Η τεράστια κοινωνική πίεση διαμορφώνει συνθήκες κοινωνικών εκρήξεων. Το τέλος της σχολικής χρονιάς έρχεται μέσα σε ένα ιδιαίτερα βαρύ κλίμα για τους εκπαιδευτικούς αλλά και όλους τους εργαζόμενους. Η χειροτέρευση των συνθηκών ζωής μέσω της ξέφρενης ακρίβειας και της χρόνιας λιτότητας έρχεται να προστεθεί στη συνεχή επιδείνωση των εργασιακών σχέσεων, στην ένταση της επίθεσης στα δικαιώματα εκπαιδευτικών και μαθητών, στην κλιμάκωση της κρατικής βίας και τρομοκρατίας που αφήνει μέχρι και νεκρούς (Λευκίμμη Κέρκυρας) μέσα σε εκκωφαντική σιωπή των ΜΜΕ.
Την ίδια στιγμή τα πολιτικά αδιέξοδα του συστήματος μεγαλώνουν σε ένα διεθνές περιβάλλον όπου οι ανταγωνισμοί των ιμπεριαλιστών οξύνονται ενώ οι αντεργατικές φιλοδοξίες της Ευρωπαϊκής Ένωσης προσκρούουν στους χιλιάδες διαδηλωτές των ευρωπαϊκών πόλεων και η αντιδραστική Ευρωσυνθήκη γνωρίζει νέα εμπόδια από το ΟΧΙ αλλά και την ΑΠΟΧΗ του ιρλανδικού λαού.
Ιδιαίτερα επικίνδυνη εξέλιξη για το λαό μας αποτελεί η κοινή στρατιωτική άσκηση Ελλάδας-Ισραήλ, άσκηση που εντάσσεται σε προγραμματισμό ισραηλινού χτυπήματος στο Ιράν! Και που αποδεικνύει το πώς ο λαός μας μπορεί να γίνει αναλώσιμο θύμα των ιμπεριαλιστικών εφιαλτικών σχεδίων στην περιοχή.
Τα συνεχιζόμενα σκάνδαλα από τη μία αποδεικνύουν την πλήρη χρεοκοπία του συστήματος και του πολιτικού του προσωπικού, αλλά –από την άλλη- η «αποκάλυψή» τους έχει συγκεκριμένα όρια και υποτάσσεται στο αλληλοφάγωμα διάφορων μερίδων.
Ακρίβεια
Ακρίβεια, ανεργία, λιτότητα έχουν γίνει, χρόνια τώρα, συστατικό στοιχείο λειτουργίας του καπιταλιστικού συστήματος.
Η έκρηξη της ακρίβειας του τελευταίου διαστήματος έχει γίνει πραγματικός εφιάλτης για τις εργατικές και λαϊκές οικογένειες που βλέπουν το εισόδημά τους να εξατμίζεται πριν προλάβουν να προμηθευτούν τα στοιχειώδη, ενώ για το κεφάλαιο σημαίνει έκρηξη των κερδών του και μεγάλο φαγοπότι.
Η οξύτητα του προβλήματος και η οργή των λαϊκών μαζών έχουν υποχρεώσει την κυβέρνηση και τα αρμόδια υπουργεία να πάρουν θέση και αυτό που κάνουν είναι να εκλιπαρούν τα μεγάλα τους αφεντικά να μειώσουν τις τιμές και να δείξουν πως είναι οι φίλοι του λαού. Και τι κάνουν οι «εντιμότατοι φίλοι μας»; Πρώτα, μέσα σε έναν χρόνο, ακόμα και μέσα στο Μάη, αυξάνουν τις τιμές των τροφίμων από 20% μέχρι και 70%, τα ναύλα στις ακτοπλοϊκές γραμμές από 20% μέχρι και 54%, επίσης μεγάλες είναι οι αυξήσεις στις αστικές συγκοινωνίες, στις αεροπορικές, στην τιμή του ρεύματος 20% κ.λπ. κ.λπ.
Και τώρα κάποιοι, ανταποκρινόμενοι στο κάλεσμα της κυβέρνησης, μειώνουν ορισμένα από τα προϊόντα τους κατά 3% και προβάλλουν τις ψευτομειώσεις με ολοσέλιδες διαφημίσεις στον Τύπο με στόχο να αυξήσουν ακόμα περισσότερο τα κέρδη τους.
Ενώ «ευαίσθητοι» δημοσιογράφοι -με τη στήριξη της συνδικαλιστικής ηγεσίας- προσπαθούν να αποπροσανατολίσουν και να αποτρέψουν την οικοδόμηση κινήματος που θα παλεύει για αυξήσεις στους μισθούς και ανατροπή της εισοδηματικής πολιτικής. Και προμοτάρουν το υποτιθέμενο κίνημα… καταναλωτών, οι οποίοι θα κάνουν κάθε Πέμπτη μποϊκοτάζ σε ένα προϊόν για να το αγοράζουν κάθε… Παρασκευή. Και για να μη βρίσκει η αγανάκτηση αγωνιστική διέξοδο και να εκτονώνεται σε μάταιες εξατομικευμένες κινήσεις.
Την ίδια στιγμή η ΕΕ προωθεί την εργάσιμη εβδομάδα των 65 ωρών και η κυβέρνηση ξεπουλάει λιμάνια και ΟΤΕ ελαστικοποιώντας πλήρως τις εργασιακές σχέσεις.
Ασφαλιστικό
Η ψήφιση του αντιασφαλιστικού νόμου (ενός νόμου καταδικασμένου από τη συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού) αποτελεί μια αρνητική εξέλιξη που ανοίγει το δρόμο για ακόμα πιο αντιδραστικές αντιλαϊκές ρυθμίσεις. Σημαντική ευθύνη για την εξέλιξη αυτή έχει η συνδικαλιστική ηγεσία των ΓΣΕΕ – ΑΔΕΔΥ. Μια ηγεσία που όχι μόνο δεν έκανε αυτά που έπρεπε, αλλά αντιθέτως: Αποδέχτηκε και ενίσχυσε την αποπροσανατολιστική κυβερνητική προπαγάνδα περί δήθεν προβλήματος των ασφαλιστικών ταμείων. Επέδειξε το δίμηνο από τα μέσα Δεκέμβρη μέχρι τα μέσα Φλεβάρη αποκαλυπτική αδράνεια. Μετέτρεψε την 24ωρη απεργία της 12ης Μάρτη σε τρίωρη στάση. Περίμενε την τελευταία μέρα να κάνει απεργία. Με δυο λόγια αποδείχτηκε περίτρανα ο καθαρός ρόλος της ως μακρύ χέρι του συστήματος μέσα στο κίνημα των εργαζομένων.
Εκ των υστέρων προσπάθεια συγκάλυψης των ευθυνών αυτής της ηγεσίας αποτέλεσε το πυροτέχνημα του δημοψηφίσματος. Αλήθεια, τώρα που ο αχός του δημοψηφίσματος καταλάγιασε, ποιος έχει την παραμικρή αμφιβολία για τις πραγματικές επιδιώξεις των συνδικαλιστικών ηγεσιών που το προέβαλαν;
Ωστόσο από τον αγώνα που έγινε:
· Να κρατήσουμε τα συλλαλητήρια των εκατοντάδων χιλιάδων εργαζομένων στους δρόμους της χώρας.
· Να κρατήσουμε τον τρόμο της κυβέρνησης όταν κλιμακωνόταν η απεργία των ΟΤΑ και της ΔΕΗ.
· Nα κρατήσουμε την υστερία των καναλιών ενάντια στους απεργούς και το όργιο δικαστικής τρομοκρατίας.
Και…
1. Να προετοιμάσουμε την αντίσταση σε κάθε νέο νόμο – υπουργική απόφαση που θα εξειδικεύει τον αντιασφαλιστικό νόμο.
2. Κάθε μας κίνηση να προβάλει χωρίς εκπτώσεις το γενικό στόχο της ανατροπής του νέου αντιασφαλιστικού νόμου μαζί με εκείνους των Σιούφα – Ρέππα.
Εκπαίδευση
Η κυβέρνηση έχει ξεκινήσει έναν τεράστιας κλίμακας ταξικό πόλεμο ενάντια στα συμφέροντα των εργαζομένων, των παιδιών τους και των εκπαιδευτικών σε ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΕΣ ΒΑΘΜΙΔΕΣ – μια τεράστια επιχείρηση παραπέρα αμφισβήτησης της δημόσιας δωρεάν παιδείας. Ο Στυλιανίδης είπε καθαρά και ξετσίπωτα ότι «ο εκσυγχρονισμός του συστήματος τριτοβάθμιας εκπαίδευσης απαιτεί ένα ισχυρό σοκ»! Αυτό που απέκρυψε είναι ότι η ίδια επιχείρηση «σοκ και δέος» εξελίσσεται σε όλες τις βαθμίδες. Ετσι:
Φοιτητικά
Ο αγώνας της σπουδάζουσας νεολαίας για κατάργηση του νόμου-πλαίσιου συνεχίζεται. Ο νόμος αυτός καταργεί το άσυλο, θάβει τα δικαιώματα φοιτητών- σπουδαστών σε δωρεάν σίτιση – στέγαση – συγγράμματα, επιβάλλει την εξουθένωση-πολιτική υποταγή της νεολαίας με μαζικές διαγραφές, «στρατιωτικούς» εσωτερικούς κανονισμούς και ανάλογους ρυθμούς σπουδών.
Η κυβέρνηση –με τη στήριξη του ΠΑΣΟΚ αλλά και των ρεφορμιστικών κομμάτων ΣΥΡΙΖΑ, ΚΚΕ- προσπάθησε να βγάλει εκτός νόμου τον αγώνα των φοιτητών. Ενώ οι… προοδευτικοί δημοσιογράφοι από τη μία έκαναν δακρύβρεχτα αφιερώματα στο Μάη του 68 και από την άλλη προωθούσαν μαύρη προπαγάνδα δυσφήμησης και κατασυκοφάντησης του αγώνα, προκειμένου να τον περιθωριοποιήσουν και να τον απομονώσουν από τους εργαζόμενους, τους κοινούς στόχους λαού και νεολαίας.
Είναι φανερό ότι και την επόμενη χρονιά η κυβέρνηση θα βρει μπροστά της τη σπουδάζουσα νεολαία που θα συνεχίσει να αγωνίζεται για την κατάργηση του νόμου-πλαίσιου. Γιατί είναι ο μόνος δρόμος για να υπερασπιστεί τα δικαιώματά της.
Νηπιαγωγεία – Πρωτοβάθμια
Η σχολιοποίηση των νηπιαγωγείων -τα οποία από χώρους παιχνιδιού, έχουν γίνει εκπαιδευτική βαθμίδα- η παράταση του ωραρίου των νηπιαγωγών αλλά και το πέρασμα της αξιολόγησής τους αποτελούν σημαντική αρνητική εξέλιξη με τάσεις γενίκευσης σε όλες τις βαθμίδες.
Τα νέα βιβλία στα δημοτικά με την τεράστια αύξηση της ύλης και τους παράλογους εκπαιδευτικούς στόχους για τα παιδιά έχουν στόχο την -από νωρίς- αποθάρρυνση των νέων των λαϊκών ιδιαίτερα οικογενειών, το σπάσιμό τους, την εσωτερική εμπέδωση της αντίληψης «ότι δεν είναι για αυτούς οι σπουδές». Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι τα φροντιστήρια γίνονται πια καθεστώς (για όσους μπορούν οικονομικά) και στο δημοτικό, ούτε ότι γονείς, μαθητές και δάσκαλοι νιώθουν μια έντονη καθημερινή πίεση-τρέλα κάτω από την αδυναμία να καλύψουν την ύλη που επιβάλλει το υπουργείο.
Ενώ οι εκθέσεις «αυτοαξιολόγησης» των δασκάλων και των σχολείων θέτει πια σε ημερήσια διάταξη την εφαρμογή της αξιολόγησης-χειραγώγησης, αναμφισβήτητο στόχο του συστήματος σε όλη την εκπαίδευση.
Δευτεροβάθμια
Και στη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση η κατάσταση είναι αντίστοιχη. Τη χρονιά που πέρασε υπήρξαν πλήθος επιθετικών πρωτοβουλιών του ΥΠΕΠΘ που συγκροτούν έναν πόλεμο «χαμηλής έντασης» ενάντια σε κατακτήσεις του κλάδου. Μέσω ενός ιδιότυπου «κοινοβουλευτικού πραξικοπήματος» καταιγισμού υπουργικών αποφάσεων, το υπουργείο:
Επιχείρησε να περάσει από το παράθυρο τη «νομιμοποίηση» της αξιολόγησης προσπαθώντας να αναγκάσει τους συλλόγους διδασκόντων να αξιολογήσουν υποψήφιους υποδιευθυντές, προώθησε την τιμωρία των μαθητικών κινητοποιήσεων μέσω της εγκυκλίου για τη λεγόμενη «αναπλήρωση ύλης», προσπάθησε -με διάφορες ταχύτητες και όχι ενιαία- να προωθήσει την εφαρμογή διατάξεων του καθηκοντολογίου, άφησε απλήρωτους συναδέλφους αναπληρωτές και ωρομίσθιους, αμφισβήτησε τη δωρεάν διανομή βιβλίων μέσω της απαίτησης για επιστροφή τους, και -τώρα- στο τέλος της χρονιάς (μέσω του «Προγραμματισμού του εκπαιδευτικού έργου» εντείνει τον έλεγχο – πειθάρχηση των εκπαιδευτικών.
Ταυτόχρονα, δημιουργείται κλίμα τεράστιας ανασφάλειας στους εκπαιδευτικούς της Τεχνικής για να παραδοθούν αιχμάλωτοι στη… μεγαλοψυχία των αιρετών και των πάσης φύσης μηχανισμών εκδουλεύσεων και εκβιασμών.
ΟΧΙ στην στρατιωτικοποίηση της εκπαιδευτικής διαδικασίας - ΟΧΙ στην χειραγώγηση του εκπαιδευτικού
Σε οδηγία του ΥΠΕΠΘ που επιγράφεται «Προγραμματισμός εκπαιδευτικού έργου», περιγράφεται η προσπάθεια του ΥΠΕΠΘ να ασκήσει ασφυκτικό έλεγχο στους εκπαιδευτικούς και τα σχολεία. Από την αντιμετώπιση της «μαθητικής συμπεριφοράς η οποία παρεκκλίνει από την προσήκουσα»(!) μέχρι «…Αντίγραφα των θεμάτων των τεστ, των πρόχειρων διαγωνισμάτων καθώς και της ύλης στην οποία εξετάστηκαν οι μαθητές θα κοινοποιούνται στο Σχολικό Σύμβουλο ειδικότητας, ο οποίος θα συντάσσει μηνιαία έκθεση με τις παρατηρήσεις, τα σχόλια και τις πιθανές παρεμβάσεις του» και πολλά άλλα…Το υπουργείο -ελέγχοντας πια ικανοποιητικά το μηχανισμό- προχωράει τα βήματα αξιολόγησης – χειραγώγησης – ελέγχου. Πρέπει οργανωμένα να αποτρέψουμε κάθε τέτοια προσπάθεια!
Συμπεράσματα και Αιτίες
Η εκπαίδευση βρίσκεται στο στόχαστρο των αντιδραστικών μεταρρυθμίσεων:
Νέα βιβλία και προγράμματα σε δημοτικό και γυμνάσιο, όγκος πληροφοριών, προπαγάνδιση αξιών, στόχων και ιδεολογημάτων της άρχουσας τάξης (ευέλικτη ζώνη, διαθεματικότητα, αξιολόγηση, δια βίου μάθηση...) μεταμφιεσμένων με την προβιά της επιστημονικής γνώσης, νόμος ΕΠΑΛ-ΕΠΑΣ, βάση του 10, νόμος πλαίσιο για την τριτοβάθμια, ΣΔΙΤ... στοχεύουν στην αύξηση των ταξικών φραγμών, στην πειθάρχηση-τρομοκράτηση μαθητών, δασκάλων, καθηγητών και φοιτητών και στην «ελάφρυνση» του αστικού κράτους από την υποχρέωση παροχής δωρεάν δημόσιας παιδείας.
Σε αυτή την αντιδραστική καταιγίδα συναινούν όλα τα κέντρα εξουσίας: κυβέρνηση και ΠΑΣΟΚ, αστική τάξη, Ευρωπαϊκή Ένωση, Μέσα Μαζικής Παραπληροφόρησης.
Το σύστημα χτυπά (μέχρι την ολοκληρωτική αναίρεση) βασικά δικαιώματα στη μόρφωση, στη δουλειά και στις ελευθερίες. Ή με άλλα λόγια ότι επιδιώκει σπουδές για πιο λίγους, πιο πειθαρχημένες ιδεολογικά και υλικά, πιο ακριβές, με χαρτιά χωρίς αντίκρισμα και με μηδαμινά εργασιακά δικαιώματα στους αυριανούς εργαζόμενους.
Συνδικαλιστικά
Είναι εντελώς φανερή η αναντιστοιχία που υπάρχει ανάμεσα στην ογκούμενη οργή, αηδία και αγανάκτηση της μεγάλης πλειοψηφίας του λαού και στη δυσκολία έκφρασης της αγανάκτησης αυτής.
Το ξεγύμνωμα των ψευτοϊδεολογημάτων ενός συστήματος που «υπόσχεται» (πια εντελώς ξεδιάντροπα) μεγαλύτερη φτώχεια, ανεργία και καταστολή συμβαδίζει με την πλήρη αφερεγγυότητα της υποτιθέμενης «αντιπολίτευσης» του ΠΑΣΟΚ αλλά και της υποταγμένης συνδικαλιστικής ηγεσίας ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ-ΟΛΜΕ-ΔΟΕ. Που υπονομεύει τον αγώνα ενάντια στον αντιασφαλιστικό νόμο, που υπογράφει συλλογικές συμβάσεις ντροπής, που είναι χωμένη σε διοικήσεις, επιτροπές και επιτροπάτα και διαχειρίζεται κονδύλια της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Που είναι συνυπεύθυνη για τη σημερινή άσχημη κατάσταση.
Συναδέλφισσες, συνάδελφοι
Κάτω από αυτές τις συνθήκες, όχι αμελητέα μερίδα συναδέλφων κρατιέται σε απόσταση από το σωματείο και τις διαδικασίες του. Ωστόσο σε αυτή τη δύσκολη περίοδο -που θα έχει όλο και ψηλότερες απαιτήσεις συλλογικών και έντονων αγώνων-, είναι απαραίτητο όλοι οι συνάδελφοι να «διεκδικήσουν» τα σωματεία για την προώθηση των πραγματικών τους συμφερόντων. Τα σωματεία δεν ανήκουν στους εκπροσώπους που υπηρετούν την πολιτική της άρχουσας τάξης. Ανήκουν σε όλους εμάς.
Η λύση στο κίνημα
Ο πραγματικός συσχετισμός βρίσκεται στους αγώνες. Εκεί κρίνεται η νίκη ή η ήττα. Εκεί κρίνεται αν το αύριο θα είναι καλύτερο ή χειρότερο.
Κάποιοι λένε ότι ήρθε «η ώρα της αριστεράς». Ότι ήρθε η ώρα για αριστερές διακυβερνήσεις. Διαπραγματεύονται την αυριανή ένταξή τους στο κεντρικό αστικό πολιτικό παιχνίδι. Εμπορεύονται τη γνήσια ανησυχία των εργαζομένων και τους υπόσχονται «εκλογικές» διεξόδους ενώ δεν κάνουν τίποτα για να ενισχύσουν το κίνημα όταν παλεύει. Η «αλήθεια» τους είναι συμπληρωματική της «αλήθειας» του συστήματος.
Που τρέμει κοινωνικές εκρήξεις. Που τρέμει το ενδεχόμενο να ξαναβγούν οι εκατοντάδες χιλιάδες στους δρόμους. Που προσπαθεί να εντάξει την οργή σε ανώδυνες, θεσμικές και απολίτικες (ΜΚΟ) «ευαισθησίες»…
Συναδέλφισσες, συνάδελφοι
Η αρχή της επόμενης χρονιάς πρέπει να βρει τον κλάδο και όλους τους εργαζόμενους έτοιμους. Στην προσπάθεια αυτή πρέπει (παρά τις διαφωνίες τους σε μια σειρά σοβαρά ζητήματα) να συμβάλουν από κοινού όλες οι δυνάμεις που αναφέρονται στο κίνημα.
Συμπεράσματα και Αιτίες
Η εκπαίδευση βρίσκεται στο στόχαστρο των αντιδραστικών μεταρρυθμίσεων:
Νέα βιβλία και προγράμματα σε δημοτικό και γυμνάσιο, όγκος πληροφοριών, προπαγάνδιση αξιών, στόχων και ιδεολογημάτων της άρχουσας τάξης (ευέλικτη ζώνη, διαθεματικότητα, αξιολόγηση, δια βίου μάθηση...) μεταμφιεσμένων με την προβιά της επιστημονικής γνώσης, νόμος ΕΠΑΛ-ΕΠΑΣ, βάση του 10, νόμος πλαίσιο για την τριτοβάθμια, ΣΔΙΤ... στοχεύουν στην αύξηση των ταξικών φραγμών, στην πειθάρχηση-τρομοκράτηση μαθητών, δασκάλων, καθηγητών και φοιτητών και στην «ελάφρυνση» του αστικού κράτους από την υποχρέωση παροχής δωρεάν δημόσιας παιδείας.
Σε αυτή την αντιδραστική καταιγίδα συναινούν όλα τα κέντρα εξουσίας: κυβέρνηση και ΠΑΣΟΚ, αστική τάξη, Ευρωπαϊκή Ένωση, Μέσα Μαζικής Παραπληροφόρησης.
Το σύστημα χτυπά (μέχρι την ολοκληρωτική αναίρεση) βασικά δικαιώματα στη μόρφωση, στη δουλειά και στις ελευθερίες. Ή με άλλα λόγια ότι επιδιώκει σπουδές για πιο λίγους, πιο πειθαρχημένες ιδεολογικά και υλικά, πιο ακριβές, με χαρτιά χωρίς αντίκρισμα και με μηδαμινά εργασιακά δικαιώματα στους αυριανούς εργαζόμενους.
Συνδικαλιστικά
Είναι εντελώς φανερή η αναντιστοιχία που υπάρχει ανάμεσα στην ογκούμενη οργή, αηδία και αγανάκτηση της μεγάλης πλειοψηφίας του λαού και στη δυσκολία έκφρασης της αγανάκτησης αυτής.
Το ξεγύμνωμα των ψευτοϊδεολογημάτων ενός συστήματος που «υπόσχεται» (πια εντελώς ξεδιάντροπα) μεγαλύτερη φτώχεια, ανεργία και καταστολή συμβαδίζει με την πλήρη αφερεγγυότητα της υποτιθέμενης «αντιπολίτευσης» του ΠΑΣΟΚ αλλά και της υποταγμένης συνδικαλιστικής ηγεσίας ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ-ΟΛΜΕ-ΔΟΕ. Που υπονομεύει τον αγώνα ενάντια στον αντιασφαλιστικό νόμο, που υπογράφει συλλογικές συμβάσεις ντροπής, που είναι χωμένη σε διοικήσεις, επιτροπές και επιτροπάτα και διαχειρίζεται κονδύλια της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Που είναι συνυπεύθυνη για τη σημερινή άσχημη κατάσταση.
Συναδέλφισσες, συνάδελφοι
Κάτω από αυτές τις συνθήκες, όχι αμελητέα μερίδα συναδέλφων κρατιέται σε απόσταση από το σωματείο και τις διαδικασίες του. Ωστόσο σε αυτή τη δύσκολη περίοδο -που θα έχει όλο και ψηλότερες απαιτήσεις συλλογικών και έντονων αγώνων-, είναι απαραίτητο όλοι οι συνάδελφοι να «διεκδικήσουν» τα σωματεία για την προώθηση των πραγματικών τους συμφερόντων. Τα σωματεία δεν ανήκουν στους εκπροσώπους που υπηρετούν την πολιτική της άρχουσας τάξης. Ανήκουν σε όλους εμάς.
Η λύση στο κίνημα
Ο πραγματικός συσχετισμός βρίσκεται στους αγώνες. Εκεί κρίνεται η νίκη ή η ήττα. Εκεί κρίνεται αν το αύριο θα είναι καλύτερο ή χειρότερο.
Κάποιοι λένε ότι ήρθε «η ώρα της αριστεράς». Ότι ήρθε η ώρα για αριστερές διακυβερνήσεις. Διαπραγματεύονται την αυριανή ένταξή τους στο κεντρικό αστικό πολιτικό παιχνίδι. Εμπορεύονται τη γνήσια ανησυχία των εργαζομένων και τους υπόσχονται «εκλογικές» διεξόδους ενώ δεν κάνουν τίποτα για να ενισχύσουν το κίνημα όταν παλεύει. Η «αλήθεια» τους είναι συμπληρωματική της «αλήθειας» του συστήματος.
Που τρέμει κοινωνικές εκρήξεις. Που τρέμει το ενδεχόμενο να ξαναβγούν οι εκατοντάδες χιλιάδες στους δρόμους. Που προσπαθεί να εντάξει την οργή σε ανώδυνες, θεσμικές και απολίτικες (ΜΚΟ) «ευαισθησίες»…
Συναδέλφισσες, συνάδελφοι
Η αρχή της επόμενης χρονιάς πρέπει να βρει τον κλάδο και όλους τους εργαζόμενους έτοιμους. Στην προσπάθεια αυτή πρέπει (παρά τις διαφωνίες τους σε μια σειρά σοβαρά ζητήματα) να συμβάλουν από κοινού όλες οι δυνάμεις που αναφέρονται στο κίνημα.
- Να γίνουν γενικές συνελεύσεις το πρώτο 20μερο του Σεπτέμβρη. Να επιδιωχθεί ο καλύτερος δυνατός συντονισμός με άλλα κομμάτια της κοινωνίας (δάσκαλους, φοιτητές, άλλους εργαζόμενους).
- Να σπάσει η πολιτική λιτότητας. Ουσιαστικές αυξήσεις που να καλύπτουν το κόστος ζωής.
- Όχι στις ελαστικές εργασιακές σχέσεις. ΜΟΝΙΜΗ και ΣΤΑΘΕΡΗ ΔΟΥΛΕΙΑ για ΟΛΟΥΣ.
- Να καταργηθούν οι αντιασφαλιστικοί νόμοι Σιούφα – Ρέππα – Πετραλιά.
- Να αποκρουστεί η ταξική επίθεση σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης (ταξικοί φραγμοί, νόμος ΕΠΑΛ-ΕΠΑΣ, βάση του 10, ΣΔΙΤ, νέα αναλυτικά προγράμματα, αξιολόγηση-χειραγώγηση, παραβιάσεις ωραρίου, νόμος πλαίσιο, μέτρα «αποκέντρωσης» και ιδιωτικοποιήσεων).
- Να υπερασπιστούμε τις συνδικαλιστικές και πολιτικές ελευθερίες.
Όλα δείχνουν ότι και η επόμενη χρονιά θα είναι κρίσιμη
Να διεκδικήσουμε τα σωματεία μας – Να τα κάνουμε όργανα πάλης
Να δυναμώσουμε την αντίσταση και το συλλογικό αγώνα
.png)
