ΣΥΝΕΧΙΖΟΥΜΕ ΜΕ ΤΗΝ ΕΜΠΝΕΥΣΗ ΤΩΝ ΜΕΓΑΛΩΝ ΕΞΕΓΕΡΣΕΩΝ
ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΤΗΣ ΝΙΚΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΝΑΤΡΟΠΗΣ!
Οι μεγάλες στιγμές της ιστορίας των αγώνων ενός λαού δεν μπαίνουν στα μουσεία, δεν μπορούν να μετατραπούν σε άψυχα «γεγονότα». Αντίθετα, αποτελούν έμπνευση και πλούτο για όλες και όλους εμάς που συνεχίζουμε να βαδίζουμε στον δρόμο της εξέγερσης και της αντικαπιταλιστικής ανατροπής. Η ιστορία μπορεί να επαναλαμβάνεται, όμως τα διδάγματά της εξέγερσης του Νοέμβρη παραμένουν τρομερά επίκαιρα.
Το Πολυτεχνείο δεν ήτανε γιορτή – ήτανε εξέγερση και πάλη ταξική
Πολλοί αναφέρονται με πραγματική συγκίνηση στο Πολυτεχνείο ως την κορύφωση του αγώνα ενός ολόκληρου λαού ενάντια στην μισητή δικτατορία των Συνταγματαρχών. Και πράγματι αυτό ήταν. Ήταν όμως ταυτόχρονα -όπως συμβαίνει σε κάθε μεγάλη κοινωνική έκρηξη- και μια σύγκρουση ανάμεσα σε δύο ριζικά διαφορετικές αντιλήψεις μέσα στο κίνημα και την Αριστερά. Από τη μια, αυτή που υποστήριζε ότι η μόνη «ρεαλιστική λύση» για την «επαναφορά στην δημοκρατία» είναι ο συμβιβασμός με την Χούντα και τους Αμερικάνους και η συμμετοχή της Αριστεράς στις ψευτοεκλογές που οργάνωνε το καθεστώς. Και από την άλλη, η αντίληψη ότι μόνο με την ανεξάρτητη από την Χούντα και συνολικά τις αστικές δυνάμεις λαϊκή πάλη, με την ανάπτυξη των αγώνων των φοιτητών, των εργατών και του συνολικότερου αντιδικτατορικού-αντιιμπεριαλιστικού κινήματος, με στόχο την ανατροπή της χούντας από την λαϊκή πάλη, μπορούν να αλλάξουν τα πράγματα. Η μεγαλειώδης εξέγερση του Νοέμβρη απέδειξε πράγματι ότι όταν ο κόσμος μπαίνει σε κίνηση, ξεπερνώντας τις «υπεύθυνες» ηγεσίες που του συστήνουν «αυτοσυγκράτηση» και τον κατηγορούν σαν «προβοκάτορα» όταν δεν καταφέρνουν να τον ελέγχουν, μπορεί να γράφει ιστορία και να ανατρέπει τα πιο βίαια κι αντιδραστικά καθεστώτα.
Απ’ τον Νοέμβρη στον ... Δεκέμβρη
Η εξέγερση του Νοέμβρη κατάφερε να ξαναφέρει στην ημερήσια διάταξη τον αγώνα με προοπτική μια άλλη κοινωνία. Αμφισβήτησε συνολικά την ιμπεριαλιστική κυριαρχία και το μετεμφυλιακό καθεστώς τρομοκρατίας και φασισμού σε βάρος της Αριστεράς. Έφερε στο προσκήνιο το ριζοσπαστικό κίνημα της μεταπολίτευσης με το χτίσιμο των εργοστασιακών σωματείων, με το μαχητικό φοιτητικό κίνημα, με την ανάπτυξη μαχητικών αγώνων για τα δικαιώματα και τις ελευθερίες κόντρα σε μια αυταρχική «κοινοβουλευτική δημοκρατία», την κυβέρνηση της ΝΔ, που διαδέχθηκε την Χούντα.
Τριανταέξι χρόνια μετά, ένα κόκκινο νήμα συνδέει τον Νοέμβρη του τότε με τους αγώνες των εργατών και της νεολαίας που συνεχίζονται σήμερα. Και όπως τότε, έτσι και σήμερα, στον «δικό μας» Δεκέμβρη, είδαμε από τη μια ένα ολόκληρο κίνημα να βγαίνει στους δρόμους και να παλεύει για να πέσει η κυβέρνηση των δολοφόνων και από την άλλη δυνάμεις που έδιναν όρκους νομιμότητας στο σύστημα μιλώντας για «δημοκρατική λύση μέσα από εκλογές» και «επαναστάσεις στις οποίες δεν θα σπάσει ούτε ένα τζάμι»... Το ερώτημα παραμένει πάντα το ίδιο: με την δύναμη των εξεγέρσεων ή με τον συμβιβασμό; Με το αύριο της λαϊκής αυτενέργειας και δράσης ή με το «εφικτό» της καλύτερης διαχείρισης των μηχανισμών και των δομών του συστήματος; Συνδιαχείριση ή ανατροπή, μεταρρύθμιση ή επανάσταση;
Νέα κυβέρνηση – παλιά πολιτική
Χάρη στο Νοέμβρη και την πάλη του λαϊκού κινήματος μπορεί να μην βλέπουμε στρατιωτικές σχολές σε ασπρόμαυρες τηλεοράσεις να απαγγέλλουν εθνικοπατριωτικούς δεκάρικους. Βλέπουμε όμως τους κουστουμαρισμένους κυβερνήτες, τους επιχειρηματίες και τους γραφειοκράτες της ΕΕ να απολύουν από κοινού δεκάδες χιλιάδες εργαζόμενους, να σπρώχνουν εκατομμύρια στην «ελαστική εργασία» και την «ελαστική ζωή», να επιβάλλουν την πιο βαριά λιτότητα και καταστολή, να βαθαίνουν τις ρατσιστικές πολιτικές, να καταστρέφουν την φύση για το κέρδος. Η νέα κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ ξεκαθάρισε, μέσα σε ένα πολύ μικρό χρονικό διάστημα, ότι η πολιτική της κινείται στην ίδια κατεύθυνση με αυτήν της ΝΔ. Παρά τα μεγάλα λόγια, η πραγματικότητα είναι χιλιάδες απολύσεις «ελαστικά» απασχολούμενων, συνέχιση των ιδιωτικοποιήσεων που είχαν ξεκινήσει επί ΝΔ με κορυφαία περίπτωση αυτή του λιμανιού στον Πειραιά, αστυνομική «κατοχή» στα Εξάρχεια, προϋπολογισμός περικοπών και λιτότητας, διατήρηση του ρατσιστικού θεσμικού πλαισίου με υποσχέσεις για επιμέρους τροποποιήσεις, αυταρχική θωράκιση του κράτους (νέος Καποδίστριας), διατήρηση όλων των ταξικών επιχειρηματικών αλλαγών στην εκπαίδευση (Νόμος Πλαίσιο κολλέγια, βάση του 10), πλήρης ευθυγράμμιση με τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ, της Ε.ΕΝα τους σταματήσουμε! Παλέψαμε ενάντια στη ΝΔ, δεν θα ανεχτούμε την συνέχεια της ίδια πολιτικής! Κόντρα στην αδράνεια και την πλήρη ευθυγράμμιση της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας με την κυβερνητική πολιτική να πάρουμε τους αγώνες και τα σωματεία στα χέρια μας και να στηρίξουμε όλες τις ανταρσίες που ήδη ξεσπάνε: των εργαζομένων στα stage και των συμβασιούχων για μονιμοποίηση ενάντια στις απολύσεις, των λιμενεργατών ενάντια στην ιδιωτικοποίηση του ΟΛΠ, των εκπαιδευτικών, των φοιτητών και μαθητών για δημόσια και δωρεάν εκπαίδευση. Να ξεδιπλώσουμε τους αγώνες μας ενάντια στο ρατσισμό για την νομιμοποίηση των μεταναστών και άσυλο στους πρόσφυγες, ενάντια στη καταστολή των δημοκρατικών ελευθεριών, το ΝΑΤΟ και τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις, την κλιματική αλλαγή και την καταστροφή των ελεύθερων χώρων. Αγώνες που για να νικήσουν πρέπει να ενώνονται σε ένα μεγάλο ποτάμι ανατροπής της νέας αυτής επίθεσης που φορτώνει την κρίση στους εργαζόμενους, να αμφισβητούν από αντικαπιταλιστική σκοπιά, τον πυρήνα της πολιτικής του κεφαλαίου, της ΕΕ των αστικών κομμάτων. Μέσα από τέτοιους αγώνες, θα μας βρούνε μπροστά τους και στις εκδηλώσεις για τον ένα χρόνο από την δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου.
Ο κοινωνικός πλούτος ανήκει στους παραγωγούς του - Την κρίση να πληρώσουν οι καπιταλιστές
Ενάντια στις δικαιολογίες ότι η οικονομική κρίση πιέζει για νέες θυσίες, ότι χρειάζονται περικοπές δημόσιων δαπανών για να μειωθούν τα ελλείμματα κλπ, η απάντηση μας είναι μία: Δεν δημιουργήσαμε εμείς την κρίση, δεν θα την πληρώσουμε εμείς! Να την πληρώσουν αυτοί που την δημιούργησαν, οι κυβερνήσεις φιλελεύθερες ή κεντροαριστερές που ορκίζονταν τόσα χρόνια στο όνομα της ελευθερίας των αγορών, των ιδιωτικοποιήσεων, της διάλυσης των εργασιακών σχέσεων και της εκμετάλλευσης των εργαζόμενων. Ας κάνουν θυσίες όλοι αυτοί που έκαναν ...θεό τους το κέρδος, όχι εμείς!Ποτέ άλλοτε η ίδια η επιβίωση των ανθρώπων δεν δενόταν τόσο στενά, όσο σήμερα, με την ανάγκη μιας άλλης κοινωνίας. Δεν είναι ο συμβιβασμός με το κεφάλαιο και η λογική ενός «καπιταλισμού με ανθρώπινο πρόσωπο», όπως υποστηρίζει ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, που θα λύσει τα κοινωνικά προβλήματα. Δεν είναι η διαρκής κοινοβουλευτική ενίσχυση του ΚΚΕ και η προοπτική του καταπιεστικού «υπαρκτού σοσιαλισμού» των Ανατολικών καθεστώτων που μπορεί να συνεγείρει στην πάλη για μια άλλη κοινωνία.
Η μόνη ρεαλιστική απάντηση στη σημερινή, βαθιά, ιστορική κρίση του καπιταλισμού είναι η ταξική και αγωνιστική συγκρότηση των δυνάμεων της εργατικής τάξης με στόχο την ανατροπή του και την οικοδόμηση μιας κοινωνίας στην βάση της κοινωνικής ιδιοκτησίας, της εργατικής δημοκρατίας και εξουσίας, της κάλυψης των ανθρώπινων αναγκών, της αρμονικής σχέσης με την φύση, η πάλη για μια νέα σοσιαλιστική και κομμουνιστική προοπτική.
Αυτός είναι για μας, για την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ο σημερινός δρόμος του Νοέμβρη.
Ελάτε να τον βαδίσουμε μαζί!
.png)
