Μαζικό κίνημα κατά Ελληνικής Προεδρίας 2014 και της Ε.Ε.

Μαζικό κίνημα κατά Ελληνικής Προεδρίας 2014 και της Ε.Ε.

ΘΕΡΜΟ ΕΞΑΜΗΝΟ

Από την 1^η Ιανουαρίου 2014, η Ελλάδα αναλαμβάνει την Προεδρία στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Η αντιδραστική κυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου θα επιδιώξει όχι μόνο να δημιουργήσει ένα προπαγανδιστικό μπαράζ υπέρ της πολιτικής της, αλλά και να προωθήσει τα συμφέροντα των ηγεμονικών τμημάτων του ευρωπαϊκού κεφαλαίου και της ελληνικής ολιγαρχίας. Η «Πρωτοβουλία κατά του ευρώ και της ΕΕ» υπογραμμίζει πως η Ελληνική Προεδρία στην ΕΕ δημιουργεί μια ευνοϊκή συγκυρία για την εμφάνιση ενός μαχητικού, μαζικού λαϊκού κινήματος με στοχευμένη τη ριζική του αντίθεση στην ΕΕ και τις ανελέητες πολιτικές που αυτή ενορχηστρώνει με τη συνηγορία της ελληνικής ολιγαρχίας. Γι’ αυτό μπορεί και πρέπει να συγκροτηθεί μια κοινωνική και πολιτική πρωτοβουλία, που θα οργανώσει, θα συντονίσει και θα εκφράσει την προσπάθεια της ανάδυσης ενός τέτοιου κινήματος. Χρειάζεται επομένως να συνενωθούν όλες οι κοινωνικές και πολιτικές συλλογικότητες, καθώς και οι αγωνιστές που επιθυμούν και επιδιώκουν την εμφάνιση ενός τέτοιου μαχητικού και μαζικού λαϊκού κινήματος σε συνολική ρήξη με την ΕΕ στη σημερινή φάση των εξελίξεων. Η πολιτική αυτή συνάντηση αγωνιστών και συλλογικών φορέων μπορεί να στεγάσει όλες τις δυνατές αποχρώσεις εναντίωσης στην ΕΕ, οι οποίες όμως διαχωρίζονται, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, με τις λογικές του «ευρωπαϊκού μονόδρομου».

Μια τέτοια Πρωτοβουλία 2014 για την έξοδο από το Ευρώ και τη ρήξη-αποδέσμευση από την ΕΕ μπορεί να συμπεριλάβει επομένως όλους αυτούς που επιδιώκουν τη διπλή έξοδο από το ευρώ και την ΕΕ σε αντικαπιταλιστική κατεύθυνση, αλλά και αυτούς που προσβλέπουν σε μια στρατηγική συνολικής διάλυσής της, ως αντιδραστικό μόρφωμα του κεφαλαίου. Επιπλέον, μπορεί να συμπεριλάβει τόσο αυτούς που συμπυκνώνουν κατά προτεραιότητα την πολιτική τους στο ζήτημα της εξόδου από το ευρώ, όσο κι αυτούς που αντιπαλεύουν τις επιλογές και τις πολιτικές της ΕΕ, μη θεωρώντας ακόμη ώριμο πολιτικά ζήτημα την έξοδο από την ΕΕ.

Όσον αφορά την προώθηση της συγκεκριμένης διαδικασίας, πραγματοποιήθηκε την Κυριακή 22/12 συνεδρίαση του Συντονιστικού της Πρωτοβουλίας κατά του ευρώ και της ΕΕ, με θέμα την ανάληψη της διοργάνωσης ιδρυτικής σύσκεψης για μια ευρεία, μαζική κοινωνικο-πολιτική αντι-ΕΕ πρωτοβουλία ενόψει της Ελληνικής Προεδρίας, στις 17 Ιανουαρίου 2014.

Αν και μετά την ενεργοποίηση της Συνθήκης της Λισαβόνας η διαδικασία της Προεδρίας στην ΕΕ έχει χάσει μεγάλο μέρος των αρμοδιοτήτων και των λειτουργιών (για παράδειγμα, δεν γίνονται πλέον Σύνοδοι κορυφής στα κράτη μέλη, παρά μόνο στις Βρυξέλες), δεν πρέπει να ξεχνούμε ότι η προηγούμενη ελληνική προεδρία το 2003 έδωσε το έδαφος για να αναπτυχθεί ένα πολύ μαζικό αντιΕΕ και αντιπολεμικό κίνημα, με αντιιμπεριαλιστικά και αντικαπιταλιστικά χαρακτηριστικά. Η αντικαπιταλιστική Αριστερά συνέβαλλε μέσω του πολύ επιτυχημένου κοινωνικο-πολιτικού της Πρωτοβουλίας Αγώνα Θεσσαλονίκη 2003. Η παρέμβασή της δημιούργησε ανώτερες προϋποθέσεις για τον αντικαπιταλιστικό πόλο και σε πολιτικό επίπεδο.  

ΚΕΙΜΕΝΟ ΕΡΓΑΣΙΑΣ ΤΗΣ «ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑΣ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΕΥΡΩ ΚΑΙ ΤΗΣ ΕΕ»

Η «Πρωτοβουλία κατά του ευρώ και της Ε.Ε.» επεξεργάζεται σχέδιο Διακήρυξης και καλέσματος που θα καταληχθεί στην μαζική ανοιχτή σύσκεψη στις 17 Ιανουαρίου. Βάση και σχέδιο της διακήρυξης αποτελεί το παρακάτω κείμενο:

Η ελληνική προεδρία της ΕΕ αποτελεί ευκαιρία για την οικοδόμηση μαζικού λαϊκού κινήματος για την ανατροπή της επίθεσης κυβέρνησης – κεφαλαίου – ΕΕ – ΔΝΤ, για την έξοδο από το ευρώ και την ΕΕ. Το Πριν θέλοντας να συμβάλλει, παραθέτει κείμενο εργασίας της Πρωτοβουλίας κατά του ευρώ και της ΕΕ, για μια μεγάλη κοινωνικο-πολιτική πρωτοβουλία αγώνα κατά της ελληνικής προεδρίας.

ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΑΓΩΝΑ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΠΡΟΕΔΡΙΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ Ε.Ε.

Η Ευρωπαϊκή Ένωση, με πυρήνα τους θεσμούς της ευρωζώνης εξελίσσεται σε ένα αυταρχικό, αντιδραστικό τερατούργημα απόλυτα ανεξέλεγκτο από τους λαούς.

Δεν υπάρχει συζήτηση και αντιπαράθεση τα τρία τελευταία χρόνια της «ελληνικής τραγωδίας» που να μην έχει στο κέντρο της τον ρόλο του ευρώ και της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Όλες οι πολιτικές και εκλογικές μάχες σφραγίστηκαν σε μεγάλο βαθμό από διλήμματα όπως «ευρώ ή χάος», «ΕΕ ή πολιτική αστάθεια και απομόνωση». Είναι βέβαιο ότι η κυβέρνηση θα επιχειρήσει να αξιοποιήσει την επερχόμενη ελληνική προεδρία της ΕΕ, όχι μόνο για να επαναφέρει όλα αυτά τα διλήμματα, αλλά πριν από όλα για να οργανώσει ένα νέο γύρο βάρβαρης επίθεσης στους εργαζόμενους και την κοινωνία.

Τρία χρόνια τώρα η Ευρωπαϊκή Ένωση παίζει καθοριστικό ρόλο στην επίθεση ενάντια στους εργαζόμενους και τον λαό. Τα δύο από τα τρία μέλη της τρόικα των δανειστών-τοκογλύφων, που επέβαλλαν μαζί με τις ελληνικές κυβερνήσεις τα δολοφονικά μνημόνια προέρχονται από τους θεσμικούς μηχανισμούς της ΕΕ. Την Ευρωπαϊκή Επιτροπή και την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα.

Σε όλο τον ευρωπαϊκό νότο πριν απ’ όλα και τελικά σε όλη την Ευρωπαϊκή Ένωση ακολουθούνται πολιτικές που σαρώνουν και ισοπεδώνουν τα εργατικά και λαϊκά δικαιώματα. Εξελίσσεται μια αντιδραστική επίθεση βάθους ενάντια στον κόσμο της εργασίας, που θρυμματίζοντας τα εργατικά, κοινωνικά και δημοκρατικά δικαιώματα, έχει ένα βασικό διπλό στόχο. Επιδιώκει αφενός να φορτώσει τα «σπασμένα» της κρίσης στις πλάτες των εργαζομένων και των άλλων λαϊκών στρωμάτων και αφετέρου να βαθύνει την εκμετάλλευση ως αναγκαία προϋπόθεση για την οποιαδήποτε προοπτική μελλοντικής καπιταλιστικής ανάκαμψης.

Η ΕΕ και οι θεσμοί της βάζουν πάνω από τα δικαιώματα και τις ανάγκες των λαών, τον δικέφαλο θεό της «ανταγωνιστικότητας» των ευρωπαϊκών πολυεθνικών επιχειρήσεων και τον «παγκόσμιο ρόλο του ευρώ». Σε αυτόν τον βωμό θυσιάζουν τις ζωές μας, αγνοώντας προκλητικά τη δυστυχία που προκαλούν σε εκατομμύρια ανθρώπους του πιο «ανεπτυγμένου κόσμου».

Η συμμετοχή της χώρας μας στην ΕΕ και εν συνεχεία στην ευρωζώνη δεν ωφέλησε τον λαό, αλλά μια μερίδα τραπεζιτών και βιομήχανων, μεγαλοαγροτών και των μεγαλομεσαίων επιχειρηματιών, που κέρδισαν από την πολιτική της ΕΕ και ωφελήθηκαν από τις κοινοτικές επιδοτήσεις. Η ΕΕ από την ίδρυσή της έχει σαν καταστατική της αρχή την απόλυτη ελευθερία για το κεφάλαιο. Αυτός είναι ο σκοπός της ύπαρξής της. Αυτή είναι η ουσία των «τεσσάρων ελευθεριών» που κατοχυρώθηκαν από την ίδρυσή της (ελεύθερη κίνηση κεφαλαίων, εμπορευμάτων, υπηρεσιών και προσώπων).

Η ΕΕ μπήκε μπροστά στην διάλυση των εργασιακών σχέσεων και το βάθεμα της εκμετάλλευσης. Μέσα από τις οδηγίες της (από την οδηγία Μπολγκενστάιν μέχρι την Λευκή Βίβλο) πέρασε η κατάργηση της σταθερής εργασίας και η μετατροπή της σε «απασχολησιμότητα».

Η «απελευθέρωση των αγορών», και πολιτικές αποφάσεις στήριξης συγκεκριμένων συμφερόντων επιδίωξαν και συνεχίζουν μέσω και της τρόικας να επιδιώκουν το κλείσιμο μεγάλων βιομηχανιών (ναυπηγεία Σκαραμαγκά, ΕΑΣ κλπ), το ξεπούλημα άλλων (ΔΕΗ, ΕΥΔΑΠ, ΛΑΡΚΟ), όπως και όλων των δημόσιων υποδομών σε όφελος του κεφαλαίου και ειδικότερα των μεγάλων ευρωπαϊκών πολυεθνικών.

Στην αγροτική παραγωγή, οι όλο και πιο αντιδραστικές αναθεωρήσεις της Κοινής Αγροτικής Πολιτικής, οι ποσοστώσεις και οι μειώσεις των αγροτικών επιδοτήσεων, οδηγούν σε συρρίκνωση και καταστροφή της αγροτικής παραγωγής, ξεκλήρισμα της μικρής και μεσαίας αγροτιάς σε όφελος των μεγαλοαγροτών-καπιταλιστών, ενίσχυση του εμπορικού κεφαλαίου και της βιομηχανίας τροφίμων, επιβολή της καταστροφικής για το περιβάλλον «βιομηχανοποίησης» της γεωργίας και των μεταλλαγμένων προϊόντων.

Η ΕΕ ακολουθεί ρατσιστική πολιτική. Την ίδια στιγμή που τα ιμπεριαλιστικά κράτη (Γαλλία, Αγγλία κλπ) παίρνουν μέρος σε πολεμικές εκστρατείες, στέλνοντας εκατομμύρια ανθρώπους στην πείνα, τον θάνατο και την μετανάστευση, κλείνουν τα σύνορα, ψηφίζουν το Δουβλίνο ΙΙ και δημιουργούν την Φρόντεξ, ταυτόχρονα ακολουθούν ρατσιστική πολιτική στο εσωτερικό τους απέναντι στις κάθε είδους μειονότητες. Συζητάνε ακόμα και εσωτερικά σύνορα στην μετανάστευση των νέων του Νότου δείχνοντας πως ο ρατσισμός δεν έχει όρια και σύνορα. Αυτή η πολιτική οδηγεί σε εγκλήματα όπως αυτά της Λαμπεντούζα και τρέφει τα φασιστικά κόμματα στην Ευρώπη.

Η συμμετοχή στην ΟΝΕ συνοδεύτηκε από δρακόντειες συνθήκες «δημοσιονομικής σταθερότητας» (Μάαστριχτ), από βάρβαρα μέτρα λιτότητας, απολύσεων, ιδιωτικοποιήσεων, κατάργησης των δημόσιων αγαθών και εξακόντισης στα ύψη της τιμής των καταναλωτικών αγαθών. Στο όνομα του «ισχυρού ευρώ» και της σταθερότητας της ευρωζώνης υπογράφτηκε η «Συνθήκη για τη Σταθερότητα, το Συντονισμό και τη Διακυβέρνηση στην Οικονομική και Νομισματική Ένωση», η οποία ισχύει από την 1η Ιανουαρίου του 2013, που προβλέπει ότι κράτη-μέλη της Ευρωζώνης με χρέος μεγαλύτερο του 60% του ΑΕΠ, όπως η Ελλάδα, οφείλουν να το μειώνουν κατά 1/20 κάθε έτος (!). Αυτό σημαίνει ότι η παραμονή στην ευρωζώνη και την ΕΕ σημαίνει ένα μνημόνιο κάθε χρόνο για να μην διαταραχτεί η «σταθερότητα του ευρώ».

Ο συνδυασμός της αντιδραστικής αυτής πολιτικής με το «σκληρό νόμισμα» συνέβαλαν στο να χειροτερεύσει αποφασιστικά η ζωή των εργαζόμενων, να συνεχίζεται η πρωτοφανής ύφεση, να αποδιοργανωθεί η παραγωγή και να πολλαπλασιαστούν τα λουκέτα, οξύνοντας σε τεράστιο βαθμό την ανεργία. Το κλείσιμο εκατοντάδων εργοστασίων, η κοινωνική και παραγωγική ερήμωση, η ανεργία εκατομμυρίων ανθρώπων και της πλειοψηφίας της νεολαίας οφείλεται στην τριπλή επίδραση της κρίσης του καπιταλισμού, των πολιτικών επιλογών της ΕΕ και της συμμετοχής στην ευρωζώνη.

Η Ευρωπαϊκή Ένωση, με πυρήνα τους θεσμούς της ευρωζώνης εξελίσσεται σε ένα αυταρχικό, αντιδραστικό τερατούργημα απόλυτα ανεξέλεγκτο από τους λαούς και απόλυτα ελεγχόμενο από τους τραπεζίτες και τους ευρωπαίους βιομηχάνους. Καταργούν κάθε έννοια δημοκρατίας και λαϊκής κυριαρχίας. Μεταφέρουν τις αποφάσεις στα πιο περίκλειστα και «στεγανοποιημένα» όργανα του ίδιου του κεφαλαίου. Αναδύεται πλέον μια σύγχρονη απολυταρχία του κεφαλαίου.

Αναπόσπαστο στοιχείο της είναι η «οικονομική ανεξαρτησία της ΕΚΤ» και των κεντρικών Τραπεζών, για να μπορούν άμεσα οι τραπεζίτες να επιβάλλουν τις βαθιά αντιλαϊκές πολιτικές τους, να αποφασίζουν κατευθείαν για το μέλλον των λαών της Ευρώπης.

Με σειρά πρόσφατα εγκεκριμένων κανονισμών θωρακίζουν απόλυτα τη βάρβαρη αυτή πολιτική και τη μετατρέπουν σε μόνιμο καθεστώς. Όποια χώρα έχει δανειστεί από τους ευρωπαϊκούς μηχανισμούς θα βρίσκεται σε καθεστώς αυξημένης εποπτείας μέχρι να ξεπληρώσουν το 75% των δανείων τους! Αυτό για την Ελλάδα σημαίνει ότι θα βρίσκεται σε καθεστώς επιτροπείας για μισόν αιώνα και βάλε! Οι δε προϋπολογισμοί των κρατών μελών θα ελέγχονται και θα εγκρίνονται για τον λόγο αυτό από τις Βρυξέλλες.

Από την 1η Ιανουαρίου 2014, όταν μία χώρα της Ε.Ε. δεν επιτυγχάνει τους στόχους της στο πλαίσιο της ενιαίας οικονομικής διακυβέρνησης ή παραβιάζει τις «οικονομικές συστάσεις» της Κομισιόν θα αναστέλλεται η καταβολή κοινοτικών επιδοτήσεων. Η ΕΕ λοιπόν «απαγορεύει» επί ποινή «οικονομικού θανάτου», όχι την καταγγελία των μνημονίων, αλλά και την παραβίαση των συστάσεων των γραφειοκρατών. Η μνημονιακή πολιτική αποκτά διαρκή και θεσμικό χαρακτήρα. Αφορά όλες τις χώρες της Ευρωζώνης. Πιο αυστηρά και εξοντωτικά μάλιστα σε αυτές που έχουν προσφύγει στον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Σταθερότητας.

ΣΤΟΧΟΣ ΚΡΙΚΟΣ: Έξοδος από το ευρώ - αποδέσμευση από την ΕΕ 

ΔΕΝ ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΖΟΝΤΑΙ!

Όλες αυτές οι εξελίξεις αποκαλύπτουν τον ρόλο της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ως απογυμνωμένης και στυγνής ένωσης των πολυεθνικών και των τραπεζών. Επιβεβαιώνει ότι μέσα στην ευρωζώνη και το ιμπεριαλιστικό σύστημα οικονομικής ολοκλήρωσης της ΕΕ δεν μπορεί να εφαρμοστεί πολιτική κατάργησης των μνημονίων, ούτε υπάρχει σχέδιο εξόδου από την κρίση. Μια πολιτική σε όφελος της μεγάλης λαϊκής πλειοψηφίας έχει σαν αναγκαία προϋπόθεση την έξοδο από την ευρωζώνη, την απειθαρχία, τη ρήξη και την αποδέσμευση από την Ευρωπαϊκή Ένωση.

Η ΕΕ υπήρξε εξαρχής ένας αντιδραστικός μηχανισμός. Ήταν απάντηση στη διεκδίκηση ανταγωνιστικότητας απέναντι στα άλλα μεγάλα καπιταλιστικά κέντρα. Ήταν δρόμος ισχυροποίησης απέναντι στο εργατικό κίνημα σε κάθε χώρα της Ευρώπης. Ήταν παράλληλα και μηχανισμός ισχυροποίησης των ηγεμονικών καπιταλιστικών χωρών της Ευρώπης απέναντι στις περιφερειακές και αυτό κορυφώθηκε με την ΟΝΕ και το κοινό νόμισμα. Οι τρεις αυτές πλευρές έχουν επιπτώσεις διπλά και τριπλά καταστροφικές για τις εργατικές τάξεις και τους λαούς στις χώρες της περιφέρειας της Ευρώπης.

Αποτελεί στρατηγική δέσμευση και επιλογή για τις αστικές τάξεις της Ευρώπης. Γιατί αν και ενισχύει τις ηγεμονικές καπιταλιστικές χώρες όπως τη Γερμανία, ταυτόχρονα επιτρέπει στις αστικές τάξεις των μη ηγεμονικών χωρών να αξιοποιούν την πίεση για την επιβολή βίαιων αντιδραστικών αναδιαρθρώσεων, βάθεμα της εκμετάλλευσης, στερέωση της πολιτικής τους εξουσίας.

Η ΕΕ δε μεταρρυθμίζεται. Αποτελεί πολιτική και οικονομική ένωση του κεφαλαίου. Υψώνεται σαν πολιτικός μηχανισμός πάνω στις σχέσεις εκμετάλλευσης και εξουσίας και τις ολοκληρώνει στο διεθνές επίπεδο. Γι’ αυτό υποστηρίζουμε πως «η ευρωπαϊκή ενοποίηση πάνω στο έδαφος του καπιταλισμού θα είναι είτε απραγματοποίητη είτε αντιδραστική».

Η έξοδος από την ευρωζώνη και η ρήξη-αποδέσμευση από την ΕΕ αποτελεί αναπόσπαστο κρίκο μιας συνολικής πολιτικής που εξυπηρετεί τα λαϊκά συμφέροντα και ανάγκες, στρέφεται ενάντια στα συμφέροντα του κεφαλαίου και του ιμπεριαλισμού και περιλαμβάνει: Τη μονομερή κατάργηση των μνημονίων και των δανειακών συμβάσεων. Την παύση πληρωμών και την διαγραφή του χρέους. Την εθνικοποίηση των τραπεζών και των στρατηγικής σημασίας επιχειρήσεων, χωρίς αποζημίωση και με εργατικό-λαϊκό έλεγχο. Τη ριζική αναδιανομή εισοδήματος και πλούτου, με αποκατάσταση και διεύρυνση των εργατικών δικαιωμάτων. Την νομιμοποίηση των μεταναστών και το άσυλο για τους πρόσφυγες, ενάντια στα ρατσιστικά μέτρα των συνθηκών Δουβλίνου και την «Ευρώπη-φρούριο» της Φρόντεξ. Την αξιοποίηση των μεγάλων παραγωγικών δυνατοτήτων και της δημιουργικότητας του κόσμου της εργασίας υπέρ της μεγάλης λαϊκής πλειοψηφίας, ενάντια στους ασφυκτικούς περιορισμούς και τα μεγάλα καπιταλιστικά συμφέροντα που εξυπηρετεί η ΕΕ. Την κατάκτηση της λαϊκής κυριαρχίας, του δημοκρατικού δικαιώματος του λαού να καθορίζει τις τύχες του, ενάντια στην νέα «ιερά συμμαχία» που υψώνεται μπροστά του.

Η έξοδος από το ευρώ και την ΕΕ, με την κρίσιμη και σχετικά αυτοτελή σημασία που έχει, εντάσσεται με σαφήνεια σε μια κατεύθυνση ρήξης με το κεφάλαιο και τον ιμπεριαλισμό που θα ανοίξει τον δρόμο για μια κοινωνία που θα έχει στο κέντρο της τις ανάγκες των εργαζομένων και του λαού.

Η εναντίωση και η ρήξη με την ΕΕ δε γίνεται από θέσεις «εθνικής αναδίπλωσης» και «εθνικής καπιταλιστικής ανάπτυξης». Αντίθετα, παλεύουμε ενάντια τόσο στην ελληνική οικονομική ολιγαρχία, όσο και ενάντια στο συνασπισμένο ευρωενωσιακό κεφάλαιο, τους πολιτικούς τους εκπροσώπους και τους θεσμούς τους συνολικά. Η έξοδος από την ευρωζώνη και η αποδέσμευση από την ΕΕ έχει στόχο να ανοίξει διάπλατα δρόμους για μια άλλη διεθνιστική συνεργασία των λαών και των χωρών με αλληλεγγύη, ισοτιμία, δικαιοσύνη, στη βάση των εργατικών και λαϊκών συμφερόντων στην Ευρώπη, στη Μεσόγειο, στη Μέση Ανατολή, στα Βαλκάνια και σ’ όλο τον κόσμο.

Η ασπιρίνη του νέου ΕΣΠΑ:

ΔΕΣΜΕΥΜΕΝΑ ΣΤΗΝ ΑΝΤΙΛΑΪΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΤΑ ΚΟΝΔΥΛΙΑ, ΜΟΧΛΟΣ ΑΝΤΙΔΡΑΣΤΙΚΩΝ ΑΝΑΔΙΑΡΘΡΩΣΕΩΝ

Οι απολογητές του συστήματος και της ΕΕ προσπαθούν να μας πείσουν ότι «δεν μπορούμε» να ζήσουμε έξω από την ΕΕ γιατί θα χάσουμε τα «κοινοτικά κονδύλια». Είναι σαν να μας κατηγορούν ότι η ρήξη με την ΕΕ δημιουργεί κίνδυνο να μας στερήσει τις ασπιρίνες για τον καρκίνο που μας προκαλεί η πολιτική τους. Όμως το νέο ΕΣΠΑ 2014-2020 αποτελείται από πολύ λιγότερα κονδύλια σε σχέση με το παρελθόν. Συγκεκριμένα, μιλάμε για ένα πόσο 14-16 δισεκατομμυρίων ευρώ για μια επταετία, δηλαδή για 2-2,5 δις. ευρώ τον χρόνο. Άλλωστε τώρα που η κρίση ξέσπασε και απαιτείται η «κοινοτική αλληλεγγύη», μειώθηκε ο κοινοτικός προϋπολογισμός για να φανεί σε όλους για τι είδους λυκοσυμμαχία μιλάμε. Μιλάμε για 2-2,5 ευρώ το έτος, από το οποίο πρέπει να αφαιρεθεί η συμμετοχή του ελληνικού κράτους στον προϋπολογισμό της ΕΕ, όταν για τους τόκους και τα χρεολύσια των τοκογλυφικών τους δανείων δίνουμε τουλάχιστον από 8-10 δις. ευρώ τον χρόνο. Όταν η μείωση του Προϋπολογισμού Δημοσίων Επενδύσεων για να επιτευχθεί το περιβόητο «πρωτογενές πλεόνασμα» ξεπερνάει τα 5 δις. ευρώ τον χρόνο! Όταν η καταστροφή από το κλείσιμο των ναυπηγείων, των ΕΑΣ ή το ξεπούλημα κερδοφόρων μονάδων του δημοσίου έχουν ανυπολόγιστο οικονομικό και κοινωνικό κόστος.

Οι όροι για την εκταμίευσή του νέου ΕΣΠΑ είναι ισοδύναμοι με τα γνωστά προαπαιτούμενα των μνημονίων και των άλλων αντιδραστικών επιλογών της ΕΕ. Για παράδειγμα, τα κονδύλια για το νερό ή τα σκουπίδια δε θα εκταμιεύονται αν προηγουμένως οι υπηρεσίες δεν τιμολογηθούν με «ανταποδοτικό τρόπο», δηλαδή αν δεν πολλαπλασιαστούν τα τιμολόγια. Κονδύλια για θέσεις εργασίας δε θα δίνονται αν δε χρηματοδοτούν ελαστικές μορφές εργασίας. Επομένως, το νέο ΕΣΠΑ δεν θα αποτελεί σε καμιά περίπτωση «δημόσιο χρήμα», που θα κατευθυνθεί σε κοινωνικά χρήσιμες δημόσιες επενδύσεις, ούτε δανεισμό με έστω σκληρούς τραπεζικούς όρους που το κόστος του θα φορτώνεται στις τοπικές κοινωνίες. Πολύ περισσότερο δε θα εκταμιεύεται με κάποια γενικά κριτήρια αναδιάρθρωσης, όπως γίνονταν μέχρι σήμερα. Το νέο ΕΣΠΑ είναι μοχλός και μέσο για την άμεση και ταχεία επιβολή των αντιδραστικών αναδιαρθρώσεων στην ελληνική κοινωνία. Τα κονδύλια του ΕΣΠΑ είναι αξεχώριστα από την αντιδραστική πολιτική της ΕΕ. Στην ουσία χρηματοδοτούν την εφαρμογή της. Είναι τεράστια αυταπάτη να προπαγανδίζει κανείς ότι θα κάνει «ανάπτυξη» με τα κονδύλια του ΕΣΠΑ, κόντρα στην πολιτική της Ε.Ε.

ΠΗΓΗ