Τρία άρθρα για ρατσισμό, ξενοφοβία, αντισημιτισμό και δικαιοσύνη

ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΠΑΡΑΤΗΡΗΤΗΡΙΟ ΤΩΝ ΣΥΜΦΩΝΙΩΝ ΤΟΥ ΕΛΣΙΝΚΙ (ΕΠΣΕ)

Τ.Θ. 60820, 15304 Γλυκά Νερά, Tηλ. 2103472259 Fax: 2106018760

email: office@greekhelsinki.gr ιστοσελίδα: http://cm.greekhelsinki.gr/

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

18 Νοεμβρίου 2007

Τρία άρθρα για ρατσισμό, ξενοφοβία, αντισημιτισμό και δικαιοσύνη

Το Ελληνικό Παρατηρητήριο των Συμφωνιών του Ελσίνκι (ΕΠΣΕ) διανέμει σήμερα τρία πρόσφατα άρθρα για το ρατσισμό, την ξενοφοβία, τον αντισημιτισμό και τη δικαιοσύνη. Πριν λίγες ημέρες, στην «Ελευθεροτυπία», ο Καθηγητής Νομικής στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης Νίκος Παρασκευόπουλος έγραψε για το θεσμικό ρατσισμό (όχι μόνο με θετικές δράσεις, αλλά και με παραλείψεις οφειλόμενων παρεμβάσεων) και την ευρύτερη κοινωνική ανοχή σε φαινόμενα ρατσισμού. Αφορμή του άρθρου οι καταγγελίες για θανάτους, κακομεταχείριση και άθλιες συνθήκες κράτησης αλλοδαπών προς επαναπροώθηση στην Τουρκία, αλλά και το κήρυγμα μίσους του Κώστα Πλεύρη στο βιβλίο του «Οι Εβραίοι: όλη η αλήθεια». Το τελευταίο και η σχετική εκκρεμούσα δίκη αποτελούν το έναυσμα του Καθηγητή του Δημοκρίτειου Πανεπιστήμιου Θράκης και Προέδρου της Ελληνικής Ψυχιατρικής Εταιρείας Νίκου Τζαβάρα για το άρθρο του για την «αντισημιτική εγκληματοφιλία» που έγραψε στις αρχές Οκτωβρίου 2007. Τέλος, στα τέλη Οκτωβρίου 2007, η «Espresso» ζήτησε και δημοσίευσε σχόλιο του νομικού συμβούλου του ΕΠΣΕ Θανάση Τάρτη για τη σχέση ρατσισμού και δικαιοσύνης.

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ

14/11/2007

Ανάλυση στα γεγονότα:

Εγχώρια κρούσματα ξενοφοβίας και ρατσισμού

Οι επαναπροωθήσεις και το κήρυγμα μίσους

http://www.enet.gr/online/online_print?id=55884744

Του Ν. ΠΑΡΑΣΚΕΥΟΠΟΥΛΟΥ*

Από τα κρούσματα ρατσισμού και ξενοφοβίας δεν απαλλάσσονται ούτε οι παραδοσιακές κοινωνικές δομές ούτε τα ρεύματα της παγκοσμιοποίησης. Τα εξουσιαστικά συστήματα στη χειρότερη εκδοχή τους παράγουν βάρβαρες επιθέσεις και στην καλύτερη την απάθεια. Η ανθρωπότητα ανακαλύπτει την φιλαλληλία μόνο σε χρυσούς αιώνες, σε περιορισμένες νησίδες πολιτισμού και σε οράματα για το μέλλον.

Εν τω μεταξύ, οι αποκηρύξεις της ιδιότητας του ρατσιστή είναι μηδαμινής αξιοπιστίας. Κατ' αρχάς, επειδή οι ταυτότητες και οι νοοτροπίες είναι δυσδιάκριτες. Η έννομη τάξη προφανώς δεν ελέγχει τον ρατσιστή, αλλά τη ρατσιστική πράξη. Αυτή είναι χειροπιαστή, δεκτική καταγραφής και αποκρουστέα, ως ατομική ή συλλογική πρακτική. Γι' αυτό, χώρες και οργανισμοί που ενδιαφέρονται να ανιχνεύσουν τη δυναμική του ρατσισμού και της ξενοφοβίας παρακάμπτουν τους αυτοχαρακτηρισμούς και προτιμούν σοβαρότερους ενδείκτες. Ερευνούν π.χ. πόσοι αλλογενείς ή αλλόθρησκοι υπηρετούν στις δημόσιες υπηρεσίες. Προσέχουν, επίσης, αν υπάρχουν έρευνες για τον ρατσισμό. Πολύ λογικά, η έλλειψη σχετικών ερευνών, π.χ. για άνιση μεταχείριση από αστυνομικές ή δικαστικές Αρχές, γεννά υποψίες. Το αυγό ίσως είναι του φιδιού.

Οποτε πάντως οι σοβαρότερες διεθνείς έρευνες χρησιμοποιούν το λιγότερο αξιόπιστο εργαλείο, τα ερωτηματολόγια, τότε παραλείπουν τα αφελή ερωτήματα (π.χ. «είστε υπέρ ή κατά της διαμονής ξένων στη χώρα σας;»). Προτιμώνται οι διατυπώσεις που διευκολύνουν την εξωτερίκευση. Ηδη προ ετών π.χ. το Ευρωβαρόμετρο είχε δημοσιεύσει μια έρευνα με βασικό ερώτημα «θεωρείτε θετικό χαρακτηριστικό για κάθε κοινωνία να αποτελείται από διαφορετικές φυλές, θρησκείες και κουλτούρες;». Οι λιγοστές καταφατικές απαντήσεις μας, μας είχαν κατατάξει τελευταίους. Για «πρωτιά ξενοφοβίας» γινόταν τότε λόγος.1

Οι αναδρομές στην Ιστορία των Ελλήνων δεν οδηγούν σε μονοσήμαντα συμπεράσματα. Η φιλοξενία συνυπάρχει με φόνους γυναικών που τόλμησαν να ερωτευτούν ξένους. Συνήθως βεβαιώνουμε ότι «συμπαθούμε τους μαύρους». Ο ξένος όμως απέναντι στον οποίο αναπτύσσεται ο ρατσισμός είναι εκείνος που απειλεί κοινωνικά-οικονομικά. Με δύο λόγια: ο ρατσισμός και η ξενοφοβία στην Ελλάδα σήμερα είναι επίφοβα ζητήματα.

Δεν είναι τόσο οι ειδήσεις για επεισόδια με κακομεταχείριση ξένων που προδίδουν τις διαστάσεις του προβλήματος. Τα περιστατικά ρατσισμού και ξενοφοβίας, όπως και τα εγκλήματα, δεν μπορούν να εκλείψουν παντελώς σε καμιά εποχή. Πιο ενδεικτικά είναι, όποτε ανακύπτουν, τα φαινόμενα που μαρτυρούν ένα θεσμικό ρατσισμό (όχι μόνο με θετικές δράσεις, αλλά και με παραλείψεις οφειλόμενων παρεμβάσεων) και μια ευρύτερη κοινωνική ανοχή.

Σε δύο πρόσφατα παραδείγματα ανιχνεύονται ακριβώς τα σημάδια μιας διευρυμένης κοινωνικής ανοσίας.

Συγκλονίζουν τα αναφερόμενα σε έκθεση της Μη Κυβερνητικής Οργάνωσης «Pro Asyl» και ομάδας Ελλήνων δικηγόρων, που κατατέθηκε στην Επιτροπή κατά των Βασανιστηρίων (CPT) του Συμβουλίου της Ευρώπης.2 Τα στοιχεία, οι ενδείξεις για τα οποία φαίνονται σοβαρές, είναι ανατριχιαστικά: 120 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους κατά το 2007 στο Ανατολικό Αιγαίο κατά την προσπάθειά τους να εισέλθουν στη χώρα μας. Οι μετανάστες καταγγέλλουν βασανισμούς3 και άθλιες συνθήκες κράτησης. Η επαναπροώθηση προς τις ακτές της Τουρκίας, αν αληθεύουν τα καταγγελλόμενα, έχει κάποτε χαρακτηριστικά αξιόποινης έκθεσης σε κίνδυνο ζωής· σε κάποιες περιπτώσεις μάλιστα θανατηφόρας έκθεσης. Η επαναπροώθηση μοιάζει σαν επαναβύθιση. Οι καταγγελίες έχουν ανησυχήσει τον επικεφαλής της Υπάτης Αρμοστείας του ΟΗΕ για τους πρόσφυγες στην Ελλάδα. Οσο για τα ποσοστά αποδοχής των αιτήσεων ασύλου από τις ελληνικές Αρχές, αυτά είναι μηδαμινά: 0,2% σε ένα σύνολο 14.594, με δεδομένο ότι πολλοί μετανάστες εκ των πραγμάτων δεν κατορθώνουν καν να υποβάλουν αίτηση.

Ποια, λοιπόν, ήταν η αντίδραση επισήμων και ανεπισήμων απέναντι στις αποκαλύψεις; Στα θετικά του απολογισμού κατατάσσονται οι αντιδράσεις τριών κομμάτων της αντιπολίτευσης (ΠΑΣΟΚ, ΚΚΕ, ΣΥΝ) καθώς ακόμη και η ανακοίνωση του συνδικαλιστικού οργάνου των λιμενικών, η τελευταία στο μέτρο που δείχνει ότι οι λιμενικοί συνειδητοποιούν το βάρος των καταγγελιών και θέλουν τη διερεύνησή τους. Στα αρνητικά, η εσπευσμένη δήλωση του αρμοδίου υπουργού ότι οι καταγγελίες είναι «το πιθανότερο αβάσιμες» και ιδίως η παγερή σιωπή της τηλεόρασης. Μια είδηση κύριος τίτλος της «Ελευθεροτυπίας» που απασχόλησε την κυβέρνηση και τα κόμματα, που αφορούσε τη ζωή και την αξιοπρέπεια πολλών ανθρώπων, αφέθηκε στο σκοτάδι. Κρίθηκε προφανώς ότι η αποκάλυψη δεν θα αρέσει, ούτε θα προσελκύσει θεατές. Αυτό, βέβαια, δεν αποτελεί ενημέρωση αλλά άσκηση μιας δεδομένης πολιτικής.4 Οσο για τις υπόλοιπες εφημερίδες που ελάχιστα ασχολήθηκαν, τη στάση τους εξηγεί πιθανώς ένας στενόκαρδος -αλλά όχι πρωτόγνωρος- ανταγωνισμός απέναντι στην εφημερίδα που αναδεικνύει το θέμα.

Το δεύτερο παράδειγμα αφορά την υποδοχή ενός πολυσέλιδου βιβλίου με τον βαρύδγουπο τίτλο «Εβραίοι - όλη η αλήθεια». Κάποια αποσπάσματα είναι ανατριχιαστικά. Αντιγράφω εδώ ελάχιστα, ενδεικτικά.

«Ετσι θέλουν οι Εβραίοι. Διότι μόνον έτσι καταλαβαίνουν: εντός 24 ωρών και εκτελεστικό απόσπασμα» (σελ. 742).

«Εβραίος (στο θρήσκευμα) και άνθρωπος είναι έννοιαι αντιφατικαί, δηλαδή η μία αποκλείει την άλλην» (σελ. 597).

«Ξυπνήστε, οι επίβουλοι Εβραίοι σκάπτουν τον τάφον των εθνών. Ξυπνήστε και ρίξατέ τους μέσα, διότι τους αξίζει» (σελ. 1.221).

Οπως διαπιστώνει ο αναγνώστης δεν πρόκειται μόνο για μια αμφισβήτηση του ιστορικού παρελθόντος, επώδυνη βέβαια και δυσβάστακτη από τους επιζώντες, τους απογόνους των τραγικών θυμάτων και όλους τους αλληλέγγυους: γίνεται προτροπή «για εκτελεστικό απόσπασμα». Ακρότητες, ανεπίδεκτες ενασχόλησης, ίσως κάποιος σκεφθεί. Κι όμως, στο παρελθόν ανάλογες εξάψεις απέδωσαν φρικιαστικούς καρπούς, από σύμπτωση κατά μήνα Νοέμβριο.

Για τα παραπάνω έχει γίνει μήνυση με βάση τον νόμο για την καταστολή των ποινικών διακρίσεων, η οποία εκκρεμμεί στο αρμόδιο δικαστήριο. Στόχος όμως εδώ δεν είναι η συνεισφορά μιας γνώμης για ποινικές ευθύνες, ούτε καν η έκφραση έκπληξης για το γεγονός ότι στη σύγχρονη Ελλάδα διατυπώνονται ανάλογα κηρύγματα μίσους. Μεμονωμένα κρούσματα αυτού του είδους μπορούν να εντοπίζονται, όπως προανέφερα, μέσα σε οποιοδήποτε πλαίσιο. Αυτά που κυρίως θλίβουν είναι τα δείγματα κοινωνικής ανοχής απέναντι στην αποκρουστική διέγερση, η ευνοϊκή στάση κάποιων πολιτικών και επίσημων λειτουργών που δεν δίστασαν να χαρακτηρίσουν αυτές και άλλες παρόμοιες θέσεις ως «επιστημονικές απόψεις»,5 καθώς και η ευρεία, όπως φαίνεται, διακίνηση του βιβλίου.

Τα δύο παραπάνω παραδείγματα δεν μοιάζουν μεταξύ τους. Στο πρώτο θίγονται με άμεσες ενέργειες δύστυχοι μετανάστες, που παλεύουν για την επιβίωσή τους. Στο δεύτερο λόγια μίσους πλήττουν τους Εβραίους: οι περισσότεροι απ' όσους απέμειναν στη χώρα μας μετά τη φρίκη του ναζισμού είναι καλά κοινωνικά ενταγμένοι.

Αντίστοιχα, απέχουν οι προβλεπόμενες αντιδράσεις. Αν οι κακομεταχειρίσεις των μεταναστών αποδειχθούν, οι κατηγορίες που θα απειλούν τους υπεύθυνους θα οδηγούν σε ποινές πολύ βαρύτερες από τις προβλεπόμενες για φυλετικές διακρίσεις. Τα σημερινά κηρύγματα μίσους όμως σε βάρος των Εβραίων μπορούν αύριο να διεγείρουν κάποιους φανατικούς σε πράξεις· και απέναντι στη βάναυση και θανατηφόρα προσβολή, όλα τα θύματα είναι ίδια, αφού παρά την κακούργα πλάνη του ρατσισμού, όλοι είμαστε άνθρωποι.

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ:

1. Από τον Μ. Πλωρίτη, «ΒΗΜΑ» 4/3/2001

2. Βλ. σχετικά στην «Ελευθεροτυπία», άρθρα του Χρ. Ζέρβα, 30/10-1/11/2007.

3. Μ. Πινίου-Καλλή, «Ελευθεροτυπία», 30/10/2007.

4., Βλ. και Μ. Παύλου, άρθρο, σε «Μετανάστες στην Ελλάδα» (επιμ. Α. Μαρβάκη, Δ. Παρσάνογλου, Μ. Παύλου, «Ελλ. Γράμματα», 2001), 129.

5. Βλ. π.χ. ειδησεογραφία στην «Ελευθεροτυπία» και στα «Νέα», 12/9/2007.

* Καθηγητής Νομικής, ΑΠΘ

Αντισημιτική Eγκληματοφιλία.

Νίκος Τζαβάρας

Ψυχαναλυτής και Ψυχίατρος

Καθηγητής του Δημοκρίτειου Πανεπιστήμιου Θράκης

Πρόεδρος της Ελληνικής Ψυχιατρικής Εταιρείας

6 Οκτωβρίου 2007

Το γεγονός πως ένας Έλληνας εισαγγελέας, ο κύριος Σπυρίδων Μουζακίτης, στρέφεται κατά ενός φασιστικού κειμένου με απροκάλυπτες αντισημιτικές δοξασίες και παρανοειδείς ισχυρισμούς αποτελεί μία πράξη υπέρ της προστασίας της Δημοκρατίας και υπέρ του αναφαίρετου δικαιώματος των πολιτών της να διαλογίζονται ορθά και ελεύθερα αποκρούοντας την εγκληματοφιλία ρατσιστικών υποδείξεων. Πρόκειται για τις απόψεις του Κωνσταντίνου Πλεύρη - όπως αυτές εκτίθενται στο πρόσφατο ογκώδες έργο του απερίφραστα υπέρ του Εθνικοσοσιαλισμού, υπέρ της αμφισβήτησης του Ολοκαυτώματος και υπέρ ενός νέου, καθολικότερου αφανισμού του Εβραϊσμού. Η συρραφή των αυθαιρεσιών που διατυπώνονται με εκείνο το χαρακτηριστικό για τον αντισημιτισμό αδυσώπητο μίσος εναντίον των Εβραίων επιδιώκει την συσκότιση των πλέον απτών ιστορικών δεδομένων.

Ξέρουμε πως η σημασία ιδεολογικών στερεοτύπων έγκειται μεταξύ άλλων στην αδυναμία ορισμένων ατόμων και κοινωνικών ομάδων να ερμηνεύσουν κάτω από συνθήκες ιστορικών κρίσεων την πραγματικότητα με έγκυρα ορθολογικά κριτήρια. Αντ’ αυτού καταφεύγουν σε προσχηματισμένες ανορθολογικές ερμηνείες οι οποίες ανασύρονται από τις, μονίμως «εγκυστωμένες» στον ψυχισμό, αποθεματικές προκαταλήψεις για την αναγωγή της πολυπλοκότητας του κόσμου σε σειρές απλουστεύσεων. Στο σημείο αυτό δεν θα ήθελα να αναφερθώ παρά μόνον υπαινικτικά στον ρόλο που διαδραματίζουν οι συναρτώμενες ασυνείδητες και προσυνειδητές τάσεις κατά την εκπόνηση ιδεολογημάτων με συνωμοτικό περιεχόμενο. Πάντως η ισχυρότερη προκατάληψη με οικουμενικές διαστάσεις εντός των χριστιανικών πληθυσμών – η οποία παραπέμπει σε ασυνείδητους μηχανισμούς - παραμένει η αντισημιτική. Χάρη στην ελλοχεύουσα παρουσία της είναι δυνατό να αποδίδονται αίτια πολιτικών ή κοινωνικών κρίσεων στην «παντοδυναμία» του εβραϊκού στοιχείου το οποίο παύει να έχει για τους φορείς του αντισημιτικού μένους τα διακριτικά γνωρίσματα μιας συγκεκριμένης ιστορικής, διαφοροποιημένης υπόστασης. Αντιθέτως στις φαντασιώσεις του αντισημίτη τόσο οι εβραϊκές κοινότητες όσο και ο επιμέρους Εβραίος αποτελούν επιφάνειες προβολής αρχέγονων στερεότυπων πεποιθήσεων με τις οποίες επιτυγχάνεται η ομογενοποίησή τους. Δεν τους προσάπτεται μόνον μία καθολική συμπαιγνία και σύμπνοια με αυτονόητο, ενδογενή στόχο την παγκόσμια οικονομική επικυριαρχία αλλά και ένα πλήθος ιδιοτήτων που αφορούν την διαστροφική τους σεξουαλική φύση. Ο εκδαιμονισμός των Εβραίων εξυπηρετεί την αναγωγή της δυσερμήνευτης ιστορικής στιγμής στην – δήθεν – παντοδυναμία ενός λαού ο οποίος είναι σε θέση να σκηνοθετεί ή να διαμορφώνει το ιστορικό γίγνεσθαι.

Από την παιδική τους ηλικία οι χριστιανοί διατρέχουν τον κίνδυνο να μετατρέπονται σε ακροατές που αφορούν τους Ισραηλίτες, τις «σατανικές» επινοήσεις τους επικυριαρχίας και εκμετάλλευσης των αλλόθρησκων, την άτεγκτη απειλητική συνοχή των κοινοτήτων τους, τις θρησκευτικές τους μαγγανείες με ενδεχόμενες ανθρωποθυσίες παιδιών και προπάντων τις σεξουαλικές διαστροφικές ιδιότητες των Εβραίων. Έτσι οι Ιουδαίοι μετατρέπονται στους κατ’ εξοχήν ξένους, σ΄εκείνα τα διαφορετικά όντα που διάγουν έναν μυστικό βίο διακρινόμενο από όλες εκείνες τις συνωμοτικές πλεκτάνες που λαμβάνουν υπερφυσικές φαντασιωσικές διαστάσεις όταν ο αντισημιτισμός δεν έχει υποβληθεί σε μία ορθολογική διεργασία. Μία προϋπόθεση για την μόνιμη επικράτησή του σε φασιστοειδείς ή φασιστικές πολιτικές ομάδες εντός των οποίων η ορθολογική αμφισβήτηση της αντισημιτικής δοξασίας προσκρούει στον αμυντικό μηχανισμό του φανατισμού και της τρομοκρατίας.

Προφανώς οι Εβραίοι μεταποιούνται διαμέσου της προκατάληψης σε φύσεις οι οποίες συντίθενται από όλες τις κακές αποβλητέες επιθυμίες που κατακλύζουν τον ψυχισμό του αντισημίτη. Είναι προτιμότερο οι διαστροφικές επιθυμίες και παρανοϊκές του συλλήψεις σε σχέση με την δική του απληστία, την μικροαστική του επιθετικότητα και την διεγερμένη καταστροφικότητα του να αποδίδονται προβλητικά σε μια εξοβελισμένη μειονότητα παρά να αποτελέσουν το αντικείμενο μιας αποκαλυπτικής εσωστρεφούς δοκιμασίας – κάτι που οφείλει να αποτελεί την διάσταση της δημοκρατικής αυτοκριτικής του υποκειμένου. Τελικώς τα εγκλήματα που έχουν αποδοθεί σ’ έναν από τους πλέον διιστορικά δοκιμαζόμενους και απειλούμενους λαούς πραγματοποιούνται από τους επικριτές τους, από τους Γερμανούς εθνικοσοσιαλιστές, στα στρατόπεδα της μαζικής εξόντωσης. Η μετατροπή των παρανοϊκών πεποιθήσεων σε κατάφορη εγκληματική πράξη υπογραμμίζει την έκταση της παραληρηματικής προβολής του αντισημιτισμού: αυτού που αποδίδεται στον Εβραίο πραγματοποιείται από τον Φασισμό.

Μία ακόμη σύντομη παρατήρηση που θα ήθελα να προστεθεί στην ερμηνεία της εβραϊκής «παντοδυναμίας» όπως αυτή συγκροτείται στην αντισημιτική συνείδηση. Στις ασυνείδητες παρορμήσεις του χριστιανού υποκρύπτεται – όπως αυτή διαμορφώνεται πολύ νωρίς στην διάρκεια της εξέλιξης του παιδιού - η μεγέθυνση της μοναδικότητος της εβραϊκής ισχύος διαμέσου της πατροκτονίας που σχετίζεται με τον Ιησού. Ο Χριστός, ο Εβραίος Θεός κατ’ εξοχήν, δολοφονείται από εκείνους τους ομοεθνείς του (στην πραγματικότητα από τους Ρωμαίους και ένα μέρος του ιερατείου) που είναι σε θέση να πραγματοποιήσουν την πανάρχαια ασυνείδητη επιθυμία της πατροκτονίας και που θα συγκεντρώνουν εφεξής το μίσος και τον φθόνο των υποταγμένων στην ζοφερότητα των ενορμήσεων τους. Γιατί δολοφονώντας τους Εβραίους στο Άουσβιτς δεν ικανοποιούν αισθήματα εκδίκησης τους αλλά δολοφονούν τον ρατσιστικά υποβιβασμένο Χριστό και εκείνους που είναι για τους φασίστες φυλετικά ταυτισμένοι μαζί του.

Espresso

22 Οκτωβρίου 2007

Ρατσισμός αντί δικαιοσύνης

Θανάσης Τάρτης

Δικηγόρος Χαλκίδας

Νομικός Σύμβουλος του Ελληνικού Παρατηρητηρίου των Συμφωνιών του Ελσίνκι

Στην Ελλάδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, υπάρχει ρατσισμός και όχι δικαιοσύνη όταν, ατιμώρητα:

• σε μια πόλη με χιλιάδες αυθαίρετα το κράτος ή ο δήμος αποφασίζει να γκρεμίσει μόνο τα αυθαίρετα των Ρομά, όπως συνέβη στη Χαλκίδα

• σε μιαν άλλη πόλη τα παιδιά Ρομά διώχνονται από το σχολείο με ενέργειες του δήμου και του υπουργείου επειδή δεν τα θέλουν οι γονείς των μη Ρομά

• εισαγγελικοί λειτουργοί και υπουργοί μιλάνε ατεκμηρίωτα για δήθεν ανομία ή κλίμα ασυλίας για κακοποιούς σε καταυλισμούς Ρομά χωρίς απολύτως κανένα κόμμα ή άλλος φορέας να αντιδρά.

Στην Ελλάδα υπάρχει επίσης Δικαιοσύνη που περιφρονεί το ρατσισμό όταν:

• ειρηνοδίκες ακυρώνουν ως καταχρηστικά διοικητικά πρωτόκολλα αποβολής από καταυλισμούς Ρομά που θα έμεναν άστεγοι

• εισαγγελέας εφετών δικαιώνει Νιγηριανή θύμα trafficking της οποίας τη μήνυση είχαν βάλει στο αρχείο οι υποτιθέμενοι αρμόδιοι εισαγγελέας anti-trafficking και αστυνομία anti-trafficking εξαφανίζοντας μάλιστα και καταθέσεις στελεχών μη κυβερνητικών οργανώσεων

• το Τριμελές Εφετείο Αθηνών, με πρόεδρο τη Μαρία Χυτήρογλου (κάποια στιγμή πρέπει επιτέλους να επιβραβεύουμε και ονομαστικά) με την 2710/2006 ιστορική απόφασή του αθωώνει Νιγηριανό μετανάστη που είχε καταδικαστεί πρωτόδικα για εξύβριση κατά συρροή και αντίσταση κατά της αρχής, θεωρώντας αναξιόπιστους τους αστυνομικούς μάρτυρες κατηγορίας και αξιόπιστο τον κατηγορούμενο, κι ας μην είχε ο τελευταίος ούτε δικηγόρο ούτε μάρτυρες υπεράσπισης, γιατί έπεισε μόνος του το δικαστήριο πως τον είχαν συλλάβει παράνομα και είχαν παράνομα βιαιοπραγήσει εις βάρος του. Το δικαστήριο αποφάνθηκε μάλιστα πως η άδικη αστυνομική επιχείρηση, η αδικαιολόγητη σύλληψη και η βάναυση συμπεριφορά των αστυνομικών δικαιολογούσε αντίθετα πλήρως την εριστική συμπεριφορά διαμαρτυρίας του.

Στην Ελλάδα δυστυχώς βλέπουμε πιο συχνά φαινόμενα ρατσισμού και πιο σπάνια την απονομή «τυφλής δικαιοσύνης». Ελπίζουμε το φαινόμενο να αντιστραφεί! Στο χέρι μας είναι.