Το βράδυ της Παρασκευής 30 Νοεμβρίου 2007 ο πόνος δεν ήταν βουβός, όπως εκείνο το πρωινό της 2ης Απριλίου του 2003. Αντιθέτως ήταν έκδηλη η οργή. Σφιγμένες γροθιές, βουρκωμένα μάτια και μια κραυγή απόγνωσης που ρωτούσε συνεχώς, ρητορικά ή μη δεν έχει και τόση σημασία. «υπάρχει δικαιοσύνη;». Ήταν μια από τις χήρες των έξι θυμάτων της έκρηξης στην εταιρεία ‘Σωληνουργεία Κορίνθου’ πριν από τεσσεράμισι χρόνια. Όταν φιάλες ασετιλίνης και οξυγόνου εξερράγησαν διαμελίζοντας αυτούς τους έξι και έστειλαν άλλους τρεις εργάτες σοβαρά τραυματισμένους στα νοσοκομεία. Η ομόφωνη απόφαση του τριμελούς Πλημμελειοδικείου της Κορίνθου για αθώωση των κατηγορουμένων, εκπροσώπων της ιδιοκτησίας, σκόρπισε την οργή και το θυμό. Ένα ακόμη σκάνδαλο στα δικαστικά χρονικά, αποδεικνύει ότι η δικαιοσύνη όχι μόνο τυφλή δεν είναι, αλλά βλέπει και κρίνει πεντακάθαρα και με ένα βασικό κριτήριο. Την ταξική προέλευση.
Έτσι απαντιέται εν πολλοίς και το σπαρακτικό ερώτημα «υπάρχει δικαιοσύνη;» με σαφή και ξεκάθαρο τρόπο.
Αν είσαι από την πλευρά των ιδιοκτητών, των ισχυρών, αυτών που σφετερίζονται τον ιδρώτα και τον παραγόμενο πλούτο έχεις πολλές πιθανότητες να δικαιωθείς. Έτσι κι έγινε. Η ιδιοκτησία δικαιώθηκε για το γεγονός ότι είχε μετατρέψει το εργοστάσιο της σε πραγματικό φέρετρο, χωρίς μέτρα ασφαλείας και χωρίς να υπολογίζει κόστος σε ανθρώπινες ζωές. Έκανε καλά τη δουλειά της και έβαλε τους δικηγόρους της και ό,τι άλλο μέσο είχε διαθέσιμο να μετατρέψουν κατ’ αρχήν τις κατηγορίες από κακουργήματα σε πλημμελήματα.
Φυσικά δεν είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει κάτι τέτοιο. Πριν τους δολοφόνους των ‘Σωληνουργείων’, έχουν αθωωθεί οι φονιάδες της ‘Ρικομέξ’ και οι μακελάρηδες του ‘Σάμινα’ καθώς και πάμπολλοι άλλοι, ισχυροί ή πανίσχυροι πάντα με μια διαδικασία κερμπόν. Οι μεγαλύτεροι άθλιοι πάντως αυτής της υπόθεσης είναι οι κυβερνήσεις ΝΔ και ΠΑΣΟΚ που τάχα θα έβαζαν «το μαχαίρι στο κόκαλο». Μεγάλα λόγια και από πράξεις τίποτα.
ΠΡΙΝ 9/12/2007
.png)
