Κρίσιμη αναμέτρηση σε μια μάλλον κρισιμότατη περίοδο χαρακτηρίζονται οι φετινές φοιτητικές και σπουδαστικές εκλογές που θα διεξαχθούν στις 9 Απρίλη. Μια περίοδο που έχει να δείξει πολλά στους φοιτητές τόσο από τη κατάσταση στα πανεπιστήμια όσο και από τον αναβρασμό που επικρατεί στην κοινωνία.
Του Φώτη Θάνου
Στα πανεπιστήμια και στα ΤΕΙ, φαίνεται ότι ένα χρόνο μετά από την πραξικοπηματική ψήφιση του νόμου πλαίσιο η κυβέρνηση της ΝΔ στα πλαίσια συνολικής προώθησης αλλά και εμβάθυνσης της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης, ανοίγει κεντρικά το ζήτημα του Πρότυπου Εσωτερικού Κανονισμού –κατ’ εικόνα του οποίου είναι υποχρεωμένα όλα τα ιδρύματα να συντάξουν τους δικούς τους κανονισμούς (πάντα αυστηρά στις κατευθύνσεις του Πρότυπου που παρουσιάστηκε από τον υπουργό Παιδείας στη τελευταία Σύνοδο Πρυτάνεων).
Ο κανονισμός καθ’ αυτός είναι η πιο συμπυκνωμένη προσπάθεια για την υλοποίηση των στρατηγικών στόχων του ελληνικού αστικού μπλοκ δυνάμεων στο χώρο της εκπαίδευσης στο πλαίσιο της ευθυγράμμισης των κελευσμάτων του με τις επιταγές της ΕΕ και του ΚΕΧΑΕ (Κοινός Ευρωπαϊκός Χώρος Ανώτατης Εκπαίδευσης).
Η αξιολόγηση, οι πιστωτικές μονάδες, το σπάσιμο των πτυχίων, η επιχειρηματικοποίηση του πανεπιστημίου, η πειθάρχηση του φοιτητικού σώματος καθώς και νέα κατασταλτικά μέτρα για τις μαχητικές μορφές παρέμβασης του φοιτητικού κινήματος μέσα στις σχολές, είναι οι προσταγές που εμπεριέχει.
Ήδη σε κάποια ιδρύματα όπως είναι το Πανεπιστήμιο του Πειραιά και κάποια ΤΕΙ, ο κανονισμός ψηφίστηκε από τα όργανα συνδιοίκησης, με την έμπρακτη συναίνεση των καθεστωτικών παρατάξεων ΔΑΠ και ΠΑΣΠ. Ανοιχτό είναι επίσης και το μέτωπο τις κοινοτικής οδηγίας 36/05 για τα Κέντρα Ελευθερών Σπουδών (που προβλέπει εξίσωση των πτυχίων των ελληνικών ιδρυμάτων με αυτό των παραρτημάτων των ξένων σχολών στην Ελλάδα) καθώς η κυβέρνηση δέχεται αλλεπάλληλες πιέσεις από την ΕΕ για την ενσωμάτωση των εν λόγω διαταγμάτων.
Στο μέτωπο της ασφάλισης λόγω της γενικευμένης αναταραχής τον τελευταίου διαστήματος αλλά και τον ότι οι φοιτητές έρχονται πλέον πρόσωπο με πρόσωπο (ως μελλοντικοί ή και τωρινοί εργαζόμενοι) με το νέο εργασιακό μεσαίωνα που τους ετοιμάζει ο αστικός συνασπισμός εξουσίας, φαίνεται ότι κάθε άλλο παρά συγκατάθεση είναι η απάντηση της σπουδάζουσας νεολαίας. Μάλιστα τις τελευταίες εβδομάδες, το φοιτητικό κίνημα ξαναμπαίνει σε κινηματική τροχιά –με τις αναγκαίες μορφές πάλης που εισηγείται στο κίνημα με πρωτοπόρο τρόπο η ΕΑΑΚ (συνελεύσεις, καταλήψεις, διαδηλώσεις)- βάζοντας στο στόχαστρο τόσο την αντιασφαλιστική επιδρομή της ΝΔ αλλά βεβαίως και το σύνολο των εκπαιδευτικών νόμων ΝΔ - ΠΑΣΟΚ (ψηφισμένων ή μη).
Η επονομαζόμενη γενιά των 700 ευρώ που σήμερα σπουδάζει στα πανεπιστήμια και τα ΤΕΙ αγωνιά και αγωνίζεται, αμφισβητεί, αναζητά διεξόδους συνολικής αντίστασης. Με ολοκληρωμένο και συνολικό τρόπο καλείται να αναμετρηθεί με τα ερωτήματα και τις ανησυχίες αυτής της σπουδάζουσας νεολαίας και η ΕΑΑΚ. Αποτελώντας τα τελευταία χρόνια την αγωνιστική πρωτοπορία του φοιτητικού κινήματος και το συνειδητό διεγέρτη, που έφερε το φοιτητικό κίνημα στις αξιοσημείωτες εξάρσεις που ζήσαμε το προηγούμενο διάστημα (2006-2007), έχει αυξημένα καθήκοντα. Καθήκοντα απεγκλωβισμού και πολιτικοποίησης των σύγχρονων τάσεων που πρωτόλεια διερευνούν πέρα από την αστική, πολιτική και τους εκφραστές της στα πανεπιστήμια (ΔΑΠ, ΠΑΣΠ). Καθώς εκείνοι έδειξαν ότι αποτελούν είτε το δεξί χέρι της κυβέρνησης για τη μετατροπή των πανεπιστημίων σε κατηχητικού τύπου επιχειρηματικά κέντρα (ΔΑΠ) είτε το παραπάνω με «προοδευτική» και «αντιπολιτευτική» μορφή (ΠΑΣΠ).
Απέναντι στις δυνάμεις της καθεστωτικής Αριστεράς (ΠΚΣ, Δίκτυο - ΑΡΕΝ) ύστερα από τις αναβαθμισμένες εμπειρίες των φοιτητών από το κίνημα, υπογραμμίζεται η πολιτική ανικανότητα και ανεπάρκεια της Πανσπουδαστικής να πυροδοτήσει και να εμπνεύσει κινήματα, να είναι δίπλα και όχι έξω από τις αγωνιστικές διαθέσεις του κόσμου των σχολών.
Από την άλλη, τονίζεται το κενό γράμμα της Αριστεράς που δεν παίρνει διαζύγιο από το ριζοσπαστικό κυβερνητισμό, από τις εναλλακτικές φαντασιώσεις για την ΕΕ και καταλήγει τελικά φυσιογνωμικά να χαρακτηρίζεται από μια σαθρή παναριστερή ενότητα (Δίκτυο - ΑΡΕΝ).
Όμως, η ΕΑΑΚ έχει, πάνω από όλα, ως καθήκον της να απαντήσει θετικά στο ερώτημα για το ποιος μπορεί να αντιστρέψει τη σημερινή κατάσταση σε εκπαίδευση και εργασία, για το ποιος μπορεί να εκφράσει και να δικαιώσει τα δικαιώματα και τις ανάγκες της νεολαίας και των εργαζομένων και τελικά για το ποιος μπορεί να ανοίξει το δρόμο για ευρύτερες ανατροπές στο σήμερα.
«Η άλλη Αριστερά» είναι η απάντηση που θα πάει η ΕΑΑΚ να αντιπροσωπεύσει και στις φετινές φοιτητικές και σπουδαστικές εκλογές, η άλλη Αριστερά που εδώ και δύο χρόνια και έλεγε και έκανε μέσα και έξω από τις σχολές την ανατροπή πράξη, η άλλη Αριστερά χου δεν μνημονεύει τα κινήματα από τις φωτογραφίες του παρελθόντος αλλά με την πείρα αυτών προσπαθεί να σκιαγραφήσει τα πιο μεγάλα κινήματα του μέλλοντος, η άλλη Αριστερά που τελικά δεν φοβάται να μιλήσει για όσα έχουν ανάγκη νεολαία και εργαζόμενοι.
Ψήφος στην ΕΑΑΚ, σε αυτή την κρίσιμη συγκυρία, σημαίνει ψήφο στράτευσης στους αγώνες του αύριο. Η «γενιά των 700 ευρώ» μπορεί να τους δείξει ότι θα βαδίσει έναν άλλο, ανπκαπιταλιστικό δρόμο.
Δημοσιεύτηκε στο Πριν, 30.3.08
