Τέλη απριλίου, αρχές μαΐου πραγματοποιήθηκαν οι εκλογές στο σύλλογο εμποροϋπαλλήλων αθήνας και τα αποτελέσματα ήταν πάνω κάτω τα αναμενόμενα, δώδεκα έδρες το Παμε και τρείς η Πασκε. Μπορείτε να τα δείτε και εδώ στην ανακοίνωση του σωματείου.
Οι εκλογές ξεπέρασαν όμως κάθε προηγούμενο στη διάρκεια τους καθώς ούτε και με το σύστημα της περιφερόμενης κάλπης κατορθώθηκε από την πλειοψηφία (ΠΑΜΕ) που ελέγχει το ΔΣ να εκλέξουν τους πολυπόθητους αντιπροσώπους για ΕΚΑ/Ομοσπονδία, ούτε να μαζέψουν τους ανάλογους ψήφους. Συγκεκριμένα και ενώ είχε ανακοινωθεί ότι θα διαρκούσαν εννέα μέρες, τελικά δώθηκε παράταση δύο ακόμη ημερών.
Και είναι λογικό να αναρωτιέται κανείς, τόσες μέρες εκλογών για να ψηφίσουν οι εργαζόμενοι; Στην ινδία που έχει ένα δισ. πληθυσμό, κρατάνε ένα μήνα μόνο...
Η απάντηση βέβαια είναι έτοιμη.... "Θέλετε να προβοκάρετε το σύλλογο, να τον απομαζικοποιήσετε και να μην ψηφίσουν οι εργαζόμενοι. Οι συσχετισμοί πρέπει να αλλάξουν στο συνδικαλιστικό κίνημα ψηφίζοντας τους ταξικους συνδικαλιστές κλπ, κλπ..."
Λες και η μαζική συμμετοχή των εργαζομένων στο σωματείο κρίνεται από τη συμμετοχή στις εκλογές. Για μερικούς φαίνεται όμως ότι έτσι είναι...
Δεν αρνιέται κανείς τη συνολική αρνητική κατάσταση που υπάρχει στο εργατικό/συνδικαλιστικό κίνημα που εκφράζεται και με την αποχή από τα σωματεία και τις διαδικασίες τους. Είναι μια κατάσταση όμως που όλοι έχουν βάλει το χεράκι τους και η ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑ/ΓΣΕΕ αλλά και το ΠΑΜΕ είτε προωθώντας λογικές κοινοβουλευτικής εκπροσώπησης και ότι εμείς θα σας δώσουμε λύση σε όλα σας τα προβλήματα, είτε συμβάλλοντας με τις κινήσεις τους στην απογοήτευση και την ήττα των εργαζομένων.
Όπως το 2007-2008 με την υπονόμευση των αγώνων για το ασφαλιστικό από τη ΓΣΕΕ και με την κατάπτυστη εθνική συλλογική σύμβαση που υπέγραψαν οι εργατοπατέρες.
Φυσικά αυτό δεν μπορεί να αλλάξει ούτε ψηφίζοντας τους "καλούς ταξικούς" συνδικαλιστές που αυτό που ξέρουν να κάνουν είναι να προσπαθούν πάντα να κεφαλαιοποιήσουν τις αντιδράσεις των εργαζομένων προς όφελος μικροκομματικών συμφερόντων. Βλέπε τη στάση του ΠΑΜΕ στις απεργίες για το ασφαλιστικό που δεν κύρηξε απεργία όταν υπήρχε κοινωνική αναταραχή και θα μπορούσε να συμβάλλει στην όξυνση της μέσα στους εργασιακούς χώρους, αλλά μόνο αφού είχε υποχωρήσει το απεργιακό κύμα για να αποδείξει ότι μόνο αυτό είναι το αγωνιστικό κομμάτι του κινήματος...
Οι "συσχετισμοί" στο εργατικό κίνημα, οι συσχετισμοί μέσα στην κοινωνία, μπορούν να αλλάξουν μόνο με τη συνολική κίνηση των εργαζομένων και την πάλη τους ενάντια στα αφεντικά. Λογική βέβαια αρκετά μακριά από όλες τις παρατάξεις που ελέγχουν σήμερα το σύλλογο. Τα σωματεία πρέπει να είναι όργανα μάχης των ίδιων των εργαζομένων και όχι πεδία μικροπολιτικών παιχνιδιών και αντιπαραθέσεων των παρατάξεων.
Οι εκλογές ξεπέρασαν όμως κάθε προηγούμενο στη διάρκεια τους καθώς ούτε και με το σύστημα της περιφερόμενης κάλπης κατορθώθηκε από την πλειοψηφία (ΠΑΜΕ) που ελέγχει το ΔΣ να εκλέξουν τους πολυπόθητους αντιπροσώπους για ΕΚΑ/Ομοσπονδία, ούτε να μαζέψουν τους ανάλογους ψήφους. Συγκεκριμένα και ενώ είχε ανακοινωθεί ότι θα διαρκούσαν εννέα μέρες, τελικά δώθηκε παράταση δύο ακόμη ημερών.
Και είναι λογικό να αναρωτιέται κανείς, τόσες μέρες εκλογών για να ψηφίσουν οι εργαζόμενοι; Στην ινδία που έχει ένα δισ. πληθυσμό, κρατάνε ένα μήνα μόνο...
Η απάντηση βέβαια είναι έτοιμη.... "Θέλετε να προβοκάρετε το σύλλογο, να τον απομαζικοποιήσετε και να μην ψηφίσουν οι εργαζόμενοι. Οι συσχετισμοί πρέπει να αλλάξουν στο συνδικαλιστικό κίνημα ψηφίζοντας τους ταξικους συνδικαλιστές κλπ, κλπ..."
Λες και η μαζική συμμετοχή των εργαζομένων στο σωματείο κρίνεται από τη συμμετοχή στις εκλογές. Για μερικούς φαίνεται όμως ότι έτσι είναι...
Δεν αρνιέται κανείς τη συνολική αρνητική κατάσταση που υπάρχει στο εργατικό/συνδικαλιστικό κίνημα που εκφράζεται και με την αποχή από τα σωματεία και τις διαδικασίες τους. Είναι μια κατάσταση όμως που όλοι έχουν βάλει το χεράκι τους και η ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑ/ΓΣΕΕ αλλά και το ΠΑΜΕ είτε προωθώντας λογικές κοινοβουλευτικής εκπροσώπησης και ότι εμείς θα σας δώσουμε λύση σε όλα σας τα προβλήματα, είτε συμβάλλοντας με τις κινήσεις τους στην απογοήτευση και την ήττα των εργαζομένων.
Όπως το 2007-2008 με την υπονόμευση των αγώνων για το ασφαλιστικό από τη ΓΣΕΕ και με την κατάπτυστη εθνική συλλογική σύμβαση που υπέγραψαν οι εργατοπατέρες.
Φυσικά αυτό δεν μπορεί να αλλάξει ούτε ψηφίζοντας τους "καλούς ταξικούς" συνδικαλιστές που αυτό που ξέρουν να κάνουν είναι να προσπαθούν πάντα να κεφαλαιοποιήσουν τις αντιδράσεις των εργαζομένων προς όφελος μικροκομματικών συμφερόντων. Βλέπε τη στάση του ΠΑΜΕ στις απεργίες για το ασφαλιστικό που δεν κύρηξε απεργία όταν υπήρχε κοινωνική αναταραχή και θα μπορούσε να συμβάλλει στην όξυνση της μέσα στους εργασιακούς χώρους, αλλά μόνο αφού είχε υποχωρήσει το απεργιακό κύμα για να αποδείξει ότι μόνο αυτό είναι το αγωνιστικό κομμάτι του κινήματος...
Οι "συσχετισμοί" στο εργατικό κίνημα, οι συσχετισμοί μέσα στην κοινωνία, μπορούν να αλλάξουν μόνο με τη συνολική κίνηση των εργαζομένων και την πάλη τους ενάντια στα αφεντικά. Λογική βέβαια αρκετά μακριά από όλες τις παρατάξεις που ελέγχουν σήμερα το σύλλογο. Τα σωματεία πρέπει να είναι όργανα μάχης των ίδιων των εργαζομένων και όχι πεδία μικροπολιτικών παιχνιδιών και αντιπαραθέσεων των παρατάξεων.
.png)
