Το σαββατοκύριακο που μας πέρασε αναδείχθηκε ως κέντρο έντονου πολιτικού προβληματισμού. Συνέδριο το ΠΑΣΟΚ, πανελλήνια σύσκεψη το ΣΥΡΙΖΑ και το ΜΕΡΑ Και όλα τα παραπάνω εν μέσω μιας καθοριστικής επίθεσης στα ασφαλιστικά και εργατικά μας δικαιώματα εκ μέρους της κυβέρνησης της ΝΔ.
Στοχεύοντας στην διαμόρφωση νέων πλαισίων στο συσχετισμό δύναμης εντός της σχέσης κεφάλαιο- εργασία. σε μια εποχή που έχουμε την ολοκλήρωση του νεοφιλελεύθερου κύκλου Αυτό με την σειρά του σε καμιά περίπτωση σε μια αντικειμενική βάση από μόνο του δεν διαμορφώνει καλύτερους όρους ζωής και πάλης για την εργαζόμενη πλειοψηφία.
Εξάλλου ο κύκλος που κλείνει με την επίθεση ενός «λαβωμένου ζώου» πάνω στην «σάρκα» των δικαιωμάτων και των αναγκών μας και με την αργή αγωνιστική και επαναστατική ανασυγκρότηση των δυνάμεων της αριστεράς και της εργασίας έχει αφήσει πίσω της σχετικά παγιωμένους αρνητικούς συσχετισμούς δύναμης για τους εργαζόμενους.
Το ενδιαφέρον όμως σε κάθε περίπτωση είναι πως τα «χαρτιά» ξαναμοιράζονται και η κάθε πολιτική δύναμη ερευνά το ρόλο της σε αυτή την εξαιρετικά ενδιαφέρουσα ιστορική και πολιτική φάση. Μια φάση που το κοινωνικό και το πολιτικό υβριδικό και αταξινόμευτο παράγει εξαιρετικά ενδιαφέρουσα ευρήματα και τόπους συνάντησης μιας νέας πολιτικής ριζοσπαστικής έκφρασης. Σε γενικές γραμμές είναι σχεδόν βέβαιο πως ύστερα από την κλείσιμο του κύκλου του κομμουνισμού του 20ου αιώνα στις αρχές του 1990 τώρα μόλις διαμορφώνεται το περίγραμμα μιας επανεμφάνισης της αριστεράς με όρους πραγματικού κινήματος.
Παρόλο που στην θέση του νεοφιλελευθερισμού προβάλει από τις κυρίαρχες πολιτικές δυνάμεις το ισχυρό εθνικό και περιφερειακό κράτος που διασφαλίζει την κοινωνική ασφάλεια- έστω και με την μορφή της ελαστικοασφαλείας- ειρήνης και ευημερίας. Αυτό παίρνει δυο δυνατόν εκφράσεις. Μια άκρως συντηρητική – τύπου Μπους ή Σαρκοζί και μια προοδευτική και νεοσοσιαδημοκρατική. Τέτοιου τύπου π.χ είναι η αντίληψη που προβάλει το ιδεολογικό επιτελείο του νέου ΠΑΣΟΚ με το ενεργητικό δημοκρατικό κράτος. Φυσικά το ερώτημα είναι εάν στο ολοκληρωτικό καπιταλισμό δημιουργούνται οι όροι για μια επιστροφή του κοινωνικού κράτους στα όρια των εθνικών κρατών και περιφερειακών ολοκληρώσεων. Ή εάν το ΠΑΣΟΚ δύναται να αποτελέσει αυτό το εργαλείο για την σοσιαλδημοκρατική ανασυγκρότηση. Και εάν όχι πιο θα είναι το εργαλείο που θα αναλάβει να καλύψει το ιστορικό κενό, γιατί όπως και να έχει η ιστορία και η φύση «μισούνε» τα κενά
Η έντονη πολιτική και ιδεολογική συζήτηση στο χώρο του ΣΥΡΙΖΑ αλλά και του ΜΕΡΑ αντανακλά τις νέες δυνατότητες που δημιουργούνται ύστερα από πολύ καιρό για την αριστερά. Δυνατότητες που το ΚΚΕ στην υπάρχουσα κατάσταση μάλλον τις φοβάται , ο ΣΥΝ/ ΣΥΡΙΖΑ προσπαθεί να τις «στριμώξει» στα όρια κυβερνητικών λύσεων στην βάση τους εντός του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής- εκτός και εάν μας εκπλήξει ευχάριστα κάτι που από καρδίας ευχόμαστε.. Από την πλευρά της η «επαναστατική» αριστερά σε γενικές γραμμές φαίνεται ανέτοιμη να τις εκμεταλλευτεί προς όφελος του στρατηγικού στόχου της απελευθέρωσης των καταπιεσμένων.
Από κάθε άποψη έχει εξαιρετικό ενδιαφέρον ο διάλογος που αυτή την στιγμή διεξάγεται καθώς μέσα από αυτό αναδεικνύονται εκ νέου οι ρεφορμιστικές και οι επαναστατικές απαντήσεις συχνά και αντιφατικά αλληλοσυμπληρούμενες.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί ο λόγος του Αλαβάνου στην σύσκεψη του ΣΥΡΙΖΑ για το πώς βλέπει την αριστερή κυβερνητική πρόταση. « Ναι μπορούμε να μιλάμε για την επιδίωξη μιας ριζοσπαστικής κυβέρνησης με επίκεντρο τις δυνάμεις της αριστεράς αλλού τύπου, συγκρουσιακή, ανυπότακτη, αντικαπιταλιστική, απελευθερωτική, μετασχηματιστική», ένας λόγος από μια πρώτη άποψη ριζοσπαστικός αριστερός.. Λόγος που αποκλείει από μια πρώτη ματιά τα διαχειριστικά μοτίβα.
Και όμως μέσα από αυτό το λόγο θα ξαναπροβάλει το όχημα του ρεφορμισμού εάν δεν συγκεκριμενοποιείται σε συγκεκριμένα πολιτικά πλαίσια και προγράμματα που δεν προβάλουν το εξω από την ΕΕ και το ΝΑΤΟ στην προοπτική μιας νέας διεθνιστικής επαναστατικής ενοποίησης των λαών της Βαλκανικής και της Ευρώπης και ουδόλως ενός άλλου εθνικού δρόμου προς τον «σοσιαλ»καπιταλισμό.
Εάν δεν μιλάει ξεκάθαρα για εθνικοποίηση και στην συνέχεια κοινωνικοποίηση των βασικών οικονομικών και παραγωγικών δομών. Εάν δεν μιλάει ανοικτά για εργατική εξουσία – δημοκρατία , για τον κοινωνικό έλεγχο. Για μια τοπική αυτοδιοίκηση που θα ελέγχεται άμεσα και αδιαμεσολάβητα από τους εργαζόμενους πολίτες που θα δημιουργούνε δομές οικονομικής- πολιτικής και κοινωνικής δημοκρατίας.. Εάν δεν μιλάει για την ριζική αύξηση των μισθών- π.χ 1400 € κατώτερο μισθό για όλο το λαό- για άμεση ριζική μείωση των ωρών εργασίας στο βαθμό που δεν θα υπάρχει άνεργος, εάν δεν λέει ναι στην απαγόρευση των απολύσεων ή ναι στην δημιουργία ενός κοινωνικού μισθού στοιχείο αναδιανομής του κοινωνικού πλούτου.
Που δεν θα αγωνίζεται να μετατρέψει αυτά τα διασπαστικά κορπορατιστικά συνδικάτα σε βιοπολιτικά συνδικάτα που θα περικλείει όλη την προλεταριακή πληθυντικότητα αγωνιζόμενο για την πολιτική, οικονομική, κοινωνική χειραφέτηση των καταπιεσμένων. Για μια οργάνωση της εργατικής τάξης όχι μόνο εκεί που εργάζεται αλλά και εκεί που ζει και αναπνέει ο σύγχρονος προλετάριος . Καθώς είναι ολοφάνερο σήμερα πως συχνά εκεί που δουλεύει είναι εκεί που ζει. (π.χ σπίτι του ) ή εκεί που κινείται (π.χ ντελιβιράδες- πωλητές, πλασιέ). Δηλαδή να αγωνίζεται για ένα εργατικό κίνημα που θα αντανακλά έστω και σε μικρογραφία την μελλοντική απελευθερωμένη κομμουνιστική κοινότητα στο σήμερα. Και αυτό συνεπάγεται να οικοδομεί αγωνιστικά και μαχητικά πεδία αποεμπορευματοποίησης, προωθώντας την δωρεάν και υψηλού επιπέδου χρήση των δημόσιων υπηρεσιών.
Το ξανάλεμε πρόκειται για ζητήματα- εν πολλοίς ανοικτά- που ξαναμπαίνουν δειλά την συζήτηση στο χώρο της αριστεράς αναζητώντας απαντήσεις στα σημερινά δεδομένα Μια συζήτηση που αλίμονο αν μείνει στα γραφεία των οργανικών διανοούμενων της αριστεράς και δεν περάσει στην πράξη στο κόσμο της ζωντανής εργασίας που παράγει τον κοινωνικό πλούτο.
Όποτε μια αριστερή κυβερνητική πρόταση πρέπει από σήμερα να δημιουργήσει όρους μιας ενότητας στην δράση και το άνοιγμα μιας κουβέντας μέσα στο εργαζόμενο πλήθος με στόχο την εξασφάλιση μιας πολιτιστικής και πολιτικής ηγεμονίας και την οικοδόμηση μορφών εργατικής και κοινωνικής αντεξουσίας
Από την πλευρά του το ΜΕΡΑ ανέδειξε τρεις άξονες διαλόγου και κοινής δράσης της αριστεράς: 1) το μέτωπο των εργατικών αγώνων και ενός νέου νικηφόρου εργατικού κινήματος. 2) το ζήτημα της ευρωσυνθήκης , του Ευρωσυντάγματος, της ΕΕ και 3) το ζήτημα του πολέμου , των Βαλκανίων και της διεθνιστικής πάλης των λαών. Έχοντας την συναίσθηση πως μιλάμε για τελείως διαφορετική πολιτική συγκυρία που κάνει ακόμη πιο αναγκαία την πολιτική ενότητα της αντικαπιταλιστικής αριστεράς και την κοινή κινηματική δράση του συνόλου της αριστεράς εντός πολιτικών πλαισίων που θα βγάζει τις μάζες στο ιστορικό προσκήνιο.
Οι εκατοντάδες χιλιάδες των διαδηλωτών και οι εκατομμύρια των απεργών της μεγαλειώδους απεργίας 19 Μάρτη απαιτούν μια απάντηση στα ερωτήματα που βάζει η ιστορική και πολιτική συγκυρία αλλά και οι δυνατότητες της εποχής.
Σε κάθε περίπτωση δεν θα βαρεθούμε να λέμε και να ξανάλεμε πως ο στόχος της αριστεράς δεν είναι να δώσει μια έτοιμη τροφή από υποψήφιους σωτήρες ψυχών και σωμάτων- το έκανε και η θρησκεία και να που κατέληξε. Στόχος είναι να οικοδομήσει τους όρους και τους τόπους όπου αυτοί που τους απαγορεύουν την φωνή, αυτοί που δεν έχουν χαρτιά, αυτοί που παράγουν με οποιοδήποτε υλικό και αϋλου τρόπο τον σύγχρονο συναισθηματικό και κοινωνικό πλούτο να αναλάβουν την εξουσία των πραγμάτων και των καταστάσεων. Έτσι ώστε να κυβερνήσει η καθαρίστρια και η μαγείρισσα για να θυμηθούμε τον λόγο και ως ένα σημείο και το έργο των επαναστατών των αρχών του 20ου αιώνα.
