Το εργατικό κίνημα δεν μπορεί να είναι ουρά της κυβερνητικής πολιτικής και των εργοδοτικών συμφερόντων.
"Δέχθηκα άνανδρη προσχεδιασμένη δολοφονική επίθεση στην απεργιακή συγκέντρωση που έκανε η ΓΣΕΕ": 9/3/2010, Δελτίο Τύπου - Δήλωση του Προέδρου της ΓΣΕΕ, Γιάννη Παναγόπουλου για την επίθεση εναντίον του και για την απεργία στις 11 Μάρτη. Ο λόγος γίνεται - για να μην ξεχνιόμαστε - για έναν άνθρωπο που ήταν ή είναι ταυτόχρονα, Διευθυντής στην Εθνική Τράπεζα της Ελλάδας, μέλος του Διοικητικού της Συμβουλίου, αντιπρόεδρος στο ΔΣ του ΟΑΕΔ, μέλος του ΔΣ της ΔΕΗ, μέλος της ΟΚΕ Βρυξελλών και... πρόεδρος της ΓΣΕΕ. Με συνολικές ετήσιες αποδοχές που φτάνουν τις 150.000 ευρώ το χρόνο (εφημερίδα 'Το Βήμα' 15/11/2009). Ο οποίος "σεμνά και ταπεινά" δηλώνει ως Άγιος Αυγουστίνος, αυτοπροσώπως ότι: "Δεν ισχυρίστηκα ποτέ ότι ανήκω στους αναξιοπαθούντες, στους φτωχούς. Ισχυρίζομαι όμως ότι για λόγους ηθικούς, πολιτικούς, ιδεολογικούς έχω ταχθεί να υπηρετώ τους μη προνομιούχους της μισθωτής εργασίας" (βλ. στο ίδιο δημοσίευμα). Διαμαρτύρεται ο Πρόεδρος της ΓΣΕΕ για το γιαούρτι που του χάλασε το κουστούμι του και έκανε ίσως κάπως προβληματική την είσοδό του στη Βουλή αμέσως μετά, όπου το ΠΑΣΟΚ ψήφιζε τα αντεργατικά μέτρα.
Ασφαλώς και το πρόβλημα της αντιπαράθεσης με τον υποταγμένο κρατικό και εργοδοτικό συνδικαλισμό, που υπηρετεί ο Γ. Παναγόπουλος επαγγελματικά και πολιτικά, δεν βρίσκεται στο πώς θα λερώσει κανείς τη φορεσιάς του, αλλά στο πώς οι εργαζόμενοι με την ανεξάρτητη ενωτική αγωνιστική δράση τους θα "τσαλακώσουν" τις πολιτικές γραμμές, που θέλουν το εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα ουρά της εκάστοτε κυβερνητικής πολιτικής και των εργοδοτικών συμφερόντων. Σε αυτήν την δύσκολη και επιτακτικά αναγκαία κατεύθυνση στρατεύεται το ταξικό ρεύμα μέσα στο συνδικαλιστικό κίνημα, που ο κύριος Παναγόπουλος μισεί θανάσιμα.
Τα υποκριτικά καλέσματα για "καταδίκη της βίας", ηχούν προκλητικά στα αφτιά των εργαζομένων. Γιατί ο Mr. 150.000 ευρώ ετησίως", θέλει να ξεχάσουμε, ότι οι εργαζόμενοι που υποτίθεται ότι εκπροσωπεί, είναι ανυπεράσπιστοι, λόγω και της δικής του δουλικότητας απέναντι στην εκάστοτε κυβέρνηση και τους εργοδότες. Ανήμποροι απέναντι στη βία της Παρασκεύης: Σε 1.900 εργαζόμενους κάθε Παρασκευή του 2009, ανακοινώθηκε η απόλυση τους, για να προστεθούν στους χιλιάδες συμβασιούχους που απέλυσε η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ με συμφωνία του Παναγόπουλου. Ανίσχυροι, απέναντι στην κυβερνητική βία των οικονομικών μέτρων: "Αποφασίζουμε και διατάζουμε" μείωση μισθών, επιβολή φόρων, σύνταξη στα 67 και βάλε.
Αν ο "Mr. 150.000 Ευρώ ετησίως", σηκώνει τους ώμους για όλα αυτά, θα πρέπει τουλάχιστον να απαντήσει στους εργαζόμενους, πως έφτασε στο σημείο, ως άθλιος κουκουλοφόρος της κατοχικής περιόδου, να επιδείξει και να παραγγείλει στα ΜΑΤ, την επίθεση ενάντια στο μπλοκ των πρωτοβάθμιων αγωνιστικών σωματείων στην απεργιακή διαδήλωση στις 11 Μαρτίου στην Αθήνα, έτσι ώστε όπως είπε ο επικεφαλής των ΜΑΤ "να διασφαλιστεί ότι θα περάσει πρώτα ανενόχλητη η πορεία της ΓΣΕΕ".
Αυτή την ωμή αστυνομική βία, ενάντια σε χιλιάδες διαδηλωτές, που επέλεξαν να πορευτούν κόντρα στις λιτανείες της ΓΣΕΕ, μαζί με την οικονομική και πολιτική βία κυβέρνησης και κράτους, είναι χρέος μας, όχι μόνο να την καταδικάσουμε, αλλά να την τσακίσουμε, με μαζικό εργατικό πολιτικό αγώνα. Που θα στηρίζεται σε όργανα συλλογικού αγώνα και όχι σε ατομικές πρακτικές και συμβολικές κινήσεις, που, δεν αρκούν και, από ένα σημείο και μετά, γίνονται εύκολα θύματα συκοφάντησης της δίκαιης λαϊκής οργής από τα κυβερνητικά παπαγαλάκια.
"Δέχθηκα άνανδρη προσχεδιασμένη δολοφονική επίθεση στην απεργιακή συγκέντρωση που έκανε η ΓΣΕΕ": 9/3/2010, Δελτίο Τύπου - Δήλωση του Προέδρου της ΓΣΕΕ, Γιάννη Παναγόπουλου για την επίθεση εναντίον του και για την απεργία στις 11 Μάρτη. Ο λόγος γίνεται - για να μην ξεχνιόμαστε - για έναν άνθρωπο που ήταν ή είναι ταυτόχρονα, Διευθυντής στην Εθνική Τράπεζα της Ελλάδας, μέλος του Διοικητικού της Συμβουλίου, αντιπρόεδρος στο ΔΣ του ΟΑΕΔ, μέλος του ΔΣ της ΔΕΗ, μέλος της ΟΚΕ Βρυξελλών και... πρόεδρος της ΓΣΕΕ. Με συνολικές ετήσιες αποδοχές που φτάνουν τις 150.000 ευρώ το χρόνο (εφημερίδα 'Το Βήμα' 15/11/2009). Ο οποίος "σεμνά και ταπεινά" δηλώνει ως Άγιος Αυγουστίνος, αυτοπροσώπως ότι: "Δεν ισχυρίστηκα ποτέ ότι ανήκω στους αναξιοπαθούντες, στους φτωχούς. Ισχυρίζομαι όμως ότι για λόγους ηθικούς, πολιτικούς, ιδεολογικούς έχω ταχθεί να υπηρετώ τους μη προνομιούχους της μισθωτής εργασίας" (βλ. στο ίδιο δημοσίευμα). Διαμαρτύρεται ο Πρόεδρος της ΓΣΕΕ για το γιαούρτι που του χάλασε το κουστούμι του και έκανε ίσως κάπως προβληματική την είσοδό του στη Βουλή αμέσως μετά, όπου το ΠΑΣΟΚ ψήφιζε τα αντεργατικά μέτρα.
Ασφαλώς και το πρόβλημα της αντιπαράθεσης με τον υποταγμένο κρατικό και εργοδοτικό συνδικαλισμό, που υπηρετεί ο Γ. Παναγόπουλος επαγγελματικά και πολιτικά, δεν βρίσκεται στο πώς θα λερώσει κανείς τη φορεσιάς του, αλλά στο πώς οι εργαζόμενοι με την ανεξάρτητη ενωτική αγωνιστική δράση τους θα "τσαλακώσουν" τις πολιτικές γραμμές, που θέλουν το εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα ουρά της εκάστοτε κυβερνητικής πολιτικής και των εργοδοτικών συμφερόντων. Σε αυτήν την δύσκολη και επιτακτικά αναγκαία κατεύθυνση στρατεύεται το ταξικό ρεύμα μέσα στο συνδικαλιστικό κίνημα, που ο κύριος Παναγόπουλος μισεί θανάσιμα.
Τα υποκριτικά καλέσματα για "καταδίκη της βίας", ηχούν προκλητικά στα αφτιά των εργαζομένων. Γιατί ο Mr. 150.000 ευρώ ετησίως", θέλει να ξεχάσουμε, ότι οι εργαζόμενοι που υποτίθεται ότι εκπροσωπεί, είναι ανυπεράσπιστοι, λόγω και της δικής του δουλικότητας απέναντι στην εκάστοτε κυβέρνηση και τους εργοδότες. Ανήμποροι απέναντι στη βία της Παρασκεύης: Σε 1.900 εργαζόμενους κάθε Παρασκευή του 2009, ανακοινώθηκε η απόλυση τους, για να προστεθούν στους χιλιάδες συμβασιούχους που απέλυσε η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ με συμφωνία του Παναγόπουλου. Ανίσχυροι, απέναντι στην κυβερνητική βία των οικονομικών μέτρων: "Αποφασίζουμε και διατάζουμε" μείωση μισθών, επιβολή φόρων, σύνταξη στα 67 και βάλε.
Αν ο "Mr. 150.000 Ευρώ ετησίως", σηκώνει τους ώμους για όλα αυτά, θα πρέπει τουλάχιστον να απαντήσει στους εργαζόμενους, πως έφτασε στο σημείο, ως άθλιος κουκουλοφόρος της κατοχικής περιόδου, να επιδείξει και να παραγγείλει στα ΜΑΤ, την επίθεση ενάντια στο μπλοκ των πρωτοβάθμιων αγωνιστικών σωματείων στην απεργιακή διαδήλωση στις 11 Μαρτίου στην Αθήνα, έτσι ώστε όπως είπε ο επικεφαλής των ΜΑΤ "να διασφαλιστεί ότι θα περάσει πρώτα ανενόχλητη η πορεία της ΓΣΕΕ".
Αυτή την ωμή αστυνομική βία, ενάντια σε χιλιάδες διαδηλωτές, που επέλεξαν να πορευτούν κόντρα στις λιτανείες της ΓΣΕΕ, μαζί με την οικονομική και πολιτική βία κυβέρνησης και κράτους, είναι χρέος μας, όχι μόνο να την καταδικάσουμε, αλλά να την τσακίσουμε, με μαζικό εργατικό πολιτικό αγώνα. Που θα στηρίζεται σε όργανα συλλογικού αγώνα και όχι σε ατομικές πρακτικές και συμβολικές κινήσεις, που, δεν αρκούν και, από ένα σημείο και μετά, γίνονται εύκολα θύματα συκοφάντησης της δίκαιης λαϊκής οργής από τα κυβερνητικά παπαγαλάκια.
ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΜΑΥΡΟΕΙΔΗΣ
ΠΡΙΝ 14/03/2010
ΠΡΙΝ 14/03/2010
