ΧΡ. ΜΠΑΛΤΑ
Αρχής γενομένης με την πρωτοβουλία που πάρθηκε από τους κρατούμενους στις φυλακές Πάτρας, τα κολαστήρια όλης της χώρας ξεσηκώνονται μαζικά και αποφασιστικά. Με ένα πλαίσιο 45 αιτημάτων που περιλαμβάνει αιτήματα από εκείνα που στοχεύουν στην καθημερινή επιβίωση έως και αυτά που θίγουν κομβικά σημεία του συστήματος ποινικής δικαιοσύνης, οι κρατούμενοι έδωσαν τελεσίγραφο στην κυβέρνηση αν δεν τους ικανοποιούσε μέχρι την 30η Οκτώβρη, θα κατέβαιναν σε μαζικές απεργίες πείνας και αποχή από κάθε δραστηριότητα υπηρεσίας. Δεδομένης της κωφώσεως του υπουργείου, ούτως ποιούν...
Αύριο Δευτέρα, 3 Νοεμβρίου, θα αρχίσει η απεργία πείνας στο σύνολο σχεδόν των ελληνικών φυλακών. Με ένα συντονισμό οργανωμένο μέσω των Επιτροπών Κρατουμένων, μέχρι στιγμής συνυπογράφουν τις κινητοποιήσεις κρατούμενοι από τις φυλακές Κομοτηνής, Διαβατών, Λάρισας, Δομοκού, Γρεβενών, Άμφισας, Ανηλίκων Βόλου, Κορυδαλλού, Κέρκυρας, Χαλκίδας, Μαλανδρίνου, Ναυπλίου, Πάτρας, Χανίων, Αλικαρνασσού, Νεάπολης Κρήτης, Τρικάλων, Ιωαννίνων, Χίου, Αυλώνας, Γυναικείων Θηβών.
Αξίζει να αναφερθούμε σε ορισμένα σημεία του πλαισίου. Κατ' αρχήν, ας σημειωθούν δύο τρομακτικά νούμερα: Σε 14.000 ανέρχονται οι κρατούμενοι στις ελληνικές φυλακές, μη συμπεριλαμβανομένων 2.500 - 3.000 στα κρατητήρια μεταγωγών. Σε 180 - 250 κάθε χρόνο ανέρχονται οι νεκροί, μη συμπεριλαμβανομένων αυτών που χρεώνονται στα δημόσια νοσοκομεία...
Βασικό αίτημα αυτό της αποσυμφόρησης (4 άτομα αντιστοιχούν σε κάθε ατομικό κελί), επιζητούν να μεθοδευτεί όχι μόνο με ¨πρόσκαιρες λύσεις", αλλά και με ουσιαστικά βήματα σχετιζόμενα με το μηχανισμό της ποινικής καταστολής, από αλλαγή του πλαισίου ποινικοποιημένων πράξεων έως την απόδοση ευθύνης στην υστερία του παραδικαστικού κυκλώματος που οδήγησε σε εξοντωτικές ποινές. Η αναγωγή της λύσης των προβλημάτων τους στο υπάρχον νομικό πλαίσιο διέπει το κείμενο, δεδομένης της απόλυτης απουσίας οποιασδήποτε προστασίας των δικαιωμάτων, των δημοκρατικών ελευθεριών και της ίδιας της υπόστασης των κρατουμένων που οδηγεί στα να αναζητούν την εφαρμογή των προβλεπόμενων.
Έχοντας πάντα υπόψη μας ότι η συντριπτική πλειοψηφία των κρατουμένων έχει καταδικαστεί για πράξεις σχετιζόμενες με τα ναρκωτικά ή τη μετανάστευση, ότι η ποινικοποίηση της τελευταίας έχει συμβάλει καθοριστικά στην εκτίναξη του αριθμού των κρατουμένων, ότι στις ελληνικές φυλακές στοιβάζεται το πιο εξαθλιωμένο κομμάτι της εργατικής τάξης, το βουτηγμένο στα χρέη προς τις τράπεζες και την κοινωνική εξαθλίωση - μη δυνάμενο να πληρώσει εγγύηση - είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε ότι όλα αυτά ουδεμία σχέση έχουν με τις αναπαραστάσεις του "στυγνού αλλοδαπού εγκληματία" που τα αστικά ΜΜΕ επιθυμούν να προβάλουν αναζητώντας τον εσωτερικό εχθρό. Το έγκλημα ως πολιτικό φαινόμενο, κατασκεύασμα της εκφραζόμενης με τον ποινικό νόμο κρατικής βούλησης, θα χρησιμοποιεί πάντα το εξαθλιωμένο αυτό κομμάτι για την πειθάρχηση ενός μεγάλου κομματιού της στρατιάς των ανέργων, την ποινικοποίηση των κοινωνικών αγώνων και την άλωση των δημοκρατικών ελευθεριών.
Από τη σκοπιά αυτή, δεν πρέπει να σταθούμε απλά αλληλέγγυοι στις επερχόμενες κινητοποιήσεις των κρατουμένων. Δεν πρόκειται για διαδικασία ξένη προς την αντικαπιταλιστική Αριστερά και κυρίως δεν επικαλούμαστε τον ουμανισμό μιας οποιασδήποτε κυβέρνησης ή των ρυθμιστών του συστήματος - των ανεξάρτητων αρχών. Τις κινητοποιήσεις αυτές πρέπει να τις θεωρήσουμε ζωντανό τμήμα της ίδιας της ταξικής πάλης.
Ιστορικά, ο παραβάτης του ποινικού νόμου παραστάθηκε άλλοτε ως επαναστάτης - δημιουργός και άλλοτε ως εγκληματίας - μίασμα. Σε περιόδους κρίσης του συστήματος, η ποινή στόχευε στη διατήρηση της ενότητας και ο ποινικός νόμος έβαζε σε κίνηση τους επιθεωρητές της ηθικής. Στροφή στην παραπάνω κίνηση αποτέλεσε η αυταρχικοποίηση της αντεργκληματικής πολιτικής μετά το 1973. Οι σύγχρονες ανάγκες του κεφαλαίου οδήγησαν στην όξυνση της καταστολής, στο ρεβανσισμό, τη μαζικότερη διαδικασία εγκλεισμού στο δυτικό κόσμο και την καθιέρωση του ολοκληρωτικού κοινοβουλευτισμού και του δόγματος της μηδενικής ανοχής. Στην παρούσα οικονομική συγκυρία, τίθενται εκ νέου υπό διαπραγμάτευση οι όροι πλαισίωσης της ταξικής πάλης και μόνο εκτιμήσεις, ανάλογες με αυτές του βάθους της διανυόμενης κρίσης, μπορούμε να κάνουμε για την επίθεση που θα δεχθούν οι δημοκρατικές ελευθερίες.
Αρκεί να θυμηθούμε τη βίαιη απάντηση που η κυβέρνηση έδωσε στις εξεγέρσεις των κρατουμένων τον Απρίλη του 2007 για να αντιληφθούμε ότι κωφεύει, γιατί αυτό πρέπει να κάνει ως ικανός διαχειριστής των σύγχρονων αναγκών του κεφαλαίου. Η αντικαπιταλιστική Αριστερά, υπό το παραπάνω πρίσμα, οφείλει να έχει μία θέση που θα αποφεύγει ένα δίπολο: Από τη μία, την επίκληση στην ανθρωπιά και από την άλλη, την υπέρβαση του προβλήματος με μια αναγωγή της επίλυσης στην κατάργηση του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής. Τις επόμενες ημέρες θα παρθούν πρωτοβουλίες στήριξης από την Πρωτοβουλία για τα δικαιώματα των Κρατουμένων, ενώ στις 10 Νοεμβρίου θα διοργανωθεί μεγάλη συναυλία αλληλεγγύης στα Προπύλαια. Με άρνηση των δύο προαναφερόμενων προσεγγίσεων, οφείλουμε να ανταποκριθούμε στα καλέσματα των επιτροπών κρατουμένων, συμβάλλοντας με το δικό μας τρόπο.
Αρχής γενομένης με την πρωτοβουλία που πάρθηκε από τους κρατούμενους στις φυλακές Πάτρας, τα κολαστήρια όλης της χώρας ξεσηκώνονται μαζικά και αποφασιστικά. Με ένα πλαίσιο 45 αιτημάτων που περιλαμβάνει αιτήματα από εκείνα που στοχεύουν στην καθημερινή επιβίωση έως και αυτά που θίγουν κομβικά σημεία του συστήματος ποινικής δικαιοσύνης, οι κρατούμενοι έδωσαν τελεσίγραφο στην κυβέρνηση αν δεν τους ικανοποιούσε μέχρι την 30η Οκτώβρη, θα κατέβαιναν σε μαζικές απεργίες πείνας και αποχή από κάθε δραστηριότητα υπηρεσίας. Δεδομένης της κωφώσεως του υπουργείου, ούτως ποιούν...
Αύριο Δευτέρα, 3 Νοεμβρίου, θα αρχίσει η απεργία πείνας στο σύνολο σχεδόν των ελληνικών φυλακών. Με ένα συντονισμό οργανωμένο μέσω των Επιτροπών Κρατουμένων, μέχρι στιγμής συνυπογράφουν τις κινητοποιήσεις κρατούμενοι από τις φυλακές Κομοτηνής, Διαβατών, Λάρισας, Δομοκού, Γρεβενών, Άμφισας, Ανηλίκων Βόλου, Κορυδαλλού, Κέρκυρας, Χαλκίδας, Μαλανδρίνου, Ναυπλίου, Πάτρας, Χανίων, Αλικαρνασσού, Νεάπολης Κρήτης, Τρικάλων, Ιωαννίνων, Χίου, Αυλώνας, Γυναικείων Θηβών.
Αξίζει να αναφερθούμε σε ορισμένα σημεία του πλαισίου. Κατ' αρχήν, ας σημειωθούν δύο τρομακτικά νούμερα: Σε 14.000 ανέρχονται οι κρατούμενοι στις ελληνικές φυλακές, μη συμπεριλαμβανομένων 2.500 - 3.000 στα κρατητήρια μεταγωγών. Σε 180 - 250 κάθε χρόνο ανέρχονται οι νεκροί, μη συμπεριλαμβανομένων αυτών που χρεώνονται στα δημόσια νοσοκομεία...
Βασικό αίτημα αυτό της αποσυμφόρησης (4 άτομα αντιστοιχούν σε κάθε ατομικό κελί), επιζητούν να μεθοδευτεί όχι μόνο με ¨πρόσκαιρες λύσεις", αλλά και με ουσιαστικά βήματα σχετιζόμενα με το μηχανισμό της ποινικής καταστολής, από αλλαγή του πλαισίου ποινικοποιημένων πράξεων έως την απόδοση ευθύνης στην υστερία του παραδικαστικού κυκλώματος που οδήγησε σε εξοντωτικές ποινές. Η αναγωγή της λύσης των προβλημάτων τους στο υπάρχον νομικό πλαίσιο διέπει το κείμενο, δεδομένης της απόλυτης απουσίας οποιασδήποτε προστασίας των δικαιωμάτων, των δημοκρατικών ελευθεριών και της ίδιας της υπόστασης των κρατουμένων που οδηγεί στα να αναζητούν την εφαρμογή των προβλεπόμενων.
Έχοντας πάντα υπόψη μας ότι η συντριπτική πλειοψηφία των κρατουμένων έχει καταδικαστεί για πράξεις σχετιζόμενες με τα ναρκωτικά ή τη μετανάστευση, ότι η ποινικοποίηση της τελευταίας έχει συμβάλει καθοριστικά στην εκτίναξη του αριθμού των κρατουμένων, ότι στις ελληνικές φυλακές στοιβάζεται το πιο εξαθλιωμένο κομμάτι της εργατικής τάξης, το βουτηγμένο στα χρέη προς τις τράπεζες και την κοινωνική εξαθλίωση - μη δυνάμενο να πληρώσει εγγύηση - είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε ότι όλα αυτά ουδεμία σχέση έχουν με τις αναπαραστάσεις του "στυγνού αλλοδαπού εγκληματία" που τα αστικά ΜΜΕ επιθυμούν να προβάλουν αναζητώντας τον εσωτερικό εχθρό. Το έγκλημα ως πολιτικό φαινόμενο, κατασκεύασμα της εκφραζόμενης με τον ποινικό νόμο κρατικής βούλησης, θα χρησιμοποιεί πάντα το εξαθλιωμένο αυτό κομμάτι για την πειθάρχηση ενός μεγάλου κομματιού της στρατιάς των ανέργων, την ποινικοποίηση των κοινωνικών αγώνων και την άλωση των δημοκρατικών ελευθεριών.
Από τη σκοπιά αυτή, δεν πρέπει να σταθούμε απλά αλληλέγγυοι στις επερχόμενες κινητοποιήσεις των κρατουμένων. Δεν πρόκειται για διαδικασία ξένη προς την αντικαπιταλιστική Αριστερά και κυρίως δεν επικαλούμαστε τον ουμανισμό μιας οποιασδήποτε κυβέρνησης ή των ρυθμιστών του συστήματος - των ανεξάρτητων αρχών. Τις κινητοποιήσεις αυτές πρέπει να τις θεωρήσουμε ζωντανό τμήμα της ίδιας της ταξικής πάλης.
Ιστορικά, ο παραβάτης του ποινικού νόμου παραστάθηκε άλλοτε ως επαναστάτης - δημιουργός και άλλοτε ως εγκληματίας - μίασμα. Σε περιόδους κρίσης του συστήματος, η ποινή στόχευε στη διατήρηση της ενότητας και ο ποινικός νόμος έβαζε σε κίνηση τους επιθεωρητές της ηθικής. Στροφή στην παραπάνω κίνηση αποτέλεσε η αυταρχικοποίηση της αντεργκληματικής πολιτικής μετά το 1973. Οι σύγχρονες ανάγκες του κεφαλαίου οδήγησαν στην όξυνση της καταστολής, στο ρεβανσισμό, τη μαζικότερη διαδικασία εγκλεισμού στο δυτικό κόσμο και την καθιέρωση του ολοκληρωτικού κοινοβουλευτισμού και του δόγματος της μηδενικής ανοχής. Στην παρούσα οικονομική συγκυρία, τίθενται εκ νέου υπό διαπραγμάτευση οι όροι πλαισίωσης της ταξικής πάλης και μόνο εκτιμήσεις, ανάλογες με αυτές του βάθους της διανυόμενης κρίσης, μπορούμε να κάνουμε για την επίθεση που θα δεχθούν οι δημοκρατικές ελευθερίες.
Αρκεί να θυμηθούμε τη βίαιη απάντηση που η κυβέρνηση έδωσε στις εξεγέρσεις των κρατουμένων τον Απρίλη του 2007 για να αντιληφθούμε ότι κωφεύει, γιατί αυτό πρέπει να κάνει ως ικανός διαχειριστής των σύγχρονων αναγκών του κεφαλαίου. Η αντικαπιταλιστική Αριστερά, υπό το παραπάνω πρίσμα, οφείλει να έχει μία θέση που θα αποφεύγει ένα δίπολο: Από τη μία, την επίκληση στην ανθρωπιά και από την άλλη, την υπέρβαση του προβλήματος με μια αναγωγή της επίλυσης στην κατάργηση του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής. Τις επόμενες ημέρες θα παρθούν πρωτοβουλίες στήριξης από την Πρωτοβουλία για τα δικαιώματα των Κρατουμένων, ενώ στις 10 Νοεμβρίου θα διοργανωθεί μεγάλη συναυλία αλληλεγγύης στα Προπύλαια. Με άρνηση των δύο προαναφερόμενων προσεγγίσεων, οφείλουμε να ανταποκριθούμε στα καλέσματα των επιτροπών κρατουμένων, συμβάλλοντας με το δικό μας τρόπο.
ΠΡΙΝ 2/11/2008
