Ποια είναι η χώρα με την πολιτική ηγεσία της οποίας ο πρωθυπουργός Κ.Καραμανλής κάνει κουμπαριές; Με την οποία ο αρχηγός της αντιπολίτευσης Γ.Παπανδρέου ρίχνει γέφυρες φιλίας, στο τσακίρ κέφι, χορεύοντας ζεϊμπέκικο; Που το Ελληνικό βιομηχανικό κεφάλαιο πρωτοστατούντος του Αγγελόπουλου και του τραπεζικού με μπροστάρη την Εθνική Τράπεζα κάνουν μαζί «δουλειές»; Που η υπουργός εξωτερικών Ντ.Μπακογιάννη μαζί με τον υπουργό Εθνικής Άμυνας συνεργάζεται άψογα στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ, δημιουργώντας κοινό ελληνοτουρκικό τάγμα που θα δρα στο πλαίσιο «του πολέμου κατά της τρομοκρατίας», χαρακτηρίζοντας από κοινού και συμπαραστατούντος της Ε.Ε. το PKK ως «τρομοκράτες».
Είναι η Τουρκία που συνεχίζει τις τρομοκρατικές επιθέσεις εκτός τουρκικής επικράτειας βάζοντας στο στόχαστρο των πολεμικών της μέσων συνήθως αμάχους στο Βόρειο Ιράκ. Χώρα με επεκτατικούς και γεωπολιτικούς στόχους που επιτίθεται το ίδιο αδίστακτα στους Τούρκους εργαζόμενους και το κίνημα τους. Ταίρι της αστικής Ελλάδας στον συχνά φονικό ελληνοτουρκικό ανταγωνισμό για τη διεκδίκηση περιφερειακού ιμπεριαλιστικού ρόλου στην Νοτιοανατολική Ευρώπη.
Ταυτόχρονα, η τελευταία δολοφονία αγωνιστή μέσα στις Τουρκικές φυλακές αποδεικνύει ότι ο σεβασμός των δημοκρατικών και κοινωνικών δικαιωμάτων όχι μόνο είναι ζητούμενο, αλλά και διακύβευμα με τους πιο σκληρούς και συχνά δολοφονικούς όρους διεξαγωγής της ταξικής πάλης.
Το καθεστώς λογοκρισίας και διώξεων τους εργατικού και αριστερού Τουρκικού κινήματος αποκαλύφθηκε για μια ακόμη φορά όταν στις 28/9/2008 η αστυνομία συνέλαβε στην Πόλη τον εργάτη κουρδικής καταγωγής Ενγκίν Τζεμπέρ μαζί με άλλους τρείς συντρόφους ενώ διένειμαν το νόμιμο περιοδικό Γιουρουγιούς. Τους πήγαν στη διεύθυνση ασφαλείας του Σάριγερ όπου βασάνισαν τον Τζεμπέρ, για να ακολουθήσει η μεταφορά του στις φυλακές, όπου τα βασανιστήρια συνεχίστηκαν, προκαλώντας το μαρτυρικό του θάνατο.
Η νέα δολοφονία έρχεται να προστεθεί στο μακρύ κατάλογο των Τούρκων συντρόφων αγωνιστών που δολοφονούνται από ένα στυγνό αυταρχικό καθεστώς που είτε με διακυβέρνηση Ερντιγκάν, είτε με διακυβέρνηση Κεμαλιστών, ενίοτε με στρατιωτικά πραξικοπήματα, απαγορεύει την αμφισβήτηση, επιτίθεται βάναυσα σε κάθε ευκαιρία στο εργατικό κίνημα, καταπιέζει αδίστακτα τις μειονότητες.
Η «δημοκρατική» και «ειρηνική» Ευρώπη των 27 αδιαφορεί. Οι ενστάσεις της εισόδου της Τουρκίας στην Ε.Ε. έχουν ως πρόσχημα το ενδιαφέρον για το «δημοκρατικό έλλειμμα» της χώρας αυτής και της μουσουλμανικής της φυσιογνωμίας, στην ουσία όμως εκφράζουν τους διαφορετικούς στόχους της κάθε ιμπεριαλιστικής ευρωπαϊκής δύναμης, τους φόβους για την νέα ευρωπαϊκή καπιταλιστική ισορροπία εξαιτίας ενός κράτους με μεγάλο πληθυσμό και πολιτικό εκτόπισμα.
Βλέπεις παρά τις όποιες αυταρχικές ιδιαιτερότητες του Τουρκικού καθεστώτος είναι κοινή η πολιτική τρομοκράτησης του κόσμου της εργασίας. Τα Λευκά Κελιά είναι made in Germany, ο πόλεμος του Μπους προβλέπει βασανιστήρια και Γκουαντάναμο, στην Ελλάδα υπάρχουν ζαρντινιέρες και τυχαίες εκπυρσοκροτήσεις αστυνομικών όπλων που ενίοτε σκοτώνουν, σε Λονδίνο-Παρίσι- στις μεγάλες πόλεις των ΗΠΑ και της Ιταλίας περιπολούν πλέον τα έμμισθα καθάρματα που φορώντας Νατοϊκές στολές επέβαλαν την ιμπεριαλιστική κατοχή σε Βαλκάνια-Αφγανιστάν-Αφρική.
Οι εργαζόμενοι κατανοούν ότι αστικό πρότυπο διακυβέρνησης σήμερα δεν είναι οι κοινοβουλευτικές δημοκρατίες που προέκυψαν από τις Ευρωπαϊκές επαναστάσεις και τους σκληρούς ταξικούς αγώνες του προλεταριάτου. Παράλληλα, ο μουσουλμανισμός προσπαθεί να καλύψει ευέλικτα το κενό του κοινωνικού κράτους ενσωματώνοντας τα πλειβιακά τμήματα της κοινωνίας, φανερώνοντας όμως γρήγορα τον σκοταδισμό του και το μεγάλο του μίσος για τα κινήματα των εργαζομένων και της νεολαίας, ενώ η Τουρκία αποκαλύπτει ότι το πολιτικό Ισλάμ μπορεί να αποτελέσει εναλλακτική επιλογή για το μπλοκ αστικής κυριαρχίας.
Η εποχή μας, εποχή νέας αδίστακτης καπιταλιστικής κυριαρχίας, δικτατορίας των νόμων της αγοράς και νέου ολοκληρωτισμού ενοποιεί παγκόσμια τις αυταρχικές μεθόδους, χειραγωγεί με τα ΜΜΕ, προπαγανδίζει με τις δημοσκοπήσεις, θέτει τον κατακερματισμένο εργαζόμενο άνθρωπο στο περιθώριο των εξελίξεων, παθητικό δέκτη και καταναλωτή των αστών διαχειριστών της πολιτικής, εξοβελίζει-ποινικοποιεί και συχνά εξοντώνει την ανεξάρτητη εργατική πολιτική έκφραση, αλλά γεννά νέες απελευθερωτικές δυνατότητες.
Ολοένα ο κόσμος μας πολώνεται μεταξύ χρηματιστών-τραπεζιτών-εφοπλιστών-διαχειριστών αστών πολιτικών-δικαστών-ΜΜΕ-εκκλησίας-δυνάμεων καταστολής και της νέας αμφισβήτησης, των νέων αναζητήσεων, πυροδοτώντας τον νέο γύρο κοινωνικών συγκρούσεων. Η αντιμετώπιση της καπιταλιστικής κρίσης με τους φόρους, τη λιτότητα, ανεργία των εργαζομένων-νέων-συνταξιούχων θα μεταφέρει σε μια επόμενη φάση όξυνσης, με ακόμη μεγαλύτερα αδιέξοδα, με ακόμη μεγαλύτερες κοινωνικές εκρήξεις. Η βία των πάνω ενίοτε πυροδοτεί την εξέγερση των κάτω.
Η καθυπόταξη των εργαζομένων με «Πατριωτικούς νόμους» και ευρωτρομονόμους, με ΜΑΤ και Στρατό στους δρόμους, με τον εθνικισμό και τον ρατσισμό, είναι η μια πλευρά του φεγγαριού. Η δυνατότητα ενσωμάτωσης περιορίζεται καθώς πλέον ούτε ο νεοφιλελευθερισμός αποτελεί λύση, ούτε η όποια σοσιαλδημοκρατία μπορεί να σταθεί ως αντίλογος, αφού αλληλοϋποστηρίζονται στην επιβολή των σκληρών αντεργατικών μέτρων, στους πολέμους εντός και εκτός συνόρων κατά του «εχθρού λαού».
Η οργή του κόσμου της εργασίας βαθαίνει, τα αδιέξοδα γεννούν απελπισία και αγανάκτηση, απαιτώντας άλλες λύσεις, θέλοντας άλλες απαντήσεις. Και είναι λύσεις που δε μπορούν να αναζητηθούν περιχαρακωμένα στο χρονοντούλαπο της ιστορίας, ούτε να περνούν ΣΥΡΙΖΑ από τους αγώνες για να καταλήξουν σε συγκυβερνήσεις με αστικά κόμματα εξουσίας, για έναν πιο ανθρώπινο καπιταλισμό.
Αυτές τις απαντήσεις πρέπει και μπορεί να δώσει ένα νέο εργατικό διεθνιστικό αντικαπιταλιστικό κίνημα που θα προτάξει τις εργατικές ανάγκες και τα σύγχρονα δικαιώματα.
Που θα παλέψει εναντίον της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο, για την ανατροπή της αστικής κυριαρχίας.
Ανατρέποντας τους νομούς της αγοράς, τον κόσμο της καπιταλιστικής ασυδοσίας, που γεννά ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς, πολέμους, εθνικισμό, ρατσισμό.
Για τη διάλυση των ΝΑΤΟ-Ε.Ε.-ΕΥΡΩΣΤΡΑΤΟΥ και των ξένων βάσεων. Το μπλοκάρισμα των πολεμικών εξοπλισμών.
Κίνημα που θα παλέψει για την ανατροπή της δικής του κυβέρνησης και της αντεργατικής πολιτικής.
Η ανάπτυξη αγώνων όπου οι εργαζόμενοι ανεξαρτήτως εθνικότητας-θρησκεύματος θα στέκονται μαχητικά απέναντι στο αστικό μπλοκ εξουσίας και τις δυνάμεις καταστολής είναι η καλύτερη αλληλεγγύη, η καλύτερη τιμή στους συντρόφους που θα εμπνέουν για πάντα τους αγώνες μας.
.png)
