Πώς θα ζήσουμε; Το εφιαλτικό αυτό ερώτημα στοιχειώνει τη σκέψη εκατομμυρίων εργαζομένων που βλέπουν οργισμένοι να χρεοκοπεί καθολικά η ζωή τους στο όνομα του "να μην χρεοκοπήσει η χώρα".
Η διαχείριση του χρέους, που δημιουργήθηκε από το κεφάλαιο και το κράτος για τη χρηματοδότηση των δικών τους "αναπτυξιακών" οραμάτων καταλήστευσης της εργασίας και της φύσης δεκαετίες τώρα, εμφανίζεται ως "εθνικό ζήτημα" για να εκβιάσει την υποταγή των μόνιμων θυμάτων τόσο της "ανάπτυξης" όσο και της "κρίσης", των εργαζομένων και της κοινωνικής πλειοψηφίας, σε μια πολιτική που μας κλέβει και το παρόν και το μέλλον.
Δεν πρόκειται να εγκλωβιστούμε στο δίλημμα "κρίση ή ανάπτυξη", γιατί ξέρουμε καλά ότι η κρίση τους έρχεται να αποτελειώσει ό,τι άφησε όρθιο η ανάπτυξη τους, ενώ η επανεκκίνηση της ανάπτυξής τους θα γίνει μέσα από τα συντρίμμια των εργασιακών και κοινωνικών δικαιωμάτων οδηγώντας σε μια νέα εποποιία εκμετάλλευσης και καταστροφής. Αν ο ελληνικός καπιταλισμός που όλα τα προηγούμενα χρόνια είχε τους μεγαλύτερους ρυθμούς ανάπτυξης στην Ευρώπη "έπεσε έξω", τότε τι μπορεί να περιμένουμε από τη "διέξοδό του από τη κρίση" που μας καλούν να στηρίξουμε; Τι μπορούμε να περιμένουμε από την αύξηση της "ανταγωνιστικότητας της ελληνικής", μέσω της μείωσης των μισθών, της μόνιμης ανεργίας και της εξαφάνισης της κοινωνικής προστασίας, που μας εμφανίζουν ως μονόδρομο οι "σωτήρες" μας; Και, αλήθεια, τι θα σωθεί με τη "σωτηρία της χώρας", αφού αυτή προϋποθέτει, σύμφωνα με τις αποφάσεις κυβέρνησης - ΕΕ - ΔΝΤ, να μην έχει μείνει τίποτα όρθιο από όσα ξέραμε ως τώρα ως συνθήκες εργασίας, παιδείας, υγείας, ασφάλισης; Μάλλον μόνο τα κέρδη και η ανταγωνιστικότητα των τραπεζών και των επιχειρήσεων, για τις οποίες εξάλλου προορίζεται άμεσα και ένα μεγάλο μέρος του "πακέτου στήριξης" ΕΕ - ΔΝΤ.
Το βέβαιο είναι ότι το βίαιο ξεδίπλωμα τής κρίσης γκρεμίζει τις όποιες ψευδαισθήσεις για το "κράτος πρόνοιας" και καταρρίπτει όλα τα ιδεολογήματα για τον "καπιταλισμό με ανθρώπινο πρόσωπο". Άλλωστε, δεκαετίες τώρα, κράτος και κεφάλαιο καταληστεύουν τον κοινωνικό πλούτο και περιθωροποιούν την εργαζόμενη κοινωνική πλειοψηφία. Προφανώς η σωτηρία της εργαζόμενης κοινωνικής πλειοψηφίας δεν τους αφορά ούτε μπορούν να την εξασφαλίσουν. Γιατί η "ιερή συμμαχία" κυβέρνησης - ΕΕ - ΔΝΤ είναι μια ταξική σύμπραξη επίθεσης ενάντια στην εργασία και την κοινωνία, για να εξασφαλιστούν τα βασικά συμφέροντα εκμετάλλευσης και κυριαρχίας του κεφαλαίου, το οποίο ποτέ δεν είχε πατρίδα, και ειδικά σήμερα κινείται κυρίαρχα με παγκοσμιοποιημένες και πολυεθνικές μορφές, η προστασία των οποίων δεν μπορεί να εξασφαλιστεί από το "έθνος - κράτος" μόνο, αλλά με διεθνείς πολιτικές, οικονομικές και στρατιωτικές συμπράξεις όπως η ΕΕ, το ΔΝΤ, το ΝΑΤΟ κ.λπ. Δεν πρόκειται για "επιβολή", "κατοχή" "επικυριαρχία", χαρακτηρισμούς που με τον έναν ή άλλο τρόπο η κυβέρνηση, τα ΜΜΕ και τα καθεστωτικά κόμματα κινδυνολογούσαν περί δήθεν απώλειας της "εθνικής κυριαρχίας" και η συντριπτική πλειοψηφία της Αριστεράς (καθεστωτικής και εξωκοινοβουλευτικής) τους αναπαρήγαγε, "νοσταλγώνατς" νέους αντικατοχικούς αγώνες σε σύμπραξη φυσικά με την (υπαρκτή μόνο στη φαντασία τους) "εθνική" αστική τάξη, και υποβιβάζοντας τις ευθύνες σύσσωμου του αστικού πολιτικού συστήματος σε έναν "ενδοτισμό" προς τους ξένους.
Πρόκειται για οργανική συμμαχία που εξυπηρετεί τα συνολικά συμφέροντα του κεφαλαίου που βρίσκεται στη χώρα (ο ίδιος ο ΣΕΒ, άλλωστε, χαρακτήρισε το ΔΝΤ ως ευκαιρία για να γίνουν όλα αυτά που δεν μπόρεσαν να γίνουν τόσα χρόνια...), για ενίσχυση της δύναμης και της βίας του ελληνικού κράτους με τη δύναμη και τη βία των υπερεθνικών οργανισμών του κεφαλαίου.
Η διαχείριση του χρέους, που δημιουργήθηκε από το κεφάλαιο και το κράτος για τη χρηματοδότηση των δικών τους "αναπτυξιακών" οραμάτων καταλήστευσης της εργασίας και της φύσης δεκαετίες τώρα, εμφανίζεται ως "εθνικό ζήτημα" για να εκβιάσει την υποταγή των μόνιμων θυμάτων τόσο της "ανάπτυξης" όσο και της "κρίσης", των εργαζομένων και της κοινωνικής πλειοψηφίας, σε μια πολιτική που μας κλέβει και το παρόν και το μέλλον.
Δεν πρόκειται να εγκλωβιστούμε στο δίλημμα "κρίση ή ανάπτυξη", γιατί ξέρουμε καλά ότι η κρίση τους έρχεται να αποτελειώσει ό,τι άφησε όρθιο η ανάπτυξη τους, ενώ η επανεκκίνηση της ανάπτυξής τους θα γίνει μέσα από τα συντρίμμια των εργασιακών και κοινωνικών δικαιωμάτων οδηγώντας σε μια νέα εποποιία εκμετάλλευσης και καταστροφής. Αν ο ελληνικός καπιταλισμός που όλα τα προηγούμενα χρόνια είχε τους μεγαλύτερους ρυθμούς ανάπτυξης στην Ευρώπη "έπεσε έξω", τότε τι μπορεί να περιμένουμε από τη "διέξοδό του από τη κρίση" που μας καλούν να στηρίξουμε; Τι μπορούμε να περιμένουμε από την αύξηση της "ανταγωνιστικότητας της ελληνικής", μέσω της μείωσης των μισθών, της μόνιμης ανεργίας και της εξαφάνισης της κοινωνικής προστασίας, που μας εμφανίζουν ως μονόδρομο οι "σωτήρες" μας; Και, αλήθεια, τι θα σωθεί με τη "σωτηρία της χώρας", αφού αυτή προϋποθέτει, σύμφωνα με τις αποφάσεις κυβέρνησης - ΕΕ - ΔΝΤ, να μην έχει μείνει τίποτα όρθιο από όσα ξέραμε ως τώρα ως συνθήκες εργασίας, παιδείας, υγείας, ασφάλισης; Μάλλον μόνο τα κέρδη και η ανταγωνιστικότητα των τραπεζών και των επιχειρήσεων, για τις οποίες εξάλλου προορίζεται άμεσα και ένα μεγάλο μέρος του "πακέτου στήριξης" ΕΕ - ΔΝΤ.
Το βέβαιο είναι ότι το βίαιο ξεδίπλωμα τής κρίσης γκρεμίζει τις όποιες ψευδαισθήσεις για το "κράτος πρόνοιας" και καταρρίπτει όλα τα ιδεολογήματα για τον "καπιταλισμό με ανθρώπινο πρόσωπο". Άλλωστε, δεκαετίες τώρα, κράτος και κεφάλαιο καταληστεύουν τον κοινωνικό πλούτο και περιθωροποιούν την εργαζόμενη κοινωνική πλειοψηφία. Προφανώς η σωτηρία της εργαζόμενης κοινωνικής πλειοψηφίας δεν τους αφορά ούτε μπορούν να την εξασφαλίσουν. Γιατί η "ιερή συμμαχία" κυβέρνησης - ΕΕ - ΔΝΤ είναι μια ταξική σύμπραξη επίθεσης ενάντια στην εργασία και την κοινωνία, για να εξασφαλιστούν τα βασικά συμφέροντα εκμετάλλευσης και κυριαρχίας του κεφαλαίου, το οποίο ποτέ δεν είχε πατρίδα, και ειδικά σήμερα κινείται κυρίαρχα με παγκοσμιοποιημένες και πολυεθνικές μορφές, η προστασία των οποίων δεν μπορεί να εξασφαλιστεί από το "έθνος - κράτος" μόνο, αλλά με διεθνείς πολιτικές, οικονομικές και στρατιωτικές συμπράξεις όπως η ΕΕ, το ΔΝΤ, το ΝΑΤΟ κ.λπ. Δεν πρόκειται για "επιβολή", "κατοχή" "επικυριαρχία", χαρακτηρισμούς που με τον έναν ή άλλο τρόπο η κυβέρνηση, τα ΜΜΕ και τα καθεστωτικά κόμματα κινδυνολογούσαν περί δήθεν απώλειας της "εθνικής κυριαρχίας" και η συντριπτική πλειοψηφία της Αριστεράς (καθεστωτικής και εξωκοινοβουλευτικής) τους αναπαρήγαγε, "νοσταλγώνατς" νέους αντικατοχικούς αγώνες σε σύμπραξη φυσικά με την (υπαρκτή μόνο στη φαντασία τους) "εθνική" αστική τάξη, και υποβιβάζοντας τις ευθύνες σύσσωμου του αστικού πολιτικού συστήματος σε έναν "ενδοτισμό" προς τους ξένους.
Πρόκειται για οργανική συμμαχία που εξυπηρετεί τα συνολικά συμφέροντα του κεφαλαίου που βρίσκεται στη χώρα (ο ίδιος ο ΣΕΒ, άλλωστε, χαρακτήρισε το ΔΝΤ ως ευκαιρία για να γίνουν όλα αυτά που δεν μπόρεσαν να γίνουν τόσα χρόνια...), για ενίσχυση της δύναμης και της βίας του ελληνικού κράτους με τη δύναμη και τη βία των υπερεθνικών οργανισμών του κεφαλαίου.
