ΟΧΙ ΣΤΟ ΠΡΑΞΙΚΟΠΗΜΑ ΤΟΥ «ΝΕΟΥ» ΕΥΡΩΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ
Η Συνθήκη της Λισαβόνας ή Μεταρρυθμιστική Συνθήκη, που είχε αποφασιστεί από τους ηγέτες των 27 κρατών-μελών της ΕΕ στη Σύνοδο Κορυφής τον περασμένο Οκτώβριο, έρχεται από την κυβέρνηση της ΝΔ στη Βουλή για να επικυρωθεί με συνοπτικές διαδικασίες, χωρίς καν μια στοιχειώδη ενημέρωση του ελληνικού λαού. Πρόκειται ουσιαστικά για το παλιό Ευρωσύνταγμα, που είχε καταδικαστεί στη συνείδηση των λαών της Ευρώπης και είχε απορριφτεί με το αγωνιστικό ΟΧΙ στα δημοψηφίσματα στη Γαλλία και την Ολλανδία το 2005.
Η ΕΕ θέλει την επικύρωση της Συνθήκης από τα κοινοβούλια των κρατών-μελών μέχρι το 2009, για να τεθεί σε εφαρμογή μέσα στον ίδιο χρόνο. Για να αποφύγουν την επανάληψη της απόρριψης του Ευρωσυντάγματος, καταφεύγουν σ’ ένα πολιτικό πραξικόπημα: μεταμφιέζοντάς το σε Συνθήκη, φαινομενικά το υποβαθμίζουν και δημιουργούν άλλοθι για να μην γίνουν δημοψηφίσματα. Αυτή η κεφαλαιώδους σημασίας Συνθήκη επιχειρείται να επιβληθεί στα μουλωχτά, χωρίς καν οι λαοί της Ευρώπης να πουν την γνώμη τους!
Αντιδραστικό έκτρωμα η Συνθήκη
Η Μεταρρυθμιστική Συνθήκη είναι συνέχεια της Συνθήκης του Μάαστριχτ, των Συμφώνων Σταθερότητας, του συστήματος Σένγκεν κλπ. – και βέβαια της νεοφιλελεύθερης Στρατηγικής της Λισαβόνας και των οδηγιών-τέρατα τύπου Μπολκενστάιν που την συμπληρώνουν. Είναι συνέχεια του αμείλικτου πολέμου που έχουν εξαπολύσει οι ευρωπαίοι καπιταλιστές και ιμπεριαλιστές, οι δεξιές και κεντροαριστερές αστικές κυβερνήσεις που τους υπηρετούν, ενάντια στα εκατοντάδες εκατομμύρια των εργαζομένων, των φτωχών λαϊκών στρωμάτων και της νεολαίας της Ευρώπης. Με την Συνθήκη:
1. Τα κυριαρχικά δικαιώματα καταργούνται ακόμα περισσότερο, μεταφέρονται σε υπερεθνικά όργανα, που δεν εκλέγονται και δεν ελέγχονται από τους λαούς, σε μια γραφειοκρατία με παχυλούς μισθούς, πιστά δεμένη στο άρμα των ευρωπαϊκών πολυεθνικών, του νεοφιλελευθερισμού που διαλύει κάθε κοινωνική κατάκτηση, των ιμπεριαλιστικών συμφερόντων της ΕΕ.
- Καταργείται το δικαίωμα του βέτο και επομένως η δυνατότητα κάθε χώρας να αποτρέπει μια απόφαση δυσμενή για τα συμφέροντά της.
- Καταργείται η μόνιμη εκπροσώπηση των κρατών-μελών της ΕΕ, πλήττοντας ειδικά τις μικρότερες χώρες.
- Το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο, οι νόμοι και οι συνθήκες της ΕΕ υπερισχύουν του δικαίου και των νόμων των κρατών-μελών. Θέλουν έτσι να καταργήσουν κάθε δυνατότητα των εργαζομένων, των λαών, της νεολαίας να κατοχυρώνουν δικαιώματα και κατακτήσεις μέσα από τον αγώνα ενάντια στις κυβερνήσεις και τους εργοδότες «τους».
- Με την «Ρήτρα Αλληλεγγύης» η ΕΕ αποκτά το δικαίωμα να παρεμβαίνει στις εσωτερικές εξελίξεις ακόμα και των κρατών-μελών της, δήθεν για την «καταπολέμηση της τρομοκρατίας» (ή με όποιο άλλο πρόσχημα εφευρεθεί στο μέλλον).
2. Δυναμώνει η στρατιωτικοποίηση της ΕΕ. Υιοθετώντας το δόγμα των ΗΠΑ για «προληπτικό πόλεμο», η ΕΕ διακηρύσσει το «δικαίωμά» της να επεμβαίνει και πολιτικά και στρατιωτικά σε κάθε γωνιά του πλανήτη.
- Θεσμοθετούνται οι ευρωπαϊκές δυνάμεις ταχείας αντίδρασης. Χαρακτηριστικές είναι οι πρόσφατες αποφάσεις της ΕΕ για αποστολή 2.000 στρατιωτών στο Τσαντ, καθώς και της δύναμης EULEX στο Κόσοβο.
- Δημιουργείται το Ταμείο Εκκίνησης, για την άμεση χρηματοδότηση των επεμβάσεων και αποφεύγοντας τη δημοσιοποίηση σχετικών στοιχείων.
- Αναβαθμίζεται ο Ευρωπαϊκός Οργανισμός Άμυνας, για τον «εξορθολογισμό» των στρατιωτικών δυνατοτήτων και δαπανών των κρατών-μελών και τον συντονισμό της εξοπλιστικής έρευνας.
- Εισάγεται η “μόνιμη διαρθρωμένη συνεργασία”: μια ομάδα κρατών-μελών (προφανώς των ισχυρών της ΕΕ με τους εκάστοτε κολαούζους τους) μπορεί να συγκροτεί στρατιωτική συνεργασία, με κοινή εξοπλιστική πολιτική και από κοινού διαχείριση των στρατιωτικών τους δυνάμεων. Λύνονται έτσι τα χέρια των ισχυρών κρατών να προχωρούν σε ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις, παρακάμπτοντας την ενδεχόμενη αντίθεση κάποιων ευρωπαϊκών κυβερνήσεων. Επίσης, το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο μπορεί να αναθέτει σε ομάδα κρατών-μελών την πραγματοποίηση αποστολών για «τη διαφύλαξη των αξιών της Ένωσης».
3. Καταργούνται θεμελιώδη δημοκρατικά δικαιώματα και ελευθερίες. Δυναμώνουν οι κατασταλτικοί μηχανισμοί (όπως η Ευρωαστυνομία και η Eurojust), δημιουργούνται νέοι (πχ. Ευρωεισαγγελία). Οι αρμοδιότητες της ΕΕ επεκτείνονται στο ποινικό δίκαιο, όπου θα μπορεί να θεσπίζει κανόνες, να ορίζει τα αδικήματα, ακόμα και τις ποινές. Μετά τους «ευρωτρομονόμους» και το αυθαίρετο ξεχείλωμα του ορισμού της «τρομοκρατίας», αυτό θα οδηγήσει σε ακόμα πιο δραστικό περιορισμό των δημοκρατικών δικαιωμάτων και ατομικών ελευθεριών, στην ανεξέλεγκτη παρακολούθηση και το φακέλωμα των πάντων, ακόμα και των ιδεολογικών και φιλοσοφικών αντιλήψεων, στην ποινικοποίηση της πολιτικής και συνδικαλιστικής δράσης (ιδιαίτερα των πιο ριζοσπαστικών μορφών τους), στην χωρίς όριο δράση των μυστικών υπηρεσιών. Ήδη εξάλλου υπάρχει το φακέλωμα -στα πρότυπα των ΗΠΑ- των προσωπικών δεδομένων όσων ταξιδεύουν από και προς την ΕΕ (σύντομα θα επεκταθεί και στις ενδο-ΕΕ μετακινήσεις).
Στο έλεος αυτού του αντιδημοκρατικού κατήφορου θα βρίσκονται οι μετανάστες, που ήδη αντιμετωπίζουν τις «πολιτικές διαχείρισης συνόρων» της ΕΕ με τα αποτρόπαια ναρκοπέδια, τα «ναυάγια» στις θαλάσσιες εισόδους, τους εξουθενωτικούς όρους για τη χορήγηση αδειών παραμονής. Η ρητή αναφορά της συνθήκης στην «θρησκευτική και πολιτιστική κληρονομιά της Ευρώπης» έρχεται να νομιμοποιήσει αυτές τις πρακτικές του οργανωμένου κρατικού ρατσισμού (ιδιαίτερα ενάντια σε μετανάστες από μουσουλμανικές χώρες).
4. Τα κοινωνικά δικαιώματα δεν αναγράφονται πουθενά ή είναι πολύ πιο κάτω από τα κεκτημένα και εγγεγραμμένα στην εργατική νομοθεσία των κρατών-μελών της ΕΕ. Το «δικαίωμα στην εργασία» μετατρέπεται σε «δικαίωμα στην αναζήτηση εργασίας», το δικαίωμα στην κοινωνική ασφάλιση μετατρέπεται σε «δυνατότητα πρόσβασης» σε αγαθά ασφάλισης. Ενώ πχ. το ελληνικό Σύνταγμα κατοχυρώνει (τυπικά) τη δωρεάν παιδεία σε όλες τις βαθμίδες, ο Χάρτης Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Συνθήκης προβλέπει ως δωρεάν μόνο την υποχρεωτική βαθμίδα... Με δεδομένο τον νέο γύρο εφαρμογής της νεοφιλελεύθερης Στρατηγικής της Λισαβόνας, όλα αυτά σημαίνουν άμεσα νέα κύματα αντεργατικών μέτρων, που απειλούν να κατεδαφίσουν ό,τι έχει απομείνει από τις κατακτήσεις και τα δικαιώματα των εργαζομένων: γενίκευση των ελαστικών σχέσεων εργασίας (flexicurity) και της ανασφάλειας, απελευθέρωση των απολύσεων και δραστική μείωση των αποζημιώσεων, ιδιωτικοποίηση και εμπορευματοποίηση όλων των κοινωνικών υπηρεσιών (υγεία, παιδεία, ασφάλιση κλπ.).
Αυτή η αντιδραστική, καπιταλιστική και ιμπεριαλιστική ΕΕ επιχειρείται να «ολοκληρωθεί» με την Συνθήκη. Παρά τις αντιθέσεις τους, οι ευρωπαίοι καπιταλιστές και ιμπεριαλιστές την προωθούν από κοινού, γιατί ξέρουν ότι χωρίς την «ολοκλήρωση» της ΕΕ θα πληρώσουν τελικά αυτοί τα σπασμένα της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης προς όφελος των ανταγωνιστών τους (ΗΠΑ, Ιαπωνία αλλά και οι ραγδαία ανερχόμενες Κίνα και Ινδία). «Ολοκλήρωση» της ΕΕ σημαίνει πάνω απ’ όλα τσάκισμα των κοινωνικών αντιστάσεων, συντριβή του εργατικού κινήματος κάτω από την «σιδερένια φτέρνα» του ακραίου νεοφιλελευθερισμού, της καταστολής κάθε ελευθερίας μας, του «πολέμου ενάντια στην τρομοκρατία». Δεν πρέπει να τους επιτρέψουμε να πραγματοποιήσουν αυτά τα βάρβαρα σχέδιά τους!
ΟΧΙ στην ΕΕ του κεφαλαίου και του ιμπεριαλισμού
Σήμερα είναι πια πολλές οι φωνές ενάντια σ’ αυτή την ΕΕ που οικοδομείται πάνω στα συντρίμια των κοινωνικών και πολιτικών κατακτήσεων και δικαιωμάτων. Στην Ιρλανδία, τη μόνη χώρα που θα γίνει δημοψήφισμα για την Συνθήκη, παρά τη δημαγωγία και τους εκβιασμούς της οικονομικο-πολιτικής ελίτ και των ηγετών της ΕΕ, ένα ισχυρό μέτωπο για το ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΣΥΝΘΗΚΗ απειλεί να ανατρέψει τα σχέδια της «Ιεράς Συμμαχίας» κεφαλαίου και κυβερνήσεων. Πάνω από 200.000 είχαν διαδηλώσει έξω από τη Σύνοδο της Λισαβόνας (η μεγαλύτερη διαδήλωση των τελευταίων χρόνων στην Πορτογαλία), ενώ δεκάδες μικροί και μεγάλοι αγώνες είναι σε εξέλιξη σε όλη την Ευρώπη, διεκδικώντας λύση στα προβλήματα των εργαζομένων και της νεολαίας σε αντίθεση με τους «μονόδρομους» της ΕΕ. Ενώνοντας αυτούς τους αγώνες, μπορούμε να σπάσουμε το τείχος της σιωπής των ΜΜΕ και της κυβέρνησης, να οργανώσουμε μια αποτελεσματική αντίσταση στο πραξικόπημα του «νέου» Ευρωσυντάγματος.
Όχι όμως με τις σημερινές δυνάμεις που κυριαρχούν στο εργατικό κίνημα. Η συνδικαλιστική γραφειοκρατία δεν έκανε πρακτικά τίποτα για να αναδείξει το θέμα, αφού άλλωστε η πλειοψηφία της έχει αποδεχτεί ως το μεδούλι τα δόγματα της ΕΕ για την «ανταγωνιστικότητα», την «επιχειρηματικότητα» κλπ. Ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ απορρίπτει την Συνθήκη, αρνείται όμως το ΟΧΙ στην ΕΕ, αποκρύπτοντας τον αντιδραστικό της χαρακτήρα και καλλιεργώντας αυταπάτες για μια «δημοκρατική και κοινωνική» μεταμόρφωσή της, ενώ το ΚΚΕ παραμένει εγκλωβισμένο στην χρεοκοπημένη λογική της «εθνικής ανάπτυξης».
Το εργατικό κίνημα πρέπει ν’ αντιτάξει ένα διπλό ΟΧΙ: τόσο στην Συνθήκη όσο και στην οικοδόμηση της ΕΕ. Το αίτημα για δημοψήφισμα πρέπει να είναι κομμάτι αυτής της πάλης, όχι άλλοθι των χρεοκοπημένων στόχων των ρεφορμιστών για την «μεταρρύθμιση της ΕΕ» ή την αναδίπλωση στο αδιέξοδο της «αυτόνομης εθνικής ανάπτυξης». Παλεύουμε για την αποδέσμευση της Ελλάδας και την τελική διάλυση της καπιταλιστικής-ιμπεριαλιστικής ΕΕ - στην μόνη ρεαλιστική προοπτική, αυτή μιας ενωμένης Σοσιαλιστικής Ευρώπης των εργαζομένων.
- ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΣΥΝΘΗΚΗ
- ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑ ΤΩΡΑ
Μόνο οι λαοί μπορούν να αποφασίσουν για ένα τόσο κρίσιμο θέμα
- ΠΑΛΗ ΓΙΑ ΤΗ ΔΙΑΛΥΣΗ ΤΗΣ ΚΑΠΙΤΑΣΤΙΚΗΣ-ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΗΣ Ε.Ε.
- ΜΟΝΗ ΠΡΟΟΠΤΙΚΗ Η ΕΝΩΜΕΝΗ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΗ ΕΥΡΩΠΗ
ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΩΝ ΔΙΕΘΝΙΣΤΩΝ ΕΛΛΑΔΑΣ
