1. Οι εξελίξεις στην ταξική πάλη στο έδαφος της καπιταλιστικής κρίσης
Η σημερινή διαδικασία μας πραγματοποιείται στο έδαφος μας μιας νέας κρίσιμης κατάστασης στο διεθνές και εγχώριο σκηνικό. Η διεθνής οικονομική κρίση, η οποία ήδη λαμβάνει χώρα εδώ και ένα χρόνο, έχει στο επίκεντρό της την καρδιά του καπιταλιστικού κόσμου∙ τις χώρες-ναυαρχίδες του σύγχρονου ολοκληρωτικού καπιταλισμού ΗΠΑ και Μεγάλη Βρετανία και τους τομείς και φορείς που φέρονταν ως τα «τεκμήρια ζωτικότητας και υπεροχής» του. Από το επίκεντρο αυτό όμως, εξαπλώνεται αφενός σε παγκόσμια κλίμακα και αφετέρου σε όλους τους τομείς της καπιταλιστικής παραγωγής και οικονομίας. Εκτός από διάρκεια εμφανίζει ένταση και βάθος, αφού δεν υποχωρεί μετά τις πρώτες παρεμβάσεις και τα εκπονούμενα σχέδια, ενώ οι απώλειες αγγίζουν τεράστια ποσοστά. Ως εκ τούτου, την εκτιμούμε ως μια κρίση-σταθμό, ως μια μη συνηθισμένη κατάσταση διακύμανσης του οικονομικού κύκλου, έξω από τελεολογικές και ντετερμινιστικές θεωρήσεις ενός καταρρέοντος καπιταλισμού.
Έχουμε βαθιά συνείδηση πως εντείνει τη διττή φύση του ολοκληρωτικού καπιταλισμού ως περιόδου βαθύτερης εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης και συνάμα ως περιόδου νέων επαναστατικών δυνατοτήτων. Στο έδαφος της κρίσης, είτε νέοι αγώνες θα βγουν δυναμικά στο προσκήνιο, διεκδικώντας τον κλονισμό της καπιταλιστικής κυριαρχίας, είτε νέοι νικητές εντός της αστικής τάξης θα ηγηθούν μιας ακόμη πιο αντιδραστικής αντεργατικής σταυροφορίας.
Σε αυτό το πλαίσιο εντείνεται η συζήτηση για «παλιές και νέες πολιτικές διεξόδου» από την κρίση, όπως αυτή που υποστηρίζει την επιστροφή του Κέυνς ως απάντηση στις ακραίες νεοφιλελεύθερες επιλογές. Η πραγματικότητα, αντίθετα, εκτιμούμε πως διαφορετικά δεδομένα μας δίνει. Οι ενέσεις κρατικού παρεμβατισμού πραγματοποιούνται στον περιορισμένο βαθμό τόνωσης της οικονομίας χωρίς να επιδιώκουν τη δημιουργία κανενός κράτους πρόνοιας ή έστω να προχωρούν σε παροχές και ενίσχυση της εργαζόμενης πλειοψηφίας (στοιχεία που αποτελούν βασικούς πυλώνες του Κεϋνσιανισμού). Το αντίθετο μάλιστα. Στο έδαφος της κρίσης επιχειρείται η βαθύτερη αφαίμαξη του εργατικού εισοδήματος, παίρνονται μέτρα ευθέως ληστρικά και αναδιανομής του πλούτου προς τα πάνω. Οι κάθε πλευράς αστικοί πολιτικοί εκφραστές, νεοφιλελεύθεροι και σοοσιαλδημοκράτες, συγκλίνουν στο ίδιο στρατηγικό σχέδιο διάσωσης ενός και μόνο πράγματος: του καπιταλισμού. Σχέδιο που περνά σε κάθε περίπτωση μέσα από το τσάκισμα του εργατικού κινήματος, των αντιστάσεων και της αμφισβήτησης που γεννιούνται, μέσα από νέες τομές σε βάρος των εργατικών συμφερόντων στην εργασία, την εκπαίδευση, τις δημοκρατικές ελευθερίες.
Αυτή η νέα κατάσταση συνδέεται και με τις εξελίξεις στην Ελλάδα, οι οποίες, βέβαια, έχουν και τα δικά τους ιδιαίτερα χαρακτηριστικά. Η Νέα Δημοκρατία συνεχίζει να κυβερνά υποσχόμενη και άλλες μεταρρυθμίσεις σε βάρος των εργαζομένων και της νεολαίας σε ένα περιβάλλον όξυνσης του κοινωνικού ζητήματος. Σε έναν φρενήρη ρυθμό εξελίξεων, σκανδάλων και «ανταρτών», η απάντηση στη νέα φτώχεια, την ακρίβεια και την ανεργία είναι η όξυνση της επίθεσης. Νέα φορολογικά μέτρα, συνέχιση της μεταρρύθμισης του ασφαλιστικού, προώθηση των κατευθύνσεων της ΕΕ στην παιδεία και την εργασία, ούτε μία παροχή ανακούφισης για τα πολυαναφερόμενα – κατά τα άλλα – στον πολιτικό λόγο «ασθενή κοινωνικά στρώματα». Η κυβέρνηση της ΝΔ επιχειρεί τελικά με αυτή τη γραμμή να αποδείξει ότι αποτελεί τον καλύτερο διαχειριστή της επιθετικής και αντιδραστικής υπέρβασης της κρίσης.
Σε αυτό το έδαφος το ίδιο το αστικό πολιτικό σύστημα ετοιμάζει την «αντιπολίτευση» που θέλει. Αφενός υποδεικνύει ξανά το ΠΑΣΟΚ ως εναλλακτικό εκφραστή της αστικής πολιτικής, ο οποίος θα δώσει λύση στις ανάγκες του κεφαλαίου ενσωματώνοντας, παράλληλα, τις κοινωνικές αντιδράσεις. Την ώρα που όλοι αναφέρονται στις συνέπειες της κρίσης και κανείς στην ουσία της – της αριστεράς μη εξαιρουμένης – παίζεται το χαρτί της διάσωσης του για πρώτη φορά, από το ’80 και έπειτα, αμφισβητούμενου αστικού δικομματισμού στην Ελλάδα. Αφετέρου, λοιπόν, αναδεικνύει ως πρωταγωνιστή το κοινοβουλευτικό πανηγύρι προκειμένου αυτό να επισκιάσει τους πραγματικούς αγώνες και τη δυνατότητα έγερσης ταξικών συγκρούσεων ικανών να ανατρέψουν την κυβέρνηση και το αστικό πολιτικό σύστημα συθέμελα. Κύριο μέλημα των αστικών κέντρων η προσπάθεια να εγκλωβιστεί το κύμα της δυσαρέσκειας σε κοινοβουλευτικές αυταπάτες εναλλακτικών «ήπιων σχεδίων» χωρίς αμφισβήτηση των αντεργατικών τομών, χωρίς ρήξεις με τα θεμέλια της κυρίαρχης πολιτικής και την καρδιά των συμφερόντων του κεφαλαίου.
Ο ΣΥΝ και το ΚΚΕ αποδεικνύουν και πάλι τη διαχειριστική τους φύση: περιχαρείς διαβαίνουν την πασαρέλα της πολιτικής διαμεσολάβησης το ρεφορμιστικό-διαχειριστικό πυρήνα της πολιτικής τους. Δεν έχουν τίποτα να δηλώσουν για τους πραγματικούς αγώνες, για τη μάχη στο εργατικό, το φοιτητικό και το μαθητικό κίνημα. Το αγωνιστικό τους – ανύπαρκτο – σχέδιο είναι συχνά πιο πίσω από τις άσφαιρες τουφεκιές ακόμη και του γραφειοκρατικοποιημένου συνδικαλισμού των ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ και σε κάθε περίπτωση πίσω από τις πραγματικές διαθέσεις του κόσμου που θέλει να αγωνιστεί και απαιτεί πραγματική προοπτική νίκης στο σήμερα. Οι μαθητικές καταλήψεις, ο κυοφορούμενος νέος γύρος για το φοιτητικό κίνημα, οι απεργίες, είναι για την καθεστωτική αριστερά πρόβλημα. Το μεν ΚΚΕ ανησυχεί για τον τυχοδιωκτικό χαρακτήρα τους (παράδειγμα η αρνητική στάση του για τις απεργίες των δασκάλων και των καθηγητών) σε ένα πλαίσιο ηττημένης θεώρησης για τον συντριπτικό συσχετισμό, ο οποίος άλλωστε θα αλλάξει περιμένοντας υπομονετικά και με της συσπείρωση γύρω από το κόμμα. Ο δε ΣΥΝ αρκείται στην αναμόχλευση της κατάστασης, χωρίς πολλές οξύνσεις, η οποία του αρκεί για το κοινοβουλευτικό του παιχνίδι. Αυτό που τώρα απασχολεί είναι το αν και πώς θα διαδραματίσει έναν άλλο ρόλο, είτε σε σενάρια κυβερνητικής συνεργασίας, είτε με αυτά ως διαπραγματευτικό χαρτί για την αναγωγή του σε 3ο πυλώνα ενός διαφορετικού πολιτικού σκηνικού. Και οι δύο αδυνατούν να προβάλλουν μια πολιτική γραμμή ανατροπής της επίθεσης και συνολικής ρήξης με την κυρίαρχη πολιτική, εγκλωβίζουν το νεολαιίστικο και εργατικό κίνημα στην πολιτική στοχοθεσία του «αριστερού κυβερνητισμού» και της υποταγής στον υπάρχοντα συσχετισμό.
Το ερώτημα για τη νΚΑ είναι το πώς οι δικές μας δυνάμεις μπορούν να συμβάλλουν στη συγκρότηση ενός αντικαπιταλιστικού σχεδίου δράσης για την διεξαγωγή νικηφόρων αγώνων του νεολαιίστικου κινήματος με ανατρεπτικά, αντικυβερνητικά και αντιΕΕ χαρακτηριστικά.
Σε αυτές τις συνθήκες, πρέπει να αναγνωρίσουμε συγκεκριμένους κρίκους στο σχεδιασμό μας, στη διάταξη και τη στοχοθεσία ενός μεσοπρόθεσμου σχεδίου παρέμβασης.
2. Για την παρέμβασή της νΚΑ στο νεολαιίστικο κίνημα και τα πολιτικά μέτωπα της επόμενης περιόδου
2.1 Για την παρέμβασή μας στην εργατική νεολαία
Αυτή την περίοδο, με βάση τις εκτιμήσεις μας για τα πιο αντιδραστικά χαρακτηριστικά της επίθεσης, που εξαπολύει το κεφάλαιο και οι πολιτικοί εκφραστές του, με στόχο τη μετακύλιση του κόστους της οικονομικής κρίσης στις πλάτες της νεολαίας και των εργαζομένων, ο σχεδιασμός και οι προοπτικές που ανοίγονται για τις εργατικές οργανώσεις της νΚΑ, αποκτούν ιδιαίτερη σημασία. Στόχος μας είναι η δουλειά και τα βήματα, που έχουν γίνει, έστω και ανολοκλήρωτα, στην Αθήνα να προχωρήσουν το επόμενο διάστημα και να αποκτήσουν και πανελλαδικά χαρακτηριστικά, αξιοποιώντας και τις εμπειρίες μας από την Π.Ν.Ε. στη Θεσσαλονίκη, μια πρώτη συζήτηση και δουλειά στην Πάτρα και τα Χανιά.
Εμείς θέλουμε, προχωρώντας τη μέχρι τώρα ανάλυσή μας για τα χαρακτηριστικά και τις συνθήκες της νέας εργατικής βάρδιας, να εμβαθύνουμε στους δρόμους παρέμβασης, το περιεχόμενο, τη μετωπική της συσπείρωση και την εμφάνισή της, τόσο αυτοτελώς όσο και σε επίπεδο συμβολής στο εργατικό κίνημα. Αποτιμώντας το διάστημα από την περσινή συνδιάσκεψη της Ο.Ν.Ε. στην Αθήνα, κρατάμε στα θετικά την κατοχύρωση μιας περισσότερο αναβαθμισμένης συζήτησης των οργανώσεων, που, με αδυναμίες και προβλήματα, κατάφερε να επικεντρωθεί γύρω από την ανάδειξη του «νεολαιίστικου κοινωνικού ζητήματος», να χαράξει δρόμους για μια πιο συστηματική παρέμβαση στα πλέον πληττόμενα κομμάτια της εργαζόμενης νεολαίας (επισιτισμός, εμπόριο, κατά κύριο λόγο). Τη λειτουργία της Νέας Βάρδιας, τη συμμετοχή σε όλα τα κινηματικά ραντεβού, τις απεργίες για το ασφαλιστικό, τη Δ.Ε.Θ.. Δεν έχουμε, όμως, καταφέρει να προχωρήσουμε σε μια συντεταγμένη προσπάθεια όσον αφορά την κλαδική δουλειά, τη συγκρότηση νέων σωματείων και την παρέμβαση σε ήδη υπάρχοντα στα οποία απουσιάζει η λογική του νέου εργατικού κινήματος, όπως σ’ αυτό των ιδιωτικών υπαλλήλων. Ούτε ταυτόχρονα να κάνουμε βήματα στην εμφάνιση, με πραγματικούς όρους, νέων μορφών κοινωνικοπολιτικής και κινηματικής συσπείρωσης της εργατικής νεολαίας. Στην πορεία προς την συνδιάσκεψη της ΟΝΕ Αθήνας, επιδιώκουμε να προχωρήσουμε τη συζήτηση σε σχέση με τα παραπάνω και να εκπονήσουμε ένα σχέδιο για την επόμενη περίοδο, που δε θα οριοθετείται μόνο γύρω από τη συμμετοχή μας και τη μαζική δουλειά ενόψει κάποιων κινητοποιήσεων, αλλά θα στοχεύει στο να αποκτήσουμε γέφυρες επικοινωνίας με το κομμάτι εκείνο της εργατικής νεολαίας που ασφυκτιά και ψάχνει δρόμους έκφρασης και αγώνα, να προχωρήσουμε τη Νέα Βάρδια, τη δουλειά στα σωματεία, την παρέμβαση στα Ι.Ε.Κ. και τα νυχτερινά και στην κατεύθυνση αυτή, λαμβάνοντας υπ’ όψιν και τις υποκειμενικές δυσκολίες και δυνατότητες να κατευθύνουμε τις δυνάμεις μας. Αντίστοιχη αποτίμηση και ερωτήματα πρέπει να μπουν και στις υπόλοιπες πόλεις και να μπορέσουμε το επόμενο διάστημα να ενοποιήσουμε τα βήματά μας. Φιλοδοξούμε η εμπειρία της εργατικής δουλειάς πανελλαδικά και η διαδικασία των εργατικών οργανώσεων της Αθήνας, να αποτελέσουν βάση μιας ενιαίας συζήτησης και ενός δυναμικά ενοποιούμενου και αναπτυσσόμενου σχεδίου που να αντιστοιχεί στην δράση, τον προβληματισμό και τις επεξεργασίες των εργατικών οργανώσεων της νΚΑ.
Η Νέα Βάρδια στην Αθήνα, που αποτελεί το βασικό μας όχημα και θέλουμε να είναι χώρος συνεύρεσης και διαλόγου της εργαζόμενης νεολαίας και δη των πιο πλειβιακών της κομματιών, δίκτυο αλληλεγγύης, που θα τροφοδοτεί και θα τροφοδοτείται από τα νεολαιίστικα κομμάτια των σωματείων και των εργατικών συλλογικοτήτων και συσπειρώσεων και θα παρεμβαίνει ως μια αριστερή συλλογικότητα, που δεν τρέφει αυταπάτες για το ρόλο και την προοπτική που βάζει στους αγώνες (όταν παρ’ ελπίδα κάνει) ο αστικός γραφειοκρατικοποιημένος συνδικαλισμός, θέλουμε να παίξει πρωταγωνιστικό ρόλο το επόμενο διάστημα. Ήδη έχουν γίνει κάποια βήματα. Πέρα από την παρουσία στις κινητοποιήσεις, οι εκδηλώσεις το τελευταίο διάστημα και οι εξορμήσεις, που έγιναν άνοιξαν το φάσμα και τους χώρους παρέμβασης, μια προσπάθεια, που πρέπει να συνεχιστεί με μεγαλύτερη ένταση και πιο συστηματικά.
Σ’ αυτή τη φάση, οι νέοι εργαζόμενοι βιώνουν τον πιο βάρβαρο εργασιακό μεσαίωνα, με τις διαφορετικών τύπων εργασιακές συμβάσεις, τη γενίκευση τις ημιαπασχόλησης, των stage, τους μισθούς πείνας, την εργοδοτική αυθαιρεσία και τον ατομικό δρόμο που μοιάζει μονόδρομος, με τη συλλογή προσόντων για το βιογραφικό, την ατομική διαπραγμάτευση με τον εργοδότη. Η ανάγκη για έκφραση ενός από εργατική σκοπιά πρόγραμμα πάλης, που να έχει στην προμετωπίδα του το δικαίωμα στη μόνιμη και σταθερή δουλειά, στην αξιοπρεπή ζωή, στην κατοχύρωση των κοινωνικών δικαιωμάτων σε παιδεία-υγεία-ασφάλιση βγαίνει επιτακτικά στο προσκήνιο. Αναδεικνύοντας τα εργατικά δικαιώματα, με έμφαση σ’ εκείνα, που αφορούν στο δικαίωμα στον αγώνα, τη συμμετοχή στην απεργία, αλλά και του κοινού αγώνα με το φοιτητικό και εκπαιδευτικό κίνημα αντίστοιχα για τις σύγχρονες ανάγκες και δικαιώματα της νεολαίας στη δουλειά, τη μόρφωση, την αξιοπρεπή ζωή, οργανώνουμε την παρέμβαση μέχρι την απεργία στις 21-10 και τις πρωτοβουλίες, που θα παρθούν μέχρι το Πολυτεχνείο, το οποίο φέτος, λόγω και των ημερών, μπορεί να αξιοποιηθεί ευρύτερα. Θέλουμε αυτά τα βήματα να συγκεφαλαιωθούν σε μια παναθηναϊκή συνέλευση της της εργαζόμενης νεολαίας, που, καλώντας και άλλες πρωτοβουλίες, που δρουν στην εργαζόμενη νεολαία, να έχει θέμα τη νέα εργατική βάρδια και τη συμβολή της στους αγώνες του επόμενου διαστήματος. Με άξονα τα καυτά μέτωπα του ασφαλιστικού, της συλλογικής σύμβασης, των ιδιωτικοποιήσεων, αλλά και επιχειρώντας να αγγίξουμε την εμποροπανήγυρη ελπίδας και εξατομίκευσης των διαγωνισμών του δημοσίου (Δεξιοτήτων, ΑΣΕΠ εκπαιδευτικών). Δε θέλουμε να είναι απλά μια διαδικασία ζυμώσεων, αλλά να πάρει και συγκεκριμένες κινηματικές πρωτοβουλίες, που θα συγκεκριμενοποιήσουμε εξειδικεύοντας τη λογική μας. Προχωράμε σε εξορμήσεις και εκδηλώσεις το επόμενο διάστημα ενισχυτικές και προπαγανδιστικές στην παραπάνω κατεύθυνση.
Θεωρούμε και πιο συγκεκριμένα ότι πρωτοβουλίες, που μπορούν να συμπυκνώνουν την παραπάνω λογική, είναι ένα πλαίσιο παρεμβάσεων και κινητοποιήσεων κατά τη διεξαγωγή του ΑΣΕΠ των εκπαιδευτικών και του τεστ δεξιοτήτων, που αναδεικνύουν την ατομική συλλογή προσόντων και δεξιοτήτων, την απαξίωση των όποιων κατοχυρωμένων εργασιακών δικαιωμάτων και μας δίνουν τη δυνατότητα να διατυπώσουμε ένα ευρύ διεκδικητικό πλαίσιο.
2.2 Για το φοιτητικό κίνημα, την ΕΑΑΚ και τη διήμερη πανελλαδική συνάντηση
Το πανελλαδικό διήμερο της ΕΑΑΚ φέτος πραγματοποιείται σε μία κρίσιμη φάση τόσο σε σχέση με τη συνολική κατάσταση που διαμορφώνεται με την κρίση και την νέα επίθεση του αστικού συνασπισμού εξουσίας όσο και με την επιθετική προώθηση της εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης και των κατευθύνσεων της ΕΕ. Ο πρώτος γύρος των γενικών συνελεύσεων ενόψει της πανεργατικής απεργίας στις 21/10 και της απόφασης του ευρωπαϊκού δικαστηρίου για τα ΚΕΣ αφήνει θετικά αποτελέσματα για το φοιτητικό κίνημα, αναδεικνύει τις δυνατότητες που υπάρχουν με τις γενικές συνελεύσεις να έχουν διεξαχθεί σχεδόν στο σύνολο των σχολών πανελλαδικά και τα πλαίσια της ΕΑΑΚ να στηρίζονται από σημαντικά κομμάτια των μπλοκ αγώνα. Σε αυτά τα πλαίσια η νΚΑ επιδιώκουμε με την πρόταση της να παίξει καθοριστικό ρόλο στην πολιτική κλιμάκωση του φοιτητικού κινήματος το επόμενο διάστημα αλλά και στην εμφάνιση ενός αντικυβερνητικού και ανατρεπτικού νεολαιίστικου κινήματος που θα αναμετρηθεί με την αντιδραστική πολιτική του κεφαλαίου. Σε αυτήν την κατεύθυνση η ΕΑΑΚ πρέπει να συσπειρώσει το αντικαπιταλιστικό δυναμικό των πανεπιστημίων και των ΤΕΙ για μία νέα όξυνση στο φοιτητικό κίνημα στα πλαίσια του αγώνα διαρκείας, με την προοπτική του νεολαιίστικου αγώνα σαν την πιο μαζική και μαχητική αντικαπιταλιστική πτέρυγα στη νεολαία, και συμβάλλοντας στο εγχείρημα του πόλου και της ανώτερης ενοποίησης της αντικαπιταλιστικής αριστεράς.
Η παγκόσμια οικονομική κρίση εντείνει το ζήτημα της επιβίωσης για τους εργαζόμενους και τη νεολαία, αποκαλύπτει τη ληστρική, βάρβαρη και βαθιά αντεργατική φύση του συστήματος καθώς είναι γέννημα της μεγαλύτερης παρά ποτέ εκμετάλλευσης των εργαζομένων, της αχαλίνωτης κερδοφορίας και της ασυδοσίας της αγοράς. Κλονίζει το πολιτικό σύστημα και την ενσωμάτωση των εργαζομένων και της νεολαίας στις επιλογές του κεφαλαίου, τη στιγμή που οι κυβερνήσεις απαντούν στην κρίση με μία νέα βουτιά στην άγρια εκμετάλλευση των εργαζομένων με κόψιμο των κοινωνικών κονδυλίων, με ακόμα πιο αντιδημοκρατικά μέτρα διαψεύδοντας άλλα μοντέλα «φιλολαϊκής» διαχείρισης του καπιταλισμού. Η κυβέρνηση της ΝΔ όχι μόνο δεν κάνει βήμα πίσω από το πρόγραμμα των αντεργατικών μεταρρυθμίσεων αλλά οξύνει την επίθεση εις βάρος της κοινωνικής πλειοψηφίας με τα νέα μέτρα για τη φορολογία, την προώθηση του ασφαλιστικού, τις ιδιωτικοποιήσεις, τον προϋπολογισμό της λιτότητας, την εκπαιδευτική αναδιάρθρωση. Στο έδαφος της κοινωνικής αγανάκτησης και αμφισβήτησης, της ανερχόμενης (και αντιφατικής) τάσης των αγώνων, της πολιτικής ρευστότητας η κυβέρνηση και ο αστικός συνασπισμός εξουσίας προωθώντας τη νέα επιδρομή επιχειρούν την ισοπέδωση του κινήματος και των κοινωνικών αντιδράσεων, την ανάπλαση του πολιτικού σκηνικού με την ενίσχυση του ΠΑΣΟΚ και ευρύτερες πολιτικές ανακατατάξεις, την διοχέτευση της δυσαρέσκειας προς εναλλακτικές πολιτικές και εκλογικές λύσεις ακίνδυνες για το σύστημα και όχι προς τους αγώνες ή την ταξική αναμέτρηση.
Σε κάθε περίπτωση η κρίση που οδηγεί σε μία μακροχρόνια οικονομική ύφεση αλλά και οι μεγάλοι αγώνες της προηγούμενης περιόδου με την παρακαταθήκη που αφήνουν σε μεγάλα κομμάτια αγωνιζόμενων απαιτούν από την πλευρά μας ένα συνολικό πολιτικό σχέδιο σύγκρουσης με την κυβέρνηση και την πολιτική της με στόχο την ανατροπή τους από τα κάτω και τα αριστερά, με αντικαπιταλιστική προοπτική για τη διεκδίκηση των σύγχρονων δικαιωμάτων. Αυτός ο στόχος θέλουμε να διέπει όλη μας την παρουσία και πρόταση στο κίνημα για ένα μέτωπο παιδείας – εργασίας, για να πέσει η κυβέρνηση μαζί με τις μεταρρυθμίσεις της. Στηρίζεται και στη λογική μας για την ταξική αναγέννηση του εργατικού κινήματος ώστε το εργατικό κίνημα από θέσεις ταξικής ενότητας, σύγκρουσης με την εργοδοσία και την αστική πολιτική, του αναγκαίου πολιτικού περιεχομένου να θέσει τις βάσεις μίας νικηφόρας αναμέτρησης.
ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ
Στην εκπαίδευση η εκπαιδευτική αναδιάρθρωση προχωρά με την κοινοτική οδηγία της ΕΕ για τα ΚΕΣ και την εφαρμογή του νόμου–πλαίσιο. Η ψήφιση πολλών νόμων την προηγούμενη περίοδο (νόμος – πλαίσιο, μεταπτυχιακά, έρευνα, προεδρικό διάταγμα για τις πιστωτικές μονάδες, νόμος για τα ΚΕΣ το καλοκαίρι) αλλά και η κοινοτική οδηγία που συμπυκνώνει σχεδόν όλες τις πτυχές της αναδιάρθρωσης και των κατευθύνσεων της ΕΕ για τον ΚΕΧΑΕ επιβάλλει μία συνολική αντιπαράθεση με την πολιτική στην εκπαίδευση και το επιχειρηματικό πανεπιστήμιο που αναδεικνύοντας τις συγκεκριμένες αιχμές θα απαντά στους βασικούς άξονες της αναδιάρθρωσης. Με την αναβάθμιση της συζήτησης στις γενικές συνελεύσεις όχι μόνο γύρω από το τι προβλέπει ο νόμος αλλά και γύρω από τη στρατηγική του κεφαλαίου και της ΕΕ, την εμπέδωση και την εμβάθυνση των χαρακτηριστικών του επιχειρηματικού πανεπιστήμιου, την ένταση της εκμετάλλευσης της νέας εργατικής βάρδιας που στηρίζεται και στη γνώση που αυτή κατέχει, την επιχειρηματική λειτουργία κλπ.
Συγκεκριμένα σε σχέση με την κοινοτική οδηγία 36/05:
Κατεδαφίζει επαγγελματικά και εργασιακά δικαιώματα με την αναγνώριση της επαγγελματικής ισοτιμίας των κολλεγίων με τα πανεπιστήμια και τα ΤΕΙ. Χτυπιέται η σπουδάζουσα νεολαία με στόχο τον αυριανό καταρτίσιμο, ευέλικτο και αναλώσιμο εργαζόμενο. Η τομή των ΚΕΣ δεν αφορά μόνο την κατοχύρωση των πτυχίων, αλλά την κατάργηση συνολικά των νομοθετικά κατοχυρωμένων επαγγελμάτων, τους όρους εργασίας, τη γνώση και τα δικαιώματα της νέας εργατικής βάρδιας καθώς συμβαδίζει με τη συγκρότηση του ΚΕΧΑΕ και τη δημιουργία του φθηνού εργατικού δυναμικού βάσει των επαγγελματικών «προσόντων» που έχει ανάγκη το κεφάλαιο.
Αναγνωρίζει de facto την ιδιωτική τριτοβάθμια εκπαίδευση, που είναι πλήρως προσαρμοσμένη στις ανάγκες της αγοράς, ως προς όλες της τις λειτουργίες. Δίπλα στην ιδιωτική – κερδοσκοπική εκπαίδευση είναι το δημόσιο επιχειρηματικό πανεπιστήμιο που μέσω της αξιολόγησης και του ανταγωνισμού προσαρμόζεται άμεσα στους όρους της αγοράς.
Εντείνει την πολυδιάσπαση της νεολαίας και τον κατακερματισμό της εκπαίδευσης. Αποθεώνεται ο ατομικός δρόμος απόκτησης προσόντων από διαφορετικές βαθμίδες της εκπαίδευσης, δημιουργείται ένα πολυεπίπεδο πλέγμα δημόσιας- ιδιωτικής εκπαίδευσης, με ευέλικτες δομές, που παρέχουν πιστοποιητικά επιμόρφωσης για ένα πιο παχύ ατομικό φάκελο.
Ο ΚΕΧΑΕ στηρίζεται στην κατάρτιση, την τυποποιημένη και αποσπασματική γνώση που μετριέται με πιστωτικές μονάδες. Ως πρώτο ζήτημα της εκπαίδευσης θέτουν την απόκτηση θραυσμάτων γνώσης, πληροφοριών και δεξιοτήτων με το λιγότερο δυνατό κόστος, και τη μεγαλύτερη δυνατή πειθάρχηση, και με τη μέγιστη άμεση «απόδοση» στην αγορά εργασίας. Στη θέση των ενιαίων γνωστικών αντικειμένων, οι σπουδές προσανατολίζονται σε ένα άθροισμα πληροφοριών και δεξιοτήτων, κατάρτισης –εξειδίκευσης που θα αλλάζουν ευέλικτα με βάση τις τρέχουσες ανάγκες του κεφαλαίου. Οι επιχειρήσεις παρεμβαίνουν έντονα στο ίδιο το περιεχόμενο προωθώντας «ανοιχτά, ευέλικτα, ανανεώσιμα προγράμματα σπουδών». Το κεφάλαιο με το σύστημα των πιστωτικών μονάδων μπορεί να αξιολογεί και να συγκρίνει την επιστημονική γνώση με τα κριτήρια της «άμεσης απόδοσης» και «του χρόνου επιβάρυνσης».
Οξύνει τους ταξικούς φραγμούς πετώντας χιλιάδες μαθητές έξω από τα δημόσια. Επιπλέον με τη μεταφορά επαγγελματικών δικαιωμάτων στα μεταπτυχιακά, τη μαζικοποίηση τους και τη γενίκευση των διδάκτρων υψώνονται περεταίρω ταξικοί φραγμοί. Η γενική κατεύθυνση είναι η πλειοψηφία να αρκείται στα ψίχουλα της κατάρτισης, με ανταποδοτικούς πάντα όρους.
Παράλληλα με την κοινοτική οδηγία, προχωρά η εφαρμογή του νόμου –πλαίσιο με τη λίστα συγγραμμάτων και τον πρότυπο εσωτερικό κανονισμό. Ο στόχος της ανατροπής και της κατάργησης του νόμου προϋποθέτει την κεντρική πάλη και συνολική αναμέτρηση, το μαζικό πολιτικό εκβιασμό του κινήματος. Για εμάς κάθε προσπάθεια επιμέρους μπλοκαρίσματος της εφαρμογής του νόμου υποτάσσεται στην πάλη για τη συνολική ανατροπή του, που είναι και η μόνη που μπορεί να απαντήσει στην υλοποίηση του νόμου. Το φοιτητικό κίνημα δεν μπορεί να εγκλωβιστεί στη διαχείριση της εφαρμογής του αλλά σε κάθε περίπτωση να επιδιώκει την κεντρικοποίηση της μάχης από τη σκοπιά της συνολικής απόρριψης και καταδίκης του νόμου.
Απαντάμε με φοιτητικό κίνημα αντικυβερνητικό και αντί – ΕΕ. Η ΕΕ όχι μόνο διαμορφώνει το πλαίσιο της αντί – εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης με τις αποφάσεις της Μπολόνια και της Λισσαβόνας αλλά έχει και ενεργητικό ρόλο στην προώθηση τους για τη δημιουργία του ΚΕΧΑΕ. Με βασικές κατευθύνσεις τους κύκλους σπουδών, το ECTS και τα επίπεδα επαγγελματικών προσόντων, τη διάρθρωση των σπουδών με βάση τα «μαθησιακά αποτελέσματα» οπού η γνώση μετριέται και αξιολογείται βάσει της ανταποδοτικότητας της στην αγορά, την ευελιξία και την κατάρτιση, η ΕΕ θέτει τα θεμέλια της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης, ενισχύει το ρόλο της κυβέρνησης. Eίναι λάθος αντιλήψεις που βλέπουν την ΕΕ σαν το διευθυντήριο των Βρυξελλών και τις κατευθύνσεις της σαν κάτι «εξωτερικά επιβαλλόμενο». Η συμμετοχή της Ελλάδας στην ΕΕ αποτελεί κεντρική επιλογή του ελληνικού κεφαλαίου και οι κατευθύνσεις της εκφράζουν τις συμπυκνωμένες οικονομικές, κοινωνικές και πολιτικές επιλογές του δυτικοευρωπαϊκού κεφαλαίου, μαζί και του ελληνικού. Η συμμετοχή στην ΕΕ και η προώθηση των επιλογών της δεν αδυνατίζει αλλά ενισχύει το ρόλο του ελληνικού κεφαλαίου και της κυβέρνησης. Διαφωνούμε επιπλέον με τις διάφορες θέσεις περί «εκδημοκρατισμού», «μεταρρύθμισης» ή «αλλαγής του συσχετισμού» στην ΕΕ. Δεν υπάρχει «έλλειμμα δημοκρατίας» αλλά ο χαρακτήρας της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης είναι οργανικά αντιδραστικός. Με αυτή την έννοια η ΕΕ δεν μεταρρυθμίζεται, αλλά ανατρέπεται. Το φοιτητικό κίνημα πρέπει να έχει στην προμετωπίδα του το αντικυβερνητικό και αντί – ΕΕ στίγμα, απαιτώντας την απεμπλοκή της χώρας από όλες τις συμφωνίες της ΕΕ για την εκπαίδευση.
Προτάσσοντας την ενότητα της σπουδάζουσας νεολαίας με εργατική προοπτική, τα στρατηγικά της συμφέροντα σε εκπαίδευση και εργασία θέλουμε η πρόταση μας να απευθύνεται σε όλη τη νεολαία, κόντρα στον κατακερματισμό και την πολυδιάσπαση. Οι καθεστωτικές δυνάμεις θα επιδιώξουν γύρω από το ζήτημα των ΚΕΣ να επιβάλλουν συντεχνιακά όρια, που θα μένουν στην υπεράσπιση του κάθε κλάδου, χωρίς να αναμετριούνται και να αμφισβητούν την ουσία της εκπαιδευτικής πολιτικής και αναπαράγοντας το εμφύλιο στη νεολαία. Ωστόσο απέναντι στην ταξική και επιχειρηματική εκπαίδευση, στην χωρίς όρια εκμετάλλευση της νέας εργατικής βάρδιας μπορεί να απαντήσει με προοπτική νίκης μόνο ένα κίνημα που θα υπερασπίζεται τα σύγχρονα μορφωτικά, εργασιακά και δημοκρατικά δικαιώματα για τη σπουδάζουσα, μαθητική και εργαζόμενη νεολαία. Ειδικά για το χώρο της εκπαίδευσης, επιδιώκουμε το πολιτικό και κινηματικό συντονισμό με τους εκπαιδευτικούς της α/βάθμιας και β/βάθμιας, με όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης και τους μαθητές, για την ανατροπή της αντιδραστικής αντί- εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης μέσα από ένα συντονισμένο, μαχητικό και αντικυβερνητικό πανεκπαιδευτικό αγώνα. Σε αυτήν την κατεύθυνση, προσπαθούμε να επεξεργαστούμε και να καταθέσουμε σχέδιο πολιτικής και αγωνιστικής κλιμάκωσης μετά το Πολυτεχνείο, μαζικής νεολαιίστικης αναμέτρησης με την πολιτική κυβέρνησης-ΕΕ-κεφαλαίου και ειδικής συμβολής της ΕΑΑΚ και του αγωνιζόμενου δυναμικού σε αυτό.
Στο πανελλαδικό διήμερο της ΕΑΑΚ η πρόταση μας για το κίνημα πρέπει να συμπληρώνεται μένει μισή χωρίς από την πρόταση μας για την αριστερά και τον αντικαπιταλιστικό πόλο. Σε μία περίοδο που το αντικαπιταλιστικό δυναμικό διευρύνεται, βαθαίνουν οι τάσεις αμφισβήτησης ειδικά στη νεολαία, που απαιτούνται συνολικότερες απαντήσεις από την αριστερά, η βαθύτερη πολιτική συγκρότηση και ενοποίηση της αντικαπιταλιστικής και επαναστατικής αριστεράς είναι αναγκαία για το ρόλο που μπορεί να παίξει στις πολιτικές εξελίξεις και στο κίνημα. Η φυσιογνωμία της αριστεράς και τα βήματα για τον πόλο είναι ακόμα πιο επιτακτικά σε αυτές τις συνθήκες και ειδικά για το διήμερο που μπορεί να αποτελεί μία μάχιμη συνέλευση του αντικαπιταλιστικού δυναμικού της ΕΑΑΚ. Η ρεφορμιστική αριστερά δείχνει τα όρια και τις ανεπάρκειες της. Το ΚΚΕ αδυνατεί να χαράξει ένα πολιτικό σχέδιο αναμέτρησης και ανατροπής της επίθεσης. Εμμένει σε όλα εκείνα τα στοιχεία της γραμμής του που τονίζουν την πολιτική του αυτοτέλεια από το σύστημα (διαχωρισμός του ΠΑΜΕ, «κόμματα του ευρώ- μονόδρομου» κλπ), υστερώντας στην τακτική πρόταση του, μη μπορώντας να εκφράσει ένα αντιπαραθετικό σχέδιο από τη ΓΣΕΕ και μεταφέροντας την αλλαγή του συσχετισμού στη «λαϊκή εξουσία» και στην κοινοβουλευτική ενίσχυση του. Διασπά τέλος τις πιο ριζοσπαστικές τάσεις του κινήματος (βλ. φοιτητικό). Ο ΣΥΝ καταθέτει πρόταση εναλλακτικής «αριστερής» διακυβέρνησης, απαντά στην κρίση με ένα νέο κοινωνικό συμβόλαιο που δεν διαφέρει στην ουσία από τις προτάσεις του ΠΑΣΟΚ για επαναφορά του κράτους πρόνοιας και ένα πιο «φιλολαϊκό» μοντέλο διαχείρισης. Εντείνει την αντικυβερνητική ρητορεία αποσυνδέοντας την ήττα της κυβέρνησης από την αντικαπιταλιστική ανατροπή και θέτοντας την με εκλογικούς όρους.
Για εμάς η συγκρότηση της αντικαπιταλιστικής αριστεράς σε 3ο διακριτό, πολιτικά ανεξάρτητο και αυτοτελή πόλο είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την πορεία και την προοπτική του εργατικού και νεολαιίστικου κινήματος. Με κριτήριο το αναγκαίο πολιτικό περιεχόμενο για την αντεπίθεση και νικηφόρα πορεία του κινήματος, για την ανατροπή της αντεργατικής επίθεσης. Με κριτήριο την ενότητα που αναδεικνύει τις ανάγκες των εργαζομένων και της νεολαίας και των αγώνων τους και επιχειρεί να υπερβαίνει τις μικροτακτικές τεχνητών διαχωρισμών ή της ενωτικής δημαγωγίας. Ένα τέτοιο ενωτικό πολιτικό περιεχόμενο η αντικαπιταλιστική αριστερά πρέπει να εκφράσει στο κίνημα αλλά και στις πολιτικές μάχες που είναι μπροστά μας. Σε αυτό το πλαίσιο, η μάχη των επόμενων ευρωεκλογών είναι κόμβος όπου θα μετρηθεί η πρόταση μας και εντάσσεται στο συνολικό πολιτικό σχέδιο του ΝΑΡ: «Μπροστά μας δεν τίθεται απλώς η επιδίωξη μιας εκλογικής «σταθερότητας» ή «αντοχής» κάτω από τις πολυποίκιλες, μεγάλες πιέσεις και δυσκολίες. Στόχος μας είναι η ευρύτερη πολιτική συσπείρωση πρωτοπόρων δυνάμεων, ώστε με την παρέμβαση μας στη μάχη των ευρωεκλογών, να ενισχυθούν οι δυνατότητες για τον πόλο της επαναστατικής αντικαπιταλιστικής αριστεράς, με κατεύθυνση ανατροπής της επίθεσης και στοιχεία κομμουνιστικής επαναθεμελίωσης», «το ζητούμενο μίας ενωτικής αντικαπιταλιστικής εκλογικής καθόδου θα κριθεί, κυρίως, στο κατά πόσο η πολιτική κατεύθυνση και η προγραμματική βάση της θα κινείται ουσιαστικά και θα συμβάλλει πρακτικά σε μία ενιαία λογική και σε ένα πολιτικό σχέδιο νικηφόρων αγώνων, με ένα ανασυγκροτημένο εργατικό κίνημα, με προώθηση του πόλου της αντικαπιταλιστικής επαναστατικής αριστεράς».
ΓΙΑ ΤΗ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ ΤΟΥ ΔΙΗΜΕΡΟΥ:
Οι διαδικασίες της ΕΑΑΚ τα τελευταία χρόνια παρουσιάζουν σημαντικά προβλήματα που αφορούν τη συζήτηση, την κατάληξη και απόφαση τους, την πραγματική εμπλοκή των σχημάτων και του δυναμικού της ΕΑΑΚ σε αυτές. Με αυτή την έννοια επιδιώκουμε στο επόμενο διήμερο να γίνουν βήματα σε σχέση με τη διαδικασία και τη συζήτηση που θα ενισχύουν την πολιτική ενοποίηση της πτέρυγας ενόψει και των σημαντικών μαχών που έχουμε μπροστά μας στο φοιτητικό κίνημα. Αντιμετωπίζουμε το ζήτημα της διαδικασίας όχι με όρους οργανωτικούς αλλά σαν βαθιά πολιτικό καθώς η φυσιογνωμία, η πολιτική γραμμή, το περιεχόμενο και η κατεύθυνση της ΕΑΑΚ καθορίζονται και από το πώς συζητάει και αποφασίζει στις κεντρικές της διαδικασίες. Είναι απαραίτητη η τομή στις διαδικασίες της ΕΑΑΚ όχι μόνο για το ρόλο που θα έχει στο φοιτητικό κίνημα αλλά και γιατί μία τέτοια τομή απαιτείται στις νέες συνθήκες: η ΕΑΑΚ τα τελευταία χρόνια έχει μαζικοποιηθεί εξαιρετικά μετρώντας πάνω από 100 σχήματα πανελλαδικά και εκατοντάδες αγωνιστές. Η συζήτηση στο εσωτερικό της έχει πολιτικοποιηθεί, καθώς διευρύνονται οι αναζητήσεις του αντικαπιταλιστικού δυναμικού μετά από 2 χρόνια παρατεταμένων αγώνων. Επιπλέον, ο καθοριστικός ρόλος των σχημάτων έχει υποβαθμιστεί καθηλώνοντας σε πολλές περιπτώσεις τα σχήματα στους κοινωνικού χώρους χωρίς πραγματική συμβολή στις κεντρικές και αποφασιστικές διαδικασίες της ΕΑΑΚ. Το θέμα άρα της διαδικασίας δεν μπορεί μόνο να αντιμετωπιστεί με οργανωτικά μέτρα αλλά απαιτεί πολιτικές πρωτοβουλίες με κριτήριο τη φυσιογνωμία της ΕΑΑΚ και της αντικαπιταλιστικής αριστεράς, τη λειτουργία και τη συγκρότηση της.
Κριτήρια για την πρόταση μας στη διαδικασία του διημέρου είναι:
2.3 Για το μαθητικό
Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές 400 σχολεία βρίσκονται υπό κατάληψη πανελλαδικά, ενώ πλήθος ακόμα ετοιμάζεται να μπει στο χορό των κινητοποιήσεων την επόμενη βδομάδα. Η συσσωρευμένη πίεση που βιώνουν οι μαθητές, η έλλειψη του ελεύθερου χρόνου, τα εφτάωρα στο σχολείο και τα τετράωρο στα φροντιστήρια εύκολα μετασχηματίζονται και εκδηλώνονται σε ένα αυθόρμητο «δεν πάει άλλο »!
Η βάση του 10 συνέχισε με επιτυχία και φέτος το έργο της που είναι η ένταση των ταξικών φραγμών στην εκπαίδευση. Ο μαθητής πληρώνει την χρεοκοπία του συστήματος εισαγωγής στην τριτοβάθμια, αλλά και την πρόθεση της κυβέρνησης να πεταχτούν ολοένα και μεγαλύτερα κομμάτια μαθητών στα ΚΕΣ-ΟΑΕΔ-ΙΕΚ και γενικότερα σε όλους τους μηχανισμούς κατάρτισης.
Τα ΕΠΑΛ- ΕΠΑΣ είναι χώρος υποδοχής των "αδύναμων" μαθητών σε επιδόσεις, αλλά και σε οικονομικούς πόρους. Ευαγγελίζονται την επαγγελματική εκπαίδευση και επί της ουσίας προετοιμάζουν τον πιο ευέλικτο-κακοπληρωμένο-χωρίς δικαιώματα-απασχολήσιμο νέο εργαζόμενο της εποχής. Πιο συγκεκριμένα, παράγουν αποφοίτους οι οποίοι έχουν αποσπασματικές και ανολοκλήρωτες γνώσεις σε τεχνικούς τομείς, χωρίς να τους εξασφαλίζεται κανένα επαγγελματικό ή εργασιακό δικαίωμα. Πρόκειται για μορφή πλήρους εκμετάλλευσης εφήβων που δεν μπορούν να τελειώσουν το κοστοβόρο ενιαίο λύκειο και στοιβάζονται σε αυτά τα σχολεία. Πολλές φορές το πρόγραμμα σπουδών περιλαμβάνει απλήρωτη πρακτική άσκηση στο τομέα του μαθητή, νόμιμη δηλαδή παιδική εργασία. Αξίζει να σημειωθεί ότι οι απόφοιτοι ΕΠΑΣ δεν θεωρούνται κάτοχοι απολυτηρίου λυκείου, αλλά κάτοχοι πιστοποιητικού μαθητείας πάνω σε έναν εξειδικευμένο και αποσπασματικό τομέα.
Κάτω από αυτή την πίεση πρωτοπόρα και μη κομμάτια της μαθητικής νεολαίας κλείνουν τα σχολεία τους για να διαμαρτυρηθούν. Το αυθόρμητο στις σημερινές καταλήψεις υπερισχύει του συνειδητού, πράγμα όμως το οποίο δεν πρέπει να είναι κατακριτέο από την πλευρά μας. Αντιθέτως, πρέπει να διερευνήσουμε τις δυνατότητες για επικοινωνία με αυτά τα κομμάτια με αυτές τις πρωτόλειες μορφές νεολαιίστικης αμφισβήτησης και αγωνιστικής διάθεσης, για πραγματική συμβολή στη σύνδεσή τους με ένα ευρύτερο ρεύμα πολιτικού νεολαιίστικου αγώνα σύγκρουσης με την κυρίαρχη πολιτική, με τον πολιτικό στόχο ανατροπής της αντεργατικής επίθεσης και πάλης για την ανατροπή και συμπόρευσης μαζί τους.
Σε κινηματικό επίπεδο η λογική της ανάθεσης σε ένα μαθητικό συντονιστικό- φάντασμα που βγάζει η ΚΝΕ μια φορά το χρόνο σα λαγό από το καπέλο για λόγους εξυπηρέτησης μικροκομματικών συμφερόντων, θα πρέπει να πολεμηθεί από τα μέλη μας. Στη συγκυρία πάντως τόσο η ΚΝΕ, όσο και η νεολαία ΣΥΝ δεν επιδιώκουν τις κινητοποιήσεις, αλλά τις παρακολουθούν. Άλλωστε, με βάση την πολιτική τους θέση που επί της ουσίας αρνείται τη δυνατότητα του νεολαιίστικου και εργατικού κινήματος να σπάσει πλευρές της πολιτικής κυβέρνησης-ΕΕ-κεφαλαίου.
Από την πλευρά μας, ως ν.Κ.Α θα πρέπει να υπερασπιστούμε τις αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες και συνελεύσεις στα σχολεία και τον μεταξύ τους τοπικό και πανελλαδικό συντονισμό στη βάση των αποφάσεων τους. Η δημιουργία μαθητικών σχημάτων και πρωτοβουλιών θα βοηθήσει στην κινητοποίηση των πρωτοπόρων δυνάμεων μέσα στα σχολεία και τη συσπείρωση ενός ευρύτερου δυναμικού.
Ως βασικές αιχμές και αιτήματα θα πρέπει να προβάλλουμε την κατάργηση της βάσης του 10, το άρθρο 16, την μη αναγνώριση των ΚΕΣ, την υποχρεωτική στράτευση στα 18, κατάργηση ΕΠΑΛ-ΕΠΑΣ- ενιαίο 12χρονο σχολείο και ελεύθερη πρόσβαση σε όλες τις βαθμίδες χωρίς ταξικούς και εξεταστικούς φραγμούς, μείωση των ωρών διδασκαλίας. Σε σχολεία που τίθεται ζήτημα με το κτηριακό και την υλικοτεχνική υποδομή πρέπει να προσαρμόζουμε τα αιτήματα μας και να προβάλουμε και αυτά ως συνδέουμε αυτά τα «οικονομικά» αιτήματα με τη συνολική αμφισβήτηση της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης και της ταξικότητας της εκπαίδευσης. Αυτή η αιτηματολογία πατάει σε αναζητήσεις που έχουν οι ίδιοι οι μαθητές και είναι ένα διεκδικητικό πλαίσιο που πρέπει να μπαίνει από πλευράς μας σε συνδυασμό με επιμέρους ζητήματα για την ανάπτυξη αγώνων και στο χώρο των σχολείων.
Η λογική που διέπει το χώρο της εκπαίδευσης είναι ενιαία. Κύριος στόχος είναι η προετοιμασία του πιο ευέλικτου- φτηνού- επανακαταρτίσιμου εργατικού δυναμικού, τη διαμόρφωση και παγίωση της γενιάς των 700ευρώ. Το μαθητικό κίνημα πρέπει επιτέλους να συμπορευθεί και να ενοποιηθεί στη βάση των υλικών συμφερόντων με το φοιτητικό και το εργατικό και από κοινού να δώσουν τη μάχη έναντι στην επίθεση στα νεολαιίστικα και εργατικά δικαιώματα.
Σε πιο πρακτικό επίπεδο, κυκλοφορεί πολιτική αφίσα νΚΑ μαθητών, όπου θα λειτουργήσει ενισχυτικά με κίνημα πολιτικά ζητήματα και αιχμές, όπως την κατάργηση του νόμου πλαισίου, βάση του 10, ενιαίο 12χρονο χωρίς ταξικούς και οικονομικούς φραγμούς, ελεύθερη πρόσβαση, υποχρεωτική στράτευση στα 18, πανεκπαιδευτικό κίνημα με συνελεύσεις-καταλήψεις-διαδηλώσεις μέχρι την τελική νίκη. Η αφίσα συνοδεύεται από κεντρικό πανελλαδικό κείμενο, που θα προσπαθεί να βάλει τη λογική μας για το σχολείο και το κίνημα.
Με αυτό το υλικό προχωράμε σε πανελλαδική καμπάνια στα σχολεία, με δέσμευση στήριξης αυτής της προσπάθειας από κόσμο της σπουδάζουσας και τα μέλη του εργατικού που δρουν στις γειτονιές. Στόχος για τη φετινή χρονιά θα πρέπει να είναι η συστηματικότερη παρέμβαση της ν.Κ.Α στα σχολεία, ώστε η περσινή προσπάθεια να μην μείνει ανολοκλήρωτη και να μετρήσουμε άμεσα αποτελέσματα.
Κυκλοφορεί επίσης κάλεσμα της ν.Κ.Α μαθητών για την πορεία της πανεργατικής απεργίας. Τις επόμενες μέρες θα υπάρξει κείμενο για την παρέμβαση μας στις παρελάσεις συνδεδεμένο με το ζήτημα της στράτευσης στα 18 και τρικάκι με το ίδιο περιεχόμενο.
Προς τον εορτασμό και κατά τη διάρκεια του εορτασμού του Πολυτεχνείου πρέπει να μπει στόχος το κείμενο- κάλεσμα της ν.Κ.Α να κυκλοφορήσει στα σχολεία και να προσπαθήσουμε ανάλογα με την πόλη να καλέσουμε σε κάποια εκδήλωση, κινητοποίηση ή οτιδήποτε εκτιμούμε ανά πόλη μαθητικές εκδηλώσεις-συσκέψεις εξειδικεύοντας ανά πόλη και καλώντας, στο βαθμό που μας αντιστοιχεί με βάση τις δυνάμεις μας, το πιο «ανήσυχο» δυναμικό των σχολείων να έρθει σε επαφή με και να τοποθετηθεί για την πρότασή μας για το νεολαιίστικο κίνημα την επόμενη περίοδο.
2.4 Για την παρέμβασή μας στο στρατό
Για την απάντηση του αστικού μπλοκ εξουσίας στην κρίση με μια νέα βουτιά στην άγρια εκμετάλλευση των εργαζομένων, εντείνονται οι πολεμικές προετοιμασίες, ανοίγει νέος γύρος ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων και εντείνονται οι προληπτικοί και αντιτρομοκρατικοί πόλεμοι. Κυρίως όμως, στους σχεδιασμούς κεφαλαίου και κυβερνήσεων, αναδεικνύονται οι εργαζόμενοι, οι μετανάστες και τα κινήματα ως βασικός εχθρός. Ένας εχθρός, που είναι πια πάντα «εσωτερικός» - είτε στα μητροπολιτικά κέντρα είτε στις καπιταλιστικές στρατιωτικές σταυροφορίες της περιφέρειας.
Αυτό δείχνει ο τελευταίος πόλεμος στον Καύκασο, με τις εκατόμβες των αμάχων. Αυτό δείχνουν οι γενοκτονίες των κατοχικών στρατευμάτων σε Ιράκ και Αφγανιστάν. Αυτό δείχνουν οι κατευθύνσεις του νέου ΝΑΤΟ, η ταχύτατη συγκρότηση και οι πρωτοβουλίες του ευρωστρατού, η εσωτερική καταστολή.
Ο Μπερλουσκόνι βγάζει μισθοφόρους να περιπολούν στις μεγάλες πόλεις της Ιταλίας για την επιβολή τάξης και ασφάλειας. Ο Σαρκοζί αυξάνει τη δύναμη των Γάλλων επαγγελματιών στρατιωτών στο Αφγανιστάν, παρά τις αντιδράσεις. Το ίδιο κάνει και η Μέρκελ στη Γερμανία. Στην Ελλάδα, της ΕΛΔΥΚ και των επεμβάσεων με ΕΠ.ΟΠ και στελέχη σε 15 χώρες, έγινε πρόσφατα άσκηση του ευρωστρατού, υπό την καθοδήγηση των ελληνικών μονάδων, για την καταστολή διαδηλωτών με πανό «EU GO HOME», οι δυνάμεις στο Κόσσοβο επανδρώνουν λόχους καταστολής διαδηλωτών και τα ΥΑΤ εκπαιδεύονται στα χημικά στο κέντρο εκπαίδευσης τεθωρακισμένων του Αυλώνα.
Απόφαση του υφυπουργού εσωτερικών σε θέματα δημόσιας τάξης Χηνοφώτη εγκαινιάζει την στρατιωτική εκπαίδευση στον Αυλώνα και τη Θήβα (πυροβολικό) των σπουδαστών στις αστυνομικές τριτοβάθμιες σχολές. Όλα αυτά επικαθορίζονται από ένα ασφυκτικό πλαίσιο εισβολής του στρατού στην κοινωνία και υποταγής των κοινωνικών αναγκών στο μιλιταρισμό και την στρατιωτικοποιημένη καταστολή (σχέδια για υποχρεωτική στράτευση στα 19, μαζική πρόσληψη νέων ΕΠ.ΟΠ, φορολογική αφαίμαξη για εξοπλισμούς 25 δις ευρώ).
Υπό αυτές τις συνθήκες, είναι κρίσιμη η λήψη πρωτοβουλιών της νΚΑ και του ΝΑΡ στα ζητήματα του πολέμου και του στρατού, η ένταξή τους με αντικαπιταλιστική προοπτική στο περιεχόμενο των μαζικών εργατικών, φοιτητικών και μαθητικών αγώνων της επόμενης περιόδου. Είναι αναγκαία από τώρα η επεξεργασία ενός πολιτικού σχεδιασμού για τα εξήντα χρόνια του ΝΑΤΟ τον Απρίλη του 2009 και ενός προγράμματος δράσεων (πχ εβδομάδα δράσης ενάντια σε ΝΑΤΟ και ευρωστρατό, συμμετοχή στη διεθνή διαδήλωση στις Βρυξέλλες με ένα μπλοκ με διακριτό επαναστατικό περιεχόμενο κλπ). Στα πλαίσια αυτά είναι αναγκαία η αναβάθμιση της συμμετοχής της οργάνωσης στις διεργασίες για τη συγκρότηση μιας ευρείας κοινωνικής κίνησης υπεράσπισης της δράσης μέσα κι έξω από το στρατό (νέο ραντεβού στο πολυτεχνείο στις 4 Νοέμβρη), ο εμπλουτισμός των αναλύσεων και της συζήτησης της «ομάδας πολέμου» ΝΑΡ-νΚΑ και η αναβάθμιση της δράσης των μελών μας μέσα στο στρατό.
2.5 Η προσπάθεια συμπύκνωσης της πολιτικής μας γραμμής και των πρωτοβουλιών μας στον εορτασμό του Πολυτεχνείου
35 χρόνια μετά την εξέγερση του Νοέμβρη η νεολαία βρίσκεται αντιμέτωπη με την ολομέτωπη επίθεση του σύγχρονου ολοκληρωτικού καπιταλισμού. Από την λεηλασία των μορφωτικών κι εργασιακών δικαιωμάτων της νέας γενιάς μέχρι την αυταρχική θωράκιση του κράτους, την τρομοκρατία, την αστυνόμευση και τη διαρκή πολεμική απειλή, το κεφάλαιο βρίσκει το στόχο του στο πρόσωπο της εργαζόμενης κοινωνικής πλειοψηφίας. Οι νεκροί της όξυνσης των ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών στον Καύκασο και του συνεχιζόμενου πολέμου σε Ιράκ, Αφγανιστάν και Παλαιστίνη αναδεικνύουν την πιο βάρβαρη όψη της πολιτικής του κέρδους, της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο. Για τις δυνάμεις της νΚΑ ο 3ήμερος εορτασμός αποτελεί εφαλτήριο για την επόμενη μέρα των αγώνων, την πολιτική τους κλιμάκωση, τη συζήτηση για την επαναστατική προοπτική και την οργανωμένη πάλη στο σήμερα.
Η φετινή επέτειος του πολυτεχνείου σημαδεύεται από την διεθνή οικονομική κρίση, την προσπάθεια της αστικής πολιτικής αυτή να ξεπεραστεί σε βάρος των λαών και των εργαζομένων. Η οικονομική κατάσταση, η καταιγίδα των ιδιωτικοποιήσεων, των αντεργατικών κι αντι-εκπαιδευτικών μέτρων της κυβέρνησης της ΝΔ, ακόμα και η συζήτηση για πρόωρες εκλογές συνηγορούν στην δυνατότητα ενός μαζικού τριημέρου εκδηλώσεων, συζητήσεων και πολιτικών πρωτοβουλιών. Σε αυτή την κατεύθυνση σκοπεύουμε να συμβάλλουμε φέτος σε ένα Πολυτεχνείο ζωντανό και μαχητικό, πέρα από τις λογικές του μνημόσυνου και των κομματικών παρελάσεων, που θα στοχεύει στην επόμενη μέρα των εργατικών και νεολαιίστικων αγώνων, στην επόμενη μέρα της αριστεράς της ίδιας, ως φορέα της ανατρεπτικής πολιτικής παρέμβασης και δράσης.
Η λογική μας για το χαρακτήρα του 3ημέρου έως τώρα, σωστά, συνοδευόταν από μια ριζικά διαφορετική αντίληψη για τη διοργάνωσή του. Η πρόταση όμως του Πολυτεχνείου των γενικών συνελεύσεων των φοιτητικών συλλόγων και των πρωτοβάθμιων εργατικών σωματείων δεν δύναται να προχωρήσει στο βαθμό, που και λόγω των οργανωτικών ορίων που η ίδια η πραγματικότητα θέτει, η πρόταση αυτή παραμένει εσωτερική συζήτηση των φοιτητικών αμφιθεάτρων. Με αυτή την έννοια, πατώντας στο κεκτημένο της εξωστρεφούς κινητοποίησης, οφείλουμε να την αναβαθμίσουμε. Στοιχεία μιας τέτοιας αναβάθμισης μπορούν να αποτελέσουν η διοργάνωση της πρωτοβουλίας των φοιτητικών συλλόγων από κοινού με εργατικά σωματεία και συλλογικότητες, η εμφάνιση μιας κοινής έκφρασης μέσα στον ίδιο τον εορτασμό. Θέλουμε ένα πολυτεχνείο και μια κινητοποίηση που να έχει εργατικό χαρακτήρα και προσανατολισμό, να πατά στο κοινωνικό ζήτημα όπως αυτό γίνεται αντιληπτό σε κάθε τμήμα της νεολαίας. Επιδιώκουμε να εμφανιστεί πολιτικά η πρόταση της νεολαιίστικης αντεπίθεσης και της μαχητικής εργατικής αντιπολίτευσης.
Μακριά από τις «εναλλακτικές» κυβερνητικές προτάσεις, τα αντι-νεοφιλελεύθερα σενάρια διαχείρισης της κρίσης και τις υπερφίαλες εκτιμήσεις κατάρρευσης του πολιτικού συστήματος η νΚΑ οφείλει να πρεσβεύσει την γραμμή της αντιπαράθεσης με το ίδιο το πολιτικό σύστημα. Το σύνθημα «την κρίση να πληρώσει το κεφάλαιο», δεν αρκεί από μόνο του, για να εκφράσει μια πολιτική γραμμή απόκρουσης, ρήξης κι ανατροπής της επίθεσης. Είναι αναγκαίο -όχι μόνο γύρω από το πολυτεχνείο- να καταρτιστεί ένα πλαίσιο αντιπαράθεσης και πάλης που να εμπεριέχει την ανάδειξη της κυρίαρχης πολιτικής ως γενεσιουργό αιτία της, καταδίκης της σύμπλευσης των αστικών πολιτικών «δίπολων» γύρω από τις ενέσεις ρευστού, τον «κρατικό παρεμβατισμό για τους πάνω». Στοίχημα αποτελεί επίσης η σύγκρουση με την «εκλογική αναμονή» ως λύση για τα προβλήματα που η επικαιρότητα αναδεικνύει. Τα γκάλοπ και η διαρκής σκανδαλολογία στοχεύουν στο να σφυρηλατήσουν στις πλατιές μάζες των εργαζόμενων και των νέων μια τέτοιου τύπου συνείδηση, σε βάρος του δυνάμεων του κινήματος και τελικά του ίδιου. Η ανάδειξη του 3ημέρου και της πορείας συγκεκριμένα ως σταθμού της νεολαιίστικης αντεπίθεσης είναι κομβικής σημασίας τόσο για την επιτυχία των εκδηλώσεων όσο και για τα πολιτικά τους παράγωγα, το κίνημα τις επόμενης μέρας την ενίσχυση της οργάνωσης και του μετώπου.
Ιδιαίτερης αναφοράς χρήζουν οι εκδηλώσεις του 3ημέρου. Στοχεύουμε σε εκδηλώσεις και συζητήσεις που θα αξιοποιούν την ιστορική μνήμη όχι σε ένα πλαίσιο των ηρωικών στιγμών που πέρασαν, αλλά της εκκρεμότητας της νίκης των συνθημάτων του ’73 της επικαιρότητας ενός ριζοσπαστικού πολιτικού κινήματος της νεολαίας. Η απεύθυνσή μας οφείλει να συμπεριλάβει όλο το φάσμα της νέας εργατικής βάρδιας: μαθητές, φοιτητές, χώρους κατάρτισης, νέους εργαζόμενους και τη στρατευμένη νεολαία. Με βάση τα παραπάνω αποκτά ιδιαίτερο βάρος η ενίσχυση των εκδηλώσεων, η δημιουργία χώρων υποδοχής και συζήτησης και για κάθε τμήμα ξεχωριστά. Κομβικό ρόλο σε αυτή την προσπάθεια, πέραν των μετωπικών κινήσεων έχει η αυτοτελής εξόρμηση της νΚΑ και του ΝΑΡ πριν και κατά τη διάρκεια του εορτασμού.
Η εμφάνιση της πολιτικής οργάνωσης πρέπει και λόγω των ιδιαίτερων συνθηκών της περιόδου να υπερβεί την «πεπατημένη». Είναι ανάγκη να βγάλουμε τα κεντρικά μας υλικά (αφίσα, προκήρυξη) έγκαιρα, για να χρησιμεύσουν στην καμπάνια ενίσχυσης του εορτασμού, των πολιτικών εκδηλώσεων της πορείας. Η παραπάνω κατεύθυνση να ενισχυθεί από ειδικά κείμενα απεύθυνσης των οργανώσεων (σπουδάζουσα, εργαζόμενοι και μαθητές) με χαρακτήρα αναμέτρησης. Καίριας σημασίας θα είναι η δουλειά μέσα στο Πολυτεχνείο με το ΠΡΙΝ και τις Αναιρέσεις -για τις οποίες θέλουμε να εκδοθεί και ειδικό τεύχος. Η απόφαση του πανελλαδικού σώματος του ΝΑΡ για την Ε.Ε. και την ενωτική πολιτική πρόταση για τον πόλο και τις ευρωεκλογές πρέπει να απασχολήσουν ευρύτερα τον κόσμο του μετώπου και του κινήματος και θα αποτελέσουν βασικό εργαλείο της πολιτικής εξόρμησης της νΚΑ.
3. Η αναγκαία συμβολή της νΚΑ στην προσπάθεια και τη συζήτηση του Πανελλαδικού Σώματος του ΝΑΡ
Η πάλη του εργατικού, λαϊκού και νεολαιίστικου κινήματος κατά της Ευρωπαϊκής Ένωσης αποκτά ακόμη πιο αναβαθμισμένο χαρακτήρα, στα πλαίσια των γενικότερων εξελίξεων εντός του ελληνικού καπιταλισμού, αλλά και διεθνώς, του νέου γύρου της τρομοκρατικής επίθεσης του κεφαλαίου και του ιμπεριαλισμού, των αλλαγών στο περιεχόμενο και τις διαδικασίες της καπιταλιστικής διεθνοποίησης («παγκοσμιοποίησης»), στην ειδική έκφρασή της που είναι οι περιφερειακές ολοκληρώσεις, καθώς και στα άλματα συμμετοχής της Ελλάδας σε αυτές. Στην κυριολεξία, σήμερα, «όποια πέτρα κι αν σηκώσει» το εργατικό και νεολαιίστικο κίνημα, θα βρεθεί αντιμέτωπο με τις ρυθμίσεις, τις οδηγίες, την πολιτική και τη δομή της ΕΕ, με το κατά πολύ ευρύτερο και βαθύτερο πλέγμα των οργανισμών και των συμφωνιών της καπιταλιστικής διεθνοποίησης.
Στη χώρα μας και διεθνώς συσσωρεύονται αλλαγές και διαμορφώνονται τάσεις, τόσο σε κοινωνικό - οικονομικό όσο και στο επίπεδο της ταξικής πάλης, που προδιαγράφουν και προετοιμάζουν μια στρατηγική καμπή των εξελίξεων. Η αντικαπιταλιστική Aριστερά και το ΝΑΡ θα δοκιμαστούν σε μια πορεία κρίσιμων πολιτικών και κοινωνικών αγώνων. Στο πλαίσιο αυτό αντιμετωπίζουμε και τις επερχόμενες ευρωεκλογές, που θα διεξαχθούν το Μάη ή Ιούνη του 2009, ως ιδιαίτερη πλευρά της συνολικής πάλης κατά της ΕΕ, αλλά και της προσπάθειάς μας για τον πόλο της αντικαπιταλιστικής επαναστατικής Αριστεράς. Σε αυτό το πνεύμα, το πανελλαδικό σώμα του ΝΑΡ στις 8-9/11 θα κληθεί να αποφασίσει ένα ενιαίο πολιτικό πλαίσιο, σχέδιο και σκεπτικό που θα καθορίσει την πολιτική μας μέχρι και τις ευρωεκλογές. Πλαίσιο που θα διαβάζει με συγκεκριμένη σκοπιά και συμπεράσματα τις ραγδαίες εξελίξεις στην πολιτική και κοινωνική πάλη, στην καπιταλιστική κρίση, στην αριστερά. Σκεπτικό που θα ενιαιοποιεί τα κριτήρια, την πρόταση και την πρακτική μας, στα κοινωνικά και πολιτικά μέτωπα. Σχέδιο που θα χαράσσει συγκεκριμένα βήματα και κόμβους στο ξεδίπλωμα της πολιτικής μας γραμμής στο εργατικό και νεολαιίστικο κίνημα και θα συγκεκριμενοποιεί την ενωτική πολιτική πρόταση του ΝΑΡ και την εκλογική μας τακτική.
Σε αυτά τα πλαίσια, η συζήτηση των οργάνων και των οργανώσεων της νΚΑ προς το Πανελλαδικό Σώμα φιλοδοξούμε να απλώσει την συζήτηση αυτή στο σύνολο των μελών μας, να τη συνδέσει και να την ενισχύσει με την εμπειρία της πάλης σε χώρους και μέτωπα, να την καταστήσει κόμβο της πολιτικής μας ενοποίησης για το επόμενο διάστημα. Με κριτήριο την αναγκαιότητα μιας συμπαγούς, πειστικής και επεξεργασμένης πολιτικής γραμμής για την περίοδο, την αναγκαιότητα για μάχιμο σχεδιασμό και πολιτικές πρωτοβουλίες στην κατεύθυνση του πόλου, την δυνατότητα για μια αναβαθμισμένη, ως προς την ευρύτητα αλλά και την ποιότητα, νεολαιίστικη αντικαπιταλιστική πολιτική εξόρμηση.
Το ΚΣ της νΚΑ
18/10/2008
