Μάθανε ότι χρεοκοπήσαμε και πλάκωσαν οι γύπες
Με κραυγές θριάμβου ο Γιωργάκης κι η μεταμοντέρνα κυβέρνησή του καλούν όλο τον ελληνικό λαό να πανηγυρίσει κι αυτός γιατί καταφέρανε να μας φορέσουν κι άλλο ένα μεγα-φέσι 8 δισεκατομμυρίων ευρώ, μέσω της κοινοπρακτικής έκδοσης 5ετών ομολόγων με το πρωτοφανές από την ένταξή μας στο ευρώ τοκογλυφικό επιτόκιο των 6,22%- 350 μονάδες πάνω από το μέσο όρο στην ευρωζώνη, πιο ακριβά από ό,τι δανείστηκε πριν λίγες μέρες η υπό χρεοκοπία Ιρλανδία!
Γιατί να πανηγυρίσουμε; Επειδή, λένε, η Ελλάδα ζήτησε δανεικά 5 δις. και τρέξανε πρόθυμα τα διάφορα hedge funds κι οι άλλοι κερδοσκόποι με συνολική προσφορά 25 δις. ( από τα οποία πάρθηκαν 8). Τούτο σημαίνει, λένε, ότι η χώρα ξαναβρίσκει την αξιοπιστία της, ότι μπορεί να βρει δάνεια για να πληρώσει τα άλλα δάνεια κι έτσι να μην χρεοκοπήσει και επισήμως…
Έτσι είναι αν έτσι νομίζετε. Το μαύρο είναι άσπρο. Και φυσικά για τον Γιωργάκη που φαίνεται να ζει στην κοσμάρα του, τούτο δεν μας εκπλήσσει. Εδώ ο άνθρωπος μας ζήτησε να κάνουμε «ορθοπεταλιά» το 2010 για να αντιμετωπίσουμε την κρίση. Καλά δεν ξέρει ότι δεν μιλούν για σκοινί στο σπίτι του κρεμασμένου κι ότι μάλλον δεν είναι ο πιο κατάλληλος να μιλάει για ορθοπεταλιές σαν ειδικός επί της ποδηλασίας, όταν κόντεψε να σκοτωθεί κάνοντας ποδήλατο πέρσι;
Κι ο μεν ποδηλάτης πρωθυπουργός λέει ό,τι θέλει. Οι μηχανισμοί πάντως μέσα και γύρω από την κυβέρνηση που οργάνωσαν με επιτυχία την επιδρομή των τοκογλύφων, σκόπιμα βάλανε τα παπαγαλάκια να μας πείσουν να αποδεχτούμε με χαρά τα πρόσθετα βάρη που θα πληρώσουμε σαν λαός. Να μας καθησυχάσουν πώς όλα βαίνουν καλώς- ενώ βαδίζουμε ολοταχώς στον γκρεμό( εάν δεν έχουμε ήδη πέσει μέσα).
Το μαύρο, όμως, δεν είναι άσπρο. Το αστρονομικό επιτόκιο που απαιτήθηκε δεν είναι ψήφος εμπιστοσύνης στην ελληνική οικονομία αλλά αντίθετα δείκτης για το αυξανόμενο κίνδυνο επίσημης κρατικής χρεοκοπίας. Οι κερδοσκόποι εκμεταλλεύονται την δεινή θέση του ελληνικού καπιταλισμού και της κυβέρνησής του, το μεσοδιάστημα ανάμεσα σε μια ακήρυκτη χρεοκοπία και μια επίσημη κατάρρευση. Οι γύπες μαζεύτηκαν να κατασπαράξουν τις σάρκες πριν απομείνει μόνον ο σκελετός.
Το πρόσφατο δάνειο δεν αλλάζει τα δεδομένα του συνολικού προβλήματος της υπερχρέωσης.
Πρώτον, μέσα στον Φεβρουάριο θα χρειαστεί και νέο δάνειο ενώ , ξανά τον Απρίλιο και τον Μάιο θα δανειστεί το κράτος γύρω στα 25 δις. ευρώ από τα περίπου 60 δις. που συνολικά πρέπει να μαζέψει μέχρι τέλους του 2010 για να μην φτάσει στην επίσημη παύση πληρωμών.
Δεύτερον, η άντληση ρευστότητας από το Δημόσιο δυσκολεύει τα πράγματα για τις ελληνικές τράπεζες που χρειάζονται κι αυτές τώρα δάνεια για να πληρώσουν τις οφειλές τους για τα δάνεια που πήραν με 1% από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα. Οι ελληνικές τράπεζες, με την σειρά τους θα μετακυλίσουν το βάρος στις μικρομεσαίες επιχειρήσεις και τα νοικοκυριά, περιορίζοντας ακόμα πιο ασφυκτικά τις πιστώσεις. Το αποτέλεσμα είναι παραπέρα βάθεμα της ύφεσης κα συνεπώς της ανεργίας.
Τρίτο και κυριότερο, η χρεοκοπία δεν απομακρύνεται με τα πρόσθετα βάρη αλλά επιδεινώνεται. Μόνο ελάχιστοι Έλληνες δημοσιογράφοι ( και μάλιστα αριστεροί «ριζοσπάστες»!) δείχνουν μεγαλύτερη αισιοδοξία από τους καπιταλιστές για τις αντοχές του συστήματος και μιλούν για «δήθεν χρεοκοπία», ένα σκιάχτρο που χρησιμοποιείται για «οικονομική τρομοκρατία» κατά της Ελλάδας και του λαού της. Οι πιο ισχυροί κύκλοι του διεθνούς και ντόπιου κεφαλαίου, μαζί κι οι εμπειρογνώμονές τους, δεν αμφιβάλλουν καθόλου για την «ελληνική τραγωδία», για την οποία μιλάει απερίφραστα ο γνωστός αναλυτής Μάρτιν Βολφ στους Φαϊνάνσιαλ Τάιμς(19-1-10). Εκείνο που τους απασχολεί είναι το γεγονός ότι αυτή δεν αποτελεί εθνική εξαίρεση. Λόγω της δομής, των διεθνών αντιφάσεων που συμπυκνώνει, της συστημικής της φύσης έχει συνέπειες σε όλη την Ευρωπαϊκή Ένωση και διεθνώς.
Ο Βόλφγκανγκ Μυνχάου, σε άρθρο του ( Φαϊνάνσιαλ Τάιμς 22/1/10) κάνει ένα παραλληλισμό ανάμεσα στον Πελοποννησιακό Πόλεμο και την τωρινή κρίση και ειδικότερα την σχέση Σπάρτης/ΕΕ με την Αθήνα. Ο παραλληλισμός μεταφέρθηκε μόνο τμηματικά και στρεβλά στον ελληνικό Τύπο. Μετά τη νίκη της Σπάρτης, γράφει ο Μυνχάου, η Σπάρτη έβαλε τους όρους της στην Αθήνα μαζί με την τυραννία των Τριάκοντα Τυράννων για να τους επιβάλλει. Εδώ σταματάνε οι ελληνικές εφημερίδες την αντιγραφή. Ο Μυνχάου, όμως συνεχίζει: « Μετά ένα χρόνο, μια εξέγερση έβαλε τέλος στην τυραννία κι η δημοκρατία αποκαταστάθηκε. Αλλά, λίγες δεκαετίες αργότερα, οι περήφανες πόλεις-κράτη της Ελλάδας κι η Σπάρτη σβήστηκαν από τον γεωπολιτικό χάρτη». Το πρόβλημα που απασχολεί τον αναλυτή δεν είναι αυτοί καθαυτοί οι σπαρτιάτικοι όροι λιτότητας που θέλει να επιβάλλει η ΕΕ/Σπάρτη στην Αθήνα. Είναι η προοπτική μιας εξέγερσης ενάντια στο καθεστώς και μακροπρόθεσμα το σβήσιμο από τον παγκόσμιο γεωπολιτικό χάρτη όχι απλώς ενός περήφανου μέλους της ευρωζώνης αλλά της ίδιας της ΕΕ.
Γι’ αυτό ο Μυνχάου εξετάζει τα πιθανά σενάρια της πλοκής της ελληνικής τραγωδίας. Βρίσκει ότι αυτά είναι τέσσερα.
Πρώτο σενάριο: να κηρύξει χρεοστάσιο η Ελλάδα και να χρηματοδοτηθεί από την ευρωζώνη ή την Ευρωπαϊκή Ένωση που θα αναλάβει η ίδια άμεσα την ευθύνη της επιβολής των σπαρτιατικών όρων λιτότητας και της καθημερινής οικονομικής διαχείρισης της κρίσης, επιβάλλοντας το σύγχρονο ισοδύναμο του καθεστώτος των Τριάκοντα Τυράννων. Οι κίνδυνος μιας εξέγερσης βραχυπρόθεσμα και μιας κατάρρευσης αργότερα της ίδιας της ΕΕ κάνει τον ελληνικό και τον ευρωπαϊκό καπιταλισμό να θέλουν να αποφύγουν πάση θυσία μια επανάληψη της εμπειρίας των Τριάκοντα Τυράννων που ήταν, όπως γράφει ο Μυνχάου : «βρωμερή, άγρια, σύντομη» .
Δεύτερο σενάριο: να κηρύξει η Ελλάδα χρεοστάσιο κι η ΕΕ να την εγκαταλείψει στην τύχη της. Σ’ αυτή την περίπτωση αυτό που φοβάται ευρωπαϊκός ιμπεριαλισμός είναι ότι η κρίση θα εξαπλωθεί και θα συμπαρασύρει την Πορτογαλία και την Ισπανία, δημιουργώντας μια ανεξέλεγκτη κατάσταση ντόμινο.
Τρίτο σενάριο: να τα καταφέρει η κυβέρνηση Παπανδρέου ( με την «εθνική συνεννόηση» που ευαγγελίζονται Μητσοτάκης-Κύρκος κ.ά.) να επιβάλλει τους σπαρτιατικούς όρους χωρίς τους Σπαρτιάτες , προφανώς όχι μόνο με το τωρινό «πρόγραμμα σταθεροποίησης και ανάπτυξης» αλλά και με το λεγόμενο «σχέδιο Β» που ακολουθεί, το «σχέδιο Γ»που έπεται μέχρι το «σχέδιο Ω».
Το τέταρτο σενάριο είναι να γίνει μια σαλάτα των παραπάνω που «θα πείσει πολλούς και δεν θα λύσει τίποτα», όπως γράφει ο Μυνχάου, οδηγώντας τελικά σε μια κατάσταση μη επιστροφής.
Το ζήτημα είναι ότι ακόμα και το πιο «αισιόδοξο» για το κεφάλαιο σενάριο, το τρίτο, όπως παρατηρεί ο Μάρτιν Βολφ στο παραπάνω άρθρο του, δεν θα φέρει την καπιταλιστική «κάθαρση» στην ελληνική τραγωδία. Κάθε μείωση του ελλείμματος κατά μία ποσοστιαία μονάδα θα φέρνει και μια δημοσιονομική επιδείνωση κατά 0,2% τουλάχιστον που θα ξανανοίγει την ψαλίδα. Μια και οι αρχαιοελληνικές μεταφορές έγιναν του συρμού, θα έλεγε κανείς ότι πρόκειται για το πιθάρι των Δαναΐδων. « Τα προβλήματα της Ελλάδας είναι ακραία», γράφει ο Βολφ, «γιατί αυτή μόνη ανάμεσα σε όλα τα ευάλωτα κράτη-μέλη της ευρωζώνης έχει ταυτόχρονα και μεγάλο έλλειμμα και μεγάλο χρέος». Η Ιρλανδία και η Ισπανία έχουν μεγάλο έλλειμμα αλλά μικρότερο χρέος, ενώ η Ιταλία έχει μεγαλύτερο χρέος και μικρότερο έλλειμμα.
Η Ελλάδα είναι ο πιο αδύναμος κρίκος της ΕΕ ( όπως έχει πει και γράψει προ πολλού –πολύ πριν από τον…Αλέκο Αλαβάνο!- το ΕΕΚ) κι όλοι φοβούνται τις συνολικές συνέπειες μιας ρήξης της αλυσίδας σ αυτό το εύθραυστο κοινωνικά και γεωπολιτικά σημείο. Ας μην ξεχνάμε ότι η χώρα βρίσκεται πάνω σε ένα τεράστιο ρήγμα υπό χρεοκοπία χωρών που από την Λετονία και την Βαλτική κατεβαίνει στην Ουκρανία για να φτάσει στην Ελλάδα κι από κει να αγκαλιάσει την Μεσόγειο μέχρι την Ισπανία και Πορτογαλία, για να ανέβει προς τη Ιρλανδία και την Ισλανδία, την μακρινή Θούλη των Αρχαίων. Από κάθε άποψη το ελληνικό πρόβλημα είναι πανευρωπαϊκό και παγκόσμιο. Ενάντια στον εθνοκεντρισμό του πιο μεγάλου μέρους της ελληνικής Αριστεράς, το ΕΕΚ τονίζει ότι απαιτείται μια διεθνής επαναστατική λύση.
Μ’ αυτή την διεθνιστική προοπτική πρέπει να αυτο-οργανωθεί και να δράσει το επαναστατικό κι εργατικό κίνημα στην χώρα μας. Όχι μόνο στο πρώτο σενάριο αλλά όποιο σενάριο και να ακολουθήσει η πλοκή της ελληνικής τραγωδίας- και το ΑΠΡΟΒΛΕΠΤΟ σενάριο είναι το πιο πιθανό- θα βρεθούμε αντιμέτωποι με τους Τριάκοντα Τυράννους του κεφαλαίου που θέλουν να μας βάλουν να πληρώσουμε για την κρίση του συστήματός τους είτε αυτοπροσώπως είτε δια πληρεξουσίου.
Με μαζικές κινητοποιήσεις, κι ένα ορόσημο είναι η απεργία στις 10 Φεβρουαρίου, πρέπει να κουρελιάσουμε το πρόγραμμα σταθεροποίησης κι ανάπτυξης των κερδών τους.
Οι αρχαίοι ακολούθησαν τον δρόμο της εξέγερσης κι ανάτρεψαν τους Τυράννους και το καθεστώς τους. Δεν υπάρχει άλλος δρόμος και σήμερα.
.png)
