ΤΟ ΚΙΝΗΜΑΤΙΚΟ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΤΑΞΗΙΚΟ – ΒΑΓΓΕΛΗΣ ΝΑΝΟΣ
Η 2η Εργατική μας Συνδιάσκεψη πραγματοποιείται σε μια πολύ σημαντική στιγμή για το εργατικό κίνημα. Ιδιαίτερα σημαντική όχι μόνο λόγω της λυσσαλέας επίθεσης που δέχεται το σύνολο των εργαζομένων, η οποία δεν έχει σταματήσει ούτε λεπτό τα τελευταία χρόνια, κουτσουρεύοντας συνεχώς τις όποιες κατακτήσεις απέμειναν, αλλά και γιατί ζήσαμε εργατικά ξεσπάσματα, τα συμπεράσματα των οποίων παρουσιάζονται με αρκετά καλό τρόπο από το εισηγητικό κείμενο της Συνδιάσκεψης.
Ταυτόχρονα, η Εργατική μας Συνδιάσκεψη πραγματοποιείται στο έδαφος της εξέλιξης των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων της κυβέρνησης της ΝΔ και του κεφαλαίου, με την ουσιαστική συναίνεση του ΠΑΣΟΚ, με κλιμάκωση της αντιπαράθεσης όλων των γραμμών μέσα στο εργατικό κίνημα. Η Συνδιάσκεψη μας γίνεται σε μια πολύ κρίσιμη στιγμή για την Αριστερά. Μια Αριστερά που με βάση τις εξελίξεις είναι η «πιο αριστερή» της Ευρώπης.
Το ΚΚΕ παρά την αριστερή στροφή των τελευταίων ετών και την ιστορία που κουβαλά, με τον απομονωτισμό και το φόβο του απέναντι στους εργαζόμενους, με τον ιδιόμορφο αντιΠΑΣΟΚισμό (θυμίζει ’89), υποβαθμίζει επικίνδυνα το ρόλο της Δεξιάς ως ιστορικά κυρίαρχου κόμματος της αστικής τάξης και βασικού οργάνου της αντεργατικής επίθεσης. Με αυτό τον τρόπο, ανοίγει το δρόμο στον αριστερά «ανανήψαντα» Συνασπισμό, ο οποίος μαζεύει δυσαρέσκεια από το ΠΑΣΟΚ και ταυτόχρονα πιέζει όλη τη ριζοσπαστική και αντικαπιταλιστική Αριστερά στο όνομα του μεγάλου αριστερού μετώπου να δορυφοροποιηθεί γύρω του σε μια γραμμή πιο δεξιά από αυτή του ΚΚΕ. Η πιθανή εμφάνιση των ΠΑΣΟΚ – ΣΥΝ, απαλλαγμένων από τις δεξιές και εκσυγχρονιστικές τους πτέρυγες θα δημιουργήσει πρόσθετα προβλήματα και αυταπάτες.
Η κατάσταση αυτή μαζί με την «αδυναμία» μας να προβάλλουμε αυτοτελώς και ενωτικά ό,τι έχουμε κατακτήσει, αδυνατίζει την προβολή της γραμμής του πόλου της αντικαπιταλιστικής Αριστερά, του αντικαπιταλιστικού εργατικού μετώπου και της κομμουνιστικής επαναθεμελίωσης, παρά το γεγονός ότι είμαστε πολύ πιο σοβαροί μετά το 2ο Συνέδριό μας.
Γι’ αυτό η συνδικαλιστική, αλλά πολύ περισσότερο η ενιαία πολιτικής μας παρέμβαση στα εργατικό κίνημα το επόμενο διάστημα, θα αποτελέσει βαρόμετρο για το εγχείρημά μας, ειδικά μπροστά στους αγώνες της επόμενης μέρας (στους οποίους τα «κεκτημένα» για τα οποία θα αμυνθούμε θα είναι ελάχιστα) στις εκλογικές αναμετρήσεις που έρχονται, αλλά και στο δρόμο προς το προγραμματικό μας Συνέδριο, με στόχο την ενίσχυση της κομμουνιστικής μας φυσιογνωμίας.
Δρούμε σε μια εποχή τρομακτικών αντιθέσεων στην οποία εντείνεται η προσπάθεια να υποταχθεί κάθε ικμάδα της ζωής μας στη λογική της διόγκωσης της κερδοφορίας των εργοδοτών μας, ενώ καταλαβαίνουμε ότι υπάρχουν οι δυνατότητες να καρπωθούμε και να εκμεταλλευτούμε προς όφελος της κοινωνίας τον πλούτο που παράγουμε.
Η συνδικαλιστική γραφειοκρατία των ΓΣΕΕ – ΑΔΕΔΥ πείθει τους εργαζόμενους ακριβώς για το αντίθετο. Αποτελούν φορείς της αστικής πολιτικής μέσα στην εργατική τάξη. Αποδέχονται τον πυρήνα της λογικής της εργοδοσίας, τη λογική της ανταγωνιστικότητας, της συνυπευθυνότητας, των εφικτών λύσεων και των νόμων της αγοράς, μια λογική την οποία έχει αποδεχθεί η πλειοψηφία της εργατικής τάξης δυσκολεύοντας την ανατροπή της τάσης υποταγής υπέρ της τάσης χειραφέτησής της.
Καρδιά της αστικής πολιτικής, με τη συναίνεση των ΓΣΕΕ – ΑΔΕΔΥ, είναι η διάσπαση της εργατικής τάξης. Δεν είναι τυχαία η λυσσαλέα επίθεση σε βάρος οποιουδήποτε προσπαθεί να ενώσει τους εργαζόμενους ανά χώρο ή κλάδο, ανεξαρτήτως σύμβασης εργασίας, ειδικά όπου οι γραφειοκράτες δεν μπορούν να πείσουν ομάδες εργαζομένων ότι έχουν διαφορετικά συμφέροντα από άλλους εργαζόμενους στον ίδιο χώρο ή κλάδο. Ταυτόχρονα, αδιαφορούν πλήρως για την εργοδοτική τρομοκρατία στους χώρους δουλείας.
Απέναντι σε αυτήν την κατάσταση, πράγματι χρειάζεται ανατροπή συσχετισμών. Η αλλαγή όμως των συσχετισμών δεν είναι κάτι που γίνεται με εκλογικά ποσοστά, έδρες και ψήφους (χρειάζονται και αυτά για να μην παρεξηγούμαστε). Αυτά θα διαμορφώσουν καλύτερους όρους για να ξεδιπλώσεις όλη σου τη λογική, εφόσον δεν έχεις την αυταπάτη ότι με τις έδρες και χωρίς «στρατό» θα διαχειριστείς καλύτερα κάποιες κινητοποιήσεις. Το επίδικο στους συσχετισμούς είναι το κινηματικό να γίνει ταξικό. Το ταξικό να γίνει συνειδητή δύναμη ανατροπής προς όφελος των εργαζομένων και της νεολαίας.
Στην προσπάθεια λοιπόν που γίνεται να μεταλλάξουν το DNA μας και να μας πείσουν ότι ζούμε και αναπνέουμε για να υπηρετούμε τους στόχους του εκάστοτε εργοδότη, πρέπει να αντιτάξουμε τη λογική ενός νέου εργατικού κινήματος, έτσι ακριβώς όπως το βάζουν οι ‘Θέσεις’.
Το ερώτημα, όμως, που πρέπει να μας βασανίσει στη Συνδιάσκεψη είναι πώς θα πάμε και με πιο σχέδιο. Πιστεύω ότι σήμερα υπάρχει η δυνατότητα συγκρότησης μιας ταξικής πτέρυγας στο εργατικό κίνημα, που μπορεί να βάλει εφόλης της ύλης τη λογική μας για ένα νέο εργατικό κίνημα. Μπορούμε να κάνουμε βήματα, αλλά ταυτόχρονα πρέπει να διαμορφώσουμε όρους νίκης και κατακτήσεων στα σήμερα (κάτι το οποίο δεν το πιστεύει κανείς).
Απαραίτητη προϋπόθεση γι’ αυτό είναι να δίνουμε καθημερινή μάχη για το περιεχόμενο και τη μορφή των εργατικών συλλογικοτήτων (επίσημα συνδικάτα ή άλλες μορφές) προβάλλοντας τη γραμμή της αγωνιστικής ταξικής ενότητας, που κατά τη γνώμη μου:
1. Θα μπαίνει σε κάθε αγώνα, ακόμη και «συντεχνιακό», παλεύοντας για το μετασχηματισμό του.
2. Θα προτάσσει τις σύγχρονες ανάγκες μας απέναντι στους θεούς του κέρδους και της ανταγωνιστικότητας, με αιτήματα που θα διαμορφώνονται με βάση την αντίθεση «κεφάλαιο – εργασία» και όχι «μονοπώλια – λαός» (ΠΑΜΕ) ή το «νεοφιλελεύθερο – αντινεοφιλελεύθερο» (ΣΥΝ) ή το «δεξιό – αντιδεξιό» (ΠΑΣΚΕ-ΣΥΝ) ή την «ελεγχόμενη αγορά» (ΔΑΚΕ-ΠΑΣΚΕ).
3. Θα αντιπαρατίθεται στην πολιτική του κυρίαρχου μπλοκ εξουσίας.
4. Θα προωθεί τη λογική και την πρακτική του αποφασιστικού συγκρουσιακού αγώνα μέχρι τέλος.
5. Θα εκφράζει την ανάγκη για ένα συνδικάτο όλων των εργαζομένων, ανεξαρτήτως εργασιακής σχέσης (εκτός των διευθυντών) με βάση το χώρο δουλειάς και τον κλάδο, κόντρα και ενάντια στη μεθοδευμένη διάσπαση των εργαζομένων σε μόνιμους και συμβασιούχους, σε παλιούς και νέους (8ωρίτες, 6ωρίτες, 4ωρίτες, στέιτζ κ.λπ.)
6. Θα οργανώνει στα συνδικάτα όλους τους εργαζόμενους συμβασιούχους, ωρομίσθιους, εποχιακούς, εργαζόμενους σε εργολάβους (πρώην ΔΕΚΟ), που για την ώρα κράτιουνται με κάθε τρόπο, με ευθύνη της επίσημης συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας, έξω από ενιαία συνδικάτα.
7. Θα συγκρούεται με τη λογική των διαταξικών σωματείων.
8. Θα έχει την τόλμη να στήνει νέα συνδικάτα (ειδικά στη συνδικαλιστική παρανομία του ιδιωτικού τομέα) όπου δεν υπάρχουν και να βάζει στο περιθώριο όσους έχουν κάνει το συνδικαλισμό καριέρα.
9. Θα συντονίζει τους εργαζόμενους στους χώρους εργασίας που δέχονται άμεσα χτυπήματα και θα αναδεικνύει απέναντι στην κοινή επίθεση την αναγκαία κοινή εργατική αντεπίθεση.
10. Θα αντιστέκεται στη χυδαία προσπάθεια εξαγοράς συνειδήσεων και ψήφων από τους κάθε λογής κομματικούς παράγοντες που βγαίνουν παγανιά και εκβιάζουν τους συσχετισμούς στα σωματεία, δημιουργώντας τις κλίκες και τους μηχανισμούς διατήρησής τους στο πολιτικό κεντρικό ή τοπικό προσκήνιο εξουσίας.
11. Θα διεκδικεί δυναμικά τη διεύρυνση των εργατικών μας δικαιωμάτων μέσα από το αίτημα της σταθερής και μόνιμης εργασίας για όλους, της μείωσης του χρόνου εργασίας, των γενναίων αυξήσεων σε μισθούς και συντάξεις (με συγκεκριμένα αιτήματα, π.χ. 1.500 ευρώ) στην προοπτική της διεκδίκησης από τους εργαζόμενους όλου του παραγόμενου πλούτου που μας ανήκει.
12. Θα συγκρούεται με τη λογική των διαπαραταξιακών ή αντιδεξιών προεδρείων, προβάλλοντας τις προγραμματικές συμφωνίες.
Με μια τέτοια αγωνιστική ταξική ενότητα θα διαμορφώσουμε όρους για να απομονώσουμε τη συνδικαλιστική γραφειοκρατία των ΓΣΕΕ –ΑΔΕΔΥ – ομοσπονδιών, να πάρουμε τους αγώνες και τα συνδικάτα στα χέρια μας.
Με αυτή τη γραμμή: Πρώτο, συμμετέχουμε ενεργά στα υπάρχοντα πρωτοβάθμια συνδικάτα, οργανώνουμε κόσμο σε αυτά και προσπαθούμε να τους δώσουμε ταξικό προσανατολισμό. Δεύτερον, στήνουμε νέα συνδικάτα εκεί όπου δεν υπάρχουν. Τρίτο, στήνουμε ή συμμετέχουμε σε πρωτοβουλίες νέων εργαζομένων. Τέταρτο, οργανώνουμε τη παρέμβασή μας σε δύσκολους χώρους με ειδικό σχέδιο στήριξης σε συντρόφους ή φίλους μας. Πέμπτο, συντονίζουμε σωματεία, εργαζόμενους, επιτροπές αγώνα σωματείων, συνδικαλιστές, πρωτοβουλίες εργαζομένων σε μόνιμη βάση με ένα αναγκαίο περιεχόμενο. Ένας συντονισμός που θα «ανοίγει» ή θα «κλείνει» από τους ίδιους τους εργαζόμενους και όχι από τα κάθε είδους «πολιτικά γραφεία» τα οποία λειτουργούν πολλές φορές εκφυλιστικά. Και έκτο, επιδιώκουμε κοινή δράση αρχών.
Μια τέτοια δράση είναι κόντρα και ενάντια στη λογική της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας, που είναι άμεσα εξαρτημένη από το κράτος και τις παρατάξεις που δρουν σήμερα σε αυτό και εντάσσει τα συνδικάτα στους κεντρικούς σχεδιασμούς της αστικής πολιτικής τόσο σε κλαδικό σε τοπικό όσο και σε εθνικό επίπεδο, διαμορφώνοντας προγράμματα πάλης αποδεχόμενη τους νόμους της αγοράς και της ανταγωνιστικότητας. Με τη λογική και την πρακτική τους πρέπει να συγκρουόμαστε καθημερινά στους χώρους δουλειάς, να χτίζουμε μέτωπα αντίστασης και ανυπακοής και μετά βλέπουμε που θα πάμε, με ποιον θα πάμε και με τι όρους θα πάμε. Όσον αφορά το χωροταξικό διαχωρισμό, που τόσο μας ταλανίζει, θα έρχεται μόνος του, εφόσον θέλουμε να διαφοροποιηθούμε από τη γραμμή διάσπασης και υποταγής των ΓΣΕΕ – ΑΔΕΔΥ από τα κάτω (και όχι α λα ΠΑΜΕ) και εφόσον συγκρουόμαστε καθημερινά στους χώρους, χτίζοντας μέτωπα αντίστασης και ανυπακοής (εδώ μπορούμε να επινοήσουμε και άλλες μορφές).
Έχοντας ξεκάθαρη τη λογική του νέου εργατικού κινήματος και τη γραμμή της αγωνιστικής ταξικής ενότητας (ενταγμένα στη λογική του πόλου, του Αντικαπιταλιστικού Εργατικού Μετώπου και της κομμουνιστικής επαναθεμελίωσης) με συγκεκριμένο σχέδιο και σοβαρή οργανωτική διάταξη των δυνάμεών μας, πρέπει να προχωρήσουμε ως ΝΑΡ σε πέντε μέτωπα ταυτόχρονα:
Πρώτο, ενίσχυση της εργατοπαραγωγικής συγκρότησης στις μεγάλες πόλεις και περιφερειακά εργατοπαραγωγικά τμήματα της οργάνωσης στην επαρχία. Ουσιαστική αναβάθμιση της Εργατικής Επιτροπής (μόνιμη συνεδρίαση). Κοινή δράση ΝΑΡ – νΚΑ στους νέους εργαζόμενους. Κάθε ΟΒ με σχέδιο δράσης και επαφών, τα οποία θα εξετάζονται σε κάθε συνεδρίαση ανεξάρτητα από το θέμα της συζήτησης, εντάξεις νέων συντρόφων.
Δεύτερο, ίδρυση – ισχυροποίηση – συντονισμός των πανελλαδικών κλαδικών σχημάτων και των τοπικών εργατικών πρωτοβουλιών (μπορούμε σε 20 πόλεις). Οι δημοτικές κινήσεις να κινηθούν προς τα εκεί και σε επίπεδο «γειτονιάς». Μονιμοποίηση – διεύρυνση των συντονιστικών σωματείων ανά πόλη, πανελλαδικός τους συντονισμός.
Τρίτο, Πανελλαδική Κίνηση Δημοσίου και Ιδιωτικού τομέα, που θα παλεύει ενιαία τη γραμμή της αγωνιστικής ταξικής ενότητας όπως την περιέγραψα (η κίνηση πρέπει να κινείται στην κατεύθυνση του νέου εργατικού κινήματος, απαραίτητο το να γίνει σοβαρή συζήτηση με τους συντρόφους της ήδη υπαρκτής πρωτοβουλίας).
Τέταρτο, μέτωπο ενάντια σε κάθε δορυφοροποίηση. Μαζική πρόταση καθόδου ενός ενωτικού αντικαπιταλιστικού ψηφοδελτίου κατά της ΕΕ και των κυβερνήσεων της (ΤΩΡΑ). Αναβαθμισμένη και αυτοτελής δράση του ΜΕΡΑ.
Πέμπτο, ιδεολογική σχολή – οργάνωση του προγραμματικού μας συνεδρίου – ενίσχυση της κομμουνιστικής φυσιογνωμίας του ΝΑΡ (πρέπει ίσως να αποτυπωθεί και στο όνομά του), στην προοπτική της συμβολής μας για τη δημιουργία ενός επαναστατικού πολιτικού υποκειμένου της εργατικής τάξης της εποχής μας.
ΠΡΙΝ 22/06/2008
