Όλοι λένε τ' ορμητικό ρέμα βίαιο.
Μα την κοίτη του ποταμού που το κρατάει
κανείς δεν τη λέει βίαιη.
Οι στίχοι του Μπέρτολτ Μπρέχτ επίκαιρο σχόλιο για την εθνική συναίνεση κατά της βίας, από τους πρασινογαλάζιους διαχειριστές της εξουσίας, μέχρι την υποταγμένη Αριστερά. Ο αστικός πολιτικός συνασπισμός εξουσίας προσπαθεί να μη συγκροτήσει η νεολαία μαχητικό κίνημα ανατροπής, να μην αμφισβητήσει το κρατικό και αστικό μονοπώλιο της βίας. Αυτή είναι η ουσία της αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας:
Μια φορά στα τέσσερα χρόνια ψηφίζετε και στο ενδιάμεσο υπακούετε!
Κρύβουν βέβαια την απίστευτη καθημερινή βία που ασκεί το σύστημα σε βάρος των εργαζομένων και των νέων σε κάθε πλευρά της ζωής. Πολύ περισσότερο η έκρηξη της νεολαίας, οι μαχητικές μορφές πάλης, που σήμερα έρχονται στο προσκήνιο με πρωτοφανή ένταση και έκταση δεν μπορούν να εξηγηθούν με τα παλιά στερεότυπα. Το δίλημμα δεν είναι υπέρ ή κατά της βίας γενικώς. Οι αγωνιστές επιδιώκουν προφανώς την ποιοτική άνοδο και ωρίμανση της μαζικής αντιβίας του κινήματος. Οι βίαιες μορφές πάλης που είδαμε αυτές τις ημέρες δεν ήταν όλες ίδιες. Οι μαθητές έκλεισαν τα σχολεία, έκαναν μπλόκα σε δρόμους και πολιόρκησαν δεκάδες αστυνομικά τμήματα, ενώ επιτέθηκαν σε πολλά με πέτρες, νεράντζια και σκουπίδια. Τις περισσότερες φορές δεν έσπασαν μαγαζιά ή "ξέμπαρκα" αυτοκίνητα. Πρόκειται για μαχητικές ενέργειες που σε καμιά περίπτωση δεν είναι "τυφλή βία', άλλο εάν δεν έχουν συγκροτημένο πολιτικό περιεχόμενο και προοπτική.
Πολλοί νέοι στις διαδηλώσεις πετροβολούν την αστυνομία, θέλοντας να εκφράσουν την οργή τους για τη δολοφονία του συνομηλίκου τους. Δεν πρόκειται για "κουκουλοφόρους", αλλά για νέους που διαμαρτύρονται απέναντι σε μια εξουσία που αποκαλύπτεται κουφή και αναίσθητη.
Άλλου επιπέδου βία είναι η δράση αναρχικών ομάδων, που συνήθως εκδηλώνεται με μολότοφ, σπάσιμο (ή και πυρπόληση) τραπεζών ή και μαγαζιών. Πρόκειται για ενέργειες που αποκόβουν από το μαζικό κίνημα και την πολιτική πάλη, εξαντλούμενες στη "φάση". Αξιοποιούνται από την κοινωνία του θεάματος, αλλά και από το κράτος για τη διεύρυνση του "κόμματος των νοικοκυραίων". Ακόμα πιο αρνητικό ρόλο παίζουν οι ομάδες γενικής καταστροφής, που σπάνε τα πάντα στο πέρασμά τους. Όσο κι αν δίπλα σε ομάδες με συνειδητή τέτοια λογική, κινήθηκαν στην παρούσα έκρηξη και αποκλεισμένοι νέοι καθώς και εξαθλιωμένοι μετανάστες. Προφανώς σε τέτοιες συνθήκες και οι κρατικοί μηχανισμοί προσπαθούν να προωθήσουν εκείνες τις μορφές που συμβάλλουν στα σχέδιά τους.
Το ζητούμενο για την επαναστατική Αριστερά είναι να έρθει σε επαφή με τα ριζοσπαστικά στρώματα να βάλει μια γραμμή πολιτικής και αγωνιστικής κλιμάκωσης του αγώνα, όπου θα αλλάξει προς όφελος του κινήματος ο συσχετισμός βίας. Η μαζικοποίηση του κινήματος, η προώθηση ανεβασμένων μορφών αγωνιστικού μπλοκαρίσματος και πολιτικού εκβιασμού της κυβέρνησης και του αστικού συνασπισμού εξουσίας, η πάλη χωρίς κουκούλες αλλά και χωρίς γραβάτες, η διαφοροποίηση και περιφρούρηση από μορφές που εμποδίζουν την επικοινωνία με την εργατική τάξη, μπορούν πραγματικά να τσακίσουν την αντίδραση της κυβέρνησης.
Μα την κοίτη του ποταμού που το κρατάει
κανείς δεν τη λέει βίαιη.
Οι στίχοι του Μπέρτολτ Μπρέχτ επίκαιρο σχόλιο για την εθνική συναίνεση κατά της βίας, από τους πρασινογαλάζιους διαχειριστές της εξουσίας, μέχρι την υποταγμένη Αριστερά. Ο αστικός πολιτικός συνασπισμός εξουσίας προσπαθεί να μη συγκροτήσει η νεολαία μαχητικό κίνημα ανατροπής, να μην αμφισβητήσει το κρατικό και αστικό μονοπώλιο της βίας. Αυτή είναι η ουσία της αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας:
Μια φορά στα τέσσερα χρόνια ψηφίζετε και στο ενδιάμεσο υπακούετε!
Κρύβουν βέβαια την απίστευτη καθημερινή βία που ασκεί το σύστημα σε βάρος των εργαζομένων και των νέων σε κάθε πλευρά της ζωής. Πολύ περισσότερο η έκρηξη της νεολαίας, οι μαχητικές μορφές πάλης, που σήμερα έρχονται στο προσκήνιο με πρωτοφανή ένταση και έκταση δεν μπορούν να εξηγηθούν με τα παλιά στερεότυπα. Το δίλημμα δεν είναι υπέρ ή κατά της βίας γενικώς. Οι αγωνιστές επιδιώκουν προφανώς την ποιοτική άνοδο και ωρίμανση της μαζικής αντιβίας του κινήματος. Οι βίαιες μορφές πάλης που είδαμε αυτές τις ημέρες δεν ήταν όλες ίδιες. Οι μαθητές έκλεισαν τα σχολεία, έκαναν μπλόκα σε δρόμους και πολιόρκησαν δεκάδες αστυνομικά τμήματα, ενώ επιτέθηκαν σε πολλά με πέτρες, νεράντζια και σκουπίδια. Τις περισσότερες φορές δεν έσπασαν μαγαζιά ή "ξέμπαρκα" αυτοκίνητα. Πρόκειται για μαχητικές ενέργειες που σε καμιά περίπτωση δεν είναι "τυφλή βία', άλλο εάν δεν έχουν συγκροτημένο πολιτικό περιεχόμενο και προοπτική.
Πολλοί νέοι στις διαδηλώσεις πετροβολούν την αστυνομία, θέλοντας να εκφράσουν την οργή τους για τη δολοφονία του συνομηλίκου τους. Δεν πρόκειται για "κουκουλοφόρους", αλλά για νέους που διαμαρτύρονται απέναντι σε μια εξουσία που αποκαλύπτεται κουφή και αναίσθητη.
Άλλου επιπέδου βία είναι η δράση αναρχικών ομάδων, που συνήθως εκδηλώνεται με μολότοφ, σπάσιμο (ή και πυρπόληση) τραπεζών ή και μαγαζιών. Πρόκειται για ενέργειες που αποκόβουν από το μαζικό κίνημα και την πολιτική πάλη, εξαντλούμενες στη "φάση". Αξιοποιούνται από την κοινωνία του θεάματος, αλλά και από το κράτος για τη διεύρυνση του "κόμματος των νοικοκυραίων". Ακόμα πιο αρνητικό ρόλο παίζουν οι ομάδες γενικής καταστροφής, που σπάνε τα πάντα στο πέρασμά τους. Όσο κι αν δίπλα σε ομάδες με συνειδητή τέτοια λογική, κινήθηκαν στην παρούσα έκρηξη και αποκλεισμένοι νέοι καθώς και εξαθλιωμένοι μετανάστες. Προφανώς σε τέτοιες συνθήκες και οι κρατικοί μηχανισμοί προσπαθούν να προωθήσουν εκείνες τις μορφές που συμβάλλουν στα σχέδιά τους.
Το ζητούμενο για την επαναστατική Αριστερά είναι να έρθει σε επαφή με τα ριζοσπαστικά στρώματα να βάλει μια γραμμή πολιτικής και αγωνιστικής κλιμάκωσης του αγώνα, όπου θα αλλάξει προς όφελος του κινήματος ο συσχετισμός βίας. Η μαζικοποίηση του κινήματος, η προώθηση ανεβασμένων μορφών αγωνιστικού μπλοκαρίσματος και πολιτικού εκβιασμού της κυβέρνησης και του αστικού συνασπισμού εξουσίας, η πάλη χωρίς κουκούλες αλλά και χωρίς γραβάτες, η διαφοροποίηση και περιφρούρηση από μορφές που εμποδίζουν την επικοινωνία με την εργατική τάξη, μπορούν πραγματικά να τσακίσουν την αντίδραση της κυβέρνησης.
ΠΡΙΝ 14/12/2008
.png)
