ΓΙΩΡΓΟΣ ΠΑΥΛΟΠΟΥΛΟΣ
Το συνδικαλιστικό της Ασφάλειας είναι επανδρωμένο και λειτουργεί κανονικά. Το ίδιο και το φοιτητικό – σπουδαστικό. Οι κάμερες «διαχείρισης κυκλοφορίας» καταγράφουν ασταμάτητα πρόσωπα και κινήσεις. Η αλληλογραφία μέσω ίντερνετ παρακολουθείται, όπως και οι σελίδες που επισκέπτεται ο χρήστης. Οι χώροι εργασίας έχουν γεμίσει ηλεκτρονικούς και φυσικούς χαφιέδες. Η ΕΕ υιοθετεί νέες, φρικαλέες μεθόδους πανευρωπαϊκής παρακολούθησης και καταστολής.
Η σύλληψη των δύο εναεριτών της ΔΕΗ, με τη κατηγορία ότι τόλμησαν να «τυφλώσουν» συμβολικά δύο κάμερες στο Πεδίο του Άρεως, στη διάρκεια της μεγαλειώδους απεργιακής συγκέντρωσης, δεν είναι παρά η κορυφή του παγόβουνου της κρατικής τρομοκρατίας και του Μεγάλου Αδελφού. Το ίδιο και η προκλητική τακτική των δεκάδων ασφαλιτών και ΜΑΤατζήδων, που ανέλαβαν να φέρουν σε πέρας τη επιχείρηση, μετά το τέλος της πορείας και στήνοντας ενέδρα έξω από τα γραφεία της ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ, μιας από τις μαζικότερες και ιστορικότερες συνδικαλιστικές οργανώσεις της Ελλάδας. Το γεγονός ότι οι δύο δεν προφυλακίστηκαν και δεν τους ασκήθηκαν (ακόμη) διώξεις, δεν είναι καθόλου καθησυχαστικό – άλλωστε, η ίδια η αστυνομία δηλώνει ότι διεξάγει έρευνα προκειμένου να διαπιστωθεί εάν τελέστηκε αξιόποινη πράξη, την οποία μάλιστα στρέφει και εναντίον του (υπεράνω πάσης υποψίας) προέδρου της ΓΣΕΕ, Γ. Παναγόπουλου, που ισχυρίστηκε ότι έδωσε προσωπικά την εντολή στους δύο συνδικαλιστές για να προχωρήσουν στο ¨κουκούλωμα» των καμερών.
«Η διαδικασία σύλληψης… μόνο στόχο είχε να κάνουν επίδειξη δύναμης, να εκφοβίσουν και να τρομοκρατήσουν τους απεργούς εργαζόμενους», γράφει η ανακοίνωση του ΕΚΑ, η οποία καταλήγει ότι «όλοι μαζί μπορούμε να τρομοκρατήσουμε τους τρομοκράτες της κρατικής εξουσίας». Ορθότατη διαπίστωση! «Οι αγώνες των εργαζομένων δεν ποινικοποιούνται», αναφέρει από την πλευρά του το σωματείο Σπάρτακος – εδώ, όμως, οι συνδικαλιστές κάνουν λάθος! Όπως λάθος κάνει και η ΓΕΝΟΠ η οποία, στη δική της ανακοίνωση, διαπιστώνει ότι «γυρίσαμε σε άλλες εποχές». Διότι ζούμε στην εποχή του ολοκληρωτικού καπιταλισμού, της ολοκληρωτικής εκμετάλλευσης και της δικτατορίας του κεφαλαίου, στην οποία η ποινικοποίηση των αγώνων εργαζομένων και νεολαίας είναι από τα βασικότερα όπλα της αστικής τάξης και των κυβερνήσεών της.
Η επιστροφή στο παρελθόν, την οποία επικαλείται και το ΠΑΣΟΚ, ευελπιστώντας να ζωντανέψει τα αντιδεξιά αντανακλαστικά μεγάλου τμήματος της ελληνικής κοινωνίας προς ίδιον όφελος, είναι ένα επιχείρημα άνευ περιεχομένου. Όχι μόνο επειδή το ΠΑΣΟΚ είναι το τελευταίο που δικαιούται να ομιλεί για το συγκεκριμένο θέμα, ως ηθικός και φυσικός αυτουργός των οργίων που έγιναν κατά την προετοιμασία των Ολυμπιακών Αγώνων, των συμφωνιών που υπογράφηκαν με διάφορες μυστικές υπηρεσίες και της υιοθέτησης του Σένγκεν. Αλλά, πρωτίστως, εξαιτίας της μεγάλης εμπειρίας που έχει σωρευτεί διεθνώς και οδηγεί αβίαστα στο συμπέρασμα ότι η εποχή του Μεγάλου Αδελφού δεν ανήκει στο παρελθόν δήθεν να αναβιώσουν, αλλά έρχεται από το αντιδραστικό μέλλον του καπιταλισμού.
Σε αυτό το μέλλον δεν χωράνε οι εργατικοί αγώνες, ούτε καν η ύπαρξη μισο-ανεξάρτητων αρχών, οι οποίες θα προσδίδουν στο σύστημα μια επίφαση δημοκρατικότητας. Γι’ αυτό η κυβέρνηση εξανάγκασε σε παραίτηση την Αρχή Προστασίας Προσωπικών Δεδομένων και για το ίδιο ακριβώς λόγω έχει ουσιαστικά αχρηστεύσει την ΑΔΑΕ και σπεύδει να περιθωριοποιήσει ή και να πνίξει εν τη γένεσει της κάθε φωνή διαμαρτυρίας που προέρχεται από το εσωτερικό της ή από τους «καθωσπρέπει» κύκλους. Και φυσικά, καμία τροπολογία – σαν αυτή που πέρασε την τελευταία στιγμή ο υπουργός Δικαιοσύνης Χατζηγάκης, στη διάταξη για τη χρήση καμερών στις διαδηλώσεις – δεν αρκεί για να αλλάξει τον αντιδραστικό χαρακτήρα των νόμων περί καταστολής και χαφιεδισμού.
Απέναντι στον αντιδημοκρατικό κυκλώνα που έχει ξεσπάσει, η συγκρότηση ενός μαζικού και ισχυρού μετώπου υπεράσπισης των λαϊκών δημοκρατικών ελευθεριών είναι πιο απαραίτητη παρά ποτέ. Οι μικροκομματικές ανοησίες της κοινοβουλευτικής Αριστεράς – ‘όπως του ΚΚΕ, που αποφάσισε να καλύψει δημοσιογραφικά τη σύλληψη των δύο εναεριτών με μια μικρή στήλη στις μέσα σελίδες του Ριζοσπάστη επειδή δεν ήταν μέλη του… - δεν έχουν θέση σε αυτό τον αγώνα ζωής και θανάτου.
Ακόμη και η παραμικρή συμβολή είναι απαραίτητη. Όμως, η συγκρότησή του δημοκρατικού μετώπου δεν μπορεί να βασιστεί σε πλαδαρό, ηθικοπλαστικό και διαταξικό κάλεσμα, στο οποίο θα χωρά και η «καλή ΕΕ», όπως συχνά αφήνει να εννοηθεί ο ΣΥΡΙΖΑ. Καρδιά και ψυχή του οφείλει να είναι η πάλη για μια εργατική δημοκρατία της νέας εποχής, για τα δικαιώματα και τις ανάγκες του σύγχρονου, απελευθερωμένου ανθρώπου.
Σε αυτό το μέτωπο έχει θέση και το αντάρτικο κατά των καμερών αλλά κυρίως, η μαζική λαϊκή βία που θα τις θέσει εκτός λειτουργίας.
ΠΡΙΝ 16/12/2007
.png)
