Οι εξαγγελίες της κυβέρνησης της δεξιάς με την συναίνεση του ΠΑΣΟΚ δεν αφήνει πολλά περιθώρια για παρερμηνείες: Συνολική επίθεση στα ασφαλιστικά δικαιώματα των εργαζόμενων και του λαού. Με στόχο να καρπωθεί για μια ακόμη φορά τα αποθεματικά των ταμείων, όπως έκανε πάντα( 58 δις ευρώ η λεηλασία των ταμείων την περίοδο 1950-75 , 3,5 δις ευρώ οι απώλειες από το τζογάρισμα των αποθεματικών στο χρηματιστήριο. Το κράτος χρωστάει στα ταμεία πάνω από 8,7 δις ευρώ στο ΙΚΑ. 3,2 δις ευρώ οι βεβαιωμένες οφειλές των επιχειρήσεων στα ταμεία και 5,8 δις ευρώ η εισφοροδιαφυγή). Ενώ το κράτος με την άρνηση του να χρηματοδοτήσει με 1% του ΑΕΠ στο ασφαλιστικό σύστημα, αρνείται να εφαρμόσει πεισματικά τους νόμους που έχει ψηφίσει απαιτώντας από τους εργάτες και το λαό να είναι νομιμόφρονες. Επίσης στόχος της επίθεσης στα ασφαλιστικά δικαιώματα είναι να αυξηθεί συνολικά ο χρόνος εργασίας, να μειωθούν οι συντάξεις έτσι ώστε να οδηγηθούν οι εργαζόμενοι στην ιδιωτική ασφάλιση, αλλάζοντας ριζικά την νοηματοδότηση της κοινωνικής ασφάλειας από δικαίωμα και κατάκτηση των αγώνων των εργαζόμενων σε εμπόρευμα. Στόχος δηλαδή είναι η πλήρης απαξίωση και χρεοκοπία του δημόσιου συστήματος συντάξεων
Την στιγμή που μια ριζική μείωση των ωρών εργασίας, το σταμάτημα της μαύρης απλήρωτης και ανασφάλιστης εργασίας και μια γενναία αύξηση των μισθών που θα σημαίνει και αύξηση των εισφορών(30% έχουν μειωθεί σε πραγματικούς αριθμούς οι μισθοί και 40% από την παραγωγικότητα τα τελευταία τριάντα χρόνια) θα έλυνε ριζικά και αποτελεσματικά το όποιο πρόβλημα της χρηματοδότησης των ασφαλιστικών ταμείων για τα επόμενα 30 χρόνια.
Αλλά τούτο προϋποθέτει μια άλλου τύπου πολιτική πρόταση προς την κοινωνία. Μια πολιτική πρόταση που βλέπει πέρα από το καπιταλιστικό σύστημα. Μια πρόταση που αδυνατούν να διατυπώσουν τόσο τα αστικά κοινοβουλευτικά κόμματα, όσο και τα κόμματα της αριστεράς(κοινοβουλευτικά και εξωκοινοβουλευτικά). Μια κατά μέτωπο επίθεση που θα λήξει όταν αλλάξει το ασφαλιστικό τοπίο προς όφελος του κεφαλαίου με την στρατηγική ήττα της εργατικής τάξης ή όταν πέσουν οι κυβερνήσεις του κεφαλαίου από ένα ρωμαλέο νέο εργατικό κίνημα και από νέες απελευθερωτικές και απελευθερωμένες επαναστατικές δυνάμεις που θα προκύψουν από τα σημερινά αριστερά σχήματα.
Το σύστημα δεν μεταρρυθμίζεται ανατρέπεται
Αποτέλεσμα της σημερινής φάσης του παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού που δεν έχει περιθώρια για φιλολαϊκές και φιλεργατικές μεταρρυθμίσεις(βλέπε και τις αγωνιστικές διεκδικήσεις σε Γαλλία και Γερμανία). Μιας φάσης του ολοκληρωτικού καπιταλισμού που την ίδια στιγμή που γεννοβολάει με αντιφατικό τρόπο τις μοντέρνες κομμουνιστικές τάσεις , όσο κανένα άλλο ιστορικό κοινωνικό σύστημα ή φάση του καπιταλισμού, τόσο γίνεται πιο αδύνατη την δυνατότητα φιλεργατικών μεταρρυθμίσεων εντός του. Ο μόνος τρόπος για το κεφάλαιο για να αναπαράγει τον εαυτό του είναι ένα άλμα προς την βαρβαρότητα , με την καταστολή και την περιχαράκωση των απελευθερωτικών – κομμουνιστικών τάσεων και την εξεύρεση τρόπων και χώρων που συνδυάζοντας σχετική και απόλυτη υπεραξία θα αυξήσουν την κερδοφορία του. Η νικηφόρα αντιμετώπιση αυτής της επίθεσης επιβάλει την οικοδόμηση ενός εργατικού κινήματος εντός του οποίου η εργατική τάξη θα εκφράζεται τόσο ως τάξη καθαυτή- διεκδικώντας καλύτερους όρους της πώλησης της εργατικής δύναμης- όσο και ως τάξη για τον εαυτό της, δηλαδή ως υποκείμενο- αντικείμενο απελευθέρωσης. Αναδεικνύοντας την ολότητα της απελευθερωτική και συνάμα καταστροφική συνείδηση του προλεταριάτου. Με αλλά λόγια για να μπορεί να αυξήσει το μεροκάματο η εργατική τάξη θα πρέπει να διεκδικεί την πίττα, που η ίδια παράγει ολάκερη και αυτό μπορεί να συμβεί είναι η καταστροφή του καπιταλιστικού συστήματος.
Η συγκυρία για το κεφάλαιο και τις κυβερνήσεις του από μια πρώτη άποψη ευνοϊκή. Το συνδικαλιστικό κίνημα διαλυμένο, με συνδικαλισμένο το 15% των εργαζομένων του ιδιωτικού τομέα και ενεργά συνδικαλισμένο δυναμικό κάτω του 3% στο ιδιωτικό τομέα. Αντίστοιχα στο πιο «ασφαλές» εργασιακό τοπίο του δημοσίου και του ευρύτερα δημόσιου τομέα οι αποκρατικοποιήσεις έχουν δημιουργήσει μια νέα πολυπληθής και μορφωμένη εργατική τάξη- που οι εργασιακές σχέσεις τους, ο συμβιβασμός της παλαιάς και συρικνούμενης εργατικής αριστοκρατίας και η προδοσία των εργατοπατέρων- τους αφήνει συνδικαλιστικά ακάλυπτους. Με 1.000.000 μετανάστες , μόνιμους και παράνομους να δημιουργούν μια νέου τύπου εργατική τάξη που βρίσκεται μακριά από τις συνδικαλιστικές δομές και διαδικασίες αλλά ταυτόχρονα και οι συνδικαλιστικές δομές να βρίσκονται όχι απλώς μακριά αλλά και εχθρικά και απέναντι προς αυτούς. Ο ιστορικά αγωνιστικός χώρος του οικοδομικού κινήματος αντι να αυξάνεται ποιοτικά και ποσοτικά και με την βοήθεια των μεταναστών που κατά εκατοντάδες χιλιάδες δουλεύουν σε αυτό, συρρικνώνεται. Π.χ στα Γιάννενα οι εκλογές των οικοδόμων έχουν μια ραγδαία μείωση της συμμετοχής στις εκλογές τα τελευταία χρόνια. Και πως μπορούσε να γίνει διαφορετικά, όταν η πλειοψηφία του ΔΣ είναι μεγαλοεργολάβοι, με δεκάδες εργαζόμενους. Από αυτή την άποψη η αποχή των οικοδομών από τις εκλογές είναι ένα υγείες και ελπιδοφόρο μήνυμα. Οι απλοί οικοδόμοι αρνούνται να πάνε να ψηφίσουν τα αφεντικά τους, από την άλλη όμως είναι ολοφάνερη η αδυναμία της ριζοσπαστικής αριστερής άποψης να τους συγκινήσει με στόχο την στράτευση τους στο εργατικό κίνημα.
Και πως θα μπορούσε να συμβεί αυτό; Η πλειοψηφία των αριστερών ριζοσπαστικών δυνάμεων αποδεχόμενοι την αποτυχία τους να μαζικοποιήσουν τις γραμμές τους προσβλέπουν σε ένα κοινό μέτωπο με τις δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ και του ΠΑΣΟΚ βάζοντας απέναντι τους τις «σεχταριστικές»- όπως τις ονομάζουν - δυνάμεις του ΠΑΜΕ. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η ΕΛΜΕ Ιωαννίνων που ο εκπρόσωπος της «Παρέμβασης» έκανε προεδρείο με την ΠΑΣΚΕ και την ΑΕΚΕ(ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΣ). Αρνούμενοι δηλαδή επί της ουσίας και όχι στα λόγια την οργανωτική ανεξαρτησία των επαναστατικών δυνάμεων και την σύμπλευση τους με την κεντροαριστερά. Ένα γεγονός που το είδαμε τα προηγούμενα χρόνια να συμβαίνει τόσο στην Ιταλία , με την κυβέρνηση Πρόντι, όσο και στην Γαλλία με την κυβέρνηση της πληθυντικής αριστεράς και σήμερα με το μέτωπο ενάντια στο Σαρκοζί. Οι μόνοι που φαίνεται να αντιστέκονται είναι οι τροτσκιστές της L.O, μένοντας στον πατροπαράδοτο εργατισμό τους αλλά και η LCR που προωθεί την αντίληψη της δημιουργίας ενός αντικαπιταλιστικού κόμματος που όμως δυστυχώς από την πλευρά τους δεν ξεκαθαρίζουν επαρκώς τις σχέσεις τους με το χώρο της κεντροαριστεράς.
Από την άλλη πλευρά η επίθεση στα ασφαλιστικά δικαιώματα των εργαζόμενων εκδηλώνεται σε μια στιγμή που ο κόσμος της ζωντανής εργασίας, έστω και με αντιφατικό τρόπο, αρχίζει να «ξαναψάχνεται». Οι αγωνιστικές κινητοποιήσεις των φοιτητών, των μαθητών και των εκπαιδευτικών, η εκλογική ενίσχυση της αριστεράς , δείχνει το κλίμα της αλλαγής των πολιτικών συνθηκών. Μια αργόσυρτη αλλαγή που τα αποτελέσματα της δεν θα γίνουν άμεσα αισθητά. Ποιοτικές αλλαγές που θα επηρεασθούν καθοριστικά από την δυναμώση μιας επαναστατικής αριστεράς και αυτό είναι το πλέον δύσκολο κομμάτι
Πια αλήθεια θα πρέπει να είναι η πολιτική των ταξικών δυνάμεων που θα ενισχύσουν τις τάσεις που αμφισβητούν την υπάρχουσα κατάσταση πραγμάτων; Σίγουρα τα πράγματα δεν κινούνται στο επίπεδο της μοριακότητας ή στο επίπεδο της υποκειμενικότητας αλλά στο επίπεδο της σύμφυσης και της διαλεκτικής επίδρασης των υποκειμενικών και αντικειμενικών δυνάμεων και δυνατοτήτων. Τούτο δεν κάνει τα πράγματα απαραίτητα πιο εύκολα ή δύσκολα αλλά μας οδηγεί να εφαρμόσουμε την λενινιστική γραμμή της συγκεκριμένης ανάλυσης της συγκεκριμένης στιγμής ,δίχως όμως να οδηγούμαστε σε ένα χυδαίο ταχτικισμό και οπορτουνισμό.
Με άλλα λόγια: Καταρχήν χρειάζεται μια προσεκτική μελέτη των κοινωνικών νόμων και πως αυτά διαρθρώνονται στην σημερινή καπιταλιστική πραγματικότητα.. Μια βαθιά και πολυεπίπεδη ανάλυση και διερεύνηση των αντιφατικών συνθηκών και των δυνατοτήτων που γεννιούνται καθώς και των τάσεων της κομμουνιστικής κοινωνίας μέσα στην καρδιά του άκαρδου καπιταλιστικού συστήματος. Δίχως αυτή την πολύμορφη ανάλυση, διερεύνηση και μελέτη δεν θα μπορέσουμε να επαναθεμελιώσουμε την επαναστατική προοπτική του 21ου αιώνα.
Ο σύγχρονος επαναστατικός ηγεμόνας
Φυσικά αυτή η επιστημονική διαδικασία της μελέτης και της ανάλυσης των σύγχρονων τάσεων δεν μπορεί να συμβεί από διανοούμενους που σιτίζονται από ευρωπαϊκά προγράμματα εντός των πανεπιστημιακών ιδρυμάτων που έχουν θέσει ως καθήκον να δικαιολογήσουν το καπιταλιστικό σύστημα. Αλλά από εργάτες διανοούμενους που συγκροτούν ένα σύγχρονο επαναστατικό ηγεμόνα μέσα και εξω από την εργατική τάξη και τα καταπιεσμένα στρώματα. Εξάλλου η εισαγωγή της «συνείδησης από εξω» συνεπάγεται ακριβώς μια δύναμη καθολικής και πολύμορφης αλλαγής του συνόλου του κοινωνικών συνθηκών.
Μια δύναμη που θα έχει ως στόχο να εκμαιεύσει τις υπαρκτές τάσεις χειραφέτησης των εργαζόμενων και των καταπιεσμένων με στόχο την ανεξαρτητοποίηση από την τάσεις υποταγής. Με την ανεξάρτητη οργάνωση της εργατικής τάξης και των άλλων καταπιεσμένων στρωμάτων στα δικά τους όργανα αντεξουσίας που θα αναλάβει τον έλεγχο της κοινωνίας στο όνομα των δικαιωμάτων και των αναγκών της εργαζόμενης πλειοψηφίας θα τελειώσει και η ιστορική αποστολή των οργανωμένων πρωτοπορών δυνάμεων, ο ρόλος αυτών των ηρωικών «φιλόσοφων-βασιλιάδων» της επανάστασης.
Δηλαδή αποτελεί άμεση αναγκαιότητα η οικοδόμηση ενός σύγχρονου επαναστατικού ηγεμόνα, ανοικτού στα νέα ανατρεπτικά ρεύματα και στις δυνατότητες που γεννιούνται και κλειστό στα αστικά, μικροαστικά και ρεφορμιστικά ρεύματα και αντιλήψεις. Ένας επαναστατικός ηγεμόνας που θα προχωράει ακούγοντας τους «κάτω» και τα κι κινήματα τους , υνολικοποιώντας τις επαναστατικές τάσεις που γεννιούνται.
Αφετέρου η σημερινή κατάσταση των ανατρεπτικών δυνάμεων και της ταξικής πάλής επιτάσσει την ποιο πλατιά ενότητα στο επίπεδο του κινήματος και των κινηματικών διαδικασιών και την πλήρη και αταλάντευτη ανεξαρτησία τους από τις ρεφορμιστικές και αστικές δυνάμεις στο πολιτικό επίπεδο. Μια πλατιά αγωνιστική ενότητα των εργαζόμενων στην βάση του άμεσου, ανοικτού και μαζικού συντονισμού των επιτροπών αγώνα – σωματείων- εργατικών συνελεύσεων- εργατικών κέντρων. Ένας εργατικός και μάχιμος συντονισμός που μπορεί να βγάλει στο δρόμο την μεγάλη μάζα των εργαζόμενων, είτε αυτοί ανήκουν στην ΝΔ, στο ΠΑΣΟΚ και στην Αριστερά και να στείλει σπίτι τον Καραμανλή , όπως η εργατική έκρηξη του 2001 έστειλε σπίτι του τον Σημίτη και μπλοκάρισε την επίθεση του κεφαλαίου στα ασφαλιστικά μας δικαιώματα για 6 χρόνια.
http://argird.blogspot.com/
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΑΡΓΥΡΟΣ
