Απόφαση Διημέρου ΕΑΑΚ για την διεύρυνση της ΕΑΑΚ και την Επ.Αριστερά
Το ορμητικό ποτάμι του νικηφόρου φοιτητικού κινήματος της τελευταίας διετίας δε στέρεψε, συνεχίζει να ποτίζει το έδαφος του τρίτου γύρου των φοιτητικών κινητοποιήσεων και διαμορφώνει μια νέα κατάσταση για τη ριζοσπαστική αριστερά. Μια αριστερά που πρωταγωνιστεί, εξελίσσεται, αναπτύσσεται, ενιαιοποιείται. Δύο χρόνια καταλήψεων, απεργιών, διαδηλώσεων των εργαζομένων και της νεολαίας μπόρεσαν να ανατρέψουν τις ισορροπίες και στο πολιτικό σκηνικό, συνθέτοντας μια νέα κατάσταση δυνατοτήτων για το κίνημα και αναγκαιότητας μιας πραγματικής επαναστατικής αριστεράς.
Σε μια περίοδο που η κυβέρνηση συνεχίζει την πολιτική της λιτότητας, των ιδιωτικοποιήσεων και της καταστολής τα κεντρικά μέτωπα που ανοίγουν αφορούν το ασφαλιστικό και το προχώρημα της εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης. Η ουσιαστική στήριξη του συμπολιτευόμενου ΠΑΣΟΚ συμβάλλει στη προώθηση του βασικού κορμού των καπιταλιστικών μεταρρυθμίσεων στο χώρο της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης και της κοινωνικής ασφάλισης, όπως αυτές έχουν διατυπωθεί στις κατευθύνσεις της ΕΕ. Ταυτόχρονα η είσοδος του ΛΑΟΣ στη βουλή, συμβάλλει στην προώθηση της αστικής στρατηγικής πιέζοντας και νομιμοποιώντας πλέον πιο συντηρητικές και αντιδραστικές κατευθύνσεις.
Το φοιτητικό κίνημα λειτουργεί σαν παράδειγμα όσον αναφορά τις πρακτικές, το πολιτικό προσανατολισμό και τις κοινωνικές και πολιτικές συμμαχίες που κατάφερε να συγκροτήσει. Με πραγματικές υλικές νίκες όπως το σπάσιμο της συντριπτικής δικομματικής συναίνεσης ΝΔ και ΠΑΣΟΚ το μπλοκάρισμα της συνταγματικής αναθεώρησης και της αναθεώρησης του άρθρου 16 και την απονομιμοποίηση του νέου Νόμου- Πλαίσιο, αναδεικνύουν την δυνατότητα των κοινωνικών κινημάτων να διεμβολίζουν το κεντρικό πολιτικό σκηνικό και να ακυρώσουν στην πράξη κυρίαρχες κυβερνητικές επιλογές, καθορίζοντας τις εξελίξεις.
Το φοιτητικό κίνημα κατάφερε να ανακτήσει την πρωτοβουλία των κινήσεων και να απαντήσει συνολικά σε κάθε επιθετική κίνηση από την πλευρά του υπουργείου και με τις αντίστοιχες αιχμές να συγκροτήσει πανελλαδικά οργανωμένους, μαζικούς και ριζοσπαστικούς αγώνες, βάζοντας σημαντικά εμπόδια στο προχώρημα της αναδιάρθρωσης, στη συγκρότηση του ΚΕΧΑΕ και στην υλοποίηση των κατευθύνσεων της Μπολόνια. Ένα τέτοιο φοιτητικό κίνημα πυροδότησε σημαντικές κοινωνικές εκρήξεις όπως αυτή της απεργίας των δασκάλων και συντέλεσε στη ριζοσπαστικοποίηση ευρύτερων κομματιών της νεολαίας και στη συγκρότηση ενός πανεκπαιδευτικού μετώπου που καθυστέρησε συνολικά τους κυβερνητικούς σχεδιασμούς (ασφαλιστικό) εκφράζοντας ευρύτερα κομμάτια της κοινωνίας.
Αποτέλεσμα αυτής της ριζοσπαστικοποίησης μέσω του πανεκπαιδευτικού κινήματος είναι οι μαθητικές καταλήψεις, που με τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά τους αποτελούν απάντηση στο προχώρημα της κυβερνητικής πολιτικής στο χώρο της Α΄βάθμιας και Β΄βάθμιας εκπαίδευσης (Βάση του 10, εντατικοποίηση, αλλαγή στον τρόπο εισαγωγής, ΕΠΑΛ- ΕΠΑΣ, πειθάρχηση- μαθητοδικεία).
Όλη η προηγούμενη περίοδος που σημαδεύτηκε από την έκρηξη των κοινωνικών αγώνων και μαζικές διεργασίες στην κοινωνία και τη νεολαία, επαναφέρει στο προσκήνιο την υπόθεση της αντικαπιταλιστικής αριστεράς. Πολύ περισσότερο στον χώρο των πανεπιστημίων και των ΤΕΙ επανέρχεται με αναβαθμισμένο τρόπο η συζήτηση για την ενδυνάμωση αυτής της Αριστεράς. Η Ενιαία Ανεξάρτητη Αριστερή Κίνηση, ως το πιο επιτυχημένο εγχείρημα της αντικαπιταλιστικής αριστεράς σε ΑΕΙ και ΤΕΙ απευθύνει κάλεσμα και θα συμβάλλει με όλες της τις δυνάμεις σε αυτή τη διαδικασία. Διαδικασία που δεν μπορεί να αφορά τους επίσημους φορείς της Αριστεράς όπως αυτοί εκφράζονται στους χώρους του πανεπιστημίου.
Από τη μία η ΠΚΣ επενδύει στρατηγικά σε μια λογική κινημάτων διαμαρτυρίας που θα είναι «ουραγοί» των πολιτικών πρωτοβουλιών του Κόμματος, υποτιμώντας τη δυνατότητα και την αναγκαιότητα σύγχρονων κοινωνικών που θα πετυχαίνουν υλικές νίκες. Η ΠΚΣ θεωρεί πως η δική της οργανωτική ανάπτυξη και εκλογική καταγραφή θα σημαίνει αναζωογόνηση για το κίνημα, γι’ αυτό και αποφεύγει να εμπλέκεται σε κινήματα που δεν «ελέγχει» συνήθως παίζοντας και τον ρόλο αναχώματος σε αυτά, εκφράζοντας συνολικά τη λογική που έχει το ΚΚΕ για την παρέμβασή του στα κοινωνικά μέτωπα. Έτσι βρισκόμενη πίσω από τα κεκτημένα του φοιτητικού κινήματος, από την αρχή της φετινής χρονιάς επιχειρεί με κάθε τρόπο να σπάσει την ενιαία έκφραση του πανεκπαιδευτικού μετώπου (καταγγελία ΔΟΕ και ΟΛΜΕ, παράκαμψη διαδικασιών των συλλόγων, ξεχωριστές πορείες, ανύπαρκτα συντονιστικά κλπ), ενώ σήμερα επιμένει στον περιορισμό του γενικού στόχου του κινήματος γύρω από τη μη εφαρμογή όψεων των μεταρρυθμίσεων και όχι της πλήρους ανατροπής τους. Ίσως το πιο σημαντικό βέβαια είναι, πως σε επίπεδο πολιτικής γραμμής και περιεχομένου, συγκλίνει με την πολιτική του αστικού εκσυγχρονισμού ενσωματώνοντας όψεις της αστικής πολιτικής (ειδίκευση, αναβάθμιση, εντατικοποίηση, εξετάσεις) αδυνατώντας να συγκρουστεί με τον πυρήνα της κυβερνητικής πολιτικής και την ουσία της αναδιάρθρωσης. Χαρακτηριστικό σε αυτή την περίοδο είναι πως επιμένει σε μια λογική γενικόλογης καταγγελίας περί ιδιωτικοποίησης των πανεπιστημίων. Ταυτόχρονα ανοίγει το ζήτημα της κοινοτικής οδηγίας για τα ΚΕΣ, με συντεχνιακό τρόπο αδυνατώντας να αντιληφθεί τη συμπίεση των εργασιακών και επαγγελματικών δικαιωμάτων του συνόλου φοιτητών και σπουδαστών (ΑΕΙ, ΤΕΙ, ΙΕΚ, ΚΕΣ) και την ενοποίησή τους σε μια μάχιμη πολιτική κατεύθυνση.
Από την άλλη το ΔΑΡΑΣ, κινούμενο στην ίδια γενική λογική, είναι ο πιο επιφανής εκπρόσωπος της Αριστεράς της διαχείρισης και των «βελτιωτικών προτάσεων» στα πανεπιστήμια. Κάνει μερική κριτική στις μεταρρυθμίσεις αποφεύγοντας να αγγίξει τον πυρήνα τους, αφού οι θέσεις τους έρχονται να συμπληρώσουν τους βασικούς άξονές τους. Γι’ αυτό το λόγο και αποφεύγει να πλήξει συμφέροντα μέσα και έξω από τα πανεπιστήμια τα οποία θα μπορούσαν να βολευτούν με μια πιο «δημοκρατική μεταρρύθμιση», περιόριζε την στόχευση του αγώνα στο άρθρο 16 επιμένοντας σε μια σημειολογία περί «γενιάς του άρθρου 16», υπερασπίζεται το αντι-νομοσχέδιο του ΣΥΝ για τον Νόμο- Πλαίσιο το οποίο ενσωματώνει βασικές πτυχές ακόμα και των επιλογών του Υπουργείου, ενώ την ίδια στιγμή προσπαθεί μέσω του ΣΥΝ να παρουσιασθεί ως αυτόκλητος «εκπρόσωπος των κινημάτων». Ενώ πρωτοκλασάτα στελέχη του ΣΥΝ αποτέλεσαν τον πιο στενό σύμμαχο του υπουργείου, στη πρωτοβουλία των 1000. Τέλος απέφευγε να τίθεται στο στόχαστρο η ΕΕ, όταν ο ΣΥΝ συνυπέγραφε σε επιτροπές μορφωτικών υποθέσεων της ΕΕ τη Μπολόνια.
Στην υπόθεση μιας άλλης Αριστεράς στο πανεπιστήμιο, δε μπορεί να συμβάλλει η ενδυνάμωση αυτών των παρατάξεων αλλά ούτε και μιας λογική «Αριστερής Ενότητας» όπως παρουσιάζεται τελευταία. Αυτή κινείται στη λογική του αντινεοφιλελεύθερου μετώπου στο μοντέλο του ΣΥΡΙΖΑ, το οποίο καλεί τους φοιτητές να στηρίξουν (βασικά σε εκλογικές διαδικασίες γιατί στην καθημερινή πράξη δεν εμφανίζεται πουθενά) μια αχρωμάτιστη και εν τέλει ενσωματώσιμη Αριστερά της minimum συμφωνίας και της ευκαιριακής συγκόλλησης. Η λογική αυτή στηρίζεται στην υπόθεση ότι η Αριστερά είναι χρήσιμη όταν αθροίζει υπάρχοντα πολιτικά δυναμικά, και όχι όταν προωθεί εκείνο το μάχιμο πολιτικό περιεχόμενο και μορφές πάλης που μπορούν να αγκαλιάζονται από τους φοιτητές, να οικοδομούν νικηφόρα κινήματα και να αλλάζουν κοινωνικούς και πολιτικούς συσχετισμούς.
Τα σχήματα της ΕΑΑΚ παίξανε και συνεχίζουν να παίζουν καθοριστικό ρόλο στην εξέλιξη των φοιτητικών κινητοποιήσεων, με την πολιτική πάλη μέσα στους Συλλόγους, τη ζύμωση απόψεων, τη χάραξη ενιαίου σχεδιασμού αντιπαράθεσης με την αστική πολιτική σε όλες τις περιόδους. Ιδιαίτερα κατά τη διάρκεια της κοινωνικής εξέγερσης των τελευταίων δυο χρόνων συνέβαλλαν καθοριστικά στις εξελίξεις:
- Τροφοδότησαν το κίνημα με ένα μάχιμο πολιτικό περιεχόμενο τέτοιο που να αναδεικνύει και να αμφισβητεί συνολικά τον ρόλο του πανεπιστημίου και τον πυρήνα της αστικής πολιτικής στην εκπαίδευση και στην εργασία, καθώς και όλους τους επιμέρους στόχους που επιλέγει η κυβέρνηση να προωθήσει στην περίοδο. Το πλαίσιο αυτό εγγυήθηκε την ενότητα του φοιτητικού κινήματος, τη στοίχιση γύρω από αυτό χιλιάδων φοιτητών, την ουσιαστική αντιπαράθεση με την αστική πολιτική, την προώθηση αιτημάτων πάλης και διεκδίκησης των φοιτητών σύμφωνα με τις ανάγκες τους, πετυχαίνοντας νίκες.
- Συνέβαλαν στην οργάνωση του κινήματος, επέμεναν στην προώθηση αμεσοδημοκρατικών μορφών οργάνωσης του κινήματος (Συντονιστικές Επιτροπές), προώθησαν λογικέ ενιαίας δράσεις όλων των Συλλόγων μέσα στο Συντονιστικό Γενικών Συνελεύσεων και Καταλήψεων σε ΑΕΙ και ΤΕΙ. Με οδηγό τις αποφάσεις των Γενικών Συνελεύσεων το συντονιστικό χαράζει ένα βασικό, ενιαίο αγωνιστικό βηματισμό σε όλη τη διάρκεια του κινήματος σε τοπικό αλλά και πανελλαδικό επίπεδο.
- Προέβαλλαν επιτακτικά την ανάγκη το φοιτητικό κίνημα να αναζητήσει και να συντονιστεί με τους φυσικούς του συμμάχους, τον κόσμο της εργασίας, με πραγματικούς και όχι φαντασιακούς όρους. Το πολιτικό πλαίσιο αναδείκνυε τη σύνδεση των εξελίξεων στην εκπαίδευση με αυτές στους χώρους δουλειάς, διαμόρφωνε κοινά αιτήματα πάλης, ενώ τα συντονιστικά απεύθυναν συνεχές αγωνιστικό κάλεσμα στα εργατικά Σωματεία να μπουν στον αγώνα και στις ομοσπονδίες να κηρύξουν απεργίες, παρά την προδοτική αδιαφορία και την εχθρική στάση των τελευταίων. Καθοριστική ήταν η συμβολή των σχημάτων της ΕΑΑΚ στην οικοδόμηση ενός συμπαγούς πανεκπαιδευτικού μετώπου των Φοιτητικών Συλλόγων με όλες τις συνδικαλιστικές οργανώσεις της εκπαίδευσης, των φοιτητών με τους δάσκαλους, τους καθηγητές Β΄βάθμιας και Γ΄βάθμιας εκπαίδευσης.
- Τέλος έδωσαν τη μάχη το κίνημα να υιοθετήσει ριζοσπαστικές και κινηματικές πρακτικές που αμφισβήτησαν στην πράξη την αστική νομιμότητα επιλέγοντας τις καταλήψεις, τις μαζικές διαδηλώσεις και τη συγκρουσιακή λογική. Τέτοιες επιλογές χαρακτηρίζουν το κίνημα και αποτελούν συστατικό κομμάτι της φυσιογνωμίας του.
Η ΕΑΑΚ γεννήθηκε μέσα από τις μεγαλειώδεις νεολαιίστικες κινητοποιήσεις του 1990-91 και αποτελεί το πλέον επιτυχημένο μόρφωμα της επαναστατικής αριστεράς στα πανεπιστήμια. Τα σχήματα της ΕΑΑΚ είναι πολιτικο-συνδικαλιστικές συλλογικότητες που δρουν σε κάθε σχολή και αποτελούν το βασικό κύτταρο της ΕΑΑΚ. Επιδιώκοντας την ενιαία συντονισμένη παρέμβαση στα ελληνικά πανεπιστήμια και ΤΕΙ, τα σχήματα συντονίζονται ανά πόλεις και πανελλαδικά μέσα από το πανελλαδικό συντονιστικό διήμερο. Αντιπαρατίθενται σε όλη τη γραμμή της αστικής πολιτικής, την οποία αντιμετωπίζουν με μια συνολική αντικαπιταλιστική οπτική σε σχέση με τα κύρια μέτωπα της ταξικής πάλης σε εκπαίδευση- εργασία- δημοκρατικά δικαιώματα- ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις. Αναζητούν τους δρόμους μιας ευρύτερης αμφισβήτησης του τρόπου με τον οποίο ένας νέος σήμερα ζει και σπουδάζει, και αντιπαραβάλλουν ένα πρότυπο αγωνιζόμενου νέου, απέναντι στα κυρίαρχα πρότυπα. Συμβάλλουν στην μάχη για την αυτοτελή συγκρότηση του πολιτικού χώρου μιας Αριστεράς ανεξάρτητης, ανατρεπτικής και νικηφόρας. Παλεύουν για ένα φοιτητικό κίνημα ανεξάρτητο, αμεσοδημοκρατικό, αντικυβερνητικό και νικηφόρο, που θα συγκρούεται με κάθε όψη της κυβερνητικής πολιτικής, θα δημιουργεί τις δικές του μορφές οργάνωσης, αυτοτελείς και ανεξάρτητες από την κατεστημένη πολιτική των εκπροσώπων και των επιτελείων.
Η ΕΑΑΚ βγαίνοντας δυναμωμένη από το διήμερό της, απευθύνει κάλεσμα σε ανεξάρτητα σχήματα, συλλογικότητες, ανένταχτους αγωνιστές και οργανωμένες δυνάμεις να ενισχύσουν και συμβάλλουν την ενιαία παρουσία της ριζοσπαστικής αριστεράς πρώτα και κύρια στο φοιτητικό κίνημα. Θεωρούμε πως η συζήτηση για τη διεύρυνση της ΕΑΑΚ, είναι αποτέλεσμα των αγώνων της τελευταίας διετίας όπου μας δόθηκε η ευκαιρία να βρεθούμε κάτω από ένα ενιαίο περιεχόμενο με διαφορετικούς χώρους και να δώσουμε κοινές μάχες. Από αυτή τη σκοπιά θέλουμε να βαθύνουμε τη συζήτηση στην κατεύθυνση τοποθέτησης αυτών των δυνάμεων γύρω από τα κεκτημένα της ΕΑΑΚ. Πρωταρχικό για μας, είναι το ζήτημα του πολιτικού περιεχομένου που χτίσθηκε στην πορεία 17 χρόνων ιστορίας των σχημάτων. Με σαφή αντικυβερνητικό, αντίΕΕ και αντιδιαχειριστικό προσανατολισμό, όπως αποτυπώνεται και στα κείμενα κατάληξης των πανελλαδικών συντονιστικών. Συστατικό στοιχείο της φυσιογνωμίας της ΕΑΑΚ είναι η πολιτική, οικονομική και ιδεολογική ανεξαρτησία από το κράτος και τους μηχανισμούς του, από τις καθεστωτικές παρατάξεις, τα αστικά κόμματα (ΝΔ- ΠΑΣΟΚ), το καθηγητικό κατεστημένο. Ταυτόχρονα για μας έχει σημασία ο τρόπος λειτουργίας της ΕΑΑΚ, η λειτουργία δηλαδή με βάση τα σχήματα και σαφή πολιτικό προσανατολισμό και σχέδιο στην παρέμβαση στους Φοιτητικούς και Σπουδαστικούς Συλλόγους. Έτσι, για όποιον θέλει να θεωρεί τον εαυτό του κομμάτι της ΕΑΑΚ, είναι ξένη κάθε λογική παραταξιακής λειτουργίας ή υποπαράταξης, διαχωρισμένων σχημάτων, από τα πάνω αποφάσεων και κομματικής εξάρτησης. Τέλος θεωρούμε σημαντική τη συμβολή της ΕΑΑΚ στην φυσιογνωμία της ριζοσπαστικής αριστεράς ευρύτερα στην κοινωνία. Τοποθετούμαστε δίπλα και ενισχύουμε τα εγχειρήματα παρέμβασης αυτής της αριστεράς στα κοινωνικά μέτωπα (Παρεμβάσεις- Συσπειρώσεις- Κινήσεις, σχήματα γειτονιάς κλπ) και θεωρούμε πως είναι κομβικό η ΕΑΑΚ να συμβάλλει με το δικό της τρόπο στην προσπάθεια ενιαιοποίησης της αντικαπιταλιστικής αριστεράς στη κοινωνία.
Με βάση τα παραπάνω και με κληρονομιά την πολιτική κουλτούρα της ΕΑΑΚ βλέπουμε δημόσιου διαλόγου που θα βγάλουν όλο το δυναμικό της αντικαπιταλιστικής αριστεράς με ενιαίο σχέδιο απέναντι στους κυβερνητικούς σχεδιασμούς σε ότι αφορά το φοιτητικό κίνημα. Παράλληλα διαδικασίες δημόσιας τοποθέτησης για το ζήτημα της διεύρυνσης της ΕΑΑΚ από οποιονδήποτε ενδιαφέρει αυτό το ζήτημα που θα μπορούν να έχουν σαφή μετρήσιμα και αποτιμήσιμα αποτελέσματα το επόμενο διάστημα, με ορίζοντα την ένταξη δυνάμεων στα ΕΑΑΚ στη βάση των κεκτημένων που περιγράψαμε.
.png)
