Η κρίση της ΓΣΕΕ και οι προκλήσεις για την Αριστερά

ΓΙΑΝΝΗΣ ΕΛΑΦΡΟΣ

Σύμφωνα με τη πασίγνωστη ατάκα, ο ηλίθιος κοιτά το δάχτυλο αντί το φεγγάρι. Έτσι και στην περίπτωση της πρωτομαγιάτικης ξεφτίλας της ΓΣΕΕ, θα ήταν πολιτικός κρετινισμός να εξαντληθεί η συζήτηση γύρω από το ποιος πέταξε και ποιος έφαγε το κουλούρι (στο κεφάλι) και να προσπεραστούν οι προκλήσεις αναδείχθηκαν. Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι η αποτυχημένη συγκέντρωση των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ για την 1^η Μάη εκφράζει με τον πιο δραματικό τρόπο την απαξίωση και την οριστική κρίση του αστικοποιημένου και υποταγμένου συνδικαλισμού, με τελευταίο κορυφαίο γεγονός το πολιτικό πραξικόπημα κατά των εργαζομένων με την υπογραφή της δίχρονης σύμβασης λιτότητας. Οι αντιδράσεις αποτελούν έκφραση της γενικότερης αγανάκτησης της εργατικής τάξης.

Όμως η κρίση της ΓΣΕΕ οξύνει και τις αντιφάσεις του ΣΥΝ και του ΣΥΡΙΖΑ μέσα στο συνδικαλιστικό κίνημα και γενικότερα. Όλο και περισσότεροι εργαζόμενοι που ανήκουν στο χώρο του ΣΥΝ, εργάτες που απογοητεύονται από το ΠΑΣΟΚ και αναζητούν μια αριστερή απάντηση τόσο σε συνδικαλιστικό όσο και σε πολιτικό επίπεδο, αλλά και οι συνιστώσες του… ΡΙΖΑ δεν βολεύονται από τη μακρόχρονη συγκυβέρνηση του ΣΥΝ μαζί με την ΠΑΣΚΕ σε ΓΣΕΕ, ΑΔΕΔΥ και βασικές ομοσπονδίες. Ειδικά στα πιο ριζοσπαστικά τμήματα, υπάρχει αποστροφή για την ακραία πολλές φορές διαπλοκή κορυφαίων συνδικαλιστών του ΣΥΝ με το όλο πλέγμα υποταγής και ενσωμάτωσης του επίσημου συνδικαλισμού. Έτσι, στο πλαίσιο και της «αριστερής στροφής» του ΣΥΝ έπρεπε να εκφραστεί μια διαφοροποίηση από τη συναίνεση της ήττας στη ΓΣΕΕ. Ο Α. Τσίπρας άρχισε να κριτικάρει (προ μηνός) την ΠΑΣΟΚική ηγεσία της ΓΣΕΕ για τη σύμβαση, για να δεχτεί ολομέτωπη επίθεση από τον Γ. Παναγόπουλο, ο οποίος προσέφερε υπηρεσίες στη δοκιμαζόμενη Χαριλάου Τρικούπη. Αξίζει βέβαια να σημειωθεί ότι στο πρόσφατο συνέδριο του ΣΥΝ καταψηφίστηκε (αφού μπήκε πραξικοπηματικά για ψηφοφορία «νύχτα») πρόταση συνέδρων για σπάσιμο της συνεργασίας με την ΠΑΣΚΕ.

Γι’ αυτό και δεν προκαλεί εντύπωση ότι η κριτική του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ περιορίζεται μόνο στα σημεία και ειδικά στο θέμα της συλλογικής σύμβασης. «Δεν υπάρχει κανένα διαζύγιο», έλεγε την Παρασκευή στον ‘Φλας’ ο Α. Καλύβης, απαντώντας σε ερώτηση για πιθανό διαζύγιο ΠΑΣΚΕ – Αυτόνομης Παρέμβασης. «Το συνδικαλιστικό κίνημα έχει καλές και κακές στιγμές. Καλές, όπως οι μεγάλες απεργίες για το Ασφαλιστικό, κακές όπως η υπογραφή της σύμβασης. Εμείς θα προασπίσουμε την ενότητά του», συμπλήρωσε. Στο ίδιο μήκος κύματος και το κύριο άρθρο της ‘Αυγής’ (2/5/08) κριτικάρει ΠΑΣΚΕ και ΔΑΚΕ κυρίως για έλλειψη «συνδικαλιστική δημοκρατίας» και για προσπάθεια απαγόρευσης της κριτικής. Και ξεκαθαρίζει ότι «η συνδικαλιστική ενότητα είναι επιτακτικά αναγκαία», ενώ «οι χωριστές συγκεντρώσεις στην Πρωτομαγιά μόνο την εργοδοσία και την κυβέρνηση ωφελούν»… Το μήνυμα είναι σαφές: Ο ΣΥΝ δεν πρόκειται να «τα σπάσει». Αν και θα είναι πολύ δύσκολο να συνδιοικήσει όπως πριν.

«Οι συνδικαλιστές του ΣΥΝ πρέπει να σταματήσουν να βυζαίνουν γάλα από το βυζί της ΠΑΣΚΕ. Ας βοσκήσουν μόνοι τους στο λιβάδι της ταξικής πάλης», έλεγε χαρακτηριστικά ο Στ. Πράσσος, πρόεδρος του σωματείου στην ενέργεια Εργατική Αλληλεγγύη και στέλεχος του ΝΑΡ. Αλλά το ζήτημα είναι ευρύτερο. Το κρίσιμο ερώτημα για την Αριστερά είναι εάν στέκεται συνολικά απέναντι στον αστικοποιημένο, ηττημένο και γραφειοκρατικό συνδικαλισμό τύπου ΓΣΕΕ ή απλά κάνει κριτική στις πιο αντεργατικές του εκφράσεις. Κι ακόμα περισσότερο, εάν θα συμβάλλει στην πράξη στη συσπείρωση εργατικών δυνάμεων για την ταξική αναγέννηση του συνδικαλιστικού και εργατικού κινήματος, με όπλο τη γραμμή της νέας ταξικής αγωνιστικής ενότητας για την ανατροπή της επίθεσης. Σε αυτό τα δύσκολο έργο δεν αρκούν τα «κουλούρια» διαμαρτυρίας εντός πλαισίου της ΓΣΕΕ, ούτε οι «αντισυγκεντρώσεις», ενώ λογικές χειροδικίας είναι ιδιαίτερα προβληματικές και δεν έχουν καμιά σχέση με το «να πάρουν οι εργάτες την υπόθεση στα χέρια τους», που σημαίνει η δύναμη στη χειραφετημένη εργατική βάση. Δεν απαντά και ο αδιέξοδος δρόμος του ΠΑΜΕ. Δείγματα γραφής αποτελούν ο ανεξάρτητος συντονισμός των σωματείων στη μάχη του Ασφαλιστικού, οι ανεξάρτητες ταξικές συγκεντρώσεις για την Πρωτομαγιά, η συγκέντρωση καταγγελίας της σύμβασης πριν το Πάσχα. Αλλά υπάρχουν πολλά να γίνουν ακόμα. Να η πρόκληση για όλη την Αριστερά, τις «εκτός των τειχών» δυνάμεις, για τις δυνάμεις του ΠΑΜΕ, αλλά και όσες δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ θέλουν να συμβάλουν. Η τάση του νέου εργατικού κινήματος θα είναι εκεί. Αλλιώς ο ατομισμός θα αναπτυχθεί στη συντριβή του παλιού συνδικαλισμού.

ΠΡΙΝ 04/05/2008