Η πρόταση του ΝΑΡ στη συγκέντρωση-συζήτηση στο Σπόρτινγκ
.
Πρός το δυναμικό του αγώνα, της αντικαπιταλιστικής αναζήτησης και πάλης, τις συλλογικότητες και οργανώσεις της αντικαπιταλιστικής και επαναστατικής αριστεράς.
.
ΜΕΤΑ ΤΟ ΣΠΟΡΤΙΝΓΚ ΤΙ;
Η αστική τάξη επιχειρεί να ρίξει τα βάρη της δικιάς της κρίσης στην εργατική τάξη. Αυτό καθορίζει την πολιτική της Ευρωπαϊκής Ένωσης, των ΗΠΑ, των αστικών κυβερνήσεων. Ήδη η κυβέρνηση της ΝΔ, συνεπικουρούμενη από το ΠΑΣΟΚ, παρά τα ψίχουλα προεκλογικής ανάταξης που μοιράζει, κλιμακώνει την πρωτοφανή μπλε και πράσινη λεηλασία των εργατικών δικαιωμάτων και καταστολής του κινήματος. Σε τελική ανάλυση δύο δρόμοι υπάρχουν για την υπέρβαση από την κρίση: Ή το κεφάλαιο θα επιφέρει στην εργατική τάξη μια δραματική ποιοτική χειροτέρευση των όρων εργασίας και αναπαραγωγής, μια σύγχρονη καθολική υποδούλωση στην ολοκληρωτική κερδοφορία ή οι εργαζόμενοι θα πετύχουν να αποκρούσουν και να ανατρέψουν την επίθεση, με το δικό τους επαναστατικό αγώνα, ανοίγοντας το δρόμο για τον κλονισμό της αστικής κυριαρχίας και την αντικαπιταλιστική επανάσταση για την κομμουνιστική απελευθέρωση.
Το δίλημμα, σήμερα, ξανατίθεται επιτακτικά: σοσιαλισμός – κομμουνισμός ή βαρβαρότητα!
Η απάντηση στο δίλημμα αυτό δεν μπορεί να είναι η σιωπή της στάσιμης ή η άρνηση της αφομοιώσιμης Αριστεράς. Ούτε η εύκολη διακηρυκτική επίκληση σε ένα άσφαιρο επαναστατικό χαρτοπόλεμο! Η νέα εποχή απαιτεί μια Αριστερά, που μέσα στις μάχες του σήμερα, δίπλα στην εργαζόμενη πλειοψηφία που αγωνιά και ως ένα βαθμό αγωνίζεται, παλεύει αποφασιστικά ενάντια στην κυρίαρχη πολιτική, αποκρούει ή ανατρέπει πλευρές της, βελτιώνει τη θέση των εργαζομένων, δημιουργεί και αναβαθμίζει τα όργανα εργατικής πολιτικής, όχι για να πει καλά είναι και τα λίγα, αλλά τα θέλουμε όλα για όλους! Πρωτοπόρα στο παρόν του κινήματος, γιατί είναι το μέλλον του.
Μια τέτοια Αριστερά, μαχόμενη και οραματική, εργατική και νεανική, αντικαπιταλιστική και διεθνιστική, διαχωρισμένη από την αστική πολιτική και το ρεφορμισμό αλλά ενωτική απέναντι στους εργαζόμενους και υπέρ της κοινής δράσης όλων των αριστερών δυνάμεων, μετωπικά συσπειρωμένη και αυτοκριτικά σκεπτόμενη, μια άλλη Αριστερά, της επανάστασης και της νέας κομμουνιστικής εφόρμησης, είναι πιο αναγκαία από ποτέ. Μόνο μια τέτοια Αριστερά θα μπορεί να αφουγκραστεί τον αχό του νέου που γεννιέται, να εμπιστευτεί, να εμπνεύσει και να εμπνευστεί από την εξεγερμένη νεολαία, χωρίς να παίζει ούτε τον παιδονόμο, ούτε τον εκπρόσωπο που περιμένει να κάνει ταμείο στην εκλογική κάλπη. Μια τέτοια Αριστερά θα στηρίζει και θα στηρίζεται σε ένα νέο εργατικό κίνημα, στο πολιτικό μαζικό κίνημα για την ανατροπή της επίθεσης, σε μια μαχητική εργατική αντιπολίτευση των δρόμων και της πολιτικής ανατροπής.
Το ΚΚΕ αρνείται το αίτημα αυτό της εποχής μας. Βρέθηκε απέναντι στο πολύμορφο κίνημα του Δεκέμβρη και, για μια ακόμα φορά, σε κρίσιμες στιγμές, αποδείχθηκε ο διαχειριστικός- διαπραγματευτικός του ρόλος στο πλαίσιο του συστήματος και με την κυβέρνηση Καραμανλή, σε πείσμα όσων πραγματικά εμπνέουν τον κόσμο του. Συμβιβασμένο με το παρόν, επιμένει στο παρελθόν του αντεργατικού ανύπαρκτου σοσιαλισμού, ακυρώνοντας –δυσφημώντας το μέλλον του κομμουνισμού, προς όφελος μιας «λαϊκής εξουσίας» εντός του καπιταλισμού.
Ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ συμμετείχε στο κίνημα, το υπεράσπισε στην αρχή από τις χυδαίες επιθέσεις, αλλά γρήγορα αναδιπλώθηκε. Από την πρώτη στιγμή προέβαλε με το αίτημα των εκλογών κοινοβουλευτική διέξοδο, σε μια σαφή προσπάθεια εκλογικής εξαργύρωσης, δεν συνέβαλε στην κλιμάκωση και γενίκευση της πάλης. Δέσμιος της λογικής του «δημοκρατικού σοσιαλισμού», δεν θέτει αντικαπιταλιστικούς και αντιΕΕ στόχους για την αντιμετώπιση της αστικής επίθεσης για την κρίση, παραμένοντας σε μια αλλαγή της νεοφιλελεύθερης διαχείρισης, με ένα άλλο Σύμφωνο Σταθερότητας και ...Κοινωνικής Αλληλεγγύης εντός της ΕΕ του Μάαστριχτ!
Η πολιτική και οι πρακτικές των πολυποίκιλων αναρχικών και αντιεξουσιαστικών ομάδων, που βλέπουν το «δέντρο» της άμεσης απάντησης στο επιμέρους και χάνουν το «δάσος» της συλλογικής εργατικής πολιτικής ανατροπής και γι’ αυτό δρούν συχνά εχθρικά προς το μαζικό κίνημα και φιλικά προς την αδιέξοδη ατομική βία, δεν αποτελούν διέξοδο.
Στην εποχή μας υπάρχουν και γεννιούνται νέες δυνάμεις που μπορούν να αλλάξουν την πορεία των πραγμάτων. Εισέβαλλαν στο προσκήνιο τον Δεκέμβρη, σε όλες τις μεγάλες κινητοποιήσεις των τελευταίων χρόνων. Είναι τα πιο ανήσυχα τμήματα της εργατικής τάξης, η νέα ριζοσπαστικοποίηση, το δυναμικό της αριστερής και κομμουνιστικής αναζήτησης, ο κόσμος της άλλης Αριστεράς, οι πρωτοπόροι αγωνιστές των κινημάτων. Είναι η ώρα, μπροστά στις πρωτοφανέρωτες για τα τελευταία χρόνια δυνατότητες αλλά και τις αδυσώπητες απειλές, να προχωρήσουμε σε μια τολμηρή επαναστατική – εργατική ανασυγκρότηση της άλλης Αριστεράς, με ουσιαστικά βήματα στην πολιτική μετωπική ενοποίηση των μαχόμενων δυνάμεων της πολιτικής και κοινωνικής αντικαπιταλιστικής Αριστεράς. Για μια άλλη και όχι άλλη μία Αριστερά.
Όχι για να ενωθούμε «όπως είμαστε», «μέχρι να περάσει η μπόρα», στη βάση του ελάχιστου κοινού παρανομαστή, αλλά με σκοπό την κατάκτηση ενός συνολικού πολιτικού λόγου, μιας νέας επαναστατικής φυσιογνωμίας. Σ’ αυτή την προσπάθεια δεν έχουν θέση η δορυφοροποίηση γύρω από την επίσημη ρεφορμιστική Αριστερά ή ακόμη χειρότερα στην αστική πολιτική του οριστικά πολιτικά μεταλλαγμένου ΠΑΣΟΚ, οι μικροηγεμονισμοί, η πολιτική ουράς στον αστικοποιημένο συνδικαλισμό, ο σεχταρισμός, η απόσπαση από τις μάζες, ο κομφορισμός. Δύναμη και όπλο μας είναι η αυτοκριτική, η κριτική και ο έλεγχος από τα πρωτοπόρα εργατικά τμήματα.
Όσες αυταπάτες κι αν υπάρχουν τις καίει η φλόγα του Δεκέμβρη και η πυρκαγιά των συγκρούσεων της κρίσης. Ποιος μπορεί να συμπεριλάβει το ΠΑΣΟΚ της αστυνομικής ασφάλειας και της κατάργησης του ασύλου στις «δημοκρατικές αντιδεξιές δυνάμεις»; Ποιος μπορεί να περιμένει ακόμα κάτι από τη ΓΣΕΕ της σιωπής – συνενοχής μπροστά στην καταστολή των εξεγερμένων νέων και στην απόπειρα δολοφονίας της Κούνεβα; Ποιος μπορεί να παλεύει για μικρομεταρρυθμίσεις, όταν 28 δισ. πάνε στις τράπεζες;
Το σύνθημά μας είναι τολμηρή ανασυγκρότηση – προωθητική ενοποίηση!
Δεν είναι φυσικά οι εκλογές που μας συγκινούν, όπως μας κατηγορούν διάφοροι «φίλοι» μας, αλλά οι νέες δυνατότητες της ταξικής πάλης, η ανάγκη να διαμορφωθεί ένας τρίτος ανεξάρτητος πολιτικός πόλος της αντικαπιταλιστικής και επαναστατικής Αριστεράς (όπως σταθερά πρότεινε το ΜΕΡΑ), όπου θα αναπνεύσει η κομμουνιστική επαναθεμελίωση και θα δημιουργηθούν όροι για την ανασύσταση της εργατικής πολιτικής που είναι το μεγάλο έλλειμμα της εποχής μας. Μέσα σε ένα τέτοιο πολύ πιο γόνιμο έδαφος, κάτω από την αποφασιστική παρέμβαση των πρωτοπόρων αγωνιστών του κινήματος, θα συζητηθούν και οι διαφορετικές απόψεις για τα μεγάλα ερωτήματα της θεωρίας και της πολιτικής και μπορεί να γίνει ένα βήμα στον συνολικό πολιτικό – στρατηγικό επανεξοπλισμό της επαναστατικής Αριστεράς.
Με ποιο κεντρικό πολιτικό στόχο; Την αντικαπιταλιστική πάλη για την ανατροπή της αστικής επίθεσης στην εργασία για να βγει το σύστημα από την κρίση, για να πληρώσει το κεφάλαιο και όχι οι εργαζόμενοι, για να πάρουμε πίσω τα κέρδη (την κλεμμένη από τους εργάτες υπεραξία), για να μοιράσουμε τον τεράστιο κοινωνικό πλούτο που δημιουργούμε (αλλάζοντάς τον κιόλας) και όχι τις ζημιές που δημιουργούν, για κατακτήσεις οικονομικές - κοινωνικές - πολιτικές, με όπλο τον επαναστατικό αγώνα. Για τον κλονισμό της αστικής κυριαρχίας και την αντικαπιταλιστική επανάσταση.
Η αντικαπιταλιστική Αριστερά μπορεί και πρέπει να προβάλει ένα ενιαίο – συνεκτικό αναγκαίο πολιτικό περιεχόμενο παρέμβασης και πάλης:
α. Ήττα και ανατροπή της κυβέρνησης Καραμανλή και του αντιλαϊκού δικομματισμού. Αποκάλυψη και καταδίκη της σοσιαλφιλελεύθερης πολιτικής του ΠΑΣΟΚ και κάθε αντίληψης μετωπικής πολιτικής απεύθυνσης ή υποστήριξης στο ΠΑΣΟΚ στο όνομα του αντιδεξιού αγώνα. Ριζική αντίθεση σε κάθε είδους κεντροαριστερές κυβερνήσεις και συνεργασίες και με τα νεο-σοσιαλδημοκρατικά σχέδια τμημάτων των ΠΑΣΟΚ και ΣΥΝ. Η ανάδειξη της αντικαπιταλιστικής πλατφόρμας, σε αυτοτέλεια και διάκριση με το «αντινεοφιλελεύθερο» και «αντιμονοπωλιακό» περιεχόμενο των ΣΥΝ και ΚΚΕ, αποτελεί αναγκαία προϋπόθεση για να μπορεί η αντικαπιταλιστική Αριστερά να συμβάλει σε μια νέα ταξική αγωνιστική ενότητα και στην κοινή δράση της Αριστεράς μέσα στο μαζικό κίνημα.
β.- Συνολική σύγκρουση με την καπιταλιστική «παγκοσμιοποίηση» και τον ιμπεριαλισμό, με την ΕΕ και τις καπιταλιστικές ολοκληρώσεις, τους πολέμους και τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις, τους παγκόσμιους οργανισμούς του κεφαλαίου (ΝΑΤΟ, ΠΟΕ, ΔΝΤ κ.τ.λ.). Ανυπακοή και απειθαρχία στις ευρωπαϊκές οδηγίες. Καμιά συμμετοχή στους κατασταλτικούς και στρατιωτικούς μηχανισμούς της. Αντικαπιταλιστική αποδέσμευση από την ΕΕ, ανατροπή και διάλυσή της από τη σκοπιά μιας νέας εργατικής διεθνοποίησης στην Ευρώπη και τον κόσμο.
γ.- Ριζική ταξική ανασυγκρότηση του εργατικού και μαζικού κινήματος στο περιεχόμενο, τις μορφές πάλης και τις δομές συγκρότησης του σε διάκριση και αντιπαράθεση πρώτα απ’ όλα με τον γραφειοκρατικό, αστικοποιημένο και υποταγμένο συνδικαλισμό της ΓΣΕΕ. Υπέρβαση της λογικής του ΠΑΜΕ, που αρνείται στην ουσία τον πολιτικό αγώνα του εργατικού κινήματος για την ανατροπή της επίθεσης και επιμένει στον οργανωτικό έλεγχο, που κατακερματίζει τις αγωνιζόμενες δυνάμεις. Ανεξάρτητος ταξικός συντονισμός σωματείων και πρωτοβουλιών βάσης για την ανάπτυξη αγώνων και πέρα από το ημερολόγιο της ΓΣΕΕ. Καταγγελία της σύμβασης ΓΣΕΕ-ΣΕΒ τώρα. Νέα αγωνιστική ταξική ενότητα για να αποφασιστικούς και νικηφόρους αγώνες. Βήματα στην αυτοτελή συγκρότηση αντικαπιταλιστικής πτέρυγας και σχημάτων. Προώθηση μιας άλλης συγκρότησης και εργατικής δημοκρατικής λειτουργίας του συνδικαλιστικού κινήματος, αντί της σημερινής ανάθεσης. Διαδικασίες βάσης – γενικές συνελεύσεις αντί της γραφειοκρατικής εκπροσώπησης. Πάλη με αιτήματα που συνδυάζουν την υπεράσπιση δικαιωμάτων με την αμφισβήτηση του συστήματος της εκμετάλλευσης.
δ.- Τσάκισμα της αστικής επίθεσης στις λαϊκές ελευθερίες. Ρήγματα στον αστικό κοινοβουλευτικό ολοκληρωτισμό, την αυταρχική δικαιοσύνη, τη «δικτατορία» των ΜΜΕ και την «εικονική δημοκρατία». Για την απόκρουση της ασκούμενης γενικότερα αστικής πολιτικής βίας και τρομοκρατίας. Για την απόκρουση μέτρων κρατικού αυταρχισμού, για την κατάργηση αυταρχικών, ελευθεροκτόνων και αντιαπεργιακών ρυθμίσεων και θεσμών.
ε.- Μέτωπο κατά του εθνικισμού και του ρατσισμού, κατά του σκοταδισμού, του «ανορθολογισμού» της θρησκευτικής παραζάλης, της πολιτισμικής ισοπέδωσης και των κυρίαρχων νεοσυντηρητικών δογμάτων.
στ.- Έκφραση στο σήμερα και προβολή του επαναστατικού δρόμου, της σύγχρονης σοσιαλιστικής-κομμουνιστικής επανεξόρμησης για τη δημιουργία ενός ρεύματος αντικαπιταλιστικής επαναστατικής χειραφέτησης.
Ένα τέτοιο αναγκαίο και ικανό πολιτικό περιεχόμενο πρέπει να συνδιαμορφωθεί από όλες τις δυνάμεις και τους αγωνιστές που θα συμμετέχουν στο εγχείρημα. Σαν ΝΑΡ όμως έχουμε την πεποίθηση ότι χωρίς μια τέτοια φυσιογνωμία και γραμμή στο πολιτικό περιεχόμενο δεν μπορεί να έχει προοπτική και επιτυχία η μετωπική πολιτική συνεργασία, ούτε να πραγματοποιηθούν βήματα για ένα αυτοτελές, πειστικό και νικηφόρο ρεύμα της αντικαπιταλιστικής επαναστατικής Αριστεράς.
ΠΩΣ ΣΥΝΕΧΙΖΟΥΜΕ; ΠΟΥ ΘΑ ΚΡΙΘΕΙ Η ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ;
Η μετωπική πολιτική ενοποίηση δεν μπορεί να είναι ένα πουκάμισο αδειανό, ένα υδροκέφαλο μόρφωμα συνεργασίας αποκλειστικά πολιτικών οργανώσεων, χωρίς να πατά σε όλους τους κοινωνικούς χώρους και τα μέτωπα της ταξικής πάλης. Το σύνθημά μας είναι: πόλος παντού! Οι οργανώσεις και οι αγωνιστές που δεσμεύονται σε αυτή την πορεία πρέπει να συμβάλλουν σε όλους τους χώρους, μέσα από τα ενωτικά σχήματα της αντικαπιταλιστικής ριζοσπαστικής Αριστεράς, χωρίς να τα υποκαθιστούν:
- στο εργατικό κίνημα, για την ενίσχυση, πολιτικοποίηση και τον ανώτερο συντονισμό των εργατικών συσπειρώσεων – σχημάτων – παρεμβάσεων. Για την ενίσχυση αγωνιστικών ριζοσπαστικών πρωτοβουλιών σε όλους τους τόπους δουλειάς, για συνελεύσεις σε σωματεία ή σε χώρους, αγωνιστικές αποφάσεις και δημιουργία επιτροπών αγώνα, για καταγγελία της σύμβασης και της στάσης της ΓΣΕΕ, για νικηφόρες εργατικές κινητοποιήσεις και ανεξάρτητο συντονισμό σωματείων και πρωτοβουλιών βάσης.
- στο φοιτητικό κίνημα, μέσα από την ΕΑΑΚ, για ένα μέτωπο Παιδείας – Εργασίας – Δημοκρατίας. Συνολικά στην εκπαίδευση για την ανατροπή της αντιδραστικής μεταρρύθμισης της ΝΔ, ενάντια στο διάλογο – παρωδία.
- στο μέτωπο κατά της ΕΕ, της καπιταλιστικής «παγκοσμιοποίησης» και της ιμπεριαλιστικής νέας τάξης, με την συγκρότηση Πρωτοβουλίας μετωπικής παρέμβασης των αντικαπιταλιστικών δυνάμεων, με έναρξη καμπάνιας αλληλεγγύης στον παλαιστινιακό λαό.
- στο αντιπολεμικό κίνημα με πρωτοβουλίες για τα 60 χρόνια του ΝΑΤΟ, για να προχωρήσει η πρόταση συντονισμένης μετωπικής παρέμβασης των αντιϊμπεριαλιστικών- αντικαπιταλιστικών τάσεων του αντιπολεμικού κινήματος, σε αυτοτέλεια και κοινή δράση με τις παρεμβάσεις των αστικοποιημένων συνδικάτων και των ρεφορμιστικών δυνάμεων.
- στο μέτωπο για τα δημοκρατικά δικαιώματα και τις ελευθερίες της εποχής μας υποστήριξη της πρωτοβουλίας υπεράσπισης πανεπιστημιακού ασύλου, ανάπτυξη άμεσα κινήματος αλληλεγγύης στους διωκόμενους νέους και εργαζόμενους (ιδιαίτερα στη Λάρισα λόγω «αντιτρομοκρατικού» νόμου), για να μη μείνει κανένας όμηρος του κράτους και της κυβέρνησης. Συζήτηση της ανάγκης δημιουργίας μόνιμης αντικαπιταλιστικής επιτροπής παρέμβασης.
- Στις γειτονιές και στις πόλεις, συμμετοχή και συμβολή στην ανάπτυξη και στον πολιτικό συντονισμό των ανεξάρτητων αριστερών αντικαπιταλιστικών κινήσεων πόλης. Δημιουργία νέων, με συσπείρωση και ανένταχτου μαχητικού δυναμικού, σε ρήξη με τις κινήσεις ΝΔ και ΠΑΣΟΚ και ανεξαρτησία από τα πολιτικά σχέδια του ΚΚΕ, του ΣΥΡΙΖΑ και των οικολόγων του συστήματος.
Η συγκρότηση ενός Βήματος Μετωπικής Πολιτικής Παρέμβασης και Διαλόγου της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς, στο οποίο μπορούν να συμμετέχουν οργανώσεις και κινήσεις, αγωνιστές του κινήματος, μετωπικά σχήματα, περιοδικά, διανοούμενοι, μπορεί να συμβάλλει αποφασιστικά στη μετωπική δράση, στη λογική του πόλου, στην αναθέρμανση της θεωρητικής αναζήτησης, προσελκύοντας και δυνάμεις που δεν δεσμεύονται στη συνολική γραμμή του μετώπου των αντικαπιταλιστικών δυνάμεων.
Σε αυτά τα πλαίσια αντιμετωπίζουμε και την ενωτική πολιτική παρέμβαση της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς στις ευρωεκλογές και σε πιθανές πρόωρες βουλευτικές εκλογές. Με το περιεχόμενο και το σκοπό που περιγράψαμε, προτείνουμε και επιδιώκουμε τη συγκρότηση ενός όσο το δυνατόν πλατύτερου ενωτικού ψηφοδελτίου της αντικαπιταλιστικής, αντιιμπεριαλιστικής και επαναστατικής Αριστεράς. Ενός ψηφοδελτίου που θα έχει το χαρακτήρα πολιτικής - εκλογικής συμπαράταξης πολιτικών οργανώσεων, ομάδων, ρευμάτων και ανένταχτων αγωνιστών με συνεκτικό πρόγραμμα και με ανοικτή την προοπτική συνέχισης. Πρόκειται για βήμα στην κατεύθυνση του πόλου, που βέβαια δεν είναι ακόμα αυτό που θα θέλαμε και οι καιροί επιτάσσουν.
Για το ΝΑΡ και τη νεολαία Κομμουνιστική Απελευθέρωση ζωογόνο και ιδιαίτερα κρίσιμο σημείο είναι το να πάρει την υπόθεση της πολιτικής ενοποίησης της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς στα χέρια του ο κόσμος του αγώνα. Οι πρωτοπόροι που κατέβηκαν στους δρόμους τον Δεκέμβρη, που πρωτοστατούν στις μαχητικές απεργίες (από τους δασκάλους και του ΟΤΑ, μέχρι τους λιμενεργάτες και τις καθαρίστριες), στο ανυπότακτο φοιτητικό κίνημα, στην αντιΕΕ παρέμβαση στα μπλόκα των φτωχών αγροτών, στην αντιιμπεριαλιστική και αντιπολεμική διεθνιστική πάλη, στους αγώνες για το περιβάλλον από τις γειτονιές που ασφυκτιούν μέχρι την Λευκίμμη.
Το μέτωπο της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς δεν μπορεί να αναπνεύσει στην κλεισούρα του παζαριού μεταξύ οργανώσεων, που μετατρέπει τους αγωνιστές και τους εργαζόμενους σε κομπάρσους. Χρειάζεται τους ανοικτούς ορίζοντες συλλογικών διαδικασιών, βασισμένων στην εργατική δημοκρατία και με αμεσοδημοκρατική αντίληψη. Σε αυτή την ιδιαίτερα απαιτητική υπόθεση πρέπει να συμβάλλουν ουσιαστικά οι οργανώσεις.
Γι΄ αυτό προτείνουμε αμέσως μετά το Σπόρτινγκ τη διοργάνωση σε όλη την Ελλάδα, μέσα στον Φλεβάρη, αντικαπιταλιστικών συνελεύσεων και εκδηλώσεων για τη συζήτηση της προοπτικής της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς, την κατάληξη του πολιτικού περιεχομένου και κοινών παρεμβάσεων σε όλα τα μέτωπα, δημιουργία επιτροπών πρωτοβουλίας, καθώς και για την απάντηση του ερωτήματος για την αναγκαιότητα – δυνατότητα της κοινής εκλογικής παρέμβασης. Αποκορύφωμα θα είναι μια πανελλαδική διαδικασία.
Το ΝΑΡ και το ΜΕΡΑ γνωρίζουν ότι στις δυνάμεις που αναφέρονται στην αντικαπιταλιστική Αριστερά υπάρχουν διαφορετικές προσεγγίσεις, συχνά και κρίσιμες διαφωνίες. Δεν θα ξεπεραστούν όλα αυτά μέσα σε μια στιγμή. Δεν παραιτούμαστε από το δικαίωμα της προβολής των ιδιαίτερων απόψεών μας, της κριτικής και αυτοκριτικής. Πιστεύουμε όμως ότι όλα αυτά μπορούν να γίνουν σε ένα καλύτερο περιβάλλον συντροφικής αυτοδέσμευσης στον κοινό σκοπό, σεβασμού της προσφοράς κάθε δύναμης και ελέγχου των απόψεων όλων από το αντικαπιταλιστικό δυναμικό και τον κόσμο του αγώνα.
ΠΟΙΟΙ ΑΝ ΟΧΙ ΕΜΕΙΣ – ΠΟΤΕ ΑΝ ΟΧΙ ΤΩΡΑ
Τις πιο όμορφες μέρες μας δεν τις έχουμε ζήσει ακόμα!
Νέο Αριστερό Ρεύμα –ΝΑΡ
Ιανουάριος 2009
.png)
