ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΥΠΑΛΛΗΛΩΝ ΒΙΒΛΙΟΥ – ΧΑΡΤΟΥ, ΑΤΤΙΚΗΣ
Μεσολογγίου 5 (β΄ όροφος) Εξάρχεια,
e-mail: sylyp_vivliou@yahoo.gr
ΣΤΙΣ 12 ΔΕΚΕΜΒΡΗ ΟΛΟΙ ΣΤΗΝ ΑΠΕΡΓΙΑ
Συμμετέχουμε στο συντονισμό πρωτοβάθμιων σωματείων δημόσιου και ιδιωτικού τομέα.
Το δικό μας ραντεβού είναι Πατησίων και Τοσίτσα, ώρα 10.00 π.μ.
ΝΑ ΜΗΝ ΠΕΡΑΣΕΙ Η ΑΝΤΙΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΗ ΕΠΙΘΕΣΗ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ – ΕΡΓΟΔΟΤΩΝ
Συνάδελφοι, συναδέλφισσες,
Οι προθέσεις της κυβέρνησης -πλήρως εναρμονισμένες με τις κατευθύνσεις της ΕΕ και με την αμέριστη συναίνεση του ΠΑΣΟΚ- είναι δηλωμένες και γνωστές σε όλους. Θέλουν να πληρώνουμε περισσότερα, να δουλεύουμε μέχρι θανάτου, να παίρνουμε μικρότερες ή καθόλου συντάξεις. Επιχειρούν:
Ø Να αυξήσουν ακόμα περισσότερο το συνολικό χρόνο εργασίας, με αύξηση των ορίων ηλικίας και κατάργηση των πρόωρων συντάξεων.
Ø Να μειώσουν τις συντάξεις και να τις μετατρέψουν σε απλά «βοηθήματα» για αναξιοπαθούντες!
Ø Να υποβαθμίσουν την ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, για να ενισχυθεί η ιδιωτική-φαρμακευτική περίθαλψη, με λίγα λόγια «όποιος πληρώνει γλιτώνει, οι υπόλοιποι ας πρόσεχαν».
Ø Να αποχαρακτηρίσουν και να μειώσουν τα βαρέα και ανθυγιεινά από 500 σε 300.
Ø Να εξωθήσουν τους εργαζόμενους στην ιδιωτική ασφάλιση, για να απαλλάξουν το κράτος και εργοδότες από τις υποχρεώσεις τους.
Ø Να παραδώσουν ακόμα πιο πολύ τα αποθεματικά των ταμείων στην χρηματιστηριακή κερδοσκοπία.
Ø Να επιβάλουν νέους διαχωρισμούς ανάμεσα στους εργαζόμενους, ώστε να πλήξουν κάθε έννοια εργατικής και κοινωνικής αλληλεγγύης, να διασπάσουν τους αγώνες, να οδηγήσουν τους εργαζόμενους σε ατομικές λύσεις στη λογική του ο σώζων εαυτόν σωθήτω.
Ø Να μετατρέψουν την κοινωνική ασφάλιση από κοινωνικό δικαίωμα και δημόσιο αγαθό για όλους σε ατομικό προνόμιο για λίγους.
Η κυβέρνηση κατακερματίζει ακόμα περισσότερο τους εργαζόμενους για να χτυπήσει τον καθένα χωριστά.
Βάζει στο επίκεντρο τους νέους και τις γυναίκες, που είναι τα πιο ευάλωτα τμήματα, με στόχο όμως να ξεθεμελιώσει τα δικαιώματα ΟΛΩΝ. Κινδυνολογεί για τη βιωσιμότητα των ταμείων, ώστε να συμβιβαστούμε με λιγότερα για να μην τα χάσουμε όλα. Επενδύει στο φόβο που υπάρχει στους χώρους δουλειάς και στον εφιάλτη της ανεργίας για να μη δώσουμε τη μάχη.
ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΜΕ ΑΠΟ ΤΗ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΙΚΗ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΑ
Δεν ξεχνάμε πως ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ όλα αυτά τα χρόνια ήταν αυτοί που υπεθεμάτιζαν στη λογική της ανάπτυξης, της ανταποδοτικότητας, της συναίνεσης και της «ταξικής ειρήνης». Ήταν αυτοί που έτρεξαν πρώτοι στο «διάλογο» της κυβέρνησης, όταν απείχαν πεισματικά το προηγούμενο διάστημα στους αγώνες των δασκάλων και των φοιτητών.
Ήταν αυτοί που αποδέχτηκαν να ισχύσει η τριμερής χρηματοδότηση για τους νεοεισερχόμενους στην αγορά εργασίας (ν. Σιούφα 1/1/1993) κατακερματίζοντας αυτοί πρώτα τους εργαζόμενους. Ήταν αυτοί που συναίνεσαν στο τζογάρισμα των αποθεματικών των ταμείων στο χρηματιστήριο. Είναι αυτοί που πρότειναν να δοθούν τα έσοδα από τις αποκρατικοποιήσεις για τη στήριξη των αποθεματικών των ταμείων, παρέχοντας έτσι στήριξη για τις ιδιωτικοποιήσεις που ετοιμάζει η κυβέρνηση. Είναι αυτοί που υπογράφουν τις επαίσχυντες συμβάσεις πείνας, που αρνούνται να εντάξουν στα σωματεία τις ελαστικές μορφές απασχόλησης (ωρομίσθιους, δελτίο παροχής, STAGE κ.λπ.)
ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΤΗΣ ΕΠΙΘΕΣΗΣ: Η ΜΟΝΗ ΕΠΙΛΟΓΗ ΜΑΣ. ΟΛΑ ΕΙΝΑΙ ΔΡΟΜΟΣ
Η κατάσταση είναι δύσκολη και το γνωρίζουμε όλοι. Οι μισθοί είναι γαντζωμένοι στα 700 ευρώ, ενώ την ίδια στιγμή η ακρίβεια εκτοξεύει τα πάντα στα ύψη.
Όμως όλοι καταλαβαίνουμε πως η μάχη για το ασφαλιστικό δεν είναι μάχη «για αύριο». Είναι μάχη για ΤΩΡΑ. Η αύξηση της εργατικής εισφοράς σημαίνει μείωση μισθού σήμερα. Οι υψηλοί ρυθμοί ανάπτυξης σημαίνουν νέα κέρδη για τους εργοδότες και επισφαλή εργασία και εντατικοποίηση για εμάς. Η παραμονή στην εργασία για περισσότερα χρόνια σημαίνει ακόμα μεγαλύτερη ανεργία.
Ούτε είναι μάχη που αφορά όσους βρίσκονται κοντά στη σύνταξη. Για την ακρίβεια δεν είναι μόνο αυτών. Κυρίως αφορά τους νέους εργαζόμενους. Γι΄ αυτό και μια αντίληψη που λέει ότι «έτσι κι αλλιώς δε θα πάρω σύνταξη» όχι μόνο δε βοηθάει, αλλά στρώνει το έδαφος για να μας πάρουν, με την ανοχή μας, αυτά που δικαιούμαστε. Έτσι είναι σαν να αποδεχόμαστε τη λογική τους ότι είμαστε χρήσιμοι μόνο όσο δουλεύουμε και παράγουμε κέρδη γι΄ αυτούς. Εμείς όμως λέμε πως πλούτος μιας κοινωνίας δεν είναι τα κέρδη, αλλά η ποιότητα ζωής αυτών που τα παράγουν, των εργαζόμενων. Γι΄ αυτό και πρέπει τίποτα να μην τους χαρίσουμε από τις ως τώρα κατακτήσεις μας, αλλά αντίθετα να παλέψουμε για να βελτιώσουμε τη θέση μας.
Το πώς θα δουλεύουμε, πώς θα αμειβόμαστε, πώς θα ζούμε εξαρτάται κατά πολύ από το αν θα καταφέρουμε να μπλοκάρουμε τα σχέδιά τους. Γι΄ αυτό και η παρουσία όλων είναι απαραίτητη.
Σε αυτούς που ελπίζουν ότι η απεργία θα είναι μια τουφεκιά για την τιμή των όπλων, εμείς πρέπει με τη στάση μας να αποδείξουμε πως αυτός ο αγώνα θα είναι μόνο η αρχή. Αυτό το μεροκάματο ΔΕΝ ΘΑ ΤΟ ΧΑΡΙΣΟΥΜΕ ούτε στους εργοδότες ούτε στην ξεπουλημένη συνδικαλιστική γραφειοκρατία, που έχει βάλει τη σφραγίδα της στο χάλι που ζούμε σήμερα. Αυτό το μεροκάματο πρέπει να το χαρίσουμε στην ανάγκη μας να ζήσουμε καλύτερα, στην ανάγκη να διεκδικήσουμε τη ζωή που μας αξίζει. Αυτό το χρωστάμε στους εαυτούς μας, στα παιδιά μας, σε όλους τους εργαζόμενους, που ασφυκτιούν στα σημερινά πλαίσια.
Μόνο αν πάρουμε τον αγώνα στα χέρια μας μπορούμε να βάλουμε φραγμό στα σχέδιά τους, να μετράμε νίκες. Με τους αγώνες μας και τη δύναμη της συλλογικότητας και της αλληλεγγύης να σπάσουμε το κλίμα τρομοκρατίας στους χώρους δουλειάς και να δώσουμε το δικό μας ΠΑΡΩΝ στη μάχη της απεργίας και μετά από αυτή.
Οι μεγαλειώδεις αγώνες των δασκάλων και των φοιτητών έδειξαν ότι οι αγώνες μπορούν να ασκούν πίεση, να δημιουργούν πολιτικό ζήτημα, μπορούν να κερδίζουν, όταν είναι αγώνες ανεξάρτητοι από το κράτος και τους μηχανισμούς του, όταν είναι παρατεταμένοι και αποφασιστικοί, όταν ξεπερνούν τη λογική της διαμαρτυρίας και των «συμβολικών» κινήσεων και γίνονται μάχες που απευθύνονται σε όλη την κοινωνία και βάζουν στο κέντρο τις εργατικές ανάγκες και τα σύγχρονα εργατικά δικαιώματα.
Ο ΔΙΑΡΚΗΣ ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΙΣ ΑΝΑΓΚΕΣ ΚΑΙ ΤΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟΔΡΟΜΟΣ
.png)
