"Οι έλληνες δημόσιοι υπάλληλοι εκβιάζουν όλον τον κόσμο με τις άγριες απεργίες τους" κραυγάζει η βρετανική Ντέιλι Μέιλ, επιρρίπτοντάς τους σχεδόν όλες τις ευθύνες για την καταστροφή της χώρας. Ακόμη και ο σοβαρός Εκόνονιστ διερωτάται "πώς οι δημόσιοι υπάλληλοι έγιναν οι... αφέντες μας;", θεωρώντας ανήκουστο "στην Ελλάδα να υπάρχει νόμος κατά της απόλυσης των εργαζομένων στο Δημόσιο". Στο μαύρο μέτωπο κατά των εργαζομένων στο ελληνικό Δημόσιο εισήλθε και μια εφημερίδα από τα "βλαχαδερά" της Αριζόνα, η Αριζόνα Ριπάμπλικ, που γράφει τα εξής απίστευτα σε κύριο άρθρο της: "Αυτοί οι άνθρωποι, οι έλληνες δημόσιοι υπάλληλοι δεν είναι ούτε δημόσιοι ούτε υπάλληλοι. Δεν είναι δημόσιοι γιατί διαπράττουν κάθε είδους βίαιες ενέργειες εναντίον των συμπολιτών τους και δεν είναι υπάλληλοι, επειδή έχουν εγκαταλείψει τα δημόσια καθήκοντά τους ως δημόσιοι υπάλληλοι υπηρετώντας μόνο τον εαυτό τους... Θα πρέπει να απολυθούν όλοι και οι υπηρεσίες τους, είτε να εξαλειφθούν ή να ιδιωτικοποιηθούν, ώστε η Ελλάδα να μπορέσει να επιστρέψει στην προηγούμενη θέση της ως ένα μεγάλο έθνος".
Είναι πραγματικά απίστευτο το μίσος κατά των ελλήνων δημοσίων υπαλλήλων, καθώς πρωτοστατούν μαζικά στον αγώνα κατά της επιχειρούμενης εξαθλίωσής τους. Η επίθεση αυτή δεν αφορά βέβαια μόνο την Ελλάδα. Το τελευταίο διάστημα στο διεθνή Τύπο είναι καθημερινές οι αναλύσεις και επιθέσεις κατά των εργαζομένων στο δημόσιο τομέα σε όλο τον κόσμο. "Η κύρια μάχη μπροστά μας είναι ενάντια στα συνδικάτα των δημοσίων υπαλλήλων" γράφει ο Εκόνομιστ.
"Σε πολλές πλούσιες χώρες οι μισθοί είναι κατά μέσο όρο υψηλότεροι στο δημόσιο τομέα, οι συντάξεις είναι πάρα πολύ καλύτερες και οι θέσεις εργασίας είναι μακράν πιο ασφαλείς", γράφει το βρετανικό περιοδικό. "Τα συνδικάτα στο δημόσιο τομέα έχουν αποσπάσει εξαιρετικά επιδόματα για τα μέλη τους και τα προστατεύουν από την απόλυση "... Αντίθετα, στον ιδιωτικό τομέα "οι απολύσεις εργαζομένων είναι συνηθισμένο γεγονός. Το χάσμα αυτό έχει διευρυνθεί σημαντικά κατά την τελευταία δεκαετία. Στην Αμερική, οι αμοιβές και οι παροχές έχουν αυξηθεί δύο φορές πιο γρήγορα στο δημόσιο τομέα, από τον ιδιωτικό".
Τα στοιχεία που δημοσιεύει ο Εκόνομιστ είναι αποκαλυπτικά: Από το 1979, ο αριθμός των συνδικαλισμένων εργαζομένων στον ιδιωτικό τομέα στην Αμερική έχει μειωθεί από το 21% στο 7% και στη Βρετανία από 44% στο 15%. Αλλά και στις υπόλοιπες χώρες μέλη του ΟΟΣΑ, μόλις το ένα πέμπτο των εργαζομένων στον ιδιωτικό τομέα είναι συνδικαλισμένοι. "Υπάρχει μία μεγάλη εξαίρεση σε αυτή την ιστορία της παρακμής και είναι ο δημόσιος τομέας", γράφει ο Εκόνομιστ. Στον Καναδά οι συνδικαλισμένοι δημόσιοι υπάλληλοι αυξήθηκαν από το 12% το 1960 στο 70% σήμερα. Στην Αμερική την ίδια περίοδο το ποσοστό αυτό αυξήθηκε από το 11% στο 36%. Σήμερα υπάρχουν περισσότεροι αμερικανοί εργάτες στα συνδικάτα στο δημόσιο τομέα (7,6 εκατ.) από ό,τι στον ιδιωτικό τομέα (7,1 εκατ.) αν και στον ιδιωτικό τομέα εργάζονται πέντε φορές περισσότεροι άνθρωποι. Άλλωστε, η σημασία του κρατικού μηχανισμού για την εξυπηρέτηση των αναγκών του κεφαλαίου μειώνεται, καθώς σήμερα το ιδιωτικό κεφάλαιο παίρνει, σταδιακά στην κατοχή του όλες τις κρατικές λειτουργίες και τις έτοιμες υποδομές και φυσικά δεν θέλει υπαλλήλους με το εργασιακά δικαιώματα των δημοσίων.
"Αυτή η μετατόπιση έχει μεταμορφώσει το συνδικαλιστικό κίνημα" γράφει ο Εκόνομιστ, που χωρίς περιστροφές δίνει το σύνθημα: Να χτυπηθούν τα συνδικάτα στο Δημόσιο γιατί τότε οι εργατικές ενώσεις στον ιδιωτικό τομέα θα είναι πιο ευάλωτες. "Τα συνδικάτα του ιδιωτικού τομέα έχουν μάθει να δείχνουν αυτοσυγκράτηση, αποδεχόμενα μειώσεις των μισθών των μελών τους καθώς ένα υψηλότερο μισθολογικό κόστος μπορεί να οδηγήσει τους εργοδότες τους σε άλλες δραστηριότητες. Τα συνδικάτα όμως στον δημόσιο τομέα είναι αμείλικτα στις απαιτήσεις τους", γράφει ο Εκόνομιστ.
Είναι πραγματικά απίστευτο το μίσος κατά των ελλήνων δημοσίων υπαλλήλων, καθώς πρωτοστατούν μαζικά στον αγώνα κατά της επιχειρούμενης εξαθλίωσής τους. Η επίθεση αυτή δεν αφορά βέβαια μόνο την Ελλάδα. Το τελευταίο διάστημα στο διεθνή Τύπο είναι καθημερινές οι αναλύσεις και επιθέσεις κατά των εργαζομένων στο δημόσιο τομέα σε όλο τον κόσμο. "Η κύρια μάχη μπροστά μας είναι ενάντια στα συνδικάτα των δημοσίων υπαλλήλων" γράφει ο Εκόνομιστ.
"Σε πολλές πλούσιες χώρες οι μισθοί είναι κατά μέσο όρο υψηλότεροι στο δημόσιο τομέα, οι συντάξεις είναι πάρα πολύ καλύτερες και οι θέσεις εργασίας είναι μακράν πιο ασφαλείς", γράφει το βρετανικό περιοδικό. "Τα συνδικάτα στο δημόσιο τομέα έχουν αποσπάσει εξαιρετικά επιδόματα για τα μέλη τους και τα προστατεύουν από την απόλυση "... Αντίθετα, στον ιδιωτικό τομέα "οι απολύσεις εργαζομένων είναι συνηθισμένο γεγονός. Το χάσμα αυτό έχει διευρυνθεί σημαντικά κατά την τελευταία δεκαετία. Στην Αμερική, οι αμοιβές και οι παροχές έχουν αυξηθεί δύο φορές πιο γρήγορα στο δημόσιο τομέα, από τον ιδιωτικό".
Τα στοιχεία που δημοσιεύει ο Εκόνομιστ είναι αποκαλυπτικά: Από το 1979, ο αριθμός των συνδικαλισμένων εργαζομένων στον ιδιωτικό τομέα στην Αμερική έχει μειωθεί από το 21% στο 7% και στη Βρετανία από 44% στο 15%. Αλλά και στις υπόλοιπες χώρες μέλη του ΟΟΣΑ, μόλις το ένα πέμπτο των εργαζομένων στον ιδιωτικό τομέα είναι συνδικαλισμένοι. "Υπάρχει μία μεγάλη εξαίρεση σε αυτή την ιστορία της παρακμής και είναι ο δημόσιος τομέας", γράφει ο Εκόνομιστ. Στον Καναδά οι συνδικαλισμένοι δημόσιοι υπάλληλοι αυξήθηκαν από το 12% το 1960 στο 70% σήμερα. Στην Αμερική την ίδια περίοδο το ποσοστό αυτό αυξήθηκε από το 11% στο 36%. Σήμερα υπάρχουν περισσότεροι αμερικανοί εργάτες στα συνδικάτα στο δημόσιο τομέα (7,6 εκατ.) από ό,τι στον ιδιωτικό τομέα (7,1 εκατ.) αν και στον ιδιωτικό τομέα εργάζονται πέντε φορές περισσότεροι άνθρωποι. Άλλωστε, η σημασία του κρατικού μηχανισμού για την εξυπηρέτηση των αναγκών του κεφαλαίου μειώνεται, καθώς σήμερα το ιδιωτικό κεφάλαιο παίρνει, σταδιακά στην κατοχή του όλες τις κρατικές λειτουργίες και τις έτοιμες υποδομές και φυσικά δεν θέλει υπαλλήλους με το εργασιακά δικαιώματα των δημοσίων.
"Αυτή η μετατόπιση έχει μεταμορφώσει το συνδικαλιστικό κίνημα" γράφει ο Εκόνομιστ, που χωρίς περιστροφές δίνει το σύνθημα: Να χτυπηθούν τα συνδικάτα στο Δημόσιο γιατί τότε οι εργατικές ενώσεις στον ιδιωτικό τομέα θα είναι πιο ευάλωτες. "Τα συνδικάτα του ιδιωτικού τομέα έχουν μάθει να δείχνουν αυτοσυγκράτηση, αποδεχόμενα μειώσεις των μισθών των μελών τους καθώς ένα υψηλότερο μισθολογικό κόστος μπορεί να οδηγήσει τους εργοδότες τους σε άλλες δραστηριότητες. Τα συνδικάτα όμως στον δημόσιο τομέα είναι αμείλικτα στις απαιτήσεις τους", γράφει ο Εκόνομιστ.
ΜΙΧΑΛΗΣ ΨΥΛΟΣ
ΠΡΙΝ 23/10/2011
ΠΡΙΝ 23/10/2011
.png)
