Φτώχεια – ανεργία – τρομοκρατία αυτό είναι το μέλλον που μας υπόσχονται!
Οι εκπαιδευτικοί -ως τμήμα του εργαζόμενου λαού- θα ανήκουν κι αυτοί στα θύματα της οικονομικής κρίσης. Η ένταση της λιτότητας σε έναν κλάδο που ήδη περνάει δύσκολα, η εξάπλωση της εργασιακής ανασφάλειας και πίεσης αλλά και η ένταση των λειτουργικών προβλημάτων στα σχολεία -σα συνέπεια των περικοπών- θα κάνει ακόμα πιο ασφυκτική την καθημερινότητα των εκπαιδευτικών.
Η εκπαίδευση
Στην εκπαίδευση εντείνεται τόσο η έφοδος σε οποιαδήποτε έννοια δημόσιας δωρεάν παιδείας έχει διασωθεί όσο και η χειροτέρευση των εργασιακών συνθηκών του κλάδου.
Συνολικά, διαμορφώνεται ένα κλίμα ασφυκτικής οικονομικής και εργασιακής πίεσης στους εκπαιδευτικούς και μια κλιμάκωση της επίθεσης στα μορφωτικά δικαιώματα της νεολαίας. Και όλα αυτά εντείνονται από την ψυχολογία τρόμου που υπάρχει στο λαό για το χειρότερο αύριο που του ετοιμάζει το σύστημα και το πολιτικό του προσωπικό.
- Η κυβέρνηση αναγνώρισε πραξικοπηματικά τα ΚΕΣ παρακάμπτοντας το άρθρο 16 που δεν μπόρεσε να καταργήσει νομότυπα, μείωσε τους εισακτέους και χιλιάδες θέσεις στην τριτοβάθμια έμειναν κενές!
- Με την ολοκλήρωση της εφαρμογής του νόμου για την Τεχνική Επαγγελματική Εκπαίδευση χτυπιούνται μορφωτικά δικαιώματα των μαθητών και δημιουργείται κλίμα τεράστιας ανασφάλειας στους εκπαιδευτικούς.
- Προσπάθησε να προχωρήσει τα βήματα αξιολόγησης - χειραγώγησης - ελέγχου μέσω της διαβόητης εγκυκλίου για τον «προγραμματισμό» στη Β’βάθμια, που σε μεγάλο βαθμό αποκρούστηκε από τον κλάδο.
- Τα νέα βιβλία στο δημοτικό και το γυμνάσιο με την τεράστια αύξηση της ύλης και τους παράλογους εκπαιδευτικούς στόχους έχουν αποτέλεσμα την αποθάρρυνση των παιδιών και την εμπέδωση της αντίληψης «ότι δεν είναι για τα φτωχά λαϊκά στρώματα οι σπουδές».
- Στην Πρωτοβάθμια Εκπαίδευση και στα νηπιαγωγεία γίνεται ενορχηστρωμένη και πανελλαδική προσπάθεια επέκτασης του ωραρίου, ενώ χιλιάδες κενά δασκάλων κάνουν ακόμα πιο δύσκολη την κατάσταση.
- Ταυτόχρονα, η βροχή πιστοποιήσεων για μαθητές και εκπαιδευτικούς έρχεται να θέσει σε αμφισβήτηση τους τίτλους σπουδών και τα επαγγελματικά δικαιώματα (βλ. και δηλώσεις Λυκουρέντζου για ΕΠΑΛ - ΕΠΑΣ), αλλά και να ανοίξει την πόρτα της αξιολόγησης για τους εκπαιδευτικούς.
Με λίγα λόγια, όλες οι βαθμίδες της εκπαίδευσης βρίσκονται στο στόχαστρο αντιδραστικών αλλαγών. Σε αυτή την αντιδραστική καταιγίδα συναινούν όλα τα κέντρα εξουσίας: κυβέρνηση και ΠΑΣΟΚ, αστική τάξη, Ευρωπαϊκή Ένωση, Μέσα Μαζικής Παραπληροφόρησης.
Η ανθρωποφαγία που προσπαθεί να επιβάλει η διοίκηση στην Τεχνική Επαγγελματική Εκπαίδευση δεν πρέπει να περάσει. Οι εκπαιδευτικοί ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ υπεύθυνοι για τα αδιέξοδα της κυρίαρχης πολιτικής! Να μη δεχτούμε καμία περιστολή των εργασιακών μας κατακτήσεων!
Έκτακτη ανάγκη η παρέμβαση του κινήματος στις εξελίξεις
Όλη αυτή η πιεστική κατάσταση στην κοινωνία και την εκπαίδευση δεν μπορεί παρά να οδηγήσει σε ραγδαίες εξελίξεις προς τη μία ή την άλλη κατεύθυνση.
- Αν το κίνημα παραμείνει στη γωνία, θα ενταθεί το βαρύ κλίμα αδυναμίας και ηττοπάθειας στους εργαζόμενους, ένα κλίμα στη δημιουργία του οποίου έχουν συμβάλει στο μέγιστο βαθμό οι συμβιβασμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες των ΓΣΕΕ - ΑΔΕΔΥ αλλά και το ΠΑΜΕ.
- Αν το κίνημα παραμείνει στη γωνία η επιδείνωση θα έρθει με μαθηματική ακρίβεια. Όχι μόνο σε σχέση με τις δυσκολίες διαβίωσης αλλά και σε σχέση με ένα πλήθος μέτρων του συστήματος που θα στοχεύουν στην πειθάρχηση και στον έλεγχο του κλάδου ώστε να περιοριστεί δραστικά η δυνατότητα συλλογικής δράσης και αντίστασης.
- Τέλος, αν το κίνημα παραμείνει στη γωνία θα ανατροφοδοτηθεί η απελπισμένη «επένδυση» μεγάλων τμημάτων του λαού σε νεοσοσιαλδημοκρατικές κυβερνητικές λύσεις, ελπίδες που -γρήγορα- θα αποδειχτεί πόσο φρούδες είναι.
Με βάση τα παραπάνω, είναι καθήκον πρώτης γραμμής να παρέμβει το κίνημα και τα εκατομμύρια των εργαζομένων που θα σηκώσουν το βάρος των συνεπειών της κρίσης να βγουν μπροστά, να συγκροτήσουν ένα μέτωπο αντίστασης με στόχο ΔΕ ΘΑ ΠΛΗΡΩΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ ΤΟΥΣ – ΠΑΛΕΥΟΥΜΕ ΓΙΑ ΑΥΞΗΣΕΙΣ ΣΕ ΜΙΣΘΟΥΣ ΚΑΙ ΣΥΝΤΑΞΕΙΣ – ΓΙΑ ΑΣΦΑΛΙΣΗ ΠΕΡΙΘΑΛΨΗ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ – ΓΙΑ ΜΟΡΦΩΣΗ ΔΟΥΛΕΙΑ ΓΙΑ ΟΛΟ ΤΟ ΛΑΟ.
Με σωματεία - όπλα των εργαζομένων
Το ερώτημα που πρέπει να απαντήσουμε είναι: Μπορούμε χωρίς κίνημα, σωματεία και αγώνα να απαντήσουμε στην επίθεση που εξελίσσεται; Μπορούμε χωρίς κίνημα, σωματεία και αγώνα να υπερασπιστούμε το δικαίωμα στη μόρφωση και τη δουλειά με δικαιώματα για τους μαθητές μας και τη νεολαία;
Μπορούμε να τα εκχωρήσουμε όλα αυτά στις παρατάξεις των κομμάτων του κεφαλαίου ΔΑΚΕ - ΠΑΣΚ που χρόνια τώρα είναι το μακρύ χέρι των κυβερνήσεών τους στον κλάδο;
Για να γίνει το σωματείο όργανο υπεράσπισης των δικαιωμάτων και προώθησης των συμφερόντων των εκπαιδευτικών, των μαθητών, όλου του εργαζόμενου λαού:
- κυρίαρχο όργανο οι Γενικές Συνελεύσεις
- οργάνωση της ζωής και της δράσης της ΕΛΜΕ από τα μέλη της
- επιτροπές αγώνα για τα σοβαρά εκπαιδευτικά και εργασιακά προβλήματα
- συσκέψεις σε ώρες λειτουργίας του σχολείου κατά περιοχές
- επαναδραστηριοποίηση των συνδικαλιστικών συνδέσμων στα σχολεία
- δημοκρατία στην οργάνωση και δράση του συνδικαλιστικού κινήματος
- απαλλαγή του συνδικαλιστικού κινήματος από τον κοινοβουλευτισμό και την κρατική κηδεμονία
- σύγκρουση με τη λογική συνδιαχείρισης - συνδιοίκησης και συμμετοχής του συνδικαλιστικού κινήματος στα Υπηρεσιακά Συμβούλια
Μπορούμε μήπως το σωματείο μας και τα προβλήματά μας να τα αναθέσουμε στη συμβιβασμένη ηγεσία της ΟΛΜΕ ή σ’ αυτούς που παρά τις αριστερές κορώνες τρέμουν την ανάπτυξη του κινήματος; Σε όλους αυτούς δηλαδή που υπονόμευσαν ανοιχτά τη δυνατότητα να γίνει απεργία διαρκείας στις πρόσφατες συνελεύσεις, όπως υπονομεύουν κάθε ουσιαστικό αγώνα που γίνεται; Όλοι αυτοί πάτησαν στις πραγματικές δυσκολίες του κινήματος όχι για να προσπαθήσουν να τις αντιμετωπίσουν αλλά για να κάνουν (συγκαλυμμένα ή κυνικά) την άθλια δουλειά να πολλαπλασιάσουν την ηττοπάθεια, την αίσθηση αδυναμίας και μοιρολατρίας - ουσιαστικά να διαιωνίσουν το τέλμα και την ακινησία.
Τους αγώνες, όμως, δεν τους κάνουν οι συνδικαλιστές. Τις κατακτήσεις δεν τις κερδίζουν οι «εκπρόσωποι». Τις κατακτήσεις δε μας τις χαρίζει το κεφάλαιο και οι κυβερνήσεις του.
Τους αγώνες τους κάνει η μεγάλη μάζα των εργαζομένων και έτσι κερδίζονται οι κατακτήσεις! Τη δύναμη του κινήματος δεν την υποκαθιστά κανένας!
Στα σωματεία η κοινοβουλευτικού τύπου εκπροσώπηση - ανάθεση αναπαράγει τους συσχετισμούς υποταγής στο σύστημα. Οι εργαζόμενοι νιώθουν σε μεγάλο βαθμό μακριά από αυτά και δεν έχουν εμπιστοσύνη στις δυνάμεις που τα ελέγχουν. Ως τελικό αποτέλεσμα προκύπτει η έλλειψη εμπιστοσύνης στην ίδια τη συλλογική δράση.
Η κατάσταση αυτή πρέπει να αλλάξει… Δεν υπάρχει άλλη επιλογή.
Οι ανάγκες του κινήματος - Να αναμετρηθούμε με τις αδυναμίες μας
Σε αυτή την κρίσιμη περίοδο όλοι κρίνονται πάνω στις πράξεις τους. Κρίνονται από το αν θέτουν στις δυνάμεις τους στην υπηρεσία των αναγκών του κινήματος. Κρίνονται από το αν συμβάλλουν στο να δοθεί η ευκαιρία σε όσο το δυνατόν περισσότερο κόσμο να βρει τη διέξοδο του αγώνα και της συλλογικής δράσης.
Οι βερμπαλισμοί και τα «ολοκληρωμένα προγράμματα» όταν δεν είναι υποταγή στο συσχετισμό είναι στην καλύτερη περίπτωση επένδυση σε εκλογικές διαδικασίες μακριά από τις ανάγκες που θέτει η πραγματικότητα και η ταξική πάλη.
Η ανάγκη απάντησης των ζητημάτων που τίθενται από την πραγματικότητα είναι επείγουσα. Πόσο μάλλον που το κλείσιμο της δυνατότητας για απεργία διαρκείας είναι πιθανό να ανοίξει την άμεση κλιμάκωση της επίθεσης σε διάφορα μέτωπα όπως αυτό της αξιολόγησης.
Το ζήτημα της ανασυγκρότησης του κινήματος έχει πια με προφανή τρόπο γίνει ζήτημα ζωής. Η ανασυγκρότηση αυτή θα γίνει. Θα γίνει δια πυρός και σιδήρου! Με ελπίδες και αναστολές, με αβεβαιότητες, με προχωρήματα και πισωγυρίσματα. Με αναμέτρηση με τις πραγματικές αδυναμίες.
Όποιος ελπίζει σε βελούδινο περιβάλλον βεβαιοτήτων, σιγουριάς και ασφάλειας, κάνει λάθος. Η μόνη εγγύηση που υπάρχει είναι ότι όσο ο λαός είναι στη γωνία τόσο θα αποθρασύνεται ο αντίπαλος.
Ενάντια στη λογική της ανάθεσης και στην αυταπάτη των εκλογικών συσχετισμών, ενάντια στη λογική συνδιαλλαγής με το σύστημα, η υπόθεση πρέπει να περάσει στα χέρια των εργαζομένων.
Η μετωπική πάλη του εργατικού κινήματος και το λαϊκό κίνημα μπορούν να ανασχέσουν το εφιαλτικό μέλλον που μας προετοιμάζει το σύστημα.
Την επόμενη περίοδο οι εκπαιδευτικοί πρέπει να προετοιμαστούμε πολιτικά και οργανωτικά για απεργιακή σύγκρουση διαρκείας, οργανωμένη από τα κάτω, χειραφετημένη από τη συμβιβασμένη συνδικαλιστική ηγεσία. Που θα σπάσει την πρωτοβουλία του συστήματος, που θα είναι νικηφόρα και αποτελεσματική.
- ΝΑ ΜΗΝ ΠΛΗΡΩΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ ΤΟΥΣ!
- Αντίσταση στη φτώχεια και την ανεργία. Ουσιαστικές αυξήσεις σε μισθούς και συντάξεις που να καλύπτουν το κόστος ζωής.
- Όχι στις ελαστικές εργασιακές σχέσεις και την εργασιακή ανασφάλεια. ΜΟΝΙΜΗ και ΣΤΑΘΕΡΗ ΔΟΥΛΕΙΑ για ΟΛΟΥΣ. Πλήρης κατοχύρωση όλων των συναδέλφων.
- ΟΧΙ στην αξιολόγηση – χειραγώγηση. Υπερασπιζόμαστε εργασιακά δικαιώματα, συνδικαλιστικές και πολιτικές ελευθερίες. Να ανακληθούν οι εγκύκλιοι για το λεγόμενο «προγραμματισμό» και τις αναθέσεις. Ενάντια στο κυνήγι πιστοποιήσεων και την αμφισβήτηση των πτυχίων και εργασιακών – επαγγελματικών δικαιωμάτων.
- Ασφάλιση – Περίθαλψη για όλους. Να καταργηθούν οι αντιασφαλιστικοί νόμοι Σιούφα – Ρέππα – Πετραλιά.
- ΟΧΙ στην κατηγοριοποίηση σχολείων, εκπαιδευτικών, μαθητών. Να καταργηθεί ο Ν.3475/2006. Να κατοχυρωθούν τα επαγγελματικά δικαιώματα των μαθητών της ΤΕΕ χωρίς προαπαιτούμενα τα ένσημα – ΟΛΑ τα επαγγελματικά δικαιώματα στο πτυχίο.
- Δημόσια Δωρεάν Παιδεία για όλους. ΟΧΙ στην πολιτική των ταξικών φραγμών, των ιδιωτικοποιήσεων, της εντατικοποίησης και της αποκέντρωσης. Όχι στην οδηγία 36/05 και στο νόμο για τα ΚΕΣ. Να καταργηθεί η βάση του 10.
Τη συνδικαλιστική χρονιά που πέρασε, οι Αγωνιστικές Κινήσεις Εκπαιδευτικών ανέδειξαν στον κλάδο πλήθος ζητημάτων: την αντιπαράθεση στην εγκύκλιο αξιολόγησης των υποδιευθυντών, την αντιμετώπιση του προβλήματος της μετακίνησης των συναδέλφων στο Αγκίστρι, την αντίσταση σε προσπάθειες «αναπλήρωσης ύλης» ως τιμωρία για τις μαθητικές καταλήψεις, την προσπάθεια ανατροπής της πρόωρης απόλυσης των ωρομίσθιων συναδέλφων, την παρέμβαση του σωματείου στους νεοδιόριστους συναδέλφους (στα ΠΕΚ), την ανάγκη για μπλοκάρισμα του «προγραμματισμού εκπαιδευτικού έργου» και πολλά άλλα.
Επίσης, προτείναμε πλήθος πρωτοβουλιών σε σχέση με τα εργασιακά προβλήματα στην Τεχνική Επαγγελματική Εκπαίδευση προσπαθώντας να αντιμετωπίσουμε το κλίμα αιχμαλωσίας και ομηρίας του κλάδου.
Τέλος προτείναμε στο ΔΣ τοπικές συσκέψεις της ΕΛΜΕ κατά περιοχές καθώς και επαναδραστηριοποίηση των συνδέσμων του σωματείου στα σχολεία.
Με συνεχείς περιοδείες στα σχολεία προσπαθήσαμε να στηρίξουμε αλλά και να στηριχτούμε στους ίδιους τους συναδέλφους αλλά και στο ίδιο το σωματείο και τη συλλογική δράση.
