστικά αποβράσματα που στο έδαφος της καπιταλιστικής κρίσης ξανασηκώνουν κεφάλι σε Ελλάδα και Ευρώπη.

ΑΝΤΑΡΣΥΑ

ΠΗΓΗ

Νεοφασισμός ή κομμουνισμός!

Από τη μια το μέτωπο και η Ακροδεξιά της ανατροπής και από την άλλη το μέτωπο και η Αριστερά της ανατροπής. Σε τελική ανάλυση, από τη μια ο ανερχόμενος αστικός νεοφασισμός και τα μέτωπά του με διάφορες παραλλαγές και από την άλλη ο ακόμη αδύναμος, αλλά ιστορικά αναπτυσσόμενος, επαναστατικός, νέος κομμουνισμός και τα μέτωπά του.

γράφουν:

Αλέκος Αναγνωστάκης
Κώστας Μάρκου

Τι µας «διδάσκει»ο εµφύλιος στην Ουκρανία;

  Η ΕΕ επιλέγει νεοφασισμό

Οι εξελίξεις σε Αίγυπτο και Συρία μετακομίζουν στην αναπτυγμένη νεοκαπιταλιστική ευρωπαϊκή Ουκρανία. Το δράμα του ουκρανικού λαού ειδικά, αποτελεί μια προειδοποίηση προς όλους τους αριστερούς, αντικαπιταλιστές και κομμουνιστές της Ελλάδας για το πόσο νεοφασιστικά κινείται η Ευρωπαϊκή Ένωση και η γερμανική αστική τάξη, η οποία, εκτός από το μεταμφιεσμένο σε ευρώ μάρκο, εξάγει και τον μεταμφιεσμένο σε ευρώ νεοφασισμό στην Ουκρανία, στον ανταγωνισμό της με τις ρωσικές, μαύρες εκατονταρχίες των σύγχρονων Κορνίλοφ. Είναι η ΕΕ που απαιτεί και επικροτεί τη σύλληψη, σωφρονισμό και αναμόρφωση της αντιεβραϊκής, παλαιοναζιστικής και αντικοινοβουλευτικής Χρυσής Αυγής, αλλά δεν έχει κανένα πρόβλημα με την αντι-ισλαμική, «νέου τύπου» νεοφασιστική Ακροδεξιά του σούπερ αναπτυγμένου πυρήνα των χωρών της, που σκαρφαλώνει στα πρώτα ράφια των δημοσκοπήσεων για τις ευρωεκλογές.

Οι αντιδραστικοί, ενδοαστικοί εμφύλιοι σε αυτές τις χώρες, με αναλώσιμα πυρομαχικά τους λαούς τους, συνιστούν αδιάψευστους τραγικούς μάρτυρες και προειδοποίηση του τι θα συμβεί εκεί όπου λείπει ή είναι εξαιρετικά αδύναμη η Αριστερά, το πρόγραμμα και μέτωπο της ανατροπής, με πυρήνα την επανάσταση και το νέο κομμουνισμό του 21ου αιώνα. Είναι μια αιματηρή προειδοποίηση για όσους ακόμη ταλαντεύονται για την έξοδο από την ΕΕ, μια προειδοποίηση για το τι μπορεί να συμβεί στις χώρες που δεν αποδεσμεύονται από τα ιμπεριαλιστικά στρατόπεδα, τις καπιταλιστικές ολοκληρώσεις και τους ανταγωνισμούς τους. Που δεν αποδεσμεύονται, εν τέλει, από τον καπιταλισμό.

Όλα αυτά δείχνουν ότι το κεφάλαιο της δυτικής και κεντρικής Ευρώπης ή τουλάχιστον σημαντικά τμήματά του, βρίσκονται μπροστά στον πειρασμό, ακόμη και στη συνειδητή πριμοδότηση έως και επιλογή του νεοφασιστικού ολοκληρωτισμού, ως νέας, κυρίαρχης αστικής εναλλακτικής στην κρίση του κλασικού νεοφιλελευθερισμού και του σοσιαλφιλελευθερισμού, ειδικά εκεί όπου η οικονομική και κοινωνική κρίση μετατρέπεται σε ανοιχτή πολιτική κρίση.

Η τάση για νέο φασισμό οπωσδήποτε συνδέεται με το ιμπεριαλιστικό – μονοπωλιακό παρελθόν του καπιταλισμού, αλλά προέρχεται κυρίως από το αποκρουστικό μέλλον του ολοκληρωτικού καπιταλισμού της εποχής μας. Είναι η συνέχιση της προηγούμενης τρομοκρατικής νεοφιλελεύθερης επιδρομής του κεφαλαίου με άλλα, εμφυλιοπολεμικά μέσα, που αντιστοιχούν στη νέα, σχετικά μακρόχρονη περίοδο των αντεπαναστατικών και επαναστατικών καταστάσεων, στην οποία μας εισάγει αναπόδραστα η δομική, ιστορική κρίση του ολοκληρωτικού καπιταλισμού. Η σύγχρονη κοινοβουλευτική αστική πολιτική εμφανίζεται πλέον ως κατώτερη μορφή του νεοφασισμού. Ο νεοφασισμός εμφανίζεται ως ανώτερη μορφή, κρίση και άρνηση του νεοφιλελευθερισμού.

Οι δύο ασυμφιλίωτες ιστορικές τάσεις

 

Μπροστά στις µάζες του διασπασµένου εργατικού πολυκόσµου και των πολυποίκιλων µικροαστικών στρωµάτων που καταστρέφονται, µετά την ιστορική χρεοκοπία και την άµεση πολιτική κρίση, σε ορισµένες χώρες, τόσο του σοσιαλφιλελευθερισµού όσο και του κλασικού νεοφιλελευθερισµού, ορθώνονται δυο ασυµφιλίωτες στρατηγικές ιστορικές τάσεις και προοπτικές: Από τη µια η αστική πολιτική, µε το µέτωπο και την Ακροδεξιά της ανατροπής και από την άλλη, το µέτωπο και η Αριστερά της ανατροπής. Σε τελική ανάλυση, από τη µια ο ανερχόµενος αστικός ολοκληρωτισµός και νεοφασισµός και τα µέτωπά του µε διάφορες παραλλαγές και από την άλλη ο ακόµη αδύναµος, αλλά ιστορικά αναπτυσσόµενος, επαναστατικός, νέος κοµµουνισµός και τα µέτωπά του.

  Ανάµεσα σε αυτές τις ασυµφιλίωτες τάσεις εµφανίζονται δυο βασικές παραλλαγές της µικροαστικής αυταπάτης για έναν «ιστορικό νεοσυµβιβασµό»:

  Ο «win-win» συµβιβασµός µε τους δανειστές που πρότεινε ο Αλ. Τσίπρας στη ΔΕΘ, ως ξέπνοη παραλλαγή του δεξιού ευρωκοµµουνισµού και του µίνιµουµ αντινεοφιλελεύθερου µετώπου, που προσαρµόστηκε ακόµη περισσότερο σε πολύ µίνιµουµ αντιµνηµονιακό µέτωπο ακόµη και µε τον Καµµένο. Με έπαθλο µια εικονική «διακυβέρνηση µε κορµό την Αριστερά», µε την αυταπάτη µιας ανακούφισης από την επίθεση και µε παρακάλια στους βιοµήχανους κι εφοπλιστές, για µια ανακωχή στην ταξική πάλη. Η κυρίαρχη αυτή τάση στην Αριστερά µπορεί να «κατακτήσει» µια πλασµατική κυβέρνηση χωρίς εξουσία, αλλά θα ενσωµατωθεί επαίσχυντα ή θα ανατραπεί δραµατικά, αργά ή γρήγορα, µαζί µε την κυβέρνησή της, από την πραγµατική εξουσία µε κορµό την Ακροδεξιά. Η ανατρεπτική και η αντικαπιταλιστική Αριστερά δεν εύχονται και αντιπαλεύουν µε όλες τις δυνάµεις τους µια τέτοια εξέλιξη. Εάν, όµως, οποιαδήποτε µαχόµενη πτέρυγα της Αριστεράς (αριστερή πλατφόρµα, ελευθεριακή ή µε κοµµουνιστική αναφορά κ.α.) εξαρτηθεί από αυτή την τάση συµβιβασµού που προβάλλει ο ΣΥΡΙΖΑ, αυτοπεριοριζόµενη στη διόρθωσή του ή ως µέρος ενός «αθροίσµατος της αριστερής στροφής», στις εκλογικές, πολιτικές µάχες και κυρίως, στους µαζικούς αγώνες, τότε, η ενσωµάτωση και ήττα της συµβιβαστικής τάσης θα είναι και ήττα της εξαρτηµένης από αυτήν Αριστεράς. Που θα οδηγήσει σε ήττα και του λαϊκού κινήµατος. Αντίθετα, εάν κρατηθούν αποστάσεις, δυσπιστία και ανεξαρτησία, υπάρχουν πιθανότητες να προληφθεί η ήττα και να µετασχηµατισθεί σε νίκη.

  Δεύτερη παραλλαγή νεοσυµβιβασµού είναι η επίσης µικροαστική αυταπάτη ότι µπορεί να επαναληφθεί ο κρυφός, στο όνοµα του σταλινισµού ή ακόµα και του λενινισµού, «ιστορικός συµβιβασµός» της σοβιετικής κοµµατικής γραφειοκρατίας µε τα διευθυντικά αστικά στρώµατα, όπως συνέβη στην ΕΣΣΔ, µετά την υποχώρηση της Οκτωβριανής Επανάστασης. Με µια πιθανόν κοινοβουλευτική «κυβέρνηση µε κορµό τους κοµµουνιστές», ίσως µε ανοχή του Ιερώνυµου και οπωσδήποτε χωρίς τους οπορτουνιστές, όπως προτείνει ουσιαστικά η νέα ηγεσία του ΚΚΕ, στα πλαίσια µιας εργατικής εξουσίας που θα την πάρει ο λαός, αλλά θα την παραδώσει στο Κόµµα. Αυτή η εικονική εργατική εξουσία του κόµµατος µετασχηµατίζεται σήµερα πρακτικά σε ένα εικονικό λαϊκό µέτωπο µε τον εαυτό του και προσγειώνεται άµεσα στο στόχο ν’ αντέξει το κόµµα και µετά βλέπουµε για τον καιρό, το λαό και το νεοφασισµό.

  Η αντικαπιταλιστική, αντιιµπεριαλιστική, αντι-ΕΕ Αριστερά που θέλει να αντισταθεί στην πρώτη, κυρίαρχη τάση της κυβερνητικής διαχείρισης και ενσωµάτωσης, η Αριστερά που ψάχνει ένα νέο «σχέδιο» ανατροπής του ακροδεξιού ευρωµονόδροµου, της νεοφασιστικής επιδροµής του κεφαλαίου, της ΕΕ και του ΔΝΤ, δεν µπορεί να έλκεται και να αντιγράφει τη δεύτερη τάση του ΚΚΕ. Γιατί θα υποβιβάσει κάθε αντικαπιταλιστικό ή αντι-ευρώ εγχείρηµα, αντιιµπεριαλιστική συνεργασία ή ακόµη και επαναστατικό διεθνιστικό µέτωπο, σε ένα µέτωπο µε τον εαυτό του ο καθένας, που θα ταϊζει τον ενδοαριστερό εµφύλιο, µε έπαθλο να περάσει ο ένας τον άλλον στις ευρωεκλογές και πραγµατικό τίµηµα, την περιθωριοποίηση.

  Οι αντικαπιταλιστικοί στόχοι του άμεσου προγράμματος αναφέρονται σ’ όλες τις πλευρές της αστικής κυριαρχίας και πολιτικής. Αυτό όμως δε σημαίνει ότι είναι δυνατό να ανατραπούν ταυτόχρονα όλες οι εκφράσεις της αστικής στρατηγικής και μάλιστα σταθερά και μόνιμα. Από αυτή τη σκοπιά, ο στόχος της ρήξης – αποδέσμευσης από την Ευρωπαϊκή Ένωση πρέπει διαρκώς να τίθεται και να υπηρετείται.

Το διπλό πολιτικό ζήτημα

Στο σήµερα και σε πρώτο επίπεδο βαραίνουν οι κληρονοµηµένοι πολιτικοί συσχετισµοί, ο κοινωνικός φόβος και η αγωνία της απότοµης επιδείνωσης. Επιδρούν οι αυταπάτες των εύκολων φιλολαϊκών αλλαγών. Οι άνθρωποι όπως είναι λογικό προτιµούν το βατό και όχι δύσβατο δρόµο, εκτός και αν δεν µπορούν να πράξουν διαφορετικά. Ποτέ όµως στην Ιστορία, φιλολαϊκές αλλαγές, ακόµα και σχετικές, δεν πραγµατοποιήθηκαν µε επισκέψεις, διακηρύξεις, δηλώσεις, διαβεβαιώσεις προς τους ισχυρούς, συνεχόµενο περιορισµό του ριζοσπαστικού λόγου και των συνθηµάτων, συµµετοχής στο κίνηµα µε τη γραµµή του τεχνητού οφ σάιντ, όπως ακολουθεί ο ΣΥΡΙΖΑ.

Η αναγκαία και αναζητούµενη αντικαπιταλιστική πολιτική µε γενικό στόχο µια αναγεννηµένη εργατική επανάσταση, χρόνια παραµεληµένη και διαστρεβλωµένη, εγκαταλείπεται άλλη µια φορά ακόµα και στις σηµερινές δραµατικές όσο και κοσµογονι­κές συνθήκες και δυνατότητες. Η σηµερινή κατάσταση, όµως, αναδεικνύει αντικειµενικά στο προσκήνιο το συνολικό διπλό πολιτικό ζήτηµα: Το οξύ ζήτηµα της επιβίωσης και τον αναγκαίο διαρκή και αποφασιστικό εργατικό αγώνα για την αντικαπιταλιστική ανατροπή. Αυτό που τίθεται εποµένως στην ηµερήσια διάταξη, είναι η συγκέντρωση δυνάµεων σε όλα τα επίπεδα, στο µαζικό βασικά κίνηµα, στην πολιτική και στη θεωρία, σε ένα µεγάλο εργατικό, λαϊκό, αντικαπιταλιστικό µέτωπο µε στόχο την κατάκτηση νικών – φάρων αισιοδοξίας και αυτοπεποίθησης, στον αγώνα για την επιβίωση, για την προσέγγιση της επανάστασης, της εργατικής εξουσίας και διακυβέρνησης.

Είναι η πολιτική «κατάκτησης θέσεων» υπέρ της εργατικής πολιτικής που δεν θα αντικαθιστά τη στιγµή της αποφασιστικής επίθεσης, αλλά θα προηγείται αυτής, ως προετοιµασία της, και θα την επιδιώκει. Καµιά επαναστατική τάξη δεν «µαθαίνει» χωρίς µικρές η µεγάλες ήττες, αλλά και καµιά δεν προσεγγίζει την ανα­γκαιότητα και τη δυνατότητα της επανάστασης µόνο µέσα από ήττες. Κανένα ταξικό κίνηµα δεν «διαπαιδαγωγείται» µέσα από συνεχείς διαψεύσεις και αποτυχί­ες των αντικειµενικά αναπτυσσόµενων, επιτακτικών αντικαπιταλιστικών αναγκών και διεκδικήσεών του.

Η πολιτική αυτή θεµελιώνεται πάνω στην εκτίµηση πως οι βασικοί αντικαπιταλιστι­κοί στόχοι του εργατικού κινήµατος, στο έδαφος της διατη­ρούµενης αστικής κυριαρχίας, όχι µόνο διεκδικούν και συγ­κρούονται, αλλά, κάτω από ορισµένες προϋποθέσεις, µπο­ρούν να ανατρέπουν και να αποσπούν, εκτός από επιµέρους και ουσιαστικές κατακτήσεις. Όπως, ο καθοριστικός στόχος της ριζικής ανατροπής της εισοδηµατικής πολιτικής προς όφελος των µισθών και σε βάρος των κερδών, η ουσιαστική προστασία των ανέργων και η επαναφορά και µάλιστα ουσιαστικά βελτιωµένης, των συλλογικών συµβάσεων. Η επίτευξη τέτοιων στόχων, ο αγώνας γι αυτούς, ανατρέπει το πολιτικό σκηνικό, αφού ο εργάτης «επιστρέφει» υπερήφανος και µε το κεφάλι ψηλά.

Φτάνει να τους διεκδι­κεί κανείς στα σοβαρά, να µην τους ευτελίζει. Να τους συνδέει υλικά – πολιτικά µε την αντικαπιταλιστική ανατροπή και µε την ανώτερη αναγκαιότητα της επαναστατικής εξουσίας δίχως τη µηχανιστική ταύτιση µαζί τους.

Η άρνηση της παραπάνω θεµελίωσης αποτελεί τον πυρήνα του προβλήµατος στην πολιτική του ΚΚΕ. Οι κεντρικοί αντικαπιταλιστικοί στόχοι του εργατικού κινήµα­τος αντιµετωπίζονται σαν στόχοι «µη υλοποιήσιµοι και εφικτοί» ούτε καν σχετικά, χωρίς την νοµή ή «κατάλη­ψη» της κυβέρνησης ή της εξουσίας. Απογυµνώνονται έτσι από την αµεσότητά τους και από το υλικό τους περιεχόµενο και µετατρέπονται βαθµιαία σε στόχους «ιδεολογικής», φαντασιακής και όχι υλικής – πολιτικής κατάκτησης.

Οι αντικαπιταλιστικοί στόχοι του άµεσου προγράµµατος αναφέρονται σ’ όλες τις πλευρές της αστικής κυριαρχίας και πολιτικής. Αυτό όµως δε σηµαίνει ότι είναι δυνατό να ανατραπούν ταυτόχρονα όλες οι εκφράσεις της αστικής στρατηγικής και µάλιστα σταθερά και µόνιµα. Στη βάση τίνος θεµελιώδους ή ποιων θεµελιωδών κοινωνικών στόχων πάλης θα ανατραπεί η κυβερνητική πολιτική, µε βάση την ανισόµετρη ανάπτυξη του κινήµατος, είναι άγνωστο. Η αντικαπιταλιστική πολιτική υπολογίζει, κάθε φορά, τη συγκεκρι­µένη δυνατότητα των πιο ώριµων προβληµάτων – κρίκων γι’ αυτό συγκεκριµενοποιεί τις συνολικές προτάσεις της.

Ασφαλώς, η ανάπτυξη της ταξικής πάλης είναι πάντα πρωτότυπη και απρόβλεπτη. Και εποµένως κανείς δεν αποκλείει τη διαµόρφωση συνθηκών γενικευµένης επαναστατικής κρί­σης, ακόµα και νικηφόρας έναρξης της επανάστασης, χωρίς να έχουν επιτευχθεί αντικαπιταλιστικές ανατροπές. Τέτοιες συνθήκες απαιτούν υψηλό επίπεδο ετοιµότητας και συνειδητοποίησης του υποκειµενικού παράγοντα. Ωστόσο ο υποκειµενικός παράγοντας θα είναι περισσότερο ανέτοιµος αν έχει προκαταβολικά παραιτηθεί απ’ αυτές.

Από αυτή τη σκοπιά, ο στόχος της ρήξης – αποδέσµευσης από την Ευρωπαϊκή Ένωση και το ευρώ, που συµπυκνώνουν τις αντιφάσεις και πολιτικές του καπιταλισµού, πρέπει διαρκώς να τίθεται και να υπηρετείται. Πλευρά αυτής της πολιτικής είναι η επικοινωνία, η πολιτική συµφωνία και µετωπική συµπόρευση, η δηµόσια διακηρυσσόµενη, πολιτική συγκέντρωσης όλων ανεξαιρέτως των δυνάµεων που στρέφονται όχι µόνο ενάντια στην κανιβαλική πολιτική της ΕΕ, αλλά και µε διάφορους τρόπους, ενάντια σε αυτόν καθ’ αυτόν τον ιµπεριαλιστικό µηχανισµό της ΕΕ. Συγκέντρωση που πρέπει να γίνεται µε όρους ηγεµονίας, «διακριτού χώρου ξεχωριστής έκφρασης και γόνιµης δηµοκρατικής επικοινωνίας». Πολύ περισσότερο µάλιστα, τώρα που εκατοντάδες χιλιάδες λαού, που δεν είχαν άµεση σχέση µε την Αριστερά, αποµακρύνονται από το καταρρέον αστικό κοµµατικό σύστηµα αναζητώντας πολιτική έκφραση.

Το σύνολο του αντικαπιταλιστικού προγράµµατος απαιτεί τον κοµµουνισµό ως κίνηµα που ανατρέπει την ισχύουσα κατάσταση, απαιτεί την επανάσταση, την εργατική εξουσία και κυβέρνηση. Κέντρο αυτής της πολιτικής είναι το ταξικά ανασυγκροτούµενο εργατικό και λαϊκό κίνηµα. Αυτό είναι το καθο­ριστικό πεδίο άσκησης της εργατικής πολιτικής, το βασικό πεδίο µιας ντε φάκτο επιβολής του αγωνιστικού δικαίου των εργαζοµένων και της νεολαίας, που βρίσκεται σε διαρκή παραβίαση, σύγκρουση και υπέρβαση των βασικών νόµων της καπιταλιστικής κυριαρχίας, ο ανώτερος δείκτης ωριµότητας της εργατικής τάξης και η συµπυκνωµένη υλική µορφή της δηµοκρατίας.

Μετωπική Συμπόρευση
Επιμένουμε και συνεχίζουμε δημιουργικά

Στις νέες συνθήκες προετοιμασίας και δημιουργίας των διαχειριστικών, αριστερών μισομνημονιακών συγκυβερνήσεων, αλλά, κυρίως, της ακροδεξιάς και νεοφασιστικής απειλής, είναι εξαιρετικά αναγκαία, επίσης, η κοινή δράση των μαχόμενων δυνάμεων της Αριστεράς, με στόχο μια ανεξάρτητη, εργατική και λαϊκή αντιπολίτευση των μαζικών αγώνων. Που δεν θα στηρίζει, ούτε θα ανέχεται οποιονδήποτε συμβιβασμό αυτών των κυβερνήσεων, αλλά θα αγωνίζεται και θα επιβάλει ριζικές ανατροπές και κατακτήσεις από τα κάτω, στον αγώνα για αντικαπιταλιστική ανατροπή της ακροδεξιάς, νεοφασιστικής επιδρομής κεφαλαίου, ΕΕ και ΔΝΤ.

Οι διαπραγματεύσεις για μια μετωπική συμπόρευση των αριστερών δυνάμεων της ανατροπής, δεν είναι παρά μια «προπόνηση», μια «προσομοίωση» με σκοπό την επικοινωνία, αλληλεπίδραση και μετασχηματισμό προς την ανατροπή, τον αντικαπιταλισμό και εν τέλει, την επανάσταση και το σοσιαλισμό – κομμουνισμό της εποχής μας, των μαζών που απεγκλωβίζονται, αλλού σταδιακά και αλλού, όπως στη χώρα μας, με ένταση και οξύτητα, από την αστική πολιτική.

Οι τωρινές δυσκολίες ή και πιθανές προσωρινές αποτυχίες, καθόλου δεν αλλάζουν την ορθότητα των αποφάσεων του 3ου Συνεδρίου του ΝΑΡ και της 2ης Συνδιάσκεψης της ΑΝΤΑΡΣΥΑ για τη μετωπική συμπόρευση. Πρόκειται, ουσιαστικά, για μια τακτική πολιτική συμμαχία που επιδιώκει και μπορεί να ανοίξει το δρόμο για τον πόλο – μέτωπο της αντικαπιταλιστικής, επαναστατικής και ανατρεπτικής Αριστεράς. Επομένως, δεν ταυτίζεται με τον πόλο – μέτωπο. Το αν θα οδηγήσει σε αυτόν, εξαρτάται από τη [δημοκρατική ηγεμονία] της αντικαπιταλιστικής πολιτικής και προγράμματος μέσα στη συμπόρευση. Για αυτό απαιτείται ο υψηλός βαθμός αυτοτέλειας και η ισοτιμία όλων των δυνάμεων, απαιτείται μια ισχυρή, μαζική και ενωμένη ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Όμως, δημοκρατική ηγεμονία δεν σημαίνει λογική και πολιτισμό κυριαρχίας του συσχετισμού δύναμης επί αντιπάλων, όπως ασκεί η αστική πολιτική.

Ένας πόλος – μέτωπο εμπεριέχει και τακτική πολιτική συμφωνία και στρατηγικές στοχεύσεις, απαιτεί δεσμεύσεις. Επιχειρεί μια προωθημένη ενιαία δράση, χωρίς να μετατρέπεται σε κόμμα με ενιαία θέληση. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ έχει ορισμένα τέτοια χαρακτηριστικά. Η μετωπική συμπόρευση, επειδή έχει το χαρακτήρα κυρίως τακτικής πολιτικής συμμμαχίας, δεν απαιτεί ανάλογες δεσμεύσεις, οι δυνάμεις της μπορούν και πρέπει να διαθέτουν μεγαλύτερη αυτονομία λόγου και πράξης για ένα διάστημα. Εμπεριέχει διάφορες μορφές: προωθημένες μετωπικές δράσεις στο μαζικό κίνημα πρωτίστως, επιμέρους και συνολικές εκλογικές συνεργασίες, κεντρική πολιτική συμφωνία, συνδυασμούς από τα πάνω και από τα κάτω οργάνωσης. Επιδίωξη είναι στο τέλος αυτού του δρόμου, να συγκροτηθεί ο πόλος – μέτωπο της σύγχρονης αντικαπιταλιστκής, επαναστατικής κι ανατρεπτικής Αριστεράς.

Σήμερα τα πράγματα έχουν αλλάξει ποιοτικά. Η ίδια η ανάπτυξη του καπιταλισμού, το πέρασμά του σε νέα κατά γενική ομολογία εποχή, σε νέα φάση ή νέο στάδιο όπως ισχυριζόμαστε εμείς, η δομική επιπλέον κρίση και κρίση υπερσυσσώρευσης του κεφαλαίου, απαιτούν ουσιαστικές αναπροσαρμογές στην πολιτική της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς. Η τακτική των άμεσων στόχων που συμπυκνώνεται σε μια αριστερόστροφη κυβέρνηση δεν μπορεί να σταθεί στο σημερινό τοπίο. Η Αριστερά όμως, μπορεί να επιστρέψει ως αυτό που είναι. Ως η δύναμη εξουσίας που μπορεί να δώσει διέξοδο. Η κυβέρνηση όμως αποτελεί δομικό στοιχείο της εξουσίας. Επομένως δεν έχει σχέση με τα ονειροπολήματα που αποφεύγουν, εξομαλύνουν ή μετριάζουν την οξύτητα της ταξικής πάλης και των συσχετισμών.

ΠΡΙΝ 1/3/2014

ΠΗΓΗ

ΑΝΤΑΡΣΥΑ | Βενιζέλος και Σαμαράς με το ακροδεξιό καθεστώς του Κιέβου

Η επίσκεψη Βενιζέλου στην Ουκρανία με πρόσχημα την υπεράσπιση των Ελλήνων της περιοχής και η συνάντησή του με τον Oleksandr Turchynov εκλεκτό της Ε.Ε και των ΗΠΑ, δέν θα έπρεπε να καθησυχάζει κανένα εκτός απο τα Αμερικανικά και Ευρωπαϊκά γεράκια του πολέμου τα οποία επιχειρούν να στήσουν ένα πολιτικό και διπλωματικό δίχτυ προστασίας στη νέα κυβέρνηση, που επέβαλαν, με τη συμμετοχή ναζιστών, ακροδεξιών, νεοφιλελεύθερων και αντικομουνιστών.

Αυτό προσέφερε ο Ε.Βενιζέλος, με χαρακτηριστική ευκολία, αναγνωρίζοντας και ώς προεδρεύον ΥΠ.ΕΞ της Ε.Ε., μία κυβέρνηση που προέκυψε μετά απο μία αμφισβητούμενη διαδικασία με πραξικοπηματικά χαρακτηριστικά.

Η επιλογή του ΥΠΕΞ της Ελλάδας να χαριεντίζεται με κάποιον που ηγείται ενός καθεστώτος στο οποίο την “τάξη” επιβάλλουν ναζιστικά τάγματα εφόδου τα οποία στο Κίεβο κυνηγούν ξένους υπηκόους, κομουνιστές και Εβραίους, αποκαλύπτει το πραγματικό περιεχόμενο της δήθεν αντιφασιστικής ρητορικής του ΠΑΣΟΚ και της κυβέρνησης που συμμετέχει.

Ταυτόχρονα μεταμορφώνεται σε dealer του ΔΝΤ και των διεθνών οικονομικών δολοφόνων, αφού με απίστευτο θράσος, επικαλούμενος τη “θετική εμπειρία της Ελλάδας”, προτρέπει τους νεότοκους ηγέτες, να δεθούν και αυτοί στις αλυσίδες του ΔΝΤ και της ΕΚΤ.

Το δήθεν ενδιαφέρον για τους Έλληνες της περιοχής όταν έχει αφαιρεθεί οποιαδήποτε στήριξη απο την Ελληνική πολιτεία στους τομείς της εκπαίδευσης και του πολιτισμού και ενώ με διάταγμα έχει ήδη απαγορευθεί η χρήση της ελληνικής γλώσσας στο όνομα της “καθαρότητας” απο τους συνομιλητές του Βενιζέλου, ​μόνο οργή και αγανάκτηση προκαλεί για την υποκρισία, που εκμεταλλεύεται την αγωνία των Ελλήνων της περιοχής, για επικοινωνιακούς και ψηφοθηρικούς σκοπούς.

Το δίλλημα του Ουκρανικού λαού δέν μπορεί να είναι ανάμεσα στη “Ρώσικη αρκούδα” και τα “γεράκια της Ε.Ε και των ΗΠΑ”. Η λεηλασία, η εξάρτηση, το ξεπούλημα, η φτώχεια, η εξαθλίωση και οι συνθήκες κοινωνικού και εργασιακού μεσαίωνα, είναι το περιβάλλον που φιλοδοξούν να εδραιώσουν ανεξάρτητα απο το ποιός θα έχει τον κυρίαρχο ρόλο σε αυτό.

Αυτή η προοπτική δείχνει να γίνεται αντικείμενο διεκδίκησης με κόστος ακόμη και την ειρήνη στην περιοχή ή ακόμη και τη γενίκευση μίας σύρραξης με ανεξέλεγκτες διαστάσεις.
Αυτές οι εξελίξεις αντικειμενικά φέρνουν στο προσκήνιο το αίτημα για την αποδέσμευση της χώρας απο όλους τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς Ε.Ε και ΝΑΤΟ, οι οποίοι και σε αυτή την αντιπαράθεση στηρίζουν και προωθούν τα συμφέροντα και τις ανάγκες του κεφαλαίου και των κυρίαρχων ιμπεριαλιστικών κρατών και συμμαχιών, σε βάρος των λαών και των αναγκών τους.

Είναι οι φορείς της πολιτικο-στρατιωτικής ρύθμισης των οικονομικών συμφερόντων του κεφαλαίου που δέ θα διστάσουν να ρίξουν την ανθρωπότητα για άλλη μιά φορά στον πόλεμο και την καταστροφή για να διασώσουν το σάπιο οικονομικό τους σύστημα.

ΠΗΓΗ

Μνημονιακά αφεντικά και υπό απόλυση ...χρυσαυγίτες μπράβοι

Στις μαφιόζικες συμμορίες υπάρχουν τα αφεντικά και οι μπράβοι.  Αυτοί που παίρνουν τις αποφάσεις κι αυτοί που κάνουν τις βρωμοδουλιές όταν χρειαστεί.  Τι γίνεται όμως αν τα μυαλά ενός μπράβου πάρουν αέρα και διεκδικήσει μερίδιο από τις μεγάλες μπίζνες;  Αυτό ακριβώς το πνεύμα διαπνέει αυτή την περίοδο τις σχέσεις της κυβέρνησης - κυρίως της Νέας Δημοκρατίας - και του φασιστικού μορφώματος της Χρυσής Αυγής.  Οι χρυσαυγίτες-μπράβοι του συστήματος, λόγω της τρέχουσας πολιτικής συγκυρίας εγείρουν αξιώσεις και πρόσκαιρα έχουν μετατραπεί σε "πρόβλημα" για το κεντρικό ζητούμενο των μνημονιακών δυνάμεων, που είναι η συνέχιση της υφιστάμενης πολιτικής έστω και με μία κυβέρνηση οριακής κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας.  Ένα πρόβλημα που καταρχήν θα αντιμετωπιστεί... δικαστικά.

Σε αυτή την λογική προφανώς εντάσσεται η επερχόμενη άρση ασυλίας της κοινοβουλευτικής της ομάδας προκειμένου να εξεταστεί για την κατηγορία της "εγκληματικής οργάνωσης".  Θυμίζουμε ότι πρόκειται για εισαγγελικό πόρισμα 190 σελίδων το οποίο περιέχει μεταξύ άλλων οπτικοακουστικό υλικό προκειμένου να δέσει νομικά την συγκεκριμένη κατηγορία.  Νομικά η επικείμενη δίωξη της Χρυσής Αυγής θα στηριχθεί και στις ρυθμίσεις που πρόσφατα ψηφίστηκαν στην Βουλή τόσο από τα κυβερνητικά κόμματα όσο και τον ΣΥΡΙΖΑ σχετικά με τις προϋποθέσεις του τρομονόμου ώστε ένας πολιτικός φορέας να μπορεί να διωχθεί ως εγκληματική οργάνωση.  Την τελική απόφαση θα κληθεί να λάβει ο Άρειος Πάγος με βάση την οποία θα κριθεί το αν θα μπορέσει να συμμετάσχει η Χρυσή Αυγή στις επικείμενες ευρωεκλογές και αυτοδιοικητικές εκλογές.

Είναι σαφές πρόβλημα που για την Νέα Δημοκρατία και τον ηγετικό της πυρήνα δεν είναι στην ουσία πολιτικό, αλλά στενά εκλογικό.  Οι αριθμοί - στην σημερινή συγκυρία - λένε με σαφήνεια πώς οι όποιες ελπίδες της Νέας Δημοκρατίας του Α. Σαμαρά να επιβιώσει εκλογικά, είναι ο περιορισμός της επιρροής της Χρυσής Αυγής.

Στόχος της όμως δεν ήταν ποτέ να εξαφανίσει πολιτικά την Χρυσή Αυγή, το ζητούμενο στην πραγματικότητα είναι να ελέγξει και να περιορίσει τον ρόλο της στο σιδερένιο χέρι του συστήματος.  Αυτό που αφενός θα εγκλωβίζει ελεγχόμενα την λαϊκή αγανάκτηση σε υποτιθέμενα αντισυστημικές πολιτικές θέσεις ενώ ταυτόχρονα θα χτυπάει στην κυριολεξία τόσο το εργατικό κίνημα όσο και κάθε φωνή αντίστασης στους μνημονιακούς μονόδρομους.

Παρόλα αυτά η Νέα Δημοκρατία έχει βρεθεί στο εξής πολιτικό αδιέξοδο:  Πρέπει ταυτόχρονα να απαξιώσει την Χρυσή Αυγή στα μάτια του δεξιού πολιτικού ακροατηρίου ως "εγκληματική οργάνωση" και ταυτόχρονα να προωθεί τις πολιτικές προϋποθέσεις που οδηγούν στην ενίσχυσή της.  Δεν είναι άλλες από την ίδια, την ολοένα σκληρότερη πολιτική του Μνημονίου καθώς και την πολιτική ατζέντα που μιλάει για ενίσχυση της καταστολής σε κάθε επίπεδο και για "ανακαταλήψεις πόλεων" από τους μετανάστες.  Άλλωστε πρόσφατες είναι οι προσπάθειες τόσο για καλλιέργεια τρομολαγνείας μέσω της υπόθεσης του Σ. Ξηρού, όσο και της τροπολογίας για την απαγόρευση της ψήφου και των οικονομικών μεταναστών που έχουν νομιμοποιήσει την παρουσία τους στην Ελλάδα.

Ο προβληματισμός που υπάρχει στο εσωτερικό της Νέας Δημοκρατίας όσον αφορά τον τρόπο αντιμετώπισης της Χρυσής Αυγής - και εδράζεται στην προαναφερόμενη αντίφαση - είναι κάτι παραπάνω από εμφανής.  Χαρακτηριστική άλλωστε είναι η αρθρογραφία στην εφημερίδα 'Καθημερινή' όπου σε κύριο άρθρο επισημαίνεται για την δικαστική δίωξη της Χ.Α. ότι "η πολιτική και συνακόλουθα η δικαιοσύνη οφείλουν να επιδείξουν ιδιαίτερη προσοχή, για το αν, πότε και ποια κεφάλια της "Λερναίας Ύδρας" πρέπει να κοπούν" ενώ σημειώνεται με νόημα πως "το 73,3% των ψηφοφόρων της Χ.Α. αυτοπροσδιορίζεται, ως κεντροαριστερό ή κεντρώο".  Ανάλογος προβληματισμός επικρατεί και στην ιστοσελίδα 'Antinews' γνωστών ακροδεξιών αλλά και φιλοσαμαρικών πεποιθήσεων η οποία θέτει το ερώτημα του "τι θα γίνει αν κάποιος βουλευτής της Χρυσής Αυγής, μέσα από τη φυλακή γίνει δήμαρχος, περιφερειάρχης ή ευρωβουλευτής".  Την ίδια στιγμή το παιχνίδι της Χρυσής Αυγής συνεχίζει να παίζεται στον χώρο των ηλεκτρονικών ΜΜΕ, αφού είναι ξεκάθαρη η επιλογή του συστήματος να την διατηρεί στον αφρό, με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο.  Πολύς ντόρος έγινε για τον ναζιστικό χαιρετισμό του βουλευτή  της Μ. Αρβανίτη, ενώ παντού φιλοξενούνται τα καμώματα του Κασιδιάρη ως υποψήφιου δημάρχου.

Όσο για τον ίδιο τον αρχηγό της φασιστικής συμμορίας Ν. Μιχαλολιάκο, βρήκε δημόσιο βήμα στην εκπομπή του Μ. Τριανταφυλόπουλου, προκειμένου να προκαλέσει εξισώνοντας τη δράση της Χρυσής Αυγής με αυτή της αντιδικτατορικής και αντιφαστικής δράσης των κομμουνιστών.

ΓΕΡΑΣΙΜΟΣ ΛΙΒΙΤΣΑΝΟΣ

ΠΡΙΝ 01/03/2014

ΑΝΑΙΡΕΣΕΙΣ | Παρασκευή 21/2, αφιέρωμα στον Κώστα Βάρναλη

Σας προσκαλούμε στο αφιέρωμα που διοργανώνει η Λέσχη πολιτισμού και θεωρίας [ΑΝΑΙΡΕΣΕΙΣ]

στον μεγάλο επαναστάτη ποιητή Κώστα Βάρναλη 

Οι εκδηλώσεις θα πραγματοποιηθούν την Παρασκευή 21 Φλεβάρη  στις 20:00, στο Πολυτεχνείο του ΑΠΘ

το πρόγραμμα περιλαμβάνει:

• Ομιλία από τον Ηρακλή Κακαβάνη, δημοσιογράφο και συγγραφέα του βιβλίου «Ο άγνωστος Βάρναλης και 19 αδημοσίευτα ποιήματά του»

• Θεατρική Παρουσίαση της Μαρτυρίας του Κ. Βάρναλη στη δίκη του Μ. Λουντέμη και απαγγελία ποιημάτων από τη θεατρική ομάδα «Παραβάτες της σκηνής».

• Παρουσίαση μελοποιημένης ποίησης του ποιητή από τον συνθέτη Ξενοφώντα Τσίτο και τη Χριστίνα Τσίτου.

Σκηνοθεσία: Βάνα Βουρτσάκη
Συντονίζει ο Συγγραφέας Βασίλης Τσιράκης