Παρατηρείται το φαινόμενο σε διάφορες συγκεντρώσεις η απουσία πανό του ΝΑΡ και σε αρκετές περιπτώσεις και του ΜΕΡΑ.
Παίρνοντας αφορμή από την απεργία της 21/10 και κάνοντας μια μικρή αναδρομή προς τα πίσω διαπιστώθηκε η τραγική απουσία πανό του ΝΑΡ και από την συγκέντρωση στις 11/9 στα Χαυτεία των Πρωτοβάθμιων σωματίων (και του ΜΕΡΑ), και στη συγκέντρωση της πρωτομαγιάς και στην απεργία στις 19/3 (στις δύο τελευταίες περιπτώσεις υπήρχε τουλάχιστον πανό του ΜΕΡΑ).
Το ΝΑΡ καλεί τους εργαζόμενους στην απεργία και δεν πάει το ίδιο; Τόσο από το «Πριν» όσο και από την ιστοσελίδα του «www.narnet.gr» μας καλούσε να είμαστε εκεί, και ήμασταν…
Είναι τόσο δύσκολο για μια οργάνωση σαν το ΝΑΡ να φτιάξει ένα πανό και να βρει δύο συντρόφους να το κατεβάσουν σε μια πορεία;
Γιατί δεν παίρνει παράδειγμα το ΕΕΚ που δεν λείπει από καμιά εκδήλωση και δεν κατεβάζει απλά πανό αλλά έχει συγκροτημένο μπλοκ πάντα.
Πως μπορεί ένα σχολείο για παράδειγμα να μπορεί να έχει παρουσία και όχι το ΝΑΡ ή η νΚΑ;
Το ίδιο πρόβλημα υπήρχε και με την παρουσία της οργάνωσης στο διαδίκτυο, που ευτυχώς βελτιώθηκε πλέον σε μεγάλο βαθμό, και είχε οδηγήσει περιφερειακές οργανώσεις του, για παράδειγμα αυτή της ΝΑΡ Θεσσαλονίκης και ανεξάρτητους συντρόφους να προσπαθούν μόνοι τους για πολύ καιρό να καλύψουν το κενό.
Το ζήτημα δεν είναι επιφανειακό, όπως ίσως κάποιοι πιστεύουν. Όλοι μας, ιδίως οι ανεξάρτητοι σύντροφοι που δεν είμαστε μέλη της οργάνωσης, αλλά πολύ κοντά σ’ αυτήν έχουμε βρεθεί στη δυσάρεστη θέση να βλέπουμε όλους τους άλλους εκτός από το ΝΑΡ στις πορείες και στις συγκεντρώσεις.
Έχει χυθεί πολύ μελάνι για την αδυναμία και τα προβλήματα της οργάνωσης παρέμβασης στους χώρους δουλειάς και πολύ σωστά, αλλά αν δεν μπορούμε να κάνουμε μια απλή κίνηση για να πούμε σε ήδη συγκεντρωμένους εργαζόμενους «είμαι και εγώ εδώ», τι περιμένουμε να κάνουμε σε ένα εργοστάσιο με μηχανισμούς τρομοκράτησης και ελέγχου των εργαζομένων;
Πώς περιμένουμε από τους εργαζόμενους να μας γνωρίσουν, να μας αναγνωρίζουν αν εμείς απουσιάζουμε από τις εκδηλώσεις τους;
Είτε το θέλουμε είτε όχι η εικόνα σήμερα παίζει πολύ σημαντικό ρόλο ακόμα και στο εργατικό κίνημα. Το όνομα, το σύμβολο, η ευδιάκριτη παρουσία εκεί δίπλα στον εργαζόμενο. Να σε βλέπει να σε γνωρίζει και να σε αναγνωρίζει. Με ένα πανό δεν θα κάνουμε κανένα «φτασμένο κομμουνιστή και επαναστάτη», θα δώσουμε όμως τη δυνατότητα σε πολλούς να μας δουν και ίσως να στραφούν σε μας, να μας ψάξουν, να μας αναζητήσουν, να ξέρουν ότι θα είμαστε πάντα εκεί.
Ελπίζουμε το παραπάνω πρόβλημα να μην είναι ούτε ένδειξη ελιτισμού ούτε έκφραση σοβαρότατης έλλειψης οργάνωσης και ότι θα διορθωθεί πολύ σύντομα.
