ΚΑΤΩ Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΤΡΑΠΕΖΙΤΩΝ-Ε.Ε-Δ.Ν.Τ ΚΑΙ ΤΑ ΣΤΗΡΙΓΜΑΤΑ ΤΟΥΣ ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΛΑΟΣ
Με τη συγκυβέρνηση ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΛΑΟΣ άνοιξε
μια νέα «μαύρη σελίδα» για τη ζωή και το μέλλον εκατοντάδων χιλιάδων
εργαζομένων. Αυτή η κυβέρνηση, που επιβλήθηκε από τους τραπεζίτες, την
ΕΕ και το ΔΝΤ με τις ευλογίες Μέρκελ-Σαρκοζί, δεν έχει ως στόχο να μας
«σώσει» για… 6η φορά, αλλά να μας οδηγήσει στο σφαγείο της νέας
δανειακής σύμβασης, των Μνημονίων και της χρεοκοπίας. Η συμμετοχή σε
αυτό το μαύρο μέτωπο των ιδεολογικών απογόνων του Μεταξά και των
βασανιστών της χούντας δείχνει την αγωνία της οικονομικής ολιγαρχίας να
στήσει πάση θυσία τα εργασιακά και κοινωνικά δικαιώματα στο απόσπασμα.
Θα μας απευθύνουν –λένε- το λόγο, αφού «τακτοποιήσουν» όλα τα κρίσιμα
ζητήματα της νέας δανειακής σύμβασης που θα υποθηκεύσει τις ζωές μας
για τουλάχιστον 10 χρόνια ακόμη! Τώρα, λένε, δεν χρειάζεται η γνώμη του
λαού, χρειάζεται «εθνική ενότητα» και «υπευθυνότητα» για τη στήριξη των
Τραπεζών και της πολιτικής που μας οδήγησε ως εδώ.
ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΗΣ GOLDMAN SACHS
Σε Ελλάδα και Ιταλία οι πρωτομάστορες
της διαμόρφωσης της πιστωτικής πολιτικής σε ΕΕ και ΔΝΤ, οι διαχειριστές
των κρατικών χρεών και ομολόγων, τοποθετούνται σε πρωθυπουργικούς
θώκους, ως «άσπιλοι και αμόλυντοι», για να προχωρήσουν σε «διαρθρωτικές
αλλαγές» και «μεταρρυθμίσεις» που είναι απαραίτητες ώστε να
ικανοποιηθούν οι πιστωτές. Όταν λένε «μεταρρυθμίσεις» εννοούν
ξεπούλημα και ιδιωτικοποιήσεις. Όταν λένε ανταγωνισμό εννοούν
κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων, μισθούς 500 ευρώ και μείωση των
φορολογικών συντελεστών για τις επιχειρήσεις. Όταν λένε «δημόσιο
χρέος» εννοούν τις ζημιές των τραπεζών που τις φορτώνουν στο κρατικό
προϋπολογισμό. Όταν λένε «φοροδιαφυγή» εννοούν το μισθωτό, το
συνταξιούχο, τον άνεργο που δεν έχουν να πληρώσουν, τον μετανάστη που
πουλάει μικροπράγματα για να εξασφαλίσει ένα κομμάτι ψωμί. Όταν μιλάνε
για «αναδιοργάνωση υπηρεσιών» εννοούν διάλυση του δημόσιου τομέα,
απολύσεις και εφεδρεία.
ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΠΟΙΟΥΝ ΤΙΣ ΖΗΜΙΕΣ-ΙΔΙΩΤΙΚΟΠΟΙΟΥΝ ΤΟΝ ΠΛΟΥΤΟ
Οι εργαζόμενοι και εργαζόμενες στις
υπηρεσίες του Δημοσίου γνωρίζουμε πολύ καλά ότι αυτός ο δημόσιος
τομέας που σήμερα πυροβολούν, είναι κατ’ επίφαση μόνο δημόσιος.
Καταναλώνει εμπορεύματα και υπηρεσίες της Siemens και της Telecom στις
ΔΕΚΟ, της Goldman Sachs και των «εθνικών» μας εργολάβων στα δημόσια
έργα, των πολυεθνικών του φαρμάκου στα νοσοκομεία. Σε αυτό το «σπάταλο»
δημόσιο πουλάνε τα πρώτα ονόματα της Ευρωπαϊκής και παγκόσμιας
οικονομικής ελίτ. Οι ισχνές κοινωνικές υπηρεσίες, η κουτσουρεμένη
δημόσια υγεία και παιδεία, ο όποιος ελεγκτικός ρόλος του δημοσίου (π.χ.
έλεγχος εφαρμογής της εργατικής νομοθεσίας, προστασία αγαθών
πολιτιστικής κληρονομιάς, φυσικού περιβάλλοντος) δεν υπήρξε ποτέ στις
προτεραιότητες των κυβερνώντων: κατακτήθηκε με αγώνες των εργαζόμενων
και σήμερα επαφίεται στον πατριωτισμό όσων δημοσίων υπαλλήλων δεν
βλέπουν τους εαυτούς τους ως υπηρέτες του εκάστοτε Υπουργού, αλλά ως
υπαλλήλους της κοινωνίας και του λαού.
Στην πραγματικότητα, αυτό που σήμερα
πυροβολούν Κεφάλαιο-Κυβέρνηση-ΕΕ-ΔΝΤ είναι η σταθερή εργασία και τα
εργασιακά μας δικαιώματα –αυτά που μας εξασφαλίζουν ότι μπορούμε ακόμη
να αγωνιζόμαστε. Αυτή την «ανορθογραφία» θέλουν να τελειώσουν: να μας
απολύουν ελεύθερα, αφήνοντας στο δημόσιο τομέα έναν και μόνο ρόλο, τη
μόνιμη αναδιανομή του πλούτου σε όφελος του κεφαλαίου και σε βάρος της
εργασίας. Όπως κι αν το ονομάζουν, το «μεγαλύτερο» ή «μικρότερο»
κράτος, «συγκεντρωτικό» ή «αποκεντρωμένο», «γραφειοκρατικό» ή
«ευέλικτο», κύριο στόχο έχει να προχωρήσει στις αναγκαίες προσαρμογές
που θα εξασφαλίσουν τη μεγαλύτερη δυνατή κερδοφορία για την οικονομική
ολιγαρχία, καταργώντας κάθε κοινωνική πρόνοια, κάθε δημόσιο αγαθό, κάθε
έλεγχο στην ασυδοσία του κεφαλαίου. Μόλις ξεμπερδέψουν με τους
υπαλλήλους, ολόκληροι τομείς θα δοθούν σε ιδιώτες (ολοκληρώνοντας ένα
έργο που εδώ και χρόνια υλοποιείται): τα τμήματα προμηθειών, η είσπραξη
των φόρων και των προστίμων, η παραγωγή λογισμικού και πολλοί άλλοι
τομείς θα αναληφθούν με το «αζημίωτο» από τους εργολάβους. Τότε όμως δεν
θα τους πειράζει αν το δημόσιο «κοστίζει» κι αν είναι «σπάταλο»! Αρκεί
όσοι μείνουν να σιωπούν κι οι υπόλοιποι να δουλεύουν ως
υπενοικιαζόμενοι.
Ετοιμάζονται να φτιάξουν έναν δημόσιο
τομέα ακόμα πιο εχθρικό και αποκρουστικό, ακόμη πιο δυσβάσταχτο, τόσο
για εμάς που εργαζόμαστε μέσα σε αυτόν, όσο και για τους εργαζόμενους
έξω από αυτόν. Από τις απολύσεις των συμβασιούχων και των εργαζομένων
με καθεστώς stage το 2009, μέχρι την εφεδρεία και τις απολύσεις μόνιμων
υπαλλήλων με βάση το Ν.4024/11 η «αποτελεσματικότητα» και η «αξιοκρατία»
είναι το όχημα για να επιτευχθούν οι «αναγκαίες προσαρμογές».
ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ ΣΕ ΕΦΕΔΡΕΙΑ -ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ ΥΠΟ ΑΠΟΛΥΣΗ-ΚΑΝΕΝΑΣ ΜΟΝΟΣ ΤΟΥ
Όταν έδιωχναν τους συμβασιούχους και τους
εργαζόμενους με καθεστώς stage, πολλοί έκαναν πως δεν έβλεπαν. Κάποιοι
που τότε προσπέρασαν την ανάγκη να αγωνιστούν, ίσως να βλέπουν τώρα τα
ονόματά τους σε λίστες εφεδρείας και προσπαθούν να βρουν ατομική λύση
ανάμεσα στη συνταξιοδότηση και την απόλυση. Όσοι και σήμερα προσπερνούν
την εφεδρεία γιατί «δεν αφορά τους ίδιους» ανοίγουν το δρόμο στη δική
τους απόλυση, είτε με την επέκταση της εφεδρείας, είτε με τις
συγχωνεύσεις υπηρεσιών, είτε με την «αναδιοργάνωση»-κατάργηση οργανικών
θέσεων, είτε γιατί δεν έπιασαν τους «στόχους» που θα θέσει η Διοίκηση.
Όμως, η ανάγκη για δουλειά και για ζωή είναι πάγια και διαρκής και δεν
έχει χρώμα, ο αγώνας ενάντια σε κάθε απόλυση πρέπει να είναι αγώνας όλων
των εργαζόμενων. Δεν υπάρχουν ατομικές λύσεις, όπως μας προτείνουν η
κυβέρνηση, τα παπαγαλάκια της, οι συνδικαλιστικές ηγεσίες ή τα επίδοξα
δικηγορικά γραφεία. Η εφεδρεία «ρίχνει το γάντι» σε ΟΛΟΥΣ ΜΑΣ και
πρέπει να αντιμετωπιστεί αποφασιστικά με όλες τις μορφές πάλης.
ΤΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ ΗΤΑΝ ΣΤΗΜΕΝΟ ΚΑΙ ΣΤΑ ΜΕΤΡΑ ΤΟΥΣ
Οι συνδικαλιστικές ηγεσίες του δημοσίου
(με κύρια την ευθύνη των παρατάξεων του δικομματισμού ΠΑΣΚΕ-ΔΑΚΕ)
υπήρξαν για πολλά χρόνια η πέμπτη φάλαγγα μέσα στο κίνημα των δημοσίων
υπαλλήλων. Κύριο μέλημά τους ήταν να συμμαχούν με τις πολιτικές ηγεσίες
για να αποσπούν επιδόματα ή ειδική μεταχείριση, κρατώντας τους κλάδους
χωριστά και εξουδετερώνοντας όποιον αγώνα. Έπνιξαν κάθε διεκδίκηση που
ξέφευγε από το «επιδοματάκι» και σχετιζόταν με το περιεχόμενο και το
στόχο της εργασίας μας, την κυβερνητική πολιτική, τη λειτουργία του
δημοσίου. Αδιαφόρησε για τη σταδιακή αλλαγή των εργασιακών σχέσεων στο
δημόσιο την τελευταία δεκαετία τουλάχιστον, ανέχτηκε στα ίδια γραφεία να
υπάρχουν υπάλληλοι πολλών ταχυτήτων, δικαιωμάτων και μισθών: από
ενοικιαζόμενους μέχρι stage. Αρνήθηκε να δει οποιαδήποτε κοινωνική
συμμαχία με άλλα κομμάτια εργαζομένων, με την υπόλοιπη κοινωνία. Απέφυγε
με κάθε μέσο τις ζωντανές αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες των Συλλόγων
και πολέμησε κάθε προσπάθεια ανυπακοής ή αυτοοργάνωσης μέσα στους χώρους
εργασίας. Για όλους αυτούς τους λόγους, ούτε θέλησαν, ούτε μπόρεσαν να
σταματήσουν τη λαίλαπα που ερχόταν για τους εργαζόμενους του δημοσίου.
Ακόμη και σήμερα, που αυτού του τύπου ο συνδικαλισμός δείχνει ότι έχει
φάει τα ψωμιά του, πριν εγκαταλείψουν εντελώς το πλοίο τα «ποντίκια»
προσπαθούν να φάνε ό,τι ψίχουλα θα τους πετάξουν και να κρατήσουν τους
εργαζόμενους εφησυχασμένους.
Δυστυχώς, τα κυρίαρχα τμήματα της
Αριστεράς στο δημόσιο αποτέλεσαν και αυτά τμήμα του «σκηνικού»: είτε με
τις αυταπάτες περί «θεσμών» και «νομιμότητας» ακόμη και στις
κινητοποιήσεις, με τα συντεχνιακά αιτήματα, με τη μοιρασιά της εξουσίας
(θέσεις τμηματαρχών, διευθυντών κ.λπ.), είτε με τους χωριστικούς
δρόμους, το καπέλωμα των σωματείων και το φόβο απέναντι σε κάθε μη
ελεγχόμενη κινητοποίηση, ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΚΕ/ΠΑΜΕ δεν έδωσαν ποτέ
στο κίνημα του δημοσίου μια άλλη πνοή.
ΟΙ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΙ ΝΑ ΣΗΚΩΣΟΥΜΕ ΤΟ ΓΑΝΤΙ
Σήμερα, τα ερωτήματα τίθενται αμείλικτα για όλους μας, πέρα από κλάδους, ηλικίες, είδος εργασίας: μπορούμε να τους σταματήσουμε;
Το κράτος έχει κηρύξει ήδη «στάση
πληρωμών» στους ανέργους, στους εργαζόμενους, στους συνταξιούχους, στα
νοσοκομεία, στα σχολεία και στην τριτοβάθμια εκπαίδευση: κρατάει από
τους μισθούς, κόβει από συντάξεις, δεν καταβάλλει το εφάπαξ. Η
«υποτίμηση» με την οποία μας απειλούν σε περίπτωση εξόδου από το ευρώ,
έχει ήδη γίνει στο εσωτερικό της χώρας, αφού με τους μισθούς μας δεν
αγοράζουμε τίποτα. Η «χρεοκοπία» που όλοι φοβούνται, υπάρχει ήδη για
τους 1 εκατομμύριο ανέργους, για τους υπαλλήλους που παίρνουν αρνητικό
εκκαθαριστικό, για τις οικογένειες που πεινάνε! Η «σταθερότητα» που μας
υπόσχονταν μέσα στην ευρωζώνη ακούγεται πλέον μόνο ως ανέκδοτο, την ώρα
που μαίνεται διεθνώς η μεγαλύτερη κρίση του καπιταλισμού στον αιώνα μας.
Ήρθε η ώρα να αμφισβητήσουμε τα «ιερά και
τα όσια» της παραμονής στο ευρώ και την Ευρωπαϊκή Ένωση, της
αναγκαιότητας των δανειακών συμβάσεων, της «εξόφλησης» του χρέους. Από
την αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης, μέχρι την αποδιάρθρωση των
εργασιακών σχέσεων και την εφεδρεία, οι επιλογές της Ε.Ε. είναι
πανταχού παρούσες. Το ευρώ, ως μέσο οικονομικής πολιτικής, στο διάστημα
2000-2008 οδήγησε την Γερμανία σε πλεόνασμα εμπορικού ισοζυγίου πάνω από
1 τρισ. ευρώ, το ακριβές ισοδύναμο του ελλείμματος εμπορικού ισοζυγίου
σε Πορτογαλία-Ιρλανδία-Ισπανία-Ελλάδα! Το ευρώ υπήρξε βασικός μοχλός για
τη δημιουργία του «ελλείμματος» που μας παρουσιάζουν ως αιτία για την
«επιτήρηση». Και βέβαια, είναι προφανές ότι μόνο «ελληνικό» δεν είναι το
πρόβλημα. Η κρίση που έχει ξεσπάσει είναι παγκόσμια και δομική:
αποδεικνύει πως ο καπιταλισμός είναι ένα σύστημα που όχι απλώς δεν
μπορεί να εγγυηθεί καμία ευημερία, αλλά είναι προορισμένο να τρώει τις
σάρκες του, διαλύοντας στο πέρασμά του τις ζωές χιλιάδων εργαζόμενων.
Σήμερα είναι αναγκαίο όσο ποτέ να
συμβάλουμε στη συγκρότηση ενός μαχητικού-μαζικού αντικαπιταλιστικού
κινήματος, που θα δίνει απαντήσεις για το πού και πώς θέλουμε να πάει η
κοινωνία και η χώρα. Δεν είναι η ώρα ούτε για επιμέρους αιτήματα, ούτε
για μισές απαντήσεις. Το εργατικό κίνημα μπορεί να είναι πραγματικά
επικίνδυνο και νικηφόρο. Αν θέσει πολιτικά αιτήματα και τα παλέψει στην
κατάληψη και στην απεργία, ξεπερνώντας την αντίληψη που θέλει η αλλαγή
των πολιτικών συσχετισμών να έρχεται μέσω της αύξησης των εκλογικών
ποσοστών. Αν προσπεράσει τον αναποτελεσματικό ριζοσπαστισμό που δεν
μπορεί να απαγκιστρωθεί από το «ναι» στο Μάαστριχτ και το ευρώ. Αν
πάρουμε τη ζωή μας και τους χώρους εργασίας μας στα δικά μας χέρια,
μετατρέποντας τα νοσοκομεία, τα σχολεία, τα Υπουργεία, σε κέντρα αγώνα
όχι μόνο των εργαζόμενων σε αυτά, αλλά όλου του αγωνιζόμενου λαού.
ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΤΟΥΣ ΤΣΑΚΙΣΟΥΜΕ
Δεν είναι τόσο δυνατοί όσο θέλουν να
δείχνουν. Οι προσπάθειες να επιβληθούν οι τάχα «σοβαροί τεχνοκράτες» για
να εμπνεύσουν εμπιστοσύνη στην κοινωνία, καταρρέουν μπροστά στην ανάγκη
του συνταξιούχου για ψωμί, του άνεργου για δουλειά, του εργαζόμενου για
μισθό. Οι ανυποχώρητες κινητοποιήσεις, η επιμονή του μαζικού κινήματος,
οι λαϊκές συνελεύσεις, η κοινωνική αλληλεγγύη, μπορούν να ανατρέψουν
τις κυβερνήσεις τους και την πολιτική που προσπαθούν να μας επιβάλουν.
Ξαναπιάνοντας το νήμα των συνελεύσεων, των καταλήψεων, των απεργιών, των
διαδηλώσεων, των επιτροπών αγώνα, μπορούμε να επιβάλουμε οι μάχες που
ξεκινούν από την 1η Δεκέμβρη να γίνουν αφετηρία για κλιμάκωση με γενική
πολιτική απεργία διαρκείας για να φύγουν αυτή η συγκυβέρνηση, η ΕΕ, το
ΔΝΤ και η πολιτική τους.
Καλούμε κάθε εργαζόμενο να συμβάλει με το δικό του τρόπο στη συγκρότηση ενός εργατικού κινήματος πού θα παλέψει και θα επιβάλει:
- Tο γκρέμισμα της συγκυβέρνησης τραπεζιτών-ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-νοσταλγών της Χούντας
- Την οριστική διαγραφή του χρέους
- Τη στάση πληρωμών στους δανειστές και τους τοκογλύφους
Η Κυβέρνηση-Ε.Ε.-Δ.Ν.Τ. -με τις
πολυδιαφημισμένες συμφωνίες τους- «κουρεύουν» αποκλειστικά την περιουσία
των ασφαλιστικών ταμείων, τις κοινωνικές δαπάνες και το εισόδημα των
εργαζομένων για να δώσουν τα πάντα στους τοκογλύφους και τους
τραπεζίτες, όπως καταδεικνύεται με τον προϋπολογισμό του 2012. Εμείς
παλεύουμε για:
- Την έξοδο από το ευρώ και την αποδέσμευση από την Ε.Ε
- Την εθνικοποίηση χωρίς αποζημίωση των τραπεζών και των μεγάλων επιχειρήσεων
- Την κατάργηση όλων των αντεργατικών-αντιασφαλιστικών νόμων
- Την απαγόρευση των απολύσεων σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα
- Τον εργατικό και κοινωνικό
έλεγχο σε κάθε υπηρεσία του δημοσίου, ώστε να λειτουργεί για τη στήριξη
των δημόσιων αγαθών και των κοινωνικών υπηρεσιών, τον έλεγχο της δράσης
του κεφαλαίου, την αναδιανομή του πλούτου σε όφελος του εργαζόμενου
λαού.
Αγώνας για την αντικαπιταλιστική ανατροπή της επίθεσης με ορίζοντα το σοσιαλισμό-κομμουνισμό της εποχής μας!
ΑΝΤΑΡΣΥΑ στο ΔΗΜΟΣΙΟ
.png)
