ΠΡΟΤΑΣΗ του ΜΕΡΑ - Εισηγητικό κείμενο Συντονιστικού ΜΕΡΑ

ΜΕΤΩΠΟ ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΚΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ – ΜΕΡΑ

Εισηγητικό κείμενο του Συντονιστικού

• ΓΙΑ ΕΝΑ ΜΑΧΗΤΙΚΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ ΑΝΑΤΡΟΠΗΣ
• ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΗ ΔΡΑΣΗ ΚΑΙ ΤΟΝ ΠΟΛΟ ΤΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗΣ – ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΚΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ.

Α. ΡΕΥΣΤΟΤΗΤΑ ΣΤΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΣΚΗΝΙΚΟ ΚΑΙ ΝΕΕΣ ΑΝΑΓΚΑΙΟΤΗΤΕΣ ΤΗΣ ΠΑΛΗΣ

1. Η ΑΠΟΤΥΧΙΑ ΤΗΣ «ΝΕΟΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΗΣ» ΑΣΤΙΚΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ

ΚΑΙ Η ΑΝΟΔΟΣ ΤΩΝ ΑΝΤΙΣΤΑΣΕΩΝ.

Είμαστε σε μια κρίσιμη περίοδο για τους εργαζόμενους και την κοινωνία. Οι μεγάλοι κίνδυνοι συνυπάρχουν με την αναγέννηση των ελπίδων, η αντιδραστική πολιτική με τις αναπτυσσόμενες αντιστάσεις, η τάση αλλαγής των συσχετισμών με την αντιδραστική αναπαλαίωση του πολιτικού συστήματος.

Εξαιρετικά σημαντικές είναι οι εξελίξεις στο διεθνή καπιταλισμό.. Όλο και πιο καθαρά, όλο και περισσότεροι εργαζόμενοι καλούνται να πληρώσουν όλο και πιο ακριβά την κρίση του συστήματος συνειδητοποιώντας έτσι τη συνολική αποτυχία της ‘νεοφιλελεύθερης διαχείρισης’ και της αστικής πολιτικής σε όλα τα επίπεδα.

• Στο οικονομικό, με την εξάπλωση της φτώχειας, της ανασφάλιστης και ελαστικής εργασίας, της αφαίρεσης δικαιωμάτων, της εξαθλίωσης και της πείνας σε τεράστιες περιοχές του πλανήτη και όλα αυτά παράλληλα με μια ανεξέλεγκτη χρηματοπιστωτική κρίση που οδηγεί προς την ύφεση όχι μόνο την αμερικάνικη αλλά και την παγκόσμια οικονομία.
• Στο γεω-στρατηγικό με την καθήλωση – αποτυχία του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού στο Ιράκ και το Αφγανιστάν που οξύνει τους ενδοϊμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς, καλλιεργώντας το έδαφος ακόμα και για νέους πολεμικούς τυχοδιωκτισμούς για την διασφάλιση και ανακατανομή σφαιρών επιρροής, την επαναχάραξη των συνόρων και τη δημιουργία προτεκτοράτων στην περιοχή των Βαλκανίων στη Μ. Ανατολή και σε όλο τον κόσμο.
• Στο περιβαλλοντικό με την καθολική αποτυχία των ‘οικολογικών ρυθμίσεων’ που γίνονται στην βάση της αγοράς (χρηματιστήρια ρύπων, ‘πράσινη οικονομία’ κλπ) και την επιταχυνόμενη πορεία προς την περιβαλλοντική καταστροφή.
• Στο πολιτικό με τον κοινοβουλευτικό ολοκληρωτισμό και το υπερ-κράτος της αγοράς, των πολυεθνικών κα των ΜΜΕ, να υπονομεύει κάθε έννοια δημοκρατικού δικαιώματος των λαών.

Παράλληλα με όλα τα προβλήματα και τις δυσκολίες τα προηγούμενα χρόνια χαρακτηρίστηκαν από την άνοδο των αντιστάσεων. Από τις εργατικές αντιστάσεις στην Ευρώπη, τα νεολαιίστικα ξεσπάσματα (Ελλάδα, Γαλλία), τις κοινωνικές εκρήξεις στις φτωχογειτονιές των ιμπεριαλιστικών μητροπόλεων, έως τις εξεγέρσεις και τις πολιτικές εξελίξεις στην Λατινική Αμερική, την Ασία τον τρίτο κόσμο, δείχνουν ότι έχουμε περάσει σε μια εποχή αργής και αντιφατικής, αλλά πραγματικής ανάπτυξης των κινημάτων και μιας νέας αναζήτησης προς την αριστερά.

Όλα τα παραπάνω έχουν και την πολιτική τους αντανάκλαση. Περνάμε μια μεταβατική περίοδο όπου η σύγκλιση δεξιάς και σοσιαλδημοκρατίας έχει φέρει την απαξίωση και των δυο και χαρακτηρίζεται από μια ορισμένη αστάθεια στο πολιτικό σκηνικό όλο και περισσότερων χωρών. Στην Γαλλία ανεβαίνει σαν «μεσσίας» για την αστική τάξη ο Σαρκοζί και μέσα σε 1.5 χρόνο αρχίζει να φθείρεται. Στην Ιταλία η παταγώδης αποτυχία μέσα σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα του κεντροαριστερού πειράματος άνοιξε το δρόμο για την επιστροφή του μπερλουσκονισμού. Στην Γερμανία ο ‘μεγάλος συνασπισμός’ αποδυναμώνει την σοσιαλδημοκρατία και ενισχύει αριστερές αναζητήσεις. Συνολικά η όξυνση των αντιθέσεων του καπιταλισμού, η αποτυχία του «νεοφιλελευθερισμού», η έλλειψη θετικού οράματος για τους εργαζόμενους και την νεολαία, αλλά και η αντιφατική και πολιτικά ανολοκλήρωτη άνοδος των αντιστάσεων, είναι το έδαφος της σχετικής πολιτικής αστάθειας και της τάσης αλλαγής των συσχετισμών που παρατηρείται σε πολλές χώρες.

Σαν απάντηση σε αυτήν την κατάσταση το κεφάλαιο αναζητά μια αντιδραστική κλιμάκωση της πολιτικής του σε όλα τα επίπεδα, κοινωνικό, οικονομικό, πολιτικό και στρατιωτικό. Προετοιμάζει μια νέα στροφή προς την αντίδραση σε όλη την γραμμή.

2. Η ΠΑΛΗ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΑΝΤΙΔΡΑΣΤΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΤΗΣ ΝΔ ΚΑΙ Η ΤΑΣΗ ΑΝΑΔΙΑΤΑΞΗΣ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ.

Μέσα σε αυτό το περιβάλλον, με την ελληνική οικονομία να απειλείται όλο και πιο έντονα απ’ τα διεθνή κρισιακά φαινόμενα

• η κυβέρνηση της ΝΔ κλιμακώνει την αντεργατική πολιτική της με επίκεντρο το ασφαλιστικό, τις ιδιωτικοποιήσεις βασικών τομέων και κοινωνικών υπηρεσιών (λιμάνια, Ολυμπιακή, ενέργεια, κοινωνικές υποδομές κλπ), την ακρίβεια, την μόνιμη λιτότητα. Μαζί με αυτά προωθείται η αντιδραστική μεταρρύθμιση στο κράτος, η παραπέρα εκμετάλλευση της φύσης και η περιβαλλοντική καταστροφή, η αντιεκπαιδευτική πολιτική, η επικύρωση της νέας ευρωσυνθήκης της αγοράς και του αυταρχισμού. Ένα κύμα φτώχειας και ανασφάλειας, οικονομικής, κοινωνικής, πολιτισμικής εξαπλώνεται στην κοινωνία.

Ταυτόχρονα οξύνονται οι κίνδυνοι στην περιοχή μας.

• Η ανακήρυξη της «ανεξαρτησίας» του Κοσόβου είναι αποτέλεσμα της πολιτικής των ιμπεριαλιστών των ΗΠΑ και της ΕΕ, καθώς και των ανταγωνισμών των αναδυόμενων αστικών τάξεων στην περιοχή. Η βίαιη αλλαγή των συνόρων , η ουσιαστική κατοχή του Κοσόβου από το ΝΑΤΟ και ισχυρή δύναμη ευρω-αστυνομίας, καταλήγει πλέον στη δημιουργία ενός κράτους – προτεκτοράτου, καταλύτη επικίνδυνων εξελίξεων στην περιοχή. Εξελίξεων που αφορούν και στο Κυπριακό με τις προσπάθειες για επαναφορά σε νέα έκδοση του καταδικασμένου απ’ το λαό διχοτομικού και αποικιοκρατικού σχεδίου Ανάν. Ο εθνικισμός των κυρίαρχων τάξεων και η ιμπεριαλιστική παρέμβαση περιπλέκουν το «μακεδονικό» εμποδίζοντας την ειρηνική επίλυση των διαφορών στη βάση του αμοιβαίου σεβασμού και της διεθνιστικής αλληλεγγύης ανάμεσα στους λαούς. Από εδώ και πέρα όλα τα ενδεχόμενα, ακόμα και η συνολική –ακόμα και με νέους πολέμους- αλλαγή των συνόρων, είναι δυνατά. Το μέλλον για τα Βαλκάνια διαγράφεται ζοφερό.

Για να φτάσουμε σε αυτή την κατάσταση έχουν συνεισφέρει με τον «καλύτερο τρόπο» και οι ελληνικές κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της Νέας Δημοκρατίας. Με τη συμμετοχή της Ελλάδας στη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας και στους νατοϊκούς βομβαρδισμούς. Στηρίζοντας και «προστατεύοντας» τις επενδύσεις των Ελλήνων καπιταλιστών στα Βαλκάνια, οι κυβερνήσεις της χώρας στέλνουν εκατοντάδες στρατιώτες στις γειτονικές χώρες, παίρνοντας μέρος σε όλες τις Νατοϊκές πολεμικές αποστολές.

Μόνο η ανεξάρτητη αντιιμπεριαλιστική και διεθνιστική πάλη των λαών, πρώτα από όλα ενάντια στη ‘δική μας αστική τάξη’ και την ευθυγράμμισή της με τα κάθε λογής ιμπεριαλιστικά σχέδια, μπορεί να βάλει ανάχωμα σε αυτήν την πορεία.

• Στο εσωτερικό, οι εργατικοί και λαϊκοί αγώνες χαρακτηρίζονται από μια τάση αντιφατικής ανάπτυξης. Οι τρεις γενικές απεργίες, (12.12 – 13.2 - 19.3) και οι άλλες κινητοποιήσεις, έδειξαν ότι υπάρχουν σκιρτήματα και στον ιδιωτικό τομέα, ότι δυναμώνει η κινητικότητα τόσο στα νέα εργαζόμενα στρώματα, (π.χ μισθωτοί τεχνικοί), ότι μπορούν να ανεβαίνουν οι μορφές πάλης και να αποκτούν πιο οξυμένα χαρακτηριστικά αναζητώντας όχι απλά τη διαμαρτυρία αλλά την ανατροπή της κυρίαρχης πολιτικής (ΔΕΗ, λιμάνια κλπ), ότι αναπτύσσονται ευρύτερες αγωνιστικές διεργασίες και σε άλλα στρώματα (π.χ κτηνοτρόφοι στην Ήπειρο), αναπτύσσονται αγωνιστικές διαθέσεις γύρω από το σύνολο ων αντιθέσεων (π.χ κινήματα για την πόλη και το περιβάλλον). Η τάση αυτή επιδιώκουμε να γίνει το στοιχείο που θα σφραγίσει τις εξελίξεις.

Στο έδαφος αυτό αναπτύσσεται και η φθορά της αστικής πολιτικής και των δυο κομμάτων εξουσίας που την προωθούν.

• Η οριακή αυτοδυναμία της ΝΔ δεν συγκροτεί ένα θετικό-επιθετικό ρεύμα αποδοχής της κυβερνητικής πολιτικής μέσα στους εργαζόμενους. Το νεοφιλελεύθερο ρεύμα δεν αποτελεί πια ένα όραμα για τμήματα των εργαζόμενων και της νεολαίας. Αυτό δεν καθιστά την ΝΔ λιγότερη επικίνδυνη. Το αντίθετο. Η ΝΔ απευθύνεται στο κεφάλαιο επιδιώκοντας να πείσει ότι αποτελεί τον μοναδικό ‘αξιόπιστο’ διαχειριστή της εξουσίας, την μόνη δύναμη που μπορεί να προωθήσει το ‘πρόγραμμα’ των αντιλαϊκών μεταρρυθμίσεων. Αυτό δείχνει και η εξαιρετικά αντεργατική πολιτική της στο ασφαλιστικό.

• Επιβεβαιώνεται από τις εξελίξεις και μετά τις εκλογές, ότι η κρίση φυσιογνωμίας στο ΠΑΣΟΚ έχει στρατηγικά χαρακτηριστικά.. Είναι αποτέλεσμα της ουσιαστικά ταυτόσημης με τη ΝΔ πολιτικής του, της οργανικής του διασύνδεσης και αφομοίωσης με τους μηχανισμούς του κράτους και του κεφαλαίου. Η βαθιά του αναξιοπιστία συνδέεται με τη γενικότερη ιδεολογικοπολιτική κρίση και πορεία νεοφιλελεύθερης μετάλλαξης του αστικού αυτού κόμματος, σε αντιστοιχία με την εξέλιξη της διεθνούς σοσιαλδημοκρατίας, ειδικά όπως καταγράφεται στην Ευρώπη. Η κρίση στο ΠΑΣΟΚ διαχέεται σε όλο το πολιτικό σύστημα, καθώς αφενός αδυνατίζει την πειστικότητα των ‘εναλλακτικών λύσεων’ που διαθέτει σήμερα το σύστημα και αφετέρου συνδέεται και επικοινωνεί και με το αδυνάτισμα της ΝΔ.

Αυτά είναι, τα στοιχεία που δημιουργούν μια σχετική ρευστότητα στο πολιτικό σκηνικό. Υπάρχουν πλατιά τμήματα των εργαζόμενων που δεν αναγνωρίζουν τον εαυτό τους στο σημερινό πολιτικό σύστημα. Αναπτύσσεται και διευρύνεται ένα ρεύμα κοινωνικής και πολιτικής διαμαρτυρίας, απόστασης και απόρριψης του νεοφιλελεύθερης πολιτικής, σχετικής απονομιμοποίησης του μονόδρομου της ΕΕ, ΟΝΕ, πράγμα που αποτελεί το νέο ποιοτικό στοιχείο στις εξελίξεις.

Το ρεύμα, όμως αυτό, έχει ακόμη περισσότερο χαρακτηριστικά διαμαρτυρίας, ανάθεσης και κοινοβουλευτικής τοποθέτησης, παρά πολιτικής και αγωνιστικής στράτευσης. Παρά το γεγονός ότι δεν αποτελεί ένα ρεύμα ‘αριστερής στροφής’, αναπτύσσεται η δυνατότητα ανώτερων αγώνων, βαθύτερων βημάτων διαφοροποίησης από το πολιτικό σύστημα, αναζήτησης μιας ριζοσπαστικής αντικαπιταλιστικής και αντιιμπεριαλιστικής πολιτικής, με σχετικά πιο μαζικούς όρους. Το αντιφατικό αυτό ρεύμα

• είτε θα αναπτυχθεί, θα βαθύνει αποφασιστικά πολιτικά και στρατηγικά και θα οργανωθεί σε ανώτερο επίπεδο, ώστε να συγκρουστεί αποτελεσματικά και να δημιουργήσει ρήγματα στην πολιτική του κεφαλαίου,
• είτε θα νικηθεί από τον κυβερνητικό οδοστρωτήρα, θα οπισθοχωρήσει κοινωνικά και πολιτικά προς τον δικομματισμό ή προς τις ποικίλες καθεστωτικές εναλλακτικές λύσεις

Από τα παραπάνω προκύπτει, κατά την γνώμη μας το συμπέρασμα, ότι η πολιτική κατάσταση σφραγίζεται από την τάση όξυνσης των ταξικών αντιθέσεων και των αντιφάσεων του πολιτικού συστήματος. Στο έδαφος αυτής της ρευστότητας αναπτύσσονται και τάσεις και αναζητήσεις για μια αντιδραστική μετάλλαξη του πολιτικού σκηνικού.

Από την πλευρά ισχυρών κέντρων εξουσίας ενισχύεται μια νέα κεντροαριστερή προοπτική. Βασικό ρόλο στην κατεύθυνση αυτή, παρ’ ότι φραστικά την αρνείται, παίζει ο ΣΥΡΙΖΑ, που επιδιώκει την αναβάπτιση μιας νέας σοσιαλδημοκρατικής εκδοχής μπροστά στην φθορά και αναξιοπιστία της παλιάς χρεοκοπημένης σοσιαλδημοκρατίας του ΠΑΣΟΚ. Φαίνεται ότι επιλέγεται και πάλι η ρεφορμιστική αριστερά για να παίξει ρόλο σταθεροποίησης του πολιτικού συστήματος και αφομοίωσης των αντιστάσεων. Φυσικά δεν έχουν εγκαταλειφθεί και άλλες εναλλακτικές λύσεις, όπως η ενίσχυση του ΛΑΟΣ, για την συγκρότηση ενός ισχυρού μπλοκ εξουσίας μελλοντικά, η δημιουργία νέων κομμάτων με άμεση παρέμβαση κέντρων του κεφαλαίου.

Είναι σαφές ότι η συζήτηση γύρω από την προοπτική αυτή το επόμενο διάστημα αναμφίβολα θα δυναμώσει. Για τις δυνάμεις του ΜΕΡΑ, το βασικό ερώτημα είναι:

αν το συγκεκριμένο πολιτικό σκηνικό θα αναπλαστεί ή θα ανατραπεί και αν η Αριστερά θα παίξει σταθεροποιητικό ή ανατρεπτικό ρόλο. Αυτή είναι η δική μας πολιτική αφετηρία.

Β. ΓΙΑ ΕΝΑ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΡΕΥΜΑ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ - ΡΗΞΗΣ - ΑΝΑΤΡΟΠΗΣ

ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΡΧΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ

ΚΑΙ ΑΝΑΠΤΥΞΗΣ ΤΗΣ ΑΝΤΙΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗΣ – ΑΝΤΙΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ

3. ΟΙ ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ ΣΤΟΧΟΙ ΤΟΥ ΜΕ.Ρ.Α ΣΤΟ ΕΠΟΜΕΝΟ ΔΙΑΣΤΗΜΑ.

Με βάση τα παραπάνω σαν ΜΕ.Ρ.Α επιδιώκουμε το επόμενο διάστημα να συμβάλουμε:

• Να αναπτυχθεί ένα μαζικό πολιτικό κίνημα των εργαζόμενων, για την υπεράσπιση και διεκδίκηση των σύγχρονων αναγκών και δικαιωμάτων τους, για να δημιουργηθούν ρήγματα και να ανατραπεί η πολιτική της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, του κεφαλαίου, της ΕΕ, και του ιμπεριαλισμού. Ταυτόχρονα, στο έδαφος αυτό και μέσα από την εμπειρία των εργαζόμενων να δένεται πιο ουσιαστικά και πιο αποτελεσματικά η πάλη αυτή με την πάλη για τη συνολική ανατροπή της αστικής κυριαρχίας, με την αντικαπιταλιστική - αντιιμπεριαλιστική επανάσταση και την εργατική δημοκρατία, με την σοσιαλιστική και κομμουνιστική προοπτική.

• να βαθύνει το ρήγμα που άνοιξε σε ευρύτερες μάζες εργαζομένων και ειδικά νεολαίας με την πολιτική του αστικού δικομματισμού, και του πολιτικού συστήματος γενικότερα. Να συμβάλλει στην ανάπτυξη και ριζοσπαστικοποίηση του ‘ρεύματος της διαμαρτυρίας’ που εκφράστηκε προς τα αριστερά, μέσα από την ανάπτυξη της πάλης του στην βάση ενός βαθύτερου αντικαπιταλιστικού πολιτικού προγράμματος, την απόρριψη κάθε είδους ‘εναλλακτικής λύσης’ για την ‘ανασυγκρότηση του πολιτικού συστήματος’

• να γίνουν αποφασιστικά βήματα στην ανάπτυξη του εργατικού και ευρύτερα του λαϊκού κινήματος και την ταξική του ανασυγκρότηση, για την υπεράσπιση των λαϊκών αναγκών και δικαιωμάτων, την σύγκρουση και την ανατροπή της κυρίαρχης πολιτικής, την υπέρβαση του υποταγμένου συνδικαλισμού.

• στην ανάπτυξη του πολιτικού ρεύματος της αντικαπιταλιστικής – αντιιμπεριαλιστικής αριστεράς, δηλαδή του πολιτικού χώρου ενός διακριτού τρίτου ρεύματος της αριστεράς στην ελληνική κοινωνία, με την ενίσχυση και ανώτερη συγκρότηση του ΜΕ.Ρ.Α και τα βήματα για την δημιουργία του μετώπου-πόλου της.

• Την ανάπτυξη της κοινής δράσης και του διαλόγου με τις δυνάμεις της αριστεράς, στην βάση αρχών, στο έδαφος της πάλης για την ανατροπή της επίθεσης και ειδικότερα την αναζήτηση δρόμων κοινής δράσης με τις ριζοσπαστικές, εργατικές, δυνάμει αντικαπιταλιστικές δυνάμεις που βρίσκονται στην βάση της ρεφορμιστικής αριστεράς και προβληματίζονται όλο και περισσότερο είτε για την διαχειριστική πολιτική και την ‘κυβερνητική’ φιλολογία του ΣΥΡΙΖΑ, είτε για την αδιέξοδη κινηματικά και στρατηγικά λογική του ΚΚΕ.

4. ΑΡΙΣΤΕΡΑ: ΑΝΑΤΡΟΠΗ Ή ΣΤΑΘΕΡΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΙΚΟY ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ;

Οι δυνάμεις της διαχειριστικής αριστεράς ΚΚΕ και ΣΥΡΙΖΑ με την πολιτική και την πρακτική τους δεν συμβάλλουν στην ανάπτυξη και την συγκρότηση ενός κοινωνικού και πολιτικού ρεύματος ικανού να ανατρέψει την κυρίαρχη πολιτική, πράγμα που είναι και το ζητούμενο για τους εργαζόμενους.

- Ο ΣΥΝ / ΣΥΡΙΖΑ παρεμβαίνει στις εξελίξεις, με στόχο την διαμόρφωση μιας ‘εναλλακτικής λύσης’ που θα οδηγήσει στην λεγόμενη ‘αριστερή διακυβέρνηση’. Πολιτική βάση αυτής της αριστερής διακυβέρνησης είναι ένα «κοινωνικό συμβόλαιο», ένας «επανακαθορισμός των ορίων» ανάμεσα στο κράτος και την αγορά, το περιβάλλον και την ανάπτυξη, τα δικαιώματα κλπ. Από την πολιτική του απουσιάζει κάθε νύξη στην ανάγκη να περιοριστεί η δύναμη του κεφαλαίου, ενώ δεν αναφέρεται καθόλου στην ΕΕ, τον ρόλο της και την ανάγκη σύγκρουσης και απειθαρχίας στην πολιτική της. Μέσα στα κινήματα (ειδικά στο εργατικό κίνημα) έχει μια λογική υποταγής και ‘συγκυβέρνησης’ με την ΠΑΣΚΕ στην ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ, ενώ ορισμένες φορές βρίσκεται πολύ πίσω από αγωνιστικά σκιρτήματα δυνάμεων της ΠΑΣΚΕ, συναλλασσόμενος με την ΝΔ, όπως πρόσφατα στην ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ. Το ίδιο συμβαίνει και σε μια σειρά άλλα μέτωπα, όπως αυτό της Τοπικής Αυτοδιοίκησης που συναίνεσε στην ψήφιση του αντιδραστικότατου Καποδίστρια ΙΙ.

Ως προοπτική και στόχο του ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ προβάλλει το «δημοκρατικό δρόμο για τον σοσιαλισμό», χωρίς όξυνση των ταξικών αγώνων, χωρίς συγκρούσεις με την ΕΕ, τις ΗΠΑ, τον ιμπεριαλισμό, μια περίπου ομαλή κοινοβουλευτική μετάβαση με επιφανειακά «κινηματικά» χαρακτηριστικά. Επαναφέρει, έτσι, τις τραγικά διαψευσμένες «ευρωκομμουνιστικές θεωρίες» και μάλιστα όχι στην περίοδο του ‘κράτους πρόνοιας’, του ‘σοσιαλιστικού στρατοπέδου’ και των πανίσχυρων (ρεφορμιστικών έστω) ΚΚ, αλλά στην περίοδο της κρίσης και της νεοφιλελεύθερης διαχείρισης, της ΕΕ και των καπιταλιστικών ολοκληρώσεων, όπου η επαναστατική στρατηγική και μάλιστα σε μια πολύ πιο αναπτυγμένη διεθνική βάση είναι πιο αναγκαία παρά ποτέ.

Όλα τα παραπάνω αποτελούν αντικειμενικά την πολιτική βάση προσέγγισης με το ΠΑΣΟΚ για την διαμόρφωση μιας «νέας κεντροαριστερής πλειοψηφίας». Ο ΣΥΝ μιλά για ‘δημοκρατική αντιπολίτευση’ στην οποία περιλαμβάνει και το ΠΑΣΟΚ, λειτουργώντας νομιμοποιητικά απέναντι του. Με αυτή την πολιτική ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ είτε θα καταλήξει στην επανάληψη μιας αντιδραστικής κυβέρνησης τύπου Πρόντι ή στην λεηλασία του από το ΠΑΣΟΚ (ή άλλα σχήματα) που μπορεί να εκφράσουν τέτοιου τύπου διαχειριστικές πολιτικές προτάσεις.

- Το ΚΚΕ αρνείται μια γραμμή μαχητικής λαϊκής και εργατικής αντιπολίτευσης, δεν θέτει σαν πολιτικό στόχο της πάλης του κινήματος την ανατροπή της πολιτικής της κυβέρνησης και της ΕΕ στα βασικά της μέτωπα και συνολικά. Υποβαθμίζει επικίνδυνα το ρόλο της κυβέρνησης Καραμανλή σαν βασικού οργάνου της επίθεσης (στο όνομα των δικομματικών ευθυνών), δεν προωθεί την αναγκαία ταξική ενότητα στη βάση των εργαζομένων. Το γεγονός αυτό έγινε (και από τμήματα της βάσης του) ιδιαίτερα κατανοητό στην τελευταία φάση της πάλης για το ασφαλιστικό, όπου το ΚΚΕ και το ΠΑΜΕ, όχι μόνο δεν πρωτοστάτησαν σε μια αγωνιστική ανάταση του κινήματος, αλλά έμειναν ως το τέλος στα όρια του προγραμματισμού της ΓΣΕΕ, και αν εξαιρέσει κανείς τις κομματικές τους παρελάσεις , δεν πήραν την παραμικρή πραγματικά αγωνιστική πρωτοβουλία που να υπερβαίνει τον υποταγμένο συνδικαλισμό. Η αντιπαράθεση μάλιστα την Α. Παπαρήγα με την ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ, στον χρόνο και με τον τρόπο που γίνεται, ρίχνει νερό στον μύλο της κυβέρνησης και των φασιστικών ΜΜΕ, στην πιο κρίσιμη στιγμή της πάλης. Συνέβαλλαν έτσι αποφασιστικά να φτιαχτεί ο αρνητικός γενικός πολιτικός συσχετισμός μέσα στο εργατικό κίνημα, που οδήγησε στην ψήφιση του νόμου.

Το τελευταίο διάστημα, το ΚΚΕ επιχειρεί να προβάλλει πιο έντονα την στρατηγική απάντηση της «λαϊκής εξουσίας – οικονομίας» στο έδαφος του καπιταλισμού, που επιτρέπει την ηγεμονία των μικροαστικών αντιλήψεων και όχι μιας γραμμής αντικαπιταλιστικής πάλης για την επαναστατική ανατροπή. Οι απαντήσεις αυτές χρησιμοποιούνται περισσότερο σαν ένα στοιχείο αντιπαράθεσης απέναντι στον ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, και όχι σαν ένα ζωντανό στοιχείο έστω της πολιτικής του ίδιου του ΚΚΕ. Χαρακτηριστικό τους η περιχαράκωση και ο διαχωρισμός (όπου μπορούν και η καταστολή) απέναντι στις ριζοσπαστικές τάσεις του κινήματος, χτυπώντας έτσι την αγωνιστική ενότητα του κόσμου της δουλειάς σε μια πιο νέα πιο αναπτυγμένη πολιτική και ταξική βάση.

Αυτή η πολιτική θα οξύνει τις αντιφάσεις του ΚΚΕ το αμέσως επόμενο διάστημα. Απέναντι στις αναπτυσσόμενες διαθέσεις των εργαζόμενων να αλλάξει η κατάσταση δύο είναι οι βασικές επιλογές. Είτε θα απαντήσει κανείς με ένα πλατύ, πολύμορφο ενωτικό κοινωνικό και πολιτικό ρεύμα ανατροπής της πολιτικής του αστικού δικομματισμού και του πολιτικού συστήματος, του κεφαλαίου και της ΕΕ, για την ριζική αλλαγή των συσχετισμών, με προοπτική την αντικαπιταλιστική επανάσταση και μια ανώτερη αγωνιστική ταξική ενότητα των εργαζόμενων που θα μάχεται αποφασιστικά στο σήμερα να κερδίζει νίκες.

Είτε θα απαντήσει μέσα από μια «πολιτικά εφικτή» κοινοβουλευτική λύση, δηλαδή τελικά μια νέα ‘κεντροαριστερή πρόταση’. Η πολιτική του ‘ρίχνω στρατηγική άγκυρα’, στην γωνία περιμένοντας την ήττα και την διάψευση αυτού του ρεύματος είναι ολοκληρωτικά αδιέξοδη.

- Αντίθετα, η αντικαπιταλιστική και επαναστατική αριστερά δεν επενδύει πολιτικά στην ήττα και την αφομοίωση του αντιφατικού ρεύματος της αριστερής διαμαρτυρίας, αλλά στην νίκη του. Δεν στοχεύει στην καθήλωσή του (για να αποδειχτεί η ανεπάρκεια των άλλων), αλλά στην πολιτική και οργανωτική του ανάπτυξη και ωρίμανση (για να αποδειχτεί, αν αποδειχτεί, η δική μας επάρκεια). Δεν καταστρέφει την ελπίδα του κόσμου επαναλαμβάνοντας μίζερα «δεν γίνεται τίποτα». Γιατί πιστεύουμε πως μπορούν να αλλάξουν τα πράγματα, προβάλλοντας όμως καθαρά τις πολιτικές προϋποθέσεις για αυτό. Δεν κάνουμε τα πάντα για να χωρίσουμε τους εργαζόμενους και τον αριστερό κόσμο, αλλά παλεύουμε για την ενότητα σε μια άλλη βάση.

Με μια τέτοια λογική υπερβαίνουμε από ενωτικές, ταξικές, αντικαπιταλιστικές θέσεις, τόσο την άμεσα διαχειριστική πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ, όσο και την καταστροφική και δεξιά περιχαράκωση του ΚΚΕ, απέναντι στους αγώνες και τον αριστερό κόσμο.

Αναπτύσσουμε αυτήν μας την ενωτική πολιτική λογική με πρωτοβουλίες κοινής δράσης και διαλόγου και προς τις δυνάμεις της ρεφορμιστικής αριστεράς, σε όλα τα επίπεδα, πάντα στο έδαφος του κινήματος, με προτεραιότητα στους ίδιους τους εργαζόμενους και με απόλυτο κριτήριο τις ανάγκες της πάλης.

Επιδιώκουμε ιδιαίτερα δρόμους κοινής δράσης με τις πιο αγωνιστικές και πρωτοπόρες αναζητήσεις δυνάμεων του κινήματος (ανεξάρτητα από το αν έχουν ή όχι εγκαταλείψει τις δυνάμεις της ρεφορμιστικής αριστεράς), καθώς το επόμενο διάστημα είναι σχεδόν βέβαιο ότι οι προβληματισμοί για την πορεία των δυνάμεων αυτών θα δυναμώνουν και η ανάγκη για μια άλλη αριστερά θα γίνεται όλο και πιο επιτακτική.

5. ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ ΑΝΑΤΡΟΠΗΣ ΤΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΚΑΙ ΤΗΣ ΝΕΟΛΑΙΑΣ.

Η ΚΑΡΔΙΑ ΤΗΣ ΠΡΟΤΑΣΗΣ ΜΑΣ.

Σε όλη την προηγούμενη περίοδο, και ειδικά στην περίοδο της εκλογικής μάχης δόθηκε από το ΜΕ.Ρ.Α μεγάλη έμφαση στο κεντρικό πολιτικό στόχο της περιόδου. Πολλές φορές η επιμονή αυτή κριτικαρίστηκε σαν ‘σχολαστικισμός’ και σαν ‘σεχταρισμός’. Έχει, όμως, μεγάλη σημασία καθώς βαθαίνει αποφασιστικά η συζήτηση για την προοπτική της αριστεράς και αποκτά κρίσιμα χαρακτηριστικά.

Μπροστά στα αδιέξοδα και τις αντιφάσεις του συστήματος, η πάλη για την απόκρουση, ήττα και ανατροπή της διεθνούς και διαρκούς αντεργατικής, τρομοκρατικής και πολεμικής εκστρατείας του κεφαλαίου και του ιμπεριαλισμού, καθώς και των κυβερνήσεων που την προωθούν, για την επίτευξη κατακτήσεων προς όφελος των εργαζομένων, μέσω του διαρκούς πολιτικού αγωνιστικού εκβιασμού του κινήματος και της ανεξάρτητης εργατικής πολιτικής, για να ανατραπούν οι συσχετισμοί σε κοινωνικό και πολιτικό επίπεδο, από τη σκοπιά της κοινωνικής επανάστασης, είναι ο κεντρικός πολιτικός στόχος της περιόδου..

Η πάλη μας αυτή δένεται και υποτάσσεται στον ανώτερο ποιοτικά στόχο της αντικαπιταλιστικής – αντιιμπεριαλιστικής επανάστασης, το άνοιγμα του δρόμου για μια άλλη κοινωνία, της εργατικής δημοκρατίας και εξουσίας, της κοινωνικής ιδιοκτησίας, της αρμονικής σχέσης με την φύση. Η λογική αυτή δεν αναφέρεται αποκλειστικά στους μακροπρόθεσμους στόχους του κινήματος, αλλά διαπερνάει και τις πολιτικές επιλογές και πρακτικές του σήμερα, συνολικά δηλαδή τη στάση απέναντι σε ένα σύστημα που δεν μεταρρυθμίζεται, αλλά ανατρέπεται.

Η συζήτηση μέσα στη αριστερά για την στρατηγική του κινήματος θα δυναμώσει το επόμενο διάστημα. Και αυτό γιατί η ρεφορμιστική αριστερά τοποθετείται όλο και πιο πολύ όχι απλά στο έδαφος της ‘άμυνας στην επίθεση του αντίπαλου’, αλλά στο έδαφος ’της εναλλακτικής λύσης’. Συνδυάζει δηλαδή πιο αποφασιστικά την ρεφορμιστική της στρατηγική (δημοκρατικός μεταρρυθμισμός – λαϊκή οικονομία και εξουσία) με την άμεση πολιτική της πρόταση (‘αριστερός κυβερνητισμός’, αλλαγή των συσχετισμών – ενίσχυση του ΚΚΕ).

Για την αντικαπιταλιστική αριστερά, ο στρατηγικός χαρακτήρας της αντιπαράθεσης επιβάλλει αντίστοιχα η «αποτροπή των χειρότερων» να γίνεται από την σκοπιά της ριζικής βελτίωσης της θέσης των εργαζόμενων, η αντίσταση στις συνέπειες της καπιταλιστικής επίθεσης από την σκοπιά της ρήξης με τις στρατηγικές επιλογές του σημερινού καπιταλισμού (κέρδος, αγορά, ανταγωνιστικότητα, ΕΕ, ιμπεριαλιστικές ολοκληρώσεις κλπ) με κέντρο ένα πρόγραμμα πολιτικών διεκδικήσεων που σφραγίζεται από την ευρύτερη αντικαπιταλιστική προοπτική και συγκεντρώνει δυνάμεις για την αντικαπιταλιστική επανάσταση.

Το πολιτικό κίνημα ανατροπής στρέφεται ενάντια στο πολιτικό σύστημα συνολικά και όχι μόνο ενάντια στον αστικό δικομματισμό. Είναι δηλαδή ανεξάρτητη και από τους δύο πόλους του αστικού δικομματισμού, την εργοδοσία, το κράτος σε όλα του τα επίπεδα (κεντρικό και τοπικό), την ΕΕ. Δεν εκφράζεται δηλαδή με λογικές αντιδεξιάς πανστρατιάς (που βάζει το ΠΑΣΟΚ) «δημοκρατικής αντιπολίτευσης» (όπως λέει ο Αλαβάνος), «αντιδεξιών μετώπων» ή μετώπων γύρω από τον εαυτό μας (βλ. ΠΑΜΕ), αλλά επιδιώκει την ριζική αλλαγή του συσχετισμού και την δημιουργία ρηγμάτων στο πολιτικό σύστημα και όχι απλά υπέρβαση του δικομματισμού στην κατεύθυνση της ‘προοδευτικής αναμόρφωσής του’, όπως επιδιώκει ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ.

Προωθεί την ταξική, σε αντικαπιταλιστική κατεύθυνση, ανασυγκρότηση του εργατικού κινήματος, όσον αφορά το περιεχόμενο, τις μορφές πάλης του και τις δομές οργάνωσής του ,τον ανεξάρτητο συντονισμό των πρωτοβάθμιων κυρίως σωματείων. Διέπεται από μια λογική αγωνιστικής ταξικής ενότητας στη βάση των εργαζόμενων, με κάθε αγωνιστική ριζοσπαστική φωνή, με κάθε γνήσιο ταξικό σκίρτημα, με κάθε τάση αμφισβήτησης-ρήξης με την κυρίαρχη πολιτική δημιουργώντας προϋποθέσεις ανατροπής και υπέρβασης του υποταγμένου συνδικαλισμού.

Επιδιώκει την ανάπτυξη βαθιών δεσμών και κοινών αγωνιστικών πρακτικών ανάμεσα στον κόσμο της αριστεράς και την ανάπτυξη της κοινής δράσης ανάμεσα στις δυνάμεις της αριστεράς, αλλά και τον κόσμο που απεγκλωβίζεται από το ΠΑΣΟΚ, πάνω σε μια αναβαθμισμένη ταξική βάση σύγκρουσης με την πολιτική της κυβέρνησης, του κεφαλαίου, της ΕΕ, του αστικού δικομματισμού.

Με βάση τις παραπάνω θέσεις διαχωριζόμαστε από την πολιτική και των δύο δυνάμεων της ρεφορμιστικής αριστεράς, τόσο του ΣΥΝ / ΣΥΡΙΖΑ όσο και του ΚΚΕ.

Οι δυνάμεις αυτές, η κάθε μια με διαφορετικό τρόπο, απαντάνε στις αντιφατικές τάσεις απονομιμοποίησης του αστικού δικομματισμού και στην πολιτική προοπτική του ρεύματος της διαμαρτυρίας, με τρόπο που δεν συμβάλλει στην ανατροπή της κυρίαρχης πολιτικής, την ανατροπή του συσχετισμού σε όφελος της αντικαπιταλιστικής προοπτικής.

6.ΤΑΞΙΚΗ ΑΝΑΣΥΓΚΡΟΤΗΣΗ ΤΟΥ ΕΡΓΑΤΙΚΟΥ ΚΑΙ ΛΑЇΚΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ

Σε όλες τις μάχες του προηγούμενου διαστήματος και κυρίως σε αυτήν του ασφαλιστικού αποτυπώθηκαν και σε μεγάλο βαθμό κρίθηκαν όλες οι βασικές γραμμές και αντιλήψεις στο εργατικό κίνημα.

Και πρώτα από όλα η στάση και ο ρόλος της υποταγμένης γραφειοκρατικής ηγεσίας των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ. Οι ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ με τις θέσεις και την πρακτική τους συμβάλλουν αποφασιστικά στην ‘νομιμοποίηση’ βασικών θέσεων της κυβέρνησης, αλλά και στο ‘πέρασμα’ της κυβερνητικής πολιτικής μέσα από τον κατακερματισμό, την εκτόνωση και την αποκλιμάκωση των αγώνων και των μετώπων.

Εξαιρετικά χαρακτηριστικά παραδείγματα η απόφαση-ντροπή για 3ωρη στάση εργασίας μέσα στην καρδιά του ασφαλιστικού και ενώ πολύ σημαντικοί κλάδοι βρίσκονταν σε αγώνα διαρκείας, ή η άρνησή της για ενοποίηση και συντονισμό των αγωνιζόμενων κλάδων, που θα δημιουργούσε τεράστιο πρόβλημα στην κυβέρνηση. Επιπλέον, όλο και πιο καθαρά οι ίδιες οι θέσεις της υποταγμένης γραφειοκρατικής συνδικαλιστικής ηγεσίας μετακινούνται από θέσεις ‘διαχείρισης της χειροτέρευσης της κατάστασης των εργαζόμενων’, σε θέσεις που κινούνται σε τροχιά ‘νεοφιλελεύθερης συναίνεσης’. Στο ασφαλιστικό οι ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ προωθούν και ζητάνε επιθετικά την εφαρμογή του Νόμου Ρέππα και ήταν αυτοί που πρότειναν, ως ‘λύση’, την δημιουργία του ‘κουμπαρά’ με έσοδα και από τις ιδιωτικοποιήσεις, πράγμα που με χαρά υιοθέτησε η κυβέρνηση!. Αντίστοιχα οι προτάσεις για 'μέτρα διευθέτησης του χρόνου εργασίας, στα πλαίσια των συλλογικών συμβάσεων’, 'αποδοχή της μερικής απασχόλησης μέχρι το όριο του 10%', ‘αμοιβή των εργαζόμενων και με ποσοστά και μετοχές από τα κέρδη των επιχειρήσεων , 'ουσιαστική και όχι τυπική!! ενημέρωση των εκπροσώπων των εργαζόμενων στην περίπτωση των ομαδικών απολύσεων'!!. Αποκορύφωμα όλων αυτών η υπογραφή της επαίσχυντης διετούς Εθνικής Γενικής Συλλογικής Σύμβασης εργασίας (ΕΓΣΣΕ) που σε συνθήκες προκλητικής εκτίναξης των κερδών αλλά και του τιμάριθμου στα είδη πρώτης ανάγκης, προβλέπει αυξήσεις κοροϊδία, μικρότερες από 1 ευρώ την ημέρα

Για την αντικαπιταλιστική αριστερά και το εργατικό κίνημα γίνεται επομένως ζήτημα ‘ζωής ή θανάτου’ η κλιμάκωση της πάλης για την απομόνωση και την ήττα της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας, για να γίνουν βήματα στην υπέρβαση των θέσεων και της πρακτικής του υποταγμένου συνδικαλισμού, στην κατεύθυνση της ταξικής ανασυγκρότησης του κινήματος.

Επιδιώκουμε την ανάπτυξη ενός εργατικού και λαϊκού κινήματος που θα προτάσσει τα σύγχρονα (εργασιακά, ασφαλιστικά, μορφωτικά, δημοκρατικά) δικαιώματα και τις ανάγκες των εργαζόμενων και της νεολαίας, θα παλεύει για τη ‘μη χειροτέρευση’ από την σκοπιά της ζωτικής ανάγκης για άμεση βελτίωση της θέσης και της κατάστασης των λαϊκών στρωμάτων.

Θα ανεβάζει και θα πολιτικοποιεί την πάλη του -μέσα στους αγώνες και με βάση την συνείδηση των εργαζόμενων- ως την συνολική αμφισβήτηση της πολιτικής της κυβέρνησης της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, της αμφισβήτησης, ‘ανυπακοής’ και ανατροπής τελικά των πυλώνων της ευρύτερης αστικής πολιτικής του κεφαλαίου και της ΕΕ, όπως οι βασικές επιλογές της ΕΕ για την ανταγωνιστικότητα, την υποταγή των κοινωνιών στον μονόδρομο του κέρδους, της αγοράς, της ανταγωνιστικότητας.

Θα στηρίζεται στην ενεργοποίηση της βάσης των εργαζόμενων, στις συνελεύσεις και τις απεργιακές επιτροπές, ώστε οι εργαζόμενοι να παίρνουν την κατάσταση στα χέρια τους..

Θα παλεύει για το άνοιγμα των σωματείων στους εκατοντάδες χιλιάδες μη συνδικαλισμένους εργάτες, στα πιο φτωχά, χτυπημένα και ελαστικά εργαζόμενα εργατικά στρώματα και την νεολαία, στους μετανάστες, που η συνδικαλιστική γραφειοκρατία κρατά έξω από τα συνδικάτα ή αλλιώς την αυτοτελή τους οργάνωση.

Θα κατακτά όλο και ανώτερες μορφές πάλης με αγώνες που επιδιώκουν πραγματική ρήξη με την κυρίαρχη πολιτική, και θα έχουν χαρακτηριστικά διάρκειας, περιφρούρησης, θα στοχεύει σε νίκες.

Θα κατακτά μια νέα αγωνιστική, ταξική ενότητα των εργαζόμενων υπερβαίνοντας τόσο την αντίληψη ότι η ενότητα των εργαζομένων υλοποιείται (‘στο όνομα της ενότητας των συνδικάτων’) μέσα από τον υποταγμένο συνδικαλισμό, όσο και εκείνη του ΠΑΜΕ, που αντιλαμβάνεται την ‘ενότητα’, σαν ενότητα γύρω από τον εαυτό του,

Θα αναπτύσσει τον οριζόντιο ανεξάρτητο ταξικό συντονισμό των πρωτοβάθμιων κυρίως σωματείων, επιτροπών αγώνα κλπ, με στόχο να διαμορφώνονται πραγματικά κέντρα αγώνα σε κάθε κλάδο και γενικά. Η πρωτοβουλία πρωτοβάθμιων σωματείων δημόσιου και ιδιωτικού τομέα αποτελεί σημαντικό βήμα σε αυτήν την κατεύθυνση.

Θα αναπτύσσει την κοινή δράση, στην βάση αρχών, δηλαδή του αναγκαίου κάθε φορά περιεχομένου, της ισοτιμίας και αυτοτέλειας, με τις άλλες δυνάμεις της συνδικαλιστικής αριστεράς και την βάση του ΠΑΣΟΚ.

Θα απευθύνεται στις γειτονιές, την νεολαία και γενικότερα στα ευρύτερα λαϊκά στρώματα, και θα γίνεται πυρήνας και πρωτοπόρα δύναμη της ευρύτερης πάλης των εργαζόμενων ενάντια στην κυρίαρχη πολιτική.

7. ΒΑΣΙΚΑ ΖΗΤΗΜΑΤΑ ΤΟΥ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΟΣ ΠΑΛΗΣ

για το επόμενο διάστημα είναι η συσπείρωση όλων των ταξικών δυνάμεων και η ευρύτερη δυνατή

αγωνιστική ενότητα των εργαζόμενων:

ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΤΗΣ ΑΝΤΙΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΗΣ ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΣΗΣ – ΤΗΣ ΕΙΣΟΔΗΜΑΤΙΚΗΣ

ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΤΗΣ ΠΕΙΝΑΣ – ΤΩΝ ΜΕΣΑΙΩΝΙΚΩΝ ΕΡΓΑΣΙΑΚΩΝ ΣΧΕΣΕΩΝ

• Για την υπεράσπιση των σύγχρονων κοινωνικών και οικονομικών δικαιωμάτων των εργαζομένων και των νέων ενάντια στην ΟΝΕ και τα προγράμματα σύγκλισης, την πολιτική της Λισσαβόνας και της ΕΕ γενικότερα. Ενάντια στην λιτότητα, την πρωτοφανή ακρίβεια , την φτώχεια και την ελαστική εργασία. Ενάντια στην «Πράσινη Βίβλο» της Ε.Ε. για την εργασία.
• Για μόνιμη και σταθερή δουλειά για όλους, ενάντια στην λογική της ‘ελαστασφάλειας’. με σταθερό 5ήμερο – 7ωρο - 35ωρο
• Για δημόσια ασφάλιση για όλους, με μείωση των ορίων ηλικίας, μείωση των εργατικών εισφορών (στην κατεύθυνση της κατάργησής τους) έξω από τον χρηματιστηριακό τζόγο, επιστροφή όλων των κλεμμένων στα ασφαλιστικά ταμεία
• Απαγόρευση των απολύσεων.
• Για 1400 ευρώ κατώτερο μισθό.

ΓΙΑ ΝΑ ΜΠΕΙ ΦΡΑΓΜΟΣ ΚΑΙ ΝΑ ΑΝΑΤΡΑΠΕΙ Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΤΩΝ ΙΔΙΩΤΙΚΟΠΟΙΗΣΕΩΝ

• Όλες οι επιχειρήσεις Κοινής Ωφέλειας δημόσιες και με εργατικό έλεγχο. Απαλλοτρίωση των επιχειρήσεων που κλείνουν ή «μετακομίζουν» χωρίς αποζημίωση στους καπιταλιστές και κάτω από εργατικό έλεγχο.

ΟΧΙ ΣΤΗ ΝΕΑ ΚΑΠ ΚΑΙ ΣΤΟ ΞΕΚΛΗΡΙΣΜΑ ΤΗΣ ΦΤΩΧΟΜΕΣΑΙΑΣ ΑΓΡΟΤΙΑΣ

• Ενίσχυσης της πάλης των εργαζόμενων του χωριού και των φτωχών αγροτών για συνεταιρισμούς και συλλόγους στα δικά τους χέρια. ΟΧΙ στην μετατροπή των συνεταιρισμών σε ΑΕ που φορτώνουν τα χρέη τους στους φτωχούς αγρότες. Κάλυψη του κόστους παραγωγής και του μόχθου του αγρότη. Όχι στους μεγαλοαγρότες, το αγροτοδιατροφικό κεφάλαιο και τα μεταλλαγμένα. Να μην εφαρμοστεί η ΚΑΠ. Ενάντια στην μετατροπή του γενετικού υλικού σε ιδιοκτησία των πολυεθνικών. Κατάργηση του ασφαλιστικού νόμου που χορηγεί συντάξεις πείνας των 330 Ευρώ στην συντριπτική πλειοψηφία των αγροτών. Κατάργηση των ασφαλιστικών εισφορών των μικροαγροτών και γενναία αύξηση των συντάξεων. Ουσιαστικές αυξήσεις στους μισθούς και ασφαλιστική κάλυψη όλων των εργατών γης .

ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΤΗΣ ΑΝΤΙΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ – Ε.Ε. - ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ

• Δημόσια και δωρεάν παιδεία σε όλες τις βαθμίδες, σύγχρονα μορφωτικά και εργασιακά δικαιώματα για τη νέα γενιά. Αποδέσμευση από τις επιταγές της διαδικασίας της Μπολόνια και τον Ενιαίο Ευρωπαϊκό Χώρο Ανώτατης Εκπαίδευσης. Πάλη για την κατάργηση του Νόμου Πλαίσιου, και να μην υιοθετηθεί η οδηγία για τα ΚΕΣ που πρέπει να κλείσουν. Όχι στην κατάργηση του άρθρου 16. Πάλη ενάντια στο σχολείο της αγοράς και των ταξικών φραγμών. Κατάργηση της βάσης του 10, των ΕΠΑΛ-ΕΠΑΣ, της εντατικοποίησης και της πειθάρχησης των μαθητών. Ενιαίο Λύκειο για όλους, ελεύθερη πρόσβαση στην Ανώτατη Εκπαίδευση.

ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΚΑΙ ΤΙΣ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΕΣ,

• Ίσα κοινωνικά και πολιτικά δικαιώματα για τους μετανάστες. Όχι στους τρομονόμους, την τρομοϋστερία, την χαφιεδοκρατία, τον «Μεγάλο Αδελφό» με τις απαγωγές, τις κάμερες και τις υποκλοπές. Κατάργηση αυταρχικών, ελευθεροκτόνων και αντιαπεργιακών ρυθμίσεων και θεσμών. Όχι στον Νέο Καποδίστρια και την αντιδραστική αναθεώρηση του Συντάγματος. Διαχωρισμός της Εκκλησίας από το κράτος.

ΠΑΛΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ ΤΟΥ ΦΥΣΙΚΟΥ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝΤΟΣ ΚΑΙ ΤΩΝ ΔΗΜΟΣΙΩΝ ΧΩΡΩΝ,

• ενάντια στην λογική του κέρδους, της διαρκούς συσσώρευσης του κεφαλαίου και της εμπορευματοποίησης. Αιχμή του αμέσως επόμενου διαστήματος είναι η ‘ανασυγκρότηση’ των περιοχών που κάηκαν, με κριτήριο την αξιοπρεπή επιβίωση των κατοίκων, την προστασία της μικρής και μεσαίας αγροτικής παραγωγής και του φυσικού πλούτου ενάντια στην επέλαση του κατασκευαστικού και τουριστικού κεφαλαίου.

ΠΑΛΗ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ, ΤΟΝ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟ ΚΑΙ ΤΟΝ ΕΘΝΙΚΙΣΜΟ.

• Έξω απ’ το ΝΑΤΟ – έξω οι βάσεις. Άμεση επιστροφή των ελληνικών στρατευμάτων από τις αμερικανονατοϊκές ιμπεριαλιστικές επιχειρήσεις. Κατάργηση των δυσβάσταχτων εξοπλιστικών προγραμμάτων. Ενάντια στις συνεχείς ιμπεριαλιστικές αλλαγές των συνόρων στα Βαλκάνια (Κόσσοβο) και στη δημιουργία κρατών προτεκτοράτων. Σεβασμός των δικαιωμάτων για όλους τους λαούς και τις μειονότητες στην περιοχή. Όχι σε νέο σχέδιο Ανάν για την Κύπρο.

Αναπτύσσουμε την διεθνιστική αλληλεγγύη και κοινή αντιιμπεριαλιστική πάλη των λαών, την κοινή δράση με κάθε πραγματική αντιπολεμική φωνή, με πλήρη αυτοτέλεια και σε αντίθεση τόσο με τις δυνάμεις εκείνες που προωθούν έναν δεξιό ή φίλο-ΕΕ «αντιαμερικανισμό» όσο και από πρωτοβουλίες και μηχανισμούς της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας και του Κόμματος της Ευρωπαϊκής Αριστεράς.

ΟΧΙ ΣΤΗΝ Ε.Ε.

• Συνολικότερα για την ΕΕ παλεύουμε για να κλονιστεί η πολιτική της, διεκδικώντας μια διαρκή ανυπακοή στις ευρωενωσιακές πολιτικές, για να μη περάσει η ευρωσυνθήκη, για την αποδέσμευση της Ελλάδας και την τελική διάλυση της καπιταλιστικής /ιμπεριαλιστικής ΕΕ, για μια άλλη σοσιαλιστική διεθνοποίηση στην περιοχή μας, στην Ευρώπη και σ’ όλο τον κόσμο.

8. ΔΡΟΜΟΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΠΤΥΞΗ ΤΟΥ ΑΝΤΙΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΟΥ – ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟΥ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥ ΡΕΥΜΑΤΟΣ ΚΑΙ ΜΕΤΩΠΟΥ ΤΗΣ ΑΝΤΙΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ.

Για να μπορέσουν οι δυνάμεις της αντικαπιταλιστικής – επαναστατικής αριστεράς να επιδράσουν στην ανάπτυξη της πολιτικής πάλης των εργαζόμενων και στην ευρύτερη ριζοσπαστικοποίηση του ρεύματος της αριστερής διαμαρτυρίας, χρειάζεται να αλλάξει η κατάσταση στην αριστερά. Χρειάζεται δηλαδή να γίνουν αποφασιστικά βήματα στην συγκρότηση ενός συνολικού πολιτικού αντικαπιταλιστικού ρεύματος, και στην οικοδόμηση του πόλου της αντικαπιταλιστικής αριστεράς.

Όπως φάνηκε και στους μεγάλους αγώνες της προηγούμενης περιόδου, η ύπαρξη τόσο στο πολιτικό-συνδικαλιστικό πεδίο, όσο και πολιτικό των δυνάμεων της αντικαπιταλιστικής - αντιιμπεριαλιστικής αριστεράς, έπαιξαν αναντικατάστατο ρόλο στην εξέλιξη και ανάπτυξη της πάλης. Πιστεύουμε, ότι η ίδια αναγκαιότητα υπάρχει σε πολύ μεγαλύτερη κλίμακα, όταν μιλάμε για την συνολική αντιπαράθεση με την αστική πολιτική, στο επίπεδο των αγώνων, της πολιτικής προοπτικής, της ευρύτερης πολιτικής, ιδεολογικής αντιπαράθεσης με τον αντίπαλο.

Το αμέσως επόμενο διάστημα η οικοδόμηση της άλλης αριστεράς, που απευθύνεται σε όλο αυτό το δυναμικό των αγώνων αλλά και στις πιο πρωτοπόρες αγωνιστικές τάσεις της βάσης της ρεφορμιστικής αριστεράς, περνάει σήμερα μέσα από

• Την συγκρότηση του ΜΕ.Ρ.Α, με κύριο στοιχείο την αναβάθμιση του πολιτικού προγραμματικού του λόγου, και το πλατύτατο άνοιγμά του στους αγωνιστές
• Την ανάπτυξη του περιεχομένου, της δράσης, του ανώτερου συντονισμού και του ενωτικού κεκτημένου των κοινωνικοπολιτικών σχημάτων και συσπειρώσεων της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς στους εργατικούς χώρους, τις γειτονιές, την νεολαία κλπ.
• Τις συστηματικές πρωτοβουλίες διαλόγου και κοινής δράσης των δυνάμεων της «εκτός των τειχών Αριστεράς» και του ανένταχτου αντικαπιταλιστικού δυναμικού σε κινηματικό και πολιτικό επίπεδο, για την συμβολή στους αγώνες και την πραγματοποίηση ώριμων και σταθερών βημάτων στην κατεύθυνση του πόλου της αντικαπιταλιστικής αριστεράς.

9.ΕΙΔΙΚΑ ΓΙΑ ΤΟ ΖΗΤΗΜΑ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ – ΟΡΓΑΝΩΤΙΚΗΣ ΣΥΓΚΡΟΤΗΣΗΣ ΤΟΥ ΜΕ.Ρ.Α

Το ΜΕΡΑ προχωρά στην πολιτική- οργανωτική συγκρότηση του. Σταθερή επιδίωξη του είναι η δημιουργική υπέρβαση των αδυναμιών και των σημερινών του ορίων στο προγραμματικό πλαίσιο, τη γενικότερη φυσιογνωμία, την πολιτική και πρακτική του, με καθοριστικό κριτήριο την συμβολή στην προώθηση του μετώπου– πόλου της επαναστατικής – αντικαπιταλιστικής αριστεράς. Σε αυτά τα πλαίσια αντιμετωπίζουμε και το ζήτημα της αλλαγής του ονόματος, καθώς το ‘ριζοσπαστική αριστερά’ δεν δίνει πλέον κατά κανένα τρόπο το στίγμα της προσπάθειάς μας.

Για μας η συγκρότηση του ΜΕ.Ρ.Α δεν είναι ένα στενά οργανωτικό θέμα, αλλά μια πολιτική διαδικασία ανάπτυξης του περιεχομένου του, πλατύτερης επαφής με τους εκατοντάδες αγωνιστές που το στήριξαν και δημοκρατικής λειτουργίας ώστε να βρίσκουν πραγματικά χώρο, μόνιμης και σταθερής πολιτικής παρουσίας. Στην κατεύθυνση αυτή καλούνται να συμβάλλουν οι περιφερειακές συγκροτήσεις και συνελεύσεις του καθώς και η συγκρότηση ενός πανελλαδικού Συντονιστικού.

10. ΔΙΑΛΟΓΟΣ ΚΑΙ ΚΟΙΝΗ ΔΡΑΣΗ ΤΩΝ ΔΥΝΑΜΕΩΝ ΤΗΣ ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΚΗΣ-

ΑΝΤΙΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ, ΕΝΩΤΙΚΕΣ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΕΣ – ΒΗΜΑΤΑ

ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΟΛΟ ΤΗΣ ΑΝΤΙΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗΣ – ΑΝΤΙΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ.

Προωθούμε τον διάλογο και την κοινή δράση πρώτα από όλα του ευρύτερου αντικαπιταλιστικού δυναμικού και των πολιτικών δυνάμεων που αναφέρονται σ’ αυτό. Το ΜΕΡΑ θα προτείνει σταθερά στις δυνάμεις της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς, κοινές ενέργειες για σημαντικά πολιτικά ζητήματα. Θα προτείνει, επίσης, την από κοινού διοργάνωση διαδικασιών διαλόγου και κοινής πολιτικής δράσης της αντικαπιταλιστικής αριστεράς.

Οι όποιες παρεμβάσεις διαλόγου και κοινής δράσης δεν μπορούν να υπερβούν αυτομάτως τις σοβαρές πολιτικές διαφορές που υπάρχουν. Μπορούν, ωστόσο, να αναπτύσσουν την εργατική κουλτούρα ενότητας και αντιπαράθεσης, του αμοιβαίου σεβασμού και της συντροφικής εμπιστοσύνης χωρίς πρακτικές αυτοεπιβεβαίωσης και απαξίωσης των άλλων δυνάμεων, που πλήττουν καίρια την προοπτική και την αξιοπιστία κάθε εγχειρήματος διαλόγου και κοινής δράσης.

Με μια τέτοια λογική το ΜΕΡΑ σχεδιάζει το επόμενο διάστημα πρωτοβουλίες σε όλα τα μέτωπα.

Μια πρώτη άμεση ανάγκη είναι και η πρωτοβουλία της αντικαπιταλιστικής αριστεράς ενάντια στην νέα ‘Ευρωσυνθήκη’ που προτείνουμε σε κάθε οργάνωση, σχήμα και αγωνιστή που θέλει να παλέψει πάνω στην λογική ‘ΠΆΛΗ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΕΥΡΩΣΥΝΘΗΚΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΕΕ ’, με την δημιουργία επιτροπής δράσης, που θα πάρει ένα σύνολο πολιτικών και κινηματικών πρωτοβουλιών, και θα καταλήξει σε εκδηλώσεις και διαδηλώσεις σε όλη την Ελλάδα την επόμενη περίοδο.

Υποσημείωση

Όλες οι συνιστώσες, οι σύντροφοι-σσες και οι φίλοι του ΜΕΡΑ καλούνται στο αμέσως επόμενο διάστημα να συμβάλλουν με τον προβληματισμό και τις προτάσεις τους για την παραπέρα διαμόρφωση του τίτλου και των συμβόλων του στην κατεύθυνση ενός «Μετώπου της Επαναστατικής και Ριζοσπαστικής Αριστεράς» όπως προτάθηκε στο πανελλαδικό μας διήμερο. Η τελική απόφαση θα πρέπει να παρθεί στην πρώτη σύνοδο του πανελλαδικού Συντονιστικού του ΜΕΡΑ.