ΔΙΚΑΣΤΙΚΑ ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ – ΠΕΓΚΥ ΕΛAΦΡΟΥ
Μπροστά στη μαχητικότητα και αποφασιστικότητα των απεργιακών κινητοποιήσεων κατά του ασφαλιστικού νομοσχεδίου, η προσπάθεια της κυβέρνησης να φαλκιδεύσει το συνταγματικά κατοχυρωμένο δικαίωμα της απεργίας υπήρξε εμφανέστατη. Στην κατεύθυνση αυτή συνεργάστηκαν, αλληλοδιαπλεκόμενοι, όλοι οι μηχανισμοί του αντιδραστικού συνασπισμού εξουσίας. Σε πρωταγωνιστικό ρόλο αρωγού της κυβέρνησης εμφανίστηκε ο εισαγγελέας του Αρείου Πάγου Γ. Σανιδάς, ο οποίος αφού πρόταξε το δικαίωμα του κοινωνικού συνόλου «στην ακώλυτη απόλαυση του κοινωνικού αγαθού του ηλεκτρικού ρεύματος» σαν αντίβαρο στο δικαίωμα της απεργίας της ΓΕΝΟΠ ΔΕΗ, εκτόξευσε απειλές καταβολής αποζημίωσης από τους απεργούς σε όσους ζημιώθηκαν από τις διακοπές του ηλεκτρικού ρεύματος «για τους οποίους, όπως είναι αυτονόητο, δεν είναι πλέον ανεύθυνοι οι κηρύξαντες την απεργία και οι απεργοί». Να σημειωθεί ότι γνωμοδότηση του ίδιου εισαγγελέα επέτρεπε την παρακολούθηση από την αστυνομία των συγκεντρώσεων με κάμερες. Τα παραπάνω αναφέρονται στην παραγγελία του, μετά από αναφορά του προέδρου της ΔΕΗ Π. Αθανασόπουλου, για τη διενέργεια προκαταρτικής εξέτασης αναφορικά με τη διάπραξη των αδικημάτων της παράβασης καθήκοντος, της παρακώλυσης της λειτουργίας άλλων κοινωφελών εγκαταστάσεων και τις πρόκλησης κοινής ανάγκης.
Ο πρόεδρος του Εμπορικού και Βιομηχανικού Επιμελητηρίου Αθήνας Κ. Μίχαλος και ο πρόεδρος της Κεντρικής Ένωσης Επιμελητηρίων Ελλάδας Γ. Κασιμάτης έσπευσαν να καταθέσουν μηνυτήριες αναφορές κατά της ΓΕΝΟΠ ΔΕΗ για ζημιές από διακοπές ηλεκτροδότησης. Σε καθημερινό δικαστικό εκβιασμό βρισκόταν και η κορυφαία απεργιακή κινητοποίηση των εργαζομένων της Τράπεζα της Ελλάδας, ενώ εκδόθηκε απόφαση περί απαγόρευσης πραγματοποίησης μελλοντικής απεργίας από τη ΓΕΝΟΠ ΔΕΗ. Έτσι με ολοένα αναβαθμισμένο το ρόλο του δικαστικού μηχανισμού στην προώθηση των επιλογών της κυβέρνησης, επιχειρείται η δημιουργία ενός διπλού πλέγματος αστικού (επαπειλούμενες καταβολές αποζημιώσεων) και ποινικού ελέγχου των απεργών εργαζομένων, με στόχο την τρομοκράτησή τους και την κάμψη των αγώνων τους. Αρωγοί της κυβερνητικής επίθεσης κατά των απεργών της ΠΟΕ ΟΤΑ ήταν πολλοί Δήμοι, χρησιμοποιώντας παράνομες χωματερές και ζητώντας την εισαγγελική παρέμβαση. Παράλληλα επιστρατεύθηκε και η τηλεοπτική τρομοκρατία, με στόχο αφενός μεν να εμφανιστούν οι απεργοί σαν «ρετιρέ», «προνομιούχοι» και «εγκάθετοι», αφετέρου να καλλιεργηθεί κλίμα φόβου για «μπλακ άουτ» και για τη δημόσια υγεία από τους σωρούς των σκουπιδιών.
Τα κυβερνητικά σχέδια να τρομοκρατηθούν οι απεργοί, να ενεργοποιηθούν αντανακλαστικά «κοινωνικού αυτοματισμού» και να υποδαυλιστεί ο φθόνος μεταξύ «προνομιούχων» και μη «προνομιούχων» εργαζομένων δεν καρποφόρησαν, υποδηλώνοντας τη σοβαρή πολιτική ήττα της αντεργατικής πολιτικής της κυβέρνησης. Η πλειοψηφία της κοινής γνώμης θεωρεί την απεργία παράγωγο της ανάγκης και όταν από τις κυβερνητικές αποφάσεις βλάπτονται τα δικαιώματα όλων, όπως με την επιχειρούμενη αντιασφαλιστική μεταρρύθμιση, τότε όλοι καταλαβαίνουν ότι η πρόκληση ζημιάς στον εργοδότη ή σε τρίτους, είναι σύμφυτη του δικαιώματος της απεργίας. Όπως αναφέρει ο καθηγητής του εργατικού δικαίου στο ΑΠΘ Άρης Κοζάκος, σε άρθρο του στις 14-3-2008 στην ‘Ελευθεροτυπία’, «αυτοί που σε τέτοιες κρίσιμες ώρες θυμούνται ότι η ηλεκτρική ενέργεια είναι κοινωνικό αγαθό που δεν πρέπει να το στερούνται οι πολίτες, ας θυμηθούν επίσης ότι προστασία χρειάζεται και το δικαίωμα απεργίας, το πιο κακοποιημένο δικαίωμα στη χώρα μας, σύμφωνα με τη διατύπωση του τέως εισαγγελέα του Αρείου Πάγου Δημήτρη Λινού. Καλά θα κάνουμε, τέλος, να θυμόμαστε ότι ακριβώς τα κοινωνικά αγαθά, μαζί με τις δημόσιες επιχειρήσεις, που τα παράγουν και τα διαχειρίζονται, είναι που αφήνουν βορά στη λογική της ιδιωτικής ιδιοποίησης, με μοχλό το κέρδος οι νοεφιλελεύθερες πολιτικές. Ας τα υπερασπιστούμε, λοιπόν, με συνέπεια έναντι όλων των κινδύνων».
Πάντως, η προσπάθεια να καταστρατηγηθούν τα θεμελιώδη δημοκρατικά δικαιώματα των εργαζομένων και ελευθερίες είναι προφανής και μεθοδευμένη. Η επιχειρούμενη αναθεώρηση του Συντάγματος, ο αναβαθμισμένος ρόλος του δικαστικού μηχανισμού τόσο σαν εγγυητής της ομαλότητας του πολιτικού συστήματος, όσο και σαν αρωγού στην εφαρμογή πολιτικών αποφάσεων, η ποινικοποίηση των κοινωνικοπολιτικών αγώνων, η αστυνομική βία, οι μαζικές συλλήψεις με τα κατασκευασμένα κατηγορητήρια, η χρήση καμερών για παρακολούθηση, η πρόσφατα νομοθετημένη επέκταση της παρέμβασης της ΚΥΠ σε όλους τους οικονομικούς και κοινωνικούς τομείς, έχουν στόχο τη μεγάλη εργαζόμενη πλειοψηφία και για αυτό όλα αυτά τα μέτρα έχουν ουσιαστικά προληπτικό, παρά κατασταλτικό χαρακτήρα: Να συνετίσουν και να απαγορεύσουν επικίνδυνες για το σύστημα επαναστατικές τάσεις. Πάνω από όλα να προλάβουν οτιδήποτε μπορεί να οδηγήσει στην αμφισβήτηση του ανώτερου νόμου και στόχου της κυβέρνησης, που είναι η περιφρούρηση και η κατοχύρωση των καπιταλιστικών υπερκερδών. Η αντιπαράθεση στο κύμα αυταρχισμού απαιτεί την ανάπτυξη των ταξικών οικονομικών αγώνων μέχρι το επίπεδο συγκρότησης ενός μαζικού πολιτικού κινήματος, που να μπορεί να επιβάλει νίκες απέναντι στην καπιταλιστική επίθεση.
ΠΡΙΝ 23/03/2008
