Η Σιδερένια Φτέρνα του Αστικού Καθεστώτος στοχοποιεί τα Κοινωνικά Κινήματα και συνολικά τον Κόσμο της Εργασίας, απαντά στο Φόβο της Κοινωνικής Ανατροπής εξαιτίας της Κρίσης, των Κοινωνικών Αδιεξόδων και της εμβάθυνσης της εκμετάλλευσης που προκαλούν οι νέοι σχεδιασμοί Εθνικής και Υπερεθνικής Ανάπτυξης της Κερδοφορίας του Κεφαλαίου
Μετά τη συμφωνία αστυνομικής συνεργασίας Ελλάδας - ΗΠΑ για την κατάργηση της βίζας έρχεται άλλο ένα νέο πακέτο αντιτρομοκρατικών μέτρων και ρυθμίσεων. Πακέτο που πέρα από το αλισβερίσι προσωπικών δεδομένων, που πλέον ανενόχλητα μπορούν να μοιράζονται οι κατασταλτικοί μηχανισμοί των κρατών, φέρνει νέες διατάξεις που λύνουν τα χέρια στην «καταπολέμηση» του εσωτερικού εχθρού, όποιον δηλαδή αποτελεί εμπόδιο για την καπιταλιστική κυριαρχία και την απρόσκοπτη λειτουργία της Δικτατορίας της Αγοράς και των Νόμων του Κέρδους. Εκτός των άλλων υιοθετείται η παρακολούθηση και ανταλλαγή ευαίσθητων δεδομένων στην περίπτωση «υποψίας» περί τρομοκρατίας, με ελάχιστη ένδειξη την υποψία ενός αστυνομικού ότι είσαι ικανός ή σχεδιάζεις τρομοκρατικές ενέργειες! Όλοι λοιπόν είναι ένοχοι μέχρι αποδείξεως του αντιθέτου.
Ερχόμενο να συμπληρώσει το «ιδιώνυμο της κουκούλας», που πλέον εξασφαλίζει ότι μπορεί κάποιος να τιμωρηθεί με φυλάκιση ως μέλος δομημένης τρομοκρατικής ομάδας που τελεί πλημμελήματα, προστίθεται στην ενίσχυση της διάταξης για τη συλλογή DNA και το φακέλωμα χωρίς όρια, όχι μόνο από το κράτος και τους μηχανισμούς του, αλλά και από τη συνεργασία με τις ίδιες τις πολυεθνικές που δραστηριοποιούνται στους τομείς της επικοινωνίας - πληροφορικής (βλ. συμφωνίες με την Vodafone ή την πολιτική συνεργασίας Google και υπηρεσιών ασφάλειας κρατών). Για αυτό σβήστηκε το πρόστιμο της Vodafone και το Σκάνδαλο των Υποκλοπών μπήκε στο Αρχείο.
Η ποινικοποίηση του φρονήματος και της όποιας αντίστασης ή αμφισβήτησης του κοινωνικού μεσαίωνα που η κρίση διευρύνει και εντείνει εμφανίζεται σε κάθε μεριά του πλανήτη. Πιστοποιώντας όχι μόνο πως ο καπιταλιστικός κόσμος μπροστά στην κρίση αντιδρά με ένταση της καταστολής αλλά και πως αντιλαμβανόμενος τις εκρηκτικές δυνατότητες εξάπλωσης κινηματικών γεγονότων (χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτό της εξέγερσης του Δεκέμβρη του 2008 και της τεράστιας εργατικής απεργίας της 5ης Μαΐου 2009) και σε άλλες χώρες, είναι αναγκασμένος να θωρακίσει και να επεκτείνει ένα διεθνές σύστημα χαφιεδισμού, φακελώματος και καταστολής όποιας αντίστασης.
Σε αυτή την προσπάθεια βιτρίνα είναι ο «πόλεμος κατά της τρομοκρατίας» που προσπαθεί επίμονα να μετατρέψει διαμέσου των πολιτικών και ειδησεογραφικών μηχανισμών προπαγάνδας-χειραγώγησης και παραπληροφόρησης τους διώκτες σε διωκόμενους, τους καθημερινούς δολοφόνους του ΝΑΤΟ-ΕΥΡΩΣΤΡΑΤΟΥ, τους Μισθοφόρους των Ενόπλων Δυνάμεων και των Σωμάτων Ασφαλείας, τους τεχνοκράτες-φασίστες με τα κουστούμια των χρηματιστηρίων και των πολυεθνικών, τους μιζαδόρους κεντροαριστερούς και κεντροδεξιούς πολιτικούς που επιβάλλουν κτηνώδεις αντεργατικές πολιτικές, τους μεγαλοδημοσιογράφους και τους εκδότες συνάμα εκβιαστές και κοράκια της κρατικής διαφήμισης εφοπλιστές-κατασκευαστές-τραπεζίτες-βιομήχανους και εμπόρους όπλων, σε άμοιρα θύματα.
Εν τέλει να κάνει το δόγμα της «Ασφάλειας» το νέο μεγάλο όραμα ενός καπιταλισμού που πλέον δεν μπορεί να πείσει. Αυτή η αδυναμία στράτευσης - ενσωμάτωσης συνυπάρχει από την μία μεριά, με την αυξανόμενη περιθωριοποίηση - εξαθλίωση μεγάλων κομματιών της εργατικής τάξης και από την άλλη, με ένα διογκούμενο ρεύμα οργής και αγανάκτησης, που δεν έχει ακόμα αποκρυσταλλωμένα πολιτικά χαρακτηριστικά, αλλά απεχθάνεται την ένταξη στους μηχανισμούς ενός αστικού πολιτικού συστήματος που και αυτό αντιμετωπίζει βαθιά κρίση.
Δεν είναι τυχαίο που την εβδομάδα των μαχητικών εργατικών αγώνων, όπου ακόμα και σε χώρες με χρόνια κινηματική ανομβρία υπήρξαν ελπιδοφόρες κινητοποιήσεις, εντάθηκε η τρομοκρατική υστερία με την ταξιδιωτική οδηγία των ΗΠΑ για το σύνολο της Ευρώπης ως άντρο τρομοκρατών, «προκαλώντας» την κάθοδο του στρατού στις διαδηλώσεις, στο Μετρό του Λονδίνου ή στον Πύργο του Άιφελ στο Παρίσι. Γιατί ο «αντιτρομοκρατικός» πόλεμος στο Αφγανιστάν διεξάγεται με τα ίδια μισθοφορικά στρατεύματα που επαναπατρίζονται στις καπιταλιστικές μητροπόλεις ως εκπαιδευμένοι στην Καταστολή Πλήθους θεματοφύλακες της καπιταλιστικής ανάπτυξης και υπέρβασης της κρίσης.
Η καπιταλιστική ανάπτυξη που είναι και το ζητούμενο για τις αστικές τάξεις ως υπέρβαση της κρίσης μπορεί να επιτευχθεί μόνο με σκλήρυνση και αυταρχική θωράκιση, με ενίσχυση όλων των εξουσιών προς όφελος του κεφαλαίου και του αστικού κράτους. Ένα τέτοιο βήμα είναι ο Καλλικράτης και ο νέος εκλογικός νόμος που προωθεί τον ακόμη μεγαλύτερο αποκλεισμό από την πολιτική του κόσμου της εργασίας, όπως παρουσιάζεται από την αστική δημοκρατία. Με την πολιτική θα ασχολούνται ο κόσμος του πλούτου, αστοί πολιτικοί, δημοσιογράφοι, γκαλοπατζήδες που καθορίζουν την «κοινή μας γνώμη» (τι απάτη και αυτό) και τι μετρούν με κατευθυνόμενες ερωτήσεις που καθορίζουν τις αρεστές σε αυτούς απαντήσεις.
Αυτό οδηγεί την εργατική τάξη σε δύο επιλογές:
· είτε να πειθαρχήσει στα νέα αστικά επιτελεία που θα την αποκλείουν όχι μόνο πολιτικά (όπως γινόταν και πριν) αλλά και πλέον σαν παρουσία,
· είτε να διαλέξει το δρόμο των δικών της οργάνων πολιτικής, χαράζοντας η ίδια εργατική πολιτική.
Αυτή την εκδοχή τρέμει το κεφάλαιο και προσπαθεί να θωρακιστεί βάζοντας ενεργά στο παιχνίδι το σύνολο των εθνικών και υπερεθνικών μηχανισμών καταστολής, χειραγώγησης και ελέγχου, έχοντας συχνά ως αιχμή του δόρατος του σύγχρονου ολοκληρωτισμού τις υπερεθνικές συμφωνίες του αστικού κόσμου, όπως εκφράζονται από τις ίδιες τις καπιταλιστικές ολοκληρώσεις, με μπροστάρη την Ε.Ε..
Πρώτα δείγματα γραφής έδωσε η ΕΕ με την ψήφιση του μνημονίου ενάντια στις εξτρεμιστικές πολιτικές βάζοντας σαν υπέρτατο αγαθό την κοινωνική συνοχή και ποινικοποιώντας ουσιαστικά την ταξική πάλη. Προσπαθεί να θωρακίσει θεσμικά το κράτος ως υπηρέτη και μηχανισμό συντήρησης της «κοινωνικής συνοχής», δηλαδή της εργατικής υποταγής, και να το αναγάγει στο μόνο όργανο άσκησης ταξικής κυριαρχίας. Η εναντίωση σε αυτό, τους θεσμούς και δεσμούς που δημιουργεί (οικονομικούς, πολιτικούς και κοινωνικούς) αποτελεί εξτρεμισμό και τρομοκρατική ενέργεια.
Η απάντηση σε όλη αυτή την χίμαιρα αποτελεί κλειδί για την ανάταση και την νικηφόρα έκβαση του όποιου εργατικού κινήματος, αποτελεί όρο επιβίωσης, παρακαταθήκη για την ανασυγκρότησή του και την ανάπτυξη εργατικών αγώνων ενάντια στην αντεργατική καταιγίδα που φέρνει η επίθεση της Κυβέρνησης, του ΔΝΤ και της ΕΕ. Οι παρωπίδες της "εθνικής ενότητας" και η φιλολογία περί εξάρτησης κρύβουν την αγαστή συνεργασία των αστικών τάξεων παγκόσμια υπό των φόβο γενικευμένων αντιδράσεων και εξεγέρσεων. Κρύβουν την επιλογή της ελληνικής αστικής τάξης να αποτελέσει φωτεινό παράδειγμα για την ΕΕ στην πολιτική αντιμετώπισης της κρίσης σε όλες τις πτυχές: της οικονομίας, της πολιτικής αλλά και της αντιμετώπισης των πολιτικών κραδασμών και συγκρούσεων. Την μόνη υποταγή και εξάρτηση που γνωρίζουν οι αστικές τάξεις είναι στην κερδοφορία και στην κυριαρχία του καπιταλισμού ενώ οι εκάστοτε εθνικές πολιτικές δεν είναι τίποτε άλλο από σωσίβια για να ανέβουν στον αφρό των μεταξύ τους διενέξεων, πάντα όμως με την βαθύτερη και βαρβαρότερη εκμετάλλευση των εργαζόμενων σε όποια χώρα και αν βρίσκονται.
Το εργατικό κίνημα πρέπει πρώτιστα να δώσει λυσσαλέο αγώνα ώστε να μην χαριστεί σπιθαμή από τις ανάγκες των εργαζομένων στην λεηλασία του κεφαλαίου. Αυτό απαιτεί την σκληρή σύγκρουση όχι μόνο με το σύνολο της πολιτικής των αστικών κυβερνήσεων αλλά με τις ίδιες τις κυβερνήσεις και το κράτος και το «δικαίωμά» τους να καθορίζουν τις ζωές των εργαζομένων.
Υπάρχει ανάγκη ενός επαναστατικού διεθνιστικού αγώνα ενάντια στις εθνικές - υπερεθνικές πολιτικές εκμετάλλευσης και καταστολής. Μια μάχη που θα έχει στόχο την διάλυση τόσο των εθνικών όσο και των υπερεθνικών μηχανισμών εργατικής εκμετάλλευσης-αστυνόμευσης-στρατιωτικής συμβολής στο ξαναμοίρασμα του κόσμου και στην καταστολή των εξεγέρσεων (ΔΝΤ-Ε.Ε.-ΝΑΤΟ-ΟΑΣΕ-ΕΥΡΩΣΤΡΑΤΟΣ-ΟΗΕ).
Αυτή η πολύπλευρη μάχη είναι συνολική, καθώς δεν αφορά μόνο την κατάκτηση του δικαιώματος και την ικανοποίηση της ανάγκης διεύρυνσης των λαϊκών ελευθεριών, αλλά μιλά για τη συνολική κατάργηση όλων αυτών που δημιουργούν αυτούς του μηχανισμούς καταστολής - αστυνόμευσης που δεν είναι άλλα από την εκπαίδευση της αγοράς που παράγει και δημιουργεί πολεμική έρευνα, το ναρκωτικό "της εθνικής κυριαρχίας" που γιγαντώνει τους εξοπλισμούς και το μίσος μεταξύ των εργατικών τάξεων των χωρών.
Αυτή η υπέρβαση απαιτεί να αντιληφθούμε πως ο φόβος της ανατροπής που νιώθουν οι αστικές τάξεις μαρτυρά την δυνατότητα η εργατική τάξη όχι μόνο να υπερβεί την ήττα της αλλά να διεκδικήσει απάντηση στο κοινωνικό χάος που της επιφέρουν, να μετατρέψει την κρίση σε επαναστατική διέξοδο. Αυτό δεν μπορεί να επιτευχθεί με το φτιασίδωμα του κοινοβουλευτικού ολοκληρωτισμού, δεν μπορεί να είναι κομμάτι μιας φιλολαϊκής μεταρρυθμιστικής πολιτικής ή κυβέρνησης αλλά μπορεί να υπάρξει αποκλειστικά ως ένα εργατικό κίνημα με τα δικά του πολιτικά όργανα και θεσμούς κατάκτησης και ανατροπής της σημερινής κοινωνικής, οικονομικής και πολιτικής κατάστασης.
Η κατάρρευση του «υπαρκτού σοσιαλισμού» το 1989 γέννησε τις θεωρίες περί τέλους της ιστορίας και νίκης του καπιταλισμού. Η βαθιά καπιταλιστική κρίση του σήμερα τσακίζει αυτή την αλαζονική σιγουριά και επαναφέρει στο τερέν του σήμερα εκβιαστικά ερωτήματα.
Η εξέγερση του Δεκέμβρη, οι μαχητικές απεργίες με κορύφωση την 5η Μάη, το εξεγερτικό αεράκι που φύσηξε πάνω από τις καπιταλιστικές μητροπόλεις απειλώντας να γίνει παντού «της Ελλάδας», δεν αποτελούν παρά ερωτήματα και σταθμούς.
Οι απαντήσεις θα δοθούν στο σήμερα και από την εργατική τάξη και από την αστική σε μια ταξική αναμέτρηση, αμφίρροπη, περισσότερο από ποτέ.
ΑΝΤΙΠΟΛΕΜΙΚΗ ΔΙΕΘΝΙΣΤΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ
ΤΗΛ. ΕΠΙΚ. 6932 955437 diktiospartakos.blogspot.com
.png)
