Ώρα αποφασιστικής μάχης για να ανατραπεί η επιδρομή

Επείγον ζήτημα η άμεση κλιμάκωση του αγώνα, μετά την επιτυχημένη απεργία

H μεγάλη απεργία και ειδικά οι μαζικές διαδηλώσεις την Τετάρτη αποτέλεσαν μια ευχάριστη έκπληξη. Τίθεται ξανά το ζήτημα της αναγκαίας κλιμάκωσης για την απόκρουση των εφιαλτικών μέτρων, για την ανατροπή συνολικά της επίθεσης. Όταν διαδηλώνουν 100.000 στην Αθήνα, 20.000 στην Θεσσαλονίκη και πολλές ακόμα δεκάδες χιλιάδες εργαζόμενοι, άνεργοι και νέοι, στην πρώτη μεγάλη κινητοποίηση μετά την 12η Φλεβάρη, τότε υπάρχουν δυνατότητες για μια νικηφόρα αντεπίθεση του εργατικού και λαϊκού κινήματος, για να πάρει την πρωτοβουλία των κινήσεων από την επελαύνουσα τριμερή συμμορία κυβέρνησης - ΕΕ - ΔΝΤ. Μια ελπιδοφόρα εργατική άνοιξη είναι δυνατή μέσα σε ένα καυτό φθινόπωρο.

 

του Γιάννη Ελαφρού

Οι μεγάλες, μη αναμενόμενες στην έκτασή τους, διαδηλώσεις της Τετάρτης έφεραν ξανά στην επιφάνεια το δραματικό κοινωνικό πρόβλημα της εργατικής τάξης και των εργαζομένων της χώρας, ότι κυριολεκτικά δεν πάει άλλο! Έδειξαν ότι παρά το προπαγανδιστικό μπαράζ της τρόικας εσωτερικού (ΝΔ - ΠΑΣΟΚ - ΔΗΜΑΡ) και εξωτερικού, παρά τις εκλογικές αυταπάτες και την αμηχανία που έφεραν οι εκλογές του Ιουνίου, η κοινωνική οργή και αντίδραση δεν μπορεί να μπει στην κατάψυξη και να περιμένει μία εκλογική λύση, μια ολοένα και δεξιότερη «αριστερή» ή «προοδευτική» κυβέρνηση. Αναζητά απόκρουση των μέτρων και ανατροπή τώρα! Τι να περιμένει ο άνεργος που είναι ήδη δύο χρόνια χωρίς δουλειά και βλέπει ότι η ανεργία θα αυξηθεί κι άλλο; Τι να περιμένει ο εργαζόμενος που δεν βγαίνει και δεν μπορεί να πληρώσει ούτε το νοίκι του ή το ρεύμα; Σε αυτές τις συνθήκες, η τακτική της ανάληψης της διακυβέρνησης ως «ώριμου φρούτου», με την οποία φλερτάρει όλο και περισσότερο ο ΣΥΡΙΖΑ, οδηγεί την κοινωνία σε σάπισμα...

Απεναντίας, η 26η Σεπτεμβρίου έδειξε ότι πλατιά στρώματα εργαζομένων αναζητούν την απάντηση στη συλλογική πάλη του μαζικού κινήματος και όχι στις υποσχέσεις των κομμάτων διαχείρισης, ούτε στην κανιβαλική δράση των φασιστών της Χρυσής Αυγής. Πλήρωσε πικρά ο κόσμος τις αυταπάτες του για τη δήθεν επαναδιαπραγμάτευση (που υπόσχονταν το τρίο της συμφοράς Σαμαράς - Βενιζέλος - Κουβέλης), βλέπει πού οδήγησε ο φόβος του να συγκρουστεί με το ευρώ και την ΕΕ και όλο και περισσότερο συνειδητοποιεί ότι η περιβόητη επιμήκυνση δεν είναι τίποτα άλλο από την ομολογία ότι εάν δεν τους ανατρέψουμε, θα ζούμε μία ζωή στο ζυγό της τρόικας, της ΕΕ και του κεφαλαίου, με μισθούς 200 - 400 ευρώ και θα λέμε και ευχαριστώ.

Η απεργιακή ανάταση στην Ελλάδα έρχεται την ώρα που στην Ισπανία γίνεται της ...πλατείας και στην Πορτογαλία εκατοντάδες χιλιάδες βγαίνουν στον δρόμο και υποχρεώνουν την κυβέρνηση να πάρει πίσω μια σημαντική πλευρά των μέτρων. Να λοιπόν, το πρόβλημα δεν είναι οι «τεμπέληδες» Έλληνες, δεν είναι μόνο ο ευρωπαϊκός Νότος, είναι η ίδια η ΕΕ που κάνει τους πλούσιους πλουσιότερους και τους φτωχούς φτωχότερους, είναι η αιμοσταγής διεθνής επίθεση του κεφαλαίου για να ξεπεράσει τη βαθιά ιστορική του κρίση, βυθίζοντας τους εργαζόμενους στην κοινωνική χωματερή.

Σήμερα βρισκόμαστε σε μια κρίσιμη στιγμή. Η κυβέρνηση έχει βάλει στο πιστόλι της τη σφαίρα των 13,5 δισ. ευρώ και είναι έτοιμη να πυροβολήσει. Πρέπει να της κοπεί το χέρι! Δεν μιλάμε για κάποια έστω έντονη διαμαρτυρία, για κάποια απεργία την ημέρα ή τις ημέρες που θα ψηφίζονται τα μέτρα, όπως προετοιμάζει η συνδικαλιστική γραφειοκρατία των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ. Οι μαχόμενες δυνάμεις του κινήματος και της Αριστεράς, όλοι οι εργαζόμενοι, πρέπει να αναμετρηθούν με τη δυνατότητα να ορθώσουν ένα αποφασιστικό, άγριο όσο άγρια είναι και τα μέτρα, κύμα απόκρουσής τους, από σήμερα κιόλας! Όχι περιμένοντας την τελευταία στιγμή, όχι για μια μεγάλη κινητοποίηση διαμαρτυρίας που απλώς θα φουσκώνει τα εκλογικά πανιά της νέας «μεγάλης δημοκρατικής παράταξης» της Αριστεράς ή θα επιβεβαιώνει τα έτσι κι αλλιώς επιβεβαιωμένα συμπεράσματα του κόμματος. Αλλά για έναν πανεργατικό - παλλαϊκό ξεσηκωμό, που με όλες τις μορφές πάλης (απεργίες, μαζικές απογευματινές συγκεντρώσεις, καταλήψεις σε δημόσια κτίρια, μπλοκαρίσματα της παραγωγής και της λειτουργίας, αποκλεισμούς της Βουλής και άλλων κτιρίων) με εφευρετική προσπάθεια μείωσης του οικονομικού κόστους για τους εργαζόμενους και αύξησης του πολιτικού για την κυβέρνηση, με συνεχή ενημέρωση και συνελεύσεις των εργαζομένων και του λαού στους εργασιακούς χώρους και τις γειτονιές θα επιβάλλει την εργατική - λαϊκή θέληση, σπάζοντας τη μοιρολατρία.

Τρομοκρατούν τον λαό ότι εάν δεν περάσουν τα μέτρα και δεν πάρουμε την δόση, θα έρθει η καταστροφή. Αρνούμαστε να γίνουμε τα «τζάνκια» της Μέρκελ και της Λαγκάρντ, που θα τα κάνουμε όλα για να πάρουμε τη δόση μας. Η καταστροφή είναι η πολιτική τους. Η ελπίδα και η διέξοδος βρίσκεται στον άλλο δρόμο της αντικαπιταλιστικής ανατροπής της επίθεσης, στη μονομερή κατάργηση του Μνημονίου, της δανειακής σύμβασης και όλων των αντιδραστικών νόμων που πέρασαν, στην παύση πληρωμών και τη διαγραφή του χρέους, στην έξοδο από το ευρώ και την ΕΕ με πρωτοβουλία του οργανωμένου λαού, στο πέρασμα στο Δημόσιο των τραπεζών, των ΔΕΚΟ και των επιχειρήσεων στρατηγικής σημασίας χωρίς αποζημίωση και υπό εργατικό έλεγχο, στις αυξήσεις στους μισθούς και στις μαζικές προσλήψεις στο Δημόσιο, στην απαγόρευση των απολύσεων και την ουσιαστική προστασία όλων των ανέργων και των φτωχών.

Για την οργάνωση αυτής της πάλης είναι απαραίτητο να συγκροτηθεί ένα ενωτικό και δημοκρατικό κέντρο αγώνα, όπου θα συσπειρωθούν όλα τα ταξικά πρωτοβάθμια σωματεία, οι ομοσπονδίες που θέλουν να δώσουν πραγματικό αγώνα, επιτροπές αγώνα και απεργιακές επιτροπές, πρωτοβουλίες ανέργων και φοιτητικοί σύλλογοι, λαϊκές συνελεύσεις γειτονιάς και άλλοι σύλλογοι, μαχόμενες συσπειρώσεις μικρομεσαίων, η μη ενσωματωμένη διανόηση και ο κόσμος του πολιτισμού που δεν σιτίζεται στο πρυτανείο. Όσο περιμένουμε από την ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ να οργανώσει τον αγώνα θα μετράμε εκτονώσεις, «εκτονώσεις φλαμπέ» με την επαναλαμβανόμενη διαλυτική δράση των αυτόκλητων μασκοφόρων με τις μολότοφ.

Η Αριστερά πρέπει να αποφασίσει τώρα και θα κριθεί γι’ αυτό. Θα παραμείνει προσδεδεμένη στη γραφειοκρατία, πατώντας δειλά και στην άλλη βάρκα, όπως μέχρι τώρα ο ΣΥΡΙΖΑ; Θα συνεχίσει την απομονωμένη πορεία του ΠΑΜΕ, χωρίς συμβολή σε ένα πραγματικό μέτωπο ανατροπής; Θα απαντήσει με κοινή δράση στο πεδίο των αποφασιστικών αγώνων στην προσπάθεια της κυβέρνησης να υψώσει ένα εφιαλτικό τείχος γύρω από τις δημοκρατικές ελευθερίες; Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ κινείται αποφασιστικά σε αυτή την κατεύθυνση. Ιδού η Ρόδος, ιδού και το πήδημα...

 

ΠΗΓΗ: prin.gr