ΣΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ ΔΕΝ ΧΩΡΑΝΕ "ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΑ" ΤΑΓΜΑΤΑ ΕΦΟΔΟΥ

(ΟΤΙ ΕΙΝΑΙ ΩΡΑΙΟ,

ΠΕΘΑΙΝΕΙ ΝΩΡΙΣ?)

...και αφήσαμε τούς εαυτούς μας "ελεύθερους" νά σκλαβωθούν σέ "επαναστατικές

φρασεολογίες" καί δίπλα έφευγε η ζωή.30 χρόνια μετά βλέπω τήν μαυροκόκκινη σημαία νά τήν βουτάνε τά ίδια μας τά χέρια στήν θρησκεία του ολοκληρωτισμού καί τών ταγμάτων εφόδου πού θά βρίσκουν πάντα μπροστά τους τό μίσος καί τήν απαξία κάθε κοινωνίας .Ναί,έχεις δίκιο σύντροφε Νώντα Σκυφτούλη, αλλά έχουμε καί εμείς τήν ευθύνη μας γι' αυτό...βάλαμε καί εμείς τό χέρι μας στό νά πέσει ο αναρχισμός στό

δίχτυ τής "ιδεολογίας" καί τής "ορθότατης αλήθειας",τής εξουσίας δηλαδή πού μπορεί νά έχει διαφορετικό χρώμα αλλά πάντα τήν ίδια ταυτότητα!...τό ζήτημα είναι τώρα άν υπάρχει καιρός όλα αυτά νά αλλάξουν καί τό βασικότερο μέ ποιές κινήσεις θά γίνουν οι ανατροπές στίς αγκυλώσεις καί στίς ιδεοληψίες μας...

στήν κόρη μου Ρεζεντά πού

"έκλεισε" τά 19

στόν γιό μου τόν Ορέστη πού

"έκλεισε" τά 24

στά παιδιά όλων σας

σέ σένα,σέ εσάς τότε,σέ εσάς

τώρα...νά προσέξετε,στό μυαλό

είναι ο στόχος,τό νού σου έεεεε...

"Τρία κλίκ αριστερά" καί στό μέρος τής καρδιάς

κάπου ένα χειμωνιάτικο βράδυ τού 1979 "χτύπησε" γλυκά καί μπήκε η Κατερίνα Γώγου.

Συναντηθήκαμε έξω από τό Πολυτεχνείο καί από εκείνη τήν νύχτα καί γιά πολλά χρόνια περπατήσαμε δίπλα δίπλα σέ κοινούς δρόμους,γιατί αγαπούσαμε καί οι δύο τούς ανθρώπους,τήν ζωή.

Εγώ,ένας νεαρός αναρχικός τότε μέσα στήν αγκαλιά μιάς γενιάς πού ξεκινούσε τήν "έφοδο στόν ουρανό" γιά νά αλλάξει τόν Κόσμο καί εκείνη πού κατέβασε τήν ποίηση στούς δρόμους μέ "τίς σόλες τών αλήτικων παπουτσιών της",σκεπάζοντας όλης τής γής τούς κατατρεγμένους καί απόκληρους πού "στάζουν σάν βρεγμένες εφημερίδες" ανεβοκατεβαίνοντας τήν Πατησίων...

Από τήν άλλη μεριά δυστυχώς τό άδικο τέλος τής Κατερίνας σηματοδοτεί κατά τρόπο τραγικό τό τέλος ενός κύκλου ζωής καί δράσης εκείνης τής γενιάς πού "ανεβαίνοντας γιά τόν ουρανό" παρασύρθηκε από τά αδιέξοδα ρεύματα καί αυτοκαταστράφηκε σέ αρκετές περιπτώσεις,γιατί στήν προσπάθεια νά σώσει καί νά αλλάξει τόν Κόσμο άφησε γυμνή,απροστάτευτη καί ανοργάνωτη τήν αλήθεια του καί "έκαψε όλες τίς ασφάλειες τού εαυτού του" όπως λέει σέ ένα ποίημα του καί ο αυτόχειρας Αλέξης Τραϊανός από τήν Θεσσαλονίκη.

Η Κατερίνα,τά Εξάρχεια,τό κίνημα αμφισβήτησης εκείνης τής εποχής κατά τήν γνώμη μου περάσανε ανεπιστρεπτί γιατί παρά τά πολλά καί σημαντικά λάθη πού συνέβησαν στήν πορεία του,η ευαισθησία,η ποιότητα καί ο ρομαντισμός τών συντρόφων/σσών τού τότε δέν έχουν καμία σχέση μέ τήν σημερινή εικόνα τής αντιεξουσίας πού έχει αμαυρωθεί από τόν αυτοσκοπό τής βίας πού φθάνει νά αντιγράφει σέ συγκεκριμμένα γεγονότα τήν συμπεριφορά εξουσιαστικών καί φασιστικών βάρβαρων μεθόδων!

Τελευταία φορά πού είδα τήν Κατερίνα...ζωντανή ήταν τό 1987 όταν μαζί μέ δύο συντρόφους κάναμε τήν απεργία πείνας στά Προπύλαια γιά νά μήν εκδοθεί στήν Ιταλία ο πολιτικός κρατούμενος Μαουρίτσιο Φολίνι καί από τότε χαθήκαμε καί δέν άκουσα τίποτα γιά εκείνη μέχρι τό άσχημο νέο τής απωλειάς της καί τόν τελευταίο αποχαιρετισμό στήν κηδεία της από εκατοντάδες συντρόφους καί συντρόφισσες από τόν αναρχικό χώρο.

"Τά φιλιά μου" λοιπόν στήν Κατερίνα όπου καί άν αυτή βρίσκεται,μέ τήν ελπίδα οι επόμενες Κατερίνες νά μείνουν μακριά από τήν στείρα απόγνωση καί οργή,τήν απελπισία καί τήν απογοήτευση πού ως ένα σημείο "έκαψε" τά δικά μας όνειρα,τήν δική μας γενιά "πού κουράστηκε καί γύρισε στό σπίτι"!

Γιατί,χρειαζόμαστε ελεύθερες καί ζωντανές Κατερίνες από εδώ καί πέρα!

Στό μυαλό είναι ο στόχος,τό νού σου έεεεεε.....

Παπαδόπουλος Παναγιώτης(Κάϊν)

μεμονωμένο άτομο από τό αναρχικό/αντιεξουσιαστικό κίνημα

24.11.08

....στά ίδια μέρη θά ξαναβρεθούμε

τά χέρια θά περάσουμε στούς ώμους

παλιά τραγούδια γιά νά θυμηθούμε

ονόματα καί βλέμματα καί δρόμους.....

Μιχάλης Γκανάς