Κείμενο για το Πολυτεχνείο από Ε.Α.Α.Κ. Ιωαννίνων - Πρωτοβουλία Γένοβα

Κείμενο που προέκυψε από διασχηματίκό των Ε.Α.Α.Κ. στα Γίάννενα με την Πρωτοβουλία Γένοβα που συμμετέχει στα σχήματα.

Κατεβάστε το συνημμένο αρχείο: keimeno_1711.pdf (application/pdf)

34 χρόνια μετά την εξέγερση του Πολυτεχνείου ένα νέο μαχητικό πανεκπαιδευτικό κίνημα ήρθε να ταράξει τα νερά της ελληνικής κοινωνίας. Ένα κίνημα που κατάφερε να εμπλέξει πλατιές κοινωνικές πλειοψηφίες σε μαζικές, μάχιμες και ριζοσπαστικές μορφές πάλης, αποδεικνύοντας ότι η εξέγερση και οι αγώνες του Πολυτεχνείου παραμένουν επίκαιρα ακόμα και σήμερα. Παρ’ όλη την προσπάθεια από την μεριά της κυριαρχίας (πολιτικά κόμματα, Μ.Μ.Ε. κ.λπ.) να καταστήσει ακίνδυνη την εξέγερση (…έναν αγώνα για την «αποκατάσταση της δημοκρατίας»), είναι σαφές ότι τα ουσιαστικά προτάγματα των αγωνιστών του ’73 μένουν ανεκπλήρωτα και επίκαιρα στους αγώνες του σήμερα.

Οι αγώνες και οι διεκδικήσεις του εργατικού και του νεολαιίστικου κινήματος που ξεκινούν από τις αρχές της δεκαετίας του ΄60 και κορυφώθηκαν με τα Ιουλιανά το 65, καταστάληκαν βίαια από τον κρατικό μηχανισμό, όπου στη συνέχεια εξελίχθηκε στη Χούντα των Συνταγματαρχών. Το 67, η στρατηγική του αμερικάνικου κράτους, με πρόσχημα τον «κομουνιστικό κίνδυνο», στήριξε δικτατορίες ανά την υφήλιο, όπως ακριβώς συνέβη στον Ελληνικό χώρο.

Κατά τη διάρκεια του αντιδραστικού και αυταρχικού αυτού καθεστώτος υπήρχαν «φωνές αντιστάσεις» που κορυφώθηκαν το 73. Από τις αρχές του έτους το φοιτητικό κίνημα, το οποίο έπαιξε πρωταγωνιστικό ρόλο, κατάφερε μέσα από τις Γενικές Συνελεύσεις των σχολών, να διεκδικήσει συνδικαλιστικά αιτήματα (ελεύθερες εκλογές, κατοχύρωση επαγγελματικών και εργασιακών δικαιωμάτων, Πανεπιστημιακό Άσυλο), αλλά και να «ανοίξει» συνολικότερα ζητήματα όπως ο πόλεμος στο Βιετνάμ, η φύση του χουντικού καθεστώτος, τα δημοκρατικά δικαιώματα. Το κίνημα των φοιτητών, εμπνεόμενο από το γαλλικό Μάη του ΄68, κατάφερε να συμπαρασύρει μεγάλο κομμάτι των μαθητών και των εργαζομένων, εκφράζοντας την συσσωρευμένη κοινωνική δυσαρέσκεια. Τα γεγονότα του Πολυτεχνείου ξεκινούν στις 14 Νοέμβρη όπου πραγματοποιείται η κατάληψη της Νομικής Αθήνας. Ο κόσμος που βρίσκεται στο κτίριο κατευθύνεται στο χώρο του Ε.Μ.Π. Ταυτόχρονα συγκεντρώνονται και δυνάμεις καταστολής οι οποίες αποτρέπουν τον κόσμο που συρρέει μαζικά να εισέλθει στον προαύλιο χώρο. Παράλληλα, οι εργαζόμενοι προχωρούν σε απεργίες, οι μαθητές κλείνουν τα σχολεία και κατακλύζουν το κέντρο της Αθήνας και το Πολυτεχνείο. Κινητοποιήσεις πραγματοποιούνται σε όλη την επικράτεια (στα Γιάννενα οι φοιτητές κατέλαβαν τις σχολές και προχώρησαν σε διαδήλωση στο κέντρο της πόλης).

Στο ιστορικό αμφιθέατρο του Γκίνη ξεκινούν συνελεύσεις φοιτητών, εργαζομένων και αγροτών που καλούν σε Γενική Απεργία, ζητούν την πτώση της Χούντας και θέτουν το ζήτημα της αντικαπιταλιστικής προοπτικής. Η συμμετοχή του κόσμου αυξάνεται όσο περνούν οι ώρες και η καταστολή εντείνεται. Οδοφράγματα, συμπλοκές και διαδηλώσεις βρίσκουν απέναντι τους σφαίρες, δακρυγόνα, ξύλο και συλλήψεις από την αστυνομία. Αποκορύφωμα, η κήρυξη στρατιωτικού νόμου το βράδυ της 17^ης, που καταλήγει στην είσοδο του τανκ. Η λίστα των νεκρών τόσο από το παραπάνω γεγονός, όσο και από τους ελεύθερους σκοπευτές είναι μακριά αλλά η πτώση της Χούντας έχει αρχίσει.

Επιστρέφοντας στη σημερινή πραγματικότητα, η εδραίωση του νεοφιλελεύθερου μοντέλου διακυβέρνησης, που κύρια χαρακτηριστικά του είναι η αποσάθρωση του κοινωνικού κράτους και η εντονότερη εκμετάλλευση των εργαζομένων, έρχεται να θεσμοθετηθεί με τους νόμους για την ελαστικοποίηση των όρων εργασίας (κατάργηση του οκταώρου, ατομικές συμβάσεις εργασίας, διευθυντικό δικαίωμα). Σκοπός αυτής της πολιτικής είναι η αφαίρεση κεκτημένων δικαιωμάτων των εργαζομένων, καθώς οι τελευταίοι μετατρέπονται σε ένα ευέλικτο, αναλώσιμο και «απασχολήσιμο» δυναμικό, έρμαιο της εκάστοτε εργοδοσίας. Η επίθεση στον εργασιακό τομέα εντείνεται με τις επικείμενες αλλαγές στο Ασφαλιστικό, που κάνουν πιο δυσμενείς τις εργασιακές συνθήκες.

Παράλληλα στο χώρο της εκπαίδευσης πραγματοποιούνται μια σειρά από αντιεκπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις, όπου προσπαθούν να προσαρμόσουν την εκπαίδευση στις επιταγές του κράτους και του κεφαλαίου, στα πλαίσια της κοινής ευρωπαϊκής πολιτικής. H εκπαιδευτική αναδιάρθρωση είναι μια ενιαία διαδικασία, που περνά από βασικούς κόμβους (Άρθρο 16, νέος Νόμος Πλαίσιο, Αξιολόγηση κλπ). Βασικός της στόχος είναι η δημιουργία αποφοίτων – μελλοντικών εργαζομένων ευέλικτων, αναλώσιμων, χωρίς δικαιώματα και πειθαρχημένων. Εργαζομένων που θα βρίσκονται σε ένα διαρκές κυνήγι πιστοποιητικών και δεξιοτήτων περιπλανώμενοι από την επισφαλή εργασία στην ανεργία και την επανακατάρτιση. Εργαζομένων χωρίς διαπραγματευτική ισχύ και με απουσία συλλογικών αναπαραστάσεων οι οποίες θα μπορούσαν να του δείξουν το δρόμο της αγωνιστικής υπεράσπισης των αναγκών του. Τα παραπάνω προωθούνται μέσω:

Της αποσύνδεσης των πτυχίων από τα εργασιακά επαγγελματικά δικαιώματα και της συνολικής αλλαγής του χαρακτήρα των προπτυχιακών σπουδών. Επιχειρείται η διαμόρφωση ανώτατων σχολών πολλών ταχυτήτων οι οποίες στα πλαίσια της κοινής αξιολόγησης θα οδηγήσουν στην συνολική αναδιάρθρωση του πανεπιστημίου, δημόσιου ή ιδιωτικού. Σημείο κόμβος αυτής της κίνησης είναι η αναγνώριση των περιβόητων Κέντρων Ελευθέρων Σπουδών και των Κολεγίων. Αυτή η διαδικασία αποτελεί συνέχεια της πολιτικής της κατάτμησης και κατακερματισμού των σχολών και των πτυχίων και της αναδιάρθρωσης των προγραμμάτων σπουδών στην κατεύθυνση της αγοράς.

Την αντιδραστικοποίηση του πλαισίου λειτουργίας των σχολών, την εντατικοποίηση και την πειθάρχηση του φοιτητικού κινήματος, την όξυνση των ταξικών φραγμών. Η εισαγωγή ορίων φοίτησης, η διαγραφή φοιτητών, ο επαναπροσδιορισμός της έννοιας του ασύλου, διαμορφώνουν ένα νέο πιο αυταρχικό πανεπιστήμιο. Ο ανταγωνισμός με τα ιδιωτικά όπου η έννοια του φοιτητικού συνδικαλισμού θα είναι ανύπαρκτη, σε συνδυασμό με όλα τα παραπάνω θέλουν να χτυπήσουν το φοιτητικό κίνημα που ως τώρα βάζει αναχώματα στις εκάστοτε κυβερνητικές επιλογές.

Την εισαγωγή της ανταποδοτικής και επιχειρηματικής λειτουργίας και δράσης. Τα ίδια τα μη κρατικά / ιδιωτικά πανεπιστήμια θα λειτουργούν με βάση τα κριτήρια της αγοράς. Αυτή η λογική θα επεκταθεί και στο δημόσιο πανεπιστήμιο το οποίο θα πιέζεται να λειτουργήσει, ακόμη περισσότερο, στα ίδια πλαίσια ανταποδοτικής και επιχειρηματικής λειτουργίας. Σε αυτή την κατεύθυνση κινούνται η εισαγωγή managers, η κατάρτιση τετραετών επιχειρησιακών προγραμμάτων (βλ. νόμο πλαίσιο) και ο επαναπροσδιορισμός των κονδυλίων σε βάρος των φοιτητικών παροχών (βλ. κατάργηση δωρεάν συγγραμμάτων).

Όμως η επίθεση της κυρίαρχης πολιτικής δεν περιορίζεται στον εργασιακό και εκπαιδευτικό τομέα, αλλά πλήττει και ευρύτερα πολιτικά και κοινωνικά δικαιώματα. Αναιρούνται ακόμα και αστικές ελευθερίες. Κάμερες στους δρόμους, στις σχολές, εντεταμένη αστυνόμευση και καταστολή των κινητοποιήσεων (χρωμόσφαιρες), η θέσπιση του Τρόμο-νόμου, επιθέσεις φασιστών σε μετανάστες και αγωνιστές με την κάλυψη της αστυνομίας δίνουν το τόνο μιας κοινωνίας υπό διαρκή επιτήρηση.

Ενάντια στους ισχυρισμούς της εξουσίας περί της δικαίωσης των οραμάτων που αναδύθηκαν κατά την εξέγερση του Πολυτεχνείου, προβάλλουμε τον πλούτο των κοινωνικών αγώνων που συνεχίστηκαν, σε πείσμα των καιρών, και δημιούργησαν τριγμούς στην κυρίαρχη ιδεολογία του εφησυχασμού.

Ενάντια στην απαξίωση του χαρακτήρα της εξέγερσης του Πολυτεχνείου που προωθείται από την εξαργύρωση των αγώνων με κομματικά και διευθυντικά πόστα, την καπήλευση και την διαστρέβλωσή της από κομματικούς φορείς που την θεωρούν δημιούργημα και «ιδιοκτησία» τους, ΤΟ ΝΟΗΜΑ ΤΗΣ ΕΞΕΓΕΡΣΗΣ ΖΕΙ και αναπνέει στους αγώνες του σήμερα. Στο μαζικό, ακηδεμόνευτο φοιτητικό κίνημα, που ξέρει να διεκδικεί, να παλεύει, να κερδίζει και να ανατρέπει.

Οι αγώνες του ’70, όχι μόνο δεν εκπληρώθηκαν με την πτώση της Χούντας, αλλά συνεχίζονται μέχρι και σήμερα. Οι μαχητικές διεκδικήσεις του φοιτητικού κινήματος παραμένουν επίκαιρες ακόμα και σήμερα, κάτι το οποίο φάνηκε με το φοιτητικό κίνημα της προηγούμενης περιόδου. Ένα κίνημα, το οποίο κατάφερε να αποσπάσει νίκες για τον εαυτό του, με πυρήνα τις Γενικές Συνελεύσεις και με ξεκάθαρο στόχο το μπλοκάρισμα οποιασδήποτε αντιεκπαιδευτικής μεταρρύθμισης, κατάφερε να γεννήσει συνειδήσεις και να τονώσει τους δεσμούς συντροφικότητας και αλληλεγγύης στο εσωτερικό του.

ΣΤΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ ΤΩΝ ΦΟΙΤΗΤΩΝ ΑΠΟ ΤΟ ’91 ΩΣ ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΑ

ΓΙΑ ΕΝΙΑΙΑ ΠΤΥΧΙΑ ΜΕ ΑΞΙΑ,

ΓΙΑ ΔΗΜΟΣΙΑ ΚΑΙ ΔΩΡΕΑΝ ΠΑΙΔΕΙΑ,

ΓΙΑ ΕΝΙΑΙΑ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑΚΗ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ,

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΕΦΑΡΜΟΓΗ ΤΩΝ ΝΟΜΩΝ ΠΟΥ ΑΠΑΞΙΩΝΟΝΤΑΣ ΤΑ ΠΤΥΧΙΑ ΤΟΥΣ ΩΘΟΥΝ ΣΤΟΝ ΕΡΓΑΣΙΑΚΟ ΜΕΣΑΙΩΝΑ,

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΕΝΤΑΤΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ ΤΟΥ ΑΣΥΛΟΥ

ΣΤΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ ΤΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ

ΓΙΑ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΣ ΟΡΟΥΣ ΔΙΑΒΙΩΣΗΣ

ΓΙΑ ΑΞΙΟΠΡΕΠΗ ΕΡΓΑΣΙΑ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΑΣΦΑΛΙΣΗ

ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΞΑΣΦΑΛΙΣΗ ΤΩΝ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΙΚΩΝ ΤΟΥΣ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ

ΣΤΟΥΣ ΗΡΩΙΚΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ ΤΟΥ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΙΑΚΟΥ ΚΑΙ ΙΡΑΚΙΝΟΥ ΛΑΟΥ ΓΙΑ ΑΥΤΟΔΙΑΘΕΣΗ