ΕΚΔΗΛΩΣΗ- ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ : «Η πολιτική του Ελληνικού Κράτους απέναντι στο πολιτικό άσυλο- Η περίπτωση των Ιρανών πολιτικών προσφύγων»
Η Ελλάδα είναι η χώρα με το μικρότερο ποσοστό χορήγησης πολιτικού ασύλου στην Ευρωπαϊκή Ένωση .
Το ποσοστό χορήγησης από το 11,25% σε ό,τι αφορά το πολιτικό άσυλο και από το 20.1% σε ό,τι αφορά το ανθρωπιστικό άσυλο(επί του συνόλου των αιτήσεων) το 2000 έχει συρρικνωθεί σε λιγότερο από 1% το 2009 (εφ. Το Βήμα 24-7-09, Ελληνική Επιτροπή Διεθνούς Δημοκρατικής Αλληλεγγύης).
Αυτή τη στιγμή εκκρεμούν για εξέταση πάνω από 50.000 αιτήσεις πολιτικού ασύλου (εφ. Έρευνα 8-7-09).
Η ελληνική νομοθεσία έτσι όπως τροποποιήθηκε το καλοκαίρι του 2009 στερεί ουσιαστικά την δυνατότητα του αιτούντα άσυλου να προσφύγει σε δευτεροβάθμια κρίση .
Η ελληνική κυβέρνηση δυσχεραίνει τις προσβάσεις στη διαδικασία ασύλου με διάφορες πρακτικές: απαγόρευση πρόσβασης δικηγόρων στους χώρους κράτησης, ανεπάρκεια μέσων επικοινωνίας και μετάφρασης, συνεχείς αναβολές της επίσημης παραλαβής των αιτημάτων ασύλου, εφοδιασμός των αιτούντων άσυλο με πρόχειρα έγγραφα χωρίς καμία νομική ισχύ.
Πολλές φορές οι διμερείς συμφωνίες μεταξύ κρατών για την έκδοση πολιτικών προσφύγων, ακυρώνουν στην πράξη την έννοια του πολιτικού ασύλου. Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση του Τούρκου αγωνιστή Α. Τ. Οζκιόκ που το αίτημα του τούρκικου κράτους για την έκδοση του λόγω της πολιτικής του δράσης (είχε καταδικαστεί από χουντικό στρατοδικείο, σε περίπτωση έκδοσης κινδύνευε με βασανιστήρια και πολυετή αδικαιολόγητη κάθειρξη) απορρίφθηκε τελικά στις 31 Ιουλίου 2009, μετά από 4μήνη προφυλάκιση από το ελληνικό κράτος και την δράση του κινήματος αλληλεγγύης. Ανάλογη είναι και η περίπτωση του κούρδου αγωνιστή Σινάν Μποσκούρτ (Ταϊλάν) του οποίου την έκδοση ζήτησε το γερμανικό κράτος το 2004 για την πολιτική του δράση, και η οποία τελικά απορρίφθηκε κάτω από την πίεση του κινήματος αλληλεγγύης, αλλά και τις πολυήμερης απεργίας πείνας που έκανε ο ίδιος στις ελληνικές φυλακές.
Οι 15 ιρανοί πολιτικοί πρόσφυγες που βρίσκονται σε απεργία πείνας από τις 19 Οκτωβρίου αποτελούν το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα της κατάργησης του πολιτικού ασύλου από το ελληνικό κράτος. Οι ιρανοί αντιφρονούντες με αντιστασιακή δράση ενάντια στο καθεστώς του Σάχη όσο και στο καθεστώς του Χομεϊνί, αφού εγκατέλειψαν τη χώρα τους κατέφυγαν στο Ιράκ όπου εντάχθηκαν στην οργάνωση PMOI (Λαϊκή Οργάνωση Μουτζαχεντίν του Ιράν που ιδρύθηκε το 1965 στο Ιράν με σκοπό την ανατροπή του Σάχη και στην συνέχεια του καθεστώτος των μουλάδων).
Το 2002, όταν ήδη έχουν διαφωνήσει με την ΡΜΟΙ, οι αμερικάνικες δυνάμεις του Ιράκ τους φυλακίζουν μετά από μυστική συμφωνία σε μία κρυφή φυλακή (με την ευφημιστική ονομασία Προσωρινή εγκατάσταση συνέντευξης και προστασίας). Εκεί παραμένουν για 5 χρόνια -παρά τις αρχικές διαβεβαιώσεις ότι η παραμονή τους δεν θα ξεπερνούσε τους 3 μήνες- σε καθεστώς παραπλήσιο του Γκουαντανάμο. Πέρα από τις άθλιες συνθήκες κράτησης υποβάλλονται σε βασανιστήρια και μετατρέπονται σε πειραματόζωα με την χορήγηση φαρμάκων του αμερικάνου στρατού, γεγονός που είχε ως αποτέλεσμα σοβαρά προβλήματα σωματικής και ψυχικής υγείας.
Μετά την αποκάλυψη της πραγματικής φύσης του στρατοπέδου οι αμερικάνοι υποχρεώνονται να τους αφήσουν ελεύθερους. Έχει προηγηθεί η αναγνώριση τους από την Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους πρόσφυγες ως πολιτικοί πρόσφυγες.
Μετά από μία μεγάλη περιπέτεια μεταξύ Ιράκ και Τουρκίας καταλήγουν στην Ελλάδα αλλά το ελληνικό κράτος εδώ και 15 μήνες δεν έχει εγκρίνει τις αιτήσεις τους.
Η περίπτωση των 15 Ιρανών απεργών πείνας δείχνει απροκάλυπτα την διγλωσσία του Ελληνικού Κράτους. Από την μια συμμετέχει στις στρατιωτικές επιχειρήσεις στην ευρύτερη περιοχή της μέσης ανατολής, οι οποίες είναι υπεύθυνες για τον ξεριζωμό εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων, και από την άλλη αρνείται να αναγνωρίσει την ιδιότητα του πολιτικού πρόσφυγα, που οι ίδιες αστικές δημοκρατίες μέσω της υποκριτικής συσσωμάτωσης του ΟΗΕ έχουν κατοχυρώσει .
Πολιτικό άσυλο τώρα στους ιρανούς πολιτικούς πρόσφυγες, απεργούς πείνας
Ελευθερία μετακίνησης για όλους.
.jpg)
