Η ΑΠΟΧΗ ΔΕΝ ΤΟΥΣ ΤΙΜΩΡΕΙ

Προσπάθεια αδρανοποίησης των ριζοσπαστικών τάσεων

Ενόψει της μάχης των ευρωεκλογών το σύστημα προσπαθεί να σταθεροποιηθεί πολιτικά και να εξουδετερώσει τις πιο ριζοσπαστικές κοινωνικές τάσεις. Κύριος στόχος είναι να μη μετατραπούν αυτές σε συνολικό πολιτικό ρεύμα αντικαπιταλιστικής ανατροπής. Σπρώχνονται αυτές οι δυνάμεις και στην αποχή από τις εκλογές, με κρυφή επιδίωξη να μη συναντηθούν σε ένα συνολικό πολιτικό σχέδιο.

Το μεγαλύτερο διακύβευμα της περιόδου που διανύουμε είναι εάν η ολοφάνερη ριζοσπαστικοποίηση - πολιτικοποίηση και βαθύτερη αναζήτηση των εργαζομένων και της νεολαίας προς τα αριστερά θα καθηλωθεί στα όρια του συστήματος ή θα αναβαθμιστεί σε εργατικό - απελευθερωτικό ρεύμα ρήξης και ανατροπής της διαρκούς αντιδραστικής επίθεσης κεφαλαίου - ΕΕ - κυβερνήσεων, θα πάρει βαθύτερα αντικαπιταλιστικά χαρακτηριστικά και θα συμβάλει στη δημιουργία μιας επαναστατικής τάσης. Εάν το ρήγμα του Δεκέμβρη θα διευρυνθεί με την ενίσχυση των εξεγερτικών τάσεων και γεγονότων που θα ανοίγουν το δρόμο της αντικαπιταλιστικής επανάστασης ή θα εκτονωθεί στα ρηχά νερά της διαχείρισης και των αυταπατών της "νέας κοινωνικής συμφωνίας" και "ταξικής συνεργασίας". Οι δυνάμεις του αστικού συνασπισμού εξουσίας σε Ελλάδα και Ευρώπη, εμφανώς θορυβημένοι από το βάθος της καπιταλιστικής κρίσης και την ένταση της κοινωνικής διαμαρτυρίας σε μια σειρά χώρες (ακόμα και στο κράτος - βιτρίνα του Λουξεμβούργου!), έχουν συλλάβει την κρισιμότητα αυτής της αναμέτρησης. Και απαντούν χωρίς ταλάντευση με μια πολυσύνθετη τακτική εκτόνωσης και ενσωμάτωσης. Από το "σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα" του πιο δεξιού ΠΑΣΟΚ στην ιστορία (σύγχρονη εκδοχή - φαρσοκωμωδία του "σοσιαλισμός εδώ και τώρα" του '81) μέχρι τα "πράσινα άλογα" και την "πράσινη" - αλλά με εκμετάλλευση - ανάπτυξη των πρασινομπλέ οικολόγων. Και από την πρωτοφανή ολοκληρωτική αναβάθμιση των κρατικών θεσμών, της εργοδοτικής τρομοκρατίας και των μηχανισμών καταστολής μέχρι την εκτόνωση της αριστερής διαμαρτυρίας και των αγώνων στο άκυρο - λευκό και την αποχή από τις εκλογές. Επιδιώκουν να αποσπάσουν τη λαϊκή συναίνεση - συνενοχή στην αντιλαϊκή επίθεση, που ήδη εξελίσσεται και θα κλιμακωθεί μετά τις εκλογές, ως απάντηση στην κρίση τους. Και μάλιστα όχι γενικά και αόριστα αλλά μέσα από τη δοκιμή συγκεκριμένων πολιτικών σχηματισμών στις ευρωεκλογές και τα άλλα πολιτικά μέτωπα. Γι' αυτό προωθούν τόσο τη διατήρηση, με τη λιγότερη δυνατή φθορά, των βασικών πυλώνων της αντιλαϊκής πολιτικής ΝΔ και ΠΑΣΟΚ όσο και την ενίσχυση της ακροδεξιάς και του ΛΑΟΣ, καθώς και "νέων" κομμάτων - εφεδρειών, όπως η 'Δράση', οι 'Δημοκρατικοί' και οι 'Οικολόγοι Πράσινοι'. Αλλά και νέων συμμαχιών, είτε πρόκειται για ακροδεξιά συμμαχία ΝΔ-ΛΑΟΣ, είτε για κεντροαριστερή συνεργασία ΠΑΣΟΚ-ΣΥΡΙΖΑ-οικολόγων με άμεση στήριξη ή και απλή ανοχή του ΣΥΡΙΖΑ.
Ειδικά στο θέμα της αποχής είναι αξιοσημείωτη η εντυπωσιακή συμμαχία ετερόκλητων δυνάμεων, απόψεων και ιδεολογικών ρευμάτων, με μια πληθώρα επιχειρημάτων που απευθύνονται κυρίως στη νεολαία και μάλιστα στο αγωνιστικό τμήμα της, πράγμα διόλου τυχαίο.
Καταρχάς οι ίδιες οι δυνάμεις που υποκλίνονται στη μαύρη σημαία της ΕΕ, σκόπιμα υποβαθμίζουν το πολιτικό μήνυμα - κριτήριο της εκλογικής αναμέτρησης είτε με το "ψηφίζουμε για την Ευρώπη" και όχι για την κυβέρνηση όπως λέει η ΝΔ, είτε με το "δημοψήφισμα για τις εθνικές εκλογές" αθωώνοντας την Ευρωπαϊκή Ένωση, όπως προπαγανδίζει το ΠΑΣΟΚ. Κοινός τόπος , πέρα από τις ανάγκες της εσωτερικής τους αντιπαράθεσης, είναι να περιορίσουν την έντονη δυσφορία και τη λαϊκή αποδοκιμασία που είναι συνολικά απέναντι και στην ΕΕ και στο σάπιο πολιτικό σύστημα, κατατεμαχίζοντας το ενιαίο πολιτικό κριτήριο.
Στην ίδια ρότα κινούνται και ευρύτεροι μηχανισμοί των ΜΜΕ και του συστήματος ιδεολογικής χειραγώγησης (λάιφ στάιλ περιοδικά, τηλεοπτικές εκπομπές, αρθρογραφία) που "χαϊδεύουν" τη δικαιολογημένη αποστασιοποίηση της νέας γενιάς από το αστικό πολιτικό σύστημα και τους θεσμούς του, για να οδηγήσουν στην υποταγή , την ατομική λύση και τον απόλυτο μηδενισμό.
από την άλλη μεριά η ιδεολογικοποίηση της αποχής και της "εκλογικής απεργίας" από ορισμένα ρεύματα της αυτονομίας, αντιπαραθέτει το "καθαρό", ακηδεμόνευτο κίνημα (και τον Δεκέμβρη) από την "υποταγμένη" και "¨ελεγχόμενη" κεντρική πολιτική παρέμβαση γενικά (και όχι μόνο στις εκλογές). Άλλωστε ίδια στάση προκύπτει από αυτές τις δυνάμεις σε μια σειρά μέτωπα. Από την υποτίμηση της συνολικής ταξικής απάντησης στην κρίση στο εργατικό κίνημα μέχρι τον περιορισμό της πάλης κατά της επίθεσης στα δημοκρατικά δικαιώματα στην αντιπαράθεση με την αστυνομία. Με αυτό τον τρόπο υψώνουν σινικά τείχη ανάμεσα στην ανατρεπτική πολιτική και τα ριζοσπαστικά κινήματα και τις εξεγέρσεις, αναπαράγοντας με αυτό τον τρόπο τον κατακερματισμό των αντιστάσεων και το μονοθεματικό κινηματισμό. Χωρίς συγκέντρωση δυνάμεων στο βασικό πολιτικό στόχο της ανατροπής της επίθεσης σε σύνδεση με τον κλονισμό της αστικής εξουσίας και την επανάσταση. Φυσικά υπάρχει η γνωστή συνοδεία των μαθημάτων περί εκλογικών αυταπατών (που περιέργως βγαίνουν πάντα σε κάθε εκλογές μαζί με χιλιάδες αφίσες) οδηγώντας αυτό το χώρο σε ένα ιδιόμορφο αντιεκλογικό εκλογισμό.
Τέλος αξίζει να αναφερθούμε στο κάλεσμα για αποχή από δυνάμεις της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς, με κυριότερο εκπρόσωπο το ΚΚΕ(μ-λ). Οι δυνάμεις αυτές θεωρούν ότι στις ευρωεκλογές και το Ευρωκοινοβούλιο δεν κρίνεται τίποτα, μιας και αυτό αποτελεί έναν εξωγενή θεσμό των ιμπεριαλιστών, σε αντίθεση προφανώς με το εθνικό κοινοβούλιο και τις εκλογές , στις οποίες συμμετέχουν. Η αντίληψη αυτή είναι, πιστεύουμε, ασυνεπής και ιδεολογικά λανθασμένη. Ακόμα και σήμερα που η σύνδεση εθνικών και υπερεθνικών θεσμών είναι βαθιά και οργανική, η Ευρωπαϊκή Ένωση θεωρείται από το ΚΚΕ(μ-λ) εξωγενές στοιχείο, προϊόν της "εξάρτησης του ελληνικού καπιταλισμού" και όχι όργανο και επιτελείο της καπιταλιστικής και ιμπεριαλιστικής διεθνοποίησης, στο οποίο συμμετέχει κάθε αστική τάξη, από διαφορετική φυσικά θέση. Δεν αντιμετωπίζει την ΕΕ στο πλαίσιο του ενιαίου συνασπισμού της αστικής επίθεσης, παρά τη σχετική της αυτοτέλεια, και άρα αδυνατίζει το πολιτικό μέτωπο απέναντί της. Αλήθεια άλλο η συνθήκη Σένγκεν και οι ευρωτρομονόμοι και άλλο οι τρομονόμοι ΠΑΣΟΚ-ΝΔ και τα μέτρα Δένδια για τις κουκούλες; Άλλο Η Μπολόνια και άλλο τα μέτρα Γιαννάκου; Άλλο οι οδηγίες Μπολκενστάιν και άλλο το δουλεμπόριο αλά Κούνεβα; Και με βάση έστω αυτή την αντίληψη από που προκύπτει ότι τα εθνικά κοινοβούλια αποτελούν άλλη ποιότητα (στις εκλογές για τα οποία οι επαναστάτες μπορούν να συμμετέχουν), είναι δηλαδή πιο δημοκρατικά και ανοιχτά στη θέληση των λαών;

ΜΙΧΑΛΗΣ ΡΙΖΟΣ
ΠΡΙΝ 24/05/2009