"ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΩ"
ΕΝΑ ΚΙΝΗΜΑ ΑΠΟ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ
Είναι εμφανές ότι βαθύτατη καπιταλιστική κρίση που βιώνουμε οδηγεί στην αποσυνθεση του κοινωνικοπολιτικού εποικοδομήματος που μας περιστοιχίζει. Κι ενώ το αξιακό πλέγμα του ατομικού ωφελιμισμού και της αστικής ιδεοληψίας κλυδωνίζεται, η παραδοσιακή αριστερά κραυγάζει ρεφορμιστικά μισόλογα. Ο συνδυασμός αυτός, δεδομένης της όξυνσης των ταξικού πολέμου που εκτυλίσσεται, οδηγεί στην απαξίωση στις συνειδήσεις του κόσμου, του ευρύτερου πολιτικού συστήματος. Ο κόσμος ασφυκτιά, μη βρίσκοντας τρόπους και χώρους για να απελευθερώσει την οργή και την αγανάκτησή του.
Μέσα στη μουντάδα και τη συννεφιά αυτή, ο κόσμος ανακαλύπτει κάποιες λιγοστές ηλιαχτίδες που του φωτίζουν το διάβα. Ηλιαχτίδες ελπίδας, που δρουν γι’αυτόν ως καταφύγια συνειδησιακής γαλήνης και αγωνιστικής έκφρασης. Ένα από αυτά τα καταφύγια αποτελεί και το κίνημα «δεν πληρώνω». Ένα κίνημα που δραστηριοποιείται μαζικά εδώ και ενάμιση χρόνο και συνεχώς αναπτύσσεται. Ένα κίνημα που βρίσκεται εκτός κομματικών μηχανισμών αν και πολλοί καλοθελητές το πλησίασαν για να το καπηλευτούν. Ένα κίνημα καθημερινών ανθρώπων, που αυτοοργανώνονται χωρίς κομματικές παροπίδες, με κοινό στόχο την αποτίναξη όλων των δεσμών που περιορίζουν την ελευθερία σκέψης, έκφρασης και κοινωνικοποίησής τους.
Αφετηρία του ευρύτερου κινήματος «δεν πληρώνω» αποτέλεσε το κίνημα ενάντια στα διόδια. Ένα φαινομενικά επιφανειακό αίτημα, όπως αυτό της κατάργησης των διοδίων, στάθηκε αρκετό για τη συσπείρωση δεκάδων χιλιάδων ανθρώπων γύρω από ένα κοινό στόχο. Και ο στόχος αυτός, δεν ήταν μόνο η κατάργηση των διοδίων, αλλά η κατάργηση όλων αυτών που βυθίζουν τη ζωή μας σε μια αβυσσαλέα μαυρίλα.
Το μυστικό της συνεχούς ανάπτυξης του κινήματος δεν πληρώνω, είναι ότι ο κάθε ένας που συμμετέχει, αισθάνεται ζωντανό και ταυτόχρονα ζωτικό τμήμα ενός υγειούς οργανισμού. Ενός οργανισμού που λειτουργεί με όρους άμεσης δημοκρατίας, χωρίς προέδρους και προεδρεύοντες, χωρίς ιεραρχικές δομές και γραφειοκρατικοποιημένες διαδικασίες. Κάποια από τα θεμελιώδη χαρακτηριστικά που διακρίνουν το κίνημα αυτό, είναι ο αμεσοδημοκρατικός χαρακτήρας του, η ακηδεμόνευτη λειτουργία του και η ισότιμη συμμετοχή του καθενός στις δράσεις που πραγματοποιούνται και στις αποφάσεις που λαμβάνονται. Η συμμετοχή όλων στη συνδιαμόρφωση των όρων λειτουργίας του κινήματος διασφαλίζουν την ακεραιότητα του, ενώ παράλληλα αναπτύσσουν και την αγωνιστική συνείδηση του κόσμου που συμμετέχει.
Τον τελευταίο καιρό το κίνημα «δεν πληρώνουμε διόδια-δεν πληρώνουμε την κρίση τους» πλαταίνει και βαθαίνει τον αγώνα του, οργανώνοντας δράσεις και σε άλλα μέτωπα, όπως στο «δεν πληρώνουμε στα νοσοκομεία», «δεν πληρώνουμε στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς», και γενικά, στο δεν πληρώνουμε τα χαράτσια που μας επιβάλλουν. Επίσης, τα μέλη των επιτροπών αγώνα δρουν αλληλέγγυα, συνδιοργανώνοντας δράσεις μαζί με άλλα κινήματα, κοινωνικές και επαγγελματικές ομάδες όπως με το κίνημα ενάντια στα ΧΥΤΑ Κερατέας και Γραμματικού, τους εργαζόμενους στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς, τους νοσοκομειακούς γιατρούς, τους μετανάστες κ.α. Ιδιαίτερη βαρύτητα δίνεται στη μάχη ενάντια στο ξεπούλημα του Ε.Σ.Υ. και στη συνεπαγόμενη απαξίωση του βασικότερου κοινωνικού αγαθού που είναι το αγαθό της Υγείας. ‘Οπως φαίνεται, πέραν της οικονομικής καταστροφής του λαού, οι μεγαλοκαρχαρίες και το πολιτικό τους προσωπικό προωθούν και την βιολογική εξόντωσή μας, εντάσσοντας τα νοσοκομεία στη δίνη των αγορών και προάγοντας το δόγμα, «όποιος έχει επιβιώνει, όποιος δεν έχει αποβιώνει».
Η υγεία και ανατρεπτικότητα που αποπνέεται από το κίνημα αυτό, έχει αρχίσει να ενεργοποιεί τους αμυντικούς μηχανισμούς του βαριά ασθενούς καπιταλιστικού συστήματος. Προεξάρχοντα ρόλο σε αυτήν την απέλπιδα προσπάθεια, παίζει το κράτος και η κυβέρνηση, που βρίσκονται σε αγαστή συνεργασία με τις εταιρίες εκμετάλλευσης και τα ΜΜΕ. Τα ΜΑΤ και η αστυνομία τρομοκρατούν, η «ανεξάρτητη» δικαιοσύνη «νουθετεί» και τα παπαγαλάκια των ΜΜΕ κατ’εντολή των αφεντικών τους, προσπαθούν να σπείρουν το φόβο και την μιζέρια αναμασώντας ψεύδη. Όλος ο μηχανισμός δουλεύει γι’ αυτούς, γι’αυτούς τους λίγους που μας ρουφούν το αίμα και μας ορίζουν τη ζωή.
Κι ενώ το κίνημα κλιμακώνει τον πολυμέτωπο αγώνα του, η κυβέρνηση και οι συν αυτώ, σε μια ύστατη προσπάθεια απαξίωσης των πολιτικών αιτημάτων του, το χαρακτήρισαν ως «κίνημα τσαμπατζήδων». Μάλλον οι «κύριοι» της κυβέρνησης γνωρίζουν καλά από τσαμπατζιλίκι. Εκτός από τις μίζες και τις τσάμπα παροχές εκατομμυρίων ευρώ που τους «κερνάει» ετησίως ο λαός απ’ το υστέρημα του, απολαμβάνουν και βουλευτικής ασυλίας, την οποία αξιοποιούν κατά το δοκούν, παραγράφοντας σκάνδαλα και κομπίνες δεκαετιών. Μην ξεχνάμε και τους τσάμπα μάγκες μεγαλοεργολάβους οι οποίοι πήραν τζάμπα μέσα σε μία νύχτα τους εθνικούς δρόμους οι οποίοι κατασκευάστηκαν από το 1953 και συντηρούνται με τα λεφτά και το αίμα του ελληνικού λαού.
Σε πέισμα όλων αυτών που αντιμάχονται το κίνημα, το κύμα ανυπακοής έχει λάβει ανεξέλεγκτες πανελλαδικές διαστάσεις. Αρκεί να αναφέρουμε ότι σε όλη την Ελλάδα έχουν σχηματιστεί δεκάδες Επιτροπές Αγώνα, ενώ επιτροπές σχηματίζονται συνεχώς σε κάθε πόλη της χώρας και σε κάθε γειτονιά των μεγαλουπόλεων. Οι κινητοποιήσεις που πραγματοποιούνται στα διόδια, έχουν αποκτήσει χαρακτηριστικά λαϊκου ξεσηκωμού καθώς χιλιάδες είναι αυτοί που υπερβαίνοντας τις μικροαστικές αναστολές τους, κατεβαίνουν στους δρόμους οργισμένοι.
Πρέπει να καταλάβουν καλά όσοι εχθρεύονται τα συμφέροντα του λαού και θέτουν την αξιοπρέπεια του σε αμφισβήτηση, οτι τα πρόβατα ξυπνούν και θα δώσουν απάντηση σκληρή και ηχηρή. Τα ρυάκια οργής που σχηματίστηκαν έχουν γίνει ποτάμι που κινούμενο ως χείμαρος σκοπεύει να τους πνίξει.
Ηλίας Παπαδόπουλος
Από το 4ο τεύχος της εφημερίδας ΔΡΑΣΗ που κυκλοφορεί
.png)
