1
Η κοινωνική-λαϊκή εξέγερση του Δεκέμβρη 2008 είναι η μεγαλύτερη πολιτική έκρηξη που συγκλονίζει την Ελλάδα μετά την αντιδικτατορική εξέγερση του Πολυτεχνείου του 1973. Όπως η τελευταία ήταν ο προπομπός δραματικών εξελίξεων που μέσα από την τραγωδία της Κύπρου οδήγησαν στην κατάρρευση της χούντας, έτσι κι οι μέρες κι οι νύχτες του Αλέξη είναι ο προσεισμός που εγκαινιάζει μια περίοδο των πιο μεγάλων αναταράξεων.
Η εξέγερση του Πολυτεχνείου ήρθε μετά το ξέσπασμα της παγκόσμιας κρίσης που έθεσε τέρμα στην μεταπολεμική κεϋνσιανή σταθεροποίηση και επέκταση του καπιταλισμού. Η εξέγερση του Δεκέμβρη είναι, όπως το αναγνώρισαν οι κορυφαίοι εκπρόσωποι του κεφαλαίου στην ΕΕ και διεθνώς, από τον Σαρκοζύ ως τον πρόεδρο του ΔΝΤ, η πρώτη πολιτική έκρηξη της παρούσας συστημικής κρίσης, της χειρότερης κρίσης στην ιστορία του καπιταλισμού. Ξέσπασε στην Ελλάδα γιατί η χώρα μας είναι ο πιο αδύναμος κρίκος της ΕΕ τόσο οικονομικά, λόγω του γιγάντιου χρέους κι ελλείμματος, όσο και πολιτικά, καθώς το απονομιμοποιημένο αστικό πολιτικό σύστημα της Μεταπολίτευσης βουλιάζει στα σκάνδαλα και την ατιμώρητη κρατική αυθαιρεσία και βρίσκεται αντιμέτωπο με ένα ογκούμενο κύμα λαϊκής οργής και κοινωνικών αγώνων της εργατικής τάξης, της νεολαίας και των φτωχών αγροτών.
2
Η πρόσφατη παγκόσμια κρίση ξέσπασε με την ρήξη της φούσκας της αμερικανικής αγοράς ενυπόθηκων στεγαστικών δανείων υψηλού ρίσκου το καλοκαίρι του 2007 κι επιταχύνθηκε ραγδαία το φθινόπωρο του 2008, ιδιαίτερα μετά τη χρεοκοπία της Lehman Brothers, την εξαφάνιση των επενδυτικών τραπεζών των ΗΠΑ, τις ανεξέλεγκτες χρεοκοπίες τραπεζών, βιομηχανιών και χωρών ολόκληρων, το βούλιαγμα σε μια συγχρονισμένη, παγκοσμίως, ύφεση. Οι μέχρι τώρα προσπάθειες ανάσχεσης της κρίσης, με απόπειρες μιας διεθνούς ρύθμισης τύπου Μπρέττον Γουντς, με κρατικές παρεμβάσεις κι εξαγορές ή με την ελπίδα εξόδου από την ύφεση χάρη στην ατμομηχανή της ραγδαία αυξανόμενης τα τελευταία χρόνια οικονομίας της Κίνας, απέτυχαν. Η συνάντηση των G-20 τον Νοέμβριο 2008 που διαφημιζόταν σαν Μπρέττον Γουντς ΙΙ απέτυχε οικτρά και το ίδιο αναμένεται για την επόμενη σύνοδο του Απριλίου 2009. Όχι μόνον μια διεθνής ρύθμιση αποδεικνύεται ανέφικτη αλλά και οι τάσεις προστατευτισμού και οικονομικού εθνικισμού φουντώνουν, ιδιαίτερα στον ανεπτυγμένο καπιταλιστικό κόσμο. Κρατικές παρεμβάσεις χωρίς προηγούμενο, στη Βρετανία, τις ΗΠΑ, την ΕΕ, την Ιαπωνία, απέτυχαν μέχρι τώρα να δώσουν τα επιθυμητά αποτελέσματα. Η Κίνα, όχι μόνο δεν έδωσε λύση αλλά κι επιδείνωσε το πρόβλημα καθώς η ίδια γνωρίζει δραματική επιβράδυνση του ρυθμού ανάπτυξης στα πλαίσια της παγκόσμιας ύφεσης που μειώνει τη ζήτηση και γιγαντώνει τις στρατιές των ανέργων σε πλανητική κλίμακα.
Μαζί με την κρίση φουντώνει και η ταξική πάλη: λαϊκές κινητοποιήσεις που ρίχνουν τις κυβερνήσεις σε Ισλανδία και Λεττονία, Γενική Απεργία της 29ης Ιανουαρίου στην Γαλλία, παρατεταμένη Γενική Απεργία κι εξέγερση στα γαλλικά υπερπόντια διαμερίσματα, τη Γουαδελούπη και τη Μαρτινίκα. Η Ελλάδα του Δεκέμβρη ήταν μόνον η αρχή. Είναι η λογική της κρίσης που πυροδοτεί τη δυναμική της εξέγερσης κι αυτή προδιαγράφει το μέλλον.
3
Η καπιταλιστική Ελλάδα βρίσκεται σε ακήρυχτη χρεοκοπία - και στα νύχια του διεθνούς χρηματιστικού κεφαλαίου. Τόσο η ελληνική κυβέρνηση όσο κι η ΕΕ, μέσω της Κομισιόν και της ΕΚΤ και με τη συνδρομή του ΔΝΤ ετοιμάζουν νέο τσουνάμι αντιλαϊκών μέτρων στο όνομα της «δημοσιονομικής πειθαρχίας». Οι αγώνες των τελευταίων χρόνων και προπαντός η τομή της Δεκεμβριανής εξέγερσης δείχνουν ότι η κρίσιμη ιστορική αναμέτρηση δεν βρίσκεται πίσω μας αλλά εμπρός. Όπως σωστά επιμένουν να λένε πολλοί ανυπότακτοι νέοι εξεγερμένοι: Η ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΔΕΝ ΤΕΛΕΙΩΣΕ - ΞΕΚΙΝΑΜΕ ΤΩΡΑ!
Χρειαζόμαστε ριζοσπαστική επαναστατική οργάνωση, ριζοσπαστική επαναστατική πολιτική, πρόγραμμα για την αλλαγή του κόσμου κι όχι για τη διάσωση του καπιταλισμού που καταποντίζεται. Την κρίση να πληρώσουν οι καπιταλιστές! Προετοιμάζουμε, οργανώνουμε, κλιμακώνουμε τη μετάβαση από την εξέγερση του Δεκέμβρη στην κινητοποίηση των πλατιών μαζών στην αρένα που καθορίζεται η τύχη τους.
Ο Δεκέμβρης δεν έγινε ερήμην της εργατικής τάξης. Είχε ταξικό χαρακτήρα: σφραγίστηκε από την ανάδυση μιας νέας γενιάς του προλεταριάτου με κακοπληρωμένη επισφαλή εργασία καθώς κι από την ολοένα επιταχυνόμενη προλεταριοποίηση των μικροαστικών στρωμάτων. Η νεολαία δεν ήταν κάποιο νέο πολιτικό υποκείμενο αλλά η συμπυκνωμένη έκφραση όλων των ταξικών αντιφάσεων, το βαρόμετρο της ταξικής θύελλας.
Ο Δεκέμβρης είχε εν δυνάμει επαναστατικό χαρακτήρα: απείλησε την υπάρχουσα τάξη πραγμάτων και αμφισβήτησε ανοιχτά το μονοπώλιο της βίας του αστικού κράτους. Η ίδια η άρχουσα τάξη αναγνώρισε ότι απειλείται η εξουσία της γι’ αυτό και διάφοροι κύκλοι της, μαζί κι η κυβέρνηση Καραμανλή συζητούσαν το ενδεχόμενο κήρυξης κατάστασης έκτακτης ανάγκης και με τη διαταγή 48/2008 του ΓΕΣ προχωρούσαν σε εξοπλισμό με «υλικά ελέγχου του πλήθους». Η «στρατηγική της έντασης» α λα ιταλικά που φαίνεται να επιλέγουν ορισμένες σφηκοφωλιές μέσα στο «βαθύ κράτος» (π.χ. με τη φονική ρίψη χειροβομβίδας στο Στέκι Μεταναστών/Δίκτυο την ώρα συγκέντρωσης των αντιρρησιών συνείδησης) είναι έμμεση αναγνώριση ότι αυτό που διακυβεύεται σε συνθήκες κοινωνικής αναταραχής, που πρώτη στιγμή τους είναι η δεκεμβριανή εξέγερση, είναι η ίδια η εξουσία.
4
Από αυτήν τη σκοπιά, χρέος των επαναστατών κομμουνιστών είναι πάνω από όλα να προβάλλουν, μαζί με την ανάγκη της ανατροπής της κυβέρνησης Καραμανλή και κάθε άλλου επίδοξου διαδόχου της και διαχειριστή της κρίσης του καπιταλισμού, και την ανάγκη της μόνης εναλλακτικής λύσης στο πρόβλημα τη εξουσίας: την εξουσία της εργατικής τάξης. Η εργατική τάξη είναι η μόνη κοινωνική δύναμη που στηριγμένη στη φτωχολογιά της πόλης και της υπαίθρου μπορεί να δώσει διέξοδο από την κρίση, απαλλοτριώνοντας το μεγάλο κεφάλαιο και τις τράπεζες, σχεδιάζοντας την οικονομία σύμφωνα με τις κοινωνικές ανάγκες, αναδιοργανώνοντας την κοινωνία από τα κάτω σε νέες σοσιαλιστικές βάσεις, σπάζοντας τους δεσμούς με τον ιμπεριαλισμό των ΕΠΑ, της ΕΕ, του ΝΑΤΟ, μετατρέποντας την χώρα σε προπύργιο της πάλης κατά του διεθνούς ιμπεριαλισμού, με τη διεθνιστική προοπτική του κομμουνισμού.
Το ζήτημα δεν είναι το πόσο γρήγορα ή μέσα από πόσα ζιγκ ζαγκ, επιμέρους αγώνες, νίκες και πισωγυρίσματα και νέες εφόδους, θα φτάσουμε στην κατάληψη της εξουσίας από τα όργανα πάλης και αυτό-οργάνωσης της εργατικής τάξης. Το επείγον ζήτημα, μέσα στην παρούσα καπιταλιστική κρίση που πυροδοτεί κρίση εξουσίας, είναι η ανάδειξη της μόνης εναλλακτικής δύναμης που μπορεί να δώσει την μόνη προοδευτική λύση στην κρίση και στην κρίση εξουσίας -την εξουσία των εργατών και την Δημοκρατία των Συμβουλίων τους.
5
Ένας από τους πιο συνειδητούς εκπροσώπους του κεφαλαίου και της ευρωπαϊκής αντεπανάστασης, ο Σαρκοζύ, είδε σωστά τον κίνδυνο να εξαπλωθεί η «ελληνική επιδημία» στη Γαλλία και την Ευρώπη. Ας μετατρέψουμε τον φόβο του σε πραγματικότητα κι εφιάλτη! Το μέλλον της νέας περιόδου αγώνων που εγκαινίασε ο Δεκέμβρης εξαρτάται από την εξάπλωσή τους διεθνώς, πρώτα-πρώτα σε όλη την ευρωπαϊκή ήπειρο, στις χώρες μέσα κι έξω από την ιμπεριαλιστική ΕΕ και την ευρωζώνη που πλήττονται άγρια από την παγκόσμια καπιταλιστική κρίση. Στην αντεργατική, αντιαγροτική, αντιλαϊκή, αντιμεταναστευτική, ξενόφοβη, ρατσιστική, νεοαποικιοκρατική, φιλοπόλεμη πολιτική αυτής της ιμπεριαλιστικής συμμαχίας του ευρωπαϊκού κεφαλαίου που τώρα κλυδωνίζεται από ισχυρές εθνικές φυγόκεντρες τάσεις, πρέπει να αντιπαρατάξουμε ανυπότακτους κοινωνικούς αγώνες για τη ρήξη με την ΕΕ και την πολιτική της, για την σοσιαλιστική ενοποίηση από τα κάτω της περιοχής μας, της Ευρώπης και του κόσμου.
6
Το ΜΕΡΑ, συσπείρωση οργανώσεων κι αγωνιστών της επαναστατικής Αριστεράς με διαφορετική ιστορική καταγωγή (και συνέχεια των μετωπικών σχημάτων της Μαχόμενης Αριστεράς και της Λαϊκής Αντιπολίτευσης) συγκροτήθηκε το 1999, μέσα στη φωτιά του ιμπεριαλιστικού πολέμου των HΠΑ-ΕΕ-ΝΑΤΟ κατά της Γιουγκοσλαβίας, πάνω σε μια ξεκάθαρη αντιιμπεριαλιστική κι αντικαπιταλιστική βάση ρήξης με την άρχουσα τάξη και την ΕΕ σε αντίθεση με τις δυνάμεις εκείνες που αρνήθηκαν μια τέτοια ενότητα αρχών. Στη συνέχεια, μερικές από αυτές τις δυνάμεις ΑΚΟΑ, ΚΟΕ, Δίκτυο) θα συμμετάσχουν ή θα συνεργαστούν με τον Συνασπισμό στον ΣΥΡΙΖΑ. Η διαφωνία πάνω στην προγραμματική διατύπωση μιας επαναστατικής πολιτικής απέναντι στην ΕΕ αποδείχτηκε ότι δεν ήταν βυζαντινολογία, αλλά προάγγελος για ευρύτερα σχέδια αναδιάταξης της καθεστωτικής Αριστεράς και ενσωμάτωσης της εξωκοινοβουλευτικής ριζοσπαστικής αριστερής πτέρυγας.
Σήμερα παρά ποτέ είναι επίκαιρα και ζωτικά ενάντια σε κάθε πίεση ενσωμάτωσης τα ιδρυτικά εκείνα προγραμματικά σημεία που καθόρισαν τη μετωπική ταυτότητα του ΜΕΡΑ κι αναδιατυπώθηκαν και στο εκλογικό πρόγραμμα της τελευταίας ανεξάρτητης εμφάνισής του σε εκλογική μάχη το 2007:
* Έξω από την ΕΕ του ιμπεριαλισμού και του κεφαλαίου! Κοινοί διεθνιστικοί αγώνες των λαών για την σοσιαλιστική διεθνοποίηση-ενοποίηση στην περιοχή μας, στην Ευρώπη και τον κόσμο!
* Πάλη για την ανατροπή κάθε αντιλαϊκής πολιτικής και κάθε αστικής κυβέρνησης από τα κάτω κι αριστερά, για την εργατική εξουσία, την σοσιαλιστική και κομμουνιστική προοπτική.
Η εξέγερση του Δεκέμβρη όχι μόνο δεν ακυρώνει αυτούς τους στρατηγικούς άξονες δράσης, αλλά τους δικαιώνει και τους κάνει καθοριστικούς για την παραπέρα ανάπτυξη του εργατικού επαναστατικού κινήματος. Δεν μπορεί να υπάρξει ενότητα αρχών απεμπολώντας, συσκοτίζοντας, κολοβώνοντας ή ασαφοποιώντας τις ιδρυτικές αυτές αρχές για την συσπείρωση των δυνάμεων της επαναστατικής κομμουνιστικής Αριστεράς.
7
Η πολιτική αναβάθμιση του ΜΕΡΑ, στο δρόμο που άνοιξε ο Δεκέμβρης απαιτεί την μετατροπή του σε μάχιμη εμπροσθοφυλακή επαναστατών σε αδιάκοπη και διαρκώς βαθύτερη σύνδεση με τις πλατύτερες εργατικές, λαϊκές και νεολαιίστικες μάζες, ιδιαίτερα τα πιο καταπιεσμένα και εκμεταλλευόμενα τμήματα της επισφαλούς ή ελαστικής, μαύρης εργασίας.
Η αναβάθμιση περιλαμβάνει και την αλλαγή ονόματος. Όπως ήδη έχει αποφασιστεί πριν ένα χρόνο, τον Μάρτιο 2008, το ίδιο το όνομα του Μετώπου πρέπει να αλλάξει αναδεικνύοντας τον επαναστατικό χαρακτήρα του μετωπικού σχήματος αλλά και διατηρώντας για λόγους συνέχειας και ευφωνίας το παλιό ακρωνύμιο: Μέτωπο Επαναστατικής Ριζοσπαστικής Αριστεράς -ΜΕΡΑ.
Η οργάνωση επιτροπών του ΜΕΡΑ στους διάφορους τόπους, κλάδους, χώρους επέμβασης και κινητοποίησης, που και αυτή από παλιά έχει ζητηθεί και δεν έγινε, είναι ζωτικής σημασίας για να σπάσει η αντίληψη και η πρακτική που βλέπει το ΜΕΡΑ απλώς σαν εκλογικό μπλοκ ή μέσο για ευρύτερες συμμαχίες εκλογικού συνήθως τύπου και να το αναβαθμίσει σε εργαλείο καθημερινής ταξικής πάλης.
Δεν ζητάμε την περιχαράκωση του ΜΕΡΑ, αλλά αντίθετα το άνοιγμά του στις νέες δυνάμεις που έφερε στην αρένα της μαζικής πάλης ο Δεκέμβρης. Είμαστε αντίθετοι σε μια «εκλογοαθροιστική» λογική που θεωρεί την εκλογική μάχη και καταγραφή σαν την «κεντρική πολιτική σκηνή». Από την πείρα ευρύτερων «αντικαπιταλιστικών σχημάτων» σε εκλογές στην Ευρώπη και ιδιαίτερα στη Βρετανία και τη Γαλλία, η «ευρύτητα» κι η πολιτική κινηματική χαλαρότητα δεν ευνόησαν ούτε καν εκλογικά, το αντίθετο.
Η ενότητα στη δράση είναι απαίτηση κάθε αγωνιστή μαζί και δική μας. Μόνο που αυτή η ενότητα πρέπει να κατακτηθεί πάνω σε αρχές, με ανοιχτές διαδικασίες εργατικής δημοκρατίας κι όχι με κατασκευασμένες μαζώξεις επικύρωσης των προαποφασισμένων. Η ενότητα ακρωτηριάζεται όταν μπει στο κρεβάτι του Προκρούστη των κλειστών διαπραγματεύσεων κι αμοιβαίων εκχωρήσεων προγραμματικών σημείων ανάμεσα στα επιτελεία συγκεκριμένων οργανώσεων. Τέτοιες κατασκευές δεν μπορούν να εμπνεύσουν ή να δεσμεύσουν στη μάχη κανέναν. Εκείνο που πραγματικά μας δεσμεύει είναι ο Δεκέμβρης.
Είναι αναγκαίο να προετοιμάσουμε μια Πανελλαδική Συνέλευση χωρίς αποκλεισμούς όλων των συλλογικοτήτων, παλιών και νέων, και ανεξάρτητων αγωνιστών της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς, του αντιεξουσιαστικού χώρου, αλλά και κάθε δύναμης και αγωνιστή που δεν εκφράζεται ούτε θέλει να εκπροσωπείται από τα υπάρχοντα σήμερα σχήματα και δίκτυα, για να συζητήσουμε από κοινού και να συναποφασίσουμε ένα Πρόγραμμα Δράσης ενάντια στην κρίση του συστήματος, την κυβέρνηση, τον ιμπεριαλισμό, την καταστολή και την «στρατηγική της έντασης» που προωθεί το «βαθύ κράτος».
Με όσες δυνάμεις από το ευρύ αυτό φάσμα μπορεί το ΜΕΡΑ να έχει πολιτική συμφωνία αρχών και για κοινή εκλογική παρέμβαση τόσο το καλύτερο. Αλλά αυτό δεν θα είναι το άπαν. Δεν είμαστε αιώνιοι υποψήφιοι βουλευτές, αλλά κομμουνιστές σε σύγκρουση και με τον παρακμασμένο αστικό κοινοβουλευτισμό των μιζαδόρων της Ζήμενς και των Βατοπεδινών. Όραμά μας δεν είναι οι πολλοί ψήφοι ή και μια θέση στην Βουλή, είναι η επανάσταση και ο κομμουνισμός.
8
Ιδιαίτερα για τις Ευρωεκλογές, όπου το ζήτημα της Ευρώπης, της κρίσης και της εξέγερσης αλληλοσυνδέονται άμεσα, δεν μπορεί το ΜΕΡΑ να συρρικνωθεί σε συνιστώσα ενός σχήματος που αποδεσμεύει την αντικαπιταλιστική αποδέσμευση από την κοινωνική επανάσταση και τη διεθνιστική προοπτική της σοσιαλιστικής ενοποίησης της Ευρώπης. Πάνω σ’ αυτή την διεθνιστική προοπτική που είναι βέβαια ασυμβίβαστη με κάθε «αριστερή» εκδοχή ευρωπαϊσμού (τύπου «Ευρώπης των εργαζομένων» ή «μιας κοινωνικής και δημοκρατικής Ευρώπης»), στη βάση της κοινής πάλης για τη διάλυση της ΕΕ και την ενοποίηση της ηπείρου με την κοινωνική επανάσταση και την κομμουνιστική προοπτική, θα πρέπει να επιδιωχθεί η συγκρότηση ενός πανευρωπαϊκού διεθνιστικού επαναστατικού ευρω-ψηφοδελτίου.
.png)
