Για μια ακόμα χρονιά οι μαθητικές παρελάσεις αποτελούν, δυστυχώς, μια από τις κυρίαρχες μορφές γιορτασμού της ιστορικής αντίστασης του ελληνικού λαού ενάντια στο Γερμανο-ιταλικό ναζιστικό και φασιστικό άξονα.
Παρά το γεγονός ότι τα τελευταία χρόνια οι παρελάσεις έχουν αποτελέσει την αφορμή για την εκδήλωση εθνικιστικών, ρατσιστικών και αντικοινωνικών συμπεριφορών, η θέση τους παραμένει ακλόνητη στο πλαίσιο γιορτασμού της ηρωικής αντίστασης του ελληνικού λαού την περίοδο 1940-1944.
Οι παρελάσεις, οι οποίες αποτελούν κατάλοιπο της φασιστικής Μεταξικής περιόδου, και μαζί οι κραυγαλέες αντιφάσεις που συνυπάρχουν με τους λόγους και το πλαίσιο που γέννησαν και τις ίδιες, κάθε άλλο παρά συμβάλλουν στην καταδίκη του φασιστικού και μιλιταριστικού πνεύματος που τόσο βαριά πλήρωσε ο ελληνικός λαός αλλά και οι υπόλοιποι λαοί του κόσμου.
Την ίδια στιγμή, η συνέχιση των παρελάσεων από τους μαθητές, και μαζί η διαιώνιση του πνεύματος της στρατοκρατικής πειθαρχίας που τις συνοδεύουν, δε συνάδει παιδαγωγικά ούτε με το πνεύμα γιορτασμού της 28ης Οκτωβρίου ούτε, πολύ περισσότερο, με την καλλιέργεια των κοινωνικών ιδεών της δημοκρατίας, της ανθρώπινης αξιοπρέπειας και της απελευθέρωσης των ανθρώπων και των λαών από κάθε είδους δεσμά και σχέσεις υποταγής και εκμετάλλευσης.
Ταυτόχρονα, αυτοί που «κόπτονται» σήμερα για τη συνέχιση των μαθητικών παρελάσεων είναι οι ίδιοι που συνεργάστηκαν με τα κατοχικά στρατεύματα και έστειλαν στα εκτελεστικά αποσπάσματα και στα ξερονήσια ό,τι πιο δημοκρατικό και πατριωτικό στοιχείο υπήρχε από το χώρο του ΕΛΑΣ και της εθνικής αντίστασης.
Είναι επιτέλους καιρός το Υπουργείο Παιδείας να κόψει κάθε είδους σχέσεις με την αναβίωση παρωχημένων και στιγματισμένων εκδηλώσεων του παρελθόντος, όπως οι μαθητικές παρελάσεις, προχωρώντας άμεσα στην κατάργησή τους.
Δεν είναι τυχαίο ότι οι μοναδικές χώρες στην Ευρώπη που εξακολουθούν να συντηρούν τέτοιου είδους παρελάσεις είναι οι Ελλάδα και η Τουρκία.
Οι εκδηλώσεις αυτές στο μόνο που μπορεί να συντελούν είναι στην καλλιέργεια και υπόθαλψη μεταξύ των μαθητών μιλιταριστικών πρακτικών, ανταγωνιστικών σχέσεων και ενός «ασίγαστου» εθνικιστικού και αλυτρωτικού πνεύματος.
Το σχολείο, πρέπει να γίνει σαφές, ότι αποτελεί χώρο διατήρησης και ενίσχυσης της ιστορικής μνήμης, τόνωσης των ανθρωπιστικών ιδεών και καλλιέργειας ενός φιλειρηνικού και διεθνιστικού πνεύματος μεταξύ των μαθητών.
Σέρρες, 24/10/2007
