ΑΚΥΡΗ Η ΑΠΟΛΥΣΗ ΤΟΥ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΗ Κ. ΜΠΕΚΙΑΡΗ!
ΝΙΚΗ ΤΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ ΣΥΜΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ!
Την ακυρότητα της απόλυσης του συνδικαλιστή Κώστα Μπεκιάρη από την εταιρεία γραφικών τεχνών ΦΩΤΟΛΙΟ & ΤΥΠΙΚΟΝ και την υποχρέωση της εταιρείας να τον επαναπροσλάβει αποφάσισε στις 12 Μαΐου το Μονομελές Πρωτοδικείο Αθηνών.
Ο Κώστας Μπεκιάρης είχε απολυθεί στις 29 Μαΐου 2009 από τη συγκεκριμένη εταιρεία με την πρόφαση της μείωσης του κύκλου των εργασιών και της γενικότερης κρίσης. Όμως, πραγματική αιτία ήταν η συνδικαλιστική του δράση στον κλάδο και η παρουσία του ως μάρτυρα υπεράσπισης συναδέλφου του ο οποίος είχε απολυθεί από την εταιρεία αυτή και ο οποίος διεκδικούσε απλήρωτες υπερωρίες. Μάλιστα, η απόλυση του Κ. Μπεκιάρη έγινε μόλις δύο εβδομάδες μετά από τη δικαίωση του συναδέλφου του από το Εφετείο!
Η απόλυση του Κ. Μπεκιάρη κινητοποίησε δεκάδες εργαζόμενους, και όχι μόνο από τον κλάδο των γραφικών τεχνών, προκάλεσε την έκδοση ψηφισμάτων αλληλεγγύης από διάφορα σωματεία, ενώ συγκροτήθηκε και Πρωτοβουλία Αλληλεγγύης η οποία έκανε μαζικές παρεμβάσεις τόσο στην Επιθεώρηση Εργασίας όσο και στο χώρο της επιχείρησης. Η απόφαση του Πρωτοδικείου αποτελεί μία σαφέστατη νίκη όλων αυτών των εκδηλώσεων συμπαράστασης και αλληλεγγύης, αλλά και συνολικά του εργατικού-συνδικαλιστικού κινήματος.
• Πρώτο, γιατί αυτή η έκφραση αλληλεγγύης, και η κινητοποίηση όλων αυτών των εργαζομένων αποτέλεσε το ουσιαστικό αντίβαρο στην προσπάθεια της επιχείρησης να απαξιώσει τη συνδικαλιστική δράση του Κ. Μπεκιάρη. Προσπάθεια που έφτασε μέχρι στο σημείο της ανοιχτής τρομοκρατίας των συναδέλφων του και του πειθαναγκασμού τους να υπογράψουν δηλώσεις στήριξης της εταιρείας. Μάλιστα, κάποιους από αυτούς τους ανάγκασε να καταθέσουν και ένορκες βεβαιώσεις εναντίον του, ενώ ακόμα και την παρέμβαση της Πρωτοβουλίας Αλληλεγγύης την παρουσίασε ως «εισβολή».
• Δεύτερο, γιατί με την απόφαση αυτή αναγνωρίζεται η συνδικαλιστική δράση ενός εργαζομένου ακόμη και εάν αυτός δεν είναι εκλεγμένο μέλος στη διοίκηση σωματείου. Γιατί ο Κ. Μπεκιάρης όταν απολύθηκε δεν ήταν πια μέλος της διοίκησης της Πανελλήνιας Ένωσης Λιθογράφων και δεν προστατευόταν από τις διατάξεις του νόμου 1264/82. Πράγμα το οποίο εντέχνως και με επιμονή επιδίωξε να προβάλει η πλευρά της εργοδοσίας προσπαθώντας να περιορίσει την έννοια της συνδικαλιστικής δράσης, αναγνωρίζοντάς την μόνο σε εκλεγμένα μέλη σωματείων. Μάλιστα στην προσπάθειά της αυτή είχε και την αμέριστη συνδρομή του ΣΕΜΕΕ (Σύνδεσμος Εκτυπωτικών Μέσων Επικοινωνίας Ελλάδος), δηλαδή της αντίστοιχης εργοδοτικής ένωσης η οποία παρουσιάστηκε ως διάδικος στο πλευρό της εργοδοσίας, πράγμα πολύ σπάνιο, αν όχι πρωτοφανές, σε αντίστοιχες δίκες.
• Τρίτο, διότι αποτελεί ένα πλήγμα, μικρό αλλά σημαντικό, στη μεθοδευμένη προσπάθεια του κεφάλαιου και της εργοδοσίας να χτυπήσει την οργανωμένη συνδικαλιστική δράση. Στην εποχή της σαρωτικής επίθεσης σε δικαιώματα και κατακτήσεις, στην εποχή που ΔΝΤ και ΕΕ απαιτούν την επιβολή κοινωνικού και εργασιακού μεσαίωνα στη χώρα και το ντόπιο πολιτικό προσωπικό τους (ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΛΑΟΣ) εκτελεί πειθήνια, ο συνδικαλισμός και κάθε μορφή οργάνωσης των εργατικών αντιστάσεων αποτελεί «κόκκινο πανί» για το σύστημα. Και η υπεράσπισή τους αποτελεί όρο για την ανακοπή της λαίλαπας που έχει ξεκινήσει.
• Τέταρτο, διότι προστίθεται σε μια σειρά αντίστοιχες νίκες που είχε το εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα το προηγούμενο διάστημα και οι οποίες δίνουν κουράγιο σε όλους τους εργαζόμενους, ανανεώνουν και δυναμώνουν την εμπιστοσύνη στη συλλογική πάλη, στο μαζικό αγώνα, στην εργατική αλληλεγγύη. Η δικαίωση της Φωτεινής Κωνσταντοπούλου, απολυμένης από τη φαρμακοβιομηχανία DEMO, η δικαίωση του Ορέστη Κώτσια, απολυμένου από την εταιρεία τηλεφωνίας TELEPERFORMANCE, η ανάκληση της απόλυσης του Ντίνου Παλαιστίδη από τις εκδόσεις Άγρα, η ανάκληση της απόλυσης της Όλγας Κολιούση από τη Wind είναι μερικές μόνο από τις πρόσφατες νίκες της αγωνιστικής υπεράσπισης της συνδικαλιστικής δράσης.
Αυτός ο δρόμος, ο δρόμος της αλληλεγγύης, ο δρόμος της αγωνιστικής ενότητας, ο δρόμος της αποφασιστικής ταξικής σύγκρουσης σε όλα τα μέτωπα, μικρά και μεγάλα, ενάντια σε όλες τις προκλήσεις είναι ο δρόμος που πρέπει να βαδίσουν οι εργαζόμενοι.
Γιατί οι προκλήσεις είναι ήδη μπροστά μας. Γιατί το κεφάλαιο δεν θα σταματήσει, αν δεν το σταματήσουμε. Γιατί καμία δικαστική απόφαση -όσο θετική κι αν είναι- δεν μπορεί να υποκαταστήσει τη δύναμη του μαζικού, εργατικού αγώνα.
Αθήνα, 25 Μαΐου 2010
Πρωτοβουλία Αλληλεγγύης
