ΚΑΛΕΣΜΑ ΣΤΗΡΙΞΗΣ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗΣ ΚΑΙ ΑΓΩΝΑ ΣΤΗ ΝΕΑ ΓΕΝΙΑ
Νέοι και νέες,
Μαθητές, σπουδαστές, νέοι εργαζόμενοι και άνεργοι.
Τις μέρες αυτές, όλοι απευθύνονται σε μας, προσπαθώντας να καρπωθούν την ψήφο μας, να μας εντάξουν στο προεκλογικό τους παιχνίδι, στο παζάρι ψεύτικων υποσχέσεων, στην αρένα των πολιτικών και οικονομικών συμφερόντων. Οι ίδιοι που πουλάνε τόσα χρόνια τα όνειρα μας, τα κόμματα που μας βυθίζουν στη φτώχια και την ανεργία, οι «επίσημοι» που ευθύνονται για τη μιζέρια και τη σήψη του ζούμε καθημερινά, θα μιλήσουν και πάλι για τη νέα γενιά, για τους νέους ψηφοφόρους και το μέλλον που μπορούν να εγγυηθούν. Όμως ξέρουμε πια ότι το αύριο που φέρνουν η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, η Ε.Ε. συνολικά το αντιδραστικό μπλοκ εξουσίας στη χώρα μας και διεθνώς, ζει ήδη σήμερα και δεν είναι άλλο από την εκμετάλλευση, την άγρια καταστολή, το ρατσισμό και τους πολέμους.
ΕΜΕΙΣ ΦΤΙΑΞΑΜΕ ΤΑ ΚΕΡΔΗ ΤΟΥΣ. ΔΕΝ ΘΑ ΠΛΗΡΩΣΟΥΜΕ ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ ΤΟΥΣ.
Η μεταφορά της κρίσης στις πλάτες μας φαίνεται να είναι η πρόταση των καπιταλιστών σε όλο τον κόσμο και η πολιτική των εκφραστών τους. Όταν οι δείκτες της οικονομίας ήταν ανοδικοί στηρίζονταν στο μόχθο και την εκμετάλλευση της νεολαίας και των εργαζομένων, τώρα που πέφτουν πάλι αυτοί καλούνται να πληρώσουν το τίμημα. Γιατί για την κοινωνική πλειοψηφία η κρίση δεν είναι οι οικονομικοί πίνακες αλλά η καθημερινή ζωή. Είναι οι απολύσεις, η τεράστια ανεργία, οι μισθοί πείνας, οι ελαστικές σχέσεις εργασίας, η κρατική και εργοδοτική τρομοκρατία, η περικοπές των κοινωνικών παροχών και οι ιδιωτικοποιήσεις. Όμως αυτά μας τα «προσέφεραν» και πριν την κρίση. Η ανεργία, η μαύρη εργασία και η ομηρεία των νέων στην ημιαπασχόληση και τα stage, η επίθεση στη δημόσια παιδεία, υγεία και ασφάλιση, οι ταξικοί φραγμοί είναι τα βιώματα μας εδώ και δεκαετίες και σε όλες τις κυβερνήσεις. Άλλωστε η νέα γενιά, η γενιά των 700 ή και λιγότερων ευρώ, που δεν γνωρίζει αν θα έχει δουλεία την επόμενη μέρα αλλά ξέρει ότι δεν θα πάρει ποτέ σύνταξη, που βλέπει όλα τα όνειρα της να καταρρίπτονται είχε αρχίσει να υπάρχει και πριν από την κρίση. Γίνεται πιο ξεκάθαρο από ποτέ, ότι το κεφάλαιο και ειδικά στο σύγχρονο ολοκληρωτικό καπιταλισμό, για να συνεχίζει να υπάρχει και να ξεπερνά τις εγγενείς κρίσεις του, πρέπει να στοχεύει στην πλήρη εξαθλίωση μας. Για αυτό και δεν μπορούν να σταθούν στο σήμερα όποιες «εναλλακτικές λύσεις» ξεπεράσματος της κρίσης για μια καλύτερη κοινωνία μέσα σε αυτό το σύστημα που προωθούν τόσο το υποτίθεται αντιπολιτευόμενο ΠΑΣΟΚ όσο και δυνάμεις της Αριστεράς.
ΝΑ ΥΠΟΣΤΕΙΛΟΥΜΕ ΤΗΝ ΑΝΤΙΔΡΑΣΤΙΚΗ ΣΗΜΑΙΑ ΤΗΣ Ε.Ε.
Εν όψει ευρωεκλογών θα ακούσουμε και πάλι για την δημοκρατική Ευρώπη, για την πρόοδο που έφερε στην Ελλάδα η ένταξη στην «ευρωπαϊκή οικογένεια», για τη δυνατότητα αριστερής και δημοκρατικής αλλαγής της Ε.Ε. και για την ανάγκη ενοποίησης της απέναντι στην κρίση. Όμως ξέρουμε πια ότι η μαύρη σημαία της Ε.Ε. είναι των αστικών τάξεων κάθε χώρας για να χτυπήσουν από κοινού τους εργαζόμενους. Ξέρουμε ότι η μόνη ενοποίηση των λαών είναι ο κοινός διεθνιστικός αγώνας τους για τα κοινά τους συμφέροντα και όχι οι καπιταλιστικές ολοκληρώσεις. Η Ε.Ε., το ΝΑΤΟ και όλοι οι οργανισμοί εμφανίζονται στην καθημερινή μας ζωή. Στις συνθήκες της Μπολόνια, της Λισαβόνα, στον ευρωτρομονόμο, στο Σύμφωνο Σταθερότητας, στις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις σε όλο τον κόσμο στις οποίες έλαβε χώρα και η Ελλάδα. Πίσω από κάθε αντιδραστική πολιτική, στις νέες εργασιακές σχέσεις, στην ιδιωτικοποίηση της παιδείας, στην επιδρομή στο ασφαλιστικό, ξεπροβάλλει μια απόφαση της Ε.Ε., που αποτελεί βέβαια κοινή πεποίθηση όλων των αστικών κυβερνήσεων και όχι άνωθεν επιβολή. Για αυτό ο δρόμος για τους εργαζόμενους σε όλη την Ευρώπη και σε κάθε χώρα ξεχωριστά είναι η πάλη για μπλοκάρισμα κάθε ευρωπαϊκής πολιτικής, αλλά και συνολικά για την ανατροπή της, για την έξοδο από αυτή που συνδυάζεται με την αντικαπιταλιστική επαναστατική διεθνιστική προοπτική.
ΟΛΕΣ ΟΙ ΟΨΕΙΣ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΙΔΙΟ ΑΣΧΗΜΕΣ.
Ακόμα και από τις τελευταίες «προεκλογικές» μέρες φαίνεται η ασχήμια του πολιτικού σκηνικού και της κυβερνητικής πολιτικής. Η κυβέρνηση έκλεισε πρόωρα τη Βουλή για να μην αποδοθούν ευθύνες σε στελέχη της για διαφθορά, ενώ δεν μπορεί να κρύψει ότι μετά τις κάλπες ετοιμάζει νέα επίθεση τόσο σε μισθούς και συντάξεις όσο και στους μετανάστες. Μάλιστα, υποστηρίζει ακλόνητα την αντιλαϊκή πολιτική που ασκεί τόσα χρόνια επιλέγοντας ως επικεφαλής του ψηφοδελτίου την καταδικασμένη στα μάτια ολόκληρης της εκπαιδευτικής κοινότητας Μ. Γιαννάκου της ιδιωτικοποίησης και του αυταρχισμού. Από την άλλη το ΠΑΣΟΚ πασχίζει να διαφοροποιηθεί φορώντας το αριστερό του προσωπείο με τη χρήση του μεγάλου επαναστατικού διλλήματος «σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα» αλλά ουσιαστικά συναινεί στο σύνολο της ασκούμενης πολιτικής. Το τοπίο γίνεται διαρκώς πιο σκοτεινό και άδικα πασχίζουν τα αστικά επιτελεία και τα Μ.Μ.Ε. να δώσουν όραμα και προοπτική στη νέα γενιά μέσα στην πολιτική τους. Τα σκάνδαλα, η διαφθορά, οι μίζες και τα ρουσφέτια δεν είναι ακραίες εκδοχές και προσωπικά λάθη, αλλά διαρκές μοντέλο διακυβέρνηση ς και διαιώνισης της κυρίαρχης πολιτικής. Καμία μάσκα δεν αρκεί για να κρύψει το πραγματικό τους πρόσωπο. Της βίας και του κοινοβουλευτικού ολοκληρωτισμού που δολοφονεί 15χρονους, που χτυπά και συλλαμβάνει όσους αγωνίζονται, που ποινικοποιεί τη συλλογική πάλη, που ευνοεί την ξενοφοβία και τις ρατσιστικές επιθέσεις. Όλο και μεγαλύτερα τμήματα της νεολαίας δεν έχουν πια καμία πίστη και ελπίδα στο υπάρχον καθεστώς για αυτό και αποστρέφονται το δικομματισμό. Οι κυβερνώντες φοβούνται που αυτή η κοινωνική δυσαρέσκεια γίνεται ρεύμα αμφισβήτησης. Έτσι προσπαθούν να αναστηλώσουν το πολιτικό σύστημα, επαναπροβάλλοντας το ΠΑΣΟΚ, προτείνοντας διαφορετικές κυβερνήσεις, της ΝΔ με το ακροδεξιό ΛΑΟΣ, της ΝΔ με το ΠΑΣΟΚ, του ΠΑΣΟΚ με τον πρόθυμο ΣΥΡΙΖΑ είτε σε κοινή διακυβέρνηση είτε με στήριξη. Και επειδή τίποτε από αυτά δεν ενσωματώνει και καταστέλλει κοινωνική οργή, πλασάρουν την πρόταση των Οικολόγων Πράσινων προωθώντας τους με τα γκάλοπ. Τους εμφανίζουν ως “πράσινη λύση”, ενώ είναι ένα κόμμα που στηρίζεται από μεγάλες πολυεθνικές και δεν θίγει στο ελάχιστο τα συμφέροντα του κεφαλαίου που ευθύνεται για την τεράστια καταστροφή της φύσης, που στήριξε τους “ανθρωπιστικούς πολέμους” του ΝΑΤΟ και που δηλώνει διαρκώς ότι θα συνεργαστεί με οποιαδήποτε κυβέρνηση. Μέχρι και τη λύση της αποχής προωθούν, ακριβώς γιατί είναι επιλογή που ενώ μπορεί να φανερώνει μια απόρριψη του πολιτικού σκηνικού, παραμένει ακίνδυνη αφού δεν καταδικάζει τους πολιτικούς εκφραστές του και δεν υιοθετεί μιας άλλης προοπτικής. Το πολιτικό σύστημα από όποια πλευρά και να το δούμε παραμένει άσχημο, αλλά αν η οργή και η δυσφορία γίνουν παραίτηση και αδιαφορία τότε η κατάσταση δε θα αλλάξει ποτέ.
ΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΜΑΣ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΤΟΥΣ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΝ. ΝΑ ΣΥΝΕΧΙΣΟΥΜΕ ΤΟ ΔΡΟΜΟ ΤΟΥ ΔΕΚΕΜΒΡΗ ΚΑΙ ΤΩΝ ΜΕΓΑΛΩΝ ΝΕΟΛΑΙΙΣΤΙΚΩΝ ΑΓΩΝΩΝ
Απέναντι στην επίθεση που δεχόμαστε σαν νεολαία σε όλους τους τομείς της ζωής μας, δεν πρέπει να είναι κανείς μόνος. Στην απόλυση και την αυθαιρεσία του αφεντικού, στο γκλόπ και το δακρυγόνο της αστυνομίας, στο σχολείο- εξεταστικό κάτεργο και το πανεπιστήμιο- επιχείρηση, στην έλλειψη ελεύθερου χρόνου και τον πολιτισμό του life-style δεν απαντούν η υποταγή και η απελπισία, ούτε ακόμα περισσότερο ο αλληλοσπαραγμός. Η συλλογική οργάνωση και πάλη, η συντροφικότητα και η αλληλεγγύη είναι αναγκαία όσο ποτέ άλλοτε. Στην Ελλάδα και διεθνώς μεγάλοι κοινωνικοί και νεολαιίστικοι αγώνες ξέσπασαν τα τελευταία χρόνια, που πέτυχαν νίκες. Σημαντικότερος όλων ο ελληνικός Δεκέμβρης, η πρώτη εξέγερση της κρίσης, που ένωσε με πρωτοφανή τρόπο όλη τη νεολαία στην τεράστια σύγκρουση της με την κυβέρνηση και την κρατική καταστολή. Αλλά και οι νικηφόρες και πολύμηνες καταλήψεις ενάντια στην αναθεώρηση του Συντάγματος και την ιδιωτικοποίηση των πανεπιστημίων καθώς και δεκάδες εργατικοί αγώνες με κορυφαία την απεργία των δασκάλων δείχνουν το δρόμο που πρέπει να ακολουθήσουμε. Αντίστοιχοι αγώνες γίνονται σε όλο τον κόσμο από φοιτητές, μαθητές και εργαζόμενους που αποδεικνύουν ότι η αστική πολιτική μπορεί να ανατραπεί. Τα κινήματα αυτά στα οποία η αντικαπιταλιστική αριστερά πρωτοστάτησε, με την ΕΑΑΚ σε ΑΕΙ και ΤΕΙ, με τις παρεμβάσεις και τα εργατικά σχήματα, με τις κινήσεις πόλης κ.α., αναδεικνύουν ότι μόνο οι αγώνες που γεννιούνται από τα κάτω, που αποκτούν βαθύτερο και πιο επικίνδυνο περιεχόμενο και αιτήματα μπορούν να αναμετρηθούν με μαζικό και αποτελεσματικό τρόπο. Ο ρόλος της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ και συνολικά η λογική του γραφειοκρατικού και ηττημένου συνδικαλισμού γίνεται όλο και πιο εχθρικός απέναντι στις ανάγκες και τις αγωνιστικές διαθέσεις των εργαζομένων, ειδικά των νέων που στην πλειοψηφία τους δεν καλύπτονται καν από τα υπάρχοντα συνδικάτα. Επιλέγουν για σύμμαχο τους την εργοδοσία και την κυβέρνηση και αποφεύγουν κάθε αγωνιστική απόπειρα. Το πρωτόγνωρο κίνημα αλληλεγγύης στην Κωνσταντίνα Κούνεβα ανέδειξε τις δυνατότητες για αγωνιστικό, ταξικό συντονισμό των εργαζομένων «από τα κάτω», όχι μόνο για την καταγγελία της δολοφονικής απόπειρας εναντίον της, αλλά και για την κατάργηση του σύγχρονου δουλεμπορίου και την ανατροπή του εργασιακού μεσαίωνα.
ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΤΗΣ ΗΤΤΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΣΥΝΔΙΑΛΛΑΓΗΣ. ΝΑΙ ΣΤΗΝ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΤΗΣ ΑΝΑΤΡΟΠΗΣ
Για τη συνέχεια και ενίσχυση των αγώνων και τη συμπόρευση τους σε ένα αγωνιστικό- ανατρεπτικό μέτωπο είναι αναγκαία και μια άλλη αριστερά. Μια αριστερά δυνατή και μαζική που θα ορθώσει το ανάστημα της και θα αποτελέσει αντίπαλο δέος στην πολιτική που ασκείται. Που θα εμπνέει τη νέα γενιά και όλους τους εργαζόμενους για αγώνες μέχρι τη νίκη, που θα αμφισβητεί κάθε έκφανση της καπιταλιστικής πραγματικότητας και θα ανοίγει την προοπτική για την επαναστατική αλλαγή. Οι δυνάμεις της επίσημης αριστεράς ΚΚΕ και ΣΥΝ- ΣΥΡΙΖΑ παρά τις διαφορές τους ενσωματώνονται στο αστικό- κοινοβουλευτικό παιχνίδι αποτελώντας τελικά ανάχωμα για την προοπτική της κοινωνικής απελευθέρωσης. Το ΚΚΕ μένει έξω από κάθε αγωνιστική προσπάθεια, συκοφαντεί και καταγγέλλει ότι πάει να βάλει αναχώματα στην κυβερνητική πολιτική εκφράζοντας ακραία συντηρητικά χαρακτηριστικά, όπως στην εξέγερση του Δεκέμβρη. Παρά τις αριστερές διακηρύξεις του βοηθά στην συντήρηση του κατεστημένου κλείνοντας την πόρτα σε οτιδήποτε κινείται αριστερά του. Την ίδια στιγμή επαγγέλλεται τον σοσιαλισμό- κομμουνισμό αλλά αναφέρεται στα εκμεταλλευτικά καθεστώτα του “υπαρκτού σοσιαλισμού” που ηττήθηκαν. Ο ΣΥΡΙΖΑ αν και συμμετέχει εντονότερα στα κινήματα, παραμένει μια διαχειριστική κοινοβουλευτική δύναμη. Η ουσία της πολιτικής του πρότασης είναι μια αριστερή διακυβέρνηση που θα προέρθει μέσα από την εξαργύρωση της κοινωνικής δυσαρέσκειας. Η λογική αυτή όχι μόνο δεν μεγεθύνει την αυθόρμητη ριζοσπαστικοποίηση αλλά αντιθέτως υποτάσσει κάθε νεανική αγωνιστικότητα και αριστερή αναζήτηση στα όρια του υπάρχοντος συστήματος. Αυτή η αριστερά, που δεν χάνει ποτέ την ευκαιρία να δοκιμάσει τη γλύκα της εξουσίας, δημιουργεί αυταπάτες και τελικά ήττα, απογοήτευση και συντηρητικοποίηση όπως φαίνεται από τα παραδείγματα των “προοδευτικών” κυβερνήσεων σε Ιταλία, Γαλλία και αλλού. Ειδικά εν όψει ευρωεκλογών δεν μπορεί να κρυφτεί από όποια αντι ΕΕ φρασεολογία η βαθιά προσήλωση του ρεύματος αυτού ακόμα και σε βαθιά αντεργατικές επιταγές του ευρωκοινοβουλίου.
ΓΙΑ ΤΗ ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗ ΠΡΟΟΠΤΙΚΗ
Εμείς τολμούμε να βλέπουμε να βλέπουμε φως στο τέλος του τούνελ του σημερινού εκμεταλλευτικού συστήματος. Μια κοινωνία χωρίς την εκμετάλλευση του ανθρώπου και της φύσης, χωρίς εργαζόμενους και αφεντικά, φτώχεια και πολέμους, την κομμουνιστική κοινωνία. Γιατί δεν μπορεί να υπάρξει κανένας άλλος τρόπος για την συνολική ικανοποίηση των αναγκών μας πέρα από την συνολική ανατροπή της αστικής κοινωνίας και της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας. Από το πέρασμα όλων των παραγωγικών δυνάμεων στα χέρια ίδιων των εργαζομένων και της αυτοδιεύθυνσης τους. Πολλοί μπορεί να τρέξουν να πουν ότι τον κομμουνισμό των γνωρίσαμε και δεν άφησε παρά δυστυχία. Όμως εμείς κρατάμε και εμπνεόμαστε από όλους τις μεγάλους αγώνες και τις πρωτοπόρες αναλύσεις της ιστορίας αλλά κρίνουμε και διαχωριζόμαστε από τον εκφυλισμό τους. Στοχεύουμε στην επαναθεμελίωση της σύγχρονης κομμουνιστικής προοπτικής, στην αναζήτηση του νέου επαναστατικού προγράμματος που θα διαμορφώσει και ένα νέο συλλογικό όραμα χειραφέτησης.
ΜΕ ΤΗΝ ΑΝΤΑΡΣΥΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΟΛΟ ΤΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ
Η Αντικαπιταλιστική Αριστερή Συνεργασία για την Ανατροπή είναι ο μόνος σχηματισμός που μπορεί να δώσει ελπίδα και προοπτική για αυτή την αριστερά που έχει ανάγκη η εποχή μας. Είναι το πιο ελπιδοφόρο ενωτικό εγχείρημα της αντικαπιταλιστικής αριστεράς σε συνολικό πολιτικό επίπεδο που συνενώνει οργανώσεις και ανένταχτους αγωνιστές και συγκροτήθηκε μέσα από ανοιχτές αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες με χιλιάδες αγωνιστές με συνδιαμόρφωση και συναπόφαση. Αποτελεί ένα πρώτο σημαντικό βήμα για τη δημιουργία ενός διακριτού πολιτικού ρεύματος σε ανεξαρτησία από την αστική πολιτική και την επίσημη αριστερά, ενός πόλου της αντικαπιταλιστικής, επαναστατικής αριστεράς. Εκφράζει την ανάγκη η πρωτοπόρα δράση και η δυναμική των σχηματισμών και των αγωνιστών της αντικαπιταλιστικής αριστεράς στους χώρους εκπαίδευσης, εργασίας και κατοικίας και στους κοινωνικούς αγώνες να εκφραστεί και σε συνολικό κοινωνικό επίπεδο, σε συνολική αναμέτρηση με την κυρίαρχη πολιτική. Προωθεί την αναγέννηση του εργατικού και νεολαιίστικου κινήματος κόντρα στη συναίνεση του εργοδοτικού συνδικαλισμού, προβάλλει την ανάγκη για μελέτη και συζήτηση γύρω από το παρελθόν και το μέλλον του κομμουνιστικού κινήματος και παλεύει με ένα πολιτικό περιεχόμενο επικίνδυνο για το σύστημα και τους εκφραστές του.
Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ καλεί όλους τους νέους και νέες, όλους τους εργαζόμενους, έλληνες και ξένους σε στήριξη στις εκλογές και συμπόρευση μετά από αυτές σε κάθε στιγμή της ταξικής πάλης. Και σε αυτή τη μάχη δίνουμε δυναμικό παρών, με την αντικαπιταλιστική, επαναστατική αριστερά.
Στις 7 Ιούνη ψηφίζουμε- στηρίζουμε ΑΝΤΑΡΣΥΑ
.png)
