Μετά τις Ευρωεκλογές 2009: με νέα δύναμη συνεχίζουμε τον αγώνα

ΑΠΟΦΑΣΗ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥ ΓΡΑΦΕΙΟΥ

ΤΗΣ ΚΕ ΤΟΥ ΕΕΚ-ΤΡΟΤΣΚΙΣΤΕΣ

Μετά τις Ευρωεκλογές 2009: με νέα δύναμη συνεχίζουμε τον αγώνα

* Για να ανατραπεί η αντιλαϊκή κυβέρνηση μειοψηφίας Καραμανλή και κάθε επίδοξος καπιταλιστής διάδοχός της

* Για να φράξουμε τον δρόμο στην μαύρη πανούκλα της άκρας Δεξιάς και των φασιστών!
* Για την ενότητα της εργατικής τάξης κι όλων των κατατρεγμένων, ντόπιων και μεταναστών!
* Για να πληρώσουν οι καπιταλιστές την κρίση του συστήματος τους -για μια σοσιαλιστική διέξοδο από την κρίση!
* Για την εργατική εξουσία, τις Ενωμένες Σοσιαλιστικές Πολιτείες της Ευρώπης, για τον πανανθρώπινο ελευθεριακό κομμουνισμό χωρίς αφεντικά και μιζαδόρους, χωρίς γραφειοκράτες και μπάτσους, χωρίς σύνορα και στρατοκράτες !

1. Ένα πρώτο βασικό συμπέρασμα βγαίνει αβίαστα από τις κάλπες των Ευρωεκλογών της 7ης Ιουνίου 2009: ο βασιλιάς είναι γυμνός! Η δεξιά κυβέρνηση του κουρασμένου πρωθυπουργού της Ραφήνας και των Βατοπεδινών καταδικάζεται από την μεγάλη πλειοψηφία του λαού κι εγκαταλείπεται από ένα εκατομμύριο ψηφοφόρους της!

Το ΕΕΚ-Τροτσκιστές, θέλει να τονίσει, μπροστά σε όλο το εργατικό και λαϊκό κίνημα, πρώτα-πρώτα την επείγουσα ανάγκη που πηγάζει από αυτό το αναντίρρητο γεγονός: Αυτή η άθλια κυβέρνηση μειοψηφίας, η κυβέρνηση των δολοφόνων που έχει από τον Δεκέμβρη στα χέρια της το αίμα του Αλέξη, η κυβέρνηση των ληστών του κοινωνικού πλούτου, έχει το θράσος μετά την ήττα της να μας απειλεί κιόλας ότι θα πάρει αμέσως άγρια αντιλαϊκά μέτρα, εφαρμόζοντας τις εντολές των Βρυξελλών και του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου. Έχει το θράσος, πιθηκίζοντας το πρωτοξάδελφό της, το ΛΑ.Ο.Σ του Καρατζαφέρη και επιχειρώντας να αποπροσανατολίσει τον λαό, να εφαρμόσει τώρα το σχέδιο Μαρκογιαννάκη που σκάρωσε πριν τις εκλογές, για πάταξη των λεγόμενων «κουκουλοφόρων», για διωγμούς κι επιχειρήσεις «σκούπας», για εγκλεισμούς των μεταναστών σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, ώστε να οικοδομήσει ένα αστυνομικό κράτος που με πρόσχημα την «ασφάλεια» και τη «λαθρομετανάστευση» θα κλιμακώσει την κρατική καταστολή ενάντια σε κάθε κοινωνική αντίσταση ντόπιων και μεταναστών. Η μειοψηφική κυβέρνηση της κρατικής τρομοκρατίας δεν μπορεί να παραμείνει ούτε μέρα στην εξουσία. Πρέπει να ανατραπεί από τα κάτω κι από αριστερά, από το εργατικό και λαϊκό κίνημα, με μαζικές κινητοποιήσεις και απεργιακή δράση χωρίς να περιμένουμε τις εκλογές που ζητάει ο Γιωργάκης Παπανδρέου, ονειρευόμενος ήδη πώς θα στρογγυλοκαθίσει στο θρόνο του Κωστάκη Καραμανλή.

2. Αλληλένδετο με το πρώτο είναι και το δεύτερο συμπέρασμα: τις τεράστιες απώλειες της Νέας Δημοκρατίας δεν μπόρεσε να τις καρπωθεί στο μεγαλύτερο μέρος τους το ΠΑΣΟΚ, το οποίο, παρόλο που κέρδισε την πρωτιά μετά την καθίζηση της Δεξιάς, όχι μόνο δεν έδειξε μια δυναμική ικανή να του εξασφαλίσει την αυτοδυναμία σε εθνικές εκλογές αλλά κι έχασε το ίδιο εκατοντάδες χιλιάδες ψήφους.

Τα δύο αστικά κόμματα εξουσίας πληρώνουν βαρύ τίμημα από την γενικευμένη απαξίωση του αστικού πολιτικού συστήματος, όπως αυτό διαμορφώθηκε στη Μεταπολίτευση, και που εκφράστηκε πρώτα απ’ όλα με την πρωτοφανή στα ελληνικά χρονικά, πολυκομματική στην προέλευσή της, μαζική αποχή, συγκρίσιμη με την αποχή και στις άλλες χώρες της ΕΕ..

Στην Ελλάδα αλλά και στις άλλες χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, στον ένα ή τον άλλο βαθμό, έγινε φανερή στον καθρέφτη των εκλογών η κλιμάκωση, μέσα στην παγκόσμια καπιταλιστική κρίση, μιας βαθειάς καθεστωτικής κρίσης, κρίσης του τρόπου διακυβέρνησης, μιας εντεινόμενης αδυναμίας της άρχουσας τάξης να κυβερνάει με τα παραδοσιακά μέσα που είχε μέχρι τώρα στη διάθεσή της.

Η άνοδος της Ακροδεξιάς είναι παθολογικό σύμπτωμα της βαριάς αρρώστιας του καθεστώτος, σημάδι της αποσύνθεσής του. Το ΛΑ.Ο.Σ κερδίζει από μια εσωτερική αναδιάταξη των δυνάμεων στο εσωτερικό της «πολυκατοικίας» της Δεξιάς, κερδίζοντας κυρίως από τα στρώματα που στήριζαν, στο παρελθόν, την λεγόμενη «λαϊκή» Δεξιά και βλέπουν να εγκαταλείπονται από την κρατική μέριμνα της ΝΔ. Η δυσφορία τους θα μπορούσε κάτω από άλλες συνθήκες να διοχετευτεί και προς τα αριστερά εάν η ίδια η επίσημη Αριστερά δεν είχε ενσωματωθεί στο πολιτικό καρτέλ του μεταπολιτευτικού κοινοβουλευτικού συστήματος.

3. Η καθεστωτική Αριστερά και Κεντροαριστερά, ακριβώς επειδή αποτελεί ενσωματωμένο μέρος του ισχύοντος καθεστώτος και του πολιτικού συστήματος υφίσταται και μάλιστα πολλαπλάσια τις συνέπειες της κρίσης του. Ο ίδιος ο λαός βλέπει έμπρακτα τις σχέσεις αυτής της Αριστεράς με το αστικό καθεστώς.

Στην Ελλάδα η Λυδία λίθος για όλα τα κόμματα και τις οργανώσεις της Αριστεράς στάθηκε ο Δεκέμβρης, αφήνοντας έμμεσα κι αρνητικά το αποτύπωμά του καις τις Ευρωεκλογές του Ιουνίου.

Πώς να μην χάσει το ΚΚΕ πάνω από 150.000 ψηφοφόρους, μέσα στην χειρότερη κρίση του καπιταλισμού, όταν αποδεικνύεται έμπρακτα, πιο πρόσφατα, στην εξέγερση του Δεκέμβρη, δύναμη στήριξης του καθεστώτος κατά των εξεγερμένων «κουκουλοφόρων», και μάλιστα «υπεύθυνη» δύναμη στήριξης και «σωφροσύνης» αναγνωρισμένη από το ίδιο το καθεστώς, την δεξιά κυβέρνηση, και τον Καρατζαφέρη της Ακροδεξιάς; Ποια αριστερή ρητορεία μπορεί να σβήσει το ανεξίτηλο στίγμα του δημοσιεύματος στον «Ριζοσπάστη» στα τέλη του Δεκέμβρη 2008 όπου έβγαινε λάδι ο ίδιος ο φονιάς Κορκονέας; Πιο νέο δρόμο ενάντια και πέρα από τον καπιταλισμό μπορεί να δείξει το ΚΚΕ όταν νεκρανασταίνει και δοξολογεί τον Στάλιν και τις πιο μαύρες σελίδες της ιστορίας του κινήματος; Τώρα κρύβει τα μάτια σαν στρουθοκάμηλος στην απώλεια σημαντικού μέρους της εκλογικής του βάσης, ικανοποιημένο στη μιζέρια του, που ξεπέρασε τον… ΣΥΡΙΖΑ και παρέμεινε στη τρίτη θέση στην ιεραρχία του αστικού κοινοβουλευτικού συστήματος.

Από την άλλη, ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ απέδειξε με την διγλωσσία του, ιδιαίτερα στη διάρκεια του Δεκέμβρη, ότι δεν λειτουργεί σαν αντισυστημική δύναμη αλλά φιλοδοξεί να πάρει τη θέση που άφησε το ΚΚΕ και να γίνει, προπαντός στις κρίσιμες στιγμές, ο διαμεσολαβητής ανάμεσα στο καθεστώς και τις δυνάμεις που εξεγείρονται ενάντια στο καθεστώς και το αστικό κράτος. Εσωτερικά πολυδιασπασμένος, ευάλωτος στις πιέσεις από τα δεξιά, νομιμόφρων στην αστική δημοκρατία, είδε τις φυγόκεντρες τάσεις στο εσωτερικό του να οδηγούν σε φυγή δυνάμεων δεξιά κι αριστερά. Μεθυσμένος και στη συνέχεια πανικόβλητος από τις δημοσκοπήσεις, ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ συνέλεξε τους καρπούς του οπορτουνισμού του: την διάψευση των εκλογικών του προσδοκιών και την καταβύθιση σε μια νέα κρίση.

Δεν μπορεί να υπάρξει μια άλλη Αριστερά, επαναστατική, κομμουνιστική και διεθνιστική που θα ανοίγει προοπτικές στο παρόν και το μέλλον, διασώζοντας ό,τι πολύτιμο υπάρχει στην κληρονομιά της Οκτωβριανής Επανάστασης και των άλλων σοσιαλιστικών επαναστάσεων του 20ου αιώνα, εάν δεν ιδωθεί ξεκάθαρα και μαρξιστικά ότι το ΚΚΕ και ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ δεν κάνουν, για πολλοστή φορά, απλώς «λάθη», δεν δείχνουν απλώς κάποια «στρατηγική ανεπάρκεια», όπως λένε ορισμένοι σύντροφοι της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς, περιμένοντας ίσως να καλύψουν την «ανεπάρκεια» με την δική τους επάρκεια, υλοποιώντας και την ενωτική πρόταση Γλέζου για «κοινό ψηφοδέλτιο και κοινή δράση ΚΚΕ-ΣΥΝ-ΑΝΤΑΡΣΥΑ»...

Σίγουρα υπάρχουν αγνοί κομμουνιστές και αγωνιστές στο ΚΚΕ αλλά και στον ΣΥΡΙΖΑ. Αλλά κανακεύοντας τις αυταπάτες τους, γίνεται κάποιος συνυπεύθυνος για τον εγκλωβισμό τους στους γραφειοκρατικούς μηχανισμούς ενσωμάτωσης.

Η αποτυχία και των δύο κομμάτων της επίσημης κοινοβουλευτικής Αριστεράς στην Ελλάδα δεν πρέπει να χρεωθεί στην «ανωριμότητα» και την «καθυστέρηση» της ίδιας της εργατικής τάξης και του λαού. Χαρακτηριστικό δείγμα είναι η ερμηνεία που έδωσε στο διαδικτυακό κανάλι του Στέλιου Κούλογλου ο πανεπιστημιακός καθηγητής Γιώργος Ρούσης, πρώην υποστηρικτής του ΚΚΕ και στις τελευταίες ευρωεκλογές υποστηρικτής του ΑΝΤΑΡΣΥΑ :

«Γενικότερα, το γεγονός ότι η αριστερά δεν κατάφερε να πείσει και να προσελκύσει, εν μέσω της οικονομικής κρίσης, οφείλεται, κατά τον Γ. Ρούση, ‘στο ίδιο το σύστημα που αποξενώνει-αποβλακώνει τους ανθρώπους, στην κυριαρχία της κυρίαρχης αστικής ιδεολογίας και στην ανεπάρκεια της επαναστατικής αριστεράς’ και προσθέτει ότι ‘το σύστημα παράγει μαλάκες’». (8-6-09, tvxs.gr)

Σίγουρα κάτι τέτοιο έχει τόση σχέση με τον μαρξισμό όσο ο φάντης με το ρετσινόλαδο.

4. Όσοι αριστεροί επενδύουν τις ελπίδες τους και φετιχοποιούν τις εκλογικές διαδικασίες μέσα στον καπιταλισμό, βουλιάζουν στη κρίση μετά την διάψευση των προσδοκιών κι αρχίζουν να μέμφονται την ίδια την πραγματικότητα. Το ΕΕΚ ποτέ δεν υποστήριξε ότι οι εκλογές μπορούν «να κλονίσουν τους πολιτικο-κοινωνικούς συσχετισμούς»: μπορούν μόνο να δώσουν μια απομονωμένη (και στρεβλή) εικόνα μιας μεταβατικής στιγμής της ταξικής πάλης που διαμορφώνει κι αναδιαμορφώνει πολιτικοκοινωνικούς συσχετισμούς. Ήταν, μήπως αυτοί οι «δυσμενείς συσχετισμοί» που προκάλεσαν την εξέγερση του Δεκέμβρη; Ή, μήπως τώρα έκλεισε ή κινδυνεύει να κλείσει το ρήγμα που άνοιξε ο Δεκέμβρης επειδή οι λαϊκές μάζες δεν ψήφισαν μαζικά ΚΚΕ, ΣΥΡΙΖΑ κι ΑΝΤΑΡΣΥΑ;

Διάφοροι ιμπρεσιονιστές, ιδιαίτερα στην Αριστερά, βλέπουν στα αποτελέσματα των τελευταίων Ευρωεκλογών μια πλημμυρίδα της Δεξιάς και της ακροδεξιάς να κατακλύζει όλη την Ευρώπη. Μια κι η έκρηξη της παγκόσμιας κρίσης του καπιταλισμού δεν εκφράστηκε με μια μαζική υπερψήφιση της σοσιαλδημοκρατικής και σταλινογενούς Αριστεράς, βλέπουν μια επιστροφή στη δεκαετία του ’30, όταν το παγκόσμιο κραχ και η Μεγάλη Ύφεση έφεραν στην εξουσία τον Χίτλερ και τους φασίστες.

Δεν υπάρχει, όμως, Αιώνια Επιστροφή κι επανάληψη του Ίδιου στην Ιστορία. Η παγκόσμια καπιταλιστική οικονομία, οι διεθνείς σχέσεις ανάμεσα σε κράτη και οι κοινωνικές σχέσεις ανάμεσα στις τάξεις, η θέση κι ο ρόλος του Κράτους-Έθνους κι έτσι του οικονομικού εθνικισμού είναι εντελώς διαφορετικά στις αρχές του 21ου αιώνα. Η εργατική τάξη στις μητροπόλεις δεν έχει υποστεί ακόμα καμιά ιστορική συντριβή σαν εκείνες που γνώρισε η Γερμανία και η Ιταλία της δεκαετίας του ’20 και του ’30. Πρέπει με μια σύγχρονη μαρξιστική ανάλυση της παγκόσμιας κρίσης να δούμε τη νέα και διαρκώς μεταβαλλόμενη πολιτική κατάσταση στη χώρα, στην Ευρώπη, στον κόσμο, μαζί και τα αποτελέσματα των εκλογών στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο.

Η ιστορική ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία όντως καταποντίστηκε στις 7 Ιουνίου. Στη Γερμανία, το SPD που συγκυβερνά με την Δεξιά «πέτυχε» τα χειρότερα αποτελέσματα από το τέλος του 2ου παγκόσμιου πολέμου. Στη Βρετανία το Εργατικό Κόμμα του Μπράουν που πριν μερικούς μήνες τον παρουσιάζανε σαν σωτήρα του συστήματος από την παγκόσμια κρίση, βούλιαξε άδοξα στην τρίτη θέση, μετά από ένα ξενοφοβικό «αντιευρωπαϊκό» κόμμα. Στη Γαλλία, το Σοσιαλιστικό Κόμμα κατρακύλησε στο 16%, πλάι-πλάι με το εκτοξευμένο στα ύψη κόμμα των Πρασίνων του φιλοϊμπεριαλιστή Κον Μπεντίτ και του «αντιπαγκοσμιοποιητή» Μποβέ. Στην Ιταλία, η κεντροαριστερά κι οι «αριστεροί» σύμμαχοί της στην κυβέρνηση Πρόντι φρόντισαν ήδη από τα πριν να διαλύσουν την ιταλική Αριστερά.

Σοσιαλδημοκράτες και μεταλλαγμένοι, μετά το 1989, σταλινικοί στην Ευρώπη φρόντισαν να κάνουν δυσδιάκριτη έως εντελώς αόρατη την όποια διαφορά Αριστεράς και Δεξιάς στα μάτια και την ζωή εκατομμυρίων εργαζομένων. Αυτοί πρωταρχικά ευθύνονται για το γεγονός ότι η Δεξιά συγκράτησε τις δυνάμεις της ή είχε μικρές απώλειες στις Ευρωεκλογές 2009, καθώς και για το γεγονός ότι η γενικευμένη λαϊκή δυσφορία διοχετεύτηκε εν μέρει στους «υπεράνω Δεξιάς και Αριστεράς», αλλά εντός των πλαισίων του καπιταλισμού «υπερταξικούς» Οικολόγους, κι ακόμα χειρότερα, στους διάφορους σχηματισμούς της ξενοφοβικής αντι-μεταναστευτικής ευρωπαϊκής άκρας Δεξιάς.

Η αντι-μεταναστευτική υστερία, προϊόν της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης και της κρίσης της, χρησιμοποιείται από την αστική τάξη για να διασπάσει και να χειραγωγήσει τις μάζες. Οι ρεφορμιστές είτε είναι συνένοχοι είτε ανήμποροι να αντιμετωπίσουν την πίεση, αντίθετα τώρα -και στην Ελλάδα- ολοένα είναι και πιο διατεθειμένοι να συζητήσουν για περισσότερους αστυνομικο-στρατιωτικούς ελέγχους στη μετανάστευση κι ανακαλύπτουν τις «αρετές» και την «ειλικρίνεια» φτηνών δημαγωγών σαν τον Καρατζαφέρη.

Αν κάτι δείχνουν οι Ευρωεκλογές 2009, αντίθετα, είναι ότι ο ρεφορμισμός ούτε θέλει ούτε μπορεί να διεξάγει μια πάλη ενάντια την αντιδραστική Δεξιά και την ακροδεξιά, την ξενοφοβία και τον ρατσισμό, γιατί στις σημερινές συνθήκες, αυτή δεν είναι πάλη απλώς για δικαιώματα ή για την προάσπιση της αστικής δημοκρατίας αλλά ταξική πάλη για μια επαναστατική διέξοδο από την παγκοσμιοποιημένη ζούγκλα του κεφαλαίου και των Μητροπόλεών του.

Η εκλογική κατάρρευση της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας δείχνει ότι δεν υπάρχει περιθώριο ούτε για επιστροφή στο κεϋνσιανό κράτος πρόνοιας ούτε για άλλες ουσιαστικές μεταρρυθμίσεις. Γι’ αυτό κι όσοι ασαφοποιούν την διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στο ρεφορμισμό και την επανάσταση, εκλογικεύοντας τον δικό τους σκεπτικισμό κι αμφιταλάντευση, σπέρνουν σκεπτικισμό κι αμφιταλάντευση και δεν αποκομίζουν ούτε καν τα εκλογικά οφέλη που περιμένανε. Στις Ευρωεκλογές 2009 και ο ευρωπαϊκός κεντρισμός γνώρισε οδυνηρές διαψεύσεις με απογοητευτικά αποτελέσματα.

Με βασική εξαίρεση της Πορτογαλία και το ρεφορμιστικό Μπλόκο της Αριστεράς, η Ευρωπαϊκή Αντικαπιταλιστική Αριστερά και τα «πλατιά αντικαπιταλιστικά αριστερά σχήματά» της λαχανιάζουν. Η αριστερή σοσιαλδημοκρατική Αριστερά -Die Linke της Γερμανίας πήρε κάτω από τις δημοσκοπικές ενδείξεις ένα 7% και προπαντός στη Γαλλία το πολυδιαφημισμένο NPA -Νέο Αντικαπιταλιστικό Κόμμα του Μπεζανσενό- έπεσε πολύ κάτω από τις προβλέψεις των δημοσκοπήσεων, σε ένα 4,88%, βλέποντας να το προσπερνάει ακόμα και το Μέτωπο της Αριστεράς, η συμμαχία του Γαλλικού ΚΚ με τους αριστερούς σοσιαλδημοκράτες του Μελανσόν κι ένα κομμάτι του ίδιου του ΝΡΑ...

5. Το εγχείρημα να φτιαχτεί και στην Ελλάδα μια «πλατιά αριστερή αντικαπιταλιστική συμμαχία» με την ΑΝΤΑΡΣΥΑ δεν ευδοκίμησε και πολύ. Οι 22.000 ψήφοι στις Ευρωεκλογές του 2009 είναι λιγότεροι από το άθροισμα των 24.000 ψήφων του ΜΕΡΑ και της Αντικαπιταλιστικής Συμμαχίας του ΣΕΚ στις Ευρωεκλογές του 2004. Όσο κι αν κάνουν την ανάγκη φιλοτιμία και την τακτική στρατηγική, σίγουρα αυτό το «πρώτο βήμα» δεν είναι και πολύ «ενθαρρυντικό». Διαψεύδει εκείνους που αναμένανε ένα πολυπόθητο εκλογικό άνοιγμα 30.000 ψήφων, πέρα από το άθροισμα των ψήφων του ΜΕΡΑ και του ΕΝΑΝΤΙΑ.

Αναζητώντας μάταια αυτό το εκλογικό άνοιγμα δώσανε ένα καταστροφικό πλήγμα στο ΜΕΡΑ, ενσωματώνοντάς το ουσιαστικά στο ΕΝΑΝΤΙΑ και αφήνοντάς το έρμαιο στα «καπελώματα» του αριστερού σοσιαλδημοκρατικού ΣΕΚ. Κι όλα αυτά, παρά τις προειδοποιήσεις του ΕΕΚ, μόνο και μόνο για ένα «πουκάμισο αδειανό»…

Το ΕΕΚ κατέβηκε ανεξάρτητο, για πρώτη φορά μετά 20 χρόνια, στη διάρκεια των οποίων συμμετείχε στις εκλογές μαζί με το ΝΑΡ σε μετωπικά σχήματα (Λαϊκή Αντιπολίτευση, Μαχόμενη Αριστερά, ΜΕΡΑ), με ένα επαναστατικό μεταβατικό πρόγραμμα με στρατηγικό στόχο την εργατική εξουσία, την επαναστατική διάλυση της ΕΕ και τις Ενωμένες Σοσιαλιστικές Πολιτείες της Ευρώπης. Κατεβήκαμε μόνοι, χωρίς υλικά μέσα και μηχανισμούς, αποκλεισμένοι από τα ΜΜΕ, με «κομμένους» τους διεθνείς συντρόφους μας από τον Άρειο Πάγο, οπλισμένοι μόνο με τον κομμουνιστικό ενθουσιασμό των μελών μας, των υποστηρικτών μας και προπαντός της Οργάνωσης Επαναστατικής Νεολαίας και μιας πολύτιμης μερίδας της γενιάς του Δεκέμβρη. Τους ευχαριστούμε θερμά όλους και όλες: δείξανε κι αποδείξανε πώς παλεύουν οι Τροτσκιστές, οι ασυμβίβαστοι επαναστάτες κομμουνιστές διεθνιστές.

Πήραμε ένα 0,12 %, 6.048 ψήφους, τους μισούς από όσους πήρε όλο το ΜΕΡΑ στις εκλογές του 2007 (11.000) και στις ευρωεκλογές του 2004 (13.000). Δεν κομπάζουμε γι’ αυτό, έστω κι αν ήταν το καλύτερο ποσοστό που πήρανε οι Τροτσκιστές στη Μεταπολίτευση.

Δεν αλλάζουμε τη πορεία που έχουμε χαράξει: Θα διευρύνουμε τους διαύλους που ανοίξαμε στα πιο καταπιεσμένα στρώματα των εργαζομένων και των κατατρεγμένων, στη γενιά του Δεκέμβρη, προπαντός στην ταξική πρωτοπορία του προλεταριάτου για την οργάνωση των πιο καταπιεσμένων και επισφαλών κοινωνικών στρωμάτων της εργατικής τάξης. Για την αναδιάταξη της στρατηγικής των συνδικάτων για να αντιμετωπιστούν οι απολύσεις, οι διαθεσιμότητες, οι χρεοκοπίες. Χρειαζόμαστε ένα επιθετικό πρόγραμμα πάλης και όχι αμυντικές διακηρύξεις και διαρκείς συμβιβασμούς με τους εργατοπατέρες του υποταγμένου συνδικαλισμού. Παλεύουμε για την ταξική ενότητα και το Ενιαίο Μέτωπο των εργατών. Παλεύουμε για να έρθει όλη η εξουσία στα χέρια των εργατών

Η εργατική τάξη χρειάζεται το μοναδικό της όπλο, την οργάνωση και το Πρόγραμμα. Χρειάζεται την ταξική συνδικαλιστική οργάνωση και τα όργανα αυτο-οργάνωσής της, τις Επιτροπές Δράσης, αύριο τα Συμβούλια. Η εργατική τάξη κι η πρωτοπορία της χρειάζονται το δικό τους εργατικό επαναστατικό κόμμα και την επαναστατική Διεθνή.

ΣΥΝΕΧΙΖΟΥΜΕ ΜΕΧΡΙ ΤΗ ΝΙΚΗ ΤΟΥ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟΥ!

Το ΠΓ της ΚΕ του ΕΕΚ

9/6/09