Αθήνα, 31 Οκτωβρίου 2007
Τη Δευτέρα 22 Οκτωβρίου 2007 απολύθηκε μία (ακόμα) συνάδελφός μας από τις ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΔΟΜΗ. Πρόκειται για την τρίτη φάση του εγχειρήματος ψυχικής διάλυσης και, κυρίως, ανάλγητης αποψίλωσης του εργατικού δυναμικού αυτής της επιχείρησης που διοικούν από κοινού ο κ. Μανιατέας και μέλη της οικογένειας Τεγόπουλου.
Η πρώτη φάση εκτυλίχθηκε αμέσως μετά τις τελευταίες προσλήψεις (!) στην εταιρεία (Απρίλιος 2007), δηλαδή από τον Μάιο έως τον Ιούλιο του 2007, και περιλάμβανε ωμές απολύσεις, εκφοβισμό και αόριστες απειλές («κλείνει η εταιρεία», «ζήτημα είναι αν θα υπάρχουν λεφτά για αποζημιώσεις», «βρείτε αλλού δουλειά»), με σκοπό αφενός μεν να παρακαμφθεί ο σκόπελος των ομαδικών απολύσεων και αφετέρου η εταιρεία να αποφύγει τις αποζημιώσεις. Σημειωτέον ότι η εταιρεία είχε ετήσιο κύκλο εργασιών 12 εκατομμύρια ευρώ για το 2006, με 80 εργαζομένους σε διάφορες ειδικότητες, οι περισσότεροι εκ των οποίων θα έπαιρναν 1-2 μισθούς ως αποζημίωση (1.500 ευρώ κατά μέσον όρο). Υποσημειωτέον, ότι μετά τον θάνατο του Κίτσου Τεγόπουλου, ο οποίος κατείχε το 25% των μετοχών της εταιρείας, υπήρξε αλλαγή στο ΔΣ, η οποία συνέπεσε χρονικά με την έναρξη της αποδόμησης.
Όταν υπήρξε μια στοιχειώδης αντίδραση από μερίδα των εργαζομένων, τον Ιούλιο καταστρώθηκε και υλοποιήθηκε η δεύτερη φάση του εγχειρήματος: 3μηνες διαθεσιμότητες για το μισό και πλέον προσωπικό (έχει εκδοθεί σχετική ανακοίνωση γι’ αυτό). Παράλληλα, για τους «ανυπάκουους» που δεν έσπευσαν να παραιτηθούν των εργασιακών δικαιωμάτων τους, υπήρξαν «τιμωρίες» και ψυχολογικός πόλεμος: μεγάλες καθυστερήσεις στη μισθοδοσία, κόψιμο καθαριστικών, καθαρίστριας και αναλωσίμων και –εκ μέρους εντεταλμένων– διαρκής απαξίωση του αναφαίρετου δικαιώματος στην εργασία, μέσω καταφυγής στο δικαίωμα του εργοδότη να κάνει στην επιχείρηση ό,τι θέλει δίχως έλεγχο και δίχως να δίνει λόγο.
Τώρα που οι «διατεθειμένοι» επιστρέφουν στις εργασίες τους και παράλληλα ολοκληρώνεται η τελευταία υποχρέωση του εκδοτικού οίκου προς συνεργαζόμενη εφημερίδα, τίθεται σε εφαρμογή η τρίτη φάση. Απολύσεις κάθε μήνα, στο όριο που προβλέπει ο νόμος, ώστε οι εργαζόμενοι να περιμένουν σαν μελλοθάνατοι την ημέρα (άγνωστο ποια, «όποτε υπάρχουν χρήματα»), που θα κληθούν από τον δήμιο να εκτίσουν την ποινή για το αδίκημά τους: να προσληφθούν σε αυτή την εταιρεία.
Σε όλο αυτό το διάστημα, οι επιχειρηματίες ουδέποτε εδέησαν να εξηγήσουν στους εργαζομένους τη μαύρη τρύπα που έφαγε τα 12 εκατομμύρια ευρώ, να απολογηθούν, να εκθέσουν τα σχέδια ανάκαμψης… Τίποτα. Το δε κράτος, διά των οργάνων του, ουδέποτε διενέργησε διαχειριστικό έλεγχο.
ΟΙ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΙ ΤΗΣ ΔΟΜΗΣ
.png)
