ΝΕΟ ΑΡΙΣΤΕΡΟ ΡΕΥΜΑ – Η θέση της Πολιτικής Επιτροπής για τις εξελίξεις σε Βαλκάνια και ΠΓΔΜ
Η Πολιτική Επιτροπή του ΝΑΡ, κατά τη συνεδρίαση της στις 1-2 Δεκέμβρη, κατάληξε σε θέση για τις εξελίξεις στα Βαλκάνια και ειδικά για το ζήτημα της ΠΓΔΜ. Η κατά πλειοψηφία απόφαση της ΠΕ είναι η εξής:
Όλα δείχνουν ότι βρισκόμαστε σε νέο γύρο αναστατώσεων στην ευρύτερη περιοχή, αποτέλεσμα των οξυμένων ενδοϊμπεριαλιστικών και ενδοιαστικών ανταγωνισμών, στο έδαφος της κρίσης. Ειδικά στα Βαλκάνια (ανεξαρτοποίηση Κοσόβου, Βοσνία, όνομα και αστάθεια ΠΓΔΜ, προβλήματα σε όλες σχεδόν τις βαλκανικές χώρες κ.λπ), στη Τουρκία (κουρδικό, Κύπρος), στην ευρύτερη αντιπαράθεση για τους αγωγούς πετρελαίου και φυσικού αερίου (όπου εμπλέκεται και ο ανταγωνισμός ΗΠΑ-Ρωσίας), στη Κύπρο, ενόψει προεδρικών εκλογών και Ανάν 2.
Μέσα στο πλαίσιο αυτό είναι απαραίτητο να ενισχύσουμε τις αποκαλύψεις για τη πολιτική των αστικών κυβερνήσεων και του ιμπεριαλισμού, να διαμορφώσουμε μια διεθνιστική αντικαπιταλιστική αντιιμπεριαλιστική ταξική γραμμή συσπείρωσης. Ειδικά για το ζήτημα της ΠΓΔΜ, που έχει σηκωθεί το τελευταίο διάστημα, σε συνδιασμό με το πρόβλημα του Κοσόβου:
Είμαστε κατηγορηματικά αντίθετοι στον επεμβατικό, δήθεν ειρηνευτικό, ρόλο των ιμπεριαλιστών (ΗΠΑ, ΝΑΤΟ, ΕΕ, κ.λπ) και ζητάμε την άμεση αποχώρησή τους από τα Βαλκάνια και την Ελλάδα. Να γυρίσουν άμεσα πίσω όλα τα ελληνικά στρατεύματα που συμμετέχουν σε στρατούς κατοχής. Όχι στην ιμπεριαλιστική αλλαγή των συνόρων, δικαιώματα σε όλες τις μειονότητες. Όχι στον ανθρωπιστικό ιμπεριαλισμό.
Παλεύουμε ενάντια στις αστικές τάξεις των Βαλκανίων, παλιότερες και «νέες», ισχυρότερες και πιο αδύναμες, γιατί με τον ανταγωνισμό τους, την καταπίεση των εργαζομένων και την αποδοχή και υλοποίηση – στον ένα ή στον άλλο βαθμό – των σχεδίων της Νέας Τάξης στη περιοχή, συνέβαλαν στο γιγάντωμα του εθνικισμού, στους πολέμους κ.λπ.
Καταδικάζουμε την πολιτική της ελληνικής αστικής τάξης και όλων των ελληνικών κυβερνήσεων στα Βαλκάνια. Είναι συνένοχες στην εισβολή του ιμπεριαλισμού και στη μεγάλη αρπαγή του κεφαλαίου μετά την κατάρρευση. Στο διαμελισμό της Γιουγκοσλαβίας και τους ΝΑΤΟικούς βομβαρδισμούς του ’99. Ο ελληνικός ιμπεριαλισμός ανέδειξε το θέμα του ονόματος της Μακεδονίας το 1991-92 για να μετατρέψει το μικρό γειτονικό κρατίδιο σε «πίσω αυλή» του, ενώ δεν έλειψαν και τα σχέδια διαμελισμού του. Μετά 15 χρόνια κατάφερε να μετατρέψει την ΠΓΔΜ σε οικονομική αποικία, απέτυχε όμως να επιβάλλει το σύνολο των πολιτικών του όρων. Η τωρινή στροφή της Ελλάδας προς τη «διαλλακτικότητα» γίνεται για να κρατήσει την οικονομική λεία και να πετύχει πολιτικά όσα περισσότερα γίνεται, αποδεχόμενη το πλαίσιο της Νέας Τάξης. Το ξόανο του εθνικισμού, που τόσο επιθετικά δουλεύτηκε τη δεκαετία του ’90, παραμένει «παρά πόδα» (Καρατζαφέρης, Άνθιμος, Ψωμιάδης κ.λπ.). Αρνούμαστε κάθε συναίνεση με την πολιτική ΝΔ-ΠΑΣΟΚ. Δεν συμφωνούμε με τη μετατροπή της επίσημης Αριστεράς σε «γραμματοκομιστή» στα Σκόπια (Αλαβάνος) ή σε υπεύθυνη δύναμη στου Μαξίμου υπέρ «σύνθετης ονομασίας» (Παπαρήγα). Καταδικάζουμε κάθε ενέργεια της κυβέρνησης που κινείται στη λογική της «άμυνας» ή της «επίθεσης», εντός του πλαισίου της κυρίαρχης πολιτικής (όπως π.χ. το βέτο). Η επικίνδυνη εναλλαγή από τη συνεννόηση στην ένταση, είναι οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος της αστικής πολιτικής.
Δεν κλείνουμε τα μάτια στην πολιτική της κυρίαρχης σλαβομακεδονικής κυρίως, αστικής τάξης της ΠΓΔΜ, η οποία τροφοδοτεί μια εθνικιστική αλυτρωτική εκστρατεία σήμερα, βαθαίνοντας την εκμετάλλευση των εργαζομένων στη χώρα της. Είναι ολοένα πιο σφικτά δεμένη με το άρμα του ιμπεριαλισμού και ειδικά των ΗΠΑ. Η πρόσδεση αυτή, λόγω και της αδυναμίας της αστικής τάξης της ΠΓΔΜ, μπορεί να γίνεται ολοένα πιο τυχοδιωκτική, να μετατρέπει τη γειτονική χώρα σε πιόνι του ιμπεριαλισμού στα Βαλκάνια και γενικότερα.
Οι εργαζόμενοι σε Ελλάδα και ΠΓΔΜ δεν έχουν τίποτα να μοιράσουν. Η κατοχύρωση του απαραβίαστου των συνόρων, η αντίθεση στον εθνικισμό και σε κάθε είδους αλυτρωτική προπαγάνδα, η κοινή πάλη κατά του ιμπεριαλισμού και του πολέμου, η διεθνιστική ταξική αλληλεγγύη και κοινή πάλη ενάντια στην εκμετάλλευση (και των ελληνικών πολυεθνικών στα Σκόπια), η αναγνώριση των δικαιωμάτων των μειονοτήτων (και της σλαβομακεδονικής μειονότητας στην Ελλάδα), αποτελούν τη βάση για να αντιμετωπιστεί με άλλο τρόπο και το ζήτημα της ονομασίας. Προφανώς το όνομα Μακεδονία δεν είναι ιδιοκτησία κανενός και δεν μπορεί να χρησιμοποιείται εναντίον κανενός άλλου. Στο πλαίσιο αυτό, μια ονομασία η οποία θα παίρνει υπόψη το σύνολο των εθνικών, πολιτιστικών και άλλων ευαισθησιών, όλων των χωρών του γεωγραφικού χώρου της Μακεδονίας, πέρα από κάθε λογική επιβολής, θα συνέβαλε στη φιλία των λαών. Οι εργαζόμενοι της ΠΓΔΜ έχουν το δικαίωμα του αυτοκαθορισμού, μέσα σε συνθήκες κατάκτησης της κοινωνικής χειραφέτησης. Διαχωριζόμαστε από ρεύματα μέσα στην Αριστερά που στο όνομα της «αυτοδιάθεσης» κλείνουν τα μάτια στον εθνικισμό της αστικής τάξης της ΠΓΔΜ και στην κηδεμονία από τις ΗΠΑ και από εκείνα που στο όνομα του «πατριωτισμού» γίνονται «ουρά» της ελληνικής αστικής πολιτικής.
ΠΡΙΝ 30/12/2007
