Την ώρα που τα χρηματιστήρια σε όλο τον κόσμο βυθίζονται στις ολοένα αυξανόμενες απώλειές τους, που η ανασφάλεια της φτώχειας κατακλύζει τους εργαζόμενους και τη νεολαία που ήδη δέχονται τις επιπτώσεις της χρόνιας αντεργατικής πολιτικής, η κυβέρνηση της ΝΔ συνεχίζει τις «μεταρρυθμίσεις», οξύνει την αντιλαϊκή επίθεση. Η κρίση και η ύφεση είναι εδώ, μαζί με την προκλητική προσπάθεια των κυβερνήσεων και της ΕΕ να στηρίξουν το κεφάλαιο και τα επιχειρηματικά συμφέροντα, ρίχνοντας τα βάρη στις πλάτες των εργαζομένων. Είναι μία κρίση, απότοκος της πολιτικής τους, της άγριας εκμετάλλευσης και της ληστρικής κερδοφορίας τους. Τα αστικά επιτελεία απαντούν στην κρίση και τη μακροχρόνια οικονομική ύφεση με ένα νέο γύρο αντεργατικής επίθεσης, με κόψιμο των κοινωνικών κονδυλίων, με ακόμα πιο αντί – δημοκρατικά μέτρα, με ένταση των πολεμικών ανταγωνισμών και αναμετρήσεων. Παρά την πίεση που υφίσταται η κυβέρνηση από τα κοινωνικά κινήματα που αναπτύχθηκαν το προηγούμενο διάστημα, λόγω της κρίσης του πολιτικού συστήματος όπως εκδηλώνεται μέσα από την κρίση εκπροσώπησης και την πτώση του δικομματισμού, αλλά και λόγω της διεθνούς χρηματοπιστωτικής κρίσης, επιλέγει τη φυγή προς τα εμπρός. Την ίδια στιγμή που χαρίζονται 28 δισεκατομμύρια ευρώ στις τράπεζες, η κυβέρνηση με το νέο προϋπολογισμό ετοιμάζει τη φορο- επιδρομή, εντείνει την επίθεση στα λαϊκά στρώματα, προβάλλει ως μονόδρομο τις ιδιωτικοποιήσεις (ολυμπιακή, λιμάνια, ΟΣΕ, κλπ), καταστρατηγεί τα ασφαλιστικά δικαιώματα και με την περικοπή των βαρέων και ανθυγιεινών, προωθεί την εκπαιδευτική αναδιάρθρωση στο σύνολο της και σε όλες τις βαθμίδες, αναιρεί στοιχειώδη δικαιώματα νεολαίας και εργαζομένων. Στο ίδιο πλαίσιο κινείται και το ΠΑΣΟΚ, που ταυτίζεται με την ουσία της πολιτικής της ΝΔ. Είναι δεδομένο ότι η κρίση, σε απουσία κινήματος θα φέρει ένταση της εκμετάλλευσης της εργατικής δύναμης και όχι ένα νέο «κοινωνικό συμβόλαιο» ή μία πιο «φιλολαϊκή διαχείριση» στα πλαίσια του συστήματος. Σε αυτές τις συνθήκες γίνεται πιο επιτακτικά αναγκαία η ανάπτυξη αποφασιστικών και νικηφόρων αγώνων απαιτώντας να πληρώσουν την κρίση οι καπιταλιστές, να ανατραπεί η διαρκής επιδρομή κυβερνήσεων και κεφαλαίου, στη βάση των κατευθύνσεων της ΕΕ.
Στην εκπαίδευση, ένα χρόνο μετά την ήττα της κυβέρνησης στην αναθεώρηση του άρθρου 16 και του Συντάγματος, η νέα επίθεση της ΝΔ, του συμπολιτευόμενου ΠΑΣΟΚ - στις κατευθύνσεις της ΕΕ - που εξαπολύεται βρίσκει για άλλη μία φορά το φοιτητικό κίνημα μπροστά της. Μέσα στο καλοκαίρι ψηφίστηκε πραξικοπηματικά ο νόμος που αναγνωρίζει την ακαδημαϊκή λειτουργία των Κέντρων Ελευθέρων Σπουδών, ως πρώτο βήμα για την μετέπειτα ενσωμάτωση της κοινοτικής οδηγίας 36/05 και την απόδοση και επαγγελματικών δικαιωμάτων στα ιδιωτικά κολλέγια. Είναι χαρακτηριστικό ότι μετά την έκδοση της επαίσχυντης απόφασης του ΔΕΚ που είναι καταδικαστική για την Ελλάδα έσπευσε η κυβέρνηση να εξαγγείλει την εντός 2009 έκδοση του προεδρικού διατάγματος που θα ενσωματώνει την κοινοτική οδηγία. Η επί της ουσίας παράκαμψη του άρθρου 16 και του συσχετισμού που διαμόρφωσε το εκπαιδευτικό κίνημα ενάντια στην αναθεώρηση του, αποτελεί casus belli για το σύνολο του κόσμου της εκπαίδευσης. Οδηγεί στην κατάργηση των εργασιακών και επαγγελματικών δικαιωμάτων, στην απαξίωση των πτυχίων και της εργασιακής προοπτικής του συνόλου των αποφοίτων ενώ ταυτόχρονα πιέζει τα δημόσια ιδρύματα να αναδιαρθρώσουν το μοντέλο λειτουργίας τους στο πρότυπο των ιδιωτικών. Οδηγεί στην εισαγωγή ιδιωτικοοικονομικών κριτηρίων και την πολυδιάσπαση της νεολαίας. Παράλληλα η κυβέρνηση αδυνατώντας να εφαρμόσει το νόμο πλαίσιο ως προς τις πιο επιθετικές του όψεις, διαπραγματεύεται κομμάτι κομμάτι τις διατάξεις του ανιχνεύοντας και τις αντιδράσεις από την πλευρά των φοιτητών και του κινήματος. Η προσπάθεια διορισμού αρχών που εφαρμόζουν την εκπαιδευτική αναδιάρθρωση και θα έχαιραν καθολικής νομιμοποίησης, απέτυχε από τις δυναμικές κινητοποιήσεις που πυροδότησαν τη συνολική καταδίκη του μέτρου και της στάση αποχής που κράτησε το σύνολο του φοιτητικού σώματος. Η λίστα συγγραμμάτων φέρνει την ασάφεια της ύλης, την εξατομίκευση των σπουδών, την περικοπή βιβλίων και είναι στην κατεύθυνση της κατάργησης των δωρεάν συγγραμμάτων και της βιβλιοκάρτας.
Για την ΕΑΑΚ είναι αναγκαία η προετοιμασία μίας νέας όξυνσης του φοιτητικού κινήματος με στόχο την ανατροπή των συγκεκριμένων μέτρων και της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης που στοχεύει στη δημιουργία ενός νέου μοντέλου αποφοίτου – μελλοντικού εργαζόμενου ευέλικτου, αναλώσιμου, ειδικευμένου, χωρίς δικαιώματα και πειθαρχημένου. Εργαζόμενου που θα βρίσκεται σε ένα διαρκές κυνήγι πιστοποιητικών και δεξιοτήτων, περιπλανώμενος από την επισφαλή εργασία στην ανεργία και την επανακατάρτιση. Η κατεύθυνση αυτή υλοποιείται μέσα από την απαξίωση των πτυχίων, τη εντατικοποίηση των ρυθμών σπουδών, την πειθάρχηση του φοιτητικού σώματος και το χτύπημα στη δυνατότητα συλλογικής συγκρότησης και έκφρασης του φοιτητικού κινήματος, την ειδίκευση και τη διάσπαση γνωστικών αντικειμένων, καθώς και τη λειτουργία των Πανεπιστημίων με ιδιωτικο-οικονομικά ανταποδοτικά κριτήρια και την περαιτέρω υπαγωγή της ερευνητικής και εκπαιδευτικής διαδικασίας στις ανάγκες του κεφαλαίου.
Απαντάμε με ένα φοιτητικό κίνημα πανελλαδικό, μαχόμενο, ανεξάρτητο, αμεσοδημοκρατικό, αντικυβερνητικό, ανατρεπτικό. Ένα φοιτητικό κίνημα που θα συγκρούεται με κάθε όψη της κυβερνητικής πολιτικής, απαιτώντας την απεμπλοκή από τις ευρωπαϊκές συμφωνίες για την εκπαίδευση. Που θα δημιουργεί τις δικές του μορφές οργάνωσης, αυτοτελείς κι ανεξάρτητες από την κατεστημένη πολιτική των εκπροσώπων και των επιτελείων. Που θα απαντά στην επίθεση ενοποιώντας την πληττόμενη νεολαία στη βάση των κοινών συμφερόντων της. Με κίνημα μαχητικό, που θα δίνει τη μάχη φέρνοντας μπροστά όλο τον κόσμο του αγώνα, με συνελεύσεις- καταλήψεις, διαδηλώσεις, συγκρούσεις. Με κατεύθυνση συγκρότησης πανεκπαιδευτικού μετώπου και συντονισμού αυτού με τον κόσμο της εργασίας.
Ιδιαίτερα σε αυτή την κρίσιμη περίοδο, που σημαδεύεται από τους μεγάλους αγώνες του προηγούμενου διαστήματος και την ανάγκη για ανάπτυξη και κλιμάκωση του κινήματος επανέρχεται επιτακτικά το ζήτημα μίας μάχιμης ριζοσπαστικής αριστερής παρέμβασης σε πανεπιστήμια και ΤΕΙ και της εμφάνισης της Άλλης Αριστεράς στην κοινωνία. Σε αυτές τις αναζητήσεις του αγωνιστικού δυναμικού, η επίσημη αριστερά δείχνει τα όρια της. Το ΚΚΕ αδυνατεί να χαράξει ένα πολιτικό σχέδιο αναμέτρησης με την επίθεση, προτάσσει την κοινοβουλευτική ενίσχυση του για την αλλαγή των συσχετισμών και όχι την πάλη των εργαζομένων και της νεολαίας για την ανατροπή της πολιτικής του κεφαλαίου. Η ΠΚΣ όχι μόνο συντάσσεται πλήρως με το παραπάνω πολιτικό σχέδιο αλλά απέναντι στην προσπάθεια ανάπτυξης και κλιμάκωσης των αγώνων επιλέγει να υιοθετεί υπονομευτική και τελικά επικίνδυνη στάση. Χαρακτηριστική ήταν η ευθέως καταγγελτική στάση απέναντι στο κίνημα και τις πρακτικές του, που κατέληξε να αποσπάσει και τα συγχαρητήρια του υπουργού παιδείας για την στάση της. Ο ΣΥΡΙΖΑ καταθέτει πρόταση εναλλακτικής «αριστερής» διακυβέρνησης, απαντά στην κρίση με ένα νέο κοινωνικό συμβόλαιο που δεν διαφέρει στην ουσία από τις προτάσεις του ΠΑΣΟΚ για ένα πιο «φιλολαϊκό» μοντέλο διαχείρισης. Η ΑΡΕΝ συντάσσεται με την κεντρική πολιτική της «αριστερής» υπεύθυνης δύναμης διαχείρισης. Στους πανεπιστημιακούς, η ΑΡΜΕ απροκάλυπτα υπερασπίζεται την εφαρμογή του νόμου, ενώ συγκεκριμένα στελέχη του (Μηλιός) απειλούν και με Λοκ- άουτ.
Η Ενιαία Ανεξάρτητη Αριστερή Κίνηση συγκροτήθηκε μέσα από τις μεγαλειώδεις νεολαιίστικες και κοινωνικές κινητοποιήσεις του ’90-’91 και αποτελεί το πλέον επιτυχημένο μόρφωμα της ριζοσπαστικής αριστεράς στο χώρο των πανεπιστημίων. Τα σχήματα της ΕΑΑΚ είναι πολιτικό – συνδικαλιστικά μορφώματα τα οποία δρουν σε κάθε σχολή με αυτοτέλεια και αποτελούν το βασικό κύτταρο της Ενιαίας Ανεξάρτητης Αριστερής Κίνησης. Αντιπαρατίθενται με όλη τη γραμμή της αναδιαρθρωτικής πολιτικής, την οποία και αντιμετωπίζουν με μια συνολική αντικαπιταλιστική οπτική σε σχέση με τα κύρια μέτωπα της ταξικής πάλης στην ελληνική κοινωνία (αναδιάρθρωση σε εκπαίδευση και εργασία, καταστολή, ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις κλπ). Επιπλέον, και λόγω της αναγκαιότητας για συνολική παρέμβαση στο ελληνικό πανεπιστήμιο, τα σχήματα έχουν κεντρικές διαδικασίες στις οποίες σχεδιάζουν μια γενική πολιτική κατεύθυνση και έναν κοινό τακτικό βηματισμό. Τέτοιες διαδικασίες είναι τα συντονιστικά ΕΑΑΚ ανά πόλεις και η κορυφαία πολιτική διαδικασία του πανελλαδικού διημέρου. Τα σχήματα της ΕΑΑΚ ιστορικά έχουν παίξει ρόλο στη συζήτηση για μία Άλλη Αριστερά, αντικαπιταλιστική και ριζοσπαστική και θέλουμε ειδικά σε αυτή την περίοδο να συμβάλλουμε στη διαδικασία βαθύτερης πολιτικής συγκρότησης και ενοποίησης αυτής της αριστεράς.
Με βάση τα παραπάνω, καλούμε όλα τα ανεξάρτητα αριστερά σχήματα, τις πρωτοβουλίες που δημιουργήθηκαν μέσα από τις κινηματικές διαδικασίες του προηγούμενου χρονικού διαστήματος, άλλες οργανωμένες δυνάμεις που παρεμβαίνουν στο ελληνικό πανεπιστήμιο και έχουν αναφορές στη ριζοσπαστική αριστερά και ανένταχτους αγωνιστές που συνέβαλαν στο κίνημα να παρακολουθήσουν, να εμπλακούν και να συμμετάσχουν στις διαδικασίες των σχημάτων της ΕΑΑΚ, και με πρώτο σταθμό το πανελλαδικό διήμερο των σχημάτων, που θα πραγματοποιηθεί στο Πολυτεχνείο της Αθήνας το Σαββατοκύριακο1/11-2/11.2008. Είναι πια ιστορικό αίτημα της εποχής μας μια άλλη αριστερά. Μια αριστερά μαχόμενη, που δε θα εξαργυρώνει τους αγώνες αλλά θα τους πηγαίνει μέχρι τέλους. Ανεξάρτητη, ανατρεπτική, αμεσοδημοκρατική. Αυτή η αριστερά μπορεί να εγγυηθεί και να θωρακίσει τους ακόμα μεγαλύτερους αγώνες που έχουμε μπροστά μας…
ΕΝΙΑΙΑ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΗ ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΚΙΝΗΣΗ
σε ΑΕΙ -ΤΕΙ
.png)
