1.400 ευρώ επίδομα σε όλους τους ανέργους

ΑΠΑΓΟΡΕΥΣΗ ΑΠΟΛΥΣΕΩΝ
ΑΠΟΛΥΣΕΙΣ; ΔΗΜΕΥΣΗ ΠΕΡΙΟΥΣΙΑΣ!

Κεντρικό ζήτημα στην πάλη ενάντια στην ανεργία και τις απολύσεις είναι η διατήρηση και διεύρυνση των εργατικών δικαιωμάτων, και όχι η "σωτηρία" των συγκεκριμένων επιχειρήσεων και των συγκεκριμένων θέσεων απασχόλησης. Από αυτή τη σκοπιά πρέπει να μπαίνει το "να μην απολυθεί κανείς" ή το "να μην κλείσει η εταιρεία". Με αυτή τη λογική οι εργαζόμενοι δεν πρέπει να συναινούν στην απόλυσή τους και να νομιμοποιούν τις διαδικασίες της. Από αυτήν, επίσης, την οπτική αναδεικνύεται ως κεντρικό το "μένουμε στο χώρο της δουλειάς", δεν αφήνουμε τον εργοδότη να τον χρησιμοποιεί κατά το δοκούν. Τέλος, γι' αυτόν ακριβώς το λόγο είναι κεντρικό το "αγωνιζόμαστε όλοι μαζί και συλλογικά", η αντιπαράθεση με τις ψευδαισθήσεις του ατομικού βολέματος ή με το "αν είμαι πειθαρχική/ός θα τη γλιτώσω".
Κατά τη διάρκεια της πάλης για την αποτροπή των απολύσεων (για να ισχυροποιείται αυτή η πάλη), αλλά και αν, παρ' όλα αυτά, οι απολύσεις δεν αποτραπούν επιβάλλεται να διεκδικηθούν αιτήματα, όπως: αποζημίωση όλων των απολυμένων με βάση την υπαλληλική αποζημίωση (ν. 2112) και όχι το μεροκάματο. Επίδομα ανεργίας ίσο με το προτεινόμενο βασικό μισθό των 1.400 ευρώ για όλους τους ανέργους, χωρίς προϋποθέσεις (παλιοί ή νεοεισερχόμενοι) και για όλο το διάστημα που βρίσκονται στην ανεργία. Δέσμευση των κινητών ή ακίνητων περιουσιακών στοιχείων (προσωπικών ή άλλων εταιρειών) του ιδιοκτήτη της εταιρείας που κλείνει ή απολύει. Απ' αυτά να εξασφαλίζονται (στο βαθμό που είναι εφικτό) οι αποζημιώσεις και τα επιδόματα ανεργίας των απολυμένων. Κατά περίπτωση, να περάσει η επιχείρηση και η περιουσία του εργοδότη στο δημόσιο χωρίς αποζημίωση και με εργατικό έλεγχο (ειδικά αν αυτή δραστηριοποιείται σε κοινωνικά αναγκαίους και κοινωφελείς τομείς).
Παράλληλα, μπορούν και πρέπει να προβληθούν - διεκδικηθούν ορισμένα ευρύτερα αιτήματα που απευθύνονται στην κυβέρνηση, κόντρα στη λογική που συνήθως ακολουθείται και κλείνει τους εργαζόμενους μόνο "στα του οίκου" τους (καθώς, χωρίς και τέτοιους στόχους είναι βέβαιη η ήττα του αγώνα τους), όπως η δημιουργία Ταμείου Ανεργίας, που θα χρηματοδοτείται αποκλειστικά και μόνο από την άμεση φορολόγηση των καπιταλιστών (με παράλληλη κατάργηση όλων των διατάξεων που φορτώνουν το βάρος των επιδομάτων ανεργίας έμμεσα στους μισθωτούς - π.χ. προϋπολογισμός ειδικοί λογαριασμοί, ΛΑΕΚ), η απαγόρευση των απολύσεων με νόμο (και όχι απλώς ένα "όχι στις απολύσεις" ή το "πάγωμα" τους, όπως προτείνουν ΠΑΜΕ και ΓΣΕΕ αντίστοιχα), ο υπολογισμός του χρόνου ανεργίας ως συντάξιμου χρόνου, η πλήρης και δωρεάν ιατροφαρμακευτική κάλυψη των ανέργων, η κατάργηση κάθε λογικής επιδοτήσεων προς τους εργοδότες (για πρόσληψη ανέργων, κατάρτιση, μείωση ή απαλλαγή ασφαλιστικών εισφορών κ.λπ.), οι μαζικές προσλήψεις μόνιμων σε τομείς κοινωφελείς (παιδεία, υγεία, συγκοινωνίες κ.λπ.).
Η πάλη κατά των απολύσεων απαιτεί, ταυτόχρονα, να έρθει στο επίκεντρο των διεκδικήσεων ο στόχος για ριζική μείωση του χρόνου εργασίας και του χρόνου συνταξιοδότησης, για το 35ωρο, πενθήμερο με σταθερή εργασία και πλήρεις αποδοχές, για αύξηση του ελάχιστου χρόνου διακοπών στις 5 βδομάδες, για σύνταξη στα 58 ή στα 30 χρόνια δουλειάς, για κατάργηση των ν. 3377 (για το ωράριο των καταστημάτων) και ν. 3385 (για τη διευθέτηση του χρόνου εργασίας και τις υπερωρίες), της οδηγίας Μπολκενστάιν της ΕΕ, και των πρόσφατων αποφάσεων της για το 65ωρο. Για κατάργηση της μαθητείας ως απλήρωτης εργασίας.
Τέλος, η πάλη κατά των απολύσεων απαιτεί να έρθει στο επίκεντρο η αντίθεση στο πολυπλόκαμο δίχτυ της ελαστικής εργασίας, η απαίτηση για σταθερή δουλειά για όλους και κατάργηση κάθε μορφής και νόμου ελαστικής εργασίας, καθώς και των ιδιωτικών γραφείων ενοικίασης - δουλεμπορίου εργαζομένων.

ΠΡΙΝ 08/02/2009