Είμαι υπάλληλος στο βιβλιοπωλείο Albatros (διανομή των εκδόσεων Άγρα). Δουλεύω στην επιχείρηση από τις 09/02/05, βάζοντας στην δουλειά & ένα scooterάκι που είχα. Το οποίο μετά από 2 ½ χρόνια δουλειάς «πέθανε». Για το μηχανάκι έπαιρνα 60 euro (για καύσιμα, λάδια κτλ) το μήνα.
Τώρα. Μετά από κουβέντες με τον εργοδότη μου, του έκανα γνωστή την επιθυμία / ανάγκη μου να βρει ένα μηχανάκι, ώστε να κάνουμε την δουλειά μας. Για τους φίλους των ημερολογίων καταγράφω τις ημερομηνίες των 2 συζητήσεών μας για το θέμα (28/03/07 & 04/06/07). Ο φόβος κατάρρευσης του scooter ήταν ήδη υπαρκτός. Σε αυτές τις κουβέντες γνωστοποιήθηκε στον εργοδότη μου η κατάσταση του scooter, η οικονομική δυνατότητα μου –όσον αφορά το scooter- & τις επισκευές του, η κεντρικότητα που έχουν τα μηχανάκια σε μια διανομή κ.α. Με την βοήθεια μάλιστα του συναδέλφου μου, ψάξαμε και βρήκαμε «παπιά» σε τιμές ευκαιρίες, για να αντικαταστήσουν το υπό διάλυση scooter & του προτάθηκε αγορά ενός από αυτά με 50 – 50 συνεισφορά.
Απάντηση;
Άρνηση, με την δικαιολογία πως δεν κατέχω την χρήση του «παπιού»…;;;;;!!!!!
Εδώ ίσως αξίζει να ειπωθεί η απάντησή μου. Πως, δηλαδή, το ατύχημα στο δρόμο είναι ένα φρικιαστικό & σύνηθες φαινόμενο για τους οδηγούς δικύκλου. Είτε αυτό είναι παπί, είτε είναι «αυτόματο», είμαστε εκτεθειμένοι σε διάφορους κινδύνους. Προσωπικά ήμουν και εγώ πρωταγωνιστής ενός τέτοιου ατυχήματος στις 02/11/06, στην διασταύρωση Κωνσταν/λεως & Ορφέως, όταν σύρθηκα πολλά μέτρα, φορτωμένος με δέματα, εξαιτίας χυμένων λαδιών από εγκληματικά αμελή οδηγό φορτηγού (ευτυχώς φορούσα κράνος).
Ας επιστρέψουμε όμως στο φλέγον θέμα. Στο μηχανάκι που θα κουβαλά, μεταφέρει και θα εκτελεί κάθε δοσοληψία της δουλειάς. Που θα διανέμει τα βιβλία των εκδόσεων Άγρα .
Η βασική μας υπόθεση έχει μεταμορφωθεί πλέον σε ζήτημα σε όλα τα βιβλιοπωλεία & τους εκδοτικούς οίκους, που έχουν εξωτερικούς υπαλλήλους & πήρε μορφή συλλογικού αιτήματος στην πρόταση του Συλλόγου Υπαλλήλων Βιβλίου – Χάρτου, όταν κατατέθηκε ένα πλαίσιο αιτημάτων περί των εξωτερικών υπαλλήλων (καλύτερες & πιο ανθρώπινες συνθήκες, παροχές σε ρουχισμό και εξοπλισμό).
Δυστυχώς στο βιβλιοπωλείο Albatros όχι μόνο δεν έχουμε την ελπίδα να εξοπλιστούμε με τον κατάλληλο ρουχισμό, αλλά πολεμάμε για το αυτονόητο. Την ύπαρξη ενός αξιόπιστου και ασφαλούς οχήματος εργασίας και με όρους που δεν θα «πνίγουν» τους εργαζόμενους.
Η καθημερινότητα είναι δύσκολη για εμάς τους εργαζόμενους και τα λεφτά που παίρνουμε είναι ψίχουλα για τις ανάγκες μας –που σίγουρα δεν είναι το χαβιάρι στο Κεφαλάρι, ούτε οι διακοπές στην Τενερίφη- . Είναι η εξόφληση των λογαριασμών της Δ.Ε.Η, Ο.Τ.Ε , Ε.ΥΔ.ΑΠ , το νοίκι που τρέχει, τα φροντιστήρια για όσους έχουν παιδιά…. κλπ. Φανταστείτε λοιπόν να βάζετε και το μηχανάκι σας στην δουλειά ή, όπως πολύ σωστά έγραψε η γνωστή εφημερίδα τοίχου «Βιβλιοφρικάριος», «εάν ήσουν γραφίστας θα κουβαλούσες και τον υπολογιστή σου στην δουλειά;». Ή μήπως βρισκόμαστε στην ανοικοδόμηση της Αθήνας του ’50 – ’60, όπου ο εργάτης – οικοδόμος έπαιρνε το μυστρί και το σκεπάρνι δουλειά – σπίτι – δουλειά μαζί του με το λεωφορείο; Βρισκόμαστε στο 2007 και οι ανάγκες μας είναι πολύ συγκεκριμένες.
Από την πλευρά μου έκανα ό,τι περνάει από το χέρι μου για να βγει η δουλειά, χωρίς να πιεστεί ο συνάδελφος, μένοντας εγώ χωρίς μηχανάκι και κουβαλώντας αυτός τα δρομολόγια μου.
Ολοκληρώνω. Στις 04/06/07 και στην κουβέντα που είχα με τον εργοδότη μου, συμφωνήθηκε, προφορικά, να βρω ένα «αυτόματο» δίκυκλο και θα βρίσκαμε τον τρόπο να πληρωθώ το μισό της τιμής του «αυτόματου». Το νέο μηχανάκι μπήκε στην δουλειά στις 10/07/07, κόστισε 1950 euro, αλλά από τον εργοδότη ούτε λέξη για χρήματα. Στις 05/11/07 και με μάρτυρα τον συνάδελφό μου, ζήτησα να μάθω τι θα γίνει με τα χρήματα. Η απάντηση ήταν πως δεν θα πάρω χρήματα (ούτε με μορφή μηνιαίας έξτρα αμοιβής), αλλά μόνο τα εκάστοτε services. Πόση άλλη υποχώρηση;
Υπεύθυνα και τίμια απέναντι σε σας τους συναδέλφους δηλώνω, πως σταματάω να φέρνω το μηχανάκι στην δουλειά και να το φθείρω σε αυτήν, μέχρι να λυθεί ικανοποιητικά το οικονομικό ζήτημα του εργαλείου – μηχανάκι. Το δημοσιοποιώ για τυχόν στρεβλώσεις προθέσεων και θέλοντας να αναδείξω την σοβαρότητα της περίπτωσής μου, μετά την άρνηση του εργοδότη μου να συνεργαστεί, ακόμα και με τα άκρως ρεφορμιστικά αιτήματά μου.
12/11/07
Γ. Φ.
ένας εκ των 2 εργαζομένων στο Albatros
.jpg)
