ΑΜΕΣΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΠΡΟΦΥΛΑΚΙΣΜΕΝΩΝ- ΚΑΜΙΑ ΔΙΩΞΗ ΣΤΟΥΣ ΣΥΛΛΗΦΘΕΝΤΕΣ ΤΗΣ ΕΞΕΓΕΡΣΗΣ

Εκατοντάδες προσαγωγές, 273 συλλήψεις και παραπομπές σε δίκη και 67 προφυλακισμένοι σε όλη την Ελλάδα, είναι ο απολογισμός της κρατικής βίας, με την οποία η κυβέρνηση επιχείρησε να καταστείλει την κοινωνική εξέγερση του Δεκέμβρη. Ο αριθμός των συλληφθέντων περιλαμβάνει δεκάδες μαθητές που συνελήφθησαν και με συνοπτικές διαδικασίες παραπέμφθηκαν να δικαστούν κάποια στιγμή στο μέλλον, μακριά από τα «αδιάκριτα βλέμματα» του μαζικού κινήματος, ενώ κάποιοι απ' αυτούς, κατηγορούνται για κακουργήματα (ιδιαίτερα παιδιά μεταναστών). Περισσότεροι από εκατό μετανάστες συνελήφθησαν, 70 καταδικάσθηκαν και περιμένουν απέλαση, 30 δε από αυτούς είναι ήδη προφυλακισμένοι. Από τις δεκάδες των ενηλίκων που συνελήφθησαν, λίγοι απέφυγαν τις κακουργηματικές κατηγορίες και την προφυλάκιση. Στην πλειοψηφία τους είναι νέοι, ελαστικά εργαζόμενοι, ημιαπασχολούμενοι, άνεργοι και βέβαια φτωχοί. Όλοι, διώκονται με μοναδικό στοιχείο τις καταθέσεις των αστυνομικών που τους συνέλαβαν. Οι αυτόπτες μάρτυρες υπεράσπισης και η απουσία αντικειμενικών στοιχείων, δεν υπήρξαν αρκετά για να πείσουν την «ανεξάρτητη Δικαιοσύνη» να τους αφήσει τουλάχιστον ελεύθερους. Στη Λάρισα, 17 μαθητές διώχθηκαν ποινικά ως τρομοκράτες με εφαρμογή του τρομονόμου και 4 ενήλικες (18-22 ετών) προφυλακίστηκαν...
Στην εξέγερση του Δεκέμβρη, συμμετείχαν μαθητές, φοιτητές, νεολαίοι της επισφαλούς εργασίας, άνεργοι, εργαζόμενοι και μετανάστες. Συμμετείχαν με έναν τρόπο όλες οι γενιές - και όχι η μία γενιά - των 700 ευρώ και των νέων εργασιακών σχέσεων. Οι οποίοι εξέφρασαν συνολική αντίθεση με όλο το πολιτικό σύστημα και τα σύμβολα της εξουσίας του και όχι ενσωμάτωση σε υπαρκτά τμήματά του ή «εναλλακτικές λύσεις» εντός του, απαίτησαν επιθετικά την ανατροπή της κυβέρνησης -και όχι απλά την παραίτηση κάποιων «υπευθύνων»- και κλόνισαν επικίνδυνα το καθεστώς. Απέναντι στην κρατική εξουσία αντέταξαν τις ανοιχτές Συνελεύσεις βάσης, που η αμεσοδημοκρατική λειτουργία τους αποτέλεσε βήμα χειραφέτησης και απελευθέρωσης, τα μεγαλειώδη μαζικά συλλαλητήρια και τις συλλογικές αμεσοδημοκρατικές πρωτοβουλίες παρέμβασης. Ανέδειξαν τη σύνδεση της κρατικής με την εργοδοτική τρομοκρατία, την κατάργηση των πολιτικών ελευθεριών με την κατάργηση των κοινωνικών και εργατικών δικαιωμάτων. Αμφισβήτησαν μαζικά, με συγκρουσιακά μαχητικά χαρακτηριστικά στη δράση, τη σύγχρονη «δημοκρατική ομαλότητα» της εμπορευματοποίησης, της ποινικοποίησης και του ελέγχου κάθε κοινωνικής ανάγκης και δικαιώματος. Για όλους τους παραπάνω λόγους διώκονται οι 273 συλληφθέντες και οι 67 προφυλακισμένοι. Η τιμωρία των οποίων αποτελεί παράλληλα και ένα μήνυμα τρομοκράτησης για όλη την κοινωνία και για όποιον αντιστέκεται.
Μπροστά στους προφανείς κινδύνους, όλες οι καθεστωτικές δυνάμεις και οι κρατικοί μηχανισμοί συνασπίστηκαν για την καταστολή της πρώτης, μετά το ξέσπασμα της διεθνούς οικονομικής κρίσης, εξέγερσης στην Ευρώπη και τη ματαίωση κάθε πιθανότητας συνέχισης και εξέλιξής της. Στο πλευρό τους η διεθνής αντίδραση και τα κράτη της Ε.Ε., που φοβούνται ντόμινο μεγάλων εξεγέρσεων λόγω των οδυνηρών συνεπειών της καπιταλιστικής κρίσης. Η Ευρωπαϊκή Ένωση συνεδρίασε ειδικά και δήλωσε τη στήριξή της στην ελληνική κυβέρνηση - δηλώνοντας επί της ουσίας την πρόθεση για παροχή βοήθειας εάν χρειαστεί. Κράτος, Κυβέρνηση, αστυνομία και «ανεξάρτητη Δικαιοσύνη» αγνόησαν και υπέταξαν ακόμη και τη σύγχρονη αστική νομιμότητα, στη σκοπιμότητα της εξουδετέρωσης της απειλής των εξεγερμένων - στον πόλεμο ενάντια στον εσωτερικό εχθρό. Το ΠΑΣΟΚ ζήτησε από τη Ν.Δ. αποτελεσματικότητα, δίνοντας την αναγκαία πολιτική του στήριξη στην απελευθέρωση μιας πρωτοφανούς καταστολής, με αστυνομικές επιθέσεις για τη διάλυση των διαδηλώσεων, τεράστιο όγκο χημικών και βέβαια αθρόες συλλήψεις και προφυλακίσεις. Η καθεστωτική αριστερά (ΚΚΕ-ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ) στο γνωστό νομιμόφρονα ρόλο της. Το ΚΚΕ αντιμετώπισε εχθρικά την κοινωνική εξέγερση από την πρώτη στιγμή. Ενίσχυσε την κυβερνητική γραμμή περί «κουκουλοφόρων» και «σκοτεινών κέντρων», συκοφαντώντας τους πρωταγωνιστές της - στην ουσία μαθητές, φοιτητές, επισφαλείς εργαζόμενους, μετανάστες- δίνοντας με τη σειρά του το αναγκαίο άλλοθι στην κυβέρνηση για τη βίαιη καταστολή της και με αυτόν τον τρόπο ταυτίστηκε με την καμπάνια μίσους των επιστρατευμένων από το κράτος ΜΜΕ και του ΛΑ.Ο.Σ. Ενώ ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ επέλεξε το διαμεσολαβητικό ρόλο της αφυδάτωσης της εξέγερσης, ζητώντας εκλογές και «εκδημοκρατισμό» της αστυνομίας, για την γρήγορη επιστροφή σε μια αναδομημένη μεταπολιτευτική «δημοκρατική ομαλότητα» και μεσούσης της βίαιης καταστολής της εξέγερσης από τα ΜΑΤ επέλεξε να συναντηθεί(!) με την ΠΟΑΣΥ (Ομοσπονδία αστυνομικών). Ο δε υποταγμένος γραφειοκρατικός συνδικαλισμός των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ, σε διατεταγμένη υπηρεσία, προσπάθησε ανεπιτυχώς να αποτρέψει σημαντικά τμήματα εργαζομένων από τη μαζική δράση.
Πολύ πριν από το Δεκέμβρη, οι εναλλασσόμενες στην εξουσία ελληνικές κυβερνήσεις (ΠΑΣΟΚ, ΝΔ), αναβαθμίζουν την κατασταλτική πολιτική, προκειμένου να εντείνουν την εκμετάλλευση και καταπίεση των εργαζομένων και ποινικοποιούν τους κοινωνικούς, εργατικούς και νεολαιίστικους αγώνες και αντιστάσεις, καθώς και κάθε έκφραση κοινωνικής αγανάκτησης, λαϊκού ξεσηκωμού ή ανατρεπτικής κοινωνικής και πολιτικής συλλογικής δράσης. Το σύγχρονο ελληνικό κράτος, στοχοπροσηλωμένο στην καπιταλιστική ανάπτυξη, εγγυάται την ανεξέλεγκτη δράση του κεφαλαίου, φροντίζοντας για την κερδοφορία των επιχειρήσεων και τραπεζών, σε βάρος των εργαζομένων και των λαϊκών κοινωνικών στρωμάτων. Αναδιαρθρώνει τις υπηρεσίες, και θωρακίζει τους θεσμούς και τους μηχανισμούς του, εμπορευματοποιώντας κάθε κοινωνική ανάγκη ή κοινωφελή υπηρεσία, καταργώντας δικαιώματα στην εργασία, την ασφάλιση, την παιδεία, την υγεία και ποινικοποιώντας κάθε κοινωνικοπολιτικό δικαίωμα που αμφισβητεί την κυριαρχία της κρατικής εξουσίας και της αγοράς. Σ' αυτήν την κατεύθυνση εντάσσει στο «έγκλημα» τους κοινωνικοπολιτικούς και εργατικούς αγώνες και διαμορφώνει όρους φυλακής για ολόκληρη την κοινωνία. Ο τρομονόμος που εφαρμόσθηκε στη Λάρισα ποινικοποίησε το πολιτικό φρόνημα και εισήγαγε πιλοτικά στην κοινωνική πραγματικότητα το ενδεχόμενο ευρείας παρανομίας της κοινωνικοπολιτικής δράσης, αποστέλλοντας άμεσο, απειλητικό μήνυμα σε όλη τη χώρα. Ενώ πιο ξεκάθαρος ο τρομονόμος της Ε.Ε., χαρακτηρίζει τρομοκράτη όποιον «επιχειρεί τη σοβαρή μετατροπή των πολιτικών, κοινωνικών ή οικονομικών δομών της χώρας». Στο ίδιο πλαίσιο ενταγμένη και η «Δικαιοσύνη» που κηρύσσει παράνομες και καταχρηστικές τις απεργίες και διώκει μαθητές, φοιτητές, μετανάστες και εργαζόμενους που συλλογικά αρνούνται να γίνουν «μονάδες παραγωγής κέρδους» και πειθήνιοι υπήκοοι για την πολιτική εξουσία και το κεφάλαιο.
Η πολιτική αυτή των κρατούντων αποθρασύνει τον εργοδοτικό αυταρχισμό και την ασυδοσία που ολοένα και πιο βάρβαρα εκδηλώνεται στους χώρους εργασίας, με απολύσεις, μειώσεις μισθών και ενσήμων, εντατικοποίηση, βίαιη όξυνση της εκμετάλλευσης. Η απόπειρα δολοφονίας με βιτριόλι της συνδικαλίστριας Κ. Κούνεβα, σε συνδυασμό με την ακολουθούμενη προσπάθεια αποσιώπησης και συκοφάντησης της ίδιας από τα «αρμόδια όργανα της πολιτείας», αποτελούν χαρακτηριστικό παράδειγμα της αλληλοδιαπλοκής κρατικής και εργοδοτικής τρομοκρατίας. Όπως και η διεκδίκηση των κατοίκων της Κυψέλης για διατήρηση του τελευταίου αλσυλλίου της περιοχής, που συνάντησε την άγρια καταστολή των αστυνομικών δυνάμεων προκειμένου να «απελευθερωθεί» ο χώρος από τα δέντρα για να χτιστεί ακόμη ένα πάρκιγκ. Κατά τη διαμαρτυρία τους στο Δημαρχείο της Αθήνας, τρεις άνθρωποι τραυματίσθηκαν σοβαρά, δύο εκ των οποίων, από βομβίδες κρότου - λάμψης που αστυνομικοί των ΜΑΤ εκτόξευσαν στο θώρακα του ενός, σχεδόν εξ επαφής, με αποτέλεσμα να χάσει την ακοή του και στα πόδια του άλλου που είχε ως συνέπεια τον ακρωτηριασμό δύο δακτύλων του. Δεκάδες οι περιπτώσεις κρατικής καταστολής, αυθαιρεσίας και βίας σε όλη τη χώρα. Με πρόσφατη τη βίαιη καταστολή των κινητοποιήσεων των αγροτών από τα ΜΑΤ και την απαγόρευση διαδήλωσής τους στο κέντρο της Αθήνας.
Είναι δεδομένο ότι το σύστημα, στην προσπάθειά του να βαθύνει ολοένα και περισσότερο την εκμετάλλευση και καταπίεση των εργαζομένων και της νεολαίας, προκειμένου να αντιμετωπίσει την εξελισσόμενη οικονομική κρίση, θα εντείνει το νέο γύρο εργασιακού και κοινωνικού μεσαίωνα και την κρατική καταστολή. Εισάγοντας το ενδεχόμενο ανοιχτής παρανομίας κάθε κοινωνικοπολιτικής δράσης, τη στιγμή που εκείνοι που καλύπτονται κάτω από τον προστατευτικό μανδύα του κράτους, της εξουσίας και του χρήματος και καθημερινά ληστεύουν νόμιμα τον κοινωνικό πλούτο και λυμαίνονται τη ζωή όλων μας, δηλαδή οι διαρκείς εγκληματίες της κοινωνίας, θα παραμένουν προκλητικά ατιμώρητοι.
Σ' αυτό το ασφυκτικό αντικοινωνικό και αντεργατικό πολιτικό πλαίσιο, η απαίτηση για την άμεση απελευθέρωση όλων των προφυλακισμένων και την απόσυρση των κατηγοριών από τους συλληφθέντες της εξέγερσης του Δεκέμβρη συνδέεται άρρηκτα με την υπεράσπιση και διεύρυνση των ατομικών, κοινωνικών και πολιτικών δικαιωμάτων και ελευθεριών εργαζομένων, νεολαίας και μεταναστών. Συνδέεται άρρηκτα με τις μαζικές, μαχητικές μορφές πάλης της εξέγερσης και τις επερχόμενες κοινωνικές και εργατικές εστίες αγώνων και αντιστάσεων σε παιδεία, υγεία και εργασιακούς χώρους. Συγκρούεται με όλες τις κοινωνικοπολιτικές δυνάμεις του καθεστώτος και δεν χωράει σε λογικές διαχείρισης που έχουν αποδέκτη το κράτος και όλα τα κοινοβουλευτικά κόμματα. Με μάχες στους δρόμους της άμεσης συλλογικής αντίστασης και δράσης, που θα προβάλλουν τις σύγχρονες ανάγκες των μαθητών, των φοιτητών, των εργαζόμενων και μεταναστών. Για το κοινωνικό στερέωμα και την περαιτέρω ανάπτυξη των ανατρεπτικών κοινωνικών, νεολαιίστικων και εργατικών αγώνων, που θα απειλήσουν μαζικά την κρατική εξουσία και την κυριαρχία του κεφαλαίου, για την κοινωνική απελευθέρωση και χειραφέτηση. Το πραγματικό αντίπαλο δέος απέναντι στην αστική νομιμότητα, τη «δημοκρατική ομαλότητα», την «κοινωνική ειρήνη» και σε όλους τους πολιτικούς εκφραστές του καθεστώτος.
Η απαίτηση για την άμεση απελευθέρωση όλων των προφυλακισμένων της εξέγερσης και για την οριστική παύση της ποινικής δίωξης στους συλληφθέντες, είναι κεντρικό διακύβευμα και υπόθεση όλων των εργαζομένων και της νεολαίας και ως τέτοιο πρέπει να αναδειχθεί και να διεκδικηθεί από κάθε σωματείο, σύλλογο και ένωση. Σ' αυτήν την κατεύθυνση μπορούν να συμβάλουν αποφασιστικά εργατικά και φοιτητικά σχήματα, επιτροπές, κινήσεις, συλλογικότητες γειτονιών και τοπικών κοινωνιών, καθώς και κάθε αγωνιστής.
* ’μεση απελευθέρωση όλων των προφυλακισμένων-Καμία δίωξη στους συλληφθέντες της εξέγερσης
* Διάλυση των ΜΑΤ και όλων των ειδικών αστυνομικών δυνάμεων
* Κατάργηση όλων των τρομονόμων
* Απαγόρευση της χρήσης χημικών και δακρυγόνων
* Απαγόρευση της παρουσίας της αστυνομίας στις διαδηλώσεις και σε κάθε χώρο αγωνιστικής κινητοποίησης
* Υπεράσπιση και διεύρυνση του ασύλου
* Αλληλεγγύη και στήριξη στους αγωνιστές της εξέγερσης
* Έμπρακτη αλληλεγγύη στην Κωνσταντίνα Κούνεβα


ΚΟΙΝΗ ΔΡΑΣΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ
Αντιεξουσιαστική Κίνηση Αθήνας (ΑΚ), Αριστερή Ανασύνθεση (ΑΡΑΝ), Αριστερή Αντικαπιταλιστική Συσπείρωση (ΑΡΑΣ), Εργατικό Επαναστατικό Κόμμα (ΕΕΚ), ΕΚΚΕ, Κομ. Ανανέωση, κ.ο. ΑΝΑΣΥΝΤΑΞΗ, Νέο Αριστερό Ρεύμα (ΝΑΡ)
Φλεβάρης 2009