ΠΑΥΛΟΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Από 28 έως 30 Νοέμβρη διεξάγεται το 33ο Συνέδριο της ΑΔΕΔΥ. Ένα συνέδριο που αποκαλύπτει την αποκαλύπτει την απόσπαση της ΑΔΕΔΥ από τα ενδιαφέροντα, τις αγωνίες και τα ουσιαστικά προβλήματα των εργαζομένων στη δημόσια διοίκηση. Και αυτό παρά το ότι η κυβέρνηση έχει περάσει σε κατά μέτωπο επίθεση σε όλα τα επίπεδα.
Στο Ασφαλιστικό με κάθε τρόπο και αξιοποιώντας όλα τα «παπαγαλάκια», απειλεί με νέες ρυθμίσεις. Αύξηση των ορίων ηλικίας, μείωση των συντάξεων μέσω της εφαρμογής των νόμων Ρέππα, Σιούφα, νέα μείωση μέσω του τρόπου υπολογισμών και επιπλέον μείωση με την ενοποίηση των επικουρικών ταμείων, επίθεση στα βαρέα και ανθυγιεινά κ.λπ. Σε δεύτερο επίπεδο, προωθεί τα σχέδια για συνολική αλλαγή του ασφαλιστικού συνταξιοδοτικού με βάση την πολιτική περάσματος από το «κράτος πρόνοιας» στην «αγορά πρόνοιας». Στους δε μισθούς μέσω των αυξήσεων – κρατήσεων, οι εργαζόμενοι στο δημόσιο θα δουν τις αποδοχές τους να μειώνονται, αυτήν ακριβώς την εποχή που οι τιμές καλπάζουν, τα φορολογικά μέτρα πέφτουν βροχή, ακόμη κι ο αέρας ακριβαίνει.
Με το πέρασμα στη δημόσια διοίκηση – στρατηγείο, οι ιδιωτικοποιήσεις ακόμη και στο σκληρό πυρήνα της βαθαίνουν με την εφαρμογή των συμπράξεων ιδιωτικού και δημοσίου τομέα σε παιδεία, υγεία, τοπική αυτοδιοίκηση. Ταυτόχρονα, ενισχύονται οι όροι εκμετάλλευσης και υποταγής των εργαζομένων με τη δραστική διεύρυνση των ελαστικών εργασιακών σχέσεων (ωρομίσθιο ή συμβάσεις περιορισμένου χρόνου) στην κατεύθυνση εφαρμογής των ευρωπαϊκών οδηγιών.
Η ΑΔΕΔΥ έχει χρεοκοπήσει γιατί χρεοκόπησε η πολιτική που ακολουθεί. Αποδέχεται την ουσία, τις αρχές επί των οποίων βασίζεται η πολιτική των κυβερνήσεων και επιχειρεί με επιμέρους αιτήματα να περιορίσει με επιμέρους αιτήματα να περιορίσει εξαιρετικά ακραίες εκφράσεις της, «διεκδικώντας» μικροβελτιώσεις. Ωστόσο η έκταση, το βάθος, η διάρκεια της αντιδραστικής καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης και των εφαρμοζόμενων πολιτικών των κυβερνώντων δεν αφήνει περιθώρια, με αποτέλεσμα να ακυρώνει ακόμη και αυτή την πολιτική της ΑΔΕΔΥ που τα κομματικοσυνδικαλιστικά επιτελεία των αστικών κομμάτων της επιτρέπουν. Έτσι χωρίς να ξεφεύγει ούτε λίγο από την πάγια χρεοκοπημένη τακτική τόσων χρόνων, η απερχόμενη εκτελεστική επιτροπή της ΑΔΕΔΥ σαν κύκνειο άσμα της αποφάσισε μαζί με την ΓΣΕΕ την κήρυξη 24ωρης απεργίας στις 12 Δεκεμβρίου. Κι ας τραντάζεται ολόκληρη η Ευρώπη από τις απεργίες των εργαζομένων για την αντιμετώπιση ίδιων πολιτικών. Στο προεδρείο αυτής της ΑΔΕΔΥ επιμένει να παραμένει ο ΣΥΝ, ενώ το ΠΑΜΕ περιστρέφεται γύρω από τον εαυτό του αρνούμενο να ψηφίσει αποφάσεις της αντικαπιταλιστικής πτέρυγας που συνεπάγονται κοινή δράση για αποφασιστικούς και νικηφόρους αγώνες.
Στο επερχόμενο Συνέδριο, σε σύνολο 900 περίπου συνέδρων, η ριζοσπαστική συνδικαλιστική Αριστερά θα κατέβει με περίπου 30 αντιπροσώπους. Πρώτο ζητούμενο και βασικός όρος για δυνατότητα οργανωμένης παρέμβασης είναι η συγκρότηση ενιαίας ομάδας αυτών των αντιπροσώπων. Πράγμα δύσκολο αλλά αναγκαίο. Αν λάβει κανείς υπόψη του το τι συνέβη μέχρι τώρα στις διάφορες ομοσπονδίες, η ενωτική κάθοδο των αντιπροσώπων της εκτός των τειχών συνδικαλιστικής Αριστεράς φαίνεται δύσκολη. Το παράδειγμα της ΟΛΜΕ είναι πραγματικά προς αποφυγή. Ηγεμονισμοί στη λογική του αποκλεισμού αγωνιστών δεν θα ‘πρεπε να συμβαδίζουν με τον εργατικό πολιτισμό της Αριστεράς.
Όταν ο αντίπαλος διευρύνει τη βάση του επεκτεινόμενος και στο χώρο της μεταλλαγμένης σοσιαλδημοκρατίας, είναι πολυτέλεια οι διαχωρισμοί των επαναστατικών δυνάμεων στο όνομα της διαφοράς στην τακτική.
Οι καπιταλιστές τα θέλουν όλα και το λένε. Οι εργαζόμενοι θέλουν να ζήσουν με αξιοπρέπεια και πρέπει να το διεκδικούν. Είναι μίζερο επομένως το να μη ζητάνε οι εργαζόμενοι 1.400 ευρώ μισθό στον πρωτοδιόριστο. Ή να μη ζητάνε να αμείβονται καλά ώστε να ζουν μόνο από τον μισθό τους και να δουλεύουν λιγότερο ή να μη ζητούν ριζικές βελτιώσεις του συνταξιοδοτικού – ασφαλιστικού.
Κανείς δεν υποτιμάει τα συνδικάτα και το ρόλο που τους αναλογεί. Κανείς όμως δεν πρέπει να επιτρέπει στις γραφειοκρατικές κρατικοδίαιτες ηγεσίες των τριτοβάθμιων συνδικαλιστικών οργάνων να διαλύουν τα σωματεία, να πουλάνε τους αγώνες των εργαζομένων και με την ανοχή τους να τους επιτρέπουν να βάζουν πλάτη στο κεφάλαιο. Στο Συνέδριο της ΑΔΕΔΥ μπορεί και πρέπει, στη βάση αιτημάτων αντίστοιχων με τις ιστορικά και κοινωνικά διαμορφούμενες ανάγκες των εργαζομένων να προβληθεί η πολιτική αποφασιστικών και ώριμων αγώνων στα χέρια των ίδιων των αγωνιζόμενων. Μπορεί και πρέπει να ασκηθεί πίεση στους συνέδρους της ρεφορμιστικής και διαχειριστικής Αριστεράς για κοινή δράση σε μια σειρά ζητήματα, με στόχο την ενότητα των εργαζομένων. Για ένα διαρκή και αποφασιστικό αγώνα ικανό να επιφέρει ρωγμές, να ανατρέψει τη νεοσυντηρητική πολιτική λαίλαπα.
Η ενωτική παρουσία της αντικαπιταλιστικής συνδικαλιστικής Αριστεράς στο Συνέδριο της ΑΔΕΔΥ θα αποτελέσει θετική συμβολή, ελπιδοφόρο μήνυμα.
Αρκεί να υπάρξει η βούληση.
ΠΡΙΝ 18/11/2007
.png)
